Ανακοίνωση - κάλεσμα του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αιστεράς για τη σύσκεψη που γίνεται για τη συγκρότηση επιτροπής επιβατών κατά της αύξησης εισιτηρίων Δευτέρα 24/1 στις 5:00μμ στα γραφεία της ΟΤΟΕ, Βησσαρίωνος 9, 4ος όροφος

Καλούμε τους πολίτες σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη να συγκροτήσουν  σε όλους τους δήμους και γειτονίες αυτών των πόλεων κινήσεις και συσπειρώσεις ενάντια στις αυξήσεις τιμών των εισιτηρίων αλλά και στις  αντιδραστικές αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στις αστικές συγκοινωνίες. Επίσης με στόχο οι αστικές συγκοινωνίες, επειδή χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο από τους πιο φτωχούς και αδύναμους συμπολίτες μας, να είναι σε όλους και όλες προσιτές, αν όχι και να παρέχονται με συμβολικό εισιτήριο και σε ορισμένες, τουλάχιστον, κοινωνικές κατηγορίες δωρεάν.

Για τον σκοπό αυτό στηρίζουμε και συμμετέχουμε σε μια σύσκεψη που διοργανώνεται για τη συγκρότηση επιτροπής επιβατών Αττικής ενάντια στις αυξήσεις των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες και για τη διοργάνωση εβδομάδας κοινωνικής ανυπακοής 1-8 Φλεβάρη, την Δευτέρα  24/1 στις 5:00 μμ το απόγευμα, στα γραφεία της ΟΤΟΕ Βησσαρίωνος 9, 4ος όροφος και καλούμε συνδικάτα, δημοτικές κινήσεις, δήμους, επιτροπές κατά της ακρίβειας και κινήματα να συμμετέχουν σε αυτή.

•    «Δεν πληρώνουμε», δεν «πληρώνουμε» τις αυξήσεις των προϊόντων και υπηρεσιών.

•    Καμιά αύξηση  στα εισιτήρια των συγκοινωνιών.

•    Δωρεάν μετακίνηση για όλους το πρωί και για ανέργους, φοιτητές και μαθητές όλες τις ώρες.

•    Αποκλειστικά δημόσιες σύγχρονες αναβαθμισμένες συγκοινωνίες.

•    Καλούμε τους πολίτες να συγκροτήσουν παντού επιτροπές κοινωνικής ανυπακοής κατά της ακρίβειας.

•    Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους.

ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Σταλινισμού παρενέργειες (Γ. Ρούση)   Από την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 16 Ιανουαρίου 2011 Στο προηγούμενο κυριακάτικο σχόλιό μου έγραφα: «Η προσπάθεια πολύμορφης προβολής των αρνητικών πλευρών της σταλινικής περιόδου (...) αποτελεί μια προσπάθεια απαξίωσης του σοσιαλισμού, μέσα από την ταύτισή του με (αυτήν την περίοδο) και όλα τα έκτροπα που συντελέστηκαν κατά τη διάρκειά της. Με άλλα λόγια, στο βαθμό που το φάντασμα του κομμουνισμού συνεχίζει να πλανάται (...) οι δυνάμεις της συντήρησης είναι απολύτως λογικό να επιχειρούν να το απαξιώνουν και ο πλέον εύκολος (...) τρόπος να το πράξουν, είναι να το ταυτίζουν με την πλέον αποτρόπαια ιστορικά διαστρέβλωσή του». Ιδού πώς αναποδογυρίζει στην κυριολεξία το όργανο της Κ.Ε. του ΚΚΕ, με σχόλιο του οποίου ο συντάκτης δεν έχει ούτε καν το θάρρος να υπογράψει με το όνομά του, αυτό μου το σχόλιο: Κατά τον «παράφρονα» Ρούση, «ο λυσσώδης πολύχρονος παροξυσμός, που χρόνο με το χρόνο αυξάνεται, των κάθε λογής και μορφής υπερασπιστών του καπιταλισμού κατά της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, ειδικά την περίοδο που ηγέτης ήταν ο Στάλιν, στόχο και σκοπό έχει να υπηρετήσει το σοσιαλισμό(1)». Ητοι, ενώ εγώ κάνω σαφέστατα λόγο για απαξίωση του σοσιαλισμού, το ανθρωπάκι του Τσίρκα, μου αποδίδει ότι κάνω λόγο για υπεράσπισή του. Εδώ συμβαίνει ένα από τα δύο: ή η θολωμένη και τεθλασμένη, λόγω υπερβάλλοντος δογματισμού, σκέψη οδηγείται στην αλλοπρόσαλλη αυθαιρεσία ότι όποιος όπως εγώ καταγγέλλει τον νεοσταλινισμό του ΚΚΕ ως αντικομμουνιστικό, διότι εκθέτει το κομμουνιστικό όραμα, αυτόματα θεωρεί τον όποιο χυδαίο αντισταλινισμό των απανταχού αντικομμουνιστών ως φιλοκομμουνιστικό, ή πρόκειται για συνειδητή επιλογή, η οποία και χαρακτηρίζει τον πολιτισμό διαλόγου που διακατέχει τα στελέχη του ΚΚΕ. Οποια από τις δύο περιπτώσεις κι αν ισχύει, το αυθαίρετο συμπέρασμα το οποίο εξάγεται χρησιμοποιείται για να χτυπηθούν μ΄ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: 1. Η χυδαία απαξίωση όποιου διαφωνεί και του οποίου δεν έτυχε να διαβαστεί η πραγματική άποψη πριν απ΄ τη διαστρέβλωσή της. 2. Η δήλωση και με αυτόν τον τρόπο της άρνησης ενός πραγματικού ενδοαριστερού διαλόγου, μια και ένας τέτοιος διάλογος καθίσταται αδύνατος αν οι συνδιαλεγόμενοι παραχαράζουν ο ένας τον άλλο. Το δράμα όμως για το όργανο της Κ.Ε. του ΚΚΕ είναι ότι όσο κι αν πασχίζει, είναι ευτυχώς αδύνατον να απομονώσει διά στεγανών τούς φίλους και τα μέλη του κόμματος από τους υπόλοιπους αγωνιστές και τις κριτικές τους θέσεις, με συνέπεια όλο και περισσότερο να δυσκολεύεται να επιβάλλει την τυφλή υπακοή και τη μηχανική υποταγή στα κομματικά κελεύσματα, το ψέμα απέναντι στην αλήθεια. Και εν προκειμένω, η αλήθεια είναι ότι αποτελεί έγκλημα, όχι δα «η οικοδόμηση και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού, (και) η εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας», όπως με περίσσια θρασύτητα μου καταλογίζει ο «Ριζοσπάστης», ότι υποστηρίζω, αλλά η υπεράσπιση των σταλινικών εγκλημάτων που και το ίδιο το ΚΚΕ είχε στα λόγια τουλάχιστον καταδικάσει κατά το παρελθόν. Διά του λόγου το αληθές παραθέτω την ομόφωνη απόφαση της 10ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του κόμματος. Κι αν επιμείνουν στο ίδιο μοτίβο έπεται συνέχεια και μάλιστα οδυνηρή για τα ανθρωπάκια συκοφάντες. «Η 10η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, παίρνοντας υπόψη τα στοιχεία που υπάρχουν για τους παρακάτω συντρόφους-θύματα της προσωπολατρίας και μέλη και στελέχη του ΚΚΕ: 1. Κλειδωνάρη Απόστολο 2. Μαρκοβίτη Μάρκο 3. Χαϊτά Ανδρόνικο 4. Ευτυχιάδη Κώστα 5. Πηλιώτη Διονύσιο 6. Ντούβα Γεώργιο (Βορεινό) 7. Τσαγκαράκη Γιάννη (Τόμωφ) 8. Γιαννοκούτση Γιάννη 9. Δημάκο Νικόλαο (Γρηγόριεφ) 10. Δουλούδη Βασίλη (Ταμπακώφ) 11. Χριστοδουλίδη Χριστόδουλο (Αλέξη) 12. Κολοζώφ Γεώργιο (Λεωνίδα) 13. Χαραμή Στάθη (Ασάνωφ) Αποφασίζει: 1) Αποκαθιστά ηθικά και κομματικά τους συντρόφους αυτούς που πέθαναν, σαν μέλη και στελέχη του ΚΚΕ. 2) Η απόφαση αυτή ν΄ ανακοινωθεί εσωκομματικά και να μη δημοσιευτεί στον κομματικό Τύπο. Το Π.Γ. να πάρει μέτρα ώστε στον κατάλληλο χρόνο και τρόπο (επέτειοι, ιστορικές αναμνήσεις και άλλες δημοσιεύσεις) ν΄ αποκαταστήσει δημόσια τη μνήμη των παραπάνω συντρόφων. 3) Η Κ.Ε. εξουσιοδοτεί το Π.Γ. ν΄ ανακοινώσει κατάλληλα την απόφασή της στην οικογένεια, αν έχει, του κάθε συντρόφου και ταυτόχρονα να εξετάσει την περίπτωση ηθικής και υλικής βοήθειάς της. Γενάρης 1967».(2) Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ανδρόνικος Χαϊτάς υπήρξε γενικός γραμματέας του Κόμματος (1928-1931), οι Γιώργος Κολοζώφ και Γιώργος Ντούβας, γραμματείς της ΟΚΝΕ (1928-1931) και (1925-1928), ο Κώστας Ευτυχιάδης, μέλος του Π.Γ. (1928-1931), ο Χριστόδουλος Χριστοδουλίδης, διευθυντής του «Ριζοσπάστη» (1928-1931)... Μήπως γνωρίζετε τουλάχιστον, εσείς οι μη παράφρονες σύντροφοι, να μας πείτε πού είναι οι τάφοι αυτών των συντρόφων -εκτός αν τώρα πια τους θεωρείται και αυτούς «συνωμότες με τμήματα του στρατού καθώς και με μυστικές υπηρεσίες ξένων κρατών»(3)- να τους βάλουμε έστω εκ των υστέρων ένα λουλούδι ελληνικής γης; Αν ναι, ας μας το πείτε. Αν όχι υποχρεούστε να τους βρείτε, όπως καλεί το κόμμα να το πράξει, και μάλιστα ως «ιερή του υποχρέωση», ο Νίκος Ζαχαριάδης στο τελευταίο του γράμμα-διαθήκη.(4) (1) Ολες οι υπογραμμίσεις που ακολουθούν είναι δικές μου Γ. Ρ. (2) Αρχείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ «Η 10η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ» Εκδόσεις της Κ.Ε. του ΚΚΕ, 1971, σελ. 702» (3) Ετσι δικαιώνονται οι αποφάσεις των δικών της Μόσχας του 1936-1937 στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το δεύτερο θέμα. Βλέπε σελίδα 17 σχετικού ένθετου του «Ριζοσπάστη», Μάρτης 2009. (4) Πέτρος Ανταίος, Νίκος Ζαχαριάδης θύτης και θύμα, εκδόσεις Φυτράκη 1991, σελίδα 511.

Περάσαμε το ΛΑΟΣ, πλησιάζουμε το ΚΚΕ, χτυπάμε εξουσία (ή το κεφάλι μας στον τοίχο)

Της ΣΟΦΙΑΣ ΣΑΚΟΡΑΦΑ, εφημερίδα ΠΡΙΝ (09.01.11)

Η φιλοξενία που μου προσφέρει σήμερα το Πριν είναι κατ’ αρχήν σημαντική. Παράλληλα, στο μυαλό μου έχει μία πολυεπίπεδη σημασία. Πυρήνας της σκέψης μου είναι το γεγονός ότι μπορεί να έχουμε μια διαφορετική αντίληψη ή κοσμοθεωρία για το πώς θα ανατραπεί αυτό το σύστημα, αλλά ταυτόχρονα καταλήγουμε σε μια κοινή διαπίστωση, αυτή που έκανε και ο Θ. Αγγελόπουλος, ότι τελικά αυτός ο κόσμος είναι πολύ κακός για να είναι οριστικός. Με την έννοια αυτή το σημερινό βήμα, είναι βήμα μιας κοινής διαπίστωσης, αλλά και η απαρχή μιας ζύμωσης τόσο σε ιδεολογικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Με απλά λόγια όπως ο κόσμος το αντιλαμβάνεται, σήμερα ξεκινάμε από αυτά που μας ενώνουν, αλλά και συζητάμε για αυτά που -όχι μας χωρίζουν-αλλά, μας προβληματίζουν, μας φορτίζουν, μας κινητοποιούν, μας ερεθίζουν στη βάση της θέσης, της αντίθεσης, αλλά και της σύνθεσης.

Το δεύτερο που θα ήθελα ευθύς εξαρχής να εξομολογηθώ είναι ότι είμαι τακτική αναγνώστρια της εφημερίδας, γνωρίζω πολύ καλά τη συγκρότηση των αναγνωστών, με την έννοια αυτή θα προσπαθήσω να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα από την τοποθέτηση μου γύρω από το εάν το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος. Σαφώς το Μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος. Και με απόλυτη βεβαιότητα τονίζω ότι αυτά που ζούμε σήμερα δεν είναι απλώς οι συνέπειες μιας κυβερνητικής επιλογής, αλλά το ζητούμενο μιας πολιτικής, ενός στρατηγικού σχεδιασμού.
Επίσης τονίζω ότι αυτή η πολιτική σμιλεύτηκε περίτεχνα μέσα από ισχυρούς μηχανισμούς προπαγάνδας. Η «χρεωκοπία» της χώρας (ως άλλη σύγχρονη αρκούδα), «οι κοπρίτες» του Πάγκαλου είναι η δημόσια έκφραση ενός συμπαγούς ιδεολογικού μηχανισμού. Ενός μηχανισμού που βασίζεται στο φόβο και τη συνενοχή.

Συνενοχή μαζί με «σοκ και δέος»

Είναι λύτρωση για όλο το πολιτικό κατεστημένο το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που παράγει ο κοινωνικός αυτοματισμός, που αναπτύσσεται στη βάση της πυραμίδας, ενώ αφήνει τη νοσηρή και ένοχη κορυφή ανέγγιχτη.
Είναι καθαρτήριο που ξεπλένει τις αμαρτίες ενός ολόκληρου συστήματος, γιατί δεν δίνει απλώς άφεση, αλλά τις εναποθέτει στις πλάτες του «τεμπέλη» δάσκαλου, του «υψηλόμισθου» οδηγού της ΕΘΕΛ, του «αγράμματου» αγρότη, του « διεφθαρμένου» λαού. Το δόγμα της συνενοχής από τη μία, αλλά και το δόγμα του «σοκ και δέος» από την άλλη. Δηλαδή μια ληστρική και εφ’ όλης της ύλης επίθεση χωρίς ανάσα, σε συνθήκες απόλυτου φόβου και μεταφυσικής ενοχής.

Δανείζομαι από το Ζιζέκ την τοποθέτηση περί ιδιωτικοποίησης της διάνοιας. Η πατρίδα Μας, το σπίτι Μας, ο μισθός Μας, οι καταθέσεις Μας, όλο αυτό το καπιταλιστικό οικοδόμημα της ζωής Μας, που ενώ το γκρεμίζουν, μας έχουν πείσει ότι πρόκειται περί κατάρρευσης. Μια κατάρρευση για την οποία εμείς φταίμε, οι γονείς μας και τα παιδιά μας. Ένα προπατορικό αμάρτημα. Για τη δομική κρίση του συστήματος δεν ευθύνεται το σύστημα, αλλά εμείς. Εμείς εξαντλήσαμε αλόγιστα τα κοινωνικά αποθέματα, εμείς αποσταθεροποιήσαμε την ομαλότητα και με δικές μας ενέργειες φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Όπου ενέργειες, βλέπε κοινωνικά κεκτημένα και δικαιώματα, βλέπε Μάη του ’36, βλέπε ιστορικές στιγμές και κατακτήσεις του κινήματος.

Ο καπιταλισμός στο ιστορικό του αδιέξοδο στοχοποιεί το συνήθη ύποπτο, που δε συχνάζει πια στην πλατεία Εξαρχείων, αλλά είναι αυτός ο μακρινός «αδαής» πρόγονος του 1821 που έκανε την Επανάσταση, για να βολευτεί με ρουσφέτια. Άρα χέρι – χέρι με το φόβο και τη συνενοχή, έρχεται και η αποκαθήλωση της ιστορίας των αντιστάσεων.
Λαός φοβισμένος, λαός ένοχος, λαός με βεβηλωμένη ιστορία.

Εάν προσθέσει κανείς αυτό το μείγμα, σε αυτό που ήδη το σύστημα έχει επιτύχει, την αλλοτρίωση με τη μαρξιστική έννοια στην παραγωγή, τη μετατροπή της παιδείας σε αγοραίο εργαλείο, την ιδιωτικοποίηση του έρωτα και της φιλίας, μέσω των κωδικοποιημένων προδιαγραφών του Facebook, τότε έχουμε μια τέλεια εξίσωση.

Η Διατήρηση του συστήματος συνεπάγεται με λαό – στρατό. Το παλιό δόγμα «Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας». Εξόχως έξυπνο. Και προς το παρόν δείχνει να λειτουργεί.

Εμείς, ο «άγνωστος Χ»

Αφήνω το χώρο του «αυτοί» και περνώ στο χώρο του εμείς. Του «εμείς» που προς το παρόν σε αυτή την εξίσωση, είμαστε ο «άγνωστος Χ». Επειδή, όπως πολύ ορθά διάβασα στο Πριν, είμαστε σε εποχές όπου καταργούνται οι αθώοι, όπου η άγνοια δεν είναι εξήγηση και η αδράνεια δεν είναι δικαιολογία, μάλλον πρέπει ο «άγνωστος Χ» να συστηθεί κατ’ αρχήν με τον εαυτό αλλά και με την κοινωνία.

Σε ό,τι αφορά λοιπόν εμάς τους ίδιους. Είναι πλούτος, κατά την άποψη μου, μέσα από αυτό το βήμα να ξαναδιαβάσουμε όλοι αυτό που είπε ο Ζίζεκ στη διάλεξη του στο Πολυτεχνείο. Το παραθέτω αυτούσιο. «Λέγεται ότι στην Κίνα αν πραγματικά μισούν κάποιον η κατάρα που εκτοξεύουν είναι “είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς”». Στην ανθρώπινη ιστορία ενδιαφέροντες καιροί είναι εποχές αναταραχών, πολέμων, σύγκρουσης για την εξουσία, με βαριές συνέπειες για εκατομμύρια αθώους.

Σήμερα είναι φανερό ότι πλησιάζουμε μια νέα εποχή για την οποία αρμόζει η περιγραφή ενδιαφέροντες καιροί… Τι σημαίνει αυτό για την Αριστερά της εποχής μας; Στην ψυχαναλυτική θεραπεία οφείλει κανείς να αποσαφηνίσει τι πραγματικά επιθυμεί. Θέλω πράγματι αυτό που νομίζω ότι θέλω… Έτσι λοιπόν’ έρχεται σήμερα για τους αριστερούς η στιγμή της αλήθειας. Ο Όργουελ περιέγραψε θαυμάσια αυτή τη στάση όταν έγραφε ότι «κάθε επαναστατική γνώμη οφείλει μέρος της δύναμης της στην ανομολόγητη πεποίθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει». Κι αν εκδηλωθεί πραγματική επανάσταση αυτό πρέπει να συμβεί σε απόσταση ασφαλείας. Στην Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα, έτσι ώσιε ενώ η καρδιά μου θα ζεσταίνεται όσο σκέφτομαι μακρινά γεγονότα, εγώ θα μπορώ να συνεχίζω την κανονικότητα μου. Με πολύ απλά λόγια λοιπόν και με μια διασταλτική ερμηνεία των παραπάνω είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τη βολή μας;

Όπου βολή, για μένα είναι η με πολλές αναταράξεις αλλά πάντως όχι επικίνδυνη ζωή μου, για τα κόμματα είναι ο μικρός και αδιασάλευτος χώρος εξουσίας που καταλαμβάνουν, για τις νεολαίες η χωροταξική επάρκεια στα πανεπιστήμια που εάν τύχει και διασαλευθεί τότε ο εχθρός δεν είναι το σύστημα, αλλά οι «Εκοφίτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ».

Είμαστε; Είναι τώρα η ώρα να το απαντήσει ο καθένας μας στον εαυτό του και μετά να συστηθούμε με ειλικρίνεια και με την κοινωνία.
Και σε αυτή τη σχέση να εξομολογηθούμε τη δική μας αμαρτία. Εμείς ορθώσαμε τείχη ολόκληρα με αδιανόητα «ΔΕΝ».
Δεν μπορείς να συμμετάσχεις σε πορεία που καλεί το ΝΑΡ γιατί αναγκαστικά θα καταλήξεις μηχανισμός του συστήματος.
Δεν μπορείς να διαδηλώσεις έξω από την ισραηλινή πρεσβεία με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί αναγκαστικά θα γίνεις ρεφορμιστής.
Δεν μπορείς να συνομιλείς με τον ΠΑΣΟΚο εργάτη γιατί η αλήθεια είναι μία και αυτός δεν έχει μεράδι καμίας αλήθειας.
Δεν μπορείς να κλείσεις τα διόδια γιατί το πρωτοσκέφτηκε η ΚΟΕ.
Δεν μπορείς να ανέβεις στο καράβι για τη Γάζα, γιατί η πυξίδα του είναι πολύχρωμη.
Δεν μπορείς να είσαι με τον Τρότσκι, γιατί ο Στάλιν…
Δεν μπορείς να επικαλείσαι τη Λούξεμπουργκ γιατί ξέφυγε στον αναρχο-συνδικαλισμό.

Δεν μπορείς να κοιτάς τι γεννάει τα αντάρτικα πόλεων γιατί είναι πράκτορες.
Δεν μπορείς να μην είσαι χριστιανός γιατί η θρησκεία είναι μία.

Ανυπεράσπιστη κοινωνία

Αυτά τα θρησκευτικού τύπου χαρακώματα εμείς οι ίδιοι τα ορθώσαμε, κι εγώ μαζί πολλές φορές. Χαρακώματα μεταξύ μας, χαρακώματα με την κοινωνία. Απέναντι στον πιο έξυπνο και ώριμο καπιταλισμό, εμείς αφήσαμε ανυπεράσπιστη την κοινωνία και βάλαμε στο εδώλιο τον άλλο μας εαυτό.

Έχουμε όλοι την ιστορική ευθύνη για «Μεγάλα λόγια που φωνάξαμε στους δρόμους, μικρές αλήθειες που αποσιωπήσαμε στον εαυτό μας -χιλιάδες ήττες μέσα μας».
Χιλιάδες ήττες και έξω…

Και τώρα τι; Συνεχίζει ο ποιητής «Όλα όσα αρνηθήκαμε αυτό είναι το πεπρωμένο μας».
Ελάχιστοι απέναντι στη συγκυρία, απογυμνωμένοι απέναντι στην κοινωνία, ας ορίσουμε στην πιο κρίσιμη στιγμή το πεπρωμένο μας. Δεν είμαι σε θέση σήμερα να μιλήσω για το όλον, γιατί πραγματικά δεν το γνωρίζω, δηλώνω με απόλυτη τιμιότητα την ανεπάρκεια μου, αλλά ταυτόχρονα δηλώνω και με απόλυτη τιμιότητα ότι όποια σημαία κι αν σηκωθεί δεν πρέπει να βγει από το μπαούλο και να την ξανασιδερώσουμε.

Ψάχνουμε για αυτή τη νέα αρχή, τη μικρή αλλά την ελπιδοφόρα. Την ανασφαλή αρχή, αλλά με τη γνώση ότι η αμφιβολία είναι καλύτερη από τη γκρεμισμένη βεβαιότητα.

Τη δύσκολη αρχή, αλλά με τη γνώση ότι η ευκολία ανήκει στην άρνηση και όχι στην κατάφαση. Μια αρχή υπήρξε η πρόταση για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου. Μια αρχή εντελώς τακτικού χαρακτήρα. Μια αρχή που ακουμπάει πάνω στους θεσμούς, πάνω σε αστικά αιτούμενα όπως η διαφάνεια και η πληροφορία. Μια αρχή συστημική, που έχει όμως τη δύναμη να κατασπαράξει την «ιερή αγελάδα». Μια αρχή από λίγους που έχει όμως τη δύναμη να γίνει ταυτόχρονα και κοινωνικό αιτούμενο.

Για να ξαναβρούμε την ανάσα μας εκεί όπου ανασαίνει η κοινωνία. Για να απογυμνώσουμε με τη σειρά μας τα πολιτικά ιερατεία και τα οικονομικά διευθυντήρια, που για να γίνουν οι αιμοδότες πυλώνες του συστήματος αφαίμαξαν, βίασαν και καταχράστηκαν τους λαούς. Μια αρχή, που ακουμπάει και ζεσταίνεται από μια άλλη Αρχή: «Η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν μπορεί να γίνει αληθινά πολιτική συνείδηση, εάν οι εργάτες δεν μάθουν να απαντούν σε όλες χωρίς εξαίρεση τις περιπτώσεις αυθαιρεσίας και καταπίεσης, βίας και κατάχρησης» (Β. Ι. Λένιν).

ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ DOSEPASA ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝΑ-ΜΑΤΖΟΥΡΑΚΗ ΜΕΤΑ ΣΧΟΛΙΩΝ

Θα επιμείνουμε Αριστερά και Ενωτικά

04/01/2011Γράψτε ένα σχόλιοGo to comments

Των Γιάννη Θεωνά, Σωκράτη Μαντζουράνη.

Χωρίς αμφιβολία, το επόμενο διάστημα θα είναι χρόνος καθοριστικών εξελίξεων για το μέλλον και τον προσανατολισμό τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της ριζοσπαστικής αριστεράς γενικότερα. Ήδη εδώ και καιρό έχουν αρχίσει οι διαπαραταξιακές διαβουλεύσεις και οι εσωκομματικές συζητήσεις για την προοπτική και τον πολιτικό ρόλο του ενωτικού εγχειρήματος.
Από τις ήδη γνωστές κομματικές αποφάσεις, αλλά και από αρθρογραφία και δηλώσεις στελεχών, προκύπτουν τα εξής:
Ενώ όλοι αντιλαμβάνονται την πολιτική χρησιμότητα –ιδιαίτερα σήμερα– της παρακαταθήκης που άφησε το ενωτικό εγχείρημα, δεν υπάρχει ενιαία άποψη για την ουσία, το ρόλο και τον προσανατολισμό της «ενότητας». Μια δεύτερη κοινή διαπίστωση είναι ότι η λειτουργία σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική και κοινωνική του παρέμβαση, είναι ανύπαρκτες. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, συνέβη ό,τι περίπου και με τις ΔΕΚΟ. Αφού ο δικομματισμός τις εκμεταλλεύτηκε και τις υπερχρέωσε, επικαλείται την απαξίωση που δημιούργησε για να τις «αναδιαρθρώσει».
Έτσι, αφού συνιστώσες ακύρωσαν και μπλόκαραν στην πράξη αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που τις ψήφισαν και οι ίδιοι, αφού απαξίωσαν τη δημοκρατική λειτουργία και την κοινωνική του παρέμβαση, αφού υποβάθμισαν σημαντικές ιδεολογικές του επεξεργασίες στις οποίες και οι ίδιοι συνέβαλαν, έρχονται σήμερα και επικαλούμενοι τα προβλήματα που δημιούργησε η στάση τους, προβάλλουν την ανάγκη «ανασυγκρότησης» του ΣΥΡΙΖΑ, την ανάγκη «να πιάσουμε το νήμα από την αρχή».
Έστω και έτσι, θα περίμενε κανείς πως οι προτάσεις αναζωογόνησης του ΣΥΡΙΖΑ, θα είχαν πρωτίστως να κάνουν τόσο με την απόφαση να εφαρμοστούν και να δοκιμαστούν στην πράξη οι αποφάσεις πανελλαδικών σωμάτων του σχήματος, όσο και η ανάγκη προβολής των πολιτικών και ιδεολογικών του επεξεργασιών ή και επικαιροποίησής τους, όπου χρειάζεται.
Αντίθετα, τα σενάρια που διατυπώνονται ή διαρρέουν, δεν αφορούν την αναβάθμιση και την ενίσχυση της πολιτικής παρουσίας του εγχειρήματος, αλλά τον πολιτικό επαναπροσδιορισμό του ρόλου του.
Ως πρόσχημα μιας τέτοιας ανάγκης «αναπροσαρμογής», αξιοποιούνται δυο βασικά ζητήματα.
Το πρώτο, είναι η προβαλλόμενη από τον ΣΥΝ «αναγκαιότητα διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ προς το σοσιαλιστικό χώρο».
Ζήτημα που είναι λυμένο και κοινά συμφωνημένο εδώ και χρόνια και οριοθετείται από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, από την απόφασή μας για «ενότητα δράσης και πολιτική συνεργασία ΟΛΗΣ της Αριστεράς» και από την ομόφωνη απόφαση που προσδιορίζει τη σχέση του σχήματος με τη σοσιαλδημοκρατία.
Το δεύτερο, αφορά την ύπαρξη και δράση του σχήματος «Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης», τη σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο ηγετικός ρόλος του Α. Αλαβάνου σ’ αυτό το σχήμα.
Το θέμα των σχέσεων των συνιστωσών και των «ανένταχτων» στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι επίσης κοινά συμφωνημένο στην ιδρυτική του διακήρυξη που προβλέπει την «πολιτική, ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια» όλων όσων μετέχουν στο ενωτικό εγχείρημα το οποίο δεν αποτελεί ενιαίο κόμμα, αλλά πολιτική συμμαχία διαφορετικών αριστερών υποκειμένων.
Άλλωστε παρόμοια σχήματα και «συσπειρώσεις» που υπήρξαν και ακόμα υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ουδέποτε αντιμετωπίστηκαν με τέτοια πολεμική, ούτε υπήρξαν αιτία ανασύνθεσης του εγχειρήματος.
Για παράδειγμα, το ξεχωριστό ψηφοδέλτιο των γυναικών του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2004, δεν έθεσε ζήτημα εξοβελισμού κανενός. Θεωρούμε πως κανείς δεν χρειάζεται άδεια από κανέναν για να ενισχύει συντονισμένα την κοινωνική και πολιτική εμβέλεια και αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι ή αλλιώς, η συζήτηση για τη μορφή και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει και ελπίζουμε να γίνει με οργανωμένο και συντροφικό τρόπο.
Επειδή όμως γίνεται σε μια περίοδο που τα λαϊκά προβλήματα πολλαπλασιάζονται, οξύνονται και βαθαίνουν, πιστεύουμε πως τούτη η συζήτηση πρέπει να είναι τουλάχιστον ειλικρινής, μακριά από «πίσω σκέψεις» και παραλυτικούς συμψηφισμούς.
Θα θέλαμε λοιπόν έγκαιρα και δημόσια να διατυπώσουμε τις δικές μας απόψεις για το ζήτημα.
Πιστεύουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως σύλληψη έκφρασης της ενότητας δράσης και της πολιτικής συμπόρευσης της ριζοσπαστικής αριστεράς, έχει ρίζες σε λαϊκές δυνάμεις και δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Το πρόγραμμα, οι θέσεις, οι προτάσεις και οι επεξεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν πολύτιμο κεκτημένο, το οποίο μπορεί να επικαιροποιηθεί όπου κριθεί αναγκαίο και να γίνει κτήμα του λαού.
Η λειτουργία και η δράση του –ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα– είναι αναντίστοιχη με τις απαιτήσεις της πολιτικής κατάστασης και τις ανάγκες του λαϊκού κινήματος.
Βασική προϋπόθεση για να αρχίσει μια πορεία ανάκαμψης, είναι να εφαρμοστούν άμεσα όλες οι αποφάσεις των προηγούμενων Συνδιασκέψεων και να συμπληρωθούν όπου χρειάζεται.
Η ζωή απέδειξε πως η σημερινή απαξίωση του εγχειρήματος, δεν έχει να κάνει με «κακές» αποφάσεις, αλλά με την πολιτική απόφαση ορισμένων συνιστωσών ή να μην τις εφαρμόσουν ή να μπλοκάρουν την υλοποίησή τους.
Απ’ αυτή την άποψη, στηρίζουμε την πρόταση για μια οργανωμένη συζήτηση σε Συνδιάσκεψη του σχήματος, όπου θα υπάρξει δημόσια πολιτική δέσμευση όλων για τα παραπάνω ζητήματα. Άλλωστε, πέρα από το γεγονός ότι η σύγκληση της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης είναι απόφαση της ΠΣΕ του περασμένου Ιούλη, δεν είναι απαραίτητο σ’ αυτές τις συνθήκες να μιλήσει κάποτε και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ;
Πιστεύουμε πως προτάσεις για τη μετατροπή του Μετώπου σε κόμμα, είναι λαθεμένες και επιζήμιες για την ενωτική προσπάθεια της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπως θεωρούμε λαθεμένες και αποπροσανατολιστικές και τις προτάσεις να ισχύσει στη λήψη αποφάσεων, ο κανόνας «ένα μέλος, μια ψήφος».
Η καθιέρωση μιας τέτοιας πρακτικής, σημαίνει στην πράξη τη διάλυση των συνιστωσών και τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα και δεν έχουμε ακούσει από κανέναν τέτοια πρόταση.
Η αλλαγή διά της διολίσθησης, πάντα οδήγησε την αριστερά σε διάλυση και διασπάσεις. Τέλος θέλουμε για μια ακόμα φορά, να δηλώσουμε πως σενάρια που κυκλοφορούν για μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε μια «συμμαχία προθύμων» και πολύ περισσότερο σε μια κατά περίπτωση εκλογική συνεργασία, ούτε μας αφορούν, ούτε μας ενδιαφέρουν.
Πιστεύουμε ολόψυχα, πως στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται σήμερα η εργατική τάξη της χώρας μας και όλη η κοινωνία, η Αριστερά εκ των πραγμάτων είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να αντισταθεί και να ανατρέψει το σκηνικό προς όφελος του λαού.
Και αυτή μας την πεποίθηση θα την υπηρετήσουμε με συνέπεια και ανυστερόβουλα μέχρι τέλους.

Αναδημοσίευση από  ” δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ”

Κατηγορίες:Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ

Like

Be the first to like this post.