Χαιρετισμός του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρα, στην εκδήλωση τιμής του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΝ στους εκτελεσθέντες στις 30 Μαρτη 1952 ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΤΣΗ, ΝΙΚΟ ΚΑΛΟΥΜΕΝΟ, ΗΛΙΑ ΑΡΓΥΡΙΑΔΗ

---

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Μπελογιάννης υποβάλλει ερωτήσεις στο μάρτυρα κατηγορίας Ι. Πανόπουλο (διευθυντή της Αστυνομίας Πόλεων).

Φίλες και φίλοι.
Σύντροφοι και συντρόφισσες

Βρισκόμαστε σε έναν τόπο ιστορικό σε έναν τόπο μαρτυρίου. Πίσω μας έχουμε τα ονόματα δεκάδων αγωνιστών που με το παράδειγμα τους, δίνοντας τη ζωή τους ενέγραψαν με το αίμα τους στη συνείδηση του ελληνικού λαού το παράδειγμα της αντίστασης και της ανυπακοής και η πλάκα πίσω μου γράφει πέσανε με το όραμα ενός κόσμου ειρηνικού και δίκαιου. Και αυτό που κρατάμε είναι ότι όπου θα υπάρχει και όποτε θα υπάρχει αδικία, όποτε και όπου θα υπάρχει κατάλυση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, πάντοτε θα υπάρχουν αγώνες και αγωνιστές που θα διεκδικούν έναν κόσμο δίκαιο.

Προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια ιδιαίτερα από τις αρχές τις δεκαετίας του 90΄ και μετά, να ξαναγράψουν ιστορία, να πείσουν ότι οι ιδεολογίες τελείωσαν, όμως αυτό που παράγει τις ιδεολογίες είναι η ίδια η κοινωνική αδικία και όσο δεν θα υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, θα υπάρχουν οράματα και αγωνιστές.

Το σύστημα, οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί έχουν μηχανευτεί πάρα πολλούς τρόπους για να κλείσουν το στόμα της ιστορίας και να δέσουν τα χέρια της δημοκρατίας.

Αγνοούν όμως αγνοούν  πως η ιστορία πάντοτε γράφεται με θυσίες και  ανυπακοή. Και αγνοούν πως οι ιδέες υπήρξαν και υπάρχουν διότι υπάρχουν άνθρωποι φορείς των ιδεών που αγωνίζονται γι’ αυτές.

Ότι, κι αν κάνουν, η συντήρηση, οι  αγορές, ότι, και να κάνει η τραπεζοκρατία ότι και να κάνει το κυρίαρχο σύστημα της μιντιοκρατίας προκειμένου να περάσει από το πλυντήριο της ιδεολογίας και να αναδείξει το μίσος και τη μισαλλοδοξία ως κυρίαρχη αναφορά των καιρών μας, ότι και να κάνουν δεν μπορούν να παραγράψουν το γεγονός ότι η ιστορία πάντοτε θα γράφει  Μπελογιάννης. Θα γράφει Καλούμενος, Αργυριάδης, Μπάτσης . Η ιστορία θα κουβαλά για πάντα μαζί της τους χιλιάδες αγωνιστές που θυσιάστηκαν.

Σήμερα βρισκόμαστε εδώ, εξήντα χρόνια μετά στο μνημείο εκτελεσθέντων πατριωτών. 60 χρόνια μετά για να τιμήσουμε τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.  Τρία χρόνια πριν όμως όταν έφυγε , η Έλλη Παπά τον Οκτώβρη του 2009 μας δόθηκε η ευκαιρία, να αποχαιρετήσουμε μαζί με την Έλλη Παππά και τον σύντροφό της, τον Νίκο τον Μπελογιάννη.

Να τον αποχαιρετήσουμε με 57 χρόνια καθυστέρηση, εμείς και οι συγγενείς του και οι σύντροφοί του, ο ελληνικός λαός, η χώρα, ο τόπος, να αποχαιρετήσει 57 χρόνια μετά με αξιοπρέπεια και σεβασμό τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο.

Ο Νίκος Μπελογιάννης  τιμωρήθηκε και εκτελέστηκε γιατί ήταν κομμουνιστής. Ο Νίκος Μπελογιάννης τιμωρήθηκε και εκτελέστηκε γιατί ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα αντίστασης και εντιμότητας για τον ελληνικό λαό.

Γιατί αρνήθηκε να υπογράψει και να καταδώσει.

Γιατί υπερασπίστηκε με πάθος στο στρατοδικείο τις ιδέες του και τους συντρόφους του.

Τιμωρήθηκε γιατί παρά τις διώξεις και τις φυλακίσεις, σπούδασε και αντιστάθηκε, γιατί αν και φυλακισμένος στα μπουντρούμια της ασφάλειας έως τα κελιά των φυλακών της Κέρκυρας ήταν ένας αγωνιστής διανοούμενος που μπόρεσε και έγραψε το έργο ΄΄Σχέδιο για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας΄΄  και αργότερα το 1940  από την Ακροναυπλία αυτή τη φορά φυλακισμένος πάλι, έγραψε το βιβλίο του «το Ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα».

Όποιος και όποια διαβάσει προσεχτικά αυτό το έργο θαρρεί πως γράφτηκε τούτα τα χρόνια, μετά το 2009, τις μέρες της κρίσης και ειδικά το κεφαλαίο που αφορά την χρεοκοπία του 1932, νομίζει κανείς πως γράφτηκε εχθές. Διότι σε αυτό το βιβλίο ο Νίκος Μπελογιάννης αποδεικνύει ότι το χρέος ήταν πάντοτε και παραμένει μοχλός επιβολής και επικυριαρχίας,  ήταν πάντοτε και παραμένει εργαλείο υποταγής των λαών και τρομοκράτησης τους. Έλεγε λοιπόν αναφερόμενος σε εκείνη την κρίση, που πολλές ομοιότητες έχει με το σήμερα ο Νίκος Μπελογιάννης. Δύο είναι οι επιλογές, ή η πληρωμή των τοκομεριδίων ή το ψωμί του λαού. Και πόσο επίκαιρη είναι άραγε αυτή η ρήση αυτό το απόφθεγμα. Και τότε στη χώρα υπήρχε δημοσιονομική επιτροπή που εγκαταστάθηκε. Και τότε με μοχλό και εργαλείο το χρέος, επιβλήθηκαν αντικοινωνικές πολιτικές που κατέλυαν την ελευθερία, τη δημοκρατία τη δικαιοσύνη.

Σε ένα σημείο του βιβλίου του ο Νίκος Μπελογιάννης γράφει:  «Οι καταχρήσεις, η κερδοσκοπία και οι ρεμούλες γίνονται το πιο συνηθισμένο φαινόμενο. Η διαφθορά κι η ηθική εξαχρείωση της κυβερνητικής κλίκας φτάνει στο κατακόρυφο. Νόθεψαν ακόμα και το κινίνο, πράξη αρκετά χαρακτηριστική για τη σαπίλα που βασίλευε ανάμεσα στην παράταξη που κυβερνούσε τη χώρα»

Φίλες και φίλοι, δείτε τις ομοιότητες. Έχουμε σήμερα ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που καταρρέει και ακόμα και τώρα, ακόμα και την ώρα της κατάρρευσης του θέλει να βγάλει από την μύγα, ξύγκι, θέλει να προσπαθήσει να ξεζουμίσει τα στρώματα τα κοινωνικά που πλήττονται.

Φορολογούν τη φτώχεια αφήνουν όμως στο απυρόβλητο τον πλούτο. Ακόμα και τώρα κουκουλώνουν τις υποθέσεις της διαφθοράς και της διαπλοκής, όπως αυτή τηςSIEMENS, που κόστισε στον ελληνικό λαό 2 δις, έναντι ενός ευτελούς τιμήματος. Ακόμα και τώρα στόχος τους και μέλημα τους είναι να συνεχίζουν να κυβερνούν οι ίδιοι άνθρωποι που μας οδήγησαν ως εδώ για να αποτελειώσουν το καταστροφικό τους έργο. Αυτές οι ομοιότητες με την σημερινή κατάσταση φίλες και φίλοι αποδεικνύει ότι η Αριστερά αν και κυνηγημένη και απομονωμένη μπόρεσε τα χρόνια εκείνα να αντισταθεί και να δημιουργήσει και να γράψει τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία αυτού του τόπου, σελίδες αντίστασης, αξιοπρέπειας, ανυπακοής για τρείς βασικούς λόγους:

Ο πρώτος η υπεροχή των ιδεών της. Η ηθική υπεροχή των ιδεών της. Ότι είχε το δίκιο με το μέρος της.

Ο δεύτερος ότι οι φορείς των ιδεών όπως είπα πιο πριν είναι άνθρωποι, ανιδιοτελείς αγωνιστές, που έφτασαν στο σημείο κατά δεκάδες να δίνουν τη ζωή τους για τα οράματα τους και αυτό πράγματι ενέγραψε στη συνείδηση του λαού μας, το μήνυμα και το παράδειγμα της αντίστασης.

Και ο τρίτος λόγος. Γιατί εκείνα τα δύσκολα χρόνια η Αριστερά είχε την ιστορική συνείδηση  των στιγμών και ήταν ενωμένη. Έδωσε ενωμένη αυτή τη μάχη.

Σήμερα φίλες και φίλοι, έχουμε πάλι την ηθική υπεροχή των ιδεών, έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Η κριτική που άσκησε η Αριστερά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα επαληθεύθηκε. Η κριτική μας δικαιώθηκε. Αυτό είναι το σύστημα που παράγει ανισότητες, κοινωνική αδικία, βαρβαρότητα και αυτό είναι το ίδιο το σύστημα που οδηγείται σε κρίσεις και αδιέξοδα.

Η προοπτική της ανθρωπότητας δεν μπορεί να είναι, ούτε η βαρβαρότητα του καπιταλισμού που ορίζει τα πάντα με αριθμούς και κέρδη και ζημιές, ούτε οι πόλεμοι και η εξαθλίωση.            

Η προοπτική της ανθρωπότητας είναι ένας κόσμος με κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία. Δικαιωθήκαμε και η υπεροχή των ιδεών μας είναι εδώ και συνεπαίρνει σήμερα πολλούς και πολλές, ανεξάρτητα από την πολιτική τους καταγωγή, αλλά με βάση όσα βιώνουν στη καθημερινότητα τους.

Ανιδιοτελείς ανθρώπους που αγωνίζονται για τα οράματα τους και σήμερα έχουμε και σήμερα υπάρχουν πολλοί, χιλιάδες που δίνουν το παράδειγμα της αντίστασης,  που δίνουν το παράδειγμα της αντίστασης  παρά την καταστολή και την τρομοκρατία που βρίσκονται κατά χιλιάδες στις διαδηλώσεις, παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει η ίδια τους η ζωή, με τόνους χημικών αερίων, με ξύλο που οδηγεί πολλές φορές, πολλούς απ’ αυτούς στα χειρουργεία των νοσοκομείων. Που είναι έτοιμοι να δώσουνε ακόμα και το παράδειγμα της αυτοθυσίας , γιατί η πράξη προχθές του Δημήτρη Χριστούλα, δεν ήταν μια πράξη απελπισίας, αλλά μια πράξη αυτοθυσίας για να ξυπνήσει ο λαός μας και να συνειδητοποιήσει πιο είναι το μέγεθος της καταστροφής.

Έχουμε λοιπόν και σήμερα και την υπεροχή των ιδεών και τους ανθρώπους φορείς των απελευθερωτικών οραμάτων που είναι έτοιμοι να θυσιαστούν. Αυτό που μας λείπει είναι η συνείδηση ιστορικότητας των στιγμών και των ευθυνών. Αυτό που μας λείπει είναι η ενότητα. Και εμείς σήμερα είμαστε εδώ για να αποδείξουμε, ότι αριστερό τελικά στις μέρες μας είναι μονάχα ότι ενώνει δυνάμεις απέναντι στον κοινό εχθρό.

Πολλοί προσπαθούν να προσδιορίσουν την Αριστερά με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς. Ριζοσπαστική, ανανεωτική, της ευθύνης, της ανατροπής μπορούν να βρουν χιλιάδες.

Όμως φίλοι και φίλες είναι η στιγμή που πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε έμφαση στον επιθετικό προσδιορισμό και να μιλήσουμε για το ίδιο το υποκείμενο. Διότι η Αριστερά στις μέρες μας, στις μέρες αυτής της ιστορικής τομής αντίστοιχης με αυτές τις μέρες που χιλιάδες αγωνιστές έδωσαν τη ζωή τους δεν έχει λόγο ύπαρξης αν δεν μπορέσει ή αν αδιαφορήσει στο ένα και μοναδικό, στο κυρίαρχο ζήτημα των ημερών, να μπορέσουμε να αποτρέψουμε την πορεία του λαού μας προς την δυστυχία.

Ο ιστορικός του μέλλοντος , 60 χρόνια μετά, αν θα κρίνει την στάση μας, θα την κρίνει μονάχα από το αν μπορούσαμε και αδιαφορήσαμε. Αυτό που έρχεται μπροστά μας είναι μια πολύ μεγάλη τραγωδία για τον ελληνικό λαό. Σε αυτή την τραγωδία δεν μπορούμε να γυρνάμε την πλάτη, δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε με μικροκομματικές σκοπιμότητες, αλλά πρέπει να ενώσουμε δυνάμεις, για να αποτρέψουμε από τα δύο κόμματα που μας οδήγησαν έως εδώ να συνεχίσουν να έχουν πλειοψηφία στην επόμενη βουλή και να ορίζουν τις τύχες και το μέλλον αυτού του τόπου.

Φίλες και φίλοι, το παράδειγμα των αγωνιστών είναι ένα ζωντανό παράδειγμα, ο Μπελογιάννης  και οι σύντροφοι του μπορεί να εκτελέστηκαν αλλά είναι οι νικητές της ιστορίας. Και νίκησαν γιατί υπερασπίστηκαν την πατρίδα, γιατί υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία, τη συμφιλίωση και αυτή για εμάς είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη. Είναι παρακαταθήκη για όλους μας στα σημερινά δύσκολα χρόνια με κόντρα τον καιρό. Αφήνουν πίσω τη στάση ζωής, τη σκέψη τους, το κριτικό πνεύμα, τη θυσία τους. Χρέος μας είναι να μην ξεχάσουμε αυτή τη θυσία. Χρέος μας είναι να βαδίσουμε στα χνάρια τους, να τιμήσουμε τους αγωνιστές και να ακολουθήσουμε το δρόμο του αγώνα.

Είμαστε βέβαιοι ότι ο ελληνικός λαός θα αποδείξει ότι έχει και ότι κρύβει μέσα του ακατάβλητες δυνάμεις. Πολλοί γύρω μας απελπίζονται, εγώ τους απαντώ λέγοντας τους ότι η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι αυτή λίγο πριν ξημερώσει. Λίγο πριν έρθει η αυγή. Και τώρα ζούμε την πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας, αλλά ο λαός μας έχει τη δύναμη στα χέρια του και θα ξημερώσει την αυγή.

Να είστε καλά, καλή δύναμη και καλούς αγώνες .

Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΕΡΗ ΠΤΥΧΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ (της Ρένας Δούρου)

 
Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά στην Ευρώπη. Όσοι, εντός κι εκτός Ελλάδας, πίστεψαν ή ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η κατάσταση, μετά από την «επιτυχημένη» ανταλλαγή ομολόγων στην Ελλάδα, είναι σε τροχιά εξομάλυνσης, διαψεύδονται. Το ένα κακό νέο διαδέχεται το άλλο σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, ενώ πλέον πολλαπλασιάζεται το πιο δραματικό φαινόμενο της κρίσης: οι αυτοκτονίες…

Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός, που αυτοπυροβολήθηκε το πρωί της Τετάρτης, 4 Απριλίου, στην πλατεία Συντάγματος, δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Μόλις την προηγούμενη ημέρα, στη Σικελία μια 78χρονη γιαγιά έπεφτε από την ταράτσα, όταν είδε ότι η σύνταξή της είχε μειωθεί κατά 25%… Είχαν προηγηθεί την περασμένη εβδομάδα δύο οικοδόμοι που είχαν δώσει τέλος στη ζωή τους μην αντέχοντας το βάρος της ανεργίας… Και δεν ήσαν οι μόνοι: στη χώρα, μόλις τους τρεις πρώτους μήνες του 2012, οι αυτόχειρες ανέρχονται σε 16… «Την δολοφόνησε το κράτος με τις περικοπές του», είπε ένα από τα τέσσερα παιδιά της 78χρονης…

Οι αυτοκτονίες που πολλαπλασιάζονται είναι η μία, σίγουρα η πιο τραγική πτυχή της κρίσης. Η άλλη είναι οι αριθμοί: και αυτοί δεν βγαίνουν, δείχνοντας ότι της χρεωκοπίας των ζωών έχει προηγηθεί η χρεωκοπία των αριθμών…

Το γεγονός αποδεικνύει, πρώτον, τη λάθος συνταγή των Μνημονίων και, δεύτερον, την ιδεολογική προσκόλληση της ευρωπαϊκής Δεξιάς στις πολιτικές της λιτότητας και των περικοπών των δημοσίων δαπανών, με πρόσχημα την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους. Για την Πορτογαλία, η οποία ήδη εφαρμόζει πρόγραμμα λιτότητας πληρωμένο πολύ ακριβά (έλαβε πέρσι 78 δισ. ευρώ «βοήθεια»), ο Όλι Ρεν, επίτροπος Οικονομικών, άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο να χρειαστεί περαιτέρω βοήθεια η χώρα. Και μπορεί να θέλει να καθησυχάσει ο Φινλανδός επίτροπος, ωστόσο η Πορτογαλία γίνεται όλο και περισσότερο Ελλάδα, με την ανεργία της στο 14% και με αυξητική τάση…

Αλλά και η Ισπανία συνεχίζει να σπάει τα ρεκόρ ανεργίας (4,75 εκατομμύρια, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Eurostat), ενώ το κόστος δανεισμού της έχει εκτοξευθεί στα ύψη, όπως φάνηκε και από τη χθεσινή αποτυχημένη διάθεση ομολόγων ύψους 2,6 δισ. ευρώ, ενώ ο αρχικός στόχος του υπουργείου Οικονομικών ήταν 3,5 δισ…

Παρά το γεγονός της αποτυχίας των μνημονιακών συνταγών, παρά την τεράστια επιτυχία της πέμπτης (από τον θάνατο του Φράνκο) γενικής απεργίας την περασμένη εβδομάδα, ο πρωθυπουργός Ραχόι ενέκρινε, στο πλαίσιο του προϋπολογισμού, πολιτικές εξοικονόμησης 27,3 δισ. ευρώ με στόχο τη μείωση του ελλείμματος από το 8,51% στο 5,3%. Και μπορεί να είναι αμφίβολη η επίτευξη αυτού του στόχου, ωστόσο η κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι η ανεργία θα φθάσει στα τέλη της χρονιάς στο 24,3%…

Ο ορίζοντας σκοτεινιάζει επικίνδυνα, καθώς την περασμένη εβδομάδα η Γερμανία κατήγαγε άλλη μία (πύρρειο;) νίκη, πετυχαίνοντας την αύξηση του τείχους προστασίας στα 800 δισ. ευρώ, εκ των οποίων μόνο τα 500 είναι διαθέσιμα, μακριά από το 1 τρισ. που υποστήριζε το Παρίσι. Ένα ποσό που είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να καλύψει, π.χ., τις ανάγκες μιας οικονομίας όπως η ισπανική…

Η κρίση, λοιπόν στην Ευρώπη, όχι μόνο δεν έχει περάσει, όπως θέλουν να υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά κλιμακώνεται, αγγίζοντας πλέον και τον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης – η Γαλλία έχει ήδη απωλέσει τα 3Α της δανειοληπτικής ικανότητας παρά το γεγονός ότι ο πρόεδρος Σαρκοζί έχει ήδη επιβάλει δύο προγράμματα λιτότητας.

Το πιο προκλητικό ίσως είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει η Κομισιόν την εκρηκτική αυτή κατάσταση: ο Αμαντέου Αλταφάζ, εκπρόσωπος Τύπου του Ρεν, δήλωνε προχθές ότι η Κομισιόν «δεν μπορεί να δώσει συγκεκριμένη ημερομηνία για την έξοδο από την κρίση», γιατί, υποστήριξε η οικονομική κατάσταση διαφέρει από τη μία χώρα στην άλλη! Σαν να μην επρόκειτο δηλαδή για δομικό πρόβλημα του τρόπου της ευρωοικοδόμησης…

Ωστόσο είναι πλέον ηλίου φαεινότερο, και δεν το λένε αυτό αποκλειστικά αριστεροί οικονομολόγοι, ότι η κρίση και ενιαία είναι και κοινά χαρακτηριστικά έχει. Το ένα από αυτά μάλιστα, το πιο τραγικό, είναι οι αυτοκτονίες εκείνων που συνθλίβονται από αυτήν, το ύστατο διάβημα στα ώτα μη ακουόντων, των κυβερνώντων. Θα λειτουργήσουν άραγε ως καταλύτης;

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΚΟΡΗΣ - ΚΗΔΕΙΑ Δ. ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ (αναδημοσίευση από Ecoleft)

Ρένα Δούρου:¨Οι γυναίκες είναι τα πρώτα και ολοκληρωτικά θύματα των μνημονιακών πολιτικών¨

Posted: Μαρτίου 5, 2012 by gpierros in ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΕΡΓΑΣΙΑ, ΕΥΡΩΠΗ,ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ Ecoleft
Ετικέτες:Γιώργος Πιέρρος, Ρένα Δούρου, ΣΥΡΙΖΑ, γυναίκα, εργασία, ευρωπαική οικονομική κρίση

3

 Την συνέντευξη πήρε ο Γιώργος Πιέρρος

Γυναίκα, εργαζόμενη, συγγραφέας, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού και υπεύθυνη ευρωπαϊκής πολιτικής, η Ρένα Δούρου ανταποκρίθηκε στο οικείο κάλεσμα του ecoleft. Σε μια συνέντευξη που στο επίκεντρο της έχει τη γυναίκα και τη θέση της στην κοινωνία, την εργασία και την πολιτική. Ενώ παράλληλα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι πολιτικές εξελίξεις…

Σκληρή λιτότητα, ύφεση, ανεργία, δεύτερο μνημόνιο∙ η συνταγή διεξόδου από την κρίση οδηγεί σε βέβαιο αδιέξοδο. Πρόκειται για λάθος ή για μεθοδευμένη πολιτική;

Δεν πρόκειται ούτε για λάθος, ούτε για αμέλεια αλλά για μεθοδευμένη πολιτική επιλογή, η οποία, δυστυχώς για εμάς τους πολίτες, υπακούει σε μια ιδεοληψία, στην προσκόλληση στη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία πρέπει πάση θυσία να μειωθεί το κόστος εργασίας, η αγορά εργασίας πρέπει να υπερ-ελαστικοποιηθεί προκειμένου να υπάρξει δήθεν ανάπτυξη, επενδύσεις κλπ. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με το ξεθεμελίωμα όλων των κοινωνικών κατακτήσεων, των εργασιακών σχέσεων, κάθε διασφάλισης του εργαζόμενου απέναντι στην εργοδοσία και το κεφάλαιο. Πρόκειται για μια σαφή πολιτική επιλογή που δίνει στο κεφάλαιο όλα τα δικαιώματα, αφήνοντας την εργασία στο έλεός του. Δεν είναι λοιπόν λάθος αλλά συνειδητή επιλογή προς όφελος του κεφαλαίου, των αγορών, των κερδοσκόπων. Σε βάρος της εργασίας, της κοινωνίας, των πολιτών.

Ο κος Γιούνκερ έκανε σαφές πως οποιαδήποτε αμφισβήτηση του μνημονίου και των εκπροσώπων τής πολιτικής του από τον ελληνικό λαό θα αποτελέσει πιθανή αιτία παύσης της χρηματοδότησης. Και η δημοκρατία παράπλευρη απώλεια;

Σαφέστατα ναι. Σοβαρή και θεμελιώδης απώλεια. Πλέον η κρίση χρέους, η κρίση των τραπεζών, έχει μετατραπεί σε κρίση δημοκρατίας. Είναι φανερό ότι στη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα στην Ευρώπη πρέπει να παλεύουμε ξανά για πράγματα που τα θεωρούσαμε τελεσίδικα λυμένα, όπως αυτό της ανόθευτης διεξαγωγής των εκλογών. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα Ιταλία και Ελλάδα κυβερνώνται από μη εκλεγμένες κυβερνήσεις. Ούτε είναι τυχαίο ότι στις εκλογές που έγιναν στην Πορτογαλία και την Ισπανία, τα κόμματα εξουσίας είχαν συμφωνήσει ότι θα ακολουθήσουν την πολιτική λιτότητας! Το ίδιο γίνεται τώρα και στη χώρα μας ενόψει των εκλογών – όποτε μας επιτρέψουν οι δανειστές μας να τις κάνουμε. Και βλέπουμε ότι αυτή η «ευθυγράμμιση» των κυβερνητικών κομμάτων με τις μνημονιακές πολιτικές γίνεται επιτυχημένα. Ο κ. Σαμαράς, μετά από τη στροφή 180 μοιρών τον Νοέμβριο και την εγκατάλειψη τής, όψιμης, όπως αποδείχθηκε, αντιμνημονιακής ρητορείας, στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου, ψηφίζει τους εφαρμοστικούς νόμους που ξεθεμελιώνουν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και συρρικνώνουν μισθούς και συντάξεις σε βαθμό εξαθλίωσης, και… επιτίθεται στην Αριστερά, η οποία, κατά τη γνώμη του, ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας! Παράλληλα, βρίσκει το χρόνο, στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος, τη 1^η Μαρτίου, στις Βρυξέλλες, να δικαιολογηθεί στην κ. Μέρκελ, ότι οι εκλογές χρειάζονται για την… εκτόνωση του λαού. Είναι φανερό ότι ο κ. Σαμαράς έχει μπει για τα καλά στην τροχιά της μνημονιακής εξουσίας, υιοθετώντας τα περί δήθεν μνημονιακού μονοδρόμου, καταγγέλλοντας για όλα τα στραβά κι ανάποδα την Αριστερά, ετοιμαζόμενος για τον «μεγάλο συνασπισμό εξουσίας», προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχιση των σημερινών πολιτικών. Σε βάρος της κοινωνίας και της δημοκρατίας!

Δεν σχηματίζεις γνώμη εξ αποστάσεως, είσαι εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα, ποια είναι η πραγματική εικόνα της αγοράς και της εργασίας σήμερα;

Η κατάσταση είναι δραματική – και μακάρι να επρόκειτο για δημοσιογραφικό κλισέ. Είναι όμως η πραγματικότητα, με επιχειρήσεις να κλείνουν καθημερινά σε όλους τους τομείς, χιλιάδες εργαζόμενους να βρίσκονται από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς δουλειά, σε πάρα πολλές περιπτώσεις χωρίς αποζημίωση, και – το κυριότερο από όλα – χωρίς προοπτική… Κι αυτό είναι το χειρότερο, καθώς βιώνουμε για πέμπτη συνεχή χρονιά βαθιά ύφεση. Όσο ακούω τις δηλώσεις ικανοποίησης των κ.κ. Παπαδήμου και Βενιζέλου, για τα αποτελέσματα του Γιούρογκρουπ και τα δήθεν χρήματα που θα πάρουμε και που στην πραγματικότητα θα πάνε στην αποπληρωμή των χρεών και σε τοκοχρεολύσια και όχι στην πραγματική οικονομία, θλίβομαι και περισσότερο εξοργίζομαι. Γιατί πρόκειται για συνειδητά ψέματα, στο πλαίσιο σταθερών ιδεολογικών επιλογών που σχετίζονται με την «κινεζοποίηση» των μισθών, την «ευελιξία» της αγοράς εργασίας, την εκμηδένιση του ρόλου των συνδικάτων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, της διαιτησίας. Πρόκειται δηλαδή για την πλήρη αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, το ξεθεμελίωμα των κοινωνικών δικαιωμάτων, των κεκτημένων μέσα από συνδικαλιστικούς αγώνες και θυσίες. Εδώ και λίγες ημέρες ό,τι ξέραμε στα εργασιακά, αποτελεί παρελθόν: οι prior actions, για την επίτευξη των οποίων επαινέθηκε ο κ. Βενιζέλος από τους ομολόγους τού στο Γιούρογκρουπ στις αρχές Μαρτίου, έβαλαν την ταφόπλακα στο παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων εργαζομένων, εκατομμυρίων νέων. Και αυτό το βιώνω καθημερινά στη δουλειά μου, στους γύρω μου. Δεν πρόκειται για ακαδημαϊκή παρατήρηση αλλά για διαπίστωση. Και τα πράγματα θα επιδεινωθούν.

Παράλληλα με την εργασία σου είσαι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού και υπεύθυνη ευρωπαϊκής πολιτικής. Πώς αντεπεξέρχεται στα σκληρά πεδία της εργασίας και της πολιτικής η γυναίκα μέσα στην κρίση;

Σήμερα υπάρχουν εργαζόμενες μητέρες που αντιμετωπίζουν καθημερινά το φάσμα της απόλυσης, ενώ ζουν μόνες τους ή με συζύγους ή συντρόφους που κι αυτοί ή είναι άνεργοι ή αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους. Ο αγώνας τους για την επιβίωση είναι καθημερινός και σκληρός και επηρεάζεται άμεσα από όλες τις θεωρούμενες «παράπλευρες» επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών. Π.χ. παιδικοί σταθμοί που κλείνουν, σχολεία χωρίς βιβλία, κατάρρευση κάθε είδους κοινωνικής συνδρομής – είναι ενδεικτικό πλέον ότι πολλές γυναίκες το σκέφτονται πάρα πολύ πριν κάνουν παιδιά, όχι για ιδεολογικούς λόγους, όπως παλιότερα, αλλά για οικονομικούς! Σε σχέση με τις κατηγορίες αυτές, η δική μου θέση δεν είναι τόσο δύσκολη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υφίσταμαι κι εγώ την κρίση στη δουλειά μου – μόλις έκλεισε ο εκδοτικός οίκος στον οποίο εργαζόμουν και θα πρέπει να ξαναπεράσω από το ταμείο ανεργίας. Πάντως ο συνδυασμός της δουλειάς με την πολιτική δραστηριότητα, πέρα από τις απαιτήσεις που δημιουργεί σε ό,τι αφορά στην κατανομή του χρόνου, λειτουργεί θετικά αναφορικά με την κατανόηση των πραγματικών ζητημάτων της κοινωνίας, των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, μακριά από αφηρημένες προσεγγίσεις στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου. Όταν βιώνεις μια πραγματικότητα, μπορείς καλύτερα να την αναλύσεις και να προτείνεις λύσεις.

Θεωρητικά η ισότητα των δύο φύλων είναι δεδομένη, ωστόσο στις ορδές εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων οι γυναίκες πρωτοστατούν. Μήπως δεν είναι και τόσο δεδομένη τελικά;

Καθόλου δεδομένη. Και τούτο γιατί η σημερινή κρίση, η βαθιά ύφεση, πλήττουν διπλά τις γυναίκες: και στην οικογένεια και στην αγορά εργασίας. Οι γυναίκες σήμερα είναι υποχρεωμένες να διαχειριστούν τον προϋπολογισμό της οικογένειάς τους, με την ακρίβεια βασικών προϊόντων να καλπάζει, αλλά και να λειτουργήσουν σε μια αγορά εργασίας όπου οι μισθοί συρρικνώνονται ραγδαία. Είναι εκείνες που δέχονται ολομέτωπη επίθεση από την κρίση, που την βιώνουν καθημερινά, που καλούνται να τα βγάλουν πέρα με 300 ευρώ το μήνα, χωρίς πλέον καμία κοινωνική στήριξη. Οι γυναίκες είναι τα πρώτα και ολοκληρωτικά θύματα των μνημονιακών πολιτικών και των παράπλευρων συνεπειών, όπως π.χ. όταν πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας από την πλευρά των συντρόφων τους, που με τη σειρά τους συνθλίβονται από την κρίση… Σε πολλές περιπτώσεις οι γυναίκες είναι τα θύματα που δεν έχουν φωνή. Για αυτό και ο ρόλος των κοινωνικών οργανώσεων, των φεμινιστικών ομάδων, των αριστερών κομμάτων, μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικός: για να αποκτήσουν αυτές οι γυναίκες φωνή και αξιοπρέπεια. Ειδικά σήμερα, στους σκληρούς μνημονιακούς καιρούς που όλα γίνονται σκληρότερα.

Ρόζα Λούξεμπουργκ, Σιμόν Ντε Μποβουάρ… Τι έχουν να πουν στις γυναίκες του σήμερα;

Αγώνας, αξιοπρέπεια, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Διεκδικήσεις του 20^ού αιώνα, που ωστόσο σήμερα, λόγω των σαρωτικών πολιτικών λιτότητας και της υποχώρησης της δημοκρατίας, αποκτούν νέα, επείγουσα επικαιρότητα. Οι δύο γυναίκες, στις οποίες θα μπορούσα να προσθέσω και τη Σιμόν Βέιγ, ένα σύμβολο του αγώνα να μπορούν οι γυναίκες να έχουν τον έλεγχο του σώματός τους, με τον θαρραλέο αγώνα της για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στη Γαλλία το 1975, έχουν σήμερα πολλά να μας διδάξουν, με τη ζωή τους, τους αγώνες, τα πιστεύω τους, το γεγονός ότι, παρά τις εχθρικές συνθήκες που αντιμετώπισαν –η Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκε από το γερμανικό καθεστώς– δεν έκαναν καμία υποχώρηση στις πεποιθήσεις τους. Μάλιστα, δεν θεωρώ ότι πρόκειται αποκλειστικά για «γυναικεία» παραδείγματα αλλά για πανανθρώπινα. «Η ελευθερία είναι ελευθερία γι’ αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά», είχε πει η Λούξεμπουργκ, και σήμερα στην Ελλάδα της οπισθοδρόμησης της δημοκρατίας η φράση της αποκτά δραματική επικαιρότητα.

Η κοινωνία στρέφεται αγωνιωδώς στην αριστερά, αναζητώντας απαντήσεις για το σήμερα και το αύριο, μπορεί να απαντήσει και στις δύο περιπτώσεις και να υποδείξει έξοδο κινδύνου από την κρίση;

Η Αριστερά οφείλει στους πολίτες να το πράξει, και το πράττει, ενίοτε εις ώτα μη ακουόντων! Σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία όσο τούτη που ζει η χώρα μας, η Αριστερά και είναι σε θέση και μπορεί να αποτελέσει τη ρεαλιστική λύση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εδώ και 24 μήνες πρωτοφανούς κρίσης, ΣΥΡΙΖΑ και Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς έχουμε καταθέσει σειρά συγκεκριμένων προτάσεων για μια διέξοδο προς όφελος των πολιτών και της κοινωνίας. Προτάσεις που δείχνουν ότι και υπήρχε άλλος δρόμος και ότι αυτός είναι εφικτός.

Το πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται συνεχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ενισχυμένος σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Ποιος είναι ο κύριος λόγος;

Οι κύριοι λόγοι είναι η αγανάκτηση αλλά και η απόγνωση του κόσμου, από τις ζωές τους που ισοπεδώνονται, από το μέλλον των μελλοντικών γενεών που υπονομεύεται για δεκαετίες. Όλο και περισσότεροι πολίτες στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας, πέρα από ελπίδα, και ρεαλιστική, εναλλακτική πρόταση. Γι’ αυτό και όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε συνείδηση των βαριών μας ευθυνών στην εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, η οποία δεν δοκιμάζει μόνο τους πολίτες αλλά και τους πολιτικούς σχηματισμούς και κυρίως τις ηγεσίες της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην συγκρότηση ενός ευρύτατου αντιμνημονιακού μετώπου κάνοντας έκκληση ενότητας παρά την άρνηση τόσο του ΚΚΕ αλλά και της ΔΗΜΑΡ. Τι σηματοδοτεί αυτή η προσπάθεια;

Συστηματικά, εδώ και πολλούς μήνες ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνει έκκληση συγκρότησης αντιμνημονιακού μετώπου στο ΚΚΕ, τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και στους Οικολόγους και το σοσιαλιστικό χώρο, προκειμένου οι δράσεις κατά της πολιτικής λιτότητας να αποκτήσουν ισχυρότερο υπόβαθρο. Θεωρούμε ότι η ενότητα είναι μονόδρομος και νομίζω ότι αυτό το καταλαβαίνει η βάση, τα μέλη των δύο κομμάτων της αριστεράς, σε αντίθεση με τις ηγεσίες τους, που, πρέπει να πω, ότι βρίσκονται πίσω σε σχέση με τις απαιτήσεις των καιρών. Η συγκυρία απαιτεί την ενότητα στο όνομα της κοινωνίας, αφήνοντας στην άκρη μικρομματικούς υπολογισμούς για έδρες, κ.ά. Οι πολίτες θα μας κρίνουν για τα «ναι» και τα «όχι» μας.

Σε πρόσφατο άρθρο σου αναφέρθηκες στο τελευταίο βιβλίο του Γιούργκεν Χάμπερμας, από όπου εκπέμπει sos για έναν ευρωπαϊκό χώρο περισσότερο πολιτικό και ανθρωπιστικό. Μπορεί το όραμα να μετουσιωθεί σε πραγματικότητα;

Χρέος των διανοουμένων είναι, στις κρίσιμες ώρες, όταν τα διακυβεύματα υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα, να βγαίνουν μπροστά, να τοποθετούνται, να δείχνουν το δρόμο, να προκαλούν αντιδράσεις, μη διστάζοντας να έλθουν σε σύγκρουση για όσα πιστεύουν. Αυτό ακριβώς κάνει με παρεμβάσεις του στον Τύπο, με ομιλίες του και τελευταίως με το βιβλίο του «Για ένα σύνταγμα της Ευρώπης», ο μεγάλος γερμανός διανοητής. Και πράγματι, μια ανθρωπιστική, πολιτική Ευρώπη, των κοινωνικών δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης, της απασχόλησης και της ανάπτυξης, στον αντίποδα ακριβώς της τιμωρητικής Ευρώπης της λιτότητας και της δημοκρατικής οπισθοδρόμησης της γερμανικής και γαλλικής Δεξιάς, είναι ο στόχος μας. Είναι ο στόχος όλων των πολιτών που αντιλαμβάνονται ότι το ζήτημα της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι κεφαλαιώδες για την ίδια την ύπαρξη της ευρωπαϊκής ιδέας. Παραφράζοντας έναν άλλο μεγάλο διανοούμενο, τον Αντρέ Μαλρώ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στον 21^ο αιώνα, η Ευρώπη ή θα είναι δημοκρατική ή δεν θα υπάρχει!

Το ecoleft ευχαριστεί την Ρένα και την αποχαιρετά προσωρινά με ένα απόσπασμα του Νίκου Καζαντζάκη για την Ρόζα Λούξεμπουργκ: Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα ποτέ δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».

Φεστιβάλ Νεολαίας Συνασπισμού, 6 & 7 Απρίλη, στο Θησείο

Φεστιβάλ Νεολαίας Συνασπισμού 6 και 7 Απριλίου, στο Θησείο Στην παρούσα κρίσιμη κοινωνική και πολιτική συγκυρία εντείνεται η επίθεση στα κεκτημένα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματά μας. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του μνημονίου έχουν οδηγήσει σε πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και διάλυση του κοινωνικού ιστού. Στηδημόσια σφαίρα, κυριαρχούν τα εκβιαστικά διλήμματα, η τεχνοκρατική αντίληψη έναντι των εναλλακτικών πολιτικών και η λογική των μονόδρομων. Η συμμετοχή των πολιτών είναι για αυτούς τόσο επικίνδυνη που πλέον προβάλλεται απροκάλυπτα ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας. Ως νέοι και νέες βρισκόμαστε στο στόχαστρο με την ανεργία να ‘χει φτάσει στο 50%, την επισφαλή εργασία να έχει γίνει νόμος και την εκπαίδευση να υποβαθμίζεται συνεχώς, εναρμονιζόμενη με τις επιταγές του μνημονίου. Δημιουργούν μια νεολαία χωρίς μέλλον μέσα σε ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας, καταστέλλοντας τα όνειρα και τους αγώνες μας. Κράτος εκτάκτου ανάγκης, επιχειρήσεις-σκούπα και ρατσιστικές επιθέσεις ως μεταναστευτική πολιτική, αδιανόητη βία απέναντι σε κάθε μορφή κοινωνικής διεκδίκησης. Δεν μας τρομοκρατούν, μας εξοργίζουν. Αυθόρμητη και αναγκαία απάντηση, τα ολοένα και περισσότερα εγχειρήματα κοινωνικής αλληλεγγύης και πολιτικής ανυπακοής. Η οργάνωση από τα κάτω συνιστά έμπρακτη αντίσταση των πληττόμενων τμημάτων της κοινωνίας, που όλο το προηγούμενο διάστημα βρέθηκαν στο δρόμο και στις πλατείες σε μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις. Με τις εμπειρίες που αντλήσαμε από εκεί, επιχειρούμε να δώσουμε το δικό μας αντιπαράδειγμα απέναντι στην κυρίαρχη λογική. Οργανώνουμε διήμερο φεστιβάλ στις 6 και 7 Απριλίου, στο Θησείο Συζητάμε για την κοινωνία που οραματιζόμαστε σε επίπεδο εργασιακό, εκπαιδευτικό και δομών κοινωνικής οργάνωσης. Επιλέγουμε να επανοικειοποιηθούμε το δημόσιο χώρο απέναντι στην αποξένωση και την περιχαράκωση. Βρισκόμαστε, διασκεδάζουμε, επικοινωνούμε, οραματιζόμαστε. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Παρασκευή 6/4 19:00 «Το μέλλον που μας ετοιμάζουν δεν μας χωράει» εκδήλωση- συζήτηση για την εκπαίδευση και την εργασία -Την κουβέντα ανοίγουν οι Μαρία Καραμεσίνη (Πάντειο), Πέτρος Λινάρδος Ρυλμόν (οικονομολόγος ΙνΕ-ΓΣΕΕ) και Αριστείδης Μπαλτάς (ΕΜΠ) 21:00 Προβολή ταινιών μικρού μήκους νέων κινηματογραφιστών "Gran Partita", Αλέξανδρος Σκούρας (Α΄ βραβείο, Δράμα 2011) "Under Stress", Πάρης Πατσουρίδης "No Parking", Στάμος Τσάμης "Πίστομα", Γιώργος Φουρτούνης Θα ακολουθήσει συζήτηση για τα αντιεμπορευματικά καλλιτεχνικά δίκτυα. Θα ακολουθήσει party. Σάββατο 7/4 14.00 Συλλογική κουζίνα 15.00 ανοιχτή συζήτηση για το μεταναστευτικό ζήτημα -Την κουβέντα ανοίγει η Ιωάννα Κούρτοβικ (δικηγόρος) 18.00 εκδήλωση για τα εγχειρήματα κοινωνικής αλληλεγγύης Την κουβέντα ανοίγουν οι Ελένη Πορτάλιου ("Ανοιχτή Πόλη"), Γ.Κολμανιώτης (αντιδήμαρχος Ν.Ιωνίας) και Τάσος Κορωνάκης (ΠΣΕ ΣυΡιζΑ) Θα ακολουθήσει συζήτηση για τη σύνδεση ρεμπέτικης μουσικής και λαϊκών αγώνων από τον Παναγιώτη Κουνάδη και ως επιστέγασμα ρεμπέτικο γλέντι με ζωντανή μουσική. Και τις δυο μέρες στον χώρο του φεστιβάλ θα φιλοξενούνται εικαστικές και φωτογραφικές εκθέσεις και περίπτερα με υλικό από κοινωνικά κινήματα. Στο Θησείο, δίπλα στον σταθμό του ηλεκτρικού Πυξίδα οι ανάγκες μας. Όπλο μας η αλληλεγγύη. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Νεολαία Συνασπισμού Συμμετέχουμε στους νέους/νέες ΣυΡιζΑ

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΛΕΩ.m4v

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΓΕΡΑΚΑ, 6/4, 7μμ