«Ο αγώνας που ξεκίνησε για την υπέρβαση της κρίσης και την υπεράσπιση
της δημοκρατίας, ο αγώνας για το τέλος της λιτότητας και της επιτροπείας στην Ελλάδα, συνεχίζεται»
«Η 25η Ιανουαρίου 2015 αποτελεί μια ιστορική ημερομηνία όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Για πρώτη φορά – σε ολόκληρη τη μεταπολεμική Ευρωπαϊκή ιστορία - η Αριστερά βρέθηκε στο προσκήνιο μετά από την ξεκάθαρη εντολή του λαού, για να διεκδικήσει μια νέα πορεία για τη χώρα» αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.
Θέτοντας ως προτεραιότητα τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, η κυβέρνηση που σχημάτισε ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε τη μάχη της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, μέσα σ’ ένα δυσμενές περιβάλλον, στο οποίο τον τόνο έδιναν -και εξακολουθούν να δίνουν- οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες που είναι προσκολλημένες στο δόγμα της λιτότητας.
Παραλαμβάνοντας από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μια οικονομία ρημαγμένη, δώσαμε μια σκληρή και δύσκολη μάχη μέσα σε ένα πεδίο ναρκοθετημένο, από τους ίδιους τους κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο, οι οποίοι είχαν σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια τη χρηματοδοτική ασφυξία της χώρας. Για πρώτη φορά, όμως, από την αρχή της κρίσης, η Ελλάδα είχε, πλέον, μια κυβέρνηση που άρχισε να διαπραγματεύεται σκληρά. Συγκρούστηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων βάζοντας στην ατζέντα τα δίκαια της ελληνικής κοινωνίας αλλά και τις μεγάλες προοπτικές της οικονομίας, που για χρόνια λίμναζε. Η απέναντι πλευρά, πέραν από τη δογματική προσήλωση της στη λιτότητα, τον αυταρχισμό και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, κράδαινε ως βασικό επιχείρημα τις δεσμεύσεις των Σαμαρά - Βενιζέλου, που ήταν, δυστυχώς, δεσμεύσεις της χώρας» σημειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτει:
«Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές φανέρωσε σε όλους τους λαούς της Ευρώπης πως η Ε.Ε. συνιστά ένα οικοδόμημα που χρειάζεται ριζικό μετασχηματισμό ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα τους. Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, οι δυνάμεις που αμφισβητούν τον μονόδρομο της λιτότητας και προτάσσουν την ενίσχυση της κοινωνικής πολιτικής και της προστασίας της εργασίας δεν εξαντλούνται μόνο στην Αριστερά, αφού υπάρχουν σαφή δείγματα μετατόπισης τμημάτων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Μετά από τους πρωτοφανείς εκβιασμούς των δανειστών, οδηγηθήκαμε στη συμφωνία του καλοκαιριού του 2015, η οποία για πρώτη φορά τέθηκε υπό την κρίση του λαού. Φτάσαμε λοιπόν στην υλοποίηση ενός προγράμματος που από τη μια σέβεται τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις (και τους περιορισμούς που προκύπτουν από αυτές), αλλά από την άλλη έχει ως άξονες την ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, την προστασία των χαμηλότερων στρωμάτων και, φυσικά, τον αναπτυξιακό - παραγωγικό σχεδιασμό της χώρας. Στα 2 χρόνια κυβέρνησης, λήφθηκαν μέτρα με σκοπό την ανακούφιση των ασθενέστερων, με πρώτο και εμβληματικό το πρόγραμμα για την κοινωνική αλληλεγγύη, το οποίο συνεχίζεται πιο ενισχυμένο με επιπλέον πόρους και εργαλεία».
Όπως αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, «στους κρίσιμους τομείς της Υγείας και της Παιδείας, η μάχη έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Στην Υγεία, καταργήθηκε το απαράδεκτο «εισιτήριο» των 5 ευρώ στα νοσοκομεία που είχε θεσπίσει η κυβέρνηση Σαμαρά και εξασφαλίστηκε την πρόσβαση στις δημόσιες δομές για 2,5 εκατ. ανασφάλιστους πολίτες. Επιπλέον, με τις μαζικές προσλήψεις και την άρση των περιορισμών στις δαπάνες, η κατάσταση της δημόσιας υγείας βελτιώνεται σημαντικά.
Στην Παιδεία, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, όλα τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας, άνοιξαν στην ώρα τους με το απαραίτητο προσωπικό και τα αντίστοιχα συγγράμματα. Το πρωτοφανές επίτευγμα αυτό, στηρίχτηκε στις μαζικές προσλήψεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών ενώ, για πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης, ο προϋπολογισμός για την παιδεία αυξήθηκε στο 2,85% του ΑΕΠ. Για πρώτη φορά μετά το 2010, προκηρύχθηκαν 1000 θέσεις διδακτικού προσωπικού στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Στον τομέα της εργασίας, η μάχη για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τις οποίες κατάργησε η κυβέρνηση Σαμαρά, θα δώσει ένα πολύτιμο όπλο στον κόσμο της εργασίας. Αυτό, σε συνδυασμό με την καθημερινή μάχη για την καταπολέμηση της ανασφάλιστης και της “μαύρης” εργασίας, αλλά και τις πολιτικές για τη μείωση της ανεργίας, η οποία έχει ήδη περιοριστεί κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες, είναι ενδεικτικό της αναβαθμισμένης προσπάθειας στα ζητήματα της εργασίας.
Η μάχη με τη διαπλοκή και τη διαφθορά έχει ήδη αρχίσει να αποφέρει καρπούς, με τον έλεγχο των λιστών της φοροδιαφυγής, που αγνοούσαν επιδεικτικά οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Υποθέσεις όπως της Νοβάρτις ή του ΚΕΕΛΠΝΟ δεν κρύβονται σε υπουργικά συρτάρια, αλλά τίθενται υπό τον έλεγχο της νομιμότητας. Επιπλέον, η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα δάνεια κομμάτων και ΜΜΕ, φανέρωσε σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό το διαχρονικό “πάρτι” θαλασσοδανείων που είχε στηθεί από το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και τις τράπεζες, ανοίγοντας τον δρόμο για τη Δικαιοσύνη. Παράλληλα, για πρώτη φορά προχωρά η νομοθέτηση για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών η οποία συνιστά μια δημοκρατική μεταρρύθμιση που θα βάλει τέλος στο καθεστώς αυθαιρεσίας που υπονόμευσε για πολλά χρόνια το δημόσιο συμφέρον.
Στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης, χορηγήθηκε το έκτακτο βοήθημα 630 εκ. ευρώ για 1.577.4421 συνταξιούχους με αποδοχές κάτω από 850 ευρώ, το οποίο βρήκε απέναντι τους ακραίους κύκλους των δανειστών και τον μόνιμο εν Ελλάδι εκφραστή τους, τον κ. Μητσοτάκη. Επιπλέον, έπαψε δια νόμου η ποινική δίωξη και η προσωποκράτηση των αυτοαπασχολουμένων λόγω οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία και εφαρμόστηκε – δίνοντας μεγάλη ανάσα στους πολίτες - η ρύθμιση 100 δόσεων για τις οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία. Στον αγροτικό τομέα, καθιερώθηκαν σημαντικές φορολογικές ελαφρύνσεις για τη μέγιστη πλειοψηφία των μικρομεσαίων αγροτών που ξεπερνά το 95%. Επιπλέον, για πρώτη φορά καταβλήθηκαν έγκαιρα οι πληρωμές και οι ενισχύσεις χωρίς πρόστιμα και καταλογισμούς καταβλήθηκαν μέσα στον ίδιο χρόνο οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ.
Στον τομέα της ενέργειας, αποτρέψαμε το σχέδιο της κυβέρνησης Σαμαρά για τη “μικρή ΔΕΗ”, το οποίο θα οδηγούσε στην ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, και ταυτόχρονα προωθήσαμε το σχέδιο του ιδιοκτησιακού διαχωρισμού ΔΕΗ-ΑΔΜΗΕ υπερασπιζόμενοι τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ. Επιπλέον, με τη θέσπιση των 36 δόσεων, δώσαμε ανάσα στους οφειλέτες ενισχύοντας παράλληλα τα έσοδα της εταιρείας. Υλοποιήθηκε μια εκ βάθρων αλλαγή στη διαχείριση των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, καθιερώνοντας πλήρως διαφανείς κανόνες για όλους, και αναπροσανατολίζοντας την κατεύθυνση των κονδυλίων κυρίως προς τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και κλάδους που μπορούν να συμβάλλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Επιπλέον, θεσπίστηκαν μια σειρά ριζοσπαστικών τομών στο πεδίο των δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα, τα μέτρα για την εμβάθυνση της ισότητας των δύο φύλων, το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, η ιθαγένεια για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς και η βελτίωση των συνθηκών στις φυλακές.
Ταυτόχρονα, υλοποιήθηκε ένα πάγιο και διαχρονικό αίτημα της Αριστεράς, καθιερώνοντας την απλή αναλογική ως εκλογικό νόμο.
Στον τομέα του πολιτισμού, ψηφίστηκε σειρά μέτρων για την πρόσβαση των ασθενέστερων σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους ενώ, στον τομέα του περιβάλλοντος, θεσμοθετήθηκε η προστασία των δασών με την εισαγωγή των δασικών χαρτών, ενώ προχώρησε ο αυστηρότατος έλεγχος όλων των παραμέτρων των συμβάσεων για την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές.
Αποδόθηκε στον ελληνικό λαό μια σειρά εκτάσεων όπως την περιοχή των λιπασμάτων στο Κερατσίνι, την περιοχή του Ασυρμάτου στον Άγιο Δημήτριο το σκοπευτήριο της Καισαριανής και το παραλιακό μέτωπο των δήμων Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης, Γλυφάδας και Αλίμου.
Με την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος ως κατεξοχήν ανθρωπιστικό ζήτημα, η Ελλάδα έσωσε την τιμή και την αξιοπρέπεια ολόκληρης της Ευρώπης. Από την απάνθρωπη πολιτική της δίωξης και της καταπάτησης των δικαιωμάτων μεταναστών και προσφύγων, που τόσες καταδίκες είχε κοστίσει στη χώρα μας και εφάρμοζε η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, περάσαμε σε μια νέα πολιτική που βάζει την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη σε πρώτο πλάνο. Παρά τις συνθήκες βαθιάς κρίσης που μαστίζουν τη χώρα μας, η ελληνική πολιτεία και κοινωνία αγκάλιασε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους».
«Μέσα σε 2 χρόνια καταφέραμε πολλά, αλλά όχι όλα όσα θα θέλαμε. Είμαστε αποφασισμένοι να καταφέρουμε ακόμα περισσότερα ώστε η μάχη για την έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια, η εμβάθυνση της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και η ενίσχυση του κόσμου της εργασίας να κερδηθεί. Η μάχη αυτή δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει τη σύγκρουση με το καθεστώς της διαπλοκής που οικοδόμησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το οποίο οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, αλλά και τη σύγκρουση με τις δυνάμεις της ακροδεξιάς, που αναδύθηκαν στο έδαφος της κρίσης. Ο αγώνας που ξεκίνησε για την υπέρβαση της κρίσης και την υπεράσπιση της δημοκρατίας, ο αγώνας για το τέλος της λιτότητας και της επιτροπείας στην Ελλάδα, συνεχίζεται» καταλήγει ο ΣΥΡΙΖΑ.
"Εφόσον δεν τολμά ο κ. Μητσοτάκης να πει ανοιχτά στους πολίτες πως
ενοχλείται από τις προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, για
την ενίσχυση της διαλυμένης από τις πρακτικές της συγκυβέρνησης ΝΔ -
ΠΑΣΟΚ δημόσιας Υγείας, τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνει το Πρώτο Θέμα"
“Η λέξη βούρκος
μεταφορικά χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει την ανηθικότητα, την
διαφθορά, το έσχατο σημείο ηθικής κατάπτωσης. Πολιτικά κόμματα που
τροφοδοτούν με ψευδή δημοσιεύματα έντυπα που διαβιούν και τρέφονται από
βούρκους είναι καταδικασμένα να εξαφανιστούν στον ίδιο τον βούρκο που
αναπαράγουν. Η τακτική «σου δίνω την »είδηση«, την κάνεις Πρώτο Θέμα και
στη συνέχεια με ανακοίνωση καταγγέλλω την κυβέρνηση» είναι
καταδικασμένη να αποτύχει. Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια” υπογραμμίζουν
κύκλοι του Μεγάρου Μαξίμου.
“Είναι, μάλιστα, τόσο απροκάλυπτη η
συνεργασία ΝΔ με Πρώτο Θέμα που το «ρεπορτάζ» υπογράφεται από
διαπιστευμένο δημοσιογράφο που καλύπτει το κόμμα της αξιωματικής
αντιπολίτευσης. Από την παραγωγή της ΝΔ, στην κατανάλωση του Πρώτου
Θέματος!” επισημαίνουν.
“Για μία ακόμη φορά η εφημερίδα του
«κομιστή» λειτουργεί και επισήμως ως γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας.
Εφόσον δεν τολμά ο κ. Μητσοτάκης να πει ανοιχτά στους πολίτες πως
ενοχλείται από τις προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, για
την ενίσχυση της διαλυμένης από τις πρακτικές της συγκυβέρνησης ΝΔ -
ΠΑΣΟΚ δημόσιας Υγείας, τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνει το Πρώτο Θέμα.
Φυσικά στο «ρεπορτάζ» ούτε λόγος δεν γίνεται για την ενίσχυση της
Υγείας, παρά μόνο για δήθεν «μετακλητούς υπαλλήλους» και «κομματικούς
στρατούς». Τα επίσημα στοιχεία που θα δημοσιευθούν άμεσα θα απαντούν στα
χαλκεία” καταλήγουν οι κυβερνητικοί κύκλοι.
Για
τον σ. Δημήτρη Μέρρη που μας άφησε πρόωρα σήμερα... Οι ανυποχώρητοι
αγώνες του για ένα κόσμο λεύτερο,σοσιαλιστικό συνεχίζονται. Καλό ταξίδι
σύντροφε!
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης γεννήθηκε το 1922 στην Κωνσταντινούπολη και υπήρξε ένας φιλόσοφος που το έργο του μέσα από την διεπιστημονικότητα και την πολυεδρικότητα του κατάφερε να είναι οικουμενικό. Η συμμετοχή του σε ποικίλες πολιτικές και φιλοσοφικές συγκρούσεις αλλά και η σύζευξη γνωστικών πεδίων όπως της φιλοσοφίας, της πολιτικής, της ψυχανάλυσης, της οικονομίας, της βιολογίας τον καθιστούν έναν από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του 20ου αιώνα. Έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, 26 Δεκεμβρίου του 1997
Βιογραφία
Η συμμετοχή του σε ποικίλες πολιτικές και φιλοσοφικές συγκρούσεις αλλά και η σύζευξη γνωστικών πεδίων όπως της φιλοσοφίας, της πολιτικής, της ψυχανάλυσης, της οικονομίας, της βιολογίας τον καθιστούν έναν από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του 20ου αιώνα.
Η αφετηρία της ενεργής πολιτικής δράσης του στάθηκε ο τροτσκιστής Άγης Στίνας, στην ομάδα του οποίου προσχωρεί ο Καστοριάδης το 1943, επιλογή που προκαλεί την δίωξη του όχι μόνο από τους Γερμανούς αλλά και το ΚΚΕ του οποίου την στάση αποδοκίμασε κατά τα Δεκεμβριανά. Το 1944 φεύγει με το πορτογαλικό πλοίο Ματαρόα για το Παρίσι όπου και εγκαθίσταται μόνιμα. Εκεί, γίνεται μέλος της τροτσκιστικής Τετάρτης Διεθνούς και του Διεθνιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος, με τους οποίους όμως σταδιακά διακόπτει κάθε σχέση.
Μαζί με τον Claude Lefort ιδρύει την ομάδα «Socialisme ou Barbarie» («Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα»), που από την επόμενη χρονιά έως το 1965 εξέδιδε το ομώνυμο περιοδικό. Από πολύ νωρίς, λοιπόν, ο Κ. Καστοριάδης υποστηρίζει ότι ο στόχος των κομμουνιστικών κομμάτων δεν είναι η δημιουργία μίας αταξικής κοινωνίας αλλά μίας κομματικής δικτατορίας.
Το περιοδικό αυτό, το οποίο άσκησε καθοριστική επίδραση στον Μάη του ’68, ήταν ιδιαίτερα επικριτικό στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού και αποτέλεσε βήμα για γνωστούς διανοητές της Γαλλίας όπως ο Lyotard και ο Debord.
Επίσης, τα βιβλία η Γραφειοκρατική Κοινωνία (1973), η Πείρα του Εργατικού Κινήματος (1974),το Περιεχόμενο του Σοσιαλισμού, ο Σύγχρονος Καπιταλισμός και Επανάσταση, η Γαλλική Κοινωνία (1979), προκύπτουν από κείμενα της εποχής.
Μέσω του περιοδικού, ασκείται σφοδρή κριτική απέναντι στο ρωσικό καθεστώς αλλά και στα δυτικά φιλελεύθερα καθεστώτα θεωρώντας και τα δύο απορροές του γραφειοκρατικού καπιταλισμού.
Ήδη από τα χρόνια του περιοδικού ο Καστοριάδης ήταν πολέμιος της ιστορικής τελεολογίας, δηλαδή είχε διαπιστώσει ότι οι διάφορες δομές (οικονομικές, πολιτικές, πολιτισμικές) δεν προδικάζουν τελεολογικά την εξέλιξη των κοινωνιών.
Αντίθετα, όπως λέει ο Στέφανος Ροζάνης, «έβλεπε τον άνθρωπο ως φορέα απελευθέρωσης των ψυχικών, συναισθηματικών, ενεργητικών και γλωσσικών δυνάμεων. Δυνάμεων που τον ωθούν σε μία υπεύθυνη προσωπική παρέμβαση στο πεδίο των κοινωνικών δράσεων, και άρα τον δομούν ως τελεστή της ανθρώπινης ιστορίας».
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Καστοριάδης εξέδιδε τα κείμενά του με ψευδώνυμα (Pierre Chaulieu, Paul Cardan, Marc Noiraud κ.α ) καθώς φοβόταν την απέλαση του στην Ελλάδα διότι δεν είχε ακόμη την γαλλική υπηκοότητα. Προς τα τελευταία χρόνια του περιοδικού, ο Καστοριάδης απομακρύνεται από τη μαρξιστική φιλοσοφία και θεωρία της Ιστορίας όσο και από την μαρξιστική οικονομική ανάλυση και στρέφεται προς την ψυχανάλυση, εργάζεται και ο ίδιος ως ψυχαναλυτής μέχρι τον θάνατό του, και γίνεται μέλος της επονομαζόμενης Τέταρτης Ομάδας, ενός κινήματος διαφωνούντων της σχολής του Lacan.
Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Καστοριάδη προέρχεται από την σύζευξη της κοινωνικής θεωρίας και της ψυχανάλυσης, η οποία χαρακτηρίζει σταδιακά το σύνολο της σκέψης του, πράγμα το οποίο αποτυπώνεται στο σημαντικότερο βιβλίο του «Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας» (1975) και στη σειρά τα «Σταυροδρόμια του Λαβυρίνθου».
Κεντρικός όρος στον στοχασμό του Καστοριάδη είναι «η αυτονομία» της οποίας στόχος είναι η συνειδητοποίηση της αυτοθέσμισης της κοινωνίας. Οι ανθρώπινες κοινωνίες θα πρέπει να μπουν στην εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία να συνειδητοποιήσουν την αυτοθέσμιση τους: το γεγονός ότι οι άνθρωποι ενώ συγκροτούνται οι ίδιοι σε κοινότητες, ταυτόχρονα ευθύνονται για την ιστορία τους η οποία είναι αποτέλεσμα της δική τους θέλησης και δράσης.
«Η πολιτική για τον Καστοριάδη υπάρχει όταν υπάρχει η αυτοστοχαστική δράση των ανθρώπων ως συλλογικότητας και δεν υπάρχει όταν οι άνθρωποι εκχωρούν τις επιθυμίες τους, τα όνειρά τους, την δράση τους, την εξουσία τους, στους δήθεν αντιπροσώπους τους που αντιπροσωπεύουν οικογενειακά, κομματικά, ιδιωτικά και προσωπικά συμφέροντα», όπως λέει ο Γιώργος Οικονόμου μαθητής του Κορνήλιου Καστοριάδη.
Το 1979 ο Καστοριάδης εξελέγη διευθυντής της Ecoles des Hautes Etudes en Sciences Sociales. Εκτός από την απασχόλησή του ως ψυχαναλυτής, εργαζόταν ως ειδικός στον ΟΟΣΑ έως το 1970. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης διατηρούσε δυνατούς δεσμούς με την Ελλάδα και τα τελευταία χρόνια της ζωής του έδωσε πολλές διαλέξεις σε ελληνικά πανεπιστήμια. Το 1989 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το 1993 στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Έφυγε από τη ζωή τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 26 Δεκεμβρίου του 1997.
Κορνήλιος Καστοριάδης: Μια πνευµατική βιογραφία
Ο Κ. Καστοριάδης µιλά για την πολιτική του στράτευση, αναλύει τη σκέψη του, µιλά για την Ελλάδα, το '68, το µαρξισµό. Επίσης µιλούν οι Ζακ Λακαριέρ και Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη, η πνευµατική του διαδροµή είναι σε όλους λίγο-πολύ γνωστή. Από το µαρξισµό ως την άρνησή του, περνώντας µέσα από τη φιλοσοφία, την ψυχανάλυση, την οικονοµία, ακόµη και από µια ορισµένη πολιτική επιστήµη, για να µην αναφερθούµε στην ενασχόλησή του µε τις θετικές επιστήµες. Αποκλήθηκε πνεύµα ανατρεπτικό, "τιτάνας του πνεύµατος" κατά τον Εντγκάρ Μορέν, επιχείρησε να επεξεργαστεί νέες έννοιες για την κοινωνική και ατοµική απελευθέρωση, παίρνοντας πάντα τις προφυλάξεις του από κάθε είδους "ουτοπικά προτάγµατα"...Από την «Αυγή», 4/1/1998
Η συνέντευξη παραχωρήθηκε το 1996 στο γαλλικό ραδιόφωνο, στο πλαίσιο ειδικού αφιερώµατος στον µεγάλο στοχαστή. Παρατίθεται μεγάλο μέρος της και ιδιαίτερα τα σημεία που περιγράφουν τη διανοητική πορεία του Κ. Καστοριάδη, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία.
Ποια είναι η πνευµατική σας διαδροµή;
Κορνήλιος Καστοριάδης: Ω... κάθε φορά που µου ζητούν συνέντευξη, µε ερωτούν τα ίδια πράγµατα... (γέλια)... Έχω την εντύπωση ότι επαναλαµβάνοµαι...
Θα ήθελα να σας ρωτήσω τι ήταν για σας η Ελλάδα όταν ήσασταν νέος. Γεννηθήκατε στην Κωνσταντινούπολη, θα µπορούσατε να µιλήσετε για την παιδική σας ηλικία, αργότερα, για την αγωνιστική σας στράτευση;
Κ.Κ.: Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη και πήγαµε στην Αθήνα όταν ήµουν τριών µηνών, πρακτικά, όλα αυτά τα χρόνια τα πέρασα στην Αθήνα. Οι γονείς µου έχουν πεθάνει εδώ και πολύ καιρό, τους σκέφτοµαι πάντα µε αγάπη. Συνεισέφεραν τα µέγιστα για να µε κάνουν αυτό που είµαι. Ο πατέρας µου, µε το σεβασµό που πάντα είχε για τα πνευµατικά πράγµατα, θα ήθελε να είχε συνεχίσει τις σπουδές του, υποχρεώθηκε όµως να εργαστεί και έτσι τελείωσε µόνο το Λύκειο. Θαύµαζε τη Γαλλία, το δηµοκρατικό καθεστώς, τη γαλλική ευγένεια, είχε µια βολταιρική πλευρά, ήταν άθεος, αντιµοναρχικός, δηµοκρατικός.
Σας άφησε δηλαδή παρακαταθήκες, που τις φέρατε σε πέρας...
Κ.Κ.: Βέβαια. Και ελπίζω ότι τις πήγα και πιο πέρα... Θυµάµαι κάποιες στιγµές µε ιδιαίτερη συγκίνηση, όπως για παράδειγµα το 1928, όταν ήµουν έξι χρονών, το κέντρο της Αθήνας συγκλονιζόταν από διαδηλώσεις, γιατί είχε εκδηλωθεί απόπειρα πραξικοπήµατος. Με θυµάµαι στην πόρτα του σπιτιού, µε τη µητέρα µου και ένα φίλο του πατέρα µου να έρχεται να τον πάρει για να πάνε στη διαδήλωση. Ο πατέρας µου του λέει, περίµενε λίγο, µπαίνει στο σπίτι για να πάρει το περίστροφό του και να πάει στη διαδήλωση. Η µητέρα µου πέφτει πάνω του, Καίσαρα άσ' το, του λέει...
Καίσαρα;
Κ.Κ.: Ναι, ο πατέρας µου λεγόταν Καίσαρας, η µητέρα µου Σοφία, υπήρχαν βλέπετε κληρονοµιές..., την απώθησε ευγενικά και έφυγε... Για µένα αυτή παραµένει µια εικόνα πολιτικής στράτευσης, όπου κάποιος είναι έτοιµος να πληρώσει µε το αίµα του. Η µητέρα µου ήταν ευγενέστατη, πολύ όµορφη, έπαιζε πιάνο, αγαπούσε τη µουσική, περνούσα ώρες ολόκληρες καθισµένος πλάι της παίζοντάς µου στο πιάνο Μπετόβεν, Σοπέν... Στα δεκαπέντε µου, ήθελα να γίνω συνθέτης. Σπούδασα τέσσερα πέντε χρόνια αρµονία και αντίστιξη και, έπειτα, όταν άκουσα τη σύγχρονη µουσική (εκείνης της εποχής), στην καλύτερη περίπτωση ήταν Ραβέλ, Μπάρτοκ, Σκριαµπίν (γέλια), που δεν γνώριζα, γιατί τότε δεν υπήρχαν δίσκοι... Και, τότε, είπα στον εαυτό µου, όπως έλεγε ο Καντ, η τέχνη είναι δουλειά της µεγαλοφυϊας, αν δεν την έχεις, δεν αξίζει τον κόπο..., και περιορίσθηκα σε αυτοσχεδιασµούς. Εδώ και µια δεκαετία δεν µπορώ να αυτοσχεδιάσω στο πιάνο, έχω να το αγγίξω πάνω από πέντε χρόνια. Πάντα, όµως, νιώθω δεµένος µε αυτό... Έπειτα, είχα και άλλες ευκαιρίες στη ζωή µου. Υπήρχε µια Γαλλίδα γκουβερνάντα που ο πατέρας µου είχε φέρει από τη Λιόν, πολύ περίεργο πρόσωπο, λεγόταν Μαξιµίν, πήρε την ελληνική υπηκοότητα, ντυνόταν αρχαιοελληνικά, ήταν φιλόσοφος, µε διατριβή στη φιλοσοφία των µαθηµατικών. Στην αρχή ήµουν µικρός, δεν µπορούσα να επωφεληθώ τίποτε από αυτή, όταν όµως έγινα δεκατριών - δεκατεσσάρων ετών διαβάζαµε Τολστόι, Ρ. Ρολάν, µου µιλούσε για τη φιλοσοφία κ.λπ. Ήµουν τυχερός και στη φοίτησή µου στο Λύκειο, γιατί σε κάθε τάξη βρισκόταν ένας καθηγητής, µια ξεχωριστή φυσιογνωµία, που έστρεφε ακόµη περισσότερο το ενδιαφέρον µου σε πνευµατικά ζητήµατα.
Αυτό που µε εντυπωσιάζει στις βιογραφίες των προσωπικοτήτων είναι ότι διατείνονται πως από τα τρία τους µόλις χρόνια έχουν στο πετσί τους τον Σαίξπηρ, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη... Ποτέ δεν πίστεψα σε τέτοια παραµύθια. Εσείς λέτε ότι αρχίσατε να διαβάζετε στα δεκατρία σας, είναι κάτι το φυσιολογικό...
Κ.Κ.: Και λίγο νωρίτερα. Όταν ήµουν εφτά χρόνων, διάβαζα πολύ, διάβαζα την ελληνική έκδοση της Ρωµαϊκής Ιστορίας του Μόµσεν, του Ντιρί, Πλάτωνα από ελληνική εγκυκλοπαίδεια. ∆εκατριών - δεκατεσσάρων χρόνων, συνάντησα το µαρξισµό και τη φιλοσοφία. ∆εκατριών, όχι τριών... (γέλια).
Νοµίζω ότι κάποια στιγµή βρεθήκατε κοντά µε ανθρώπους της Miteleuropa. Στην Ελλάδα υπήρχαν πολλοί τέτοιοι, γερµανόφωνοι διανοούµενοι...
Κ.Κ.: Ναι. Η Ελλάδα ήταν και παραµένει ακόµη σε κάποιο βαθµό, παρά τις επίµονες προσπάθειες της γαλλικής κυβέρνησης να καταστρέψει αυτή την κληρονοµιά, χώρα διαποτισµένη από τη γαλλική κουλτούρα. Από µια στιγµή και µετά, αρχίζει να υπάρχει µια αγγλική επιρροή, η γερµανική, περιέργως, αναπτύχθηκε µετά τον Α' Παγκόσµιο Πόλεµο. Ωστόσο, υπάρχει και µια άλλη πλευρά. Η Ελλάδα ήταν και είναι µικρή χώρα µε περιορισµένη εθνική παραγωγή, έστω και αν υπάρχουν ποιητές και λογοτέχνες. Εξαιτίας αυτού, οι µεταφράσεις διαδέχονταν η µία την άλλη, περισσότερο από ό,τι στη Γαλλία. Έτσι, αυτό έδινε ένα χαρακτήρα Miteleuropa, ανθρώπους, δηλαδή, διαποτισµένους από µία µόνο κουλτούρα... Βέβαια, µετά το 1933, µε το χιτλερικό καθεστώς στη Γερµανία, η επιρροή αυτή εντάθηκε. Πέρα όµως από αυτό, εγώ, στο Πανεπιστήµιο, είχα τρεις σχετικά νέους καθηγητές που είχαν σπουδάσει στη Γερµανία (κάτι µεταξύ νεοκαντιανισµού και υπαρξισµού στυλ Γιάσπερς). Όπως και στη λογοτεχνία, άλλωστε. Προσωπικά, ανακάλυψα πολύ νωρίς Ρίλκε και Χέλντερλιν. Όλα αυτά πρόσθεσαν κάποιες κοσµοπολίτικες προκαταλήψεις.
Έχω πάει δύο φορές στην Ελλάδα. Πριν πάω, είχα µια ειδυλλιακή εικόνα για τη χώρα. Όταν επισκέφθηκα όµως για πρώτη φορά την Αθήνα, συνάντησα µια άλλη, άσχηµη εικόνα. Το πλήθος πιο ανατολικό παρά δυτικό, οι άνθρωποι, συγχωρήστε µε, µάλλον άσχηµοι. Πώς περάσαµε από αυτή την ειδυλλιακή Ελλάδα στη σύγχρονη Αθήνα, όπου και εσείς έχετε αυτές τις αρνητικές όψεις;
Κ.Κ.: Η ερώτησή σας είναι πράγµατι πολύ δύσκολη. Αφήνω την απάντηση στον Ζακ Λακαριέρ και ίσως, στο τέλος, προσθέσω κάτι...
Ζακ Λακαριέρ: Υπάρχει κάτι που οι περισσότεροι δυτικοί δεν το καταλαβαίνουν, γιατί δεν το έχουν αισθανθεί. Είτε είµαστε Γάλλοι, Γερµανοί ή Ιταλοί, έχουµε µια δύσκολη και διαιρεµένη ιστορία, αλλά είναι η ίδια. Με τα απρόοπτά της, τους πολέµους της, είναι όµως η ιστορία µας. Οι Έλληνες δεν είχαν ιστορία. Τους ξέφυγε εντελώς, ήδη από το 1453...
Κ.Κ.: Και πιο πριν...
Ζ.Λ.: Τέσσερις αιώνες Οθωµανικής κατοχής παρήγαγαν διάφορα πράγµατα, την Αθήνα για την οποία µιλήσατε, το πλήθος, την άναρχη δόµηση, αυτή την παραφροσύνη... Το 1831, µετά τον πόλεµο της Ανεξαρτησίας, όταν έπρεπε να επιλεγεί πρωτεύουσα, ο Βαυαρός πρίγκιπας είπε: Μα, προφανώς, η Αθήνα... Η Αθήνα, τότε, είχε τέσσερις χιλιάδες κατοίκους, εκ των οποίων οι τριακόσιοι ήταν βοσκοί. Κάπως έτσι η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα, ήταν µια πόλη που ξεκίνησε από το µηδέν. Στην Ελλάδα, λοιπόν, έχουµε δύο ιστορίες: µια Ελλάδα τρισχιλιετή και µια Ελλάδα εκατόν πενήντα ετών. Και όταν πηγαίνετε εκεί, προφανώς, βλέπετε τη δεύτερη... Με όλα αυτά, άλλοι λαοί ξέχασαν την κουλτούρα τους, όχι όµως οι Έλληνες, που κράτησαν τη γλώσσα τους...
Κ.Κ.: Υπάρχει η παράδοση των Ελλήνων ως λαός, όχι µόνο τυπικά η Ανεξαρτησία, αλλά η αυτονοµία στη διαχείριση των υποθέσεών τους, που διακόπτεται µε τη ρωµαϊκή κατάκτηση και ξαναρχίζει µετά την Ανεξαρτησία. Αρχικά, για πέντε αιώνες, έχουµε τους Ρωµαίους, µετά την Ανατολική Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά αυτή η αυτοκρατορία είναι ρωµαϊκή, δηλαδή είναι απόλυτη µοναρχία, όπου η θεοποίηση των Ρωµαίων αυτοκρατόρων στη Ρώµη µετά το θάνατό τους αντικαταστάθηκε από τη θεοκρατική-χριστιανική πλευρά, άρα υπάρχει για δέκα αιώνες µια όλο και περισσότερο ελληνική ζωή στην υπόστασή της, το κρατικό όµως καπάκι ήταν ανατολικο-δεσποτικό, όπως πάνω κάτω ήταν η Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία µετά τον Αύγουστο. Αυτή η πλευρά φαίνεται στις λέξεις που παρέµειναν στα νέα ελληνικά, προσδιορίζοντας τους Έλληνες αυτής της εποχής...
Ζ.Λ.: Ρωµιοσύνη...
Κ.Κ.: Ρωµιός... γραικός (στα λατινικά)..., ενώ για τη ∆ύση οι τελευταίοι δέκα αιώνες ήταν αιώνες δηµοκρατίας -που αρχίζει µε τις κοµµούνες του Μεσαίωνα- δεν υπήρξαν στην Ελλάδα...
Ζ.Λ.: Η Ελλάδα, όπως ξέρετε, γνώρισε πολλούς δεσποτισµούς (βαυαρικό κ.λπ.) και, κατά µία έννοια, το 1981 γίνεται δηµοκρατία µε την εκλογή του ΠΑΣΟΚ. Πρακτικά, η ελεύθερη έκφραση και η ελεύθερη ενασχόληση µε τα κοινά αρχίζουν µετά τους συνταγµατάρχες...
Νοµίζω ότι η ∆. Ευρώπη πάντα ζούσε µε ένα µύθο της Αρχαίας Ελλάδας. Πώς όµως έγινε και οι Γερµανοί, για παράδειγµα, οι ροµαντικοί, στα τέλη του 18ου και στον 19ο αιώνα, ρίχτηκαν στην Ελλάδα σαν σε θήραµα; Τι υπήρχε σε αυτό το φαντασιακό, που κόλλησε τόσο καλά µε τη Γερµανία, για να πάει ως τον Χάιντεγγερ, που έλεγε ότι υπάρχουν γλώσσες που επιτρέπουν τη φιλοσοφία, δηλαδή τα ελληνικά και τα γερµανικά;
Κ.Κ.: Ως προς το πρώτο σκέλος της ερώτησής σας, υπάρχουν πολλά πράγµατα που µπορούν να ειπωθούν. Αν είχα χρόνο, θα έγραφα µια ιστορία του ευρωπαϊκού φαντασιακού σε σχέση µε την Ελλάδα. Κάθε αιώνας -και κάθε χώρα- οικοδόµησαν µια Ελλάδα ανάλογα µε τις επιθυµίες τους και τις φαντασιακές τους σηµασιοδοτήσεις. Είναι πολύ καθαρή η Ελλάδα του 17ου αιώνα στη Γαλλία, η Ελλάδα του 17ου ως τον 19ο αιώνα και τώρα η Ελλάδα που παραλίγο να ερµηνευθεί στρουκτουραλιστικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για την Αγγλία και τη Γερµανία. Στην Αγγλία, όπως και στη Γαλλία, υπήρχε η ιδέα ότι η αρχαιοελληνική δηµοκρατία ήταν όχι η "εξουσία των µαζών" αλλά η "εξουσία των καθαρµάτων", ότι ο κόσµος έκανε το οτιδήποτε κ.λπ. Αυτή η αντίληψη δέσποσε για µεγάλο διάστηµα, µέχρι την εµφάνιση ενός µεγάλου ιστορικού, του Τζορτζ Μπροντ, γύρω στα 1860-1870, που αποσαφήνισε τα πράγµατα. Από εκείνη ακριβώς την περίοδο ξεκινά ο µύθος, η εξιδανίκευση. Το ίδιο περίπου συνέβη και στη Γερµανία, υπάρχει µε τον Βιλαµόβιτς µια φαντασιακή εξιδανίκευση, ωστόσο ο γερµανικός ροµαντισµός είναι εντελώς διαφορετικό πράγµα, κολυµπάει στο πάθος. Καταρχήν, εκδηλώνεται η ανάγκη των Γερµανών ποιητών και στοχαστών γι' αυτή την εποχή. Όλοι αυτοί ζητούν την ανανέωση της Γερµανίας και το κάνουν στρεφόµενοι στην Ελλάδα ως µοντέλο, ως πολικό αστέρα. Και αυτό, σε ορισµένους, είναι ορατό, όχι τόσο στο πολιτικό επίπεδο όσο ως "ολική θέαση" της ζωής: οµορφιά, αρµονία, απλότητα, πρόκειται για µια φωτεινή εστία στην ύπαρξη της ανθρωπότητας, που µαγνητίζει όλα τα βλέµµατα. Ο Χάιντεγγερ είναι µια άλλη ιστορία, κάτι το πολύ µπερδεµένο. Φυσικά και υπάρχει επιστροφή στο πνεύµα της ελληνικής φιλοσοφίας, που προέρχεται από τον Νίτσε, ο θαυµασµός των προσωκρατικών στον Νίτσε, η τραγική φιλοσοφία κ.λπ. Νοµίζω όµως ότι, από την άλλη πλευρά, στον Χάιντεγγερ δεν υπάρχει ούτε λέξη για την πολιτική κληρονοµιά, για τη σεξουαλικότητα ή τον έρωτα. Και δεν είναι τυχαίο. Πιστεύω ότι έχουµε να κάνουµε µε την αλύσωση ενστίκτων στο στοχασµό του Χάιντεγγερ που οδηγούν στο ναζισµό, σε κάθε περίπτωση, στον γερµανικό εθνικισµό.
Στη συζήτησή µας µε τον Ζ. Λακαριέρ µιλήσαµε για την οµορφιά της µητρικής σας γλώσσας. ∆ιαβάζοντάς σας όµως, ήδη από τη δεκαετία του '50, βλέπουµε ότι γρήγορα υιοθετείτε την πανεπιστηµιακή, την κοινωνιολογική γλώσσα. Γιατί; Πρόκειται για κάποια ασυνείδητη εκ µέρους σας παραχώρηση, που έγινε το "επαγγελµατικό σας σπίτι"; Η µήπως µόνο έτσι µπορούσε να γίνει, δηλαδή µόνο έτσι µπορούσατε να γράφετε;
Κ.Κ.: Επιχειρώ να γράφω ως κάποιος που θέλει να γίνεται κατανοητός από όλους. Κάποιος µου έλεγε τις προάλλες ότι γράφω ως Αγγλοσάξωνας, εντελώς πρακτικά...
Είναι αλήθεια...
Κ.Κ.: Το µοντέλο της γραφής µου είναι ο Αριστοτέλης...
Το παράδοξο σε σας είναι ίσως η ελευθερία του χρόνου στα φιλοσοφικά ή κοινωνιολογικά σας κείµενα, από την άλλη πλευρά, υπάρχει µια σταθερή επιστροφή σε λέξεις-έννοιες, σε µια δοµή που βαραίνει τη γλώσσα...
Κ.Κ.: Ίσως υπάρχει µια επίδραση της γερµανικής θεωρητικής γλώσσας, γιατί υπάρχουν φιλόσοφοι τους οποίους διάβασα πολύ, Καντ, Χέγκελ, τον Μαξ Βέµπερ που µε επηρέασε πάρα πολύ, ως προς την αυστηρότητα των εννοιών, την εννοιοδότηση. Στα κείµενά µου υπάρχουν, σταθερά, έννοιες, ορισµοί, είναι κάτι το πολύ "γερµανικό", αρχαίο, µεσαιωνικό γερµανικό.
Όταν ασκείτε κοινωνική κριτική, γράφετε ελεύθερα, όταν όµως επιχειρείτε να εγκαθιδρύσετε µια θετικότητα, µια θεωρία, παγιδεύεστε στη γλώσσα...
Κ.Κ.: ∆εν νοµίζω. Έγραψα προγραµµατικά κείµενα, όπως ένα κείµενο του 1957, για το περιεχόµενο του σοσιαλισµού, που είναι, όπως θα λέγαµε σήµερα (όρο που βέβαια απορρίπτω) ένα "ουτοπικό πρόταγµα", η περιγραφή µιας µελλοντικής κοινωνίας. Ένα µεγάλο κείµενο, που περιβάλλεται από σειρά ρητορικών προφυλάξεων. Την άσκηση αυτή δεν την επανέλαβα, περιοριζόµουνα, κάθε φορά, στις αρχές που θα πρέπει να διέπουν µια ελεύθερη και αυτόνοµη κοινωνία. Γιατί; ∆ιότι µια από τις κεντρικές µου ιδέες είναι ότι µόνο µέσα από το κίνηµα των ανθρώπινων συλλογικοτήτων µπορούν να αναδυθούν οι νέες πραγµατικές απαντήσεις στα πολιτικά προβλήµατα του καιρού µας. Αν υποθέσουµε ότι θα υπάρξει µια λαϊκή συνέλευση, εγώ θα ανέλθω στο βήµα, θα εκθέσω την άποψή µου, "αυτά πρέπει να κάνουµε, αυτό το Σύνταγµα πρέπει να ψηφίσουµε", θα είναι όµως η άποψή µου ως απλού πολίτη και µόνο. ∆εν θεωρώ τον εαυτό µου "προφήτη", ούτε ως κάποιον που δίνει την οριστική πολιτική αλήθεια, εκτός και αν µιλάµε για τις µεγάλες κατευθύνσεις, σε επίπεδο αρχών, δηλαδή της ενσάρκωσης της κοινωνικής και πολιτικής αυτονοµίας, που θα πρέπει να οριστούν από τους ίδιους τους άντρες και τις ίδιες τις γυναίκες και από κανέναν άλλο. ∆εν δίνω το δικαίωµα στον εαυτό µου να περιγράψει τι ακριβώς µπορεί να είναι µια µελλοντική κοινωνία. Αντίθετα, επιχειρώ να δείξω γιατί η σηµερινή τάξη είναι ανυπόφορη (...)
Απ' ό,τι µου λέγατε, έχετε χρόνια να συναντήσετε τον Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Σήµερα, είναι εδώ παρών, σε µια συνάντηση δύο επαναστατικών γενεών...
Ντανιέλ Κον Μπεντίτ: Ο Κορνήλιος είναι πάντα επαναστάτης, εγώ όχι... (γέλια). Τον γνώρισα µέσα από την επιθεώρηση "Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα", που διάβαζε ο αδελφός µου, αποφεύγοντας, έτσι, τα λάθη που έκαναν αυτοί...
Κάτι που σηµαίνει ότι υπάρχει µια σχέση διανοητικής πατρότητας;
Ντ.Κ.Μπ.: Είναι προφανές. Πολλά οφείλω σήµερα στις διανοητικές διαµάχες που αυτοί ξεκίνησαν.
"Αυτοί", δηλαδή ποιοι, η γενιά του Κορνήλιου;
Ντ.Κ.Μπ.: Η γενιά του αδελφού µου, που είναι µεν µεγαλύτερος από µένα, κάλλιστα όµως θα µπορούσε να είναι πνευµατικό του παιδί...
Κ.Κ.: Ο Μάης του '68 ήταν κάτι το καταπληκτικό... Η οµάδα (σηµ.: του "Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα") δεν λειτουργούσε τότε, ανασυστάθηκε µε αφορµή τα γεγονότα, βγήκε µια µικρή µπροσούρα, που ένα µέρος της περιλήφθηκε στο συλλογικό βιβλιαράκι "Το Ρήγµα" ("La Breche", µε κείµενα των Κλ. Λεφόρ, Εντ. Μορέν, Κ. Καστοριάδη). Κάναµε µερικές συνεδριάσεις, αλλά δεν συµµετείχα άµεσα...
Ντ.Κ.Μπ.: Οι απόψεις και των τριών θεωρώ ότι ερµηνεύουν και σήµερα, κατά τον καλύτερο τρόπο, τα γεγονότα...
Κ.Κ.: Μετά τα γεγονότα, µου διηγήθηκαν µια κωµική ιστορία. Ο Ντάνι ήταν στο Πανεπιστήµιο της Ναντέρ φοιτητής κοινωνιολογίας και ο Τουρέν ήταν τότε κοινωνιολόγος. Μου έλεγαν, λοιπόν, ότι, ενώ ο Τουρέν µιλούσε για τη σύγχρονη κοινωνία, ο Ντάνι σηκωνόταν συνέχεια και του έλεγε, τι είναι αυτά που λέτε, όλα αυτά έχουν αναιρεθεί από το "Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα"...
Ντ.Κ.Μπ.: ∆εν ήταν ακριβώς έτσι... Καταρχήν, στη Ναντέρ ήταν ο Τουρέν, ο Λεφέβρ, ο Μποντριγιάρ ήταν βοηθός, µια αρκετά όµορφη σκηνή. Ο Τουρέν, πριν από τα γεγονότα, µιλούσε για την ανάπτυξη της γαλλικής κοινωνίας, λέγοντας ότι το κλασικό προλεταριάτο, όπως είχε περιγραφεί από τον Μαρξ, δεν υπήρχε πλέον και εκεί του είπα ότι πρέπει να διαβάσει το "Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα", για να δει ότι πράγµατι το προλεταριάτο υπάρχει. Ότι δεν ήταν µόνο διανοητική φαντασίωση θεωρητικών µαρξιστών... Βέβαια, δεν µπορούµε να πούµε ότι οι Τουρέν, Λεφέβρ, Μποντριγιάρ "δεν καταλάβαιναν". Το πρόβληµα µε τον Τουρέν ήταν ότι ήταν καθηγητής, ενώ δεν ήταν ο Καστοριάδης. Οι φοιτητές, όµως, όταν αναµετρώντο µε τον Τουρέν, όπως, άλλωστε, και µε τον κάθε καθηγητή, δανείζονταν επιχειρήµατα από αλλού... Ο Μποντριγιάρ µόλις άρχιζε τις αναλύσεις του και, έτσι, βρισκόµαστε στο σταυροδρόµι πολλών σχολών σκέψης, κάτι που ήταν γοητευτικό. Το ενδιαφέρον για µένα -ως προς το "Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα"- ήταν ότι συµµετείχα σε µια µικρή ελευθεριακή οµάδα, η πλειοψηφούσα τάση της οποίας ήταν αναρχίζουσα, ενώ εµείς ήµασταν στη µειοψηφία και θέλαµε να ανταµώσουµε έναν ανοιχτό µαρξισµό µε τις ελευθεριακές ενορµήσεις. Ο ελευθεριακός µαρξισµός ήταν κάτι ανάµεσα στον Ντανιέλ Ντιράν, το "Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα" και, έπειτα, τα "Επιχειρήµατα" (Εντ. Μορέν). Αρδεύαµε από ό,τι υπήρχε στη Γαλλία, από τις µεγάλες σχολές σκέψης.
Κ.Κ.: Το πιο σηµαντικό από όλα ήταν η αυθόρµητη "εκκόλαψη" του "Κινήµατος της 22 Μάρτη" (σηµ.: πρόκειται για την οµάδα στην οποία συµµετείχε ο Κον Μπεντίτ) και τα γεγονότα που έγιναν στη Ναντέρ. Ήµασταν η µόνη επιθεώρηση στην Ευρώπη, ίσως σε όλο τον κόσµο, εκτός των ΗΠΑ, που αναλύσαµε τα γεγονότα του Μπέρκλεϊ. Εκεί είδαµε την εξέγερση της νεολαίας κατά της κατεστηµένης τάξης.
Ντ.Κ.Μπ.: Το γοητευτικό στο "Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα" - πέρα από τη σπανιότητα τέτοιων επιθεωρήσεων της εποχής: έκανε ακόµη και κριτική κινηµατογράφου- ήταν µια αντίληψη για το πολιτικό, που προέβλεπε προδροµικά αυτό που αργότερα θα αναδυθεί ως "πολιτισµικές επαναστάσεις". Προσέδιδε, δηλαδή, στην πολιτική όλες τις διαστάσεις της καθηµερινής πραγµατικότητας. Κι όλα αυτά, όντας, από τη µια πλευρά, "παραδοσιακή" επιθεώρηση -ταξική πάλη, προλεταριάτο- ενώ, από την άλλη πλευρά, υπερέβαινε αυτή την "παραδοσιακότητα", γιατί έδινε θέση σε νεολαιίστικα κινήµατα, όπως του Μπέρκλεϊ ή του Βιετνάµ, δεν επιχειρούσε να τα επανενσωµατώσει στα παραδοσιακά σχήµατα, αλλά έλεγε: ιδού τα νέα κινήµατα, που ενδεχοµένως δεν υπερβαίνουν τις κοινωνικές τάξεις, αλλά και που δεν εξηγούνται από µια παραδοσιακή ανάλυση της πάλης των τάξεων... ∆υστυχώς, χάσαµε, από το κίνηµα του '68 αναδύθηκαν οι πιο "παραδοσιακοί", που µετά έγιναν γνωστοί. Οι τροτσκιστές και οι µαοϊκοί ήταν οι τάσεις που πριν και κατά τη διάρκεια του '68 αντιπαλεύαµε...
Κ.Κ.: Και αυτό ήταν το δράµα του "µετά-'68". Γιατί οι άνθρωποι που έδρασαν στα γεγονότα πήγαν στο σπίτι τους και όσοι συνέχισαν να κάνουν κάτι δεν βρήκαν τίποτε άλλο από το να ξαναπέσουν σε µικρο-γραφειοκρατικές οµάδες, τροτσκιστές-µαοϊκοί, αν και για τους µαοϊκούς πρέπει να βάλουµε µια υποσηµείωση. Αυτοί οι τελευταίοι έτρεφαν ψευδαισθήσεις για την αυτοαποκαλούµενη "Κινεζική Πολιτισµική Επανάσταση", πίστευαν ότι η Κίνα ήταν µια µικρή ευκαιρία...
Ντ.Κ.Μπ.: Και µια απάντηση στο σταλινισµό... Ήταν µια φαντασµαγορική ψευδαίσθηση, που, όµως, από µια στιγµή και µετά λειτούργησε... Χάσαµε λοιπόν, γιατί, επιπλέον, αυτή η "σχολή σκέψης" δεν αναγνωρίσθηκε στη Γαλλία. Υπήρχε κόσµος που επικαλείτο τον Αλτουσέρ και άλλους, αυτοί ήταν το "πρωτοσέλιδο" της πνευµατικής κίνησης, ενώ οι Καστοριάδης, Λεφόρ, Μορέν, είχαν για καιρό απορριφθεί από τη "δηµοκρατία των διανοουµένων" (...)
Είστε πολιτικά στρατευµένος από πολύ µικρός, όπως είπατε, συνεχίσατε µετά το 1945 στη Γαλλία. Έχουµε, µεταξύ άλλων, έναν Καστοριάδη που ασχολείται µε την ψυχανάλυση και από εκεί ίσως προέρχεται και η έννοια "φαντασιακό" που χρησιµοποιείτε, µια λέξη- κλειδί στο έργο σας.
Κ.Κ.: ∆εν σχετίζεται τόσο µε την πολιτική όσο µε την απόρριψη του µαρξισµού. Όταν έπαψα να είµαι µαρξιστής -διαδικασία που ξεκίνησε το 1953 και διήρκεσε ως το 1960- το πρώτο πράγµα προς απόρριψη ήταν η αντίληψη για την ιστορία, που οµογενοποιούσε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, τη συρρίκνωνε στις "παραγωγικές δυνάµεις". Ήταν η εποχή που διάβαζα πολύ µυθολογία και έκανα πολλά ταξίδια στην Άπω Ανατολή, για επαγγελµατικούς λόγους. Θυµάµαι, όταν πήγα στο Μπανγκόγκ, που δεν έχει καµιά σχέση µε το σηµερινό, και επισκέφθηκα τις παγόδες, οικοδοµηµένες µε απίθανους τρόπους, µε τα πιο βίαια και κιτς χρώµατα, αναρωτήθηκα τι σηµαίνει "οι παραγωγικές δυνάµεις της Καµπότζης... σχετίζονται µε αυτό..." (γέλια)..., ήταν µια αυθαίρετη κατασκευή των ανθρώπων που το έφτιαξαν. Το αυθαίρετο- δηµιουργία, το µη εξηγήσιµο-δηµιουργία, είναι πάντα µετά τη φαντασία. Προφανώς, εδώ δεν υπάρχει µόνο η φαντασία των ατόµων αλλά και η φαντασία ενός λαού, που αποκαλώ φαντασιακό, ριζικό φαντασιακό, που θεσµίζει µια κοινωνία. Αυτή ήταν η αφετηρία, έπειτα µπολιάσθηκε µε µια επιστροφή- επανερµηνεία του Φρόιντ, όσον αφορά τη διάσταση της φαντασίας στην ψυχή του ενός και µοναδικού προσώπου. Όπως και σε ένα άλλο πεδίο, στο κατεξοχήν πεδίο, αυτό της λογοτεχνίας, της τέχνης, ακόµη και η τεχνική είναι φαντασιακή οικοδόµηση.
ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ
ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΓ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
ΣΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ
ΘΕΜΑ:
ΠΑΙΔΙ,ΓΟΝΕΙΣ,ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟ
ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΩΝ ΒΕΡΜΟΥΔΩΝ;
"Διάβασες;
Έγραψες καλά στο τεστ; Σε
βγάλανε έξω απ΄την τάξη; Όλοι
παράπονα έχουν από σένα.
Είσαι άχρηστος-η, δεν μου
έμοιασες καθόλου.
Πάλι άργησες. Όλη τη μέρα στο
facebook είσαι. Θα σου πάρω το playstation
αν δε φέρεις καλούς
βαθμούς.
Θα σου πάρω το playstation 16 αν φέρεις
καλούς βαθμούς...και το
κινητό και η TV δεν πάνε πίσω.
Αυτά και άλλα
πολλά. "
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 7 /12 στις 7.30μμ.
ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
(ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΥ 13)
Θα μιλήσουν
Ο
ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ-ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΗΣ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΙΚΟΣ
ΣΙΔΕΡΗΣ.
ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ,
ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Φέρτε
τις
ερωτήσεις σας και
ΕΛΑΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
ΣΑΣ για να μη μείνουμε
μεταξεταστέοι.
