ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ;

ΑΥΓΗ: 21/10/2010
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Εντάξει: ζητώντας «δημοψήφισμα» υπέρ του Καλλικράτη, ο Παπανδρέου δικαιώνει άθελά του όσους πιστεύουμε ότι το αυτοδιοικητικό είναι κι αυτό πολιτικό - ότι η κρίση, ο Καλλικράτης και το Μνημόνιο προφανώς επηρεάζουν τις τοπικές υποθέσεις, άρα και την ψήφο.Είμαι, ωστόσο, της γνώμης ότι το πραγματικό δίλημμα για τις εκλογές δεν είναι «από ʼδώ όσοι λέμε για τον Καλλικράτη και την κεντρική πολιτική, από 'κεί όσοι συζητάνε για πρόσωπα και έργα στη γειτονιά». Προσπαθώ να πω πως, ό,τι και να λένε τα «πρόσωπα», αλώβητος Καλλικράτης και «έργα» δεν πάνε μαζί. Πραγματικό δίλημμα, κατά τη γνώμη μου (πραγματικό, με την έννοια ότι γι' αυτό αξίζει να τσακωθούμε προεκλογικά) είναι το «Καλλικράτης ή Συμμετοχικός Προϋπολογισμός».

Καλλικράτης; Όχι, ευχαριστώ!

Το να διαβάσει κανείς τον Καλλικράτη -ή έστω περίληψή του- θα άξιζε περισσότερο απ' το να διαβάσει τα (προκλητικά πολυτελή) φυλλάδια των υποψηφίων που τον στηρίζουν ή «αδιαφορούν». Χωρίς υπερβολή, έπειτα από αρκετά χρόνια, το κείμενο του «Καλλικράτη» θα μπορούσε να διδάσκεται στα σχολεία ως παράδειγμα για το πώς μια αυταρχική κυβέρνηση προσπαθούσε κάποτε (σήμερα), να προσαρτήσει τους δήμους στο κράτος και να εξαφανίσει το ενδεχόμενο διαφυγής των τοπικών κοινωνιών από μια οικονομική πολιτική που αφήνει πίσω λουκέτα, ανέργους και φτωχούς.* Παρά την προσπάθεια των μέινστριμ υποψηφίων να αποσυνδεθεί ο Καλλικράτης από το ΔΝΤ (το πρώτο δηλαδή να παρουσιάζεται ως αναγκαίο και το άλλο σαν μπαμπούλας που δεν πρέπει να μιλάμε γιʼ αυτόν), ο Καλλικράτης προβλέπεται ρητά στο κείμενο του Μνημονίου (σελ. 12 και 20), εκεί δηλαδή όπου υπολογίζονται με χαρακτηριστική ακρίβεια τα έσοδα από τις επιδιωκόμενες περικοπές των δαπανών που επιβάλλει (σελ. 17 και 18). * Παρά τους όρκους των μέινστριμ υποψηφίων ότι «πάνω απ' όλα» βάζουν την πόλη, ο Καλλικράτης απολύει συνολικά 35.000 εργαζόμενους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και μισθώσεις έργου, ενώ καταργεί 4.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, με στόχο την «εξοικονόμηση» προσωπικού - και προφανείς τις συνέπειες για την ποιότητα των δημοτικών υπηρεσιών ενός Δήμου. * Παρά την «αφοσίωση» των μέινστριμ υποψηφίων στην «κοινωνία των πολιτών» (αρκεί αυτή να μην μπερδεύεται στα πόδια τους...), ο Καλλικράτης τον οποίο στηρίζουν, όχι μόνο συνενώνει αυθαίρετα και χωρίς συζήτηση 1.033 δήμους και κοινοτήτες στους 325 (!), αλλά περιθωριοποιεί αυταρχικά τις κινήσεις των πολιτών, δίνοντας την απόλυτη εξουσία (3/5 των εδρών) στον πρώτο συνδυασμό, ακόμα κι αν βγαίνει πρώτος με 23%! Κι αυτά, χωρίς να συνυπολογίσουμε τα εμπόδια που θέτει στις μικρές δημοτικές κινήσεις, ζητώντας τους πλήρη κεντρικά και τοπικά ψηφοδέλτια, ως εάν επρόκειτο να εκλεγεί το 100% των συμβούλων τους σε όλα τα επίπεδα. Να προσθέσουμε και τη συγκρότηση, σε κάθε Δήμο, Οικονομικής Επιτροπής, στην οποία η συμμετοχή της τοπικής αντιπολίτευσης δεν θεωρείται υποχρεωτική (άρα η πλειοψηφία μπορεί να κάνει ανεμπόδιστη ό,τι θέλει); Αν αθροίσουμε τα παραπάνω, τι περιθώρια μένουν για «έργα», πώς μπορούμε να μιλάμε για «αυτοδιοίκηση» και πώς γίνεται να εμπιστευτούμε για δημάρχους αυτούς που αποδέχονται εξαρχής το συρματόπλεγμα με το οποίο περιβάλλει τους δήμους ο Καλλικράτης;

Συμμετοχικός Προϋπολογισμός ενάντια στον Καλλικράτη

«Υπάρχει άλλη λύση»; Ναι -κι αν δεν συζητήσουμε γι' αυτήν προεκλογικά, δεν θα συζητήσουμε ποτέ. Η λύση -σωστότερα: η πρόταση- λέγεται Συμμετοχικός Προϋπολογισμός και αφορά τη διαδικασία διά της οποίας καθορίζεται η κατεύθυνση των πόρων που διαθέτει ένας δήμος. Το σκεπτικό της είναι ότι οι αποφάσεις για τα σημαντικά θέματα που αφορούν την πόλη δεν μπορεί να μονοπωλούνται από λίγους και «ειδικούς» -δεν μπορεί, δηλαδή, να λαμβάνονται αντιδημοκρατικά, γραφειοκρατικά και αδιαφανώς. Ο τρόπος με τον οποίο οργανώνεται ο Συμμετοχικός Προϋπολογισμός είναι τόσο απλός όσο και το σκεπτικό που τον στηρίζει. Μέσω μιας σειράς από συγκεντρώσεις και συνελεύσεις, ο ίδιος ο πληθυσμός της πόλης, που έχει χωριστεί σε επιμέρους περιοχές, καθορίζει ποια είναι τα έργα που πρέπει να πραγματοποιήσει η διοίκηση. Μία φορά το χρόνο, ο δήμαρχος κάνει απολογισμό σε καθεμία από αυτές τις περιοχές, με τη συμμετοχή όλων όσοι θέλουν να πάρουν μέρος. Καθώς ο κόσμος που μαζεύεται είναι πολύς, κάθε γειτονιά οφείλει να εκλέξει τους αντιπροσώπους της: όσο περισσότεροι παρόντες, τόσο περισσότεροι οι αντιπρόσωποι της συγκεκριμένης περιοχής. Μόλις η διαδικασία της εκλογής ολοκληρωθεί, ο δήμαρχος ενημερώνει για τα έργα που έχουν γίνει, για όσα πραγματοποιούνται τη στιγμή εκείνη, αλλά και για όσα δεν έχουν ξεκινήσει, εξηγώντας στους αντιπροσώπους τους λόγους της καθυστέρησης, ώστε να διασφαλίζεται η διαφάνεια. Οι αντιπρόσωποι επιστρέφουν στις γειτονιές και οργανώνουν συνελεύσεις για να μαζέψουν τα αιτήματα των πολιτών, οι δε πολίτες εξηγούν τους λόγους που συγκεκριμένα έργα πρέπει να τεθούν σε προτεραιότητα. Σε μια νέα, μεγαλύτερη συγκέντρωση, ο μεν δήμαρχος δίνει μια εκτίμηση των εσόδων και των δαπανών για το επόμενο έτος, οι δε πολίτες παρουσιάζουν τις προτεραιότητές τους προς τον δήμαρχο. Στη συγκέντρωση αυτή, οι αντιπρόσωποι εκλέγουν τους συμβούλους του προϋπολογισμού, οι οποίοι αποφασίζουν ποια έργα θα γίνουν, παίρνοντας υπ' όψη τις εκτιμήσεις του δημάρχου και τις προτεραιότητες που έχουν θέσει οι δημότες. Το Συμβούλιο Προϋπολογισμού (που συγκροτείται από τους συμβούλους κάθε περιοχής, έναν αντιπρόσωπο του σωματείου εργαζομένων στον δήμο, δύο αντιπροσώπους της δημαρχίας και έναν αντιπρόσωπο της ένωσης των συλλόγων κατοίκων) συνεδριάζει κάθε εβδομάδα και έχει τον τελευταίο λόγο στις αποφάσεις. Όλα τα παραπάνω δεν απαιτούν περισσότερο χρόνο από οποιονδήποτε τυπικό αυτοδιοικητικό θεσμό. Βοηθούν δε ώστε να εξαλειφθούν η διαφθορά, η διαρροή πόρων και η δημιουργία πελατειακών σχέσεων, ενώ μέσω της συμμετοχής εκπαιδεύουν τους πολίτες να θέτουν το συλλογικό συμφέρον πάνω από το πολύ στενό προσωπικό. Είναι αυτό εφικτό; Η εμπειρία που μεταφέρει, μεταξύ άλλων, η κοινωνιολόγος Μάρτα Χάρνεκερ, δείχνει ότι σε έναν δήμο ενός εκατομμυρίου κατοίκων, μπορεί να παίρνουν μέρος κάθε χρόνο πολλές δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι. Σε διάφορες πόλεις, η αναλογία φτάνει το 1 προς 10. Με τον Συμμετοχικό Προϋπολογισμό, η «χρηστή διαχείριση» και ο «σεβασμός στην κοινωνία των πολιτών», παύουν να είναι συνθήματα υποψηφίων που προσπαθούν να αποπολιτικοποιήσουν τη διοίκηση και να χειραγωγήσουν τους πολίτες και τις τοπικές κινήσεις. Γίνονται πρακτική, καθημερινή εμπειρία, που εκπαιδεύει στη δημοκρατία και εγγυάται την κάλυψη των πραγματικών αναγκών, αντί για την επίτευξη (οικονομικού) κέρδους και (πολιτικής) εξουσίας για τους λίγους.

Αν η εναλλακτική λύση υπάρχει, το ερώτημα είναι προφανές: για ποιον σοβαρό λόγο να επιλέξει κανείς τον Καλλικράτη (όπως ζητά η κυβέρνηση) και για ποιο λόγο να θεωρήσει άξιους εμπιστοσύνης τους υποψηφίους που τον υποστηρίζουν; Κι όσοι αρνούνται τον Καλλικράτη, γιατί να μένουν στο «όχι» όταν έχουν τόσα «ναι» να αντιτάξουν; Όταν υπάρχει τόσο πειστική απάντηση στο ερώτημα «τι θα κάνετε, αν εκλεγείτε», γιατί να μένει μυστικό;

PIGS...

Οι απόψεις του Ευγένιου Τριβιζά (καθηγητή εγκληματολογίας στην Μ. Βρεττανία και συγγραφέα παιδικών βιβλίων) για τον όρο PIGS:

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.

Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS»(*) (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.

Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.

Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.

Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.

Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.

Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.

Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.

Ευγένιος Τριβιζάς

________________________________________
*) (σημείωση διαβιβαστή) Portugal - Italy - Greece - Spain

ΠΟΣΑ ΘΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ GIORGOS? (αναδημοσίευση από το blog του Γαλαξιάρχη)

Καλύτερα να μασάς...

Στις 30 Απριλίου, μόλις λίγες μέρες πριν την ψήφιση του Μνημονίου, απαντούσες στον Αλέξη Τσίπρα: “Δε μας φταίει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επειδή για χρόνια είχε ασκηθεί η πολιτική της απύθμενης και προκλητικής σπατάλης και διαφθοράς“. Μετά τη χθεσινή παράσταση στη Βουλή που έδωσες με μπροστάρη το «νεοκόρο του Ναού της Δημοκρατίας» Φ. Πετσάλνικο, σε ρόλο «ατιμασμένης παρθένας», ξεπέρασες κάθε πρόσφατο ρεκόρ γελοιότητας. Καλύτερα να μασάς κύριε Παπανδρέου, γιατί μία απλή έρευνα στο δικό σου το site, αποκαλύπτει εύκολα το πόσο πρωταρχικό θέμα υπήρξε η συστημική διαφθορά, από την κορφή έως τα νύχια, στην εκστρατεία σου στο εξωτερικό πριν μας φορέσεις την ταφόπλακα του μνημονίου.

Δε χρειάζεται παραπάνω από μισή ώρα για να ξετρυπώσει κάποιος από το επίσημο site του πρωθυπουργού τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του περί συστημικής διαφθοράς στις οποίες με απόλυτη προσήλωση επέμενε ο πρωθυπουργός στα διεθνή fora, κατά την προδιαγεγραμμένη (από αυτόν και το επιτελείο του) πορεία προς τη διεθνή επιτήρηση του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ. Δηλαδή πριν την 6^η Μαϊου του 2010, οπότε και ψηφίστηκε η υπαγωγή μας στην κηδεμονία της Τρόικας μέσω του διαβόητου Μνημονίου.

CNBC, 11-12-2009
“Tο βασικό πρόβλημα της Ελλάδος, είναι ότι δυστυχώς υπάρχει διαφθορά που επηρεάζει ολόκληρο το σύστημα. Έχουμε έναν πελατειακό τρόπο κατανομής των πόρων. Αυτό σημαίνει ότι στοχεύει σε πολιτικές χάρες, αντί να διοχετεύει χρήματα σε σημαντικούς τομείς ανάπτυξης, παιδείας και κοινωνικών αναγκών.”

Bloomberg, 17-12-2009
“έχω αναφερθεί εκτενώς στις μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της διαφθοράς του συστήματος“

Euronews, 27-1-2010
“Nα καταπολεμήσουμε την κακοδιαχείριση, το πελατειακό σύστημα και τη διαφθορά, τα οποία δυστυχώς είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους χάσαμε πόρους, αλλά και τους σπαταλήσαμε“ (σ.σ. τα μαργαριτάρια του συντακτικού περνούν αδιόρθωτα στην αποδελτίωση)

Παγκόσμιο Οικονομικό Forum, 28-1-2010
“Χρησιμοποιούσαμε μεγάλο αριθμό ατόμων, με συνέπεια να χάνονται πολλά χρήματα και δυστυχώς υπήρξε μεγάλη διαφθορά στα υψηλότερα επίπεδα.”

Συνέδριο Economist, 2-2-2010
“Στη χώρα μας, έχουμε ένα τεράστιο περιθώριο σπατάλης χρημάτων, που όμως σήμερα προέρχονται από την πελατειακή διαχείριση και την διαφθορά“.

CNN, 15-2-2010
“Nα αλλάξουμε κάποιες από τις κακές πρακτικές, που ατυχώς είχαμε κατά το παρελθόν, όπως παραδείγματος χάριν, διαφθορά και έλλειμμα διαφάνειας, ή και πελατειακές πολιτικές“.

BBC, 21-2-2010
“Η κακοδιαχείριση, δυστυχώς, συνδεόταν και με έντονη διαφθορά,  πελατειακές σχέσεις, ευνοιοκρατία στον τρόπο με τον οποίο γινόταν η διάθεση του χρήματος.”

Der Spiegel, 21-2-2010
“Στη Γερμανία μια ενδοστεφανιαία πρόθεση για εγχείρηση καρδιάς κοστίζει γύρω στα 500 ευρώ, ενώ σε μας μεταξύ 2000 και 2500 ευρώ. Και γι’ αυτό φταίει η διαφθορά” (…) “η διαφθορά είναι πολύ διαδεδομένη στις Αρχές και στις δημόσιες επιχειρήσεις. Το πολιτικό μας σύστημα υποθάλπει την ευνοιοκρατία και τη σπατάλη”

Economist, 23-2-2010
“Έχουμε πολύ μεγάλη διαφθορά, πελατειακές σχέσεις στην πολιτική, με αποτέλεσμα τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και τη διόγκωση του δημοσίου ελλείμματος”.

ABC, 25-2-2010
“Διαφθορά, ευνοιοκρατία, πελατειακές σχέσεις στην πολιτική. Πολλά χρήματα κατασπαταλήθηκαν εξαιτίας αυτών των πρακτικών” (…) “Δεν επιθυμούμε τη διαφθορά στην καθημερινότητα μας, στα νοσοκομεία, στην Κυβέρνηση, στο δημόσιο τομέα”.

Frankfurter Allgemeine, 5-3-2010
“Το πρόβλημά μας δεν είναι ότι έχουμε ένα διογκωμένο κοινωνικό κράτος. Έχουμε μπροστά μας άλλες δυσκολίες. Πρόκειται για έλλειψη διαφάνειας, διαφθορά, πελατειακή πολιτική“

Ομιλία στο Ίδρυμα Brookings, 8-3-2010
“Στην Ελλάδα ιδίως, υπήρχε τέτοια έλλειψη διαφάνειας, σε σημείο που δεν διαθέταμε τα σωστά αριθμητικά δεδομένα για το ακριβές δημόσιο έλλειμμά μας. Η έλλειψη διαφάνειας μάλιστα, κατά καιρούς, επέτρεψε λήψη αποφάσεων πελατειακού χαρακτήρα, με βάση περισσότερο την κομματική ψηφοθηρία (…) Αποτέλεσε όμως πρόσφορο έδαφος και για έντονη διαφθορά, διαφθορά σε τοπικό επίπεδο, σε θεμελιακό επίπεδο, στις καθημερινές συναλλαγές με τις δημόσιες υπηρεσίες, διαπερνώντας όλο το φάσμα της πολιτικής και φτάνοντας μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια“.

PBS Newshour, 9-3-2010
Σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τη διαφθορά, στην οποία αναφέρεται: “η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα ενδημικά προβλήματα, όπως είπατε και εσείς, τη διαφθορά…”, ο Πρωθυπουργός απαντά “Θεωρώ ότι υπάρχουν κάποια ενδημικά προβλήματα. Την τελευταία πενταετία-εξαετία, όμως, η προηγούμενη Κυβέρνηση δυστυχώς προκάλεσε την όξυνσή τους, αντί να τα αντιμετωπίσει. Έτσι, αυξήθηκε η διαφθορά, μειώθηκε η διαφάνεια στον τρόπο χρήσης των κονδυλίων”

Ειδική Επιτροπή του Ευρ. Κοιν. για τη Χρηματοπιστωτική, Οικονομική και Κοινωνική Κρίση, 18-3-2010
“Εγώ θεωρώ ότι η  Ελλάδα έχει μια ιδιαιτερότητα, ότι  έχουμε πράγματι έναν πολύ μεγάλο, χαλαρό και δαπανηρό δημόσιο τομέα, αλλά λόγω της μεγάλης γραφειοκρατίας και πίσω από τη γραφειοκρατία, πολλές φορές, έχουμε ακόμα και προβλήματα διαφθοράς“

Συνέδριο Διεθνούς Διαφάνειας, 20-4-2010
“Έχω κατ’ επανάληψη διατυπώσει την άποψη πως η κρίση αυτή δεν είναι παρά η πλέον φανερή εκδήλωση βαθύτερων αίτιων. Γιατί τα ελλείμματα δεν παράχθηκαν από μόνα τους. Η κρίση πηγάζει πρωτίστως από την αδιαφάνεια της εξουσίας, του κράτους, του δημόσιου βίου της χώρας, από την πελατειακή αντίληψη που διάβρωσε τα πάντα και, βεβαίως, από την ίδια τη διαφθορά“.

Economist, 28-4-2010
“Ένα ποσοστό 8% του ΑΕΠ είναι εντυπωσιακό, ως απόρροια της διαφάνειας, γεγονός που σημαίνει ότι όντως αντιμετωπίζουμε πρόβλημα χρηματισμού, διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων.”

Βέβαια δεν είμαι άδικος. Στις περισσότερες περιπτώσεις πράγματι προσπαθούσες να βγάλεις από το κάδρο της διαφθοράς τον απλό πολίτη. Όμως προφανέστατα κι αυτό το έκανες για ευνόητους πολιτικάντικους λόγους, καθώς και έτσι συνομολογούσες ότι η κρίση στην Ελλάδα υπήρξε προϊόν συστημικής διαφθοράς, με τη μορφή ψηφοθηρικού παζαριού μεταξύ εξουσίας-ψηφοφόρου. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπήρξε ούτε μία ομιλία ή συνέντευξη σε διεθνές επίπεδο στο οποίο να μην παραδέχτηκες ότι η διαφθορά ήταν και είναι συστατικό της Ελληνικής Πολιτείας.
Επίσης δεν ισχυρίζομαι ότι λες ψέμματα για τη διαφθορά, την οποία επέβαλε η εξουσία στην Ελλάδα ως θεμελιώδη κανόνα συναλλαγής του Κράτους με τον Πολίτη. Το κατά πόσο αυτή αποτελεί θεμέλιο της κρίσης, που δεν αποτελεί, είναι ένα άλλο ζήτημα. Το ουσιώδες είναι αν “δικαιούσαι διά να ομιλείς”.
Τα κροκοδείλια δάκρυα δεν πείθουν. Δεν πείθουν, από έναν πρωθυπουργό που υπήρξε (διορισμένο από τον πρωθυπουργό πατέρα του) μεγαλοστέλεχος και υπουργός σε αλλεπάλληλες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Και δεν πείθουν για τρεις επιπλέον λόγους.
Δεν μπορείς να μιλάς ξετσίπωτα για πάταξη της διαφθοράς κυρ. Γιώργο μου, όταν:
1.       Είσαι υπόλογος για μία καρφωτή περίπτωση κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, ανάγοντας το Μνημόνιο σε δεσμευτική διεθνή συμφωνία, μετά την ψήφισή του από απλή πλειοψηφία.
2.       Οργάνωσες τη μεγαλύτερη φορολογική περαίωση στη σύγχρονη ιστορία, ένα κατεξοχήν μέτρο διαφθοράς που επιβραβεύει το μεγάλο φοροφυγά και τιμωρεί τον τίμιο φορολογούμενο.
3.       Έφερες στη βουλή με ταχύτητα «fast track» ένα νόμο Παμπούκη, που αποτελεί μνημείο διαφθοράς στην εξυπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων, που θα παρακάμπτει (για μία ακόμη φορά), υποβιβάζει και τσαλακώνει το Σύνταγμα της χώρας, τη δικαιοσύνη και την ίδια τη Βουλή.

Γι’ αυτό σου λέω: ΦΑΕ ΜΙΑ ΚΙΤ-ΚΑΤ!

ΚΑΝΕ ΠΡΑΞΗ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Τραγούδι της απεργίας

Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!

Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!

Bertolt Brecht, "Το τραγούδι της απεργίας" (1929-1930)
μετάφραση Νάντια Βαλαβάνη,
"Ποιήματα", εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή

Όποιος αγαπάει παιδεύει. ΦΤΑΝΕΙ ΓΙΩΡΓΟ...ΦΥΛΑΞΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΣΟΚΟΥΣ!

Μάθε Μπαμπινιώτη γράμματα

01/10/2010 - 12:21

Δύο είναι οι κυρίως πυλώνες της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας: η οικονομική ισχύς και η εκπαιδευτική άνθηση -η τρίτη παράμετρος, η άμυνα, είναι συνάρτηση των δύο πρώτων...

Μάλιστα ες ό,τι αφορά το ειδικό βάρος της λαϊκής κυριαρχίας στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, όσον πιο μεγάλη πρόσβαση στον πλούτο, που παράγει ο ίδιος, έχει ο λαός, τόσον πιο αυτεξούσιο είναι το κράτος (του).

Κι όσο μεγαλύτερη πρόσβαση στην εκπαίδευση έχει επίσης ο λαός, τόσον και πιο παραγωγικός, αξιοπρεπής, ισχυρός, αλλά και απαιτητικός γίνεται -δύσκολα πλέον μπορεί κανείς να τον χειραγωγεί με φόβητρο τον ίδιον τον φόβο και καρώτο την προπαγάνδα...

Στη χώρα μας, θέμα οικονομικής ισχύος δεν τίθεται πια. Φρόντισε ο κ. Παπανδρέου, μετατρέποντας το πρόβλημα του χρέους σε κρίση δανεισμού να καταστήσει την Ελλάδα «κράτος φόρου υποτελές» στους δανειστές του -τους Τοκογλύφους των Τραπεζών και τους Υπατους Αρμοστές ξένων δυνάμεων.

Τώρα ήρθε η σειρά της Παιδείας -η χρόνια κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος θα μετατραπεί με τη σειρά της σε κρίση της σχέσης του λαού με τα γράμματα...

Το έδαφος έχει από καιρό προετοιμασθεί -τα δύο κόμματα, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, με τον ίδιο ακριβώς μηχανισμό και τα δύο, με την ίδια ακριβώς ιδεολογία και τα δύο, τα 'χουν κάνει μαντάρα στην εκπαίδευση -χειρότερα δεν γίνεται- πρέπει λοιπόν τώρα, για άλλη μια φορά, να τα αλλάξουν όλα. Προς το χειρότερο. Γίνεται! Οι ίδιοι, τα ίδια και επί τα αυτά (συν τα δίδακτρα και οι ξένοι... σύμβουλοι)...

Ετσι λοιπόν, από φλουριά χάσαμε, από γράμματα χάνουμε, τι να σου κάνουν τ' άρματα; (ποια «άρματα»; -λέμε τώρα)...

Οταν ανέλαβε την εξουσία (θα έλεγα «κατέλαβε», αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), ο κ. Γ. Παπανδρέου, αμέσως μας πληροφόρησε ότι θα συγκέντρωνε μια πλειάδα οικονομικών συμβούλων απ' το εξωτερικό να μας προκόψουν (αμετάβατο το ρήμα

αλλά στην περίπτωσή μας μεταβατικό, κατακέφαλα) -(οικονομικούς συμβούλους μάς έφερε - δεν μας έφερε ο Γιώργος, αλλά το Δ.Ν.Τ. μας το έφερε. Κατακέφαλα).

Οπως και να 'χει αυτή η ξενομανία του κ. Πρωθυπουργού, ανάλογη των κόμπλεξ ενός επαρχιώτη παλαιών εποχών προς τους τότε πρωτευουσιάνους,

- και ενοχλητικά ευρωλιγούρικη σήμερα-

δεν περιορίστηκε στους οικονομικούς συμβούλους, αλλά απλώθηκε στους αρχιτέκτονες και κάθε

άλλον που συναντούσε και συναντάει ο κ. Παπανδρέου στα ταξίδια του. Τυχάρπαστοι τύποι και σοβαροί άνθρωποι στον ίδιο ντορβά, αρκεί να είχαν ή να έχουν την τύχη να συναντηθούν με τον κ. Πρωθυπουργό. Σε ένα γυμναστήριο, σε ένα λιμάνι, σε ένα αεροδρόμιο, σε ένα ταξίδι

αρκετούς απ' όσους συναντά ο κ. Πρωθυπουργός τούς προσλαμβάνει ως συμβούλους

για ό,τι να 'ναι

όπου να 'ναι

έτσι ως έτυχε

χύμα, έλα εδώ εσύ κι εσύ κι εσύ.

Αμισθοι σύμβουλοι τύπου κλόουν Σκιόπα (δεν τον κάνουν έμμισθο μπας και κλείσει το στόμα του), έμμισθοι, τυπικοί και άτυποι συνωστίζονται γύρω απ' τον κ. Πρωθυπουργό, «του βάζουν ιδέες», ιδέες

που τον έχουν ενθουσιάσει από την πρώτη συνάντηση μαζί τους. Οπως προ ολίγου καιρού, όπου σε ένα απ' τα ταξίδια του (εκείνο προς την Ινδία), ο κ. Παπανδρέου (κατά τη δική του αφήγηση) συνάντησε έναν Κύπριο, λέει, κι έναν Ελληνοαμερικανό, κουβέντιασαν και -ως εξ ενοράσεως τύπου Σαούλ καθ' οδόν προς Δαμασκόν- ο κ. Πρωθυπουργός συνέλαβε τις πρώτες του ιδέες για τις μεταρρυθμίσεις στην... εκπαίδευση!

Εσι απλά! στο ό,τι ακούει, ό,τι του 'ρχεται, ό,τι να 'ναι! (Αν και παίζει το ενδεχόμενο της κρυπτομνησίας, ορισμένες γαρ απ' αυτές τις ιδέες τις έχει από παλιά ο γιος του Ανδρέα).

Κι επειδή με τους μάνατζερ για την οικονομία προκόψαμε, ο κ. Παπανδρέου άρχισε να μαζεύει κι άλλη νέα «επιτροπή σοφών» και διεθνών σωτήρων

για την αναμόρφωση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Ο κ. David Naylor καθηγητής Ιατρικής στον Καναδά, ο κ. Lap-Chee Tsui απ' το Χονγκ Κονγκ καθηγητής Βιολογίας, ο κ. Patrick Aebisher, νευροεπιστήμων, και καμμιά δεκαριά ακόμα εμπειρογνώμονες (;) θα έρχονται να αξιολογούν τα ελληνικά ΑΕΙ, τους καθηγητές, τα ερευνητικά προγράμματα και τις χρηματοδοτήσεις...

Η ταπεινωτική αυτή ξενομανία, αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητος, ουδεμία σχέση έχει με την αξιοποίηση της διεθνούς εμπειρίας στα εκπαιδευτικά πράγματα, αλλά με ένα ακόμα επικοινωνιακό σώου

που θα συγκαλύψει την υποβάθμιση της εκπαίδευσης σε υποχείριο ου μην και υποπόδιο των εταιρειών, των (δύο) κομμάτων και των πλουσίων, οι οποίοι

σε συνδυασμό με την εμπλοκή διάφορων «βλαχοσυμπέθερων» απ' τις «τοπικές κοινωνίες» στη διοίκηση των σχολών, μάλλον προοιωνίζονται όλοι μαζί μπάχαλο -ακόμα πιο μπάχαλο- τα πράγματα στην Παιδεία.

Κωμωδία.

Συχνά όμως η τραγωδία ανεβαίνει επί σκηνής υπό την δορά της κωμωδίας...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 1.Χ.2010 stathis@enet.gr

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Η ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΔΕΑ
ΑΛΛΑ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΥΩΧΙΑΣ


Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΤΩΡΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΛΑΒΕΙ ΕΜΑΣ!

Δύο τρία πράγματα που με έκανε να σκεφτώ η Ελένη.

Η Ελένη Πορτάλιου, στη προχθεσινή της τηλεοπτική παρουσία, στην εκπομπή του Alter, έκανε την αρχή. Μέσα σε λίγα λεπτά μας αποκάλυψε τι σημαίνει αντιμνημονιακός ρεαλισμός, ριζοσπαστική αυτοδιοικητική παρουσία και στρατηγική απάντηση των τοπικών κοινωνιών στα ζητήματα της πόλης. Ο λόγος της μεστός και αποστομωτικός αλλά κυρίως παραγωγικός που απελευθερώνει ωφέλιμους συνειρμούς μιας καταπιεσμένης προγραμματικής σκέψης από το αδιέξοδο πολιτικό και οργανωτικό ζήτημα της αριστεράς μας,. Και εξηγούμαι αμέσως:

Ένα φθηνό και κοινωνικά ριζοσπαστικό πρόγραμμα μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με τις αξίες της αριστεράς και της κοινωνίας και όχι με τη δημοσιονομική πειθαρχία των αγορών. Πόσο φθηνή είναι η λειτουργία του δημοσίου και των δήμων που στηρίζεται σε ένα εκτεταμένο σύστημα υπεργολαβιών και αναδόχων; Τι θα σήμαινε σε εξοικονόμηση πόρων, για το δημόσιο, μια αξιοποίηση του παλαιού κτηριακού αποθέματος της πόλης η μια σοβαρή ανασύσταση των συνεργείων αυτεπιστασίας του δήμου; Πόσο θα μειωνόταν η διαφθορά του δημοσίου και η διαπλοκή του με επιχειρηματικά συμφέροντα αν ο δήμος παρήγαγε υποδομές και υπηρεσίες in house; Πόσο παραγωγικό και ποιοτικό δυναμικό αξιοποιείται με μια σταθερή σχέση εργασίας σε σχέση με αυτό που χάνεται σε μια σύμβαση υπηρεσιών του εμπορικού δικαίου;

Η ελευθερία κατακτά την ισότητα και η ισότητα αυξάνει την ποσότητα. Πόσα στρέμματα πρασίνου έχουμε ανά κάτοικο; Πόσα τετραγωνικά ελεύθερων χώρων ανά δημότη; Πόσες πολιτιστικές και αθλητικές υποδομές ανά τετράγωνο. Η διαίρεση είναι η πράξη σύστασης του ιδιωτικού αγαθού. Αντίθετα, το δημόσιο αγαθό είναι αυτό που προσφέρεται στη συνολική του διαθέσιμη ποσότητα στον καθένα ξεχωριστά. Δεν επιμερίζεται! Μόνο που για να χρησιμοποιούμε με ίσο τρόπο τη συνολική διαθέσιμη ποσότητα των δημόσιων αγαθών πρέπει να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση, φθηνή και άνετη μετακίνηση και κυρίως πολλαπλούς τρόπους διεκδίκησης. Η συμμετοχή και η διεκδίκηση, η ελευθερία έκφρασης των αναγκών μας είναι αυτό που χαρακτηρίζει κάτι ως δημόσιο αγαθό και όχι τα τεχνικά χαρακτηριστικά του και ο τρόπος επιμερισμού του που συνήθως είναι άνισος.

Για μια πολιτική συγκατοίκησης στη πόλη και όχι για μια μεταναστευτική πολιτική. Δεν υπάρχει λόγος μια αριστερή αυτοδιοικητική οντότητα και μια κινηματική συλλογικότητα να ασχοληθεί με την εγκληματικότητα και την μεταναστευτική πολιτική. Θα πρέπει να επιτεθούμε σε όλες τις άλλες παρατάξεις είτε είναι αριστερές, είτε είναι δεξιές, θα πρέπει να αποκαλύψουμε το λάθος τους ή τον ρατσισμό τους, κρυφό η φανερό, ομολογημένο η ανομολόγητο, κλασικό η διαφορικό.
Η μεταναστευτική πολιτική εθνική η ευρωπαϊκή δεν λύνει την εγκληματικότητα γιατί είναι μια πολιτική συνόρων και διαχείρισης πληθυσμιακών ροών. Το κίνημα πόλης ασχολείται με την συγκατοίκηση, την εγγύτητα, την ανοικτότητα. Θα πρέπει να το πούμε με χιλίους τρόπους πως η βελτίωση των συνθηκών συγκατοίκησης προσδίδει δυναμισμό στη πόλη. Ο δυναμισμός των πολεοδομικών «κυττάρων» εκκινεί έναν ενάρετο κύκλο και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν.

Θα πρέπει λοιπόν να ξεκινάμε τον πολιτικό μας λόγο με μια σφοδρή επίθεση στη κυβέρνηση, στο μνημόνιο και στον Καλλικράτη. Και αμέσως μετά ας τους βομβαρδίζουμε με στρατηγικά και θεμελιωμένα αιτήματα επί του θέματος. Δεν θα τα δεχθούν αλλά δεν θα έχουν και τι να απαντήσουν. Τα προσχήματα θα έχουν τελειώσει. Ας τους αποστομώσουμε όπως η Ελένη!