Σύμφωνο Συμβίωσης

Τέσσερεις παράγραφοι από το Σημείωμα Τεκμηρίωσης της πρότασης νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για το νέο Σύμφωνο Συμβίωσης, ένα από τα πλέον ανθρώπινα και πλήρη κείμενα για το θέμα αυτό. Ολόκληρο το Σημείωμα μπορεί να διαβαστεί εδώ

[ ... ] Παρότι η έρευνα για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα έχει ακόμη πολλά ανοιχτά ερωτήματα, τις τελευταίες δεκαετίες έχει κάνει πολλά βήματα. Για παράδειγμα, έχει εξακριβωθεί πλέον ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχική ασθένεια ή «διαστροφή», όπως θεωρούσαν παλαιότερα, ούτε αμιγώς ψυχολογικό φαινόμενο που σχετίζεται με τον τρόπο ανατροφής (σχέσεις με πατέρα και μητέρα) ή με πιθανή σεξουαλική κακοποίηση κλπ. Πολλές ερευνητικές ομάδες μάλιστα αναζητούν και βιολογικούς ή γενετικούς παράγοντες που συμβάλουν στον καθορισμό της σεξουαλικότητας. Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει αφαιρέσει την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ασθενειών από το 1993 και ότι η διεθνής επιστημονική κοινότητα θεωρεί ότι ο ομοφυλοφιλικός σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί μια ανθρώπινη κατάσταση που δεν εμποδίζει την ανάπτυξη ώριμων προσωπικών σχέσεων (ερωτικών, οικογενειακών, φιλικών, κοινωνικών) [ ... ]

[ ... ] Το σύμφωνο συμβίωσης αλλά και ο πολιτικός γάμος δεν είναι ζητήματα που αφορούν την εκκλησία: πραγματοποιούνται ενώπιον κρατικών αρχών και αφορούν τις σχέσεις των πολιτών με το κράτος. Δεν δεσμεύουν την εκκλησία σε τίποτα, ούτε την υποχρεώνουν να αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας της ή να αποδεχθεί πρακτικές με τις οποίες διαφωνεί [ ... ]

[ ... ] Το σύμφωνο συμβίωσης και ο πολιτικός γάμος ομοφύλων όχι μόνο δεν απειλούν, αλλά αντίθετα διευρύνουν το θεσμό της οικογένειας, όπως έγινε στο παρελθόν με άλλες μορφές οικογένειας (π.χ. μονογονεϊκές οικογένειες). Το σύμφωνο συμβίωσης και ο γάμος αναγνωρίζουν το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι ζουν οικογενειακή ζωή, και την κατοχυρώνουν θεσμικά. Αυτή η αναγνώριση είναι ακόμη πιο σημαντική σήμερα, εν μέσω της κρίσης, καθώς η οικογένειας έχει αναδειχθεί σε σημαντικό χώρο στήριξης των ανθρώπων την ώρα που η κοινωνική πρόνοια συρρικνώνεται. Παράλληλα, στα μάτια των νέων ιδίως ανθρώπων διαμορφώνεται μια θετική εικόνα της οικογενειακής ζωής ως κάτι που προστατεύεται και προσφέρει ασφάλεια και δικαιώματα, και όχι ως κάτι που αποκλείει και καταπιέζει [ ... ]

[ ... ] Οι πρώτες έρευνες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας σε άλλες χώρες δείχνουν ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα παιδιά που μεγαλώνουν σε ετερόφυλες οικογένειες και αυτά που μεγαλώνουν σε ομόφυλες. Το σημαντικό είναι να μεγαλώνουν σε μια οικογένεια που τα αγαπά, σε ένα περιβάλλον ασφαλές και σε μια κοινωνία αποδοχής. Αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε για κάθε παιδί, υιοθετημένο ή μη [ ... ]

Ντιπ λέμε!

ένα κειμενάκι του Θανάση Κοντονάτσιου

Κάποιος με μάλωσε γιατί ανέβασα στο facebook της Ο.Μ. την φράση του Karl Marx «Η καταστροφική κατάσταση της κοινωνίας στην οποία ζω με γεμίζει αισιοδοξία».

Αφού κατεγράφει μια αλλοπρόσαλλη πορεία διαμαρτυριών με πολιούχους και τα τοιαύτα, ύστερα βγήκε και το συμπέρασμα πως η φράση ειρωνεύεται τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν.

Στην αρχή σκέφτηκα πως δεν αξίζει τον κόπο να δοθεί συνέχεια αλλά κατόπιν, αφενός γιατί η συμπεριφορά του αγιατολάχ που του έθιξαν τον Μωάμεθ με εκνευρίζει αφάνταστα και αφετέρου διότι το συμβάν μπορεί να είναι και -με γενικότερο τρόπο- διδακτικό, σκέφτηκα να απαντήσω με κάπως μεγαλύτερη πληρότητα. Έτσι βγήκε αυτό το εκνευριστικό κειμενάκι που διαβάζετε τώρα.

[ … ] Δεν είμαι απαισιόδοξος, αντιθέτως. Η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία, άλλωστε, δεν συνιστούν φιλοσοφικές κατηγορίες. Δεν μπορείς να κρίνεις μια σκέψη ή μια θεωρία με βάση την αισιοδοξία ή την απαισιοδοξία της. Ο φίλος μου ο Guy Debord παρέθεσε  κάποτε ένα απόσπασμα του Μαρξ: «Η καταστροφική κατάσταση της κοινωνίας στην οποία ζω με γεμίζει αισιοδοξία». Αυτό που επιχειρώ στο βιβλίο μου για το Άουσβιτς, το στρατόπεδο, τη νεωτερικότητα δεν είναι μια ιστορική κρίση, αλλά να εικονογραφήσω ένα παράδειγμα, προκειμένου να καταλάβουμε την πολιτική στις μέρες μας. Διάφοροι λένε: «Ο Αγκάμπεν υποστηρίζει ότι ζούμε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης». Όχι. Αλλά μας είναι χρήσιμο να πάρουμε το στρατόπεδο ως παράδειγμα για να καταλάβουμε την εξουσία σήμερα [ … ]

Αυτή την παράγραφο διάβασα, σε συνέντευξη του Giorgio Agamben, που εμπεριείχε την φράση του Marx που απομόνωσε ο Guy E. Debord. Μου φάνηκε εξαιρετικά προκλητική και νοηματικά πολύπλευρη φράση. Και λέω: αφού προκάλεσε στο δικό μου μυαλό σκέψεις, ας την αναπαράξω ώστε να προκληθούν σκέψεις και σε άλλα μυαλά. Πάντοτε κάτι καλό βγαίνει όταν το ένα μυαλό τσιγκλάει το άλλο…

Και τι σκέψεις άραγε; Γιατί το είπε ο Marx αυτό σχεδόν διακόσια χρόνια πριν; Μήπως εννοούσε πως η κακή κατάσταση της κοινωνίας τότε (για την οποία δεν είχε φυσικά καμία ευθύνη ούτε ο ίδιος ούτε και η τότε αριστερά) εμπεριείχε την δυναμική, τον σπινθήρα της αλλαγής; Μήπως εννοούσε κάτι άλλο; Και πόσο επίκαιρη είναι αυτή η αιρετική φράση σήμερα, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του την τρέχουσα κατάσταση της τοπικής αλλά και της Ευρωπαϊκής κοινωνίας; Μήπως μέσα στο καταφανώς προκλητικό κρύβεται και κάτι άλλο πίσω από αυτή την -εκ των πραγματων ‘επίκαιρη’- φράση; Δεν θα άξιζε να το ψάξουμε;

Αυτά σκέφτηκα και αυτά ήθελα χωρίς πολλές – πολλές εξηγήσεις να γίνουν αυτόματα κατανοητά από κάποιους συντρόφους μου. Αλλά αυτοί ντιπ! (που έλεγε κι ο Νιόνιος). Ντιπ λέμε!

Το Δημόσιο Σχολείο εκπέμπει SOS