Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αγίας Παρασκευής αποφάσισε, κατά πλειοψηφία (η παράταξη του Δημάρχου), τη σύσταση και λειτουργία Τοπικού Συμβουλίου (ΤοΣΠΑ), για την πρόληψη της παραβατικότητας (10 υπέρ, 1 κατά, 2 δεν συμμετείχαν).
Διαβάζοντας την παραπάνω απόφαση έχουμε να πούμε εξαρχής το εξής:
Το δημοτικό συμβούλιο λειτούργησε υπό το κράτος κάποιου «θεσμικού αυτοματισμού» ψηφίζοντας για την υλοποίηση μιας εγκυκλίου που προέρχεται από το πρώην Υπουργείο Δημοσίας τάξεως και ξεχνώντας ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι μόνο το «μακρύ χέρι» του κεντρικού κράτους αλλά οφείλει να είναι και αυτοδιοικητικό κίνημα που εκφράζει και διεκδικεί τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και συνομιλεί με τα πολύμορφα κινήματα πόλης που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια. Με μια στημένη κουβέντα, χωρίς προετοιμασία, χωρίς διάλογο και με προαποφασισμένη στάση θέλησε να τελειώνει σε μια ημέρα με το θέμα. Δικαίωμα του αναμφίβολα αλλά και δικαίωμα μας να θεωρούμε πως πάρθηκε μια απόφαση με ανύπαρκτη δημοκρατική νομιμοποίηση.
Τώρα για την ουσία του θεσμού έχουμε να πούμε τα εξής:
Οι Βασικές ιδέες που διαπνέουν το θεσμό αυτό, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Υπουργείου Προστασίας του πολίτη στην επίσημη ιστοσελίδα του, είναι ότι η Πολιτεία, δηλαδή το Υπουργείο Προστασίας του πολίτη, χαράσσει την αντεγκληματική πολιτική και οι πολίτες σε συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την Τοπική Αστυνομία, τους κοινωνικούς φορείς εφαρμόζει τα προγράμματα πρόληψης της παραβατικότητας.
Διαβάζοντας προσεκτικά το παραπάνω σκεπτικό για τη δημιουργία και το ρόλο του Τοπικού Συμβουλίου Πρόληψης Παραβατικότητας, γεννιούνται τα εξής ερωτήματα:
• Πως ορίζεται η προβατική συμπεριφορά; Ποιος και με ποια κριτήρια κρίνει κάθε φορά ότι μια συμπεριφορά είναι παραβατική; Από τη χρήση των όρων έγκλημα και παραβατικότητα, είναι προφανές ότι κάτω από τον ασαφή και γενικόλογο όρο «παραβατικότητα» εντάσσονται τόσο περιπτώσεις εγκληματικής συμπεριφοράς όσο και περιπτώσεις απλής παραβατικότητας. Σύμφωνα δε με το οργανόγραμμα και τη δομή , το θεσμό αυτό στελεχώνει ο κοινοτάρχης, ο Αστυνομικός, ο Παπάς της Ενορίας, ο δάσκαλος του δημοτικού σχολείου, ο προύχοντας της περιοχής, άντε και δυο – τρεις κοινωνικοί επιστήμονες (οι μόνες θέσεις που παραπέμπουν σε σύγχρονη μητροπολιτική κοινωνία, όλες οι άλλες μας θυμίζουν τα χωριά των παππούδων μας) που θα αποφαίνονται περί παραβατικότητας και θα αποενοχοποιούν τις πολιτικές ευθύνες μιας κοινωνίας που δεν θέλει να δει κατάματα τα προβλήματα και κυρίως τις λύσεις τους στο πλαίσιο μιας σύγχρονης πόλης. Γιατί η πόλη μας εξαναγκάζει να έρθουμε σε επαφή με το Ξένο, να ζήσουμε μαζί του, να το καταλάβουμε και να αποδεχθούμε την κοινωνική χρησιμότητα του. Το χωριό όμως πάντα «κινδύνευε» από το Ξένο που είτε το απέκλειε, είτε το πολεμούσε, είτε το λοιδορούσε (ο τρελός του χωριού).
• Γιατί πολίτες που ανήκουν, στις λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες», θεωρούνται εκ των προτέρων «συνήθεις ύποπτοι» για την τέλεση εγκληματικής και παραβατικής συμπεριφοράς; Η ενοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων και πολιτών παράγει τον στιγματισμό και τη θυματοποίησή τους. Ταυτόχρονα εντείνει την ρατσιστική αντιμετώπιση πολιτών, όπως οι μετανάστες, οι χρήστες ουσιών, οι νέοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι κακοποιημένες γυναίκες και τα εγκαταλειμμένα παιδιά, κατασκευάζει την κοινωνική τους ταυτότητα και τους εντάσσει αυθαίρετα και απροκάλυπτα στο περιθώριο της τοπικής κοινωνίας.
• Τι εννοούν όταν μιλάνε για συμμετοχή και ενεργό εθελοντική δράση των πολιτών στο τοπικό Συμβούλιο Πρόληψης της παραβατικότητας; Η λογική του αρμόδιου Υπουργείου είναι σαφής, το Υπουργείο χαράσσει την αντεγκληματική πολιτική και ο πολίτης την εφαρμόζει. Δηλαδή στοχοποιεί τους συμπολίτες του, τους γείτονές τους, οποιονδήποτε θεωρεί «επικίνδυνο» για την περιουσία του, τη ζωή του, την ασφάλεια του.
Όσον αφορά δε στον βαθμό υλοποίησης του νέου θεσμού παρατηρούνται τα εξής:
1. Ο θεσμός των τοπικών συμβουλίων παραβατικότητας μέχρις στιγμής, όπου και αν συστάθηκε υπολειτουργεί με σοβαρά ζητήματα προσανατολισμού, στόχων, στελέχωσης και πραγματικής παρέμβασης. Αυτό δεν είναι κάτι που μας δυσαρεστεί γιατί είναι καλύτερα να μην λειτουργεί ένας αντιδραστικός θεσμός από το να λειτουργεί αλλά ακόμα καλύτερο είναι να μην υπάρχει. Όμως και μόνο το γεγονός της σύστασης του πρέπει να μας προβληματίσει.
2. Πολλές κριτικές φωνές υποστηρίζουν ότι πρόκειται περί μιας επισημοποίησης του χαφιεδισμού σε τοπικό επίπεδο. Εμείς θα διαφωνήσουμε με αυτήν την κριτική κυρίως γιατί ακόμα και ο χαφιεδισμός προαπαιτεί έναν μίνιμουμ κοινωνικό ιστό, μια μίνιμουμ οργάνωση της γειτονιάς έστω και σε αντιδραστική κατεύθυνση και κάτι τέτοιο δεν έχουμε, ευτυχώς σε αυτήν την περίπτωση, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις ακόμα.
Εμείς πιστεύουμε ότι :
√ πρόκειται για έναν επικίνδυνο θεσμό που χρήζει άμεσης απάντησης από εκείνο το τμήμα της τοπικής κοινωνίας που θέλει να αντισταθεί.
√ πρόκειται για μια ενσωμάτωση των ζητημάτων κοινωνικής πολιτικής και μέριμνας στο ιδεολογικό πρόσταγμα της ασφάλειας και υπό την κυριαρχία των δυνάμεων καταστολής και επιτήρησης. Γι αυτό και η πραγματικότητα της υπολειτουργίας αυτού του θεσμού μπορεί να μας ευχαριστεί, προσωρινά, αλλά δεν παύει να μας ανησυχεί ακόμα και η συμβολική ύπαρξη του.
√ ο πραγματικός ρόλος του θεσμού είναι ιδεολογικός και όχι αποφασιστικός.
√ επιδιώκει να πείσει την κοινωνία ότι τα διάφορα κοινωνικά προβλήματα που γενούν τις παραβατικότητες μπορούν να λυθούν από κάποιον θολό και απροσδιόριστο κοινωνικό ρόλο της αστυνομίας σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση και την εκκλησία.
√ παραπέμπει σε μορφές ενός αντιδραστικού κοινοτισμού
√ κατασκευάζει, στοχοποιεί και στιγματίζει ως «συνήθεις ύποπτους» κοινωνικές ομάδες και πολίτες όπως οι νέοι, τα εγκαταλειμμένα παιδιά, οι κακοποιημένες γυναίκες, οι μετανάστες, οι άνεργοι κ,λπ.
Για όλα τα παραπάνω, καλούμε τον Δήμαρχο και τη πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου να πάρουν πίσω την απαράδεκτη απόφαση περί σύστασης τοπικών συμβουλίων παραβατικότητας και τους προτείνουμε, αν θέλουν πραγματικά να ασχοληθούν με τα κοινωνικά προβλήματα της περιοχής, να θεσπίσουν και να χρηματοδοτήσουν πραγματικές κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου που θα είναι δημοκρατικά προγραμματιζόμενες, δεν θα σχετίζονται στο ελάχιστο με θεσμούς καταστολής (αστυνομία) και ιδεολογικής προκατάληψης (Εκκλησία), θα βλέπουν τα ζητήματα από τη ματιά της σύγχρονης πόλης και στο τέλος – τέλος θα προσφέρουν πραγματικό κοινωνικό έργο, με πραγματικές θέσεις εργασίας, από πραγματικούς εργαζόμενους επιστήμονες και διοικητικό προσωπικό και όχι από επιτροπές αμειβόμενων συμβούλων – ιδεολόγων.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
