Πόσο καλά κρυμμένη είναι η αλήθεια;

[ … ] το τραπεζικό λόμπι του Charles Dallara – στο οποίο ανήκαν και οι Κυπριακές τράπεζες κάτοχοι ελληνικών ομολόγων – πήρε αποζημίωση για την συμμετοχή του στο PSI, 30 δις ευρώ μετρητά για λογιστικές ζημιές που δεν ξεπερνούσαν τα 18 δις ευρώ.

Ανάμεσα στους ωφελημένους ήταν και οι τράπεζες της Κύπρου, που εκτιμάται ότι για 5 δις ευρώ λογιστική ζημιά λόγω Ελληνικών ομολόγων, εισέπραξαν γύρω στα 7 δις ευρώ αποζημίωση ως μετρητά φορτώνοντας πρόσθετο χρέος στον Έλληνα φορολογούμενο.

Αν προσθέσουμε σ’ αυτά και την μετανάστευση καταθέσεων και κεφαλαίων από την Ελλάδα στην Κύπρο, που ανήλθαν τουλάχιστον σε άλλα 5 δις ευρώ, οι Κυπριακές τράπεζες βγήκαν ωφελημένες από την χρεοκοπία της Ελλάδας.

Γι’ αυτό και είναι εντελώς πρόστυχη η προσπάθεια να φορτώσουν την κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Είναι καθαρό ψέμα και μπορεί να το ισχυριστεί μόνο όποιος δεν ξέρει, ή είναι τόσο απατεώνας που ενώ ξέρει τι έχει συμβεί, το παπαγαλίζει από σκοπιμότητα [ … ]

(από άρθρο του Δημήτρη Καζάκη)

Που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;

Γιατί ακούω τόσο συχνά το ερώτημα «πού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ»;

του Στέλιου Ελληνιάδη (Αναδημοσίευση από τον Δρόμο της Αριστεράς)

Γιατί προφανώς η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αισθητή σε έναν κόσμο που βαρυγκομάει. Γιατί, λοιπόν, δεν είναι αισθητή; Τι φταίει; Η πολιτική του γραμμή; Η ιδεολογική του ασάφεια; Η πολυδιάσπαση της Αριστεράς; Η πολυφωνία και η πολυτασικότητα του Σύριζα; Η οργανωτική του συγκρότηση; Η κοινωνική του διαστρωμάτωση; Η καθεστωτική φραγή επικοινωνίας; Ο ελιτισμός των αριστερών; Η γραφειοκρατία του κόμματος; Ή κάτι άλλο;
Δεν έχω βγάλει τυχαία τα ερωτήματα. Τα ανθολόγισα από τις ερωτήσεις που θέτει και τις απαντήσεις που δίνει ο κόσμος με τον οποίο έρχομαι σε επαφή. Άλλος δίνει έμφαση σε μια αιτία κι άλλος θεωρεί ότι οι αιτίες είναι συνδυαστικά πολλές. Το σίγουρο είναι ότι όπου βλέπεις καπνό υπάρχει φωτιά.

Η πλάνη της ενημέρωσης

Στον ΣΥΡΙΖΑ, κεντρικά, φαίνεται να επικρατεί η αντίληψη ότι η προβολή μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια είναι το άλφα και το ωμέγα όχι μόνο της επικοινωνίας με την κοινωνία, αλλά και της πολιτικής δουλειάς. Ότι μέσα από τις αντιπαραθέσεις στα τηλεπαράθυρα όχι μόνο ενημερώνεται η κοινωνία για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ότι συσπειρώνεται κιόλας. Και επιπλέον, ότι η τηλεοπτική παρουσία αναπληρώνει την ανάγκη της φυσικής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στους τόπους κατοικίας και τους χώρους εργασίας και κοινωνικής δράσης των πολιτών.

Χωρίς να υποτιμώ τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας με τα οποία ασχολούμαι ποικιλοτρόπως παιδιόθεν, νομίζω ότι αυτή η αντίληψη οδηγεί την Αριστερά σε μια ιδιότυπη απομόνωση από την κοινωνία. Ιδιότυπη γιατί προκύπτει από την προβολή που πολλοί τη θεωρούν πανάκεια. Η εμπειρία, όμως, παγκοσμίως, διδάσκει ότι η προβολή σε υπερβολικές δόσεις μπορεί να επιφέρει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ειδικά όταν οι συχνά προβαλλόμενοι ενσωματώνονται στο σύστημα προβολής και παύουν να διαφοροποιούνται ευδιάκριτα απ’ αυτό που καταγγέλουν ή αποδοκιμάζουν. Αλλά ακόμη κι αν επιμένουν στον τονισμό των διακριτικών τους γνωρισμάτων, η υπερπροβολή από μόνη της εξομοιώνει τους πάντες, δηλαδή, τους καλούς με τους κακούς.
Τα αποτελέσματα της «υπερέκθεσης» στα ΜΜΕ έχουν επαρκώς μελετηθεί στις ΗΠΑ (overexposure), αλλά μάλλον όχι στην Ελλάδα. Και στην προκειμένη περίπτωση, αυτό δεν αφορά μόνο το κάθε άτομο αφ’ εαυτού, αλλά και τον φορέα σαν συλλογικότητα. Οι εμφανίσεις των εκπροσώπων του φορέα αθροίζονται και έχουν επίπτωση στη συνολική εικόνα του φορέα. Που σημαίνει ότι οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί αθροιστικά να υπερεκπροσωπούν τον φορέα και να τον ενσωματώνουν στο σύστημα, δημιουργώντας σύγχιση ως προς τα χαρακτηριστικά του. Δεν θέλει πολύ, ακόμα κι αν υποστηρίζεις άλλα πράγματα κι άλλες θέσεις, να αποκτήσει ο πολίτης την αίσθηση ότι όλοι ίδιοι είσαστε. Ειδικά στην τηλεόραση, η οποία πρωτίστως ισοπεδώνει. Και μόνη η συνύπαρξη στο ίδιο τραπέζι με τους αντιπάλους σε υπέρμετρες και καταιγιστικές δόσεις αρκεί για να σε εξομοιώσει μ’ αυτούς.

Αν σ’ αυτό το πρόβλημα, που δεν είναι εύκολα παραδεκτό από τους εμπλεκόμενους, προσθέσεις και το πρόβλημα της ανεπαρκούς στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ από αρκετούς εκπροσώπους του στα ΜΜΕ, τότε οι συνέπειες είναι πολύ πιο δυσμενείς.
Και αν δει κανείς το ζήτημα της επικοινωνίας από μία άλλη γωνία, προκύπτουν και άλλα προβλήματα. Ενώ θεωρείται δεδομένη η ισχύς των ΜΜΕ, υποτιμάται το γεγονός ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που δεν χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ για την ενημέρωσή του, είτε γιατί δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτού του είδους την ενημέρωση είτε γιατί ενημερώνεται μέσα από άλλους διαύλους επικοινωνίας, πιο γήινους, ίσως και πιο πρωτόγονους. Αυτό το ξέρουν όλοι οι επικοινωνιολόγοι. Στατιστικά, το ποσοστό των πολιτών που δεν βλέπουν δελτία ειδήσεων ούτε ενημερωτικές εκπομπές, πρωινές ή βραδυνές, είναι πάρα πολύ μεγάλο. Ούτε το ένα τρίτο των τηλεθεατών που παρακολουθούν τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή δεν βλέπει εκπομπές πολιτικού περιεχομένου, μου έλεγε ένας φίλος που κάνει μετρήσεις.
Υπάρχει επίσης μία κατηγορία καθόλου ευκαταφρόνητη που δεν βλέπει ειδήσεις και «παράθυρα» εκ πεποιθήσεως, σε ένδειξη αποστροφής και αποδοκιμασίας, και μία άλλη λόγω έλλειψης χρόνου. Για παράδειγμα, ένας πολιτικοποιημένος εργαζόμενος δεν μπορεί να δει τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές, όπως και ένας πολιτικοποιημένος έφηβος δεν μπορεί να δει ούτε τις πρωινές λόγω σχολείου ούτε τις βραδυνές λόγω φροντιστηρίου. Συνεπώς, το πραγματικό ποσοστό των πολιτών που δεν παρακολουθούν ειδήσεις και λοιπές εκπομπές πολιτικού περιεχομένου είναι πολύ μεγάλο. Με δεδομένο ότι το διαδίκτυο έχει άλλες παραμέτρους και η κυκλοφορία των εφημερίδων είναι πολύ μικρή, πώς φτάνει, άραγε, σ’ αυτούς ο λόγος της Αριστεράς; Φτάνει με άλλο τρόπο ακέραιος, φτάνει τεθλασμένος ή δεν φτάνει καθόλου; Το πιθανότερο είναι ότι δεν φτάνει καθόλου ή φτάνει παρομορφωμένος.

Υπάρχει, λοιπόν, ένας επικοινωνιακός φράχτης ανάμεσα στην Αριστερά και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Για λόγους αντικειμενικούς, αφού τα ισχυρά Μέσα Ενημέρωσης ελέγχονται από την κυρίαρχη τάξη, αλλά και για λόγους υποκειμενικούς, αφού η Αριστερά δεν έχει μεγάλες προσβάσεις στα πιο δυσπρόσιτα τμήματα της κοινωνίας ούτε έχει πιάσει το σφυγμό όλων των δεινοπαθούντων και κατατρεγμένων.
Η δουλειά στις γειτονιές που ήταν σποραδική και ασυνεχής για πάρα πολλά χρόνια, αυξήθηκε, αλλά είναι ακόμα στα σπάργανα. Η δουλειά στους μαζικούς χώρους ήταν επιλεκτική και παραμένει επιλεκτική. Με εξαίρεση την παρουσία σε μερικούς επαγγελματικούς κλάδους, σε ένα πανελλαδικό καθεστώς πολύ χαμηλής συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων, η Αριστερά έχει πάρα πολύ μικρή παρουσία σε μεγάλους μαζικούς κοινωνικούς χώρους, όπως είναι, για παράδειγμα, τα αθλητικά σωματεία, οι εθνοτοπικοί σύλλογοι, οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, οι εστίες λαϊκού πολιτισμού και, γιατί όχι, η εκκλησία. Γι’ αυτό και οι ομιλίες των στελεχών ανά την Ελλάδα, κατά κανόνα, απευθύνονται στη μικρή μειοψηφία των ήδη μυημένων, ούτε καν του συνόλου των μελών των τοπικών οργανώσεων.

Χρειάζεται τάχιστα και αποφασιστικά ριζική αλλαγή των αντιλήψεων. Η Αριστερά είναι ξεκομμένη από τα πιο απομονωμένα τμήματα της κοινωνίας, τα εντελώς μη προνομιούχα, που μετριούνται σε εκατομμύρια ανθρώπους. Και, το χειρότερο, συχνά δίνει βάσιμα την εντύπωση ότι επιλέγει αφ’ υψηλού τις κοινωνικές της σχέσεις. Είναι απογοητευτικό ότι τόσο σοβαρά ζητήματα, ίσως τα πιο σοβαρά, όπως η γραμμή δράσης που θα κινητοποιήσει τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και θα αγγίξει την κοινωνία, η οργανωτική ανασυγκρότηση, η δημοκρατική λειτουργία του φορέα από τη βάση ως την κορυφή και οι μορφές και ο τρόπος επικοινωνίας με τα πιο απροσπέλαστα κοινωνικά στρώματα δεν απασχόλησαν ούτε την Κεντρική Επιτροπή. Γι’ αυτό, οι απορίες του κόσμου αυξάνονται και η παραπληροφόρηση ζει και βασιλεύει.

Τα οργανωτικά ζητήματα, οι αντιλήψεις και η βάση

Του Τάσου Βαρούνη. Η συζήτηση για τα οργανωτικά ζητήματα του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ξεκινήσει.

Τόσο στην οργανωτική επιτροπή που έχει συγκροτηθεί, όσο και σε όποιες άλλες διαδικασίες γίνονται αυτό το διάστημα. Η συζήτηση αυτή δείχνει ότι υπάρχουν διάφορες αντιλήψεις για το τι πολιτικό φορέα θέλουμε. Ποια είναι μερικά βασικά ζητήματα;
 

Πρώτο, αν θα υπάρχει χώρος για να εκφραστεί ουσιαστικά η βάση του ΣΥΡΙΖΑ και τα νέα μέλη ή θα καταλήξουμε «λογικά» σ’ ένα συνέδριο στελεχών και οργανωμένων τάσεων. Εδώ υπάρχουν προτάσεις για ποσόστωση εκλογής για τα νέα μέλη και τη βάση του κόμματος, για όσους δεν συμμετέχουν σε θέσεις, όργανα και επιτελεία. Η πρόταση αυτή δεν φαίνεται να υποστηρίζεται από πολλούς. Το αντεπιχείρημα ότι «αρκεί ο προσυνεδριακός διάλογος για να εκφραστεί η βάση» φανερώνει μια περιοριστική αντίληψη. Σύμφωνα με αυτή, δημοκρατία είναι η ελεύθερη διατύπωση γνώμης αλλά όχι και η πιο ενεργητική συμμετοχή στις αποφάσεις.
 

Δεύτερο, αν θέλουμε ένα μαζικό συνέδριο με πολλούς αντιπρόσωπους ή μια πιο στενή διαδικασία. Εδώ υπάρχουν διάφορες προτάσεις για το μέτρο εκλογής των αντιπροσώπων. Από το 1/10 μέχρι το 1/30. Το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να έχουμε συνέδριο ουσίας με μεγάλο σώμα δεν στέκει. Φανερώνει φόβο και υποτίμηση για τον κόσμο που ακόμα προσδοκά από τον ΣΥΡΙΖΑ; Ένα δογματισμό που συσχετίζει αυθαίρετα τον αριθμό των αντιπροσώπων με την παραγωγική και γόνιμη διαδικασία; Μια στρέβλωση ότι «πολιτική συζήτηση» είναι η συζήτηση κάποιων «πολιτικοποιημένων» στελεχών; Ή και μια άρρητη αποδοχή ότι είμαστε ευχαριστημένοι με τις μέχρι τώρα διαδικασίες του κόμματος;
 

Τρίτο, αν η πορεία προς το Συνέδριο θ’ αποτελέσει ένα σταθμό για τη μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και την εγγραφή νέων μελών ή για την ακόμα μεγαλύτερη κατοχύρωση ομαδοποιήσεων στον «υπαρκτό» ΣΥΡΙΖΑ. Ο κίνδυνος άλωσης του κόμματος από αριβίστες ή από εγγραφές της τελευταίας στιγμής και αποκλειστικά για εκλογικούς σκοπούς δεν φαίνεται να αντιστοιχεί και τόσο στην πραγματικότητα. Μάλλον, ζούμε την αντίστροφη πορεία και άλλα προβλήματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε: Συνελεύσεις χωρίς μεγάλη συμμετοχή, «πάγωμα» αρκετών φίλων και μελών του κόμματος, στασιμότητα. Πρόβλημα που δεν είναι, βέβαια, μόνο οργανωτικό.
 

Τέταρτο, ακριβώς επειδή είναι κυρίως πολιτικά τα προβλήματα και οι λύσεις τους, για το ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό, που είναι αν το Συνέδριο θα βοηθήσει στην πολιτική ενοποίηση γύρω από μια κατεύθυνση και στην προετοιμασία για όσα έρχονται ή απλά θα καταγράψει εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς. Η δυναμική επανεμφάνιση του «Κανένα» στις δημοσκοπήσεις και κυρίως τα μηνύματα που έρχονται από παντού, αυτή την ανάγκη υποδηλώνουν: Για έναν ΣΥΡΙΖΑ ζωντανό φορέα της μετάβασης σε μια άλλη Ελλάδα, σε σύνδεση και με δεσμούς με τον κόσμο που παλεύει για την επιβίωση. Ένας τέτοιος φορέας χρειάζεται μπόλικη σκέψη, πρωτοτυπία και πλούτο σχετικά με τους τρόπους που θα οργανώνεται, θα λειτουργεί, θα αποφασίζει.

* Ο Τάσος Βαρούνης είναι μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου

Θα ανοίξει ο ΣΥΡΙΖΑ μια νέα σελίδα;

Οι πραγματικές προκλήσεις του υπό ίδρυση πολιτικού φορέα.Του Σπύρου Παναγιώτου*

Η προσυνεδριακή συζήτηση για τον ΣΥΡΙΖΑ με έναν τρόπο έχει ήδη ξεκινήσει. Το ερώτημα είναι αν η συζήτηση αυτή αλλά και το ιδρυτικό συνέδριο που θα ακολουθήσει θα αναμετρηθεί με τις πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις συγκρότησης ενός πολιτικού φορέα ικανού να εμπνεύσει, να συμβάλλει και να πραγματοποιήσει μια μετάβαση, με τομές και ρήξεις σε μια νέα Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.
 

Έχουμε ανάγκη από ένα συνέδριο ουσίας. Ένα συνέδριο ανοιχτό στους εργαζόμενους και την κοινωνία, πραγματική δύναμη της ίδιας της μετάβασης. Κυρίως έχουμε ανάγκη να συζητήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες καλούμαστε να παίξουμε ρόλο και, σε αυτή την βάση, να συμφωνήσουμε μια πολιτική γραμμή και ένα σχέδιο.
Ζούμε, λοιπόν, σε συνθήκες καταστροφής, συντριβής της κοινωνίας, της οικονομίας της χώρας, σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης. Παράλληλα διαμορφώνονται συνθήκες έντασης όλων των γεωπολιτικών ζητημάτων στην περιοχή και ιδιαίτερα στοχευμένης επίθεσης ενάντια σε Ελλάδα και Κύπρο. Το συνδυασμένο αποτέλεσμα αυτών των δύο εξελίξεων στην περιοχή μας θα είναι να ζήσουμε υπό την επίδραση περισσότερων τους ενός δυσμενών παραγόντων. Διάλυσης της κοινωνίας, ακραίας φτώχειας και συρρίκνωσης εργασιακών δικαιωμάτων, αντιδημοκρατικών εκτροπών αλλά και συρρίκνωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Δηλαδή σε συνθήκες πανεθνικής κρίσης και ήττας όσο οι τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού διαφεντεύουν την τύχη της χώρας.
Ένας φορέας, λοιπόν, που φιλοδοξεί να μετασχηματιστεί σε φορέα μετάβασης και ανατροπής και να αναλάβει μάλιστα την κυβέρνηση της χώρας θα κριθεί από τις απαντήσεις που θα δώσει στο σύνολο αυτών των προβλημάτων. Των προβλημάτων της κοινωνίας και όχι όσων εμείς ή κάποιοι από εμάς θα θέλαμε ή θεωρούμε σαν τις μεγάλες πολιτικές ή ιδεολογικές προκλήσεις της εποχής μας.

Συστηματική προετοιμασία
 

Η αντιμετώπιση τέτοιων μεγάλων προβλημάτων απαιτεί με τη σειρά της συστηματική προετοιμασία των πολιτικών όρων ενός σχεδίου μετάβασης και παράλληλα προετοιμασία του κόσμου στη βάση αυτού του σχεδίου. Έτσι, η «κατάργηση του Μνημονίου», η «διαγραφή του χρέους», η «επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης», το «καμιά θυσία για το ευρώ» πρέπει να συμπληρωθούν άμεσα με ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας έξω από τις ράγες του μνημονίου, της διαπλοκής και του παρασιτισμού, στηριγμένο σε νέα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα, ικανού να πείσει για τη δυνατότητα να υπάρξουμε την επόμενη μέρα. Να συμπληρωθεί με τη διατύπωση ενός σχεδίου πολιτειακής επαναθεμελίωσης με πραγματική δημοκρατία έξω από τις ράγες του σημερινού πολιτικού συστήματος. Να συνοδευτεί με ένα σχέδιο μιας νέας εξωτερικής πολιτικής που θα δημιουργεί και αναθερμαίνει νέες και παλιές συμμαχίες, θα συγκροτεί συσπειρώσεις έξω από τα αποσταθεροποιητικά και φιλοπόλεμα σχέδια των ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη περιοχή.
Αυτές οι διαστάσεις-συμπληρώσεις του προγράμματος μας πρέπει με τρόπο πρωτότυπο και τολμηρό να τεθούν υπόψη των εργαζόμενων και της κοινωνίας. Να συμβάλουν στη συγκρότηση ενός πολιτικού ρεύματος- κινήματος, υποκείμενου της μετάβασης και της αλλαγής. Ενός πολιτικού ρεύματος με συγκεκριμένη ταυτότητα που με αφετηρία την αντίθεση στο μνημόνιο θα θέτει στο επίκεντρο του αγώνα την ανεξαρτησία, της παραγωγική ανασυγκρότηση, την πραγματική δημοκρατία, βήματα χειραφέτησης των εργαζόμενων, μια νέα θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο.

Αδιέξοδη πόλωση
 

Η αναγκαία συζήτηση και συμφωνία για αυτά θα καθιστούσαν το συνέδριό μας συνέδριο ουσίας. Με αυτή την έννοια, ο τρόπος που πολώνεται η συζήτηση στις γραμμές μας δεν βοηθά. Τα «κάτω» και «έξω», το «όχι στην Ε.Ε. και το ευρώ», η «συμμαχία με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ» είναι λίγα, περιοριστικά, μη πειστικά, μια και δεν πασχίζουν να σχετιστούν με τις αναγκαίες πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις και δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη να εντοπιστεί το «αδύνατο σημείο του κρίκου» όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα σαν σημείο εκκίνησης βαθύτερων κοινωνικών μετασχηματισμών.
Με τον ίδιο τρόπο δεν βοηθούν οι βεβαιότητες ότι η επίλυση των προβλημάτων της χώρας μπορούν να αντιμετωπισθούν αποκλειστικά εντός των ευρωπαϊκών θεσμών, με κάποια «επαναθεμελιώση» της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και αντιλαμβάνονται την αμφισβήτηση του παραπαίοντος ευρωπαϊσμού ως «δεξιά αντίληψη» ή τάση προς «εθνική απομόνωση». Το βασικό ερώτημα παραμένει: Προετοιμάζουμε το λαό και προετοιμαζόμαστε για μια ρήξη με την υπαρκτή νεοφιλελεύθερη Ευρώπη; Ή έχουμε αυταπάτες για έναν εύκολο συμβιβασμό υπέρ μας;
Δεν μπορεί να προβληθεί μια πειστική γραμμή ούτε να χαραχθεί ένας δρόμος μετάβασης, επαναλαμβάνοντας ανιαρά όπλα και μεθόδους από τις αρνητικές παραδόσεις του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα, η αναζήτηση λύσεων για το σήμερα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με το τρόπο σκέψης και τα εργαλεία που είχαμε μέχρι τώρα.
Με αυτή την υποχρέωση καλείται να αναμετρηθεί το συνέδριό μας. Αυτό θα το καθιστούσε συνέδριο ουσίας.

* Ο Σπύρος Παναγιώτου είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Πού διανυκτερεύσατε μετά το πέρας του χορού, κυρία δασκάλα;

Tης Δέσποινας Μηλιώνη (Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης)

Πριν από λίγες ημέρες έπεσε στην αντίληψή μου διαδικτυακά έγγραφο με το οποίο ο επιθεωρητής της περιοχής Φιλιατρών, εν έτος 1963, καλεί τη δασκάλα να απολογηθεί γιατί τόλμησε να πάει σε ένα χορό με κάποιο κύριο! Αρχικά μου φάνηκε διασκεδαστικό το περιεχόμενό του, στη συνέχεια όμως αναρωτήθηκα αν εκείνη η πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα και από αυτή που θα έχουμε στο άμεσο μέλλον.

 --------------------------------------------------------------

«ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΣΤΟΙΧ. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΦΙΛΙΑΤΡΩΝ
Αρ. πρωτ. 91
Εν Φιλιάταις τη 15-1-63

Π Ρ Ο Σ: Την δημοδιδασκάλισσαν του σχολείου Κεραμίτσης Κ. Σταυρούλα Πυλιώτου (μέχρι σήμερα διατελέσασαν εν αποσπάσει εις σχολείον Αγίου Νικολάου).

Έχοντες υπ΄ όψιν τα αναγραφόμενα εις την υπό σημερινήν ημερομηνίαν τηλεγραφικήν αναφοράν σας, γνωρίζομεν εις υμάς ότε η προ τριημέρου (12ην τρέχοντος μηνός και ημέραν Σάββατον) επιδειχθείσα εκ μέρους σας επαίσχυντος συμπεριφορά επροξένησεν εις ημάς τε, ως Νόμω εντεταλμένον δια την παρακολούθησιν και τον έλεγχον των πράξεών σας ως δημοσίου υπαλλήλου, καθώς και εις την ευυπόληπτον κοινωνίαν της πόλεως Φιλιατών οδυνηράν εντύπωσιν.

Διερωτώμεθα: Κατά ποίαν λογικήν, Διδασκάλισσα υμείς, έχετε το δικαίωμα να περιφρονήτε ασυστόλως και ανερυθρυριάσθως το Δημόσιον αίσθημα και να περιέρχησθε νύκτωρ τη συνοδεία ανδρός ουδεμίαν επισήμως έχοντος θεμιτήν σχέσιν με υμάς και δι΄ ιδιωτικού του αυτοκινήτου την περιοχήν της περιφερείας μας και να προσέρχησθε μετ΄ αυτού εις δημόσιον χορόν (ως ο προχθεσινός) εις την Λέσχην φρουράς Φιλιατών;

Εις ποίαν πώρωσιν άραγε έφθασεν η συνείδησία σας, όταν προσερχόμενη εις τον εν λόγω δημόσιον χορόν μετά του εν λόγω ανδρός καταλαμβάνητε θρασύτατα μετ΄ αυτού θέσιν εις τράπεζαν γειτονικήν προς την του προϊσταμένου Επιθεωρητού σας και παραλείπητε και την στοιχειωδεστέραν εκδήλωσιν κοινωνικής αγωγής, την του χαιρετισμού προς αυτόν;

Ποίος σας έδωσε το δικαίωμα να διασύρητε κατά τον επαίσχυντον αυτόν τρόπον την υπόληψιν και την τιμήν της εναρέτου οικογενείας των Διδασκάλων μου;

Πού κατεχωρήσατε τας επί ώραν μακράν και κατ΄ επανάληψιν απευθυνθείσας προς το άτομόν σας εκ μέρους υμών νουθεσίας και συμβουλάς επί του ιδίου θέματος της συμπεριφοράς σας;

Πώς είναι δυνατόν να έχωσι πλέον εμπιστοσύνην εις την διαδασκάλισσαν των αθώων τέκνων των οι ταλαίπωροι κάτοικοι του χωρίου Άγιος Νικόλαος, όταν παρακολουθούν μετά βδελυγμίας τας ανόμους νυκτερινάς δι΄ αυτοκινήτου περιπλανήσεις σας; Κατόπιν τοων ανωτέρω και συμφώνως προς τας διατάξεις των άρθρων 131,132,160 και 161 του Νόμου 1811/51 καλούμεν υμάς, όπως εντός εικοσιτετραώρου από λήψεως παρούσης απολογηθήτε εγγράφως αναφέρουσα τους λόγους του ως ανωτέρω ολισθήματός σας.

Εν τη περί ής ο λόγος απολογία σας δέον όπως δώσητε απόκρισην και εις τα εξής ερωτήματα:

1. Πού διανυκτερεύσατε από της 3ης μετά μεσονύκτιον ώρας και μετά το πέρας του χορού;

2. Πώς απεμακρύνθητε εκ της έδρας σας άνευ αδείας της υπηρεσίας και

3. Αναφέρατε εις τον κ. Διευθυντήν του σχολείου σας περί της απομακρύνσεώς σας εκ της έδρας, περί του σκοπού της εις Φιλιάτες ελεύσεώς σας και περί του τρόπου και χρόνου αναχωρήσεως και επανόδου σας.

Ο επιθεωρητής

Αναστάσιος Χ. Γκόβελας»

--------------------------------------------------------------

Μπορεί να μην καλεστεί η δασκάλα σήμερα σε απολογία γιατί δέχτηκε μια ανδρική παρουσία για παρέα της και με αυτό σκανδάλισε την τοπική κοινωνία αλλά πόσο μακριά είμαστε από το να καλεστεί σε απολογία και να τεθεί σε διαθεσιμότητα γιατί έχει συζυγικές ή οικονομικές διαφορές; Τέτοιου είδους φαινόμενα έχουν αρχίσει ήδη να εμφανίζονται στον ορίζοντα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του εκπαιδευτικού από το Λύκειο Πελοπίου Ηλείας που τέθηκε «αυτοδίκαια» σε αργία επειδή μηνύθηκε από κάποιον με τον οποίο είχε οικονομικές διαφορές, καθώς πραγματοποιήθηκε η υπαγωγή του στις διατάξεις του Ν. 4057/2012 «περί διαθεσιμότητας, αργίας ένεκα ανάρμοστης συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας», σε συνδυασμό με το Ν.4093/2012. Το ίδιο συνέβη και με νηπιαγωγό στη Μυτιλήνη, εξαιτίας αντιδικίας με εργολάβο οικοδομών από τον οποίο αγόρασε ένα σπίτι (η συγκεκριμένη νηπιαγωγός, μάλιστα, είναι σύζυγος βουλευτή της Ν.Δ.). Πρόσφατα δάσκαλος του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λάρισας για παιδιά με αυτισμό παραπέμφθηκε από το διευθυντή Π.Ε. Λάρισας στο πειθαρχικό συμβούλιο με την ίδια κατηγορία και κινδυνεύει να τιμωρηθεί με την ποινή της απόλυσης διότι συμμετέχοντας στη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 2012 στη Λάρισα, συνελήφθη αναίτια από τις αστυνομικές δυνάμεις και παραπέμφθηκε σε δίκη με την ψεύτικη, σύμφωνα με τον ίδιο, κατηγορία της αντίστασης κατά της αρχής. Και τα παραδείγματα συνεχώς αυξάνονται…

Μπροστά στην υλοποίηση της απόφασης της Τρόικας για απολύσεις στο δημόσιο, η Κυβέρνηση ρίχνει τη ρετσινιά του επίορκου στιγματίζοντας ανθρώπους και υπολήψεις. Έτσι φτάσαμε σε σημείο που είμαστε όλοι εν δυνάμει επίορκοι, καθώς όλοι μπορεί να έχουμε ή να αποκτήσουμε κάποια αστική διαφορά, κινδυνεύει να ποινικοποιηθεί ο συνδικαλισμός και το αναπόσπαστο δικαίωμα της συμμετοχής σε απεργίες και συλλαλητήρια και κοντεύουμε να μετατραπούμε σε φοβισμένα ανθρωπάκια που κοιτούν μονάχα τη δουλειά τους. Και όλα αυτά τώρα που θα έπρεπε να υψώσουμε το ανάστημά μας. Τώρα που θα έπρεπε να τους δείξουμε πως δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο τέτοιου είδους πολιτικές. Τώρα που το ποτήρι έχει ξεχειλίσει.

Το κράτος τότε, όπως και σήμερα, φροντίζει να έχει υπό πλήρη έλεγχο τους εκπαιδευτικούς, τους δημοσίους υπαλλήλους, την κοινωνία γενικότερα. Τα ερωτήματα που τίθενται από τον επιθεωρητή αποδεικνύουν ακριβώς αυτό. «Πώς απεμακρύνθητε εκ της έδρας σας άνευ αδείας της υπηρεσίας; Αναφέρατε εις τον κ. Διευθυντήν του σχολείου σας περί της απομακρύνσεώς σας εκ της έδρας, περί του σκοπού της εις Φιλιάτες ελεύσεώς σας και περί του τρόπου και χρόνου αναχωρήσεως και επανόδου σας;». Ουσιαστικά επιδιώκεται να ασκείται απόλυτη εξουσία επάνω στον εργαζόμενο, ο οποίος επιβάλλεται να δίνει αναφορά στον προϊστάμενό του για κάθε του κίνηση, ακόμα και για γεγονότα που, σαφώς, αφορούν προσωπικά δεδομένα. Το ίδιο επιδιώκεται και σήμερα. Ο πλήρης, δηλαδή, έλεγχος των πολιτών.

Πόσο υποκριτικά φαντάζουν όλα; Το κράτος, άραγε, δε γνωρίζει πόσοι και ποιοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πράττουν σωστά τη δουλειά για την οποία προσλήφθηκαν; Τόσα χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες κλείνουν τα μάτια σε φαινόμενα διαφθοράς δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό είναι επιλογή και όχι τυχαίο γεγονός. Κάνοντας τα στραβά μάτια σε κάποιους τελωνειακούς, εφοριακούς, γιατρούς, πολεοδόμους (και όχι μόνο) που ΄΄τα παίρνουν΄΄ κάτω από το τραπέζι, τους κρατούν στο χέρι και τους χειρίζονται, όποτε αυτό απαιτείται. Είναι πολιτική επιλογή η μη καταπολέμηση της διαφθοράς. Αυτό φαίνεται ακόμα πιο έντονα σήμερα. Σήμερα που χρησιμοποιείται η κατάσταση αυτή για να απολυθούν, όχι φυσικά οι κάποιοι λίγοι ανάξιοι και ΄΄λερωμένοι΄΄ υπάλληλοι αλλά 150.000 άνθρωποι. Θα τσαλαπατηθεί η αξιοπρέπειά τους, θα τους φορεθεί η ταμπέλα του επίορκου και θα μείνουν χωρίς δουλειά και ελπίδα, αφού στην υφιστάμενη οικονομική κατάσταση της χώρας δεν προβλέπεται να καταφέρουν να βρουν μια άλλη εργασία. Όλο αυτό, βέβαια, δουλεύεται στην κοινωνία από τα κανάλια, τις εφημερίδες και την Κυβέρνηση εδώ και αρκετά χρόνια με παραδείγματα ΄΄ποταπών υπαλλήλων που πληρώνει ο κοσμάκης για να κάθονται΄΄ και με την εμφύτευση μιας ανούσιας κόντρας και έχθρας μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, παρ’όλα αυτά, αποδεικνύονται αργά, έως σχεδόν ανύπαρκτα. Βρισκόμενος σε λήθαργο, ο λαός ανέχεται και υποτάσσεται και με αυτή τη στάση ουσιαστικά συναινεί. Συναινεί στην πολιτική της φτωχοποίησης και εξαθλίωσης των ανθρώπων, της εξαφάνισης του κοινωνικού κράτους, της παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, του ξεπουλήματος της περιουσίας του. Το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί, όμως, μόνο όταν ο ίδιος αποφασίσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Όταν συνειδητοποιήσει πως το σενάριο ενός σούπερ σωτήρα που θα έρθει από το πουθενά και θα φέρει τη λύτρωση, δεν μπορεί να είναι άλλο από ένα παραμύθι για μικρά παιδιά ή ανόητους. Όταν αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και τους συσχετισμούς και δεν αρκεστεί στην απλή ανάθεση της επίλυσης κάθε προβλήματος αλλά ασκήσει πίεση, δουλέψει συνδιαμορφώνοντας απόψεις, οργανωθεί. Τότε και μόνο τότε, ο κάθε επιθεωρητής στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό αυτής της χώρας, θα αποδυναμωθεί και θα μπορέσουμε με αξιοπρέπεια να δουλέψουμε τη λύση του προβλήματος.
.

Τι είναι η εσωτερική υποτίμηση

 Από το WALL STREET JOURNAL Blog

Άρθρο του Matthew Dalton

( Το blog της Wall Street Journal στις Βρυξέλλες με την ονομασία Real Time Brussels, γράφεται σε συνεργασία του γραφείου Βρυξελλών της  Wall Street Journal και του Dow Jones Newswires, με υπεύθυνο από το 2009, τον Stephen Fidler, ο οποίος στο παρελθόν ήταν ανταποκριτής και συντάκτης των Financial Times και του Reuters ).

Χωρίς το εργαλείο της υποτίμησης του νομίσματος, η ευρωζώνη ελπίζει ότι η «εσωτερική υποτίμηση» μπορεί να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα στην περιφέρεια της ζώνης. Τι είναι όμως η «εσωτερική υποτίμηση»;

Είναι μια πτώση των μισθών σε ολόκληρο το εύρος της οικονομίας και, γενικότερα, στις τιμές. Οι αξιωματούχοι υπήρξαν προσεκτικοί μην πούν καν την λέξη «αποπληθωρισμός» - αλλά οι πολιτικές της Ευρώπης φέρνουν μια περίοδο αποπληθωρισμού στις χώρες της ευρωζώνης με τα χειρότερα προβλήματα ανταγωνιστικότητας.

Το πρωταρχικό παράδειγμα είναι η Ελλάδα. ‘Όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δήλωσε στην τελευταία έκθεσή του για την Ελλάδα:

"Οι μεγάλες εξωτερικές υποχρεώσεις απαιτούν  τελικά μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν και η επίτευξη αυτών των πλεονασμάτων απαιτεί ένα πιο υποτιμημένο επίπεδο της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας. Σε μια νομισματική ένωση, η υποτίμηση πρέπει να επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό μέσω του αποπληθωρισμού, ο οποίος απαιτεί μια μεγαλύτερη αρνητική απόκλιση της παραγωγής".

Οπότε πώς πήγε η αποπληθωριστική διαδικασία στην Ελλάδα; Όχι πολύ καλά.

Υπήρξε μια απότομη πτώση στο ονομαστικό ΑΕΠ στην Ελλάδα (αυτό είναι το οποίο δεν προσαρμόζεται στον πληθωρισμό) και το ΔΝΤ τώρα προβλέπει ότι θα έχει μειωθεί περισσότερο από 20% στο τέλος του τρέχοντος έτους, σε σχέση με το 2008.

Ωστόσο η τιμή του ετήσιου πληθωρισμού καταναλωτικών τιμών  παρέμενε με θετικό πρόσημο. για τον περισσότερο καιρό κατά τον οποίο η Ελλάδα μάχεται την κρίση  (ναι, αυτό εν μέρει οφείλεται στις φορολογικές αυξήσεις που εγκρίθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος λιτότητας στην Ελλάδα, αλλά και πάλι ...).

Το παραπάνω διάγραμμα έγινε μέσω των δεδομένων εργατικού κόστους του τρίτου τριμήνου του 2012, αλλά οι ενδείξεις είναι ότι οι μισθοί των Ελλήνων συνέχιζαν να μειώνονται κατά το τέταρτο τρίμηνο και ενδεχομένως και μετά. [ η μπλέ γραμμή εμφανίζει την πορεία του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος - ΑΕΠ στην περίοδο 2008 - 2013, η κόκκινη την πορεία των τιμών καταναλωτή και η πράσινη την πορεία του κόστους εργασίας στο ίδιο διάστημα ]

Όλο αυτό απεικονίζει μια οικονομία στην οποία οι απλοί άνθρωποι έχουν δει την αγοραστική τους δύναμη να συνθλίβεται από ένα συνδυασμό αυξήσεων των τιμών και πτώσης των μισθών.

Οι επιχειρήσεις δεν περνούν το χαμηλότερο κόστος εργασίας στις τιμές που χρεώνουν στους καταναλωτές και σε άλλες επιχειρήσεις.

Οι αρχές του ΔΝΤ και της ευρωζώνης έχουν κατηγορήσει για τον πληθωρισμό στην Ελλάδα, τα ακόμη πανίσχυρα ολιγοπώλια της ελληνικής οικονομίας που δεν αισθάνονται ανταγωνιστική πίεση για να μειώσουν τις τιμές τους. Γι 'αυτό διορθώσεις  που προορίζονται για να σπάσουν αυτά τα ολιγοπώλια πρέπει να είναι τώρα ένα βασικό μέρος του προγράμματος διάσωσης στην Ελλάδα.

Τα τελευταία στοιχεία για τον πληθωρισμό δίνουν μια ένδειξη ότι ορισμένα από τα μέτρα αυτά μπορεί να αρχίσουν να λειτουργούν. Τον Μάρτιο, οι καταναλωτικές τιμές μειώθηκαν κατά 0,2% από τον Φεβρουάριο. Σε σύγκριση με ένα χρόνο νωρίτερα, ωστόσο, ο πληθωρισμός ήταν ακόμα στο 1%.

 Ότι τα πρώτα σημάδια πραγματικού αποπληθωρισμού μπορεί να φαίνονται μόλις τώρα, στο έκτο συνεχόμενο έτος ύφεσης, υπογραμμίζει ότι ο δρόμος προς την εσωτερική υποτίμηση στην Ελλάδα παραμένει πιθανόν μακρύς και δύσβατος.

( Mετάφραση : LEFTeria-news )

.

Racism

Κουβεντιάζοντας χθες με φίλους σκεφτόμουν πως υπάρχουν όχι μία αλλά δύο μορφές ρατσισμού. Αυτός της φυλετικής καθαρότητας και αυτός της ιδεολογικής. Και οι δύο είναι εξ’ ίσου απάνθρωποι και το ίδιο επικίνδυνοι …

Θανάσης Κοντονάτσιος