Π. Πολάκης για την άρση ασυλίας του: Ξεκάθαρη πολιτική δίωξη

H δεύτερη - και ίσως θανατηφόρα - δόση της θεραπείας σοκ. Του Σ. Κούλογλου

 
«Μία καινούργια κυβέρνηση έχει στη διάθεση της 6 με 9 μήνες για να επιβάλει μείζονες αλλαγές. Αν δεν αδράξει την ευκαιρία για να δράσει αποφασιστικά στη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν θα της προσφερθεί ξανά αυτή η ευκαιρία». Μίλτον Φρίντμαν
Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζει κατά γράμμα την οδηγία του γκουρού του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού. Φυσικά για όλες τις εκλεγμένες κυβερνήσεις του κόσμου, ο «μήνας του μέλιτος» μετά την εκλογή τους, είναι η προσφορότερη περίοδος για να εφαρμόσουν το πρόγραμμα τους. Αλλά ο Φρίντμαν δεν αναφερόταν σε κανονικές κυβερνήσεις, αλλά στην κυβέρνηση που έχει στόχο, μέσα από μια θεραπεία σοκ, να «επιβάλλει μείζονες (νεοφιλελεύθερες) αλλαγές», εκμεταλλευόμενη μια συγκυρία που σπάνια εμφανίζεται.
Η ειδική συγκυρία που σήμερα εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Πρώτον, του απρόσμενου, ακόμη και για την ΝΔ προεκλογικά, εκλογικού ποσοστού της με το οποίο κέρδισε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία καθώς και της επακόλουθης αμηχανίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δεύτερον, της δεδηλωμένης πρόθεσης του «βαθέος συστήματος» της οικονομικής ολιγαρχίας και των οικογενειών που ελέγχουν την οικονομία και τη χώρα, να μην επιστρέψει ποτέ ξανά η αριστερά στην εξουσία. Όχι γιατί εφάρμοσε καμιά ριζοσπαστική πολιτική, αλλά γιατί «δεν έπαιξε μπάλα», όπως το σύστημα θέλει να κάνουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Τρίτον, της σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας της στα ΜΜΕ, τα οποία ούτε μπαίνουν στον κόπο να ελέγξουν την κυβέρνηση για τις πρωτοφανείς ενέργειες και τις ανακολουθίες της, από την παρουσία καραμπινάτων χουντικών στις γραμμές της ή την αντικατάσταση των δικαστικών που εξετάζουν τα οικονομικά σκάνδαλα μέχρι την κατάργηση όλων σχεδόν των ανεξάρτητων αρχών και την υπαγωγή τους σε ένα υδροκέφαλο, πανίσχυρο πρωθυπουργικό γραφείο.
Όταν ο Μίλτον Φρίντμαν ταξίδευε  από το Σικάγο στη Χιλή το 1975, μόλις δύο χρόνια μετά το βάρβαρο πραξικόπημα του Πινοσέτ,  για να τον συμβουλεύσει πως θα επιβάλλει «μείζονες αλλαγές» στην κοινωνία και το οικονομικό σύστημα της χώρας, ήξερε ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Όταν στην τελετή για την επέτειο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, η ΕΡΤ «ξεχνάει» στο ρεπορτάζ της να αναφέρει καν ότι παρίστατο και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι σαν να μην υπάρχει αντιπολίτευση στη χώρα.
Υπάρχει επιπλέον και ο παράγοντας του φόβου. Σε οποιαδήποτε προσπάθεια εφαρμογής ενός στυγνού νεοφιλελεύθερου μοντέλου, όπως αυτό που ήδη προανήγγειλε η ΝΔ με το σύστημα Πινοσέτ στο ασφαλιστικό ή την κατάργηση του 8ωρου και της πενθήμερης εργασίας, οι πολίτες πρέπει να φοβούνται. Πρέπει να υπάρχει σοκ και δέος. Η απόφαση του κ. Μητσοτάκη να επιμείνει στην πρόσληψη 1500 αστυνομικών ματαιώνοντας την πρόσληψη των εκπαιδευτικών που είχε αποφασίσει η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν οφείλεται μόνο στη δημαγωγική εκμετάλλευση του αισθήματος ασφάλειας και της ανομίας, που βέβαια κακώς υποτιμήθηκε τα προηγούμενα χρόνια: οι πολίτες πρέπει να ξέρουν ότι αν αντισταθούν στα μέτρα που έρχονται, θα υποστούν σοβαρές συνέπειες. 

Όσο για τα μέτρα, είναι αυτά που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις που ακολουθούν τις οδηγίες Φρίντμαν: ευρείες ιδιωτικοποιήσεις, μείωση ή διάλυση του κοινωνικού κράτους, απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και του ασφαλιστικού συστήματος. Αυτό το νέο καθεστώς του οποίου η δημιουργία βρίσκεται σε εξέλιξη θα στηρίζεται ιδεολογικά στο τρίπτυχο πατρίς -θρησκεία - οικογένεια, όπως έχουν δείξει οι δηλώσεις της θεούσας υπουργού Παιδείας, το λιβάνισμα της νέας εξουσίας από τους ιεράρχες (με το αζημίωτο φυσικά αφού έρχονται και μπίζνες) ή και οι εξαγγελίες για την πιθανή χρηματοδότηση των γυναικών που θα γεννούν πριν από τα 30 τους, γεγονός που θα διευκολυνθεί αν, σε ένα ακόμη εκσυγχρονιστικό μέτρο, απαγορευτούν και οι αμβλώσεις. (Από το τρίπτυχο, στην πατρίδα έχουν κάποιο πρόβλημα με το Μακεδονικό, αλλά κάτι θα βρουν και για αυτό). 
Παραγνωρίζοντας ότι άλλο κράτος και άλλο επιχείρηση, η χώρα θα κυβερνάται σαν μια εταιρεία ή καλύτερα οι εταιρείες θα κυβερνούν τη χώρα, αναλαμβάνοντας με την μορφή του outsourcing βασικές δημόσιες λειτουργίες. «Σε κάθε χώρα όπου εφαρμόστηκαν οι πολιτικές της σχολής του Σικάγου τα τελευταία 30 χρόνια», σημειώνει η Νάομι Κλάιν στο εξαιρετικό βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ», «αυτό που προέκυψε ήταν μια κραταιά συμμαχία ανάμεσα σε μια δράκα πανίσχυρων εταιρειών και σε μια τάξη πλούσιων πολιτικών - με τις διαχωριστικές θέσεις ανάμεσα στις δύο ομάδες να είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτες και διαρκώς μετακινούμενες». Το βλέπουμε ήδη, με επικεφαλής εταιρειών security να αναλαμβάνουν την ΕΥΠ, τον σύμβουλο της εταιρείας που χτίζει το Ελληνικό να αναλαμβάνει υφυπουργός αρμόδιος για… το Ελληνικό και τον Περιφερειακό Διευθυντή Νοτιοανατολικής Ευρώπης της Google να ορκίζεται υφυπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης αρμόδιος για τα θέματα ψηφιακής στρατηγικής!
Όταν ο κ. Βορίδης έκανε πέρυσι μυστηριωδώς λόγο, για αλλαγές στο κράτος και τους θεσμούς που θα αποτρέψουν μια για πάντα την επιστροφή της «ελαττωματικής» αριστεράς στην εξουσία, εννοούσε ακριβώς μια τέτοια ριζική αλλαγή  της οικονομίας και της κοινωνίας αλλά και των κανόνων της ηθικής στην πολιτική, που από την μεταπολίτευση και έπειτα σεβόταν και η ελληνική κεντροδεξιά. Η πρώτη δόση της θεραπείας σοκ εφαρμόστηκε στην ελληνική κοινωνία με τη χρεοκοπία του 2009 και τα βίαια μέτρα που ακολούθησαν. Αλλά η θεραπεία δεν ολοκληρώθηκε γιατί ο ασθενής αντέδρασε. Η δεύτερη θα χορηγηθεί τώρα. Αν δεν αντιδράσουμε, σπάζοντας το φόβο και οργανώνοντας αντιστάσεις, χωρίς πολλές ομφαλοσκοπήσεις και τη γνώριμη αριστερή εσωστρέφεια, ίσως αποδειχθεί θανατηφόρα. 

Η επέλαση του νεοπουριτανισμού- Ευγενία Λουπάκη -πηγή: Αυγή

“You see a street... Like any street... Look closer...” είναι οι πρώτες φράσεις του τρέιλερ της σπουδαίας ταινίας του Σαμ Μέντες “American beauty”.
Το 1999 η ταινία αυτή, με πρωταγωνιστή τον συγκλονιστικό Κέβιν Σπέισι, παρουσίασε με ανατριχιαστικά προφητικό τρόπο μια ανατομία της “μεσαίας τάξης” των ΗΠΑ. Της τάξης των family values, των ματαιωμένων προσδοκιών και των καταπιεσμένων επιθυμιών. Επί της οποίας πάτησε και στηρίχθηκε και αναρριχήθηκε στην εξουσία ο πορτοκαλής μεγιστάνας, ο νεοφιλευθερισμός αυτοπροσώπως, συνοδευόμενος από τις πιο ακραία αντιδραστικές και απάνθρωπες ιδέες. Ο νεοπουριτανισμός εισέβαλε ορμητικά στη δημόσια σκηνή μαζί με τις υποτιμητικές απόψεις του Ντόναλντ Τραμπ για τις γυναίκες, που είχαν λόγω και έργω εκφραστεί και γίνει παγκόσμια γνωστές - τα χουφτώματα ήταν το λιγότερο.
Η ταινία μού ήρθε αυτόματα στο μυαλό μαζί με την εικόνα των σκούρων κοστουμιών και των συντηρητικών φορεμάτων με το σταυρουδάκι στον λαιμό, τη μέρα της ορκωμοσίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μαζί με την εικόνα από πεθερές και συμπεθέρες που παρακολουθούσαν έξαλλες από ενθουσιασμό την “ενθρόνιση”. Μαζί με την εικόνα της μαύρης μαυρίλας των ρασοφόρων που αναγορεύθηκαν πάλι σε πολιτική εξουσία.
Ο νεοπουριτανισμός είναι τέκνο του νεοφιλελευθερισμού και το “Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια” είναι ο φερετζές του. Βλέπεις, π.χ. μια οικογένεια να προσέρχεται χαρωπή στην ορκωμοσία ντυμένη με πενήντα αποχρώσεις του μπλε από την εταιρεία της συζύγου του κ. Μητσοτάκη; Και τον πρωθυπουργό να φιλάει ευλαβικά το χέρι του αρχιεπισκόπου; Αν κοιτάξεις λίγο από πιο κοντά, θα δεις να μαίνονται ενδοοικογενειακές συγκρούσεις για την εξουσία, θα δεις να έχει ήδη αναλάβει θέση στην Goldman Sacks η μόλις 21 χρόνων θυγατέρα του, θα δεις τις ελεγχόμενες επιχειρηματικές δραστηριότητες της συζύγου του.
Βλέπεις μια αξιοσέβαστη κυρία που θυμίζει θεούσα στην εμφάνιση και ανέλαβε μόλις το υπουργείο Πολιτισμού; Αν κοιτάξεις λίγο πιο κοντά, θα δεις μια αδίστακτη γυναίκα που πρωταγωνίστησε στο μεγαλύτερο αρχαιολογικό φιάσκο, αυτό της Αμφίπολης, για να εξυπηρετήσει τον Αντώνη Σαμαρά. Που έκανε σημεία και τέρατα στο υπουργείο με το αμαρτωλό Ταμείο Αληλλοβοήθειας και ετοιμάζεται σήμερα να δώσει στους ιδιώτες τον πολιτιστικό θησαυρό της χώρας.
Βλέπεις μια όμορφη, νέα κοπέλα που γίνεται υφυπουργός Εργασίας; Αν κοιτάξεις λίγο από πιο κοντά, θα δεις μια θρασύτατη ανιστόρητη τεχνοκράτισσα, ένα golden girl, με σπουδές στην Αγγλία, μπλα, μπλα, και θητεία στον ΟΟΣΑ, που αποκαλεί “συλλογική ψυχική ασθένεια” τον σεβασμό στους αγώνες κατά της δικτατορίας.
Βλέπεις έναν αξιοσέβαστο καθηγητή Χωροταξίας και Πολεοδομίας να γίνεται υφυπουργός Περιβάλλοντος; Αν κοιτάξεις λίγο πιο κοντά, βλέπεις ότι είναι άνθρωπος του Λάτση και διαπραγματευόταν εκ μέρους του για το Ελληνικό.
Βλέπεις κι από κοντά κι από μακριά τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου να τον έχει αναλάβει απευθείας ο ΣΕΒ.
Βλέπεις και φρεσκοξυρισμένο, με το μάγουλο φράπα και το μαλλί κάγκελο, τον κ. Τζιτζικώστα, περιφερειάρχη της περιοχής που ακόμα θρηνεί, μετράει πληγές και δεν έχει ρεύμα.
Βλέπεις και τον “Ράμπο” Χρυσοχοΐδη να συγκεντρώνει εξουσίες για το καλό σου. Αν σκύψεις λίγο και κοιτάξεις από κοντά, θα τσούξουν ήδη τα μάτια σου από το δακρυγόνο στους δρόμους.
Δεν είναι μια συνηθισμένη δεξιά κυβέρνηση αυτό που βλέπεις. Αν κοιτάξεις από πιο κοντά, μαζί με τα κουστούμια τους φέρνουν και την Ιερά Εξέταση, που θα ’λεγε κι η μεγάλη βασίλισσα, η Ελισάβετ Α’.

Δεν υπάρχει περίοδος χάριτος

Συνηθίζεται να λέμε ότι κάθε νεοεκλεγμένη κυβέρνηση έχει μια περίοδο χάριτος μέχρι να διαμορφώσει το στίγμα της. Δεν ισχύει γι' αυτή την κυβέρνηση. Γιατί το στίγμα της το έχει καταστήσει καθαρό από τον τρόπο με τον οποίο έκανε αντιπολίτευση. 

Ούτε τα μεγάλα ντιλ που έχει ετοιμάσει κατάφερε να κρύψει, ούτε την πρόθεσή της να ακυρώσει όλα τα θετικά κοινωνικά μέτρα, ούτε τον ακροδεξιό λαϊκισμό της στα θέματα της ασφάλειας. Και το γεγονός ότι μετά από αλλεπάλληλες εκστρατείες πολιτικής τοξικότητας, σταμάτησαν για έναν μήνα -για λόγους πολιτικής τακτικής- να βρίζουν την Αριστερά δεν σημαίνει ούτε ότι έγιναν διαλλακτικότεροι, ούτε απέκτησαν κουλτούρα πολιτικού πολιτισμού, ούτε ότι άλλαξαν τα σχέδιά τους.
Όλα αυτά που παρακολουθούμε τις τρεις τελευταίες μέρες ήταν απολύτως προβλέψιμα. Ο ρόλος και η αποστολή των άγνωστων τεχνοκρατών που έχει επιστρατεύσει ο Κ. Μητσοτάκης σε όλα τα υπουργεία άρχισε ήδη να αποκαλύπτεται.
Οι συσκέψεις για τη ΔΕΗ, η πρεμούρα να δηλωθεί πλήρης υποταγή στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του ομίλου Λάτση, το κλείσιμο του ματιού στην Ελληνικός Χρυσός, η τοποθέτηση ανώτατου δικαστικού σε μια θέση κλειδί για την παραγραφή των σκανδάλων είναι πράγματα που κανέναν δεν αιφνιδίασαν.
Όπως δεν αιφνιδίασαν οι ακροδεξιές ιδεοληψίες που υποβαθμίζουν την πολιτική για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τροφοδοτούν με υπερεξουσίες την αστυνομία και παραχωρούν στην Εκκλησία αυξημένες δυνατότητες να παρεμβαίνει στην εκπαίδευση.
Όχι, λοιπόν. Δεν υπάρχει περίοδος χάριτος. Υπάρχει μόνο η ανάγκη να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά την κοινωνία και τη δημοκρατία. Από τώρα.

Διαβάστε σήμερα στην ΑΥΓΗ: Σκέρτσος κερνά, ΣΕΒ πίνει...

Βόμβα εργοδοτών για τον κατώτατο μισθό

Ως πρώην γενικός διευθυντής του ΣΕΒ είχε οργανώσει και κατέθεσε προσφυγή στο ΣτΕ για να μην δοθούν οι τριετίες...
Σήμερα ο ίδιος άνθρωπος, ως συντονιστής του κυβερνητικού έργου, θα δώσει οδηγίες στον υπουργό Εργασίας Γ. Βρούτση πώς να αντιμετωπίσει την προσφυγή εκ μέρους του Δημοσίου!

Συνέντευξη της Εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία στο Newsbeast.gr

Συνέντευξη της Εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία στο Newsbeast.gr

- Μπορεί να είστε ένα σχετικά νέο πρόσωπο στην πολιτική σκηνή του τόπου αλλά αφήσατε ήδη το στίγμα σας. Είστε μια δυναμική γυναίκα. Μία από τις έξι γυναίκες που πρέπει να προσέξουμε τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times. Σε προσωπικό επίπεδο πού θέλετε να το φτάσετε; Ποιο είναι το όραμά σας;
Ξέρετε τα τελευταία χρόνια ήταν, μεταξύ άλλων, μια καλή άσκηση στο πόσο επισφαλές είναι να κάνουμε μακροπρόθεσμες προβλέψεις για το προσωπικό μας μέλλον. Η διάσταση του απρόβλεπτου τελικά δεν αφορά μόνο τις μεγάλες ιστορικές αφηγήσεις, αλλά διαπερνά την καθημερινότητα του καθενός και της καθεμίας από εμάς. Και αυτή είναι μια χρήσιμη υπόμνηση. Όπως φαντάζεστε, δεν είχα προσχεδιάσει το ότι κάποια στιγμή θα είχα την τιμή, και την ευθύνη, να βρεθώ επικεφαλής του υπουργείου Εργασίας. Στο πνεύμα αυτό, πιστεύω ότι οι προσωπικοί μας στόχοι μεταβάλλονται μέσα στο χρόνο και συναρτώνται από συλλογικές αναζητήσεις και προβληματισμούς. Και το δικό μου όραμα είναι ακριβώς αυτό: να μπορώ με τη δουλειά και τη σκέψη μου, από όποια θέση, να συμβάλλω σε ένα συλλογικό σχέδιο που έχει στο επίκεντρό του την ανάδυση ενός νέου υποδείγματος οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.

- Το διάστημα των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς, είχατε βιώσει φόβο για μια πιθανή αποτυχία η οποία θα μπορούσε να είχε αντίκτυπο στον κόσμο αλλά και θα σας στιγμάτιζε; Πόσο αλλάζει ένας άνθρωπος όταν γίνεται υπουργός;
Δεν ήταν ακριβώς φόβος. Ήταν μια βαθιά αγωνία που προέκυπτε από την επίγνωση ότι κάθε απόφαση, κάθε λέξη από το κείμενο της συμφωνίας, θα επηρέαζε τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Αυτό εμπεριέχει ένα τρομακτικό φορτίο ευθύνης. Και αυτό το φορτίο ευθύνης το νιώθαμε όλοι και όλες που είχαμε συμμετοχή στη δύσκολη φάση της διαπραγμάτευσης. Και αν κρατάω κάτι από την εμπειρία της διαπραγμάτευσης, είναι ότι παλέψαμε για πολλά. Και αυτό το «πολλά» εμπεριέχει και την υπεράσπιση δικαιωμάτων και υποδομών που ήταν στο στόχαστρο, εμπεριέχει όμως και την προσπάθεια να κερδίσουμε περισσότερα.
Πολλά περισσότερα από όσα ήταν διατεθειμένοι να μας παραχωρήσουν οι θεσμοί και σίγουρα πολλά περισσότερα από όσα θα επεδίωκε ή θα κατάφερνε η εγχώρια αξιωματική αντιπολίτευση. Και η αντίδρασή της με βοήθησε στο να αλλάξω σε κάτι. Να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι ζητούμενο να είναι όλοι ευχαριστημένοι από τις αποφάσεις σου. Ζητούμενο είναι να νιώθεις ότι έπραξες το καλύτερο δεδομένων των συνθηκών για τα συμφέροντα των πολλών, των ανώνυμων, των εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στη χώρα αυτή.
 - Ποια είναι τα όρια της δικής σας ηθικής; Μέχρι πού φτάνει; Πότε αρχίζουν οι κόκκινες γραμμές σας;
Σε έναν τόπο που η πολιτική είναι κατάστικτη από εξαγγελίες περί ηθικής και, συγχρόνως, πρακτικές διαφθοράς, κανείς πρέπει να είναι πάρα πολύ προσεκτικός γι’ αυτά που λέει για να μην φανεί υποκριτικός.
Σε αυτό το πλαίσιο, αν έπρεπε να ορίσω έναν καταστατικό κανόνα για την πολιτική, θα έλεγα να μην είναι η επιδίωξη της εξουσίας αυτοσκοπός και να μπορεί κανείς να αντισταθεί σε αυτόν τον πειρασμό.
Και νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όσα λάθη κι αν έκανε, ήταν πιστός σε αυτή την αρχή.
Η δική μου κόκκινη γραμμή; Να έρθει κάποια στιγμή που να θεωρώ ότι η διαπλοκή οικονομικών συμφερόντων και πολιτικής είναι κάτι το φυσιολογικό.

- Πριν τις Ευρωεκλογές, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, υπήρχε η αίσθηση πως οδεύατε στην κάλπη αφ’ υψηλού. Το τελευταίο διάστημα η εικόνα δείχνει να έχει αλλάξει. Χαμηλοί τόνοι και άλλη στρατηγική. Μήπως τελικά δεν είχατε εκτιμήσει σωστά την πραγματική εικόνα που επικρατούσε στην κοινωνία;
Είναι προφανές ότι μετά από κάθε εκλογικό αποτέλεσμα, οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να αποδεχτούν και να ερμηνεύσουν το μήνυμα που στέλνει η κοινωνία. Ως προς το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν συμφωνώ ότι ήταν υφολογικό το ζήτημα. Αυτό που ανέδειξε το αποτέλεσμα είναι ότι οι ανάγκες και οι προσδοκίες της κοινωνίας μας ήταν μεγαλύτερες απ’ όσα μπορέσαμε να κάνουμε τα τέσσερα αυτά χρόνια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν πολλά βήματα αλλά το ότι ο κόσμος περίμενε περισσότερα. Καλούμαστε λοιπόν να μιλήσουμε ακριβώς για το τι ορίζουμε ως περισσότερα.
Γνωρίζουμε όλοι ότι τώρα, για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, μπορούμε να κάνουμε αυτήν την συζήτηση και ο λόγος είναι απλός: γιατί η κρίση και τα μνημόνια είναι οριστικά πίσω μας. Η επίγνωση αυτή τροφοδοτεί και το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη μέρα: σχεδιάζουμε και οραματιζόμαστε την Ελλάδα στην οποία η κρίση θα είναι οριστικά το παρελθόν. Και για αυτόν τον λόγο, τώρα που έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε περισσότερα, έχει εξαιρετική σημασία η επιλογή που θα κάνει ο ελληνικός λαός. Αν θα προχωρήσουμε με ένα σχέδιο για περισσότερες θέσεις εργασίας με αυξημένους μισθούς και δικαιώματα, για καλύτερη υγεία και παιδεία, για δικαιότερη φορολογία ή θα επιστρέψουμε στις πολιτικές που δημιούργησαν και όξυναν την κρίση.

- Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αναδειχθεί πρώτο κόμμα; Γυρίζει η μεγάλη διαφορά που διαμορφώθηκε στις Ευρωεκλογές ή θα ψάξετε μια διαχειρίσιμη ήττα και μετά επιθετική αντιπολίτευση;
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναδειχθεί πρώτο κόμμα. Είναι αναμφίβολα μια δύσκολη μάχη, μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αλλά είναι μια μάχη ανοιχτή. Δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία δύσκολη συγκυρία και πιστεύω ότι και αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε. Οι εθνικές εκλογές έχουν το δικό τους ισχυρό διακύβευμα, το οποίο δεν συνδέεται με αυτό τον ευρωεκλογών. Και οι πολίτες ξέρουν ότι ψηφίζουν για τη ζωή τους. Ξέρουν ότι η ψήφος τους αφορά την πολιτική που θα ασκηθεί από την αμέσως επόμενη μέρα στη χώρα, εν προκειμένω αν θα προχωρήσουμε με ένα σχέδιο εμβάθυνσης των κατακτήσεών μας στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ή αν θα προχωρήσουμε με το ακραία νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του κ. Μητσοτάκη, επιστρέφοντας στην ουσία στο δρόμο που μας οδήγησε πριν χρόνια στην κρίση.

- Πώς θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν συνεχίσει και μετά τις εκλογές να είναι κυβέρνηση, να δημιουργήσει 500.000 νέες θέσεις εργασίας την επόμενη τετραετία;
Δεσμευόμαστε ότι θα δημιουργήσουμε 500.000 θέσεις εργασίας και με αυτόν τον τρόπο θα αποκαταστήσουμε πλήρως το 1 εκατομμύριο θέσεων εργασίας που χάθηκαν κατά την διάρκεια της κρίσης. Αυτός ο στόχος είναι απολύτως ρεαλιστικός και στηρίζεται εν πολλοίς στα όσα καταφέραμε αυτήν την τετραετία, όπου δημιουργήσαμε περισσότερες από 400.000 νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Εδώ υπάρχει μια κρίσιμη παράμετρος. Οι περισσότερες θέσεις εργασίας πρέπει να συνδυάζονται με βελτιωμένες αποδοχές και κατοχυρωμένα δικαιώματα. Γι’ αυτό έχουμε συγκεκριμένο πλάνο που περιλαμβάνει κίνητρα για τη δημιουργία θέσεων πλήρους απασχόλησης, επέκταση περισσότερων κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, διαδοχικές αυξήσεις του κατώτατου μισθού, επιδότηση εισφορών για αύξηση του καθαρού μισθού των εργαζομένων. Και στο ζήτημα της ποιότητας των θέσεων εργασίας δώσαμε συγκεκριμένα δείγματα γραφής. Θα σας πω μόνο ένα παράδειγμα από τον κλάδο των ξενοδοχείων: η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων σήμανε ότι οι μέσες μηνιαίες αποδοχές των εργαζομένων αυξήθηκαν κατά 103 ευρώ.

- Τα μνημόνια γονάτισαν τον ελληνικό λαό. Αυτό το αποδέχονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Είναι σήμερα η Ελλάδα μια φτωχή χώρα; Μπορεί να ανατραπεί αυτή η κατάσταση;
Η Ελλάδα μπορεί να είναι μια χώρα σήμερα λιγότερο πλούσια από την αρχή της κρίσης αλλά δεν είναι μια φτωχή χώρα. Η οικονομία σημειώνει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, δημιουργούνται χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, τα δημόσια οικονομικά μας είναι ρυθμισμένα και οργανωμένα σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο, ο κρατικός προϋπολογισμός πλεονασματικός, τα δημόσια ταμεία εύρωστα με ισχυρά αποθεματικά και το δημόσιο χρέος ρυθμισμένο πια ώστε οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας να μην ξεπερνούν το 15% του ΑΕΠ της. Αλλά αφήνοντας στην άκρη τη διάσταση των οικονομικών μεγεθών, η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μας δεν ήμασταν φτωχή χώρα σε αλληλεγγύη, σε ανθρωπιά, σε δημιουργικότητα.
Η δύναμη μας να ξεπερνάμε τις δυσκολίες, η ικανότητα να σκεπτόμαστε και να δίνουμε λύσεις σε συνθήκες κρίσης έδειξε ότι ακόμα είμαστε μια χώρα πλούσια σε ανθρώπους και δημιουργικές δυνάμεις. Δεν υποτιμώ το αναντίρρητο γεγονός ότι στα χρόνια της ύφεσης φτάσαμε στα όρια μίας ανθρωπιστικής κρίσης. Άλλωστε η αντιμετώπιση αυτής της κρίσης ήταν και η πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης μας. Είναι όμως ιδιαιτέρα σημαντικό να θυμόμαστε ότι είμαστε μια κοινωνία με μοναδικές δυνατότητες, προϋπόθεση όμως για την αξιοποίηση τους είναι μια πολιτική που να υπηρετεί τους πολλούς και όχι τους λίγους.

- Η αύξηση του κατώτατου μισθού ήταν και παραμένει ένα σημαντικό νομοθέτημα, μια επιτυχία που σε προσωπικό επίπεδο την καρπώνεστε εσείς και η ομάδα σας. Τι άλλο θα θέλατε να κάνετε και τελικά δεν προλάβατε; Ή δε σας το επέστρεψαν οι καταστάσεις;
Πάντα υπάρχει η αίσθηση ότι μπορούσες να κάνεις περισσότερα και δεν πρόλαβες. Ωστόσο νομίζω ότι σε επίπεδο απολογισμού υπάρχουν ήδη πολύ σημαντικά πράγματα: η κατάργηση του υποκατώτατου μαζί με την αύξηση του κατώτατου μισθού, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η μείωση της αδήλωτης εργασίας κατά περισσότερες από δέκα μονάδες, τα μέτρα που πήραμε για την ενίσχυση της προστασίας των εργαζομένων και τον περιορισμό της παραβατικότητας στους χώρους δουλείας, για την τήρηση των ωραρίων και τη δήλωση και πληρωμή των υπερωριών, για την προστασία των εργαζομένων στις εργολαβίες, για την πληρωμή των μισθών κ.α.
Για να μην αποφύγω όμως την ερώτησή σας θα ήθελα να είχαμε στην διάθεση μας περισσότερο χρόνο και ιδίως περισσότερο χρόνο με πολιτική ελευθερία για να προχωρήσουμε μέτρα για την ενίσχυση των σχέσεων πλήρους απασχόλησης, για την κάλυψη και άλλων τυφλών σημείων που επιτρέπουν παραβατικότητα στην αγορά εργασίας, αλλά και κυρίως για την ενίσχυση της εργασίας των γυναικών. Αυτοί οι στόχοι υπάρχουν στο πρόγραμμά μας για την επόμενη τετραετία και ελπίζω οι πολίτες να μας δώσουν την ευκαιρία να τους επιτύχουμε ώστε η Ελλάδα το 2023, στο τέλος της επόμενης τετραετίας δηλαδή, να είναι μια ριζικά διαφορετική χώρα.

- Ποιο ήταν το μεγαλύτερο καλό που πρόσφερε στον τόπο η κυβέρνησή σας;
Αν μπορούσε κάποιος να βάλει δίπλα-δίπλα το τι παρέλαβε αυτή η κυβέρνηση και το τι αφήνει θα έβλεπε τι έχει αλλάξει στην χώρα. Το 2014 ζούσαμε με το υπαρξιακό άγχος αν η χώρα μας έχει αύριο, σήμερα αυτό το άγχος έχει εξοβελιστεί από τις ζωές μας. Το πιο σημαντικό που κατάφερε η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η χώρα επανήλθε σε μια κανονική πορεία, μπορούμε πλέον να σχεδιάζουμε το μέλλον μας χωρίς την ασφυκτική εξάρτησή μας, πολιτική και οικονομική, από τους δανειστές μας.
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση μας αναγκάστηκε να πάρει δύσκολες αποφάσεις αλλά αποφάσεις που συνεπάγονταν πολύ λιγότερες θυσίες σε σχέση με το παρελθόν.Ταυτόχρονα στήριξε ουσιαστικά αυτούς που είχαν πληγεί στα χρόνια της κρίσης. Είναι μεγάλο βήμα μπροστά για όλους μας το ότι πηγαίνουμε σε εκλογές με το ερώτημα ποια είναι η καλύτερη προοπτική για την επόμενη τετραετία χωρίς τους περιορισμούς του παρελθόντος.
 - Ένα σημαντικό λάθος που αν μπορούσατε σήμερα, ως κυβέρνηση, θα το παίρνατε πίσω ή θα το αλλάζατε;
Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς λάθος, με την έννοια ότι δεν αντοιστοιχεί σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή ή σε ένα γεγονός. Πάντως, υπάρχει κάτι που θα άλλαζα αν μπορούσα.
Αυτό είναι ότι μετά το 2015 ήμασταν αρκετές φορές διστακτικοί στο να προχωρήσουμε σε ριζικά μέτρα και τομές που η κοινωνία περίμενε από εμάς, λόγω του δυσμενέστατου συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη. Όμως, η κοινωνική δυναμική που μας είχε αναδείξει περίμενε τέτοια μέτρα και τομές.
Αν θέλει κανείς να το δει αυτό πιο παραγωγικά, ως εμπειρία από τα χρόνια της διακυβέρνησης, θα ήταν ότι, τώρα πια, που έχουμε κατακτήσει τη δημοσιονομική μας ισορροπία, που έχουμε αντιμετωπίσει τα φαινόμενα της φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού, φαινομενα που βρήκαμε στις αρχές του 2015, τώρα πια είμαστε σε θέση και είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε σε πιο ριζικές τομές και μεταρρυθμίσεις για την ανακούφιση των πολλών.

- Η Νέα Δημοκρατία, αν της δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσει, είναι έτοιμη να μειώσει τη φορολογία. Γιατί δεν το κάνατε εσείς αυτό ώστε να τους προλάβετε και ουσιαστικά αλλά και στη μάχη των εντυπώσεων;
Καταρχήν η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να έχει αλλάξει θέση. Παρακολουθώντας τις πρόσφατες συνεντεύξεις του κυρίου Μητσοτάκη τι καταλαβαίνει κανείς; Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για τη φορολογία, αλλά ισχυρές διαβεβαιώσεις λιτότητας για το κοινωνικό κράτος. Δείτε πιο συγκεκριμένα: δήλωσε ότι το 2019 δεν θα προχωρήσει σε καμία μείωση φόρου, υποσχέθηκε για το 2020 τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση (κάτι που η κυβέρνηση ήδη έχει κάνει) και παραπέμπει σε βάθος τετραετίας τις όποιες φοροελαφρύνσεις. Στο ίδιο πνεύμα, δηλώνει ότι για να προχωρήσει σε αυτές θα πρέπει πρώτα να διαπραγματευτεί με τους εταίρους και να έχει την έγκρισή τους.
Εμείς αντίθετα δημιουργήσαμε τον δημοσιονομικό χώρο για να υπάρξει μείωση της φορολογίας και ήδη προχωρήσαμε σε σημαντικές μειώσεις στις ασφαλιστικές εισφορές των ελευθέρων επαγγελματιών και τον ΕΝΦΙΑ, σε κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος για τους συνεταιρισμούς, σε μείωση της φορολογίας επιχειρήσεων, μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, την ενέργεια και τα τρόφιμα. Για το 2020, θα προχωρήσουμε- εφόσον είμαστε στη διακυβέρνηση- σε μείωση στο 50% της προκαταβολή φόρου, σε κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης για εισοδήματα έως 20.000 ευρώ, σε περαιτέρω μείωση του ΕΝΦΙΑ, μείωση του συντελεστή ΦΠΑ από το 13% στο 11% για όλο το φάσμα των προϊόντων και υπηρεσιών και σε μείωση του πρώτου συντελεστή φορολογίας εισοδήματος από το 22% στο 20%. Κι αυτές οι φοροελαφρύνσεις θα πραγματοποιηθούν σε συνδυασμό με αντίστοιχο πακέτο κοινωνικών δαπανών, προσλήψεων στην Υγεία και Παιδεία και ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους.
Όμως υπάρχει και μια άλλη κρίσιμη διαφορά. Η Νέα Δημοκρατία θεωρεί πως οι μικρομεσαίοι και οι επιχειρηματικές ελίτ πρέπει να ελαφρυνθούν εξίσου. Η δικιά μας αντίληψη για τις φορολογικές ελαφρύνσεις είναι ότι πρέπει να είναι κλιμακωτές και άρα μεγαλύτερες όσο μικρότερα είναι τα εισοδήματα των πολιτών. Αυτό μας επιτρέπει να διατηρήσουμε τη δημοσιονομική ισορροπία και να προχωρήσουμε και στην αύξηση των κοινωνικών δαπανών.

- Ποια στελέχη της Νέας Δημοκρατίας θα θέλατε να είχαν αριστερές αντιλήψεις και τελικά να τα είχατε δίπλα σας, σε κοινό αγώνα, και όχι απέναντί σας;
Είναι δύσκολη αυτή η ερώτηση. Γιατί όμως; Γιατί σκεφτόμαστε, τουλάχιστον από την δική μας πλευρά, ότι οι άνθρωποι είναι αδιαχώριστοι από τις εμπειρίες τους, τις ιδέες του και τις πράξεις τους. Για να πω πιο άπλα, με μια άλλη πολιτική και κοινωνική διαδρομή θα ήμουν διαφορετικός άνθρωπος, όπως θα ήταν και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που με καλείτε να «επιλέξω». Αυτά που λέμε, αυτά που πιστεύουμε, αυτά που πράττουμε δεν είναι ρόλοι. Επομένως είναι λίγο επισφαλής η υπόθεση του πως θα ήταν ο τάδε ή ο δείνα αν είχε την αντιδιαμετρική ιδεολογική τοποθέτηση.

- Τελικά γιατί αξίζει να ψηφίσει κάποιος ΣΥΡΙΖΑ;
Γιατί στις 7 Ιουλίου θα ψηφίσουμε για τις ζωές μας. Δεν είναι μια ψήφος αφηρημένη ή μία επιλογή ανάμεσα σε δύο συγκλίνοντα σχέδια. Υπάρχει ένα ξεκάθαρο ερώτημα: επιστροφή στο γνώριμο παρελθόν της ανασφάλειας ή συνέχιση της προσπάθειας για ένα νέο οικονομικό και πολιτικό υπόδειγμα. Και από αυτό το βασικό ερώτημα προκύπτει το επόμενο: θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να μειώσουμε τις κοινωνικές ανισότητες ή θα εμπιστευτούμε τις τύχες της κοινωνίας σε όσους θεωρούν τις ανισότητες και την όξυνσή τους μία φυσική συνθήκη των κοινωνιών;
Η Νέα Δημοκρατία, συνεπικουρούμενη από μια διάχυτη στα ΜΜΕ καταστροφολογία, προετοιμάζει ήδη το έδαφος για επιστροφή στις συνταγές των χειρότερων ημερών της κρίσης, θεωρώντας όπως λένε οι ίδιοι φυσικό τους σύμμαχο το ΔΝΤ. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιστρέψουμε στο παρελθόν. Έχουμε τη δυνατότητα να οραματιστούμε την Ελλάδα του 2023, έχουμε τη δυνατότητα να κερδίσουμε το στοίχημα της ανάπτυξης με την κοινωνική πλειοψηφία στο επίκεντρο, έχουμε την ικανότητα να σχεδιάσουμε ένα διαφορετικό κοινωνικό και οικονομικό υπόδειγμα που θα υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών.

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΚΙ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!