Το καλύτερο μαντζούνι γίνεται από Σκλαβούνη Του Θανάση Καρτερού

Αν κάτι έχει να μας πει η υπόθεση Σκλαβούνη, που ο Κυριάκος τον έχει σκιώδη υπουργό Ανάπτυξης, τρομάρα του, και ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο τον είχαν μπάστακα του ΤΧΣ, ήτοι του ταμείου που φρόντιζε για την υγεία των ελληνικών τραπεζών, τρομάρα μας, δεν είναι  η  εντιμότητα  του  συγκεκριμένου τραπεζίτη.

Θα τον ερευνήσουν οι αρμόδιοι, θα τον ξεψαχνίσουν, και θα δούμε αν και ποια στοιχεία θα προκύψουν. Στο κάτω-κάτω οι πάντες είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

Έχει να μας πει όμως η υπόθεση πολλά για την ποιότητα, την ακεραιότητα, τις προθέσεις, τις ιδιοτελείς αγκυλώσεις
εκείνων που μας κυβερνούσαν χτες και φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν κι αύριο.

Διότι, τι εστί Σκλαβούνης; Αφεντικό στο ελληνικό υποκατάστημα της UBS, της αμερικάνικης τράπεζας που την τσάκωσαν να οργανώνει ξέπλυμα και φοροδιαφυγή επίλεκτων πελατών της. Και της έκοψαν ένα πρόστιμο πάνω από εφτακόσια εκατομμύρια δολάρια. Οι Αμερικάνοι, όχι ο Τσίπρας.

Σε μια τέτοια ιστορία, δεν είναι λογικό να θεωρείται τουλάχιστον ύποπτος ο Έλληνας εκπρόσωπος των κομπιναδόρων;

Δέκα φορές πιο ύποπτος, όταν ο μάρτυρας, που ξεσκέπασε τη UBS, υποστηρίζει ότι οι ευαγείς δραστηριότητές της ήταν απλωμένες σε όλο τον κόσμο;

Πώς λοιπόν τον διορίζεις σε μια νευραλγική για το τραπεζικό σύστημα θέση; Πώς τον ορίζεις κομισάριο επί της ανάπτυξης στο κόμμα σου; Δεν σε απασχολεί μήπως τον χρυσοπλήρωνε η UΒS για να κάνει εδώ, όσα εκείνη έκανε εκεί;

Δεν τους απασχολεί, όχι. Ακόμα και τώρα τον έχουν κορώνα στο κεφάλι τους.

Κι ενώ οι Financial Times -όχι η «Αυγή»- ασχολούνται με τον Σκλαβούνη, ο Κυριάκος ασχολείται με τον Σταθάκη, την «Αυγή», τον Φλαμπουράρη. Και τον μισητό Παπά. Θεέ μου, πώς κρατάς τα κεραμίδια ξεκάρφωτα, δηλαδή.

Λάδι διά της σιωπής ο αναπτυξιάρχης τους. Όπως πριν από αυτόν ο Παπασταύρος. Και πριν από αυτόν ο Χαρδούβελης. Και
μετά από αυτούς, όπως σας βλέπω και με βλέπετε, θα έχουμε κι άλλους.

Δεν είναι θέμα μυαλού -αν και έχουν κάποιο έλλειμμα τώρα τελευταία- οι επιλογές τους.

Τα χέλια των αγορών, τα πιράνχας των τραπεζών, του ξεπλύματος και της φοροδιαφυγής είναι το υγειονομικό τους. Οι φαρμακοτρίφτες τής κατά Κυριάκο αναπτυξιακής θεραπείας.

Και, όπως καταλαβαίνετε, το καλύτερο μαντζούνι γίνεται από Σκλαβούνη...

Κατερίνα Ακριβοπούλου: SIEMENS – «Το παρακράτος είμαι εγώ»

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου
Σιγά το νέο!
Ο Ντογιάκος και το παραδικαστικό που έστησαν οι προηγούμενοι μεθόδευσαν την παραγραφή του σκανδάλου της Siemens, λέει εμβρόντητο το άπαν σύμπαν που όλο και περισσότερο συνωμοτεί για να μας προσβάλλει…
Λές και υπήρχε περίπτωση να εξελιχθεί διαφορετικά μια υπόθεση που τέμνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα από την πρώτη μεταπολεμική εποχή, ορίζοντας τους όρους του παιχνιδιού σ ένα διαχρονικό power game που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με στόχο τον απόλυτο έλεγχο της χώρας…
Από την εποχή του διαβόητου Iωάννη Βουλπιώτη, συνομιλητή του Χίτλερ που παντρεύτηκε την κόρη του Siemens, μέχρι το Σημίτη, τον Τσουκάτο, τον Μαντέλη και την οικογένεια Μητσοτάκη, προνομιακοί φίλοι του Χριστοφοράκου όλοι τους, η ιστορία της διαπλοκής με γερμανική μήτρα, εξελίσσεται μόνον ως τραγωδία…
Ο Βουλπιώτης αμέσως μετά τον πόλεμο, έφερε στην Ελλάδα τις πρώτες προμήθειες του γερμανικού κολοσσού, εγκαθιδρύοντας στην ουσία την απόλυτη και κυρίως αδιάλειπτη ηγεμονία των γερμανικών οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, τα οποία κάνουν κουμάντο ακόμη και σήμερα…
Αρκεί μια σύντομη αναδρομή στα πεπραγμένα του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου που μεγαλούργησε σε διαφθορά και υποτέλεια…
Ψηφιοποίηση των τηλεφωνικών κέντρων του ΟΤΕ επί οικουμενικής και με βασικό εταίρο την Intracom από το 1990 ως το 1997, το σύστημα C4I για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, το τρίτο τμήμα του Προαστιακού (μαζί με τις εταιρίες Τέρνα και Άκτωρ), ντιζελάμαξες και τροχαίο υλικό για τον ΟΣΕ και τον ΗΣΑΠ, το πρόγραμμα τηλεπικοινωνιών «Ερμής» του Ελληνικού στρατού από το 1999 για 300 εκ. ευρώ, ο φάκελος των PATRIOT που αφορά τη συμφωνία του 1998 για προμήθεια πυραύλων από αμερικανική εταιρία με ανάθεση στη SIEMENS υποκατασκευαστικού έργου για τα ηλεκτρονικά συστήματα των όπλων και οι προμήθειες των δημόσιων νοσοκομείων, είναι μόνον μερικά δείγματα των δράσεων…!
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη δικαστική διερεύνηση για το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών, με αποκαλύψεις για μίζες, λίστες και ληστές, άθλιους και επιβεβλημένους από τον Σοϊμπλε το 2012, εξωδικαστικούς συμβιβασμούς, με τη συνδρομή Στουρνάρα, το σημείο μηδέν στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα σηματοδοτεί την επιτομή της πρόκλησης.
Η Siemens, αυτός ο μέγας χορηγός της διαφθοράς στην Ελλάδα και γεννήτορας του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, το οποίο την υπηρετεί με αξιοσημείωτη αφοσίωση, προχώρησε κάπως παραπάνω αυτή τη φορά την επίδειξη ισχύος στην οποία μας έχει συνηθίσει: «Το κράτος είμαι εγώ και το παρακράτος επίσης» ήταν το μήνυμα που μας πέταξε στη μούρη μέσω του δικαστικού πραξικοπήματος, με τη Ντόρα ως «ευδοκίμως θητεύσασα» στο μεγάλο σχολείο της Μαμάς Εταιρίας, να τα σπάει σε κρεσέντο θράσους, τιτιβίζοντας τις «ανησυχίες» της για τον κίνδυνο παραγραφής των αδικημάτων !!!
Και να πείς ότι όλα αυτά ήταν κεραυνός εν αιθρία… Όπως υπενθύμισε το alstantiri.gr από τον Φλεβάρη είχε προειδοποιήσει ο Λάκης, τότε που ο καιρός δεν ήταν ακόμη αίθριος…

Δίκη Χρυσής Αυγής: Εκλεισαν τον Παύλο Φύσσα σ' έναν κλοιό θανάτου

Λαζαρίδου Ειρήνη

Δημοσίευση: 11 Ιουλίου 2016 17:39

 

Σ'έναν κλοιό θανάτου, τον οποίο σχημάτισαν 3-4 χρυσαυγίτες ουρλιάζοντας και χτυπώντας με μανία, κλείστηκε ο Παύλος Φύσσας. Έναν κλοιό που έσπασε μόνο όταν εμφανίστηκε με γρήγορα και σταθερά βήματα ο Γιώργος Ρουπακιάς, μέσα σ'ένα όργιο κραυγών που «ήταν σαν τον ανεβάζανε, σαν να του φτιάχνανε την ψυχολογία» και πήγε κατευθείαν για να καρφώσει το μαχαίρι στην καρδιά. Κι όσο για τους άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ που ήταν παρόντες, «δεν έκαναν τίποτα, πλησιάσαν αφού έγινε το κακό»...

Ακόμα μία συγκλονιστική μαρτυρία, αυτή του φίλου του Π. Φύσσα, Ηλία Κοντονικόλα, προστέθηκε σήμερα στην δίκη της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για τον μάρτυρα που επίσης ξυλοκοπήθηκε άγρια εκείνο το βράδυ από άνδρες του τάγματος εφόδου που «κάνανε σαν κτήνη» και που κατάλαβε ότι επρόκειτο για μέλη της Χρυσής Αυγής γιατί «φαινόντουσαν σαν εγκληματίες»...

Στην περιγραφή του «για εκείνα τα λίγα λεπτά» μέχρι το μαχαίρι του Ρουπακιά να καρφώσει τον μουσικό, ο μάρτυρας τόνισε πως είδε δύο αστυνομικούς κοντά στο σημείο που αυτός, ο Φύσσας και ακόμη ένας από την παρέα τους, δέχονταν επίθεση από την ομάδα των χρυσαυγιτών. Σε ερωτήσεις της προέδρου, μάλιστα, για τις ενέργειες των αστυνομικών εκείνη την κρίσιμη στιγμή, ο κ. Κοντονικόλας απάντησε: «Δεν είδα να κάνουν κάτι».

Είχε προηγηθεί η κατάθεση του Διαμαντή Βίντση, αστυνομικόυ, οδηγού περιπολικού, που έσπευσε στο Κερατσίνι το βράδυ της δολοφονίας Φύσσα, απαντώντας στις περισσότερες ερωτήσεις με τη φράση: «δεν θυμάμαι». Η... απώλεια μνήμης προκάλεσε την ειρωνεία της προέδρου του δικαστηρίου Μαρίας Λεπενιώτη που του ανέφερε πως η συνεισφορά του στη δίκη δεν είναι τίποτε άλλο πλην του «δεν θυμάμαι».

Καημένες κότες! (Καρτερός Θανάσης)

Υπάρχει, ως γνωστόν, και η άποψη ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Ε, ο Σταύρος Θεοδωράκης δηλώνει κεντροαριστερός. Σάμπως φόρο θα πληρώσει γι’ αυτό; Και όχι μόνο το δηλώνει, αλλά καλείται να συμμετάσχει και -υποτίθεται ότι- συμμετέχει στις διαδικασίες για την ίδρυση ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς. Ζητάει μάλιστα μια εντελώς πρωτότυπη, αν και όχι τόσο δημοκρατική διαδικασία: πρώτα να εκλεγεί αρχηγός -τίνος; από ποιους; με ποια εντολή;- και μετά ο εκλεγείς να αναλάβει την υλοποίηση του εγχειρήματος.
Όσο αφελής κι αν είναι -που δεν είναι- ξέρει φυσικά ότι τέτοια ανοησία δεν πρόκειται να τη δεχτεί η Φώφη, ό,τι κι αν της πει ο Βενιζέλος. Μας δίνει συνεπώς το δικαίωμα να σκεφτούμε ότι ανακατεύεται όχι για να προχωρήσει το εγχείρημα, αλλά για να χαλάσει. Ή να καθυστερήσει μέχρι νεωτέρας. Σκέψη που ενισχύεται και από άλλες θέσεις και πρωτοβουλίες του. Που μας δίνουν το δικαίωμα να σκεφτούμε ακόμα χειρότερα: ότι έχει χωθεί μέσα στο κεντροαριστερό κοτέτσι για να ανοίξει την πόρτα στην αλεπού της Ν.Δ.
Καημένες κότες, δηλαδή. Είδατε τι θέση πήρε για τις δημόσιες συγκοινωνίες; Μέχρι και τον μπαμπά Μητσοτάκη έβγαλε λάδι αναφερόμενος με την απαραίτητη απέχθεια στους Κολλάδες, για να ταχθεί κατά του δημόσιου χαρακτήρα των συγκοινωνιών. Εκεί όμως που ξεπέρασε τον εαυτό του είναι η θέση του για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος που προτείνει ο Τσίπρας. Σύμφωνο ακυβερνησίας και έγκλημα για τη χώρα χαρακτήρισε την πρόταση για απλή αναλογική. Κάλεσε μάλιστα και το ΠΑΣΟΚ να μην συναινέσει σ’ αυτή!
Φέρνει στο μυαλό κατανομή ρόλων η υπόθεση, δεν νομίζετε; Αυτό που ο Κυριάκος επιχειρεί να διακινήσει στον χώρο της Δεξιάς, ο Σταύρος το διακινεί στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Όπου προσπαθεί να περάσει όλη την παλιά σαβούρα σε νέα -μεταρρυθμιστική!- συσκευασία. Είτε πρόκειται για το χαρακτήρα του κράτους, είτε για την Παιδεία, είτε για τις δημόσιες επιχειρήσεις, είτε για το εκλογικό σύστημα, όποιος βρει διαφορές ανάμεσα στη Ν.Δ. του Κυριάκου και στο Ποτάμι του Σταύρου κερδίζει ένα σακίδιο.
Ποιοι κρύβονται πίσω από μια τέτοια τακτική επαφίεται στη φαντασία του καθενός. Το παρήγορο για τις κότες είναι ότι άρχισαν, όπως φαίνεται, να καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν αλεπούδες και στην Κεντροαριστερά...

ΤΕΤΑΡΤΗ 29/6, 8μμ. ΣΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ- ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Πλάκωσε ο Προυντόν και σκιάχτηκαν ο Μαρξ και ο Λένιν! (μέρος 2ο)

Σε όποιον ρωτά: "πού είναι η εργατική τάξη;" ο Μαρξ απαντά:

"Είναι εκεί όπου ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων έχουν συνείδηση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης και αγωνίζονται να την εκπληρώσουν."

 Ας δούμε συγκεκριμένα πώς περιγράφει ο Μαρξ τον χαρακτήρα του κόμματος της εργατικής τάξης στο βιβλίο του Κριτική του Προγράμματος της Γκότα:

 "Τελική επιδίωξη του πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης είναι φυσικά η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Γι αυτόν το σκοπό χρειάζεται βέβαια προκαταρκτικά μια οργάνωση της εργατικής τάξης... Εκεί όπου η εργατική τάξη δεν είναι αρκετά καλά οργανωμένη για να διεξάγει μια αποφασιστική εκστρατεία ενάντια στην πολιτική εξουσία των κυρίαρχων τάξεων, επιβάλλεται, σε κάθε περίπτωση, να την ελκύσουμε με μία συνεχή ζύμωση ενάντια στην πολιτική στάση των κυρίαρχων τάξεων, στάση που είναι εχθρική απέναντί της. Διαφορετικά παραμένει ένα παιχνίδι στα χέρια αυτών των κυρίαρχων τάξεων".

Το κόμμα είναι μία μαχόμενη οργάνωση. Αυτή όμως η μάχη έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα: Προσανατολίζεται από τη γνώση των αντικειμενικών νόμων της ιστορικής εξέλιξης, που χαράζει τις προοπτικές της εργατικής τάξης και επιτρέπει να ανακαλύψουμε επιστημονικά, με την ανάλυση των αντικειμενικών συνθηκών τα μέσα για τη νίκη. Για το λόγο αυτό η πειθαρχία, σε μια ανάλογη μαχητική οργάνωση δεν μπορεί να στηρίζεται στον αλόγιστο μυστικισμό του αρχηγού, αλλά στην καθαρή επίγνωση του σκοπού, την επιστημονική γνώση και την κριτική των μέσων, την αντικειμενική ανάλυση των συνθηκών.
Αυτή η πειθαρχία, που αποτελείται από συνείδηση και διάγεια, εξασφαλίζει τον μεγαλύτερο δυνατόν συντονισμό του κόμματος, απαιτώντας ένα διαρκές ανέβασμα του επιπέδου συνείδησης και πνευματικής ανάπτυξης του καθενός και της καθεμιάς για να σφυρηλατηθεί έτσι το όργανο της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης.
Πώς θα μπορούσε το κόμμα να αναπτύξει στη μάχη όλη του την αποτελεσματικότητα, αν δεν μπορούσε να δράσει ως ένα οργανωμένο σύνολο, αν ανεχόταν να συνεχίζουν να θεωρούνται ως εποικοδομητικά μέρη του όλου άτομα ή ομάδες τα οποία λειτουργούν ως "δούρειοι ίπποι" μεταφέροντας συνειδητά ή ασυνείδητα την ιδεολογία του εχθρού στο εσωτερικό του κόμματος και λειτουργώντας εξ αντικειμένου διαλυτικά;
Ο ταξικός εχθρός ανεξάρτητα από το ρόλο, τη μορφή ή την ιδιότητα που έχει, αποτελεί ένα σύνολο οργανωμένο. Η διασπορά των δυνάμεων μπροστά του, οδηγεί σε αποτυχία. Η αδυναμία, λοιπόν, της εργατικής τάξης προέρχεται από την επιτυχή,συνήθως, τακτική του ταξικού της εχθρού που είναι γνωστή ως "διαίρει και βασίλευε". Από εδώ προκύπτει η συνεχής ανάγκη για τον αγώνα ενάντια στον καιροσκοπισμό, ο οποίος, με κάθε μορφή του εκφράζει πάντα τη διείσδυση της ιδεολογίας της κυρίαρχης τάξης στις γραμμές της εργατικής τάξης.
Βασικό καθήκον, επομένως, του κόμματος είναι να αγωνίζεται ακαταπόνητα για να συγκροτήσει και να αποκαταστήσει την ενότητα της τάξης. Να μεταμορφώσει αυτήν την ταύτιση, που προκύπτει από τους όρους του παραγωγού της υπεραξίας, και που αποτελεί τη μηχανιστική, την αυτοδύναμη, την αφηρημένη ενότητα της τάξης, σε μια ζωντανή ενότητα και σε συνειδητή και θεληματική ενέργεια, προσανατολισμένη στη μάχη για την συντριβή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
 Μια τέτοια αντίληψη για το κόμμα αποκλείει κάθε δογματισμό. Χαρακτηριστικά, ο Λένιν έγραφε στο βιβλίο του "Τι είναι οι ' φίλοι του λαού' και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες":

"Δεν μπορεί να υπάρχει δογματισμός εκεί όπου το μοναδικό και υπέρτατο κριτήριο της θεωρίας βρίσκεται μέσα στην αντιστοιχία της με την πραγματική πορεία της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης."

Ο δογματισμός θα καταδίκαζε στην αδυναμία το εργατικό κόμμα: θα το καθιστούσε ανίκανο να καθορίσει τη στρατηγική και την τακτική του με βάση μια συγκεκριμένη ανάλυση της πραγματικότητας της στιγμής. Αυτή η συγκεκριμένη ανάλυση προαπαιτεί τη συμμετοχή όλων, την προσεκτική χρησιμοποίηση της προσωπικής πείρας του καθενός. Το κόμμα αποκτά τότε αυτήν την ανώτερη ιδιότητα γνώσης, που αφομοιώνει τους ιδιαίτερους πειραματισμούς κάθε μέλους του, χάρη στην κοινή σε όλους επιστημονική μέθοδο. Η κριτική κι η αυτοκριτική αποτελούν το νόμο  ανάπτυξης αυτής της γνώσης, η οποία αποτελεί την προϋπόθεση της αποτελεσματικής δράσης, δηλαδή της νίκης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Πλάκωσε ο Προυντόν και σκιάχτηκαν ο Μαρξ και ο Λένιν!

Ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Αν δεν είχαμε τη χτεσινή παράσταση του " γάτος γαμεί, γάτος σκούζει" στην πόλη μας, μπορεί να μην ξεσκονίζαμε ποτέ τα παλιά μας διαβάσματα. Κι ακόμα χειρότερα, να πηγαίναμε στο επικείμενο Συνέδριό μας με πρόχειρο ιδεολογικό εξοπλισμό -ακόμα και στην κωλότσεπη- την ώρα που οι περιστάσεις επιβάλλουν να κουβαλάμε βαριά κι ασήκωτα ιδεολογικά μπαγκάζια για να μην πηγαίνουμε πέρα- δώθε ανάλογα με το τι μας λαχαίνει κάθε φορά..

Πρώτη φίρμα, λοιπόν, στην πόλη μας ο θεωρητικός του αναρχισμού κι αν δεν τον γνωρίσουμε καλά, θα συνεχίσουμε να μην κατανοούμε ορισμένες αντιδράσεις συγκεκριμένων κατοίκων της πόλης μας. Κι η δική μας Αριστερά όχι απλά νιάζεται για την αλληλοκατανόηση αλλά εν πολλοίς επιδίδεται στην κατάχρησή της- ενίοτε μαζοχιστικά!
Να δούμε συνοπτικά το πρόγραμμα του Προυντόν μήπως και κατανοήσουμε κάποιες αλλόκοτες συμπεριφορές συμπολιτών μας.( Κι επιπλέον, επειδή κάπου στον αντίποδά του, μάλλον, εδράζονται οι βασικές μας οι αρχές).  Όχι πως έχουν μπει πολλοί  εξ αυτών στον κόπο να τον διαβάσουν σχολαστικά αλλά σίγουρα κατέχουν την συνθηματολογία του. Γράφει λοιπόν ο Πιερ- Ζοζέφ Προυντόν στο Confessions d'un Revolutionnaire (Εξομολογήσεις ενός Επαναστάτη):

Όχι πια κόμμα
Όχι πια εξουσία.
Απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου, του πολίτη.
Με τρεις λέξεις, να η επαγγελία της πολιτικής και κοινωνικής πίστης.

Ο ισχυρισμός ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό χωρίς ένα σοσιαλιστικό κόμμα των εργαζόμενων δεν έχει χάσει καθόλου την επικαιρότητά της για τους σύγχρονους αναρχικούς.

Αποτελεί αντίφαση, γράφει ο Προυντόν, οτι η κυβέρνηση μπορεί κάποτε να είναι επαναστατική, κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι είναι κυβέρνηση. Μόνο η κοινωνία, η μάζα που έχει διαπεραστεί από σύνεση, μπορεί η ίδια να επαναστατικοποιηθεί, γιατί μόνη μπορεί να αναπετάσσει έλλογα τον αυθορμητισμό της... όλες οι επαναστάσεις... πραγματοποιήθηκαν χάρη στον αυθορμητισμό του λαού.

Η προυντονική λατρεία του αυθόρμητου έχει ένα μυστικιστικό θεμέλιο. Ο Προυντόν δεν κατόρθωσε - γιατί ποτέ δεν ανέλυσε επιστημονικά τις ιδεολογίες ούτε τις κοινωνικές τους ρίζες- να ανακαλύψει ότι "οι κυρίαρχες ιδέες είναι οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης"  και συνεπώς, ότι κάθε εγκατάλειψη στο "αυθόρμητο" θα επέτρεπε να θριαβεύσουν οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης.
Παραγνωρίζοντας όμως με τον τρόπο αυτό το ρόλο της ιδεολογίας της κυρίαρχης τάξης στη σκέψη και τη δράση των υποταγμένων μαζών, προσφέρει στο αυθόρμητό τους ένα είδος αρετής η οποία είναι μυστηριώδης και φαίνεται να πηγάζει από τη θεία πρόνοια.

Ο λαός είναι εκείνος, γράφει, που με τον καιρό, χωρίς θεωρία, με τις αυθόρμητες δημιουργίες του, τροποποιεί, μεταρρυθμίζει, απορροφά τα σχέδια των πολιτικών και τις θεωρίες των φιλοσόφων, και ο οποίος, δημιουργώντας διαρκώς μια νέα πραγματικότητα, μεταβάλλει ακατάπαυστα τη βάση της πολιτικής και της φιλοσοφίας.

 Εδώ, σύμφωνα με την αντίληψή του, έχουμε να κάνουμε με μιαν εξέλιξη της ιστορίας, που μπορεί να συγκριθεί με την ανέλιξη της φύσης. Μια οργανική βλάστηση του νέου. χάρη στους αιώνιους νόμους της τάξης" και του "νόμου της ανάπτυξης, χάρη στη σύμφυτη στην ανθρωπότητα λογική".
Από αυτό το credo στη Λογική την εγγενή στην εξέλιξη της ιστορίας - τη σύμφωνη με τη θέληση της θείας πρόνοιας- πηγάζει το βασικό πολιτικό συμπέρασμα του Προυντόν: "Μια επανάσταση είναι μια έκρηξη της οργανικής δύναμης, μια ανέλιξη της κοινωνίας από τα έσω προς τα έξω. Είναι θεμιτή στο βαθμό που είναι αυθόρμητη, ειρηνική και παραδοσιακή".
Έτσι ο Προυντόν, επειδή δεν καταπιάστηκε με μια θεμελιακή κριτική των ιδεολογιών και δεν αποκάλυψε τις ταξικές ρίζες τους, προσδένεται στην ουρά της αστικής ιδεολογίας.. Κι αυτό,

• εξαιτίας του αναρχισμού του, που μεταθέτει τον ατομικισμό- χαρακτηριστικό νόμο της αστικής κοινωνίας- σε συνθήματα για απατηλές επαναστάσεις.
• εξαιτίας του ρεφορμισμού του, που βαφτίζει επανάσταση εκείνο που είναι η προσαρμογή και μόνο και τα απαραίτητα μπαλώματα της καπιταλιστικής αστικής κοινωνίας η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει, δίχως να απρνηθεί τον εαυτό της, τις αντιθέσεις που γεννούν τα διάφορα αναπτυξιακά της στάδια.
• εξαιτίας του μικροαστικού του πνεύματος, που δεν κριτικάρει τον καπιταλισμό από τα αριστερά, δείχνοντας τις αντιθέσεις που τον υπονομεύουν, ακαι το αναγκαίο ξεπέρασμά τους από τη μετάβαση στο αντίθετό του: τον σοσιαλισμό. Αντιθέτως, κάνει την κριτική του από τα δεξιά, κηρύχνοντας τη συμφιλίωση και την άμβλυνση των αντιθέσεων: μια ειδυλλιακή, δηλαδή, κι αδύνατη επιστροφή σε ένα τεχνητό ή φιλελεύθερο στάδιο του καπιταλισμού, που οι ίδιοι του οι νόμοι οδηγούν σε μία αυξανόμενη συγκεντρωποίηση και σε έναν αμείλικτο ιμπεριαλισμό.

Το κόμμα, σύμφωνα με την αντίληψη του Μαρξ, σχηματίζεται και σφυρηλατείται μέσα σε ένα συνεχή αγώνα ενάντια σε αυτή την μικροαστική ιδεολογία, στην οποία ο προυντονισμός έδωσε τη συστηματική της μορφή. Ο Μαρξ, αντί να εγκαταλείψει την εργατική τάξη στον αυθορμητισμό, στην αλογιστία και στην τύφλωση του ενστίκτου- που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια παρόρμηση η οποία πηγάζει από τις προλήψεις που εντυπώθηκαν στις μάζες από την κυρίαρχη τάξη- τονίζει το ρόλο της συνείδησης και της επιστήμης. Το Κόμμα είναι ο συνειδητός εκφραστής του πραγματικού ιστορικού κινήματος. υπενθυμίζουμε τον ορισμό του Μαρξ:

" Το ζήτημα δεν είναι να ξέρουμε τι ο άλφα ή ο βήτα προλετάριος, ή ακόμα κι ολόκληρο το προλεταριάτο, θέτει στιγμιαία ως σκοπό του. Το ζήτημα είναι να μάθουμε τι ακριβώς είναι το προλεταριάτο και τι ιστορικά οφείλει να κάνει σύμφωνα με την υπόστασή του".

 Το Κόμμα δεν είναι λοιπόν η μηχανική συνισταμένη, μια απλή άθροιση των αυθόρμητων επιθυμιών του καθενός από τα μέλη του, θεωρούμενα ως απομονωμένα άτομα, όπως συμβαίνει στην αστική τάξη. Ούτε είναι ένα άθροισμα οργανώσεων, που το έχουμε συλλάβει με βάση αυτό το πρότυπο, αλλά ένα σύστημα, ένα "σύνολο", ένας ζωντανός οργανισμός.
Ο σκοπός του είναι η κατάληψη της κυβέρνησης και της εξουσίας στο όνομα της εργατικής τάξης. Η μαρξική- λενινιστική επιστήμη των αντικειμενικών νόμων της ανάπτυξης τού επιτρέπει να ανακαλύψει τα μέσα με τα οποία θα πετύχει αυτόν τον σκοπό.Τέτοιο είναι το θεμέλιο της ενότητας του Κόμματος.
Μόνον αυτή η ενότητα μας επιτρέπει να προσανατολίζουμε κάθε στιγμή την εργατική τάξη, καλλιεργώντας σ' αυτήν τη συνείδηση της ενότητάς της ως τάξης και να την κινητοποιεί να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή.
Με τη βοήθεια του Κόμματος η εργατική  τάξη αποκτά συνείδηση του εαυτού της και του ρόλου της. Η εργατική τάξη δεν είναι απλά μια συλλογή εργαζομένων που διαδραματίζουν τον ίδιο ρόλο, των παραγωγών υπεραξίας στο σύνολο του καπιταλιστικού συστήματος. Μόνο χάρη στο Κόμμα, με τη σοσιαλιστική συνείδηση που καλλιεργεί στην εργατική τάξη, μετατρέπεται σε μια μοναδική δύναμη προσανατολισμένη στην καταστροφή αυτού του συστήματος, αποτελώντας την άρνησή του. Με τη βοήθεια του Κόμματος που πραγματοποιεί "τη συγχώνευση του σοσιαλισμού και του εργατικού κινήματος" η τάξη δεν παραμένει απλά τάξη ¨καθ' εαυτή" αλλά γίνεται τάξη "για τον εαυτό της", για να ξαναχρησιμοποιήσουμε το λόγο του Χέγκελ και του Μαρξ. Μόλις χαλαρώνουν οι δεσμοί ανάμεσα στη εργατική τάξη και το κόμμα της, μάζες προλεταρίων ξαναπέφτουν στο πεδίο έλξης της αστικής τάξης ή, ακόμα χειρότερα, και κομμάτων της άκρας ή φασίζουσας Δεξιάς.


(συνεχίζεται στην επόμενη δημοσίευση στο μπλογκ)