το Σάββατο 25/1 στο Σύνταγμα

Διαμαρτυρία για το ναυάγιο των προσφύγων στο Φαρμακονήσι, το Σάββατο 25/1 στο Σύνταγμα

Σε συγκέντρωση και συνέντευξη τύπου στις 12.00 καλούν αντιρατσιστικές, μεταναστευτικές και πολιτικές οργανώσεις και κόμματα.

1604820_725572240794394_78855828_n.jpg

Το κάλεσμα για τη συγκέντρωση: 

Η «Ευρώπη-φρούριο» δολοφονεί ακόμα και παιδιά.

Πολιτικές και ποινικές ευθύνες τώρα!

Τις πρώτες ώρες της Δευτέρας 20 Ιανουαρίου το λιμενικό εντόπισε ένα μικρό σκάφος κοντά στο Φαρμακονήσι. Στο σκάφος επέβαιναν 28 άτομα (25 Αφγανοί και 3 Σύροι), μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες και παιδιά. Σύμφωνα με τιςκαταγγελίες των επιβαινόντων, το λιμενικό επιχείρησε να το επαναπροωθήσει στην Τουρκία, έδεσε το σκάφος με ένα σκοινί, και κινήθηκε προς τις τουρκικές ακτές. Από την ταχύτητα που ανέπτυξε, το σχοινί κόπηκε και μετά από μία δεύτερη απόπειρα επαναπροώθησης η βάρκα αναποδογύρισε, οι μετανάστες έπεσαν στην θάλασσα και το λιμενικό έφυγε. Ακούγοντας τις φωνές τους, το σκάφος του λιμενικού επέστρεψε μετά από λίγο και περισυνέλεξε 16 από τους επιβαίνοντες. Μια γυναίκα και ένα παιδί 5 ετών εντοπίστηκαν νεκροί κοντά στις τουρκικές ακτές, ενώ δέκα ακόμη άτομα (2 γυναίκες και 8 βρέφη και μικρά παιδιά) αγνοούνται. Όσοι επέζησαν έφθασαν την Πέμπτη το πρωί στην Αθήνα, όπου τους υποδέχθηκε πλήθος αλληλέγγυων.

Για εμάς είναι σαφές πως αυτοί οι 16 θάνατοι οφείλονται στην απάνθρωπη λογική της ευρωπαϊκής κι ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής, στη βάρβαρη τακτική των «άτυπων επανπροωθήσεων» που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των προσφύγων και παραβιάζουν τη διεθνή νομιμότητας. Οφείλονται στην αντιμετώπιση των προσφύγων ως «εχθρών» και «δημόσιου κινδύνου».

Καλούμε όλους-ες σε διαμαρτυρία και συνέντευξη τύπου με όσους επέζησαν από τη δολοφονική πράξη του ελληνικού ναυτικού το Σάββατο 25/1 στις 12:00 στην πλ. Συντάγματος (Λ. Αμαλίας).

Υπογράφουν: Ανοιχτό σχολείο μεταναστών, Αντιφασιστικός συντονισμός Αθήνας, Αφγανική κοινότητα, Δίκτυο κοινωνικής υποστήριξης προσφύγων και μεταναστών, Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, Κυριακάτικο σχολείο μεταναστών, Κίνηση απελάστε το ρατσισμό, Νέοι-ες Σύριζαm Πρωτοβουλία ενάντια στα κέντρα κράτησηw, Ελληνικό forum προσφύγων, Οικολόγοι πράσινοι, Σύλλογος Σύρων, Συριακή κοινότητα ,Υ.R.Ε/ Anti nazi zone, Τμήμα Δικαιωμάτων Σύριζα

- See more at: http://left.gr/news/diamartyria-gia-nayagio-ton-prosfygon-sto-farmakonisi-savvato-251-sto-syntagma#sthash.55vJeBbh.dpuf

Ο "Παστίτσιος" και η Δημοκρατία

του Στρατή Μπουρνάζου - ενθέματα
 

"Ο γέρων Παστίτσιος". Αγιογραφία του

ιερομόναχου Παναγιώτου το Πετραλωνίτου.

Βρίσκεται στην Ιερά Σκήτη Βαλτετσίου.

 

Στην αρχή, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο facebook η σελίδα του «Γέροντος Παστίτσιου» είχε πλάκα. Μετά, όσο γέμιζε με κείμενα που διακωμωδούσαν τον σκοταδισμό και το εμπόριο θρησκευτικής πίστης, είχε πολύ πλάκα. Εξακολούθησε να έχει πλάκα, αν και κάπως ανησυχητική, όταν η Ελεύθερη Ώρα, σε πλήρη σύγχυση, έκανε πρωτοσέλιδο ένα από τα «θαύματα» του «Παστίτσιου»! Μετά όμως, όταν ο δημιουργός του «Παστίτσιου» συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη, σταμάτησε να έχει πλάκα. Την περασμένη Πέμπτη, όταν το Πλημμελειοδικείο τον καταδίκασε σε δέκα μήνες με αναστολή (για εξύβριση θρησκεύματος κατ’ εξακολούθηση) το πράγμα έγινε απογοητευτικό, εξοργιστικό και τρομακτικό μαζί.

Το πιο βασικό, για μένα, είναι ότι η καταδίκη πλήττει, στην καρδιά του, το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης: η συγκεκριμένη σελίδα δεν περιείχε ούτε απειλές ούτε προτροπές για βιαιοπραγίες ούτε τίποτα παρόμοιο. Πρόκειται για μια καθαρή περίπτωση ποινικοποίησης του λόγου — και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί, ως πρώτης τάξης ζήτημα που απειλεί τη δημοκρατία και την ελευθερία μας.

Από κει και πέρα, πολλά είναι αυτά που πρέπει να θυμηθούμε. Ότι η υπόθεση ξεκίνησε από ερώτηση του υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής Χρήστου Παππά, στην οποία έσπευσαν να ανταποκριθούν οι διωκτικές αρχές. Ότι ο καταδικασθείς δεν μοίραζε φυλλάδια στην Ομόνοια, αλλά χρειάστηκε να κινητοποιηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός του Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για να εντοπιστεί. Ότι (εκτός του ότι η σελίδα του ήταν μάλλον συγκρατημένη σε σχέση με την ένδοξη βωμολοχική παράδοση του ελληνισμού) δεν έκανε απλώς πλάκα, δεν έγραφε λ.χ. για «τράγους»· πρόθεσή του ήταν να διακωμωδήσει τη δεισιδαιμονία, την αγυρτεία, τα «νερά του Καματερού» και τις «αγίες Αθανασίες» του 21ου αιώνα: τα αστεία του υπηρετούσαν ένα σκοπό διαφωτιστικό.

H προχθεσινή καταδίκη πρέπει να ξεσηκώσει τη διαμαρτυρία όλων, άπιστων και πιστών. Γιατί το θέμα, εδώ, δεν είναι η πίστη, αλλά η δημοκρατία και η ελευθερία. Για να επαναλάβω τα λόγια του Σταύρου Ζουμπουλάκη, οι καταδίκες για «βλαφημία δεν υπηρετούν τον Θεό, τους πιστούς και το θρησκευτικό αίσθημα, τις αναγνωρισμένες θρησκείες, την ορθόδοξη Εκκλησία· εξυπηρετούν μόνο τους φονταμενταλιστές, τους κάθε λογής Σεραφείμ [Πειραιώς], τη Χρυσή Αυγή και τους λοιπούς εχθρούς της ελευθερίας» (από τον τόμο Ο Θεός δεν έχει ανάγκη εισαγγελέα. Εκκλησία, βλασφημία και Χρυσή Αυγή, έκδοση της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και της Νεφέλης, με οχτώ κείμενα που εκκινούν από δύο διώξεις, του «Παστίτσιου» και της παράστασης Corpus Christi· δυστυχώς, ο τόμος είναι ξανά εξαιρετικά επίκαιρος).

Η Οδύσσεια Ενός Άνεργου Νέου.

H είδηση στο πόθεν έσχες του Δ. Τσουκαλά δεν είναι το εκατομμύριο

 

Η Ελλάδα της κρίσης ζει και αναπνέει για νούμερα. Όσο μεγαλύτερα, τόσο καλύτερα. Η αριθμολαγνεία μοιάζει με το παράπλευρο αποτέλεσμα της φτώχειας ενός λαού που έμαθε απότομα να μετράει και το τελευταίο ευρώ. Οπότε, δεν έχει σημασία τι είναι το ένα εκατομμύριο ευρώ. Σημασία έχει ότι είναι ένα εκατομμύριο ευρώ. Δεν έχει καν σημασία αν είναι μαύρο χρήμα ή, όπως στην περίπτωση του Δημήτρη Τσουκαλά, νομίμως φορολογημένο. Ούτε αν προέρχεται από το δημόσιο ή από πόρους του ιδιωτικού τομέα. Το ποσό μετράει, το ακριβές νούμερο…

 

Στην περίπτωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Τσουκαλά δεν υπάρχει –οικονομικά μιλώντας– κανένα σκάνδαλο.

Πήρε μια παχυλή αποζημίωση από ένα πρόγραμμα ιδιωτικής ασφάλισης, το οποίο πρόσφερε ως μπόνους σε όλους τους υπαλλήλους της η (ιδιωτική) τράπεζα στην οποία εργαζόταν. Ιδιωτικός υπάλληλος ήταν, ας έπαιρνε και περισσότερα, αν μπορούσε. Δεν ήταν από την τσέπη μας. Κι όμως, παρότι υπάρχουν πολλά ζητήματα, για τα οποία θα μπορούσε κανείς να ψέξει τον πρώην πρόεδρο της ΟΤΟΕ, ουδείς ασχολείται με αυτά. Μόνο το ποσό επαναλαμβάνεται συνεχώς, για να αφήσει εντυπώσεις. Ίσως γιατί αν ξύσει κανείς κάτω από την επιφάνεια, θα πάρει κι άλλους η μπάλα…

Εξηγούμαστε: Το πραγματικό θέμα πίσω από την «είδηση» που προέκυψε μετά τη δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες του Δημήτρη Τσουκαλά είναι αυτό το είδος του καριερίστικου εργατοπατερισμού, που αποτελεί το χαϊδεμένο παιδί αυτών ακριβώς που σήμερα κράζουν μονότονα και υποκριτικά «ένα εκατομμύριο! ένα εκατομμύριο!». Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, που άνθησε και υποστηρίχτηκε στις αυλές των κυβερνητικών κομμάτων και του ΣΕΒ, με συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι, για να μπορούν την κρίσιμη στιγμή να περνούν τα μέτρα με μερικές ανακοινώσεις και καμιά τρίωρη στάση εργασίας της ΓΣΕΕ.

Μία από τις «κατακτήσεις» των αγώνων των τραπεζοϋπαλλήλων ήταν, από το 1993, το δικαίωμα των συνδικαλιστών στην «απρόσκοπτη υπηρεσιακή εξέλιξη», ανεξάρτητα από το αν εργάζονταν ή είχαν απαλλαγή καθηκόντων λόγω εκλογής σε συνδικαλιστικά όργανα. Με απλά λόγια, αυτό επιτρέπει στους συνδικαλιστές της ΟΤΟΕ (όσους τουλάχιστον θέλουν να κάνουν χρήση του προνομίου, γιατί δεν είναι όλοι) με την πάροδο των χρόνων να ανεβαίνουν στην ιεραρχία της τράπεζας μέχρι το βαθμό του διευθυντή, δηλαδή την υψηλότερη θέση σε μια τυπική δομή τράπεζας, απολαμβάνοντας τον αντίστοιχο μισθό (έως 15.000 ευρώ το μήνα) και τα παρελκόμενα (ύψος αποζημίωσης, ύψος σύνταξης κ.λπ.).

Ο Δ. Τσουκαλάς, λοιπόν, έχοντας συνδικαλιστική άδεια από τότε που ήταν πρόεδρος των εργαζόμενων της ABNAMROBANK, και αργότερα ως πρόεδρος της ΟΤΟΕ, είχε «απρόσκοπτη εξέλιξη» ως το βαθμό του διευθυντή, φτάνοντας να αμείβεται με το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των (περίπου) 100.000 ευρώ το χρόνο, λίγο πριν βγει στη σύνταξη. Αναλογικά λοιπόν, οι 813.000 της αποζημίωσης είναι ένα λογικό ποσό…

Ο Δ. Τσουκαλάς δεν έκλεψε χρήματα, δεν καταχράστηκε δημόσια περιουσία, δεν άφησε τα χρήματα αδήλωτα. Δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να είναι ένα ενεργό μέλος του εργοδοτικού συνδικαλισμού, που απολάμβανε προνόμια με αντάλλαγμα να λειτουργεί πολλές φορές ως τροχοπέδη στους αγώνες και στις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Τίποτα περισσότερο (μάλλον και καμπόσα λιγότερα) από όσα απολαμβάνει ο σημερινός πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος, που επίσης προέρχεται από την ΠΑΣΚΕ του τραπεζικού τομέα.

Προφανώς αυτές οι αμοιβές, η εργασιακή απαλλαγή για συνεχόμενες δεκαετίες, όπως επίσης και οι σχέσεις τους με τους εργοδότες τους, τους απομακρύνουν πολύ από το μέσο εργαζόμενο που –υποτίθεται– ότι έχουν εκλεγεί για να εκπροσωπούν. Πράγματι. Γι’ αυτό, άλλωστε, υπήρξε τόσο εύκολο το πέρασμα στην «αντίπερα όχθη», με πολλούς από τους πρώην συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να εξελίσσονται (κι άλλη απρόσκοπτη εξέλιξη, εδώ) σε υπουργούς των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Πρόκειται για τον συνδικαλισμό των «κοινωνικών εταίρων» χτες, των συνομιλητών της τρόικας σήμερα. Με αυτή την έννοια, το «έγκλημα» του κ. Τσουκαλά δεν ήταν το ένα εκατομμύριο ευρώ. Το «έγκλημα» των επαγγελματιών συνδικαλιστών της ΟΤΟΕ είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια ανέχονται δίπλα στα δικά τους «προνόμια» να εξελίσσεται ένα εμπόριο ενοικιαζόμενων εργαζόμενων στα call center και τα υποκαταστήματα των τραπεζών, δεν αποκαλύπτουν την πολιτική των τραπεζών για την αφαίμαξη των πολιτών, δεν μιλούν για τις αμαρτίες του τραπεζικού συστήματος, δεν απεργούν καν για την κατάργηση της συλλογικής σύμβασης. Στην καλύτερη εκδοχή, διατηρώντας τα προνόμια του κλάδου τους και μόνο· στη χειρότερη, διατηρώντας απλώς τα δικά τους, προσωπικά προνόμια. Σε κάθε περίπτωση, λερώνοντας την έννοια του ίδιου του συνδικαλισμού ως συλλογικής οργάνωσης των εργαζόμενων για να μπορέσουν να επιβάλουν τη δύναμή τους.

Μπορεί λοιπόν να έχουν απόλυτο δίκιο στην Κουμουνδούρου όταν λένε ότι ξαφνικά το σύστημα θυμάται τα κακώς κείμενα μόνο όσων συνδικαλιστών… αυτομολούν στο ΣΥΡΙΖΑ ή έστω με όποιον τρόπο αντιστέκονται στη λαίλαπα των μνημονίων (να θυμίσουμε τις επιθέσεις στον Ν. Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, τα πρωτοσέλιδα για τον το Θ. Μπαλασόπουλο της ΠΟΕ ΟΤΑ, ή τις αποκαλύψεις για τον Καλφαγιάννη της ΠΟΣΠΕΡΤ – τα παραδείγματα είναι άπειρα), όμως μερικές διαχωριστικές γραμμές είναι κρίσιμες για ένα αριστερό κόμμα που θέλει να υπερασπίζεται το συνδικαλισμό των εργαζόμενων και όχι τους εργατοπατέρες. Που ενδιαφέρεται για τους εργαζόμενους που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης και όχι εκείνους που προσφέρουν ως αντάλλαγμα την εργασιακή ειρήνη με όφελος προσωπική ανέλιξη και τις καλύτερες οικονομικές απολαβές.

Αυτό με τη γυναίκα του Καίσαρα, καλό θα ήταν να το θυμούνται στην Κουμουνδούρου…

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

Διαχωρισμοί

(ένα κείμενο του Θ. Κοντονάτσιου, μέλους ΣΥΡΙΖΑ)

Πολύς και άνευ ουσίας θόρυβος έγινε τελευταία με αφορμή τις αναφορές, πρώτα και κύρια από τον αστικό τύπο, για την περιουσιακή κατάσταση κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Το φαινόμενο δεν είναι φυσικά πρωτότυπο, είναι όμως ενοχλητικό και κινείται, εμπλουτισμένο με μεγάλες δόσεις υποκρισίας και κοινωνικού αυτοματισμού, στα όρια του ποταπού.

Η διάκριση κάποιων ατόμων ή κοινωνικών ομάδων, η ιεράρχηση και ο χαρακτηρισμός τους ως ‘καλές’ και πολύ αριστερές ή ‘κακές’ και λίγο αριστερές, είναι ένας τρόπος κατακερματισμού της κοινωνίας και διαχωρισμού των κοινωνικών ομάδων. Πρόκειται για την δημιουργία μιας διαχωριστικής γραμμής ρατσιστικού τύπου μέσα σε ένα περιβάλλον ανθρώπων που χαρακτηρίζεται, είναι ή νομίζει πως είναι αριστερό-προοδευτικό.

Τα άτομα που βρέθηκαν στο επίκεντρο αυτού του κυνηγιού μαγισσών δεν παρανόμησαν, δεν ζουν προκλητικά ούτε απέκτησαν την περιουσία τους απομυζώντας Δημόσιους πόρους. Ότι υπάρχει δεν αποκτήθηκε αδιαφανώς ούτε με συστημικά τεχνάσματα και ‘παρακάμψεις’. Όμως οι άνθρωποι αυτοί, και ίσως αυτό να είναι για κάποιους το πλέον ενοχλητικό, είναι στελέχη της αριστεράς με ευρεία αποδοχή και σοβαρή δυναμική τρέχουσας και μελλοντικής προσφοράς.

Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι αποφάσισαν -ως μη όφειλαν- να μιλήσουν εκτεταμένα και με συνεχείς γραπτές αναφορές και συνεντεύξεις προσπαθώντας να εξηγήσουν πως δεν κινήθηκαν ούτε κατά διάνοια στα πλαίσια παραβατικών ή έστω αμφιλεγόμενων πρακτικών απαντώντας σε πολλαπλές, ακόμη και προσωπικού τύπου, ερωτήσεις. Όποιος σκέπτεται νηφάλια οφείλει να αναγνωρίσει την ευαισθησία και την θετική τους στάση. Φαίνεται επίσης πως ήταν απολύτως ορθή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος, δίνοντας στο θέμα την βαρύτητα που εξ αρχής του άξιζε, σεβάστηκε τις προσπάθειες των στελεχών αυτών να αμυνθούν τόσο ως πρόσωπα όσο και ως στελέχη της αριστεράς χωρίς να δώσει συνέχεια στην ανούσια, επικεντρωμένη σε πρόσωπα, συζήτηση.

Όπως μέσα στην κοινωνία υπάρχουν μαύροι, άσπροι και κίτρινοι άνθρωποι έτσι και μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν άνθρωποι φτωχοί, λιγότερο φτωχοί και μερικοί που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πλούσιοι. Ο διαχωρισμός αυτός δεν μας κάνει. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον σε αυτό. Δεν υπάρχει ουσία ούτε ‘συμβολισμοί’. Εκτός εάν συμφωνήσουμε να χαράξουμε ένα άλικο γράμμα στο μέτωπο όσων ξεπερνούν ένα ορισμένο όριο (ποιο άραγε;) εισοδημάτων. Ο κοινωνικός κατακερματισμός και ο διαχωρισμός των ανθρώπων δεν είναι παρά ένας υφέρπων εργαλειακός ρατσισμός νέου τύπου που αξιοποιείται κατά κόρον από τους τεχνικούς της νέο-εξουσίας. Θα υιοθετήσουμε τον τρόπο σκέψης και τα πλέον ποταπά χαρακτηριστικά του αντιπάλου λοιπόν;

Όμως η συζήτηση αυτή οδηγεί άμεσα και σε δύο βασικές παρατηρήσεις που θα πρέπει ίσως να τονιστούν ξεχωριστά.

Παρατήρηση πρώτη: Η ίδια η θεσμοθέτηση των ελέγχων πόθεν έσχες και της δημοσιοποίησης των περιουσιακών στοιχείων των πολιτικών πέραν του γεγονότος πως έχει αποδειχθεί ανούσια και απολύτως αναποτελεσματική, εμπεριέχει και μεγάλη δόση υποκρισίας. Το κυριότερο όμως είναι πως λειτουργεί με ξεκάθαρο εργαλειακό τρόπο στα χέρια επιτήδειων «ρυθμιστών» στης πολιτικής οι οποίοι ανεβάζουν και κατεβάζουν πρόσωπα και υπολήψεις κατά το δοκούν. Σε αυτού του τύπου τις μεθοδεύσεις της συντήρησης και της αστικής προπαγάνδας η αριστερά θα πρέπει να απαντά άμεσα με νηφαλιότητα αλλά και στο επίπεδο και την έκταση που αρμόζει. Με αυτόν τον τρόπο οι εκστρατείες πολιτικής και ηθικής αποδυνάμωσης θα πέφτουν στο κενό. Διαφορετικά θα ξαναζήσουμε το φαινόμενο η αριστερά να τρέχει καταϊδρωμένη πίσω από την προπαγάνδα των αντιπάλων της αλλάζοντας σπασμωδικά και αδικαιολόγητα την πολιτική της ατζέντα και χάνοντας έτσι -σε αυτές τις πολύ κρίσιμες εποχές που ζούμε- κάτι εξαιρετικά πολύτιμο: την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των πολιτών.

Παρατήρηση δεύτερη: Για το ζήτημα αυτό ξαναζήσαμε την ίσως άκριτη υπερ-ευαισθησία ειδικού τμήματος εντός της ίδιας της αριστεράς. Ο αδικαιολόγητος, στην συγκεκριμένη περίπτωση, θόρυβος απαξίωσης στελεχών του κόμματος βρήκε δυστυχώς βολικό όχημα -σχεδόν βολικότερο και από την ίδια την αστική προπαγάνδα- την νοοτροπία και τα επιχειρήματα του τμήματος αυτό.

Οποιαδήποτε οικονομική ή άλλη παρεκτροπή στελέχους είναι αυτονόητο πως θα πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα και τελεσίδικα ώστε να ικανοποιείται το αίσθημα του δικαίου αλλά και να λειτουργεί ο εσωτερικός συμβολισμός στον οποίο τόσο ευαίσθητη είναι -και πρέπει να είναι- η αριστερά. Όμως, προς το παρόν, τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Είναι λοιπόν σημαντικό ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι περισσότερο προετοιμασμένος για να αντιμετωπίσει επιθέσεις προσωπικής σπίλωσης των στελεχών του. Οι επιθέσεις αυτές στο μέλλον θα αυξάνονται συνεχώς σε ποσότητα και ένταση. Η αριστερά πρέπει να δείξει με ήρεμο αλλά σταθερό και αμετάκλητο τρόπο σε όσους είναι υπερβολικά δεκτικοί στα προπαγανδιστικά τεχνάσματα, που ακριβώς βρίσκονται και ποια είναι τα πλαίσια μέσα στα οποία είναι δυνατόν να κινούνται.

Πρέπει όλοι να θυμόμαστε πως οι δεσμώτες στη σπηλιά του Πλάτωνα τελικά δεν είχαν δίκιο και πως όποιος ζει στις σκιές μπορεί, χωρίς να το καταλάβει ο ίδιος, να ξεπέσει στην υπόσκαψη και να συνεισφέρει στην αποδυνάμωση όχι απλά του κόμματος αλλά του κινήματος συνολικά.

Θανάσης Σ. Κοντονάτσιος

Μέλος ΣΥΡΙΖΑ

Ο.Μ. Αγίας Παρασκευής

Γράμμα στον Νίκο Τεμπονέρα

 Τα Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ

Νίκο, 23 χρόνια μετά τη στυγερή δολοφονία σου, σου γράφουμε από την παγωμένη Ελλάδα, τη χώρα εργαστήριο για την εφαρμογή της πιο ακραίας αντεργατικής,  αντιλαϊκής πολιτικής.

Τη χώρα μας, που υποχρεώθηκε σε αέναη λιτότητα με τις εντολές Ευρωπαϊκής Ένωσης, Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κεφαλαίου.

Τη χώρα μας, που αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση, αποτέλεσμα των τροϊκανών πολιτικών των συνεχών περικοπών στα κοινωνικά αγαθά και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου.

Τη χώρα στην οποία η νομιμότητα έχει αντικατασταθεί από το δίκαιο των ισχυρών, τα οικονομικά συμφέροντα και την παραγωγή πράξεων νομοθετικού περιεχομένου.

Δεν υπάρχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση αυτής της πολιτικής, γι’ αυτό και πρέπει να ανατραπεί χωρίς καθυστέρηση.

Νίκο,

Η θυσία σου είναι οδηγός μας όλα αυτά τα χρόνια.

Σε αισθανόμαστε δίπλα μας, κοντά μας, να κρατάς τη σημαία και τα πανό του συνδικάτου σου και να μας δίνεις κουράγιο.

«Εδώ θυσιάστηκε για την παιδεία ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας στις 8 Ιανουαρίου 1991» σημειώνεται στην πρόσοψη του μνημείου που στήθηκε στην Πάτρα στη μνήμη σου, έξω από το σχολείο όπου άφησες την τελευταία σου πνοή, χτυπημένος βάναυσα από δολοφονικό χέρι. Πάνω στο μνημείο έχει αποτεθεί ένα ανοιχτό βιβλίο.

Ένα ανοιχτό βιβλίο ήταν και η ίδια η ζωή σου. Ένα βιβλίο όπου μπορούσε να διαβάσει κανείς το ίδιο ευδιάκριτα και κατανοητά την αλφαβήτα της γνώσης και την αλφαβήτα του αγώνα. Και ήταν κάτι που το γνώριζαν πιο καλά από οποιονδήποτε άλλον οι μαθητές και οι μαθήτριές σου, καθώς μάθαιναν από αυτό το δικό σου αλφαβητάρι καθημερινά τη λογική σκέψη, την πειθαρχία της μαθηματικής σκέψης αλλά και την αξιοπρέπεια, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση του δίκιου, την αυτοθυσία.

Ακόμα και σήμερα, 23 χρόνια μετά, η σκέψη μας αρνείται πεισματικά να δεχτεί το παράλογο αυτής της  εγκληματικής πράξης, αρνείται να συμβιβαστεί με το αναπότρεπτο του πρόωρου χαμού σου.

           

   Νίκο,

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειαζόμαστε το παράδειγμά σου. Γιατί οι μέρες τούτες βρίσκουν την Ελλάδα σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της. Η οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας είναι απόρροια του καπιταλιστικού συστήματος. Οι πολιτικοί εκφραστές του, η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ. και οι κυβερνήσεις οδηγούν τη χώρα μας σε μεγάλη δοκιμασία. 

Με την πολιτική που εφαρμόζουν:

·      καταργούνται κατακτήσεις και δικαιώματα που χρειάστηκαν πολύχρονοι, σκληροί κοινωνικοί αγώνες για να διασφαλιστούν. Εκπαιδευτικοί μπαίνουν σε διαθεσιμότητα. Τώρα μπροστά μας υπάρχουν απολύσεις.

·      υπονομεύονται και διαλύονται βασικές κοινωνικές υπηρεσίες και δημόσια αγαθά, όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η κοινωνική ασφάλιση.

·      στη χώρα μας και σε άλλες χώρες μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις και οδηγούν εργαζομένους κάθε ηλικίας στην υποαπασχόληση και την ανεργία, και τις οικογένειές τους στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

·      ξεπουλιέται εθνικός πλούτος, παραδίδονται στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο δημόσιες υπηρεσίες, υποβαθμίζεται και εγκαταλείπεται το περιβάλλον.

Το δημόσιο σχολείο υποβαθμίζεται δραματικά, με το νέο νόμο για το Λύκειο και την Επαγγελματική Εκπαίδευση, αναπροσαρμόζεται στις απαιτήσεις των εταιρειών και της αγοράς. Οι εκπαιδευτικές δαπάνες μειώθηκαν κατά 35% τα χρόνια της τρόικας, οι εκπαιδευτικοί εξαθλιώνονται, οι εργασιακές μας σχέσεις διαλύονται. Ως συνέπεια της πολιτικής αυτής, οι κοινωνικές και μορφωτικές ανισότητες διευρύνονται, η εκπαίδευση συρρικνώνεται και υποβαθμίζεται. Μέτρα και υπηρεσίες που δημιουργήθηκαν για να στηρίξουν τη μόρφωση των πιο αδύναμων παιδιών καταργούνται. Η τεχνική – επαγγελματική εκπαίδευση δέχεται ένα καίριο πλήγμα με την κατάργηση σημαντικών τομέων και ειδικοτήτων της. Η ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση μέσα από το σχολικό βιβλίο και τη σχολική βιβλιοθήκη αμφισβητείται. Οι εκπαιδευτικοί ωθούνται στην οικονομική καχεξία, στην ανεργία, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και στις διαθεσιμότητες – απολύσεις. Οι γονείς καλούνται να βάλουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, παρά τη δύσκολη οικονομική συγκυρία, προκειμένου να υλοποιηθεί το νέο σχολείο της αγοράς και των συγχωνεύσεων, που αγωνιωδώς ζητά χορηγούς για να στηριχθεί. Αρκετές οικογένειες – θύματα της κρίσης δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν ακόμα και τη στοιχειώδη σίτιση στα παιδιά τους. Οι μαθητές κρυώνουν γιατί δεν υπάρχει θέρμανση.  Η πείνα και η ανέχεια κάνουν αισθητή την παρουσία τους στα προαύλια των σχολείων μας σε καθημερινή βάση. Και το «αυγό του φιδιού» έκανε πλέον απειλητική την εμφάνισή του στους σχολικούς χώρους,

Τώρα είναι ακόμα μεγαλύτερη η ανάγκη, όπως θα έκανες και συ, Νίκο, να κρατήσουμε σταθερά το νήμα των αξιών μας, της ενότητας, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της ανιδιοτέλειας, της ανθρωπιάς.

Τώρα χρειάζεται ακόμα πιο πολύ να ενστερνιστούμε αυτές τις αξίες και να τις καταστήσουμε οδηγό της δικής μας σκέψης και δράσης, οργανώνοντας τον αγώνα μας για μια καλύτερη παιδεία σε μια καλύτερη κοινωνία.

Νίκο, υπόσχεση σου δίνουμε εμείς, οι συνάδελφοί σου, να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Είμαστε το 99%, έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και θα νικήσουμε.

Τα Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ

Πλειστηριασμοί: Πρώτες χρήσιμες κινήσεις

Ολόκληρο το χρήσιμο φυλλάδιο της  Αλληλεγγύης για Όλους  βρίσκεται εδώ

τηλ. 210-3801921, e-mail: info@solidarity4all.gr, www.solidarity4all.gr