1963 - 2013: 50 Χρόνια Πορείες Ειρήνης

Η σιωπή του λαού

 

[ άρθρο του Δημήτρη Σεβαστάκη στην Αυγή ]

 

Ο πολίτης, μέχρι και τη δεκαετία του '70, πήγαινε στον τοπικό δεξιό βουλευτή για να λύσει το πρόβλημά του. Tο ΠΑΣΟΚ, αποκέντρωσε το «μέσον» με τον γραμματέα της Τοπικής Οργάνωσης, τον κλαδικό αρχισυνδικαλιστή κ.λπ. Για να «γίνει η δουλειά», έπρεπε να βρει κανείς την «άκρη», δηλαδή την αμοιβαία ωφέλεια με κάποιο στέλεχος επιρροής. Αυτή υπήρξε, για πολλές δεκαετίες ελληνικής ανάπτυξης και άνθησης, η μέγιστη εκδήλωση λαϊκής αυτοβουλίας, ευφυΐας και οικογενειακού προγραμματισμού. Η επινοητικότητα στην εύρεση «άκρης».

Η επαγγελματική και οικονομική επιβεβαίωση των έξυπνων, των καπάτσων ή των αδίστακτων, δίδασκε και τους υπόλοιπους, «τους απ' έξω». Εμπεδώθηκε μια αγωγή μεσιτείας, αναζήτησης του ενδιάμεσου κόμβου, που λύνει προβλήματα, που ξεμπλοκάρει τα πλείστα νομικά, διοικητικά και λειτουργικά προβλήματα του κράτους. Ή, ακριβέστερα, διαμορφώθηκε από τη μια η αγωγή της φωναχτής διεκδίκησης, της ρητορικής κλαδικότητας (για να υπάρχουν τα αγωνιστικά άλλοθι) κι από την άλλη η επιμελής ύφανση του ιστού με το στέλεχος ή τον «δικό μας» κρατικό παράγοντα, για να «γίνει η δουλειά».

Οικογένειες ολόκληρες μετακινούνταν από τη μια κυβερνητική παράταξη στην επόμενη, πετυχαίνοντας τους ιδιοτελείς στόχους: διορισμούς συγγενών, ανάληψη τοπικών έργων από τους «δικούς μας» μικρoεργολάβους, δάνεια αγύριστα κ.λπ. Να μην παραλείψω ότι από τη νοσηρή λειτουργία επωφελήθηκαν και αρκετοί, που με όχημα την Αριστερά (και την αδίστακτα καιροσκοπική ένταξή τους σ' αυτήν) έπαιρναν «δουλίτσες» από το κράτος ή άρπαζαν κόκκαλο από το πλούσιο ψαχνό. Ο λαός, θεωρούμενος ως αμέτοχος, ως άβουλος και αναμάρτητος «τελευταίος τροχός», αθωωνόταν από την εν γένει Αριστερά και φυσικά κολακευόταν από την ήδη εν εξουσία. Αυτή η αγωγή του πολίτη διαμόρφωσε το διπλό φαινόμενο του προ-αθωωμένου πονηρού.

Νά μια κατηγορία που δε βρίσκει ποτέ θέση στην αριστερή ανάλυση. Η λαϊκή ιδιοτέλεια, η οποία προκύπτει μεν από αδυναμία (ταξική, θεσμική κ.λπ.), αλλά επίσης προκύπτει και από αναξιοπρέπεια. Η ανάγκη οδηγεί συχνά στην ταπείνωση, στην ικεσία, στην αναπαραγωγή της χαμηλής αυτοεκτίμησης, αλλά συχνά και στην επιθετική διαχείρισή τους: θυμόμαστε όλοι τους κανίβαλους των κομμάτων που, στους εκλογικούς καιρούς, τραμπούκιζαν (ιδιοτελώς και καθόλου από ιδεολογικό πάθος) στους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές και την επαρχία.

Πολλοί αναλυτές (φαντάζομαι και κυβερνητικοί) απορούν με την κάμψη του κόσμου, με τη σιωπή του κινήματος, με τον αλλόκοτο σκασμό. Γνωρίζουν βέβαια οι δημοσκόποι ότι σημαντικό μέρος των μαζικών πεποιθήσεων οργανώνονται γύρω από έναν αντίπαλο της κυβέρνησης πόλο, την πολυσύντακτη Αριστερά, αλλά η σιωπή του πλήθους παραμένει κάτι ανατριχιαστικό. Αν ανατρέξει κανείς ψύχραιμα, αυτή την αγωγική σύμπλεξη θα τη βρει σφηνωμένη στο πρόβλημα της σημερινής λαϊκής παράλυσης. Ο κόσμος, με αναπτυγμένη την κουλτούρα της ανάθεσης και της μεσιτείας, περιμένει την έλευση του Σωτήρα, το μαγικό άγγιγμα, κάποιο επιλυτικό χρησμό, κάτι χαριτωμένα κακοσυντεταγμένο, αλλά ελπιδοφόρο στη σαξωνικότητά του, κάτι πιο μπρουτάλ, πιο θεσμικό, πιο εργατικό, πιο κοινοβουλευτικό, πιο μπιτάτο κ.λπ. Ρόλους και ύφη. Αυτό διαμοιράζει ο λαός. Αναθέτει στην Αριστερά την αλλαγή, όπως ένα άλλο μέρος του, αναθέτει στην επίσης πολυσύνθετη Νεοδεξιά τη μη αλλαγή.

Σιγά – σιγά, δηλαδή, φτάσαμε στον αναχρονισμό, σε ένα δίλημμα του 1980. Με τη Δεξιά ή με την Αλλαγή, με τα μονοπώλια ή με τον λαό, με τον ιμπεριαλισμό ή με την εθνική ανεξαρτησία κ.λπ. Μπορεί όμως η σημερινή σύνθετη πολιτική αρχιτεκτονική να συμπυκνωθεί σε ένα μανιχαϊστικό ερώτημα ή μήπως μαζί με την πολιτική αλλοτρίωση, μαζί με την παραγωγική καταστροφή, καταστρέφεται και η ιστορική διερώτηση; Ή μήπως αυτή η ευρύτατη σιωπή εκφράζει και μορφοποιεί και κυρώνει μια μέσα καταστροφή, μια εσωτερική φθίση;

Η έκπτωση που περιγράφω όχι μόνο δεν επιτρέπει τη διαμαρτυρία και τη λαϊκή ενεργητικότητα, όχι μόνο πάει να αιχμαλωτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια μεσσιανική αοριστολογία, όχι μόνο καθηλώνει και τη Νεοδεξιά σε έναν ιντερνετικό τραμπουκισμό, σε μια ωραιολογία εκτός πραγματικότητος, σε μια παθητική διαχείριση τροϊκανών εντολών, αλλά αναστρέφει το σύνολο, κόμματα, χώρα και λαό στους όρους που τα συνέτριψαν. Η δομή και της νέας πολιτικής σκηνής και της εξαντλημένης λαϊκής προσδοκίας έχει μέσα της, εκτός από την ελπίδα, και τη δομή της καταστροφής της. Η κάμψη, η σιωπή δεν είναι αποτέλεσμα της δεξιάς πολιτικής, αλλά είναι δεξιά κατάσταση των πραγμάτων, δηλαδή είναι συναίτιο της δεξιάς πολιτικής.

Η βαθύτερη απάντηση και στην οικονομικοπολιτική κρίση και στα αντίπαλα δίκτυα και στην εκλογοθηρική αλλοτρίωση είναι η αυστηρή, συντεταγμένη και με νέους όρους σύνοδος του κόσμου. Σε μια μεγάλη πολιτική, ηθική - καθαρτική - ανασύνταξη. Αυτό, νομίζω, είναι Αριστερά.

 

* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ 

Οι μετανάστες, οι Atenistas και η Δημουλά …

 Ένα μικρό απόσπασμα από άρθρο της Ζωής Χαλιδιά στο RedNotebook με αφορμή τις ρατσιστικές δηλώσεις της Κικής Δημουλά που φέρεται να είπε σε εκδήλωση των Atenistas πως «δεν αντέχει τους μετανάστες στην Κυψέλη, τόσοι πολλοί που είναι, πιάνουν και τα παγκάκια, δεν βρίσκεις να καθίσεις στην πλατεία, άσε που κλέβουν και φοβάται να βγει από το σπίτι». Λεπτομέρειες εδώ.

[ …] Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά θα έπρεπε να έχει καταδεχτεί, έστω και μία φορά, να συναναστραφεί και άλλους πόνους πέραν των δικών της, να έχει στριμωχθεί με ανθρώπους που δεν τους κούρασε πολύ η Κυριακή αλλά η φτώχεια, η ανεργία, η φυλακή - η πρέζα ίσως; Επιτέλους, σαν τους μεγάλους ποιητές, έστω μια φορά, ας είχε "γλύψει με τη γλώσσα των πλακάτ τις φθισικές ροχάλες"(*) [ … ]

(*) Στίχος από το ποίημα του Vladimir Mayakovsky ‘Μ’ όλη μου τη φωνή’

Η αποδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης (σσσς... μη το μάθει ο Κουβέλης)

Αυτόνομη Παρέμβαση: Νομοσχέδιο απολύσεων και διάλυσης του δημοσίου

• 
• 

ШАБЛОНЫ YOOTHEME
ШАБЛОНЫ НЕДВИЖИМОСТИ JOOMLA

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις Τρίτη, 07 Μαΐου 2013 11:49

Γράφτηκε από τον/την Super User

Την εβδομάδα των παθών επέλεξε η κυβέρνηση για να δώσει στη δημοσιότητα για «διαβούλευση» το νομοσχέδιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο: «Οργάνωση Δημόσιας Διοίκησης και άλλες διατάξεις», που στην πράξη θα οδηγήσει στην πλήρη αποδιοργάνωσή της.

Η κυβέρνηση, αφού συκοφάντησε τους εργαζόμενους στο δημόσιο και προσπαθεί να μεταθέσει σε αυτούς τις ευθύνες του πολιτικού κατεστημένου, που κυβέρνησε αυτή τη χώρα, αφού απαξίωσε πλήρως τις κοινωνικές υπηρεσίες και τα δημόσια αγαθά,αφού εκτίναξε την ανεργία στα ύψη και τους μισθούς, τις συντάξεις και τα δικαιώματα στον πάτο, έρχεται να δώσει ένα ακόμη χτύπημα, για να διαμορφώσει μια κοινωνία κανιβαλισμού, όπου ο άνεργος θα αντιπαλεύει τον εργαζόμενο και αυτός όποιον έχει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα.

Με το νομοσχέδιο λοιπόν που κατέθεσε η κυβέρνηση:

1.Καταργεί με Προεδρικά Διατάγματα, διατάξεις νόμων, υπηρεσίες και οργανισμούς και μετατρέπει Ν.Π.Δ.Δ. σε Ιδιωτικού, με στόχο την κατάργηση θέσεων ή την μετατροπή τους από δημοσίου δικαίου σε ιδιωτικού με στόχο να διευκολύνει την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων.

2.Ανατρέπει την υπηρεσιακή εξέλιξη των υπαλλήλων, καταργεί το κριτήριο της εμπειρίας και εισαγάγει την υπογραφή συμβολαίων ανάμεσα στις διοικήσεις και τα στελέχη της διοίκησης με βάση δήθεν μετρήσιμους στόχους. Στόχος αυτής της επιλογής είναι δημιουργία μιας κάστας, αποκομμένης από το σώμα των Δημοσίων υπαλλήλων, που θα υλοποιεί τους μνημονιακούς στόχους. Μιας κάστας που θα μοιράζει δουλειές στους ιδιώτες, θα αδιαφορεί για τις ανάγκες της κοινωνίας, θα λειτουργεί ως μηχανισμός περιορισμού των παροχών κοινωνικών αγαθών προς τους πολίτες.

3.Επαναφέρει διατάξεις του ν.4093/2012, σχετικά με την διαθεσιμότητα-κινητικότητα, που στα απλά ελληνικά σημαίνει απολύσεις, για να υλοποιηθεί ο άμεσος στόχος για εκδίωξη 40.000 και πλέον εργαζομένων από το Δημόσιο. Είναι έτοιμος, σύμφωνα με το σχέδιο νόμου να δοθεί στη δημοσιότητα ο πλήρης κατάλογο με τους φορείς του δημοσίου και τα Νομικά Πρόσωπα που πρόκειται να καταργηθούν και το προσωπικό τους να απολυθεί.

4.Περικόπτει δραστικά δικαιώματα των εργαζομένων, που αφορούν τις αναρρωτικές άδειες, με στόχο να ενοχοποιήσει κάθε δικαίωμα και να τις χρησιμοποιήσει ως εργαλείο για απολύσεις εργαζομένων, διαμορφώνοντας μια κοινωνία χωρίς ανοχές και ρίχνοντας στον κοινωνικό Καιάδα τα αδύναμα μέλη της.

Ταυτόχρονα την ίδια ώρα  με τα δήθεν προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας αντικαθιστά την εργασία με την ημιαπασχόληση ονομάζοντας τους εργαζόμενους ως ωφελούμενους., Διαμορφώνει έτσι ένα εργασιακό μοντέλο, όπου οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν μερικούς μήνες το χρόνο, θα έχουν αποδοχές των 300€ και των 400€, με μερική ή και χωρίς κοινωνική ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη. Αυτό λοιπόν το ζοφερό μέλλον προδιαγράφει η συγκυβέρνηση για τον κόσμο της εργασίας.

Η κυβέρνηση φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται την υποβόσκουσα κοινωνική οργή και την απογοήτευση των εργαζομένων ως αδυναμία τους, ενώ χρησιμοποιεί την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης ως πολιορκητικό κριό απέναντι σε δικαιώματα και κατακτήσεις της κοινωνίας, που τις απέκτησε με πολύχρονους αγώνες και αίμα τον προηγούμενο αιώνα.

Εμείς ένα μόνο τους δηλώνουμε: Την τελευταία λέξη δεν την  έχουν πει ακόμη οι εργαζόμενοι. Να είναι σίγουροι όμως ότι θα βρουν το δρόμο για να απαντήσουν και η απάντηση θα είναι το ίδιο επώδυνη για τους σημερινούς βιαστές τους.

Εμείς από την πλευρά μας θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να συμβεί αυτό. Αυτή την ώρα καλούμε τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους να οργανώσουν την αντίσταση και τους αγώνες για να μην περάσουν οι νέοι αντεργατικοί σχεδιασμοί της συγκυβέρνησης.

Ή Εμείς Ή Αυτοί -
Αντίσταση Αγώνας Ανατροπή

Ξεκίνησε η δίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης NSU που βαρύνεται με 10 δολοφονίες

Ημερομηνία: 06/05/2013 08:41

Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονται σήμερα μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης NSU που κατηγορούνται ότι δολοφόνησαν 10 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και έναν έλληνα

 Με ανάμεικτα αισθήματα ξεκίνησε την Δευτέρα στο Εφετείο του Μονάχου η ακροαματική διαδικασία με κύριους κατηγορούμενους πέντε φερόμενα ως μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης NSU.

Πρόκειται για την Μπεάτε Τσέπε και άλλους τέσσερις συνεργούς της. Μια ψυχική δοκιμασία για τους συγγενείς των θυμάτων, που για πρώτη φορά θα αντικρίσουν το πρόσωπο εκείνων που αφαίρεσαν τη ζωή των δικών τους ανθρώπων. Μεταξύ αυτών και οι συγγενείς του Θεόδωρου Βουλγαρίδη, που δολοφονήθηκε το 2005 στο μαγαζί του.




Ανακρίσεις προς τη λάθος κατεύθυνση

Δέκα συνολικά ήταν τα θύματα, οκτώ Τούρκοι, ένας Έλληνας και μια γερμανίδα αστυνομικός. Η αναμονή χρόνων για να έρθει αυτή η μέρα, ήταν εξαιρετικά ψυχοφθόρα για τους συγγενείς. Κατ΄ αρχήν, αναμονή για να εντοπιστούν οι δράστες, που οι ανακριτικές Αρχές αναζητούσαν επίμονα στο οργανωμένο έγκλημα, και όχι σε νεοναζιστικά κυκλώματα, παρά τις οφθαλμοφανείς ενδείξεις που διέθεταν.

Επί 13 χρόνια, οι δύο βασικοί δράστες, ο Ούβε Μούντλος και Ούβε Μπένχαρντ, με τη βοήθεια της Μπεάτε Τσέπε και με ψεύτικες ταυτότητες που προμηθεύτηκαν από συνεργάτες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, δολοφόνησαν 10 ανθρώπους με ρατσιστικά κίνητρα, έβαλαν βόμβες και λήστεψαν τράπεζες πριν συλληφθούν το Νοέμβριο του 2011 και στη συνέχεια αυτοκτόνησαν.

Σε όλο αυτό διάστημα οι ανακριτικές αρχές δεν έκαναν ούτε μια σκέψη να αξιοποιήσουν τα στοιχεία που διέθεταν από τους μυστικούς πράκτορες. Αντίθετα, προσπάθησαν να σπιλώσουν τη μνήμη των θυμάτων με υποψίες για την ηθική τους ακεραιότητα. Κι αυτό είναι που πονάει ιδιαίτερα τους συγγενείς. Εάν οι αρχές είχαν αντιδράσει έγκαιρα πολλά από τα θύματα θα ήταν ακόμη ζωντανά.




Πικρή γεύση για τους συγγενείς

Οι συγγενείς των θυμάτων συνδέουν πολλές προσδοκίες από την ακροαματική διαδικασία. Έχουν την ελπίδα ότι μετά από τα λάθη και τις παραλείψεις που «ντρόπιασαν» τις διωκτικές αρχές, θα γίνει δικαστική επεξεργασία της υπόθεσης και θα δοθούν απαντήσεις στο μεγάλο ερώτημα, γιατί καθυστέρησε τόσα χρόνια η σύλληψη των δραστών.

«Το κράτος δεν μπόρεσε να προστατεύσει του πολίτες του από την ακροδεξιά βία» υποστηρίζει ο Μεχμέντ Νταμιγκύλερ, δικηγόρος στο Βερολίνο, που εκπροσωπεί δύο οικογένειες Τούρκων θυμάτων.

«Μένει μια πικρή γεύση, όταν γίνονται λάθη ακόμη και σε θέματα που αφορούν στον τύπο». Οι πελάτισσές του θα είναι παρούσες τη Δευτέρα, στην αίθουσα του δικαστηρίου.

«Θέλουν να δουν με τα μάτια τους, ότι δεν πρόκειται για μαύρη τρύπα, ότι δράστες είναι φτιαγμένοι από κρέας και αίμα, να καταλάβουν τι έγινε τότε και γιατί η τύχη ήταν τόσο σκληρή με την οικογένειά τους. Θέλουν δικαιοσύνη, θέλουν να δουν τους δράστες να ζητούν συγγνώμη και επιτέλους να μάθουν ποιοι ήταν οι μυστικοί πληροφοριοδότες και ποιος ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών».




Η δίκη σε νούμερα

Έχει χαρακτηριστεί και ως η δίκη του αιώνα από τα γερμανικά ΜΜΕ όχι μόνο λόγω της σημασίας της, αλλά και του αριθμού των συμμετεχόντων.

5 δικαστές υπό την προεδρία του Μάνφρεντ Γκετλς, και 3 αναπληρωματικών σε περίπτωση κωλύματος
5 κατηγορούμενοι
11 συνήγοροι υπεράσπισης
22 εμπειρογνώμονες, μεταξύ αυτών ψυχίατροι και ιατροδικαστές
77 πολιτικοί ενάγοντες, τους οποίους εκπροσωπούν 53 δικηγόροι
80 δικάσιμες ανά τρεις κάθε εβδομάδα, μέχρι τις 16 Ιανουαρίου του 2014. Ήδη το δικαστήριο προειδοποίησε ότι ο χρόνος δεν επαρκεί.
250 θέσεις εκ των οποίων οι 50 για τα ΜΜΕ
488 σελίδες περιλαμβάνει το κατηγορητήριο
606 μάρτυρες έχουν κληθεί να καταθέσουν
280.000 σελίδες περιλαμβάνουν οι 600




Πηγή: Deutsche Welle

"Ε... παιδί μου, έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι...." (από το μπλογκ της Δ. Χουρμουζιάδου)

απόσπασμα από

 THN "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΧΟΥΡΜΟΥΖΗ" της Δέσποινας Χουρμουζιάδου

 ...Πέρασαν μερικά χρόνια, ο κόσμος ανάσανε λίγο και ευελπιστούσε για καλύτερες μέρες. Όμως νέες περιπέτειες περιμένουν την Ελλάδα και μαζί ένας καινούργιος   Γολγοθάς   τους αριστερούς. Την Άνοιξη του 1967 η Ελλάδα βουλιάζει στο πολιτικό της αδιέξοδο. Η αδυναμία του μεταπολεμικού δημοκρατικού πολιτεύματος να δώσει σταθερές κυβερνήσεις και μια σειρά αρνητικών πολιτικών γεγονότων καλλιεργούν κλίμα ανωμαλίας στη χώρα. Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967, ένα μήνα πριν τη διεξαγωγή εκλογών, μια ομάδα 15 επίορκων συνταγματαρχών, με επικεφαλής τους Παπαδόπουλο, Πατακό και Μακαρέζο, καταλύουν το Σύνταγμα και επιβάλλουν στρατιωτική δικτατορία. Το πρωί η Αθήνα ξυπνά σε μια νέα έρημη χώρα. Φόβος, μούδιασμα, κλεισμένες πόρτες. Την ίδια μέρα οι πρώτες συλλήψεις. Η Κυβέρνηση, οι πολιτικοί, χιλιάδες δημοκρατικοί πολίτες συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Ανάμεσα σ΄αυτούς και ο παππούς Χουρμούζης, που συλλαμβάνεται από την πρώτη μέρα. Εκείνη τη μέρα τη θυμάμαι πολύ έντονα, αν και ήμουνα μόνο εφτά χρονών. Ήρθε η γιαγιά η Δέσποινα κλαίγοντας, αναμαλλιασμένη και χτυπημένη και μας είπε πως έπιασαν πάλι τον παππού. Ήταν βλέπεις γραμμένος στον κατάλογο των άκρως επικίνδυνων ανθρώπων για το καθεστώς.

Γυάρος

         Στις 26 Απριλίου ξεκινάει η μεταφορά κρατουμένων σε τόπους εξορίας. Έτσι χιλιάδες δήθεν επικίνδυνοι πολίτες ξεριζώνονται από τον τόπο τους, αφήνουν πίσω σπίτια, οικογένειες, παιδιά και φορτώνονται στα πλοία για τα ξερονήσια. Στη Γυάρο το Πάσχα του 67 θα βρεθούν συνολικά 6137 κρατούμενοι. Μια διπλή εβδομάδα των Παθών για τον ελληνικό λαό. Η Γυάρος δεν είναι φυλακή  ούτε εξορία. Είναι ένας εφιάλτης, γκρίζος και κρύος σαν προθάλαμος νεκροτομείου. 7500 χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται σε στενούς θαλάμους, μέσα σε σκηνές. Ο χώρος της φυλακής δε φτάνει για να στεγάσει παραπάνω από  χίλιους. Οι περισσότεροι κοιμούνται στο χώμα. Υποσιτίζονται. νερό κουβαλάνε με τους τενεκέδες. Στην αρχή δίνεται ένα κύπελλο νερό για τις ανάγκες μιας μέρας κάθε κρατούμενου. Σκληρή δουλειά και προπαγάνδα.

Γιούρα	1967-Γράμμα από τη Γιούρα

        Ο παππούς φτάνει στη Γιούρα, όπως την αποκαλούσε, στις 5/5/1967 και αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια. Όπως διαβάζω από το ημερολόγιό του, ύστερα από κράτηση 342 ημερών απολύεται από τη Γιούρα στις 19/3/1968 και φεύγει με το καΐκι στη Σύρο. Το απόγευμα έφυγε με το πλοίο και έφτασε στον Πειραιά ώρα 12 τη νύχτα. Πρωί ξεκίνησε με το τρένο στις 6.30 και έφτασε στη Θεσσαλονίκη στις 3.30. Εκεί τον περίμενε η γιαγιά μου η Δέσπω και γύρισαν στο χωριό το απόγευμα της άλλης μέρας. Εκεί τους περίμεναν όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Την επόμενη μέρα πήγε στην αστυνομία της Καρυώτισσας και έδωσε το παρών. Αυτό συνεχίστηκε για πολύ. Μέρα παρά μέρα έδινε το παρών. Στις 3 Μαΐου του 68 πέρασε από δίκη, όπου απαλλάχθηκε στο Εφετείο.

          Αυτό ήταν και το τέλος των περιπετειών μιας ολόκληρης ζωής, γεμάτης αγώνες και θυσίες. Στις εξορίες και τις φυλακές πέρασε συνολικά εννιά χρόνια και οκτώ μήνες. Αυτό το χρονικό διάστημα, όπως γράφει ο ίδιος, συνεχίστηκαν τα βασανιστήρια και οι διώξεις, εκτός από τις άλλες πιέσεις και ταλαιπωρίες στα αστυνομικά τμήματα υποδιοίκησης Γιαννιτσών, Ασφάλειες και Διοίκηση Εδέσσης. Όταν αργότερα μεγαλώσαμε και τον ρωτούσαμε: "Τι κατάφερες παππού με όλους αυτούς τους αγώνες και τις ταλαιπωρίες;" μας απαντούσε χαμογελώντας:

         "Ε... παιδί μου, έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι...."

Ψέματα και αλήθειες για τους Έλληνες εκπαιδευτικούς‏ - Γιώργος Δ. Καραμητσόπουλος

Οι μιμητές του Γκαίμπελς κάνουν καλά τη δουλειά τους και τ' αποτελέσματα της προπαγάνδας τους είναι εμφανή... Χρέος δικό μας είναι να ενημερωνόμαστε σωστά, να εξοπλιζόμαστε με επιχειρήματα, να συζητάμε με τους συμπολίτες μας και να καταγγέλλουμε τους ψεύτες και συκοφάντες ντόπιους και ξένους τροϊκανούς.

 Η επίθεση που υφίσταται εδώ και καιρό η παιδεία στη χώρα μας κλιμακώνεται επικίνδυνα, κι αν τελεσφορήσει (λόγω και της δικής μας αδράνειας) η βλάβη στο κοινωνικό κράτος και στο εργατικό κίνημα πιθανόν να είναι ανήκεστος.  

Ψέμα 1ο: Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί είναι τεμπέληδες που εργάζονται
ελάχιστες ώρες την εβδομάδα.
Η αλήθεια είναι ότι:
συγκρίνοντας το διδακτικό ωράριο των Ελλήνων εκπαιδευτικών με αυτό των
άλλων ευρωπαίων συναδέλφων τους παρατηρούμε ότι για τους καθηγητές
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αυτό ήταν μέχρι σήμερα 16 έως 21 ώρες
εβδομαδιαίως έχοντας ΜΟ 18,5*. Είναι δηλαδή λίγο πάνω από τον
ευρωπαϊκό ΜΟ για τα Λύκεια που είναι 18,4. Με την αύξηση του ωραρίου
κατά 2 ώρες ο ΜΟ γίνεται20,5 που τοποθετεί τους Έλληνες Εκπ/κους
μεταξύ των πιο σκληρά εργαζόμενων στον κλάδο τους στην Ευρώπη.
Επίσης ο χρόνος που οι εκπαιδευτικοί ΔΕ πρέπει να παραμένουν
υποχρεωτικά στα σχολεία για την εκτέλεση άλλων καθηκόντων που τους
έχουν ανατεθεί είναι για την Ελλάδα 30 ώρες την εβδομάδα δηλαδή πολύ
πάνω από τον ευρωπαϊκό ΜΟ που είναι 27,5.


Ψέμα 2ο:Είναι εξωφρενικό ότι υπάρχουν 200000 εκπαιδευτικοί στη χώρα μας.
Η αλήθεια είναι ότι:
στη χώρα μας ο αριθμός των εκπαιδευτικών τόσο της πρωτοβάθμιας όσο και
της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι συνολικά 151000 (83000 καθηγητές
και 68000 δάσκαλοι και νηπιαγωγοί). Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ελλάδα
αποτελείται από δεκάδες μικρά νησιά ο αριθμός αυτός δεν είναι υψηλός
αφού στην Φιλανδία για παράδειγμα που έχει το μισό πληθυσμό της
Ελλάδας ο αντίστοιχος αριθμός είναι 100000.

Ψέμα 3ο:Οι Έλληνες Εκπαιδευτικοί αμείβονται ικανοποιητικά.
Η αλήθεια είναι ότι:
ο μηνιαίος μισθός του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού είναι639 ευρώ. Μιλάμε
για τον μισθό ενός νέου ανθρώπου που είναι απόφοιτος Πανεπιστημίου ή
Πολυτεχνείου και τις περισσότερες φορές είναι κάτοχος μεταπτυχιακού
διπλώματος ή διδακτορικού και ο οποίος έχει προσληφθεί χωρίς«μέσο»
αλλά με διαφανείς διαδικασίες. Αν μάλιστα τον συγκρίνουμε με τα
ευρωπαϊκά δεδομένα ο κατώτερος ετήσιος μισθός ενός καθηγητή Λυκείου
στην Ελλάδα είναι μόλις το 49% του αντίστοιχου ευρωπαϊκού ΜΟ (δηλαδή
λιγότερο από το μισό)ενώ συγκριτικά με άλλες χώρες
αναφέρουμε ενδεικτικά ότι ο μισθός ενός Έλληνα καθηγητή είναι το 19%
του καθηγητή στο Λουξεμβούργο, το 29% του Γερμανού καθηγητή, το 40%
του Φιλανδού, το 53% του Κύπριου.

Ψέμα 4ο: Οι καθηγητές σε αυτή τη δύσκολη για όλους κατάσταση που ζούμε
διαμαρτύρονται επειδή τους έβαλαν να εργάζονται 2 ώρες μόλις παραπάνω
την εβδομάδα.
Η αλήθεια είναι ότι:
την αύξηση του ωραρίου, εμείς οι εκπαιδευτικοί, ιδίως οι νεώτεροι θα
μπορούσαμε να την αντέξουμε. Δεν μπορούμε όμως να αντέξουμε αυτά που
συνεπάγεται. Πρώτα από όλα ότι θα χάσουν τη δουλειά τους 10000 περίπου
συμβασιούχοι εκπ/κοί που εργάζονται συνεχώς για αρκετά χρόνια και
προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες «οργώνοντας» την Ελλάδα από τη μια
άκρη στην άλλη για να στηρίξουν το Ελληνικό δημόσιο σχολείο. Επίσης
δεν μπορούμε να αντέξουμε ότι λόγω και των νέων συγχωνεύσεων σχολείων
χιλιάδες μόνιμοι εκπαιδευτικοί θα χαρακτηριστούν
πλεονάζοντες και οι οποίοι με τον νέο νόμο για τις υποχρεωτικές
μεταθέσεις θα έχουν δύο επιλογές: είτε να βρεθούν εν μία νυκτί σʼ
οποιοδήποτε σημείο της χώρας εγκαταλείποντας την οικογένεια τους και
αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο να αδυνατούν να επιβιώσουν, είτε να
απολυθούν.

Ψέμα 5ο: Οι εκπαιδευτικοί αδιαφορούν για το λειτούργημα τους στο
σχολείο και το μόνο που τους απασχολεί είναι πως θα βρουν όλο και
περισσότερα ιδιαίτερα.
Πράγματι αυτή είναι μια πικρή αλήθεια αλλά αφορά μια μικρή μειοψηφία
εκπαιδευτικών που αμαυρώνουν τον κλάδο. Η γενίκευση που κάνουν κάποιοι
για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους είναι απαράδεκτη και άδικη.
Γιατί η αλήθεια που αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι
ότι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στο σχολείο και τους μαθητές τους
κάτω από δύσκολες συνθήκες. Πολλές φορές μάλιστα αφιερώνουν δεκάδες
ώρες πέρα από το ωράριο τους για να βοηθήσουν τους μαθητές τους.
Τρανταχτό παράδειγμα τα μαθήματα αλληλεγγύης που για δεύτερη
συνεχόμενη χρονιά γίνονται σε 5 σχολεία της περιοχής μας και στα οποία
συμμετέχουν δεκάδες συνάδελφοι που προσφέρουν ανιδιοτελώς το διδακτικό
τους έργο σε μαθητές που έχουν ανάγκη ανεξαρτήτως
θρησκείας, χρώματος και καταγωγής.
Γιώργος Δ. Καραμητσόπουλος
Πρόεδρος της Β΄ ΕΛΜΕ Αιτ/νίας

* Τα στοιχεία που αναφέρονται προέρχονται από έρευνες του ΚΕΜΕΤΕ της
ΟΛΜΕ βασισμένες σε δεδομένα της ΕΕ.