Μπολσονάροι και μπολσοναρίσκοι (από την ΑΥΓΗ)

Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά η κατάσταση επιδεινώνεται χρόνο με τον χρόνο και οι επιστήμονες συμφωνούν ότι η κλιματική αλλαγή παίζει καθοριστικό ρόλο.

Οι κυβερνήσεις όμως, με μπροστάρηδες τους εκπροσώπους της νέας Ακροδεξιάς, δεν συμφωνούν καν με τη μετονομασία της κλιματικής αλλαγής σε κλιματική κρίση. Ένα τέτοιο παράδειγμα, το πιο τρανταχτό, είναι ο Πρόεδρος Τραμπ, που χλευάζει τις οικολογικές ανησυχίες ως παραμύθια της Αριστεράς.
Ο Μπολσονάρου είναι ένα ακόμα παράδειγμα ακροδεξιού λαϊκιστή που ανήλθε στην εξουσία «λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους», δηλαδή αξιοποιώντας μια ατζέντα πολιτικού αυταρχισμού, κοινωνικής οπισθοδρόμησης και οικονομικής απορρύθμισης, την οποία είχαν φροντίσει να κανονικοποιήσουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ ως απάντηση στην Αριστερά που κυβέρνησε τη Βραζιλία δέκα χρόνια και την πήγε μπροστά έναν αιώνα.
Ο Μπολσονάρου δεν δίστασε να απολύσει τον επικεφαλής της διαστημικής υπηρεσίας της Βραζιλίας και να απορρίψει την εγκυρότητα των στοιχείων, όταν ο τελευταίος επεσήμανε ότι η αποψίλωση του Αμαζονίου έχει ξεφύγει. Και η αποψίλωση, μαζί με την καταστροφή των ντόπιων πληθυσμών και της άγριας ζωής που συνεπιφέρει, επιταχύνθηκε εντυπωσιακά αφότου ανέλαβε ο Μπολσονάρου, ο οποίος άφησε τα συμφέροντα που λυμαίνονται τον πνεύμονα του πλανήτη ανεξέλεγκτα.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε Τραμπ ούτε Μπολσονάρου «ντεκλαρέ» σε κορυφαίο επίπεδο, είμαστε άλλωστε μικρή χώρα. Έχουμε όμως μικρούς Μπολσονάρους.
Έχουμε μια κυβέρνηση η οποία στη συνταγματική αναθεώρηση επέμενε να αρθεί η προστασία των δασών που προβλέπει το άρθρο 24.
Έχουμε επίσης κυβέρνηση και κυβερνών κόμμα που, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, επιχειρηματολογούν υπέρ μιας ανάπτυξης που βάζει τη φύση και το περιβάλλον και όσους τα υπερασπίζονται στο στόχαστρο ως εχθρούς των επενδύσεων.
Οι Μπολσονάροι καταστρέφουν τον πλανήτη μας. Ήδη όμως οργανώνεται και η αντίσταση σ' αυτά τα σχέδια και την αποστολή αυτήν την έχουν αναλάβει τα παιδιά. Οι υπόλοιποι καθόμαστε και κοιτάμε με αμηχανία.

Θλιβερή ουρά της Ακροδεξιάς (Από την ΑΥΓΗ)

Χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο σκέφτεται ο Κ. Μητσοτάκης είναι η χθεσινή του αναφορά στο σύνθημα “Η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία”.
Το σύνθημα αυτό χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στις μαθητικές καταλήψεις τις οποίες επιχείρησαν να υποκινήσουν, το προηγούμενο διάστημα, ακροδεξιά και χρυσαυγίτικα στοιχεία. Και είναι ένα σύνθημα που προσπαθεί να σύρει τον “μακεδονομαχικό” κορμό, έξω από τη λογική του κοινοβουλευτισμού: στο πεδίο της αντιπολιτικής και του “όλοι οι πολιτικοί είναι προδότες”. Δηλαδή, ακριβώς εκεί που δρουν και ψαρεύουν κόσμο οι φασίστες.
Θα περίμενε λοιπόν κάποιος από τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον άνθρωπο που φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός της χώρας, να καταγγείλει τέτοιου είδους συνθήματα. Δεν το έκανε. Είπε απλώς ότι αδικεί τη Νέα Δημοκρατία. Και ότι το σύνθημα αυτό, αντί να τσουβαλιάζει το κόμμα του με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να στρέφεται εναντίον των ΑΝ.ΕΛΛ. που “όταν είχαν τη δυνατότητα να ρίξουν την κυβέρνηση, στην πρόταση μομφής της Ν.Δ., σφύριζαν αδιάφορα”. Με μια κουβέντα: ο Κ. Μητσοτάκης απολογήθηκε στα φασιστοειδή.
Είναι λοιπόν προφανές ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν δίνει δεκάρα για τη δημοκρατία. Και δεν έχει καν την πολιτική επάρκεια να το κρύψει. Ακροδεξιές ψήφους επαιτεί. Γι' αυτό άλλωστε πέταξε στα σκουπίδια την εθνική γραμμή του 2008, που το ίδιο το κόμμα του είχε διαμορφώσει. Γι' αυτό διατηρεί αντιπρόεδρο τον Άδ. Γεωργιάδη, ο οποίος διαβάζει αρχαία σε σκυλάκια.
Ο Κ. Μητσοτάκης στρέφεται στην πατριδοκαπηλία, επειδή έχει καταρρεύσει το αφήγημά του περί “4ου Μνημονίου”. Και αυτή η τακτική τον έχει καταστήσει θλιβερή ουρά της Ακροδεξιάς. Πρόκειται για πολιτική χρεοκοπία.

Προοδευτικές συγκλίσεις: ποιοι και με ποιους (ΑΥΓΗ)

Η ανάγκη μιας εναλλακτικής πρότασης για την Ευρώπη αναδεικνύεται πλέον με ολοένα σαφέστερο πρόσωπο. Το παραδοσιακό σύστημα εξουσίας βαίνει προς εξαφάνιση. Δυνάμεις πανίσχυρες πριν λίγα χρόνια, όπως οι σοσιαλιστές και η Δεξιά στη Γαλλία, οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, η Χριστιανοδημοκρατία και η Κεντροαριστερά στην Ιταλία, βρίσκονται εκτός πολιτικού παιχνιδιού, σε μια δραματική πορεία συρρίκνωσης.
Στο προσκήνιο αναδύονται ακροδεξιά κόμματα -ακόμα και στη Σουηδία, την χώρα με το πιο στέρεο κοινωνικό κεκτημένο-, ενώ οι δυνάμεις της παραδοσιακής Δεξιάς στρέφονται ακόμα δεξιότερα για να επιβιώσουν. Το μεταναστευτικό και η αδυναμία της Ευρώπης να το διαχειριστεί στοιχειωδώς, φέρνει στην επιφάνεια ένα πρόβλημα, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στην κρίση του ευρωπαϊκού οικονομικού και αναπτυξιακού μοντέλου.
Η ελπίδα έρχεται από τα αριστερά. Οι σοσιαλιστές της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, αλλά και οι αριστερές δυνάμεις των χωρών αυτών, έχουν αντιληφθεί ότι ένα προοδευτικό μέτωπο είναι αυτό που θα κλείσει οριστικά τον δρόμο στην Ακροδεξιά. Και αυτό φαίνεται ότι καταλαβαίνει και μια ισχυρή πτέρυγα της Σοσιαλδημοκρατίας που βλέπει καθαρά ότι η συνδιαχείριση της σημερινής κατάστασης με τη Δεξιά δεν οδηγεί πλέον πουθενά.
Αυτό που χρειάζεται είναι ένας κάθετος καθαρός λόγος απέναντι στην Ακροδεξιά - και όχι φιλοφρονήσεις στους “παραστρατημένους” ψηφοφόρους της. Και, παράλληλα, ένα αποφασιστικό μέτωπο απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, η χρεοκοπία του οποίου είναι ολοκάθαρη στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Στην Ελλάδα, η συζήτηση αυτή συνδέεται με τα διλήμματα της μεταμνημονιακής περιόδου. Το μέλλον μπορεί να είναι μόνο προοδευτικό και κοινωνικό. Η Ακροδεξιά και ο νεοφιλελευθερισμός είναι οπισθοδρόμηση.