ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Για όσους περίμεναν να καβατζάρει τα 70 ο Μανιός για να αταθούν μπροστά του ( Φ. Κλαυδιανός από tvxs)

07:18 | 19 Νοε. 2018

Φοίβος Κλαυδιανός

Μοιραστείτε στο twitter

Κάποιοι νομίζουν ότι είναι επαναστάτες επειδή ανέβηκαν οι παλμοί τους μην αφήνοντας τον Μανιό να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο και κάποιοι άλλοι ένιωσαν το δίκιο τους να ξεχειλίζει ρίχνοντας στην άσφαλτο μια συνομήλικη του Μανιού πρώην Λαμπρακησα έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία.
Αυτό δεν είναι και σπουδαία είδηση, δεδομένου ότι πρόκειται για 20χρόνους που δεν ξέρουν τη διαδρομή ούτε του Μανιού, ούτε της Λαμπράκησας, ούτε των συζύγων τους, ούτε των φίλων και συνοδοιπόρων τους για δεκαετίες..., με λίγα λόγια δεν ξέρουν την ιστορία κάποιων μιας άλλης γενιάς. Σε τελική ανάλυση, δεν φταίνε αυτοί, αλλά όσοι τους έχουν κάνει να πιστέψουν ότι το χωρίς όριο αντισυριζαικό μένος είναι επαναστατική πράξη, που μπορεί να εξισορροπήσει τη σχεδόν πλήρη κινηματική και πολιτική τους απραξία (ορισμένων, όχι όλων).
Πιο σπουδαίο είναι να παρατηρήσει κανείς κάποιους μεγαλύτερους, οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν εντρυφήσει στην ιστορία της Αριστεράς και της επανάστασης ως επαγγελματίες, να προσπαθούν να "ξεπλύνουν" το χρήμα που έχουν λάβει από "μνημονιακά" ραδιόφωνα. Φαίνεται πως τόσα χρόνια, μιλώντας για τις ιστορίες επαναστατών και ηρώων, τίποτε δεν κατάλαβαν και ούτε ένα πόντο δεν ψήλωσαν για να τους πλησιάσουν. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι έφτασαν στο σημείο να γράψουν πως "οι παλαιότερες επαναστατικές αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις επόμενες". Ουσιαστικά επιχείρησαν να εξομοιώσουν το να "παίζει" κανείς το κεφάλι του κορώνα γράμματα (περνώντας εικονικές εκτελέσεις, εξάμηνα βασανιστηρίων και χρόνια φυλακών και εξοριών, την ίδια περίοδο που όλοι οι υπόλοιποι είχαν λουφάξει), με αυτούς που "παίζουν" τους καθαρόαιμους επαναστάτες, χωρίς κανένα κόστος και χωρίς κανέναν πραγματικό κίνδυνο, με μόνη "συνεισφορά στο κίνημα" να κατηγορούν άλλους για προδοσία των οραμάτων της Αριστεράς.

Σε τελική ανάλυση, το θέμα έξω από την πόρτα του πολυτεχνείου ήταν αν δικαιούνται όλοι να τιμούν κάποιους αγώνες του παρελθόντος. Πιο συγκεκριμένα, αν αυτοί που πλήρωσαν με το αίμα τους το κόστος να είναι μέσα σε αυτό πριν από 45-50 χρόνια δικαιούνται και τώρα να μπαίνουν ή αν κάποιοι που χάρη στους πρώτους και χωρίς προσωπικό κόστος μπορούν να είναι τώρα μέσα... θα κρατάνε αυτούς τους πρώτους έξω.
Σε ότι αφορά τα πιο επίκαιρα, οι επόμενοι 3 μήνες θα έχουν αρκετές ευκαιρίες για τεστ αριστερής αυτογνωσίας, τόσο για οικονομικά θέματα όσο και για θεσμικά και εθνικά. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς αν νιώθει την ίδια απογοήτευση με τον Σαμαρά όταν αποφασίζεται η κατάργηση της περικοπής των συντάξεων ή αν πετροβολάει στον ίδιο στόχο με τον Άδωνι όταν ανοίγει το μακεδονικό και το εκκλησιαστικό. Καλό είναι ο φανατισμός ορισμένων να μην τους οδηγήσει να φτάσουν στο σημείο να συμφωνήσουν με τον τελευταίο ότι δεν είχε νεκρούς στο Πολυτεχνείο... αφού από τον Μανιό έχουμε μάθει ότι υπήρξαν.

Από τον Άδωνι έως τους πορτιέρηδες του Πολυτεχνείου (του Π. Κατσάκου από την ΑΥΓΗ)

Παίρνοντας τη σκυτάλη από το χθεσινό κεντρικό παραπολιτικό σχόλιο της "Αυγής" για τη χουντική πρόκληση του χρυσαυγίτη Λαγού, που εντός του Κοινοβουλίου επανέλαβε τη γνωστή ακροδεξιά αμφισβήτηση των νεκρών του Πολυτεχνείου, κρατάμε την τελευταία φράση του κειμένου που επεσήμανε τη σιωπή των βουλευτών της Ν.Δ., που ήταν και ο μόνος πολιτικός φορέας που δεν ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει στη φασιστική πρόκληση. Μα πώς να αντιδράσουν οι βουλευτές του κόμματος του οποίου ο αντιπρόεδρος έχει πρωτοστατήσει εδώ και χρόνια στη λεγόμενη κατάρριψη του μύθου του Πολυτεχνείου;
Και τι να πουν άραγε οι βουλευτές της Ν.Δ. όταν το νούμερο δύο του κόμματος είναι αυτός που εδώ και χρόνια κραυγάζει από τις λούμπεν τηλεοπτικές του περιηγήσεις πως η επέτειος της 17ης του Νοέμβρη “είναι ο ιδρυτικός πολιτικός μύθος της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στην Ελλάδα” και διαβεβαιώνει το κοινό του πως “δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο”;
Τι να τους πει ο Λαγός και ο κάθε Λαγός, που έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος μετά τον Άδωνι Γεωργιάδη, που χρόνια τώρα ειδικεύεται σε διάφορες μορφές αρνήσεων είτε πρόκειται για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου είτε αφορά τα ναζιστικά κρεματόρια του θανάτου, για τα οποία επίσης έχουν υπάρξει σχετικές τηλεοπτικές εμφανίσεις του αντιπροέδρου της Ν.Δ., που κατά καιρούς έχει υιοθετήσει ότι πιο σκοτεινό και ακραίο κυκλοφορεί στον χώρο του ψεκασμένου υπόκοσμου της Ακροδεξιάς;
Και αν αυτοί είναι οι λούμπεν και οι ψεκασμένοι της υπόθεσης, τι να πεις και για τους εμπόρους της αριστείας, στον βωμό των οποίων έχει απαιτηθεί η σφαγή όσων έχουν περάσει από το υπουργείο Παιδείας από το 2015 και μετά;
Τι να πεις για τους κάποιους σχολάρχες της ιδιωτικής εκπαίδευσης που, όταν βγήκαν στη φόρα τα ονόματά τους για την πρωτοβουλία τους να “κόψουν” ή να υποβαθμίσουν τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, απάντησαν πως “δεν υποτάσσονται στον ιδεολογικό καταναγκασμό και την ομοιομορφία του κεντρικού σχεδιασμού” προσθέτοντας με περίσσιο θράσος πως οι επιχειρήσεις τους “δεν ψάχνουν αφορμές να χαθεί εκπαιδευτικός χρόνος”.
Χέρι-χέρι λοιπόν οι χρυσαυγίτες, οι ψεκασμένοι αρνητές της Ν.Δ. και οι άριστοι του νεοφιλελευθερισμού στη δομική υπονόμευση του Πολυτεχνείου και των όσων η εξέγερση του 1973 συμβολίζει και εμπνέει. Θλιβεροί τους συνοδοιπόροι οι χρήσιμοι κλακαδόροι του συστήματος, που με τις τραμπούκικες μεθόδους τους υπονομεύουν όσοι περισσεύουν από τους “Λαγούς”.

45 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ