Το τέλος του κοινωνικού κράτους

ΜΕΡΟΣ Β’: Η λαφυραγώγηση του λαϊκού πλούτου

του Γαλαξιάρχη

Στο βωμό του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας έχουμε ακούσει τις χίλιες μύριες κουταμάρες από τους εκπροσώπους του παρασσιτικού κεφαλαίου, δηλαδή τραπεζίτες, πλοιοκτήτες έως και άεργους εργοστασιάρχες. Τι «Σοβιετία» έχει χαρακτηριστεί η χώρα; Τι κλάμα έχει πέσει για τον «άτυχο επιχειρηματία»; Τι πατριωτική κορώνα για τον «Καταριανό επενδυτή»; Το Μνημόνιο υπήρξε μία πρώτης τάξης ευκαιρία να επεκταθεί ο γκεμπελισμός και στους πρώην σοσιαλδημοκράτες, νυν και αεί πολιτικούς απατεώνες. Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα συγκρίνεται μόνο με λατινοαμερικάνικες μπανανίες της «χρυσής εποχής» των αμερικανοκινούμενων δικτατοριών και φεουδαρχικές αποικίες του νεοφιλελευθερισμού (πρώην Ανατολικό Μπλοκ). Το κεφάλαιο είναι ασύδοτο, κρατικοδίαιτο και… τσιφούτικο.

Το Ελληνικό αστικό κράτος έχει μακραιώνια θητεία στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Από τους «επιχειρηματίες της Αυλής» όπου χαρίζονταν ολόκληρα ασφαλιστικά ταμεία στη δεκαετία του ’50, ως τα θαλασσοδάνεια της Χούντας και από το σοσιαλιστικό Κοκκαλιστάν έως το λαϊκοδεξιό Μπομπολιστάν, το φορολογικό σύστημα και οι μηχανισμοί του κράτους υπηρέτησαν πιστά τους πιο αδίστακτους αεριτζήδες και τους πιο διαπλεκόμενους κρατικοδίαιτους μεγιστάνες του εφοπλισμού και της… τσιμεντοποίησης. Το ελληνικό κράτος ήταν, είναι και θα παραμείνει ιδιωτικό, ταξικό και πέρα για πέρα άδικο για τον εργαζόμενο, ακόμη και τον μικρό επιχειρηματία.

Το ταξικό κράτος…

• Δεν πληρώνω φόρο εισοδήματος από τα κέρδη της επιχείρησής μου, ούτε τέλη κυκλοφορίας, ούτε φόρους μεταβίβασης. Τι είμαι; Πλοιοκτήτης.
• Δε αποδίδω φόρους για τα έσοδά και την εκμίσθωση της γης και των ακινήτων που κατέχω, ούτε συμπληρώνω Ε9. Μου πληρώνουν τους μισθούς των εργαζομένων μου. Τι είμαι; Η Εκκλησία της Ελλάδας.
• Δεν αποδίδω φόρο για μελέτες και διαφημιστικές δαπάνες. Μου πληρώνουν τα μπόνους και πριμ των εργαζομένων μου, ακόμη και τα πανέρια με τις γαρδένιες στα μπουζούκια(!). Τι είμαι; Έλληνας βιομήχανος.

Τα ήδη χαμηλά -για τα ευρωπαϊκά δεδομένα- έσοδα από τη φορολογία μειώνονται συνεχώς την τελευταία δεκαετία, ενώ διατηρείται παραδοσιακά η αδικία των υπέρογκων έμμεσων φόρων.

Όλοι ασχολούνται με τις δαπάνες, λίγοι με τα έσοδα και ακόμη λιγότεροι με την πηγή των εσόδων. Αν ρίξουμε την προσοχή μας όμως στη διαμόρφωση των φορολογικών εσόδων του ελληνικού κράτους, αποκαλύπτεται μεγάλος αριθμός ταξικών αδικιών. Πρώτα από όλα η φορολόγηση του κεφαλαίου(κέρδη, μεταβιβάσεις, μετοχές, ομόλογα κ.λπ.) είναι σταθερά μειούμενη από το 2000, έχοντας φτάσει σε επίπεδα λατινοαμερικάνικων μπανανιών και τον πάτο της ΕΕ των 27 με15,8% το 2008, δίπλα στην Ιρλανδία και πάνω μόνο από Λιθουανία και Εσθονία. Αντίθετα, ο φόρος της εργασίας κινείται σταθερά πάνω από το 35%. Αξίζει μάλιστα εδώ να σημειωθεί το πόσο πριμοδοτήθηκε ο μεταπρατικός κλάδος την τελευταία δεκαπενταετία και ειδικά μεταξύ 1995 και 2005, όταν οι φόροι κατανάλωσης στην Ελλάδα σημείωσαν τη μεγαλύτερη βουτιά (περισσότερο από 5%) σε σχέση με όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά δεύτερον, η σχέση των άμεσων φόρων μεταξύ φυσικών και νομικών προσώπων στην ίδια δεκαετία, και πιο έντονα από το 2006 και μετά, γέρνει συνεχώς προς ώφελος των δεύτερων. Αυτό, σε συνάρτηση με την παραδοσιακά υψηλή (την υψηλότερη στην Ευρωζώνη) σχέση έμμεσων/άμεσων φόρων (6:4),αποκαλύπτει ένα άθλια ταξικό  και προκλητικότατα ευνοϊκό προς τα μη παραγωγικά κεφάλαια φορολογικό σύστημα. Κι αν νομίζετε ότι οι υποσχέσεις του Γιώργου Παπανδρέου περί δίκαιης ανακατανομής των φορολογικών βαρών θα είχαν μεγαλύτερη αξία από ένα χρησιμοποιημένο μυξομάντηλο πλανιέστε. Ο προϋπολογισμός του 2011 προβλέπει νέες μειώσεις φόρων στα νομικά πρόσωπα και ακόμη μεγαλύτερο φορτίο στις κοινωνικές δαπάνες για τα μισθολογικά κόστη (επιδότηση εισφορών).

15% το κεφάλαιο, 35% η εργασία. Ο ορισμός της ταξικότητας στο φορολογικό μας σύστημα και μάλιστα με αυξητικούς ρυθμούς.

Οι σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και οι ακόμη πιο προκλητικές επιχορηγήσεις και ατέλειες, έχουν ιστορία δεκαετιών στην Ελλάδα και μάλιστα κλιμακώθηκαν επί εποχής «εκσυγχρονιστκής σοσιαλδημοκρατίας». Για παράδειγμα, μόνο το 2001 το κράτος στερήθηκε 1,6 δισ. ευρώ (550 δισ. δρχ.) έσοδα από τις φοροαπαλλαγές των μεγάλων επιχειρήσεων και των εισηγμένων στο χρηματιστήριο. Στην τετραετία 2005-08 ο τραπεζικός τομέας απέδωσε 800 εκατ. ευρώ λιγότερα από όσα θεωρητικά επέβαλε ο φορολογικός συντελεστής. Είναι ενδεικτικό ότι οι απολαβές του δημοσίου από την άμεση φορολόγηση των Ελλήνων πλοιοκτητών είναι μικρότερες από τα έσοδα από τα παράβολα της κάρτας παραμονής των μεταναστών(!). Στα χρόνια που πέρασαν, ακόμη περισσότερα χαρίστηκαν σε επιχειρήσεις και ειδικά σε χρηματιστηριακές και επενδυτικές εταιρίες. Έως και οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν αφορμή για τη νομιμότατη φοροαποφυγή δεκάδων πολυεκατομμυριούχων ιδιωτών (βλ. σπόνσορες). Μία τακτική που, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές, εξυπηρετεί κατ’ εξοχήν το αεριτζίδικο κεφάλαιο που επιδιώκει το γρήγορο κέρδος.

Οριακά πάνω από το 20% του ΑΕΠ προέρχεται από φορολογικά έσοδα. Πέντε ολόκληρες μονάδες κάτω από το μ.ο. της Ευρωζώνης (χωρίς ασφαλιστικές εισφορές – στοιχεία 2008)

Τριτοκοσμική παραμένει η σχέση έμμεσων/άμεσων φόρων και συγκρίνεται μόνο με νεοεισερχόμενες στο ευρωπαϊκό κλαμπ ανατολικές χώρες, γνωστές για τον εναγκαλισμό τους με τον πιο σκληρό καπιταλισμό (στοιχεία 2008).

Πηγές: Ετήσια Έκθεση Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Taxation Trends in EU 2010), Εθνικοί Προϋπολογισμοί 2004-2011, ΙΣΤΑΜΕ

…και η ιδιωτική κλοπή

Σα  να μην έφταναν όλα αυτά. Η κυβέρνηση ομολόγησε με κυνισμό ότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή. Ο Γιώργος της Διαφάνειας και ο (έτερος) Γιώργος της Αξιοπιστίας δε δίστασαν να αμνηστεύσουν με μία κίνηση δεκάδες χιλιάδες φοροφυγάδες και μάλιστα σε βάθος δεκαετίας. Ο κλέφτης του νεαρού δημοσίου υπαλλήλου και ο λωποδύτης του συνταξιούχου παππού αποφάσισαν ότι είναι πολλά τα 30 δισ. της φοροδιαφυγής για τα δόντια τους και, έχοντας υφαρπάξει 6 δισ. από τις τσέπες μισθωτών και συνταξιούχων, το έπαιξαν χουβαρντάδες με τα δεκάδες δισεκατομμύρια των ιδιωτών φοροκλεφτών. Ήταν δε τόσος ο ενθουσιασμός τους, ώστε έστειλαν αφειδώς χαρτιά περαίωσης σε άρτι αποφοιτήσαντες πιτσιρικάδες, υπέργηρους συνταξιούχους, ακόμη και πεθαμένους. Σημειώστε επίσης ότι μέχρι στιγμής, έχουν εισπράξει περί τα 500 εκατομμύρια, «περαιώνοντας» επί δικαίων και αδίκων. Και απατεώνες και ανίκανοι.

«Οι ζημιές (των ΔΕΚΟ) από το 2007 στο 2009 έχουν αυξηθεί κατά 31% και ανήλθαν σε 1,7 δισ. ευρώ για το 2009, δηλαδή περισσότερα από όσα εξοικονομίσαμε από την περικοπή της 13^ης και 14^ης σύνταξης»

Μνημείο γκεμπελισμού καταγεγραμμένο στην επίσημη εισήγηση του Προϋπολογισμού του 2011

Μιλώντας για «ανικανότητα». Μία πρόχειρη ματιά στην εκτέλεση των τελευταίων προϋπολογισμών δείχνει προφανή κατάρρευση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και ταυτόχρονη εκτόξευση της φοροδιαφυγής. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 2007 έως και τη χρονιά που τρέχει, τα έσοδα από νομικά πρόσωπα (εταιρείες)μειώνονται σε απόλυτα νούμερα περίπου 400 εκατ. ευρώ το χρόνο, τη στιγμή που το χρέος αυξάνει σχεδόν κατά 20 δισ. το χρόνο. Κι όλα αυτά  με το ΑΕΠ να υποχωρεί φέτος κάτω από τα επίπεδα του 2007. Τα επικοινωνιακά κόλπα με τους «σκαφάτους γιατρούς» και τους «πισινάτους δικηγόρους» έπεσαν στο κενό, αφού η περίφημη περαίωση επιβράβευσε τους φοροκλέφτες μίας ολόκληρης δεκαετίας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι όλο αυτό τον καιρό οι μεγάλες ΠΑΕ και τα ιδιωτικά ΜΜΕ λειτούργησαν ως βιτρίνες ξεπλύμματος μαύρου χρήματος για πολύ γνωστούς επιχειρηματίες και πλοιοκτήτες, ακόμη και με σκανδαλώδεις κρατικές ρυθμίσεις. Παραδείγματα ουκ ολίγα: από το περιβόητο 2% στις δαπάνες των ΜΜΕ έως τις συνεχείς απαλλαγές χρεών των ΠΑΕ, αλλά και την καραμπινάτη περίπτωση των «μαύρων τιμολογίων» του Alter.

Οι κορώνες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου περί δίκαιου και σταθερού φορολογικού συστήματος με αφετηρία το 2010 και ορίζοντα δεκαετίας ηχούν πλέον κακόφωνα με μία δόση σαρκασμού. Το νέο φορολογικό σύστημα του 2011 (σ.σ. η μακροβιότητα του προηγούμενου μετριέται σε… μήνες) επιστρέφει στην εποχή Αλογοσκούφη, με μικρότερους φορολογικούς συντελεστές για τις επιχειρήσεις και -κατά πάσα πιθανότητα- για τα διανεμόμενα κέρδη. Ούτε ένα χρόνο δεν άντεξε η αναδιανομή. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, πάμε για αναδιανομή από την… ανάποδη, καθώς μόνο με τις αυξήσεις και τη διεύρυνση του ΦΠΑ μαζί με την εξίσωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα (μέτρα που πλήτουν κατεξοχήν τα χαμηλομεσαία εισοδήματα) οι φορολογούμενοι θα επιβαρυνθούν με 1 δισ. ευρώ επιπλέον. Παράλληλα οι επιχειρήσεις θα ελαφρυνθούν κατά 320 εκατ. ευρώ. Φραγκοδίφραγκα θα μου πείτε δίπλα στο όργιο φοροκλοπής που ξεπλύθηκε με την περαίωση.

Φορολογικοί συντελεστές που θυμίζουν Μπανανία. Στα ύψη οι εργαζόμενοι, ψίχουλα οι εργοδότες. Μόνο το τρίο Λετονία-Εσθονία-Λιθουανία “χαρίζεται” περισσότερο από την Ελλάδα στο κεφάλαιο (στοιχεία 2008).

Το κράτος (ιδιωτικό) λάφυρο

Ας αφήσουμε όμως λίγο στην άκρη την φοροδιαφυγή η οποία -με βάση τις συνθήκες του αστικού μας κράτους- και πλασματική σε μεγάλο βαθμό είναι και δεν αποτελούσε καν το ζητούμενο, καθώς ακόμη και η περαίωση έγινε για μπαλωματικούς λόγους (σ.σ. για να προλάβουν τα χειρότερα με την αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009). Ούτως ή άλλως το σύστημα που δημιουργεί πλασματική υπεραξία για να διογκώσει τα κέρδη του ενός, μοιράζοντας μόνο ένα κλάσμα στον εργαζόμενο, δε με αφορά καν. Η εγγενής αδικία δε διορθώνεται με φορολογικούς νόμους, ούτε η αυθαίρετη συσσώρευση με εφοριακούς μπάτσους.

Στο -πανευρωπαϊκής πρωτοπορίας- κόλπο της ενσωμάτωσης των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ σε αυτό της Κεντρικής Κυβέρνησης, αναφέρθηκα στο πρώτο μέρος. Στο επόμενο θα σταθώ στη λεγόμενη «εξυγίανση» των Δημοσίων Εταιρειών και Οργανισμών, η οποία γίνεται με φωτογραφικούς όρους μεταβίβασής τους (για πενταροδεκάρες) σε ιδιώτες. Πρόκειται για τους ίδιους ιδιώτες που είναι ανίκανοι να παράγουν ούτε πινέζες χωρίς κρατική επιχορήγηση. Πρόκειται για επιχειρηματίες που δε φαίνεται να πιστεύουν και τόσο πολύ στο σύστημα που πρεσβεύουν, καθώς αρνούνται να πάρουν τα ρίσκα που απαιτεί ο απάνθρωπος ανταγωνισμός του καπιταλισμού και κυνηγούν τα έτοιμα και τα σίγουρα. Όπως, για παράδειγμα τα περιβόητα ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα), τα οποία διαφημίζουν ως πρωτοπορία ακόμη και οι «σοσιαλδημοκράτες» κομπάρσοι του πασοκικού θιάσου. Έργα υποδομών συνχρηματοδοτούμενα από το κράτος (και την ΕΕ), που όμως εξασφαλίζουν μέσω λεόντιων συμβάσεων σίγουρο κέρδος στον ιδιώτη πριν καν ξεκινήσουν. Κέρδος, το οποίο μεταφράζεται σε αυξημένο κόστος υπηρεσιών για τους πολίτες και ταυτόχρονα επιβάρυνση των κρατικών εσόδων (που ήδη είδαμε ποιο ταξικό χαρακτήρα έχουν) σε περίπτωση που το κέρδος αυτό δεν εξασφαλίζεται από τη χρέωση των «καταναλωτών». Περίφημο παράδειγμα οι Εθνικές Οδοί, με τα υπερδιπλάσια -μέσα σε δύο χρόνια- κόστη χρήσης, χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί ή έστω συντηρηθεί επαρκώς.

Κι επειδή είμαι σίγουρος ότι κάποιοι κατά φαντασίαν «σοσιαλδημοκράτες», τρόφιμοι του κυβερνητικού φρενοκομείου, θα καγχάσουν επικαλούμενοι (εκτός της Β. Κορέας και της Κούβας ως συνήθως) την ανάγκη του λεγόμενου «επενδυτικού κεφαλαίου» για την ανόρθωση της χώρας και την αντιμετώπιση της παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας, προκειμένου να αμφισβητήσουν τη μία και μόνη πραγματικότητα που θέλει τους (μεγάλους) επιχειρηματίες στην Ελλάδα να απολαμβάνουν μίας προκλητικότατης, επιπέδου πινοτσετικής Χιλής, κρατικής εύνοιας, ας με ενημερώσουν πρώτα για τα παρακάτω:

Πληροφορήστε με παρακαλώ για τα πλάνα όλων αυτών των πατριωτών ιδιωτών (αυτών που με το πρώτο ψιλόβροχο έσπρωξαν 30+ δισ. σε τράπεζες του εξωτερικού), σχετικά με νέες επενδύσεις που δεν έχουν να κάνουν με την εκποίηση δημόσιας περιουσίας και εργολαβίες του δημοσίου. Ενημερώστε με ποια και πόσα εργοστάσια ετοιμάζονται να κατασκευάσουν. Πληροφορήστε με αν έχει εκδηλωθεί καν από το εξωτερικό (εκεί που οι επενδυτές είναι «σοβαροί») κάποιο ενδιαφέρον για κατασκευή νέων παραγωγικών μονάδων στην Ελλάδα και όχι μόνο «σφάξιμο» π.χ. για  το ποιος θα πρωτοβάλει χέρι στα κοιτάσματα λιγνίτη και μάλιστα χωρίς να ρίξει μία φτυαριά, αλλά να τα πάρει έτοιμα από τη ΔΕΗ. Ενημερώστε με σχετικά με το στρατηγικό πλάνο του «σοσιαλδημοκρατικού» ΠΑΣΟΚ με στόχο την «υγιή επιχειρηματικότητα» μακριά από τα μπακίρια της περιουσίας του λαού αυτής της χώρας (γιατί τα ασημικά τα ξεφορτώθηκε ήδη ο Καραμανλής, μετά το ξεπούλημα των χρυσαφικών του «εκσυγχρονισμού»).

Zaphod

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Αχ θάλασσά μου σκοτεινή, «Ιός»

Το ελληνικό παράδοξο: φόρος εργαζόμενων 35%, αφεντικών 15%, Ελευθεροτυπία

“Μαζί τα φάγαμε”, Ριζοσπάστης

Εκκλησιαστικές απαλλαγές, Καθημερινή

Πραγματικοί φορολογικοί συντελεστές τραπεζών, Ελευθεροτυπία

Φορολογικές τάσεις στην ΕΕ – 2010, Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Συγκρίνοντας ευρωπαϊκά Φορολογικά Συστήματα, ΙΣΤΑΜΕ)

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

ΜΕΡΟΣ Α’: Οι τέσσερις μύθοι του “κακού δημοσίου”

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

ΜΕΡΟΣ Γ’: Ειδικότητα Δημόσιος Υπάλληλος. Ο μύθος της «αναδιάρθρωσης» του Δημοσίου Τομέα και η μεγάλη «βούτα» των ιδιωτών στις δημόσιες υποδομές και στο φθηνό καταρτισμένο προσωπικό.

______________________________

Short URL: http://wp.me/pPn6Y-4f7

ΟΛΑ ΜΕΣΑ

H ταξικοεθνικοπατριωτική σούπα

του Γαλαξιάρχη

Τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα συνέπεσαν δύο συμβάντα που πιστεύω ότι αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την παθογένεια του συστήματος που ονομάζεται «ελληνική Αριστερά». Από τη μία η αρκετά αποκαλυπτική για τις προθέσεις της Δη.Αρ, συνέντευξη του Φώτη Κουβέλη στον Real FM, όπου φαίνεται ότι η «μεταρρυθμιστική ανανέωση» υιοθετεί πλήρως την μνημονιακή ρητορική στο όνομα του ευρωπαϊσμού και από την άλλη η συγκρότηση του λεγόμενου Κινήματος Ανεξαρτήρων Πολιτών «Σπίθα» από το Μίκη Θεοδωράκη. Ενός -προφανώς απελπισμένου- μορφώματος με αναφορές στην «πατριωτική αριστερά».

Ιδεολογικοπολιτική σαλάτα με ντρέσινγκ ευρωμνημόνιο και στο βάθος το χάος…

Η αριστερή ελίτ στην Ελλάδα τρέφεται με βαρύγδουπα τσιτάτα και επική ιστοριογραφία. Για να θυμηθούμε λίγο τον Καστοριάδη, από τον ευρωκομμουνισμό που μυρίζει φορμόλη έως τον πατριωτικό κομμουνισμό που βρωμάει μούχλα, το φαντασιακό της ελίτ αυτής έχει διακόψει πλήρως τους δεσμούς του με την ιστορικό κοινωνικό «πράττειν» της εποχής. Αντιθέτως, έχει μετατραπεί σε πλήρως φανταστικό που επιχειρεί ναεγκλωβίσει την πραγματικότητα σε ιδεολογικούς ντετερμινισμούς εκτός τόπου και χρόνου. Και επειδή δε χρειάζεται να μας πέσει η φιλοσοφία βαριά στο στομάχι, κόμματα, φορείς, προσωπικότητες της ευρύτερης Αριστεράς όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την ιστορική συγκυρία, αλλά επιμένουν στο ρητό «αν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί μας, τότε τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». Ο Μίκης και ο Φώτης, οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, χτύπησαν ταυτόχρονα, ώστε να μας υπενθυμίσουν το πέπλο αναχρονισμού που πλακώνει τον κόσμο της Αριστεράς.

Οι τσολιάδες του ΕΑΜ

Η Ελλάδα δεν είναι κατεχόμενη χώρα, με την ίδια ακριβώς λογική ότι ούτε το αυστριακό «άνσλους» αποτέλεσε κατ’ ουσίαν κατοχικό καθεστώς. Ακόμη και η αναλογία μεταξύ μνημονιακής πραγματικότητας και βρετανοαμερικάνικης μεταπολεμικής εμπλοκής είναι προβληματική. Πόσο μάλλον όταν ο εμφύλιος ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη μετάπτωση από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στον ταξικό ένοπλο, άρα ο πατριωτικός χαρακτήρας τελειώνει με την πρώτη εμπλοκή μεταξύ ταγματασφαλιτών και ΕΛΑΣ.

Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω ότι αρνούμαι να αντιληφθώ τον Μίκη ως πολιτικό διανοητή, παρόλη την αναμφισβήτη θέση του στην αριστερή ελίτ (πολιτική, κοινωνική, φιλοσοφική, καλλιτεχνική). Άρα το θέμα μου δεν είναι ο Μίκης, όσο ο χαρακτήρας του «κινήματος» και η εθνικομελό συγκινησιακή του επιρροή σε ένα τμήμα της βάσης. Η ιστορική αναδρομή της προηγούμενης παραγράφου έγινε ακριβώς για να αποδομηθεί η εύηχη μεν, ιστορικά και πολιτικά λανθασμένη δε, επιχειρούμενη από την «πατριωτική πτέρυγα» της Αριστεράς αντιμετώπιση της σημερινής νεοφιλελεύθερης μαζικής επίθεσης με περιορισμένης αποτελεσματικότητας εργαλεία και -το κυριότερο- αποπροσανατολιστικές αντιλήψεις, εγκλωβισμένες σε εθνικά στερεότυπα.

Τι λέει η «Σπίθα» του Θεοδωράκη σχετικά με την κρίση που βιώνουμε;

«Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών , ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικό-κομματικό κατεστημένο με επίκεντρο τον ανεξάρτητο πολίτη , που αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στο σημερινό αδιέξοδο και να συμβάλλει με τις όποιες δυνάμεις του στην έξοδο της πατρίδας μας από τη βαθιά κρίση στην οποία μας οδήγησε η διεθνής κρίση του καπιταλισμού και οι εξαρτημένοι από διεθνή κόντρα εξέχοντες πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μαζί με το σύνολο του πολιτικού κόσμου, που συμμετείχε ενεργητικά ή παθητικά στον κατήφορο της δημόσιας ζωής από το 1974».

Για να απαλλαγούμε οριστικά και τελειωτικά από το Δημόσιο Χρέος:

• Να αξιοποιηθεί μέρος της Κρατικής Περιουσίας.
• Να αξιοποιηθεί μέρος της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.
• Να υποχρεωθούν οι έχοντες και κατέχοντες να συνεισφέρουν στην κοινή εθνική προσπάθεια με ειδικούς φόρους και τρόπους ανάλογα με την οικονομική τους επιφάνεια.
• Να δημιουργηθεί δημόσιος εθνικός τραπεζικός πυλώνας που θα σπάσει το τραπεζικό καρτέλ προ όφελος του λαού συμβάλλοντας στην εξόφληση του χρέους.

-Να διεκδικήσουμε διαγραφή μέρους του χρέους σε συνεργασία με τις ελλειμματικές χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

-Να διεκδικήσουμε κάθε δυνατό τρόπο τις λεγόμενες «πολεμικές αποζημιώσεις» από τη Γερμανία, που οφείλει στην Ελλάδα για τις χιλιάδες δολοφονίες αθώων θυμάτων, τις ανυπολόγιστες καταστροφές και την κλοπή του πλούτου της χώρας.

-Σύμφωνα με αξιόπιστους υπολογισμούς με τους τρόπους αυτούς στο Δημόσιο Ταμείο θα μπουν πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ . Από τα οποία αφού αφαιρεθεί το Δημόσιο Χρέος θα υπάρξουν αρκετά χρήματα , ικανά να στηρίξουν την αναγεννητική προσπάθεια της χώρας και τα οποία θα διατεθούν ανάλογα με τις ανάγκες στην άμυνα , στην ανάπτυξη , στην υγεία στην παιδεία και στην εξάλειψη της φτώχειας.

-Για λόγου εθνικής αξιοπρέπειας θα πρέπει η χώρα μας να αποχωρήσει από το μηχανισμό στήριξης Ε.Ε-Δ.Ν.Τ και από το ΝΑΤΟ και να στραφεί για τη στήριξη προς άλλες φίλιες χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και οι Αραβικές χώρες, με τις οποίες οι εμπορικές και άλλες σχέσεις θα πρέπει να αναπτυχθούν περισσότερο.

-Η Εθνική Άμυνα θα πρέπει να ενισχυθεί σοβαρά με την προμήθεια υπερσύγχρονου στρατιωτικού αμυντικού υλικού από τη Ρωσία και την Κίνα. Γιατί πιστεύω ότι είναι ανόητο και επικίνδυνο να είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ που βυσσοδομεί φανερά και επιδεικτικά εναντίον μας καλλιεργώντας συστηματικά γειτονικούς εθνικισμούς με στόχο ακόμα και την εδαφική μας ακεραιότητα.

Ας παρακάμψουμε τα ολίγον παιδαριώδη μαθηματικά που βασίζονται σε αμφίβολης αξίας χιλιοειπωμένες αποψάρες του συρμού (π.χ. περί «φίλης Ρωσίας» και «πολεμικών αποζημιώσουν που θα μας ξελασπώσουν για τρεις ζωές»). Ας υποθέσουμε επίσης ότι δεν είναι γνωστό πως ο Μίκης έχει προσχωρήσει τα τελευταία χρόνια στην «ψυχοπαθολογική» εθνικιστική αριστερά (σ.σ. με συγχωρείτε, αλλά δε μου βρίσκεται πιο δόκιμος όρος για να χαρακτηρίσω αυτήν την ιδιόμορφη περίπτωση της «ομάδας» Καραμπελιά-Ζουράρι-Παπανικολάου, αν και ο τελευταίος έχει διαχωρίσει τη θέση του βλέποντας πράκτορες ακόμη και πίσω από το Μίκη).

Το «κίνημα» έχει σαφέστατες αναφορές στο ΕΑΜ και αντιμετωπίζει το «Γερμανό εχθρό» με τους όρους Β’ ΠΠ. Ο Μίκης όχι μόνο δεν αναφέρεται (ούτε καν απευθύνεται) στην εργατική τάξη, αλλά ανακατεύει με εξαιρετική μαεστρία τα αντιαμερικάνικα εθνικιστικά στερεότυπα. Και μάλιστα εκείνα ακριβώς τα στερεότυπα που αναπτύχθηκαν μετά την πτώση του Σοβιετικού καθεστώτος από τα φαντάσματα της (άλλοτε αμερικανοθρεμμένης) ακροδεξιάς που ονειρεύεται την αναβίωση του Βυζαντίου μέσα από τις στάχτες της Ορθόδοξης Τσαρικής Αυτοκρατορίας. Οι προτάσεις του Μίκη γίνονται σε επίπεδο κορυφής (κυβερνήσεων) και μάλιστα συμπεριλαμβάνουν τις πιο ακραίες μορφές απολυταρχικού καπιταλισμού των ημερών μας, δηλαδή τη Ρωσία και την Κίνα.

Πρόκειται για ένα περίεργο κράμα ιδεών που παραπέμπει ευθέως στον εθνικιστικό λαϊκισμό, εκείνου που θεωρεί έθνος και λαϊκή τάξη ως έννοιες ταυτιζόμενες. Αντίστοιχα ο ταξικός και ο εθνικός εχθρός είτε ταυτίζονται, είτε συνδέονται και διαπλέκονται, πάντα όμως με στόχο το αντίπαλο έθνος (και όχι λαό). Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που διάφορες ριζοσπαστικοποιήσεις μπλέκουν τα μπούτια τους.

Με αυτά δεδομένα, ίσως κάποιος να νομίσει ότι αν κινηθούμε στην αντίθετη κατεύθυνση θα βρούμε τις σωστές απαντήσεις για τον αναζητούμενο κινηματικό χαρακτήρα της σύγχρονης Αριστεράς. Αυτός ο κάποιος καλό θα είναι να μη βιάζεται, αφού στο δρόμο του θα σκοντάψει στο άλλο άκρο της συντήρησης που ονομάζεται Φώτης Κουβέλης.

«Ευρωδιεθνισμός» και άλλα παραμύθια

Η σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία εξελίχθηκε σε επιθετικό καρκίνωμα στο σώμα της Αριστεράς. Ειδικά η τριανδρία Μπλερ-Σρέντερ-Σημίτη που καλλιέργησε (επιτυχημένα) το υβρίδιο νεοφιλελευθερισμού-ευρωπαϊσμού δημιούργησε τόση σύγχυση ένθεν και ένθεν του πολιτικού φάσματος, ώστε να καταφέρει να εξοντώσει πολιτικά ένα τεράστιο φάσμα του κέντρου. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, ο εγκλωβισμός ενός μεγάλου αριθμού αστών του αριστερού ρεφορμισμού στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, την οποία φαινόταν να εκπροσωπεί καλύτερα από όλους η σοσιαλδημοκρατία. Για τους ανθρώπους αυτούς ο εγγενής διεθνισμός του Μαρξισμού ταυτίστηκε με την ΕΕ, πάλι σε μία φανταστική (και ουχί φαντασιακή) διεργασία που τελικά κατάργησε την ίδια την έννοια του διεθνισμού της Αριστεράς αφαιρώντας τον ταξικό της πυρήνα. Έτσι, διεθνιστικό μεταφράζεται γενικά ό,τι γκρεμίζει τα εθνικά σύνορα. Μοιραία η συμπόρευση με την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση ήταν θέμα χρόνου.

Αυτή η λογική που τραυμάτιζε επί χρόνια το Συνασπισμό απέκτησε πρόσφατα αυτοδύναμη φωνή στη βουλή με τη μορφή της κουβελικής «Δημοκρατικής Αριστεράς», γκρεμίζοντας και τα τελευταία χαλάσματα μίας ασταθούς αριστερής συμμαχίας. Μία πρώτης τάξεως εφεδρεία του -υπό διάλυση- πολιτικού συστήματος, σε ένα δίπολο (με τη «Δημοκρατική Συμμαχία» στον άλλο πόλο) που επιχειρεί να διευρύνει την κεντρώα αποϊδεολογικοποιημένη μάζα και ετοιμάζεται για την «επόμενη μέρα». Ακόμη και η επαναλαμβανόμενη χρήση του προσδιορισμού «Δημοκρατική» δεν είναι διόλου τυχαία.

Τι μας είπε λοιπόν ο Φώτης πριν λίγες ημέρες; Μεταφέρω αυτολεξεί:

«Η Δημοκρατική Αριστερά είχε προτείνει εδώ και δυο μήνες τη διεκδίκηση της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου. Αυτό δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη ευφορία, διότι τώρα απαιτείται εγρήγορση και αποφασιστικότητα, ώστε να διασφαλιστεί χαμηλό επιτόκιο και να αποτραπεί η υπογραφή ενός νέου Μνημονίου μετά τη λήξη του υπάρχοντος το 2013».

«Η τέταρτη δόση συνεπάγεται την αντιμετώπιση όλων εκείνων των προκριματικών ζητημάτων για να την εξασφαλίσουμε. Εκτιμώ ότι θα την εξασφαλίσουμε με την προϋπόθεση ότι θα ανταποκριθούμε σε εκείνα που έχουμε υποχρέωση».

Προσπερνώ τις φαιδρότητες της αναζήτησης ενός παράλληλου σύμπαντος όπου τα επιτόκια των δανείων μειώνονται με την επέκταση της αποπληρωμής τους (!) και πάω κατευθείαν στην ουσία. Με τα παραπάνω λόγια, ο Κουβέλης, πέρασε στη νέα εποχή του κεντροαριστερού του μορφώματος. Από την παθητική αντι-αντίδραση μετακινήθηκε επισήμως στην ενεργή συμπόρευση. Από εκεί δηλαδή που, ενώ ο ίδιος δεν είχε παρουσιάσει καμία απολύτως εναλλακτική, φρέσκια, ριζοσπαστική και γενικά πρόταση, κατήγγειλε την υπόλοιπη Αριστερά για τον… καταγγελτισμό της, πλέον συγχρωτίζεται ανοικτά με τον κεντρώο ευρωμονόδρομο της τραπεζικής ολοκλήρωσης. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι όλα αυτά δε γίνονται εκ του πονηρού κι ότι ισχύουν οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις των στελεχών της Δη.Αρ. ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε «κυβέρνηση προθύμων» (άλλωστε το πολιτικό μέλλον του κυρίου συνταγματολόγου αφήνει παγερά αδιάφορη τη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία) τι εκφράζει αυτού του είδους η πολιτική λογική; Την παθητική αποδοχή του ευρωπαϊκού κάστρου της παγκοσμιοποίησης και μάλιστα στο όνομα της ανανέωσης και της κοινωνικής προόδου προς έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Λες και το ζητούμενο για τον κόσμο της εργασίας είναι ο παπανδρεϊκός «τέταρτος δρόμος» προς την παγκόσμια διακυβέρνηση. Ας είχαν τουλάχιστον στην Δημοκρατική Αριστερά ρίξει έστω και μία ματιά στη Συνθήκη της Λισαβόνας.

Πού είναι οι τάξεις, οέο;

Τι κοινό έχει ο απολίτικος ευρωπαϊσμός του Κουβέλη με τον εθνικοκομμουνισμό του Θεοδωράκη; Πέραν του ότι αναμοχλεύουν ξεπερασμένα σχήματα, ελάχιστα αναγκαία (για αν μην πω επιβλαβή) για τις απαιτήσεις των καιρών, δεν είναι καν αριστερά. Ο Φώτης με τον Μίκη συναντιούνται από διαφορετικούς δρόμους, καθώς ο μεν ένας υψώνει, ο δε άλλος καταργεί τους κάθετους διαχωρισμούς (εθνικά σύνορα), αδιαφορώντας για την ουσία της ιδεολογίας τους, δηλαδή τον οριζόντιο ταξικό διαχωρισμό. Ο μεν Φώτης νιώθει «αδελφός» με τον Ευρωπαίο τραπεζίτη (αρκεί αυτός να δηλώνει «προοδευτικός»), ο δε Μίκης με τον Έλληνα (αρκεί αυτός να δηλώνει «εθνικός»). Υπό το πρίσμα της ζύμωσης νέων ιδεών και πρακτικών στο χώρο της αριστεράς και οι δύο είναι το ίδιο άχρηστοι. Πολύ απλά γιατί βρίσκονται εκτός πλαισίου και σίγουρα εκτός πραγματικότητας.

Ας ξεχάσουμε τις ελίτ και τις πρακτικές τους

Ο πολιτικός λόγος της αριστερής ελίτ είναι τελειωμένος. Επί δεκαετίες τα κόμματα της Αριστεράς εγκλωβίστηκαν στον αυτοματισμό του κοινοβουλευτισμού, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ, του οποίου ο αντι-κοινοβουλευτισμός είναι κι αυτός προϊόν αυτοματισμού. Δε ζυμώνουν νέες ιδέες και το κυριότερο δεν παράγουν νέες πρακτικές, ούτε δράσης ούτε καν αντίδρασης.

Ιστορικά, σε συνθήκες κρίσης οι παράγοντες του καθεστώτος επιχειρούν να ανακατέψουν τα στάσιμα νερά της εξουσίας. Μία κουτάλα όμως δεν μπορεί να μετατρέψει ένα βούρκο σε χείμαρο. Αυτό συμβαίνει και στην Αριστερά των ημερών μας, της οποίας το στελεχιακό δυναμικό είναι φθαρμένο, ξεπερασμένο και σε μεγάλο βαθμό υποταγμένο. Ο συμβολισμός των προσώπων του Μίκη και του Φώτη είναι εξαιρετικός γι’ αυτήν ακριβώς τη συγκυρία. Δύο φαινομενικά αντιθετικές τάσεις με ένα κοινό χαρακτηριστικό: την απόλυτη συντήρηση. Η άκρατη συντήρηση της τιποτολογίας (του Φώτη) και της παρελθοντολαγνείας (του Μίκη). Διεθνισμός, πατριωτισμός, ευρωπαϊσμός, ρεφορμισμός… Ορισμοί του συρμού σε ένα εγχειρίδιο πολιτικής έκφρασης για «συνταξιούχους διανοητές».

Ο φοβισμένος και αδύναμος κόσμος της εργασίας είναι απολύτως λογικό να συνεχίζει να κρέμεται από τα πατζάκια της εκάστοτε πολιτικής ελίτ, αναζητώντας καταρχήν λύσεις για τα καθημερινά του προβλήματα και όχι μεταφυσικές απαντήσεις για τον «αιώνιο σοσιαλισμό». Τελικά όμως το ζήτημα δεν είναι να αναγκαστούν ο Αλέξης, η Αλέκα, ο Αλέκος, ο Φώτης, ο Μίκης να επαναπροσδιορίσουν το Μαρξισμό και να οδηγήσουν τις μάζες στην ταξική νίκη. Όλα δείχνουν πως ούτε ως την αυλόπορτα της αριστερής πρωτοπορίας δεν μπορούν να φτάσουν. Το πρόβλημα είναι πλέον ενδημικό και εκτείνεται σε ολόκληρο το κίνημα (όποιο κι αν είναι αυτό) που παρουσιάζει με τη σειρά του χαρακτηριστικά αυτοματισμού, ή αν προτιμάτε πιο συμβολικά, συνεχίζει το βήμα σημειωτόν χτυπώντας απλώς πιο δυνατά τα πόδια του. Αυτό που αναζητείται τελικά είναι οι όροι αυτονόμησης και αυτοσυνείδησης της βάσης, ώστε, αντί για σαλάτα, να μπορούμε να αρχίσουμε να μιλάμε για κίνημα(τα). Ηνεοπρολεταριακή αυτογνωσία των κατά φαντασία αστών (σ.σ. όταν μάγκα μου το ΙΧ και τη μεζονέτα σου ίσως και να τα αποπληρώσουν μετά από τριάντα χρόνια τα παιδιά σου στις τράπεζες, δε διαφέρεις σε τίποτε από τον κολίγο προπάππου σου).

Με λίγα λόγια: σύντροφοι κάψτε τα σουτιέν σας!

Ζaphod

Το τέλος του κοινωνικού κράτους

ΜΕΡΟΣ Α’: Οι μύθοι του «κακού δημοσίου»

του Γαλαξιάρχη

Η  τρίτη φάση της νεοφιλελεύθερης πασοκικής επιδρομής (Μνημόνιο 3 το αποκαλούν τα Μέσα Μαζικής Ενσωμάτωσης) σηματοδοτεί τηνεξολόθρευση των τελευταίων ψηγμάτων κοινωνικού κράτους και την εκποίηση κάθε μορφής δημόσιου πλούτου (εταιρείες, υποδομές, φυσικοί πόροι, γη). Όπως σε κάθε φάση της επίθεσης το πρώτο βήμα έχει να κάνει με την επικοινωνιακή διαχείριση του «λαϊκού αισθήματος», έτσι και τώρα επιστρατεύονται τα μαθηματικά του τρόμου και οι γκεμπελισμοί του… νηπιαγωγείου. Οι εμπεδωμένοι μύθοι και η δαιμονοποίηση του δημοσίου, ως πρακτική των τελευταίων χρόνων, κλιμακώνονται στο μέγιστο βαθμό.

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στη συστηματική δαιμονοποίηση του δημοσίου, θα ασχοληθούμε με τους τέσσερις μύθους που χρησιμοποιούνται κατά κόρον προκειμένου να πείσουν τους πολίτες να δεχτούν ως λύτρωση την κατάλυση των τελευταίων υπολειμμάτων ενός κουτσού κοινωνικού κράτους.

«Το δημόσιο είναι τεράστιο»

Ο αριθμός των Δ.Υ. ήταν πάντα γνωστός για έναν απλούστατο λόγο: τον ετήσιο προϋπολογισμό όπου καταγράφονται αναλυτικά τα λειτουργικά κόστη του κράτους. Έπρεπε να στήσουν ολόκληρο πανηγύρι με την περιβόητη ηλεκτρονική απογραφή (μέσα στο κατακαλόκαιρο και εν μέσω αλλεπάλληλων προβλημάτων) για να ανακαλύψουν ότι αυτό που ήδη γνωρίζαμε ήταν… ορθό (σ.σ. τα στοιχεία του υπ.εσ. για το τελευταίο εξάμηνο του 2009 ανέφεραν 689.966 και η απογραφή 679.571, με την ελαχιστότατη απόκλιση των 10.000 υπαλλήλων να εξηγείται απόλυτα από τις ενδιάμεσες συνταξιοδοτήσεις). Βάλτε ότι μέσα σε αυτούς συνυπολογίζονται στρατιωτικοί, ιερωμένοι και όλοι οι ιδιώτες που έχουν πληρώνονται για κάποιες υπηρεσίες τους προς το δημόσιο και τους ΟΤΑ.  Εννοείται ότι το επικοινωνιακό πυροτέχνημα ήταν… άσφαιρο, αλλά λίγη σημασία είχε αυτό, καθώς την αλήθεια τη γνώριζαν πάντα. Πες-πες, κάτι θα μείνει. Δε χρειάστηκε καν να τοποθετηθεί η κυβέρνηση μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων. Το έκαναν οι εφημερίδες και ο ΕΒΕΑ, επιμένοντας στον προαπογραφικό μύθο και συνεχίζοντας να βιάζουν την πραγματικότητα. Άλλωστε για την κυβέρνηση ο επόμενος στόχος είχε διαμορφωθεί ήδη από το καλοκαίρι: οι ΔΕΚΟ (των οποίων η «ηλεκτρονική απογραφή» ακόμη εκκρεμεί). Η πραγματικότητα σε ό,τι αφορά τους αριθμούς είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται κάτω του μέσου όρου τόσο της Ευρωζώνης όσο και την ΕΕ των 27. Ο μύθος όμως του υπέρογκου (αριθμητικά) δημοσίου, καλά κρατεί…

Ούτως ή άλλως, το πρόβλημα -υποτίθεται- δεν έχει να κάνει τόσο με τον αριθμό των υπαλλήλων, όσο με το κόστος του δημοσίου. Και με αυτό προχωρούμε στο δεύτερο μύθο…

«Το δημόσιο είναι ακριβό»

Λίπη, ξίγκια και λοιπά… χοληστερινικά στα άκρως χολερικά σχόλια των κυβερνητικών παραγόντων και των ενσωματωμένων δημοσιογράφων, σχετικά με την οικονομική επιβάρυνση του δημόσιου τομέα στις κρατικές δαπάνες. Αξιοπρόσεκτη η προτεινόμενη λιποαναρρόφηση που βασίζεται στα ίδια ακριβώς (σ.σ. υποθέτω από άγνωστης ταυτότητας διατροφολόγους) «επιστημονικά» δεδομένα, ότι το δημόσιο είναι κατά 30% υπέρβαρο: η ίδια παραφιλολογία από το Μάνο έως τον Παπαδόπουλο και μόνο ο γνωστός για τον, ανάλογο με το παρουσιαστικό του, ογκώδη λόγο του, Θ. Πάγκαλος, έφτασε στο σημείο να αποκαλεί άχρηστα τα δύο τρίτα του δημόσιου τομέα!

Δε θα σταθώ στα φαιδρά που ακούγονται σε όλες τις ραδιοσυχνότητες και τις τηλεοπτικές συχνότητες (σ.σ. έχουν φτάσει στο σημείο να εξισώνουν τις συνολικές δαπάνες του προϋπολογισμού με τις πληρωμές του δημοσίου, χωρίς να κοκκινίζει το μάγουλό τους). Θα επιμείνω όμως στην συντονισμένη ξετσιπωσιά του «30%», την οποία επαναλαμβάνουν εν χορώ πολιτικοί του πασοκικού περιβάλλοντος (δηλ. Μάνος, Ανδριανόπουλος, Μπακογιάννη, Παπαδόπουλος κ.λπ.). Τα παρακάτω διαγράμματα του ΟΟΣΑ μιλούν από μόνα τους σχετικά με την ελληνική περίπτωση, η οποία -σύμφωνα με τους πολιτικούς μας πατρώνες- αποτελεί εξαίρεση στη διεθνή καπιταλιστική χρηματοπιστωτική κρίση, καθώς ειδικά για τους «διεφθαρμένους Έλληνες» η κρίση χρέους ωφείλεται στις «υπέρογκες δημόσιες δαπάνες».

ΠΙΝΑΚΑΣ 1 Συνολικές Δημόσιες Δαπάνες, ως ποσοστό του ΑΕΠ: Όχι μόνο δεν βρισκόμαστε στην κορυφή των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά από την «εκσυγχρονιστική εποχή» (Σημίτη) οι συνολικές δαπάνες παραμένουν σταθερές σε σχέση με το ΑΕΠ (Πηγή: ΟΟΣΑ)

ΠΙΝΑΚΑΣ 2 Κοινωνικές Δαπάνες, ως ποσοστό του ΑΕΠ: Η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ υστερώντας σαφέστατα στις δημόσιες κοινωνικές δαπάνες σε σχέση με τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης (Πηγή: ΟΟΣΑ, 2005).

ΠΙΝΑΚΑΣ 3 Δαπάνες Υγείας, ως ποσοστό του ΑΕΠ: Ακόμη και οι ΗΠΑ (7,3%) έχουν μεγαλύτερη δημόσια δαπάνη στον τομέα της υγείας από την Ελλάδα (5,8%), η οποία υστερεί σε σχέση με όλες τις χώρες της δυτικής Ευρώπης. Αντιθέτως, η αυξημένη ιδιωτική δαπάνη (κορυφαία για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) υποδεικνύει την άμεση αναγκαιότητα στη βελτίωση και επαύξηση των δημοσίων υπηρεσιών (Πηγή: ΟΟΣΑ, 2007).

«Το δημόσιο είναι κομματικό»

Πράγματι. Το δημόσιο είναι κομματικό. Ολοσδιόλου. Όχι όμως για τους λόγους που πλασάρουν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Δεν είναι μισό εκατομμύριο Δ.Υ. τρόφιμοι των βουλευτικών γραφείων, ούτε θαμώνες των τοπικών οργανώσεων των κομμάτων εξουσίας. Πολλοί από αυτούς είναι. Αρκετές χιλιάδες έχουν προσφύγει στον κομματάρχη του χωριού τους για να διαπράξουν το έγκλημα της… αναζήτησης ασφαλούς εργασίας. Εκείνοι που σίγουρα όμως αποτελούν προϊόντα του κομματικού σωλήνα είναι οι διοικητές τους, οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι και οι αντιπρόσωποί τους στα (εξουσιαστικά) συνδικαλιστικά όργανα. Τα πιο σάπια εκκρίματα της πυώδους αστικής εξουσίας. Κι αυτοί δεν πρόκειται να πάνε πουθενά. Δεν πρόκειται καν να χάσουν τα προνόμια της καρέκλας τους.

Εδώ και μία δεκαπενταετία, οι ηγεμόνες αυτού του τόπου μάς έχουν φάει τα αυτιά με την επανάσταση τουΑΣΕΠ. Ένα πράγματι διαφανές (για μία μεγάλη μάζα προσλαμβανομένων) συμβούλιο, του οποίου η δραστηριότητα επεκτείνεται και στους συμβασιούχους υπαλλήλους του δημοσίου. Το πνευματικό παιδί του ΠΑΣΟΚ έχει επιβλέψει τις προσλήψεις περίπου 300.000 μόνιμων, τακτικών και εποχικών υπαλλήλων του ευρύτερου δημοσίου τομέα.

Για πάνω από δέκα χρόνια, όλες οι υπαλληλικές θέσεις (εκτός διοικητών και κάποιων εκτάκτων και συμβασιούχων) καταλαμβάνονται ή όχι μέσω διαδικασιών του ΑΣΕΠ; Τι συνέβη τους προηγούμενους μήνες και το ξέχασαν έως και οι πνευματικοί πατέρες του; Πώς ανακάλυψαν οι γιαλατζί σοσιαλδημοκράτες ότι το δημόσιο έχει καταληφθεί από κομματικούς αργόμισθους; Κι αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί δεν έχουν παραπεμφθεί τόσο όσοι διοικούν και υπηρετούν τον ΑΣΕΠ όσο και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι για απάτη κατ’ εξακολούθηση; Προφανώς τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Το ΠΑΣΟΚ (και από δίπλα η ΝΔ, το ΛαΟΣ, το ΔηΑρι και η ντορική Δήσυ) καθώς και οι μιντιακές τους υπηρέτριες έχουν βαλθεί να σας πείσουν ότι Δ.Υ. συνεπάγεται αποκλειστικά και μόνο κομματική πρόσληψη. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζουν.

Κι ας δεχτούμε χάρην καφενειακής κουβεντούλας ότι το δημόσιο έχει όντως κατακλυστεί από κομματικούς καρεκλοκένταυρους. Ποιο το πλάνο της κυβέρνησης στην αναζήτηση αυτών των ανήθικων, άχρηστων και οικονομικά επιζήμιων στοιχείων (ανεξαρτήτως γαλαζοπράσινης -και ειδικά πράσινης- απόχρωσης); Ποια η μέριμνα για την τιμωρία τους με δυσμενή απόσπαση/μετάθεση, χρηματική ποινή ή ακόμη και οριστική απόλυση; Μήπως ο κάθε υπουργός του ΠΑΣΟΚ σταμάτησε να κουβαλάει μαζί του όπου πάει όλους τους τελειωμένους/συνταξιούχους/άεργους κομματικούς κολλητούς του (βλ. π.χ. Χρυσοχοϊδη με την παρέα του πρώην μπάτσου Νασιάκου και πρώην δικαστικού Διώτη στο υπ. ανάπτυξης); Κι άλλες ρητορικές ερωτήσεις…

Και μία άσκηση για εκείνους που γοητεύονται από την ιδέα της ορθολογικής απόσπασης και ακόμη πιο ορθολογικής απόλυσης των «αργόμισθων»: Μαντέψτε με ποια κριτήρια θα γίνουν οι αποσπάσεις (ή και απολύσεις). Ποιοι θα αποσπαστούν κι από αυτούς ποιοι για τις χειρότερες θέσεις στις πιο απομακρυσμένες υπηρεσίες; Δε θέλει και μεγάλη φαντασία. Κριτική ικανότητα και  μνήμη μόνο.

«Οι ΔΕΚΟ είναι ελλειμματικές»

It’ elementary my dear Watson!

Τους μισθούς και τα λειτουργικά έξοδα των ΔΕΚΟ δεν τις πληρώνει η κεντρική κυβέρνηση αλλά ο πολίτης, μέσω των τιμολόγησης των υπηρεσιών τους. Το κράτος τις επιχορηγεί, όπως επιχορηγεί οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία (π.χ. Ολυμπιακή) για συγκεκριμένες κοινωνικές παροχές (π.χ. φθηνή ηλ. ενέργεια στις επιχειρήσεις, εισητήρια στους κατοίκους της παραμεθωρίου κ.λπ.). Οι ΔΕΚΟ δεν είναι ούτε νοσοκομεία, ούτε πανεπιστήμια, ούτε η αστυνομία και ο στρατός, που ως δωρεάν παροχές και λειτουργικές μονάδες του κράτους υπάγονται απευθείας σε αυτό.  Το να περιληφθούν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ στο έλλειμμα της κεντρικής κυβέρνησης αποτελεί μία από τις καραμπινάτες απάτες, στις οποίες μας έχει συνηθίσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Για την ακρίβεια θα ισοδυναμούσε με το να περιληφθούν τα ελλείμματα της Aegean σε εκείνα του κράτους, λόγω των επιδοτούμενων δρομολογίων στα νησιά! Πρόκειται για μία ακόμη ελληνική πρωτοτυπία (διά χειρός ΓΑΠ). Επιπροσθέτως, το ΠΑΣΟΚ επένδυσε πάνω στη διακομματική (σ.σ. Σημίτη και Καραμανλή) πρακτική με τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ, τα οποία εκτοξεύονταν από το γεγονός ότι το κράτος δεν απέδιδε τις υποχρεώσεις του προς αυτές (προκειμένου τη μείωση των εμφανιζόμενων δαπανών στον προϋπολογισμό) επιβάλλοντάς τους την κάλυψη των χρεών με τραπεζικό δανεισμό, με σκοπό τόσο να στηρίξει το παραπλανητικό επιχείρημα «για όλα φταίνε οι προηγούμενοι», όσο όμως και να ολοκληρώσει -με το μικρότερο δυνατόν πολιτικό κόστος- την πολιτική ξεπουλήματος των δημοσίων υπηρεσιών σε διαπλεκόμενους ιδιώτες.

Όμως δεν είναι αυτή η ουσία, αλλά αυτός καθεαυτός ο κοινωνικός ρόλος των ΔΕΚΟ. Όταν θες να έχεις φθηνό εισητήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και προσιτό τιμολόγιο ηλεκτρισμού στα νοικοκυριά δεν βάζεις πρώτη προτεραιότητα την κερδοφορία των αντίστοιχων επιχειρήσεων. Όταν ανεβάζεις το εισητήριο στα ΜΜΜ κατά 50% προκειμένου να κάνεις την ΕΘΕΛ κερδοφόρα (σ.σ. σιγά την οικονομική διάνοια) αποφασίζεις ότι οι μεταφορές δεν αποτελούν αγαθό κοινής ωφέλειας. Τόσο απλά. Η μονομερής ανάγνωση (σ.σ. ηθελημένη όπως προκύπτει από τα συμπεράσματα της προηγούμενης παραγραφου) των ελλειμμάτων οδηγεί, με τη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού, στο συμπέρασμα ότι πρέπει να μειώσεις τις δαπάνες κάθετα ή και να αυξήσεις τα έσοδα. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι δαπάνες στις ΔΕΚΟ δεν πρέπει να εξορθολογιστούν. Όχι όμως με αυτοσκοπό την κερδοφορία, αλλά τις καλύτερες υπηρεσίες. Είδατε κάποια ανάλογη πρόνοια στο σχέδιο ανασυγκρότησης του ΟΣΕ; Για το γεγονός ότι η Δυτική Πελοπόννησος δεν έχει εν έτει 2010 σιδηροδρομική σύνδεση φταίνε οι αποδοχές των μηχανοδηγών; Ή μήπως τα ΑΜΕΑ που πλέον δεν τυγχάνουν μειωμένου εισητηρίου «τα έφαγαν» μαζί με τον Πάγκαλο;

Με δεδομένο το επίπεδο δημοσίων υπηρεσιών στη χώρα μας, η ανάγνωση του Πίνακα 2 παραπάνω δημιουργεί θλίψη. Κι όμως, υποσχέθηκαν περικοπές. Περικοπές δρομολογίων (στις ακριτικές περιοχές), περικοπές μισθών (οριζόντιες), περικοπές δαπανών (γενικά και αόριστα). Το μόνο που αυξάνεται είναι το τιμολόγιο. Οι ΔΕΚΟ δεν είναι ελλειμματικές, γιατί και ο όρος από μόνος του είναι βλακώδης (σ.σ. αν ήταν απλώς κερδοφόρες ενδεχομένως δε θα ήταν κοινωφελείς). Οι ΔΕΚΟ, αποφασίστηκε, απλώς να εξαφανιστούν!

Zaphod

Σημείωση: ο υπογράφων έχει υπάρξει επιτυχών του ΑΣΕΠ αλλά ουδέποτε θαμώνας προθάλαμου κομματικού γραφείου. Έχει δε -κακώς, όπως αποδείχτηκε από την εμπειρία του στον «υγιή» ιδιωτικό τομέα- αρνηθεί την πρόσληψή του, γιατί επιβλήθηκε η πεποίθησή του ότι το «δημοσιοϋπαλληλίκι» αφορά όσους δεν έχουν όνειρα στη ζωή τους. Ουδείς… αναγκύλωτος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

• Αποτελέσματα Απογραφής Δ.Υ.
• Ο μύθος του υπερπληθυσμού των Δ.Υ. “Ιός”
• Α.Σ.Ε.Π., ν.2190/1994
• Οι μύθοι του Δημόσιου… τέρατος. Cynical (http://e-cynical.blogspot.com/2010/01/blog-post_21.html)
• Ελληνική πρωτοτυπία ο συνυπολογισμός των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ στο έλλειμμα του προϋπολογισμού. Σ. Λέκκας

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

ΜΕΡΟΣ Β’: Το δημόσιο ως κρατικό λάφυρο και το κράτος ως ιδιωτικό λάφυρο. Ο παρασσιτικός ιδιωτικός τομέας, ως αιτία των ελλειμμάτων.

ΜΕΡΟΣ Γ’: Ειδικότητα Δημόσιος Υπάλληλος. Ο μύθος της «αναδιάρθρωσης» του Δημοσίου Τομέα και η μεγάλη «βούτα» των ιδιωτών στις δημόσιες υποδομές και στο φθηνό καταρτισμένο προσωπικό.

______________________________