ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΔΗΛΩΣΗ ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ

ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Μπορεί να μην τίθεται ζήτημα αντικατάστασης του Φώτη Κουβέλη από τη θέση του εκπροσώπου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Η Κ.Ο, παρά τα διαφορετικά σκεπτικά που αναπτύχθηκαν εντός της, ήταν σαφής ως προς αυτό. Όμως, εκτιμούμε πως το ζήτημα των μορφών εκπροσώπησης, σε όλα τα επίπεδα, του εγχειρήματος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ είναι υπαρκτό και κρίσιμο για τη συνέχεια του εγχειρήματος.

Εμείς δεν θέλουμε να κλείσουμε την υπόθεση εδώ. Θεωρούμε ότι δεν πρόκειται για ένα ζήτημα που έβαλε το κείμενο των 23ών της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ με δόκιμο για ορισμένους, η αδόκιμο για άλλους, τρόπο.

Θεωρούμε ότι είναι ζήτημα που υπάρχει καιρό τώρα, σχεδόν από την αρχή του εγχειρήματος. Απασχολεί τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά εκείνη την εξωστρεφή βάση που έρχεται σε επαφή με τον πολύ κόσμο και συνδιαλέγεται μαζί του. Αυτού του είδους η βάση νοιώθει να ακυρώνεται συνεχώς η προσπάθεια της όχι τόσο από τις διαφορετικές δηλώσεις των κεντρικών στελεχών όσο από μια σαφή και ρητή εχθρότητα ως προς το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ που ενυπάρχει σε κάθε κίνηση τους.

Δεν είμαστε ανθρωποφαγικοί αλλά να υπενθυμίσουμε λίγο σε όλο το ανώτατο στελεχιακό φάσμα του ΣΥΡΙΖΑ και των Συνιστωσών του πως η μάχη των ευρωεκλογών δόθηκε και από εμάς που βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίσουμε αποκλειστικά και μόνο τον «εσωτερικό εχθρό» της συνολικής αμφισβήτησης όλης της δομής του ευρωψηφοδελτίου από συγκεκριμένους συντρόφους. Περασμένα, ξεχασμένα; Όχι βέβαια!

Πριν από λίγες ημέρες «γιορτάστηκαν» στο Ζάππειο και στα στούντιο των ΜΜΕ οι πρώτες εκατό ημέρες «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης. Λίγο παρά δίπλα, στην Αίγλη, ο σύντροφος Λεωνίδας Κύρκος παρέθεσε γεύμα «εθνικής συνεννόησης» με προσκεκλημένους από όλο το πολιτικό φάσμα, την οργανική διανόηση, και τη νέα επιχειρηματική γενιά που ευθύνεται για τη δημιουργία πολλών ελαστικών θέσεων εργασίας και για την εγκαθίδρυση πρωτόγνωρων όρων εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Και ενώ βιώνουμε, ως κοινωνία και όχι ως έθνος, την σκληρότερη ταξική επίθεση από τον καιρό της μεταπολίτευσης, ένα τμήμα της δικής μας αριστεράς επιδιώκει με μονομανία την «υπεύθυνη αριστερή πολιτική» που «συλλογιέται», με αίσθηση «ιστορικής ευθύνης» πάντα, τη θέση της κοινοβουλευτικής της συνείδησης στον κόσμο! Το χειρότερο όμως είναι πως αυτό το τμήμα της δικής μας αριστεράς, μας εκπροσωπεί.

Ο Φώτης Κουβέλης, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, πήγε μαζί με άλλες πολιτικές προσωπικότητες της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ στο τραπέζι του σημερινού αστικού μπλοκ εξουσίας και συνομίλησε μαζί τους. Λίγο μετά, σε τηλεοπτικό σαλόνι του ίδιου αστικού μπλοκ εξουσίας, συμφώνησε στο όνομα της δικής του αριστεράς, στην ανάγκη ενίσχυσης του επιχειρηματικού κλίματος για να αισθανθεί ικανοποιημένος και δικαιωμένος ο κ. Μίχαλος του ΕΒΕΑ, ενώ λίγο πριν το μόνο αριστερό που είχε να προτείνει ήταν η πάταξη της εισφοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής. Λίγες μέρες πριν, η κοινοβουλευτική του συνείδηση και ο τασικός του πατριωτισμός τον υποχρέωσαν να τοποθετηθεί θετικά για την στήριξη του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας και για την εκλογική σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ και τους Οικολόγους στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και όλα αυτά με το σκεπτικό ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αυτονομηθεί πλήρως και από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και από τα επίσημα όργανα του ΣΥΝ και πολύ περισσότερο, από τις δεσμεύσεις του «πολιτικού συμβολαίου» που έχει υπογράψει με τον κόσμο της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς.

Όταν ο σύντροφος Φώτης Κουβέλης εκπροσωπεί με τον τρόπο που εκπροσωπεί την Κ.Ο. και όταν ορισμένοι σύντροφοι της Ανανεωτικής Πτέρυγας εκπροσωπούν με τον τρόπο που εκπροσωπούν τον ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ να ξέρουν ότι δεν υπηρετούν την ανανέωση και την αριστερά. Αντίθετα, μας πάνε πίσω στον συντηρητισμό του 19ου αιώνα όπου οι πολιτευτές της εποχής είχαν να κάνουν μόνο με τη συνείδηση τους και «έγραφαν», τους πολίτες, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Μας πάνε πίσω και από τον 18ο αιώνα όπου ο Ρουσσώ μίλαγε για το «Κοινωνικό Συμβόλαιο».

Για αυτό και εμείς που υπογράφουμε το κείμενο αυτό, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και της σύγχρονης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, οφείλουμε να πούμε πως το ζήτημα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης δεν είναι απλά ένα ζήτημα ελευθερίας της συνείδησης του βουλευτή και σεβασμού του πλουραλισμού των απόψεων στο εσωτερικό της αριστεράς. Αυτά τα σεβόμαστε και τα ενισχύουμε. Όμως, πιστεύουμε ότι το ζήτημα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης αποτελεί, πρωτίστως, ζήτημα αρχών ενός πολιτικού «συμβολαίου» της ηγεσίας της αριστεράς και της κοινοβουλευτικής ομάδας με τον κόσμο της αριστεράς. Η πολιτική σημασία αυτού του συμβολαίου αυξάνεται σήμερα που οι λαϊκές τάξεις της ελληνικής κοινωνίας δέχονται μια πρωτοφανή δημοσιονομική τρομοκρατία.

Όλοι εμείς που υπογράφουμε το κείμενο αυτό, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και της σύγχρονης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς πιστεύουμε ότι οι όροι αυτού του «συμβολαίου» δεν τηρούνται. Ο Φ. Κουβέλης, με την όλη παρουσία του, ιδιαίτερα στη μετεκλογική περίοδο, δείχνει να περιφρονεί επιδεικτικά τις αρχές και τις διακηρύξεις που καθόρισαν το συλλογικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Για αυτό και δηλώνουμε απερίφραστα πως δεν αναγνωρίζουμε στον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ το δικαίωμα να μιλά στο όνομα της δικής μας αριστεράς. Η συνέχιση της παρουσίας του Φ. Κουβέλη στη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει τον πολιτικό μας χώρο σε αποστράτευση των μελών του και σε μια μη αναστρέψιμη πολιτική ανυποληψία.

Η δήλωση μας δεν είναι αίτημα αντικατάστασης του οποιουδήποτε. Είναι δήλωση πολιτικής ανυπακοής στις συγκεκριμένες αποφάσεις της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ και πρόθεση αυτονομίας από τις επιλογές της. Θα αρθεί με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι από την ενίσχυση του «εθελοντισμού» της ομοφωνίας όπως και από κάθε άλλου είδους «εθελοντισμό».

Αβραμίδης Αντρέας

Αλεξίου Δημήτρης

Αντωνίου Κατερίνα

Βαλλιάνος Χρήστος

Βωβός Παναγιώτης

Δάβος Γιώργος

Δημόπουλος Δημήτρης

Δημοπούλου Ελένη

Δούλη Βίκυ

Δουρέκα Καίτη

Θεοχάρης Δημήτρης

Καρατζάς Τηλέμαχος

Κουτρούκης Μάκης

Κρητικίδης Γιώργος

Λαβατσής Δημήτρης

Μαρούδας Λεωνίδας

Μπαθρέλου Βάσω

Μπουντουρίδης Μωϋσής

Ξυνογαλά Μαρία

Ορφανός Δημήτρης

Παπαγεωργίου Φάνης

Παπαθανασίου Χρήστος

Πασχαλίδης Σταύρος

Πετούνη Μάρη

Σταύρου Πέτρος

Τσαουσίδου Νιόβη

Για τις συνεργασιες στις αυτοδιοικητικες εκλογες

ΑΥΓΗ, 10.1.2010 - ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΚΟΥΡΑΚΗ

Η αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης στους δήμους της χώρας ασφαλώς και συνδέεται με τα πρόσωπα που καλούνται να υπηρετήσουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση (Τ.Α.), αλλά δεν εξαντλείται σε αυτά:

Ακριβέστερα η αλλαγή στους δήμους:

Δεν θα επέλθει όσο τα κινήματα των πολιτών θα είναι ολιγομελείς ομάδες δραστήριων πολιτών, εφόσον ελάχιστοι πολιτικοί σχηματισμοί ενδιαφέρονται να αναπτυχθούν τέτοια κινήματα που θα συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση των προτάσεων και στην προώθηση λύσεων.

Δεν θα επέλθει ερήμην της εφαρμοζόμενης πολιτικής στο κεντρικό επίπεδο, καθώς οι αποφάσεις για την οικονομία, τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, το περιβάλλον, την κοινωνική πολιτική (παιδεία, υγεία, πρόνοια κ.ά), καθορίζονται ακόμη από την κεντρική εξουσία, χωρίς ίχνος περιφερειακής αποκέντρωσης.

Δεν θα επέλθει όσο η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ο επαίτης και δέσμιος των οικονομικών πόρων από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Δεν θα επέλθει με συμφωνίες κορυφής ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ και ΑΛΛΟΥΣ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ» πολίτες αναζητώντας το λαμπερό πρόσωπο που θα ανατρέψει τον «δεξιό» δήμαρχο.

Η παραγνώριση όλων αυτών, με ταυτόχρονη προβολή της μονομερούς θέσης ότι οι εκλογές στην Τ.Α. είναι προνομιακός χώρος για συνεργασίες (μικροί δήμοι και μεγάλες πόλεις, όλοι στον ίδιο τορβά) και ότι αρκεί η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ως σημαίνον και ως ζητούμενο για να αλλάξουν τα πράγματα στην κοινωνία, οδηγεί τους πολίτες σε στρεβλή αντίληψη για το πώς αλλάζουν τα πράγματα στην πόλη και όχι μόνον.

Εάν δεν γίνει συνείδηση στον καθένα και καθεμιά, τι είναι η εξουσία, τι διαφέρει από την διοίκηση -ακόμη ενίοτε και από την κυβέρνηση-, πώς αλλάζει η εξουσία χέρια και ποιος ο ρόλος του κινήματος για την ανατροπή αλλά και για την υπεράσπιση της εξουσίας των πολιτών, τότε πολύ εύκολα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αρκεί «να συμφωνήσουμε σε ένα πρόσωπο, στη βάση ενός προγράμματος και πάμε όλοι μαζί να αλλάξουμε τον δήμο». Μια αντίληψη που είναι όχι μόνο αναποτελεσματική (ακόμη και εάν «πάρουμε» τον δήμο) αλλά και μας γυρίζει πίσω. Διαπαιδαγωγεί τους πολίτες στην φενάκη ότι η εξουσία αλλάζει χέρια με Μια συμφωνία, με Μια εκλογική διαδικασία (Μια Κυριακή), έξω από τους πολίτες (με την έννοια των ενεργών συλλογικοτήτων), χωρίς τη συμμετοχή τους σε όλα τα επίπεδα και βεβαίως χωρίς συγκρούσεις (με τους εργολάβους, την εκκλησία, τους μεγαλοεκδότες, την κυβερνητική πολιτική).

Ακόμη περισσότερο παραβλέπει τις αναπόφευκτες συνέπειες -σε επίπεδο πολιτικής συνείδησης- πολιτικής ανοχής και συνεργασίας με τις δυνάμεις που εφαρμόζουν στην πράξη την πιο σκληρή και ανάλγητη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού.

Ιδιαίτερα για τη Θεσσαλονίκη, η συνεχής επίκληση της αναγκαιότητας ανατροπής της κυριαρχίας της τριάδας (δήμαρχος, νομάρχης, μητροπολίτης), μέσω ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, όπως αναπτύχθηκε πιο πάνω, μπορεί να «ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά μας», αλλά όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα της πόλης, αλλά επιπλέον ακυρώνει κάθε μελλοντική προοπτική. Έτσι είναι σημαντικό να πληροφορηθούν οι πολίτες για τη στάση όλων των πολιτικών δυνάμεων και το ρόλο που διαδραμάτισαν σε κρίσιμα ζητήματα της πόλης (π.χ. ας μας θυμίσει ο κ. Μπουτάρης τη θέση που τήρησε η παράταξή του στο δημοψήφισμα για την υποθαλάσσια, τη θέση που εξέφρασε για την πρόταση της διοίκησης της ΔΕΘ περί «αξιοποίησης» του χώρου της ΔΕΘ, ή για την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της πόλης…).

Θετική διέξοδος

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναλάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες και να ανοίξει όλα τα ζητήματα σε τοπικό επίπεδο, προτείνοντας όχι μόνο λύσεις των προβλημάτων, αλλά (κυρίως) τη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ επίλυσής τους, μέσω της ενεργούς συστράτευσης και συμμετοχής όλων. Με έμφαση στα κινήματα της πόλης αλλά και στην περιφερειακή αποκέντρωση, την οικονομική αυτοτέλεια των Δήμων, την απόλυτη αντίθεση στις ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα).

Οφείλει να πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία και ενίσχυση της αυτοοργάνωσης των πολιτών και να εμφυσήσει την αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις τους. Τα κινήματα της πόλης έχουν να καταθέσουν σημαντικές επιτυχίες. Να εκθέσει με σαφήνεια τις θέσεις και τις προϋποθέσεις για την κοινωνική αλλαγή στην πόλη. Να εξηγήσει ότι τα ζητήματα δεν είναι μόνο τεχνοκρατικά, ή μόνο διαχειριστικά, αλλά πρωτίστως πολιτικά.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο ο ΣΥΝ, σύντροφοι, μην το ξεχνάμε) πρέπει να απευθύνουν κάλεσμα προς όλους τους κατοίκους (ντόπιους και αλλοδαπούς) για να συζητήσουν όλοι μαζί τους τρόπους για να αλλάξει ουσιαστικά η πολιτική της διοίκησης στην πόλη και όχι μόνον τα πρόσωπα.

Να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σε ΜΙΑ δημοτική και ΜΙΑ νομαρχιακή κίνηση και να στήσει επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ ανά δημοτικό διαμέρισμα με αντίστοιχη δικτύωση και στο νομαρχιακό επίπεδο. Να αναδείξει τα ζητήματα δημοκρατίας και συλλογικής λειτουργίας.

Να διερευνήσει με όρους αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας τα περιθώρια που υπάρχουν για συνεργασία με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και της Οικολογίας, καθώς και με πολίτες από άλλους πολιτικούς χώρους, σε μικρά και μεγάλα ζητήματα της πόλης και του νομού.

Εάν και όπου προκύψει, να εξετασθούν και οι εκλογικές συνεργασίες που θα ανοίγουν το δρόμο την επόμενη μέρα για να γίνει όντως πράξη η πολυπόθητη αλλαγή στην Τ.Α. με συμφωνία πάνω σε τρεις άξονες:

α) αντίθεση και μέτωπο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Τ.Α. (ελαστικές σχέσεις εργασίας, εισβολή του ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ),

β) διεύρυνση του δημόσιου χώρου (πράσινο αλλά και κοινωνική πρόνοια),

γ) βάθεμα της δημοκρατίας με όρους ενεργούς συμμετοχής των πολιτών (συμμετοχικός προϋπολογισμός, συνοικιακά συμβούλια, αυτοδιαχείριση).

-Αλλιώς το «όλοι μαζί αδέλφια» μπορεί να γίνει «όλοι μαζί για το γκρεμό της αναξιοπιστίας».