ΜΑΡΞ Επαναστάτης, οραματιστής, επίκαιρος ( κ. Μπαλή)

200 χρόνια Κάρλ Μαρξ 

Από το περασμένο Σάββατο ξεκίνησαν εκατοντάδες εκθέσεις και εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Κάρολου Μαρξ, του φιλοσόφου, του οικονομολόγου, του διανοητή που καταφέρνει ακόμη και σήμερα να εμπνέει και να πολώνει. Πρωτίστως στην πατρίδα του τη Γερμανία, αλλά και σε όλο τον κόσμο, ακόμη και σε χώρες που ο μαρξισμός είναι λέξη «καταραμένη». Μπορεί ο συγγραφέας του «Κεφαλαίου» και του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» να έπεσε έξω στην πρόβλεψή του για το τέλος του καπιταλισμού -το οποίο περίμενε όσο ακόμη ζούσε- αλλά θεωρείται ο μεγαλύτερος Γερμανός οικονομολόγος όλων των εποχών και το έργο του διδάσκεται και διαβάζεται και σήμερα, ακόμη και από τους διανοητές που ορκίζονται στην ικανότητα μεταρρύθμισης και επιβίωσης του καπιταλισμού.
Για τον Μαρξ -και τον Φρίντριχ Ένγκελς- ο καπιταλισμός ήταν ταυτόχρονα μια ευφυέστατη μέθοδος για την αύξηση της παραγωγικότητας και μια μηχανή εξαθλίωσης της μάζας των εργατών. Για το σημαντικότερο τέκνο της Τρίερ, όπου από το Σάββατο ορθώνεται ένα πεντάμετρο άγαλμά του, δώρο της -κομμουνιστικής- Κίνας, η κινητήριος δύναμη της ιστορίας ήταν η πάλη των τάξεων, ενώ η ιστορία μια αλυσίδα από επαναστάσεις, που ξεπηδούσαν από τις υλικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής τους. Και θεωρούσε αυτονόητο ότι η εργατική τάξη θα απελευθερωνόταν από τις αλυσίδες της με μια σοσιαλιστική επανάσταση και θα ξεφορτωνόταν τον καπιταλισμό, που εκμεταλλεύεται την εργατική της δύναμη, ώστε να πλουτίζουν οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής.
Επιβεβαίωση, διάψευση...
Ο Μαρξ επιβεβαιώθηκε ώς ένα σημείο. Πράγματι έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία, εμπνευσμένη από τις ιδέες του. Για μισό αιώνα σχεδόν ο μισός κόσμος κυβερνιόνταν σοσιαλιστικά -για άλλους εντός κι άλλους εκτός εισαγωγικών-, χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αυτό, όμως, που υποτίμησε ο Μαρξ ήταν η ικανότητα του καπιταλισμού να μεταλλαχθεί για να αντέξει την πίεση του ανταγωνισμού.
...και ο προβληματισμός τού σήμερα
Ωστόσο, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού -και χωρίς πιεστικό ανταγωνισμό πλέον- ο καπιταλισμός... αγρίεψε και πάλι, αλλά... μεταλλαγμένος: «Η παγκοσμιοποίηση και η εξάπλωση της εκπαίδευσης έχουν δημιουργήσει νέες διαστάσεις ανισότητας και συγκρούσεων, αποδυναμώνοντας τις μέχρι τώρα συμμαχίες αναδιανομής, που ήταν βασισμένες στις τάξεις», υποστηρίζει ο Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί, που έγινε παγκόσμια γνωστός με το βιβλίο του «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα», που εμπνέεται από το έργο του Μαρξ. Για τον Γερμανό κοινωνιολόγο Βόλφγκανγκ Στρέεκ, πάλι, «η αιτία για την αυξανόμενη ανισότητα, την υποχώρηση της ανάπτυξης και την αύξηση του χρέους είναι ότι ο καπιταλισμός, στον ρυθμό της παγκοσμιοποίησης, έχει υπερβεί το κράτος. Το οποίο είναι απολύτως απαραίτητο για να τον διορθώνει, να του βάζει όρια, αλλά και να τον στηρίζει».
Ιστορικές φράσεις
Μπορεί τα βιβλία του Μαρξ να έχουν γίνει και πάλι μπεστ σέλερ, μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, ωστόσο πολλά εκατομμύρια άνθρωποι γνωρίζουν από τον μεγάλο διανοητή μόνο μερικές φράσεις. Που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη των γενιών από τα χρόνια του Μαρξ μέχρι σήμερα. Η «Α» παραθέτει τις πιο χαρακτηριστικές, ελπίζοντας να ανοίξει την όρεξη των νεώτερων να ανατρέξουν στα κείμενα:
"Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή άψυχων συνθηκών. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού". Για τον Μαρξ -στα Γερμανογαλλικά Χρονικά του 1844- η κριτική στη θρησκεία ήταν η προϋπόθεση κάθε κριτικής. Η πίστη σε ένα ανώτερο πλάσμα ρίχνει ένα "πέπλο ομίχλης" πάνω στους ανθρώπους. Ο καταπιεσμένος άνθρωπος πρέπει να επαναστατεί, όχι να προσεύχεται.
"Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού". Η περιβόητη εισαγωγική φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου (1847/48) γράφτηκε σε μια εποχή που ο Μαρξ έβλεπε τους ηγεμόνες να τρέμουν μπροστά στο... φάντασμα που δημιούργησε. Ωστόσο, ο ίδιος πίστευε τότε ότι ο κομμουνισμός δεν ήταν φάντασμα, αλλά μια πραγματική πρόταση εξουσίας.
"Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτε να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους. Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε". Η τελευταία φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου είναι αυτή που συνδέουν άπαντες με τον Μαρξ - και που είναι γραμμένη στην ταφόπλακά του στο Λονδίνο. Οι προλετάριοι έπρεπε να ξεπεράσουν το προλεταριάτο, να ξεφύγουν από τον καπιταλισμό. Στόχος ήταν η αταξική κοινωνία. Μέχρι σήμερα παραμένει ουτοπία.
"Οι φιλόσοφοι ερμήνευσαν ο καθένας διαφορετικά τον κόσμο, το ζητούμενο όμως είναι να τον αλλάξουμε". Η φράση του Μαρξ (από τις "Θέσεις για τον Φόιερμπαχ"), που ήταν και ο ίδιος δόκτωρ Φιλοσοφίας, αναιρέθηκε από το έργο του, για το οποίο κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν άλλαξε τον κόσμο.
"Ένα εμπόρευμα μοιάζει εκ πρώτης όψεως να είναι ένα φυσικό, ασήμαντο πράγμα. Η ανάλυσή του, όμως, δείχνει ότι πρόκειται για ένα πολύ περίπλοκο πράγμα, γεμάτο μεταφυσικές λεπτότητες και θεολογικές ανατροπές". Όταν ο Μαρξ σημείωνε το παραπάνω στο Κεφάλαιο, περισσότερα από 150 χρόνια νωρίτερα, δεν ήξερε ούτε τα i-Phone, ούτε τα εμπορεύματα ως σύμβολα στάτους. Ωστόσο, είχε αναγνωρίσει ήδη από τότε τον "φετιχιστικό χαρακτήρα του κόσμου των εμπορευμάτων" και τον "μυστικιστικό χαρακτήρα των αγαθών".
"Το κοινωνικό Είναι καθορίζει τη συνείδηση". Γενιές διανοητών τοποθετήθηκαν πάνω σ' αυτή τη θέση του Μαρξ, θέτοντας το ερώτημα εάν ισχύει αυτή ή η αντίθετη. Η απάντηση μένει μέχρι σήμερα ανοιχτή.

Ο Μαρξ και η Ιστορία (130 χρόνια από τον θάνατό του)

Σήμερα συμπληρώνονται 130 χρόνια από τον θάνατο του Καρλ Μαρξ.

Στις 14 Μαρτίου 1883, η πολυτάραχη και τόσο δημιουργική ζωή του γερμανού στοχαστή φτάνει στο τέλος της. Ο επιστήθιος φίλος του Φρίντριχ Ένγκελς τον αποχαιρετά χαρακτηρίζοντάς τον στον επικήδειο λόγο του ως «τον πιο συκοφαντημένο άνθρωπο της εποχής του». Της Κατρίν Αλαμάνου

Ο Καρλ Μαρξ (1818-1883) είδε την Ιστορία ως μια διαλεκτική διαδικασία, στην οποία εσωτερικές δυνάμεις προκαλούν μεταβολή και τροποποίηση της συνολικής οικονομίας.

Η μεταβολή αυτή, που κινεί την Ιστορία, είναι το αποτέλεσμα της αντίφασης ανάμεσα σε μία θέση και την αντίθεση της. Η σύνθεση της θέσης και της αντίθεσης δημιουργούν μια νέα θέση, μια νέα μορφή. Έτσι ξεκινά εκ νέου η ίδια διαδικασία, η διαλεκτική διαδικασία.

Αυτή η διαλεκτική διαδικασία αντανακλάται σε αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «τρόπο της παραγωγής», το σύνολο δηλαδή των σχέσεων ανάμεσα σε αυτούς που έχουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και σε εκείνους που τα χρησιμοποιούν.

Ως γνωστόν, η ανάλυση του Μαρξ επικεντρώθηκε στο καπιταλιστικό σύστημα. Εκεί κυριαρχεί η δύναμη του κεφαλαίου, υπάρχει πλήρης διαχωρισμός της εργασίας από την εργατική δύναμη, δηλαδή ο εργάτης αποξενώνεται από τα μέσα παραγωγής και ως επακόλουθο έρχεται η ταξική πάλη.

Ο Μαρξ σημείωσε έναν αριθμό σταδίων στην εξέλιξη της οικονομικής ιστορίας (και γι’ αυτό η θεωρία του εντάσσεται στις εξελικτικές σταδιακές θεωρίες), καθένα από τα οποία οδηγεί στο επόμενο, μέσα από την κατάρρευσή του, λόγω εγγενών εσωτερικών αντιθέσεων.

Στις κοινωνίες που δεν έχει επικρατήσει ο καπιταλισμός, δεν υπάρχει η ελεύθερη εργασία και η ανταλλαγή της ελεύθερης εργασίας με χρήμα. Επίσης, δεν υφίσταται διαχωρισμός της ελεύθερης εργασίας από τις αντικειμενικές συνθήκες της πραγματοποίησής της, δηλαδή από τα μέσα και το αντικείμενο της εργασίας.

Ως εκ τούτου, στο πρώτο προκαπιταλιστικό στάδιο ο Μαρξ παρατηρεί την ύπαρξη της «ελεύθερης μικρής γαιοκτησίας και της κοινής ιδιοκτησίας γης». Ο εργάτης ήταν ιδιοκτήτης και «κύριος των συνθηκών της πραγματικότητάς του», ενώ σκοπός της εργασίας ήταν η επιβίωση ή η διατήρηση του ατόμου και της οικογένειας.

Οι τύποι κατοχής γης στο πρώτο προκαπιταλιστικό στάδιο ήταν, η ανατολική κοινότητα στην οποία συνυπήρχαν ιδιωτική και κοινή ιδιοκτησία (ασιατική φυλετική ιδιοκτησία), το αρχαίο κοινωνικό σύστημα κρατικής ιδιοκτησίας και ο γερμανικός ή ο τύπος της φεουδαρχικής κτηματικής ιδιοκτησίας.

Αν και διαφορετικός ο ένας από τον άλλο, οι τρεις αυτοί τύπου είχαν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:

Έγγειος ιδιοκτησία και αγροτική παραγωγή αποτελούσαν τις βάσεις της οικονομίας και το αντικείμενο της παραγωγής αποτελούσε αξία χρήσεως, σε αντίθεση με την παραγωγή ανταλλακτικών αξιών.
Η γη ιδιοποιήθηκε «όχι μέσω εργασίας, αλλά ως η προκαταρκτική συνθήκη εργασίας», την οποία το άτομο θεωρούσε απλώς ως δική του.
Η πραγματική ύπαρξη της κοινότητας προσδιοριζόταν από τον τύπο της ιδιοκτησίας των αντικειμενικών συνθηκών εργασίας.
Η εξέλιξη εξαρτήθηκε από την επιτυχημένη αναπαραγωγή και διατήρηση της σχέσεως ανάμεσα στο άτομο και την κοινότητα.
Τα όρια όμως σύντομα ξεπεράστηκαν. «Ο στόχος όλων αυτών των κοινωνιών είναι η διατήρηση τους, δηλαδή η παραγωγή ατόμων, που ως ιδιοκτήτες συνιστούν τις κοινωνίες, κατά τον ίδιο αντικειμενικό τρόπο υπάρξεως[…] Η αναπαραγωγή όμως αυτή ταυτόχρονα αποτελεί αναγκαστικά νέα παραγωγή και την καταστροφή του παλιού τύπου», έγραφε ο Μαρξ. Όπου εγκαθιδρύθηκε η ιδιωτική ιδιοκτησία «δημιουργήθηκαν ήδη συνθήκες που επιτρέπουν στο άτομο να χάσει την περιουσία του». Μια τέτοια διάλυση συνεπαγόταν και τη διάλυση της σχέσεως προς το χώμα –τη γη ή το έδαφος- ως φυσική συνθήκη παραγωγής» και κοινής ιδιοκτησίας. Οι μεταβολές αυτές θεωρήθηκαν από τον Μαρξ ως μέρος της ιστορικής διαδικασίας, που ήταν αποτέλεσμα των εσωτερικών αντιθέσεων των οικονομικών αυτών σχηματισμών. Η διάλυση της σχέσης προς τη γη, πρόκειται για αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «ιστορική κατάσταση Νο 1».

Η ιστορική διαδικασία Νο 2 αρνήθηκε τη σχέση προς τα εργαλεία της εργασίας. Μια τρίτη μορφή, όμως, μπορούσε να υπάρξει, στην οποία ο άνθρωπος δεν είχε την ιδιοκτησία ούτε της γης ούτε των εργαλείων εργασίας, αλλά μόνο των μέσων συντήρησης. Στη χειρότερή της έκφραση η συνθήκη αυτή οδήγησε στη δουλεία και τη δουλοπαροικία, που και οι δύο τους βασίζονταν στην κυριαρχία.

Ακολούθως, η διάλυση των παλιών μορφών οδήγησε βαθμιαία στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, στην οποία το κεφάλαιο ενοποίησε την εργασία και τα εργαλεία της εργασίας που είχαν αποξενωθεί.

Η ανάλυση του Μαρξ για το καπιταλιστικό σύστημα και τη διαδικασία της μεταβολής του ήταν περισσότερο λεπτομερειακή και συστηματική από ό, τι των προκαπιταλιστικών περιόδων και βασιζόταν σε ένα σύστημα σχέσεων, που προϋπέθεσε για κείνη τη μορφή της οικονομίας.

Το υπόδειγμα αυτό βασίστηκε στην εργασιακή θεωρία της αξίας, στην ανταγωνιστική λογική της οικονομίας της αγοράς, στη συμπεριφορά μεγιστοποιήσεων των εργοδοτών και στην απουσία ισχυρών θεσμών που να αντιστέκονται στη δύναμη της αγοράς. Η ανάλυσή του μπορεί να ιδωθεί μόνο ως μια θεμελίωση της προκριθείσας θεωρίας του, σύμφωνα με την οποία η οικονομική μεταβολή εξαρτάται από τις εσωτερικές αντιθέσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, όπως τελικά αντιπροσωπεύονται στον ταξικό αγώνα.

Μαρξ και νομοτέλεια

Για τον Μαρξ, στη σφαίρα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και του αντίστοιχου κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας εντοπίζονται οι απαρχές μια ιστορικής δυναμικής που εκτυλίσσεται κατ’ αναγκαιότητα και οδηγεί έτσι στην ανατροπή του καπιταλισμού και στη διαμόρφωση του κομμουνιστικού κοινωνικού σχηματισμού.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα δόλο της παραγωγής, που όπως ο καντιανός δόλος της Φύσης και ο χεγκελιανός δόλος του Λόγου, συνίσταται στην εκμετάλλευση των ειδικών σκοπών και συμφερόντων, προκειμένου να οδηγηθεί η Ιστορία προς την πραγμάτωση του καθολικού, και, ειδικότερα στην περίπτωση του Μαρξ, προκειμένου να οδηγηθεί η προ-Ιστορία της ανθρωπότητας προς την έκβασή της, δηλαδή προς τον κομμουνισμό ως αφετηρία της αληθινής Ιστορίας της ανθρωπότητας.

Δηλαδή, η ίδια η αστική τάξη, στην προσπάθειά της να προωθήσει και να πραγματώσει το ειδικό/ταξικό συμφέρον της, προετοιμάζει, ασφαλώς ακούσια, την υπέρβασή της. Διαμορφώνει τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς όρους της μετάβασης από το καπιταλιστικό παρόν στο κομμουνιστικό μέλλον της παγκόσμιας κοινωνίας.

Ο κομμουνισμός, λοιπόν, προτείνεται από τον Μαρξ ως «η λύση του αινίγματος της Ιστορίας» ή αλλιώς ως «το θετικό ξεπέρασμα της ατομικής ιδιοκτησίας […], και γι’ αυτό τον λόγο (ως) η πλήρης αποκατάσταση του ανθρώπου στον εαυτό του ως κοινωνικής, δηλαδή, ανθρώπινης ύπαρξης».

Αν όμως, σύμφωνα με τον Καρλ Μαρξ, η ίδια η Λογική της παραγωγικής διαδικασίας οδηγεί νομοτελειακά την Ιστορία προς την κομμουνιστική στιγμή της, τότε μπορεί να προβληθεί το επιχείρημα ότι το επαναστατικό υποκείμενο δεν είναι ελεύθερο να επιλέξει ανάμεσα σε ιστορικές εναλλακτικές, αλλά εξωθείται αναπόφευκτα, σαν από θεϊκό πλάνο, στην κομμουνιστική επανάσταση.

Η μετάβαση από την καπιταλιστική κοινωνία σε μια κομμουνιστική κοινωνία χωρίς κράτος και τάξεις, διαμεσολαβημένη αναπόφευκτα από την δικτατορία του προλεταριάτου -ανεξάρτητα από το όποιο περιεχόμενο και τις επιμέρους μορφές που μπορεί να προσλάβει αυτό το ιδιόμορφο μεταβατικό καθεστώς- προβάλλεται από τον Μαρξ με όρους νομοτέλειας.

Πάντως, ακόμη κι αν ο Μαρξ έβλεπε όντως την Ιστορία μέσα από ένα αυστηρά ντετερμινιστικό πρίσμα, δηλαδή ως προέκταση της Φύσης, πρέπει επίσης να εκτιμηθεί ότι στο πλαίσιο της μαρξιστικής θεωρίας η ίδια η Φύση αντιμετωπίζεται ταυτόχρονα και ως κοινωνικό και ιστορικό προϊόν.

Πηγές:
-Elias, Tuma H, Ευρωπαϊκή Οικονομική Ιστορία-από το 10ο αιώνα ως σήμερα, τόμος 1, Gutemberg, Αθήνα, 1998, σ. 54-66.
-Χρύσης, Αλέξανδρος Α, Φιλοσοφία της Ιστορίας-Εισαγωγικές προσεγγίσεις από τους αρχαίους στον Marx, Εκδόσεις Κριτική, Αθήνα, 2004, σ. 207-233.


Πηγή: tvxs.gr