Οι νέες μορφές σκλαβιάς μας σερβίρονται ως νέες μορφές ελευθερίας (left.gr)

«Ας είμαστε πεσιμιστές σε όλα, ώστε να μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε στα πάντα» - «Μπορούμε να οργανωθούμε και να διαβρώσουμε σιγά - σιγά τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό ώστε να πάψει να είναι τόσο ισχυρός»«Έχεις δει την ταινία 'V for Vendetta'; Στο τέλος της ο λαός νίκησε και οι κυρίαρχοι εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Το πρόβλημα που θέτω σε αυτό το βιβλίο είναι ότι θέλω να δω τι συνέβη μετά, (θέλω να δω) το 'σίκουελ', για να μιλήσω με όρους Χόλιγουντ. Πώς θα οργανωθούν (οι κυρίαρχοι), τι θα κάνουν στο μέλλον;

•  

Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν έχουμε ακόμη επινοήσει νέα μορφή διακυβέρνησης που να έχουμε διαπιστώσει πως είναι αποτελεσματική. Όμως, από την άλλη, δεν έχουμε χάσει ακόμη το παιχνίδι. Μπορούμε να οργανωθούμε και να διαβρώσουμε σιγά - σιγά τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό ώστε να πάψει να είναι τόσο ισχυρός. Να αντιστρέψουμε τον ρόλο του κράτους προς όφελός μας».

Έτσι παρουσιάζει, από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής, το βιβλίο του «Προβλήματα στο Παράδεισο: Ο κομμουνισμός μετά το τέλος της Ιστορίας» ο Σλοβένος στοχαστής Σλάβοϊ Ζίζεκ. Σε αυτό το βιβλίο, που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο", σε μετάφραση Ελένης Αστερίου, ο Ζίζεκ κάνει εκτενή αναφορά σε γεγονότα που συνέβησαν στην Ελλάδα, την Ισπανία και στα αραβικά κράτη τα προηγούμενα χρόνια, για να καταλήξει στο συμπέρασμα της αναγκαιότητας του κομμουνισμού, όχι ως μελλοντικού οράματος, αλλά ως πολιτικής στάσης που θα διαποτίζει όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Φυσικά, με τον γνωστό χειμαρρώδη λόγο του, δεν αφήνει απ' έξω ούτε το προσφυγικό πρόβλημα ούτε την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο στήριξε με άρθρα του.

Συνέντευξη στον ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟ

* Η κατακλείδα του βιβλίου είναι ότι οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται όταν η κατάσταση είναι απελπιστική, αλλά όταν χάνουν τις προσδοκίες τους. Τώρα δεν τις έχουν χάσει;

Φυσικά, μπορούμε να δεχτούμε ότι οι λαοί έχουν χάσει πια τις προσδοκίες τους για ένα καλύτερο αύριο. Αλλά δες την ιστορία του σταλινισμού, όπου η πρώτη εξέγερση δεν έγινε από όσους πείνασαν στον μεγάλο λιμό, αλλά το 1953, στην ανατολική Γερμανία, όταν ο Στάλιν ήταν πια νεκρός. Η Γαλλική Επανάσταση ξέσπασε όταν ο βασιλιάς είχε πια χάσει τα προνόμιά του. Και νομίζω ότι στην Κίνα φοβούνται τώρα την εξέγερση, καθώς η παραγωγή μειώνεται και ανοίγει η ψαλίδα των κοινωνικών ανισοτήτων.

Υπάρχει μια παγιωμένη αντίληψη ότι οι άνθρωποι εξεγείρονται όταν φτάσουν στην απόγνωση. Όμως δεν είναι έτσι. Οι τωρινοί κυρίαρχοι το ξέρουν, έχουν μάθει το μάθημά τους. Είναι θλιβερό φυσικά, αλλά το παράδοξο είναι ότι οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και περισσότερο να αποδέχονται τη μοίρα τους σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά να απολαμβάνουν σε ατομικό επίπεδο ένα είδος λανθάνουσας ελευθερίας.

Μια ανάπηρη ελευθερία γεμάτη κυνισμό

Είμαστε, λοιπόν, μοιρολάτρες σε κοινωνικό επίπεδο. Πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία, αλλά σε ατομικό επίπεδο πιστεύουμε ειλικρινά ότι είμαστε ελεύθεροι. Είναι γενικευμένο φαινόμενο, γιατί, σύμφωνα με τη σημερινή κοινωνία, η λέξη "ελευθερία" σημαίνει περισσότερη ελευθερία στις ατομικές μας επιλογές. Δηλαδή μια ανάπηρη ελευθερία γεμάτη κυνισμό. Για παράδειγμα, μπορείς να επιλέξεις να εργαστείς όπου θες, αλλά ποιες είναι οι επιλογές σου; Αυτό είναι το σημαντικότερο, όπως σημειώνω στο βιβλίο μου.

Αυτό που θέλω είναι ένα είδος συλλογικής ελευθερίας ώστε να μπορώ να καθορίσω τις επιλογές μου. Αυτό είναι το αποκορύφωμα της σημερινής ιδεολογίας, ότι οι νέες μορφές σκλαβιάς μάς σερβίρονται ως νέες μορφές ελευθερίας. Όπως ο Άντονι Γκίντενς, αυτός ο τύπος των Εργατικών του Μπλερ, ο οποίος, όταν ένας παλιός αριστερός του επισήμανε ότι οι μόνες δουλειές που υπάρχουν είναι αυτές χωρίς συλλογικές συμβάσεις, εκείνος απάντησε ότι είναι υπέροχο αφού μπορείς να αλλάζεις δουλειές και κάθε φορά να ξανανακαλύπτεις τις δυνατότητές σου. Δηλαδή, αφού δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση στη δημόσια Υγεία, είσαι ελεύθερος να επιλέξεις όποια ιδιωτική ασφάλιση θέλεις. Οπότε η έλλειψη ελευθερίας μας σερβίρεται ως το αντίθετό της, δηλαδή ως ελευθερία.

* Παρουσιάζεται δηλαδή ως το δικαίωμα επιλογής...

Ναι, γι' αυτό επιμένω ότι δεν θέλω επιλογές στην Υγεία ή την Παιδεία ή στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Το πιο σημαντικό στη δομή του σημερινού κράτους είναι ότι κάποιοι ανώνυμοι γραφειοκράτες φροντίζουν ώστε να έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα, σχολεία και νοσοκομεία.

Όπως λέω ειρωνικά, ένα συγκεκριμένο είδος δογματισμού είναι πολύ χρήσιμο. Αλλιώς θα καταλήξουμε σαν τους Αμερικανούς, οι οποίοι πριν από λίγα χρόνια θέλησαν να γίνει δημόσιος διάλογος σχετικά με το πόσο ηθικό είναι να βασανίζεις κάποιον ύποπτο για τρομοκρατία. Με συγχωρείτε, δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω για κάτι τέτοιο, θέλω να ζω σε μια κοινωνία όπου τα βασανιστήρια θεωρούνται de facto κάτι φρικαλέο. Εδώ φτάσαμε, πράγματα που θεωρούνταν αδιανόητα παρουσιάζονται τώρα ως αντικείμενα διαλόγου.

Οι πολίτες παρασύρονται από τον ρατσισμό επειδή έχουν απογοητευθεί από τον καπιταλισμό

* Θεωρείτε ότι η κοινωνία συντηρητικοποιείται και στρέφεται σε πιο δεξιά κατεύθυνση;

Φυσικά. Κοιτάξτε τον Ντόναλντ Τραμπ και τον τρόπο με τον οποίο απευθύνεται στο κοινό με μια χυδαία, άσεμνη γλώσσα. Όταν ήμουν νέος, στα τέλη της δεκαετίας του '60, η ριζοσπαστική Αριστερά ήταν αυτή που χρησιμοποιούσε ανάλογη γλώσσα για να προκαλέσει το καθεστώς. Έτσι είναι ενδιαφέρον ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια η νέα Δεξιά χρησιμοποιεί το ίδιο όπλο, ενώ η Αριστερά κατάντησε η φωνή της ηθικής σιωπηρής πλειονότητας.

Το ίδιο συμβαίνει παντού, στην Αμερική, την Ευρώπη, και τη Σλοβενία, όπου το ακροδεξιό κόμμα "Η Σλοβενία Μας" ήταν η έκπληξη των εκλογών, καθώς εμφανίστηκε ως η νέα Δεξιά, ρατσιστική και ξενοφοβική, με τον γνωστό παρανοϊκό τρόπο. Ισχυρίζονται ότι οι πρώην κομμουνιστές καλούν τους πρόσφυγες στη χώρα για να δημιουργήσουν μια χαοτική κατάσταση και επινοούν νέους όρους, όπως ο "φασισμός της πολυπολιτισμικότητας".

Από τη άλλη, εγώ παραμένω παλιομοδίτης μαρξιστής, που θεωρώ ότι οι πολίτες παρασύρονται από τον ξενοφοβικό λαϊκισμό επειδή έχουν απογοητευθεί από τις υποσχέσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Ας μην ξεχνάμε ότι ο λαϊκισμός της Άκρας Δεξιάς απευθύνεται σε απελπισμένους. Οι πολίτες δεν είναι εκ φύσεως φασίστες και ρατσιστές, το ζήτημα είναι πιο περίπλοκο. Η προπαγάνδα της κυρίαρχης ελίτ δεν είναι πια αποτελεσματική. Η κλασική τεχνοκρατική καπιταλιστική ιδεολογία δεν είναι αποτελεσματική.

Έτσι, στην Αμερική, η άνοδος του Τραμπ αντικατοπτρίζει την κρίση των μέσων ενημέρωσης. Αποθεώνοντας τον Τραμπ, οι Αμερικανοί αντιστέκονται με κυνικό τρόπο στο υφιστάμενο καθεστώς. Το πρόβλημα δεν είναι πια η άρχουσα τάξη, αλλά το γεγονός ότι αυτή δεν μπορεί πια να κυβερνήσει. Όπως και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου υπάρχει ισχυρή γραφειοκρατική κάστα στις Βρυξέλλες, αλλά δεν κυβερνά, απλώς φορολογεί όλο και περισσότερο τους πολίτες.

Πρώτα σε καταστρέφουν και μετά κάνουν τους φιλάνθρωπους

* Στηρίξατε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με άρθρα σας στον διεθνή Τύπο, έως τον Ιούλιο. Μετά δενξαναγράψατε γι' αυτήν. Γιατί;

Δεν συνηθίζω να αποφεύγω ερωτήσεις, αλλά πραγματικά η στάση μου είναι διφορούμενη. Συμφωνώ, δυστυχώς, με όσους θεωρούσαν ότι το Grexit θα ήταν καταστροφή. Ίσως κάνω λάθος, αλλά για δύο - τρία χρόνια θα υποφέρατε απίστευτα, χωρίς καμία εγγύηση ότι θα βγαίνατε από την ύφεση. Και δυστυχώς πάλι λυπάμαι που όλη η ευρωπαϊκή Αριστερά πιστεύει ότι η λύση βρίσκεται σε μια επιστροφή στις εθνικές μας οικονομίες. Δηλαδή, αφού ο καπιταλισμός παγκοσμιοποιείται, εμείς θα τον πολεμάμε μέσα από τις εθνικές οικονομίες.

Δεν νομίζω ότι είναι ο κατάλληλος τρόπος για να πολεμήσεις τον καπιταλισμό. Όπως, από την άλλη, δεν πιστεύω σε κινήματα όπως το DIEM του Γιάνη Βαρουφάκη, που θέλει να μετασχηματίσει μια νεοφιλελεύθερη συμμαχία κρατών όπως η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όταν είδα τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να ετοιμάζεστε για μια μορφή ανταρτοπόλεμου. Ξέρατε τι ήθελε η Ευρώπη και προετοιμάζατε το έδαφος για νέα κρίση. Αλλά το κόστος θα ήταν για εσάς υψηλό. Για εμένα η κατάσταση ήταν αντικειμενικά τραγική. Και δεν πιστεύω ότι φταίει η κυβέρνηση. Ήταν απλώς μια σκανδαλώδης συμπεριφορά εκ μέρους των χωρών της Ευρωζώνης, η οποία διακρίνεται ξεκάθαρα στη χυδαία δήλωση της Μέρκελ, η οποία είπε πρόσφατα ότι "η Ελλάδα έχει υποφέρει αρκετά, και τώρα πρέπει να τη βοηθήσουμε".

Αυτό επιθυμούν, να σε καταστρέψουν οικονομικά και ύστερα να παριστάνουν τους φιλάνθρωπους. Όλοι οι νεοφιλελεύθεροι το κάνουν αυτό. Όταν κάποιος μιλάει με αυτό το αξιοθρήνητο ύφος για τους ανθρώπους που υπέφεραν, ξέρω πως είναι υποκριτής. Γι' αυτό και απεχθάνομαι το διπλό παιχνίδι των Γερμανών. Όπως με τους πρόσφυγες, που πρώτα τους καλούν και ύστερα απαιτούν από τις χώρες των Βαλκανίων να σταματήσουν τη ροή των προσφύγων.

Χάθηκε μια μάχη, ο πόλεμος δεν τελείωσε...

* Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί τώρα στη χώρα μας;

Ξέρω ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να υπογράψει ένα ακόμη Μνημόνιο. Έδωσε μάχη, αναζήτησε συμμάχους, αλλά έχασε. Όμως ο πόλεμος δεν τελείωσε. Ίσως κάνω λάθος, αλλά σε μερικά χρόνια η κρίση θα ξεσπάσει ξανά, και ίσως με επίκεντρο τη χώρα σας, οπότε μάλλον θα πρέπει να προετοιμάζεστε. Θα είναι μια μάχη που δεν θα δοθεί μόνο σε εθνικό επίπεδο. Ας είμαστε λοιπόν πεσιμιστές σε όλα, ώστε να μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε στα πάντα. Πιστεύω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χάνει διαρκώς έδαφος και θα υπάρξουν και άλλες οικονομικές και πολιτικές κρίσεις. Και, τελικά, ίσως αυτή είναι η λύση και στο δικό σας πρόβλημα...

Ως Ευρώπη συμμετέχουμε σε μια ανθρωπιστική φάρσα

* Τι πιστεύετε πως πρέπει να γίνει με τους πρόσφυγες;

Ως ρεαλιστής, θεωρώ ότι έπρεπε από την αρχή του εμφυλίου στη Συρία να σταλούν στρατεύματα της Ε.Ε. στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας και η ανθρωπιστική βοήθεια να διανεμόταν με αερομεταφορές. Θα ήταν λιγότερο επίπονο από αυτήν την ανούσια κατάσταση. Ξέραμε ότι θα συμβεί αυτό εδώ και ένα χρόνο και, τώρα που συνέβη, κανείς δεν διαθέτει μακροπρόθεσμη λύση. Αυτό ήταν μια αποτυχία της ενωμένης Ευρώπης και της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω να πετάξουμε έξω τους πρόσφυγες. Αλλά το ζήτημα των προσφύγων δεν είναι ανθρωπιστικό. Είναι και πολιτικό και θρησκευτικό και στρατιωτικό. Φαίνεται και από το γεγονός ότι οι πλούσιες αραβικές χώρες δεν νοιάζονται για τους πρόσφυγες. Δεν φταίμε μόνο οι Ευρωπαίοι, υπάρχουν και χώρες όπως η Σαουδική Αραβία ή το Κατάρ και το Κουβέιτ, που υπήρξαν πάντα πρόθυμοι σύμμαχοι της Δύσης στις σφαγές των άλλων Αράβων. Είναι η ίδια μαφία του πετρελαίου που εφαρμόζει στα εδάφη της καθεστώς σκλαβιάς για τους ομόθρησκούς της μετανάστες.

Πιστεύω ότι ως Ευρώπη συμμετέχουμε σε ανθρωπιστική φάρσα που πρέπει να σταματήσει. Δεν μπορεί να έρθουν στην Ευρώπη ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Θα αντιμετωπίσουμε επανάσταση των φτωχότερων τάξεων καθοδηγημένη από λαϊκιστές ακροδεξιούς. Οπότε χρειαζόμαστε οργάνωση. Απεχθάνομαι τη ρητορική των αριστερών που λένε ότι οι μετακινήσεις πληθυσμών είναι σύνηθες ιστορικό γεγονός. Και οι μαζικές σφαγές είναι, πρέπει λοιπόν να τις αποδεχτούμε;

Έτσι επιμένω ότι πρέπει να οργανωθούμε ως πολίτες σε συλλογικό επίπεδο. Το προσφυγικό θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον, οπότε ας μην αφήσουμε τους πρόσφυγες μόνους στα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού.

- See more at: https://left.gr/news/oi-nees-morfes-sklavias-mas-servirontai-os-nees-morfes-eleytherias#sthash.vdpkfWu0.dpuf

slavoj-

Κοινή εκδήλωση των ΟΜ Χαλανδρίου - Αγ. Παρασκευής - Χολαργού - Παπάγου

Κοινή εκδήλωση των ΟΜ Χαλανδρίου - Αγ. Παρασκευής - Χολαργού - Παπάγου

Κάτι κινείται στην Αριστερά (kokkino.gr)

Κάτι κινείται στην Αριστερά

Της Luciana Castellina

 23 Μαρτίου 2016 08:51:06

Η Luciana Castellina μιλά στην Il Manifesto για το τριήμερο Συνέδριο της Αθήνας «Συμμαχία ενάντια στη Λιτότητα για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη»

Είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις απολογισμό ενός τριήμερου συνεδρίου (έξι συνεδρίες, δύο δημόσιες εκδηλώσεις, δεκάδες ομιλητές). Περίπου εκατό συμμετέχοντες, το ένα τρίτο από το  εξωτερικό, στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε  από τον ΣΥΡΙΖΑ, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, από το Transform και το » Ίδρυμα Πουλαντζάς» με τίτλο «Συμμαχία ενάντια στη λιτότητα και για τη δημοκρατία στην Ευρώπη.»

 

Δεν ήταν οι συνήθεις εμπειρογνώμονες των σκοτεινών ευρωπαϊκών θεμάτων, ή τουλάχιστον όχι μόνο, ακόμα πολλοί ήταν και οι ακαδημαϊκοί που όμως δεν ήταν  ακαδημαϊστές.

Ένας πάνω απ “όλα, φανταστικός, από την φρικτή Ουγγαρία, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων: » Δεν χρειάζεται ένα σχέδιο για τους πρόσφυγες, χρειαζόμαστε ένα σχέδιο για την ειρήνη και αμφιβάλλω ότι η Τουρκία εργάζεται γι” αυτό».  Υπήρχαν – είπα – κορυφαίοι πολιτικοί: από τον Αλέξη Τσίπρα στο Δραγασάκη και αρκετούς άλλους υπουργούς από την ελληνική πλευρά. Η Marisa Matias, ο οποίος ήταν η υποψήφια για την προεδρία της Δημοκρατίας απο το Bloque de Isquerda και τώρα αγωνίζεται στη νέα εμπειρία του να είσαι στην κυβέρνηση πλειοψηφίας της Πορτογαλίας. Η Τania Gonzalez Penas, η πλέον ψηφισμένη,  στις τελευταίες εκλογές ,από τους Podemos στην Ισπανία, όπου αντίθετα κυβέρνηση δεν έχει σχηματιστεί (γι αυτό ο Iglesias δεν μπορούσε να έρθει ο ίδιος και έστειλε ένα βαθύ και θερμό χαιρετισμό). Ο Gregor Gisy, πνευματώδης όπως πάντα και η Gaby Zimmer πρόεδρος της Gue στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, απο την Linke. Ο Declan Kearney, ο εξαιρετικά αισιόδοξος πρόεδρος του Sinn Fein, που σήμερα πλέον είναι ένα σημαντικό κοινοβουλευτικό κόμμα. Τέλος, η παράδοση,ο  Pierre Laurent, γραμματέας του PCF και μια καινοτομία, το μήνυμα του Jeremy Corbin, η απρόσμενη έκπληξη, ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος.

Σε υψηλό επίπεδο η αντιπροσωπεία – και αυτό είναι επίσης μια καινοτομία – με αρκετά μέλη  του Κόμματος των Πρασίνων, του γερμανικού του αυστριακού και των Δανών, καθώς και αρκετοί οι εκπρόσωποι της αριστεράς τάσης του PSF, που αν και λίγα γνωρίζουμε αυτές τις μέρες του Ολάντ στη Γαλλία, στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος είχε πάρει το 40%  και επιμένει σε ένα κοινό μέτωπο με τις δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν στην Gue. Με λίγα λόγια: Η δική μας αριστερά ανανεώνεται και διευρύνεται. Έστω ελάχιστα και προς την ανατολική Ευρώπη, η οποία ήταν επιτέλους παρών  αυτή τη φορά, έστω με κάποια οργάνωση και κάποιους διανοούμενους.

Με συγκίνηση αγκάλιασα ξανά τον Jan Kavan, γνωστό σε όλους τους ειρηνιστές από την δεκαετία του ’80, ήταν η αναφορά μας στην Τσεχοσλοβακία, ένας από τους λίγους που παρά το γεγονός ότι ήταν αντικαθεστωτικός δεν ήθελε την επέμβαση του ΝΑΤΟ, αλλά αγωνιζόταν  σαν κι εμάς για μια  Ευρώπη έξω από τα μπλοκ και γι αυτό η CIA μας χαρακτήριζε ως πράκτορες της KGB και οι της KGB ως πράκτορες της CIA. Το Τείχος έπεσε, ο Ιαν έγινε ακόμη και υπουργός, αλλά όχι για πολύ: διαφώνησε και με το νέο αντικομμουνιστικό καθεστώς και παραιτήθηκε. Και είχε δίκιο.

Μετά ήταν τα συνδικάτα: πυκνή και με κύρος η ιταλική συμμετοχή, από την FIOM και την CGIL, οι Επιτροπές Obreras, η γαλλική CGT και η βελγική Συνομοσπονδία. Επίσης πάνω στο θέμα αυτό έγινε συγκεκριμένη συζήτηση, για την αντιμετώπιση της σημερινής επίθεσης ενάντια στα συνδικάτα σε όλη την ΕΕ (με στόχο την διάλυση του ακρογωνιαίου λίθου του ευρωπαϊκού μοντέλου) αποφασίζοντας όχι  μόνο για την υπεράσπιση αλλά και την κατάκτηση νέων δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν έχουν αναγνωριστεί ούτε έχουν παλευτεί μέχρι τώρα: Αρχίζοντας  με το δικαίωμα σύγκλησης  διασυνοριακών απεργιών από τις Ευρωπαϊκές Συνομοσπονδίες υποβιβασμένες ως τώρα στον ρόλο των μελετητικών εταιρειών αντί για όργανα του αγώνα.

Το θέμα συνδικάτο στην Ελλάδα είναι ένα δόντι που πονάει: η ΓΣΕΕ  των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, μονοπωλείται από το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ και είναι αυτή την ώρα στο Συνέδριο στη Ρόδο, βρίσκεται σε αναταραχή γιατί αυτά τα δύο κόμματα έχουν σχηματίσει μια συμμαχία για να αποκλείσουν τους εκπροσώπους των ΣΥΡΙΖΑ και της δεξιάς από τα διοικητικά όργανα, προκαλώντας διαμαρτυρίες και προσφυγές. Ακόμη και η ΑΔΕΔΥ, το συνδικάτο του δημόσιου τομέα, ελέγχεται από την παλιά γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ. Δύσκολο να ξεπεραστεί αυτή η ιστορική αδυναμία σε μια κατάσταση όπου η κυβέρνηση Τσίπρα αναγκάζεται από το μνημόνιο να μειώσει το welfare state, αν και με την καλύτερη δυνατόν ισότητα. Οι εκπρόσωποι της Ένωσης των λιμενεργατών του Πειραιά είναι παρόντες: σε δύσκολη κατάσταση λόγω των συνεπειών που επέφερε η «επιβαλόμενη» τρέχουσα ιδιωτικοποίηση.

Το κοινωνικό κλίμα είναι τεταμένο στην Ελλάδα και θα ήταν αφελές να αναμένει κανείς ότι δεν θα ήταν έτσι. Είχαμε αποδείξεις και στο συνέδριο, όπου εμφανίστηκε μια ομάδα παιδιών με «πολεμικό» πανώ. Μίλησαν θυμωμένα, δεν θα έχουν μια σύνταξη, καμία προοπτική στη ζωή τους. Το ζήτημα της μετανάστευσης επίσης είναι οδυνηρό: η κυβέρνηση υπέγραψε τη φρικτή ευρωπαϊκή συμφωνία και ο ίδιος ο Τσίπρας μας εξήγησε ότι, διαφορετικά, θα ξεφόρτωναν χιλιάδες χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα που είναι μεν εύκολη η πρόσβαση, αλλά δεν υπάρχει, υπό τις παρούσες συνθήκες, η δυνατότητα να τους ενσωματώσει.

Έχω υπογραμμίσει το επίπεδο και την πολυμορφία της συμμετοχής γιατί είναι ο δείκτης δύο σημαντικών πραγμάτων: επιτέλους υπάρχει πραγματικά ενδιαφέρον για τα ευρωπαϊκά ζητήματα καθότι μέχρι σήμερα ς ήταν συνήθως αντικείμενο αποσπασματικών συναντήσεων.

 

Το επίπεδο της μη τυπικής συζήτησης – για τους μετανάστες, για την οικολογική στροφή, για την οικονομία – έδειξε ότι η αριστερά έχει επιτέλους αρχίσει να ασχολείται με την Ευρώπη σοβαρά. Εξ αιτίας της  κρίσης βέβαια, που επέβαλε το θέμα αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτό τον τελευταίο χρόνο έχει κάνει την ΕΕ ένα πεδίο μάχης και όχι πλέον τίτλο κάποιου σεμιναρίου.

Δεύτερον, επίσης αναδεικνύει ότι «κάτι κινείται στην αριστερά «: με όλους τους περιορισμούς που παραμένουν ,σήμερα ένα υποκείμενο της αριστεράς στην Ευρώπη αρχίζει να διαφαίνεται. Επίσης και η ιταλική αριστερά ήταν πολύ καλά εκπροσωπούμενη: από Arci, από SI (SEL), την άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα, την Κομμουνιστική Επανίδρυση. Θα μπορούσαμε να πούμε: πάρα πολλοί. Και πράγματι, όπως κάθε φορά, οι Ιταλοί είναι πάντα πολλοί αλλά δεν έχουν δικαίωμα να εμφανίζονται στο υψηλότερο πάνελ, το οποίο έχουν πρόσβαση μόνο οι χώρες όπου στα αριστερά υπάρχει ένα αδιαμφισβήτητο κόμμα της αριστεράς. Αυτό που ακόμα σε μας δεν υπάρχει (γι αυτό είναι τόσο σημαντική η ιδρυτική διαδικασία που ξεκίνησε με την Κοσμοπολίτικα).

 

από το μανιφέστο της 22 Μαρ 2016

Απόφαση της Κ.Ε ΣΥΡΙΖΑ για το προσφυγικό

1

Με αλληλεγγύη απέναντι στο ρατσισμό και την ξενοφοβία

Τις τελευταίες εβδομάδες βιώνουμε την κορύφωση της προσφυγικής κρίσης, η οποία δοκιμάζει τις αντοχές της Ευρώπης και καθιστά επιτακτική προτεραιότητα την εξεύρεση λύσεων συναποφασισμένων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το προσφυγικό είναι ένα κοινό ευρωπαϊκό ζήτημα.
Η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική κοινωνία καλούνται να διαχειριστούν τη μεγαλύτερη μετακίνηση ανθρώπινου πληθυσμού στην Ευρώπη μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει τις μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις που διαιρούν τόσο την Ευρώπη από τη μία άκρη στην άλλη, όσο και την κοινή γνώμη κάθε χώρας ξεχωριστά. Το δράμα εκατομμυρίων προσφύγων αποκαλύπτει την κραυγαλέα αποτυχία της κυρίαρχης ευρωπαϊκής πολιτικής, τόσο στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού-προσφυγικού φαινομένου, όσο στην Κοινή Εξωτερική Πολιτική και στην Πολιτική Ασφάλειας της ΕΕ.
Το προσφυγικό ζήτημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και αποτελεί φυσική συνέπεια των πολεμικών συρράξεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο την κρίση στη Συρία. Οι Αριστερές, οι κινηματικές, αλλά και όλες οι άλλες προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι του πολιτισμού, οφείλουν να εργαστούν τάχιστα και αποτελεσματικά στην κατεύθυνση ενός πολύ συγκεκριμένου διπλού στόχου: Την αποτροπή αφενός του ενδεχόμενου περαιτέρω ενίσχυσης της αντίληψης που σχεδιάζει την Ευρώπη-φρούριο,  που επιδιώκει την κατάργηση της Συνθήκης Σένγκεν και της Συνθήκης της Γενεύης, που υψώνει φράχτες στην είσοδο προσφύγων στην ΕΕ και, αφετέρου, την άμεση και συντονισμένη δράση για τη συγκρότηση ενός μαζικού πανευρωπαϊκού, αντιπολεμικού κινήματος αλλά και τη  διεκδίκηση  διαμόρφωσης ενός οδικού χάρτη ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή.

Ο οδικός αυτός χάρτης οφείλει να έχει συγκεκριμένες προτεραιότητες:
1. Την ένταση των διεθνών προσπαθειών για τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία, με τη συμμετοχή στη διαδικασία Ειρήνης όλων των εμπλεκόμενων πλευρών, συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας. Αυστηρή τήρηση της κατάπαυσης πυρός και χρονοδιαγράμματα για τη διοργάνωση ελεύθερων, δημοκρατικών εκλογών στη Συρία.
2. Τον αυστηρό έλεγχο στις εξαγωγές όπλων στην περιοχή, συνοδευόμενο από εμπάργκο εξαγωγών προς εμπόλεμες χώρες ή παρατάξεις και την επιβολή κυρώσεων σε χώρες που κατόπιν ελέγχου διαπιστώνεται εισαγωγή πετρελαίου από τις παράνομα κατεχόμενες από τον ISIS πετρελαιοπηγές.
3. Τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Παλαιστινιακού προβλήματος, με τερματισμό των εποικισμών και γενικότερα της Ισραηλινής κατοχής. Στην κατεύθυνση αυτή καλείται να συμβάλει και η Ελλάδα, αναγνωρίζοντας το Κράτος της Παλαιστίνης -μεταξύ άλλων πρωτοβουλιών που μπορεί και πρέπει να αναλάβει.
4. Την επανέναρξη της ειρηνευτικής διαδικασίας της τουρκικής κυβέρνησης με τους Κούρδους, προς όφελος μιας δημοκρατικής και φιλειρηνικής Τουρκίας, που θα αποτελεί παράγοντα ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας για όλη τη Μ Ανατολή και τη Μεσόγειο.
5. Την ανάδειξη του Κυπριακού σε κεντρικό πρόβλημα ειρήνης και ασφάλειας της Μεσογείου, και την προώθηση στη βάση αυτή ενός νέου διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης με τον κυπριακό λαό, με το σκεπτικό ότι η επίλυση του προβλήματος στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ μπορεί να μετατρέψει την Κύπρο σε παράδειγμα συμβίωσης διαφορετικών κοινοτήτων και γέφυρα ειρήνης της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή. 
6. Το Συντονισμό Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας για τη σύγκληση Διάσκεψης Ασφαλείας και Συνεργασίας της Μεσογείου. Στο επίκεντρο της διάσκεψης να βρεθεί η Ευρωμεσογειακή Συνεργασία με στόχο τη γεφύρωση του εκρηκτικού χάσματος Βορρά-Νότου στη Μεσόγειο.

Οι στιγμές είναι εξαιρετικά δύσκολες.
Μέσα από το δράμα του ξεριζωμού εκατομμυρίων ανθρώπων, μια ολόκληρη ήπειρος διαμορφώνει εκ νέου τη συλλογική της συνείδηση και καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε δύο επιλογές.
Από τη μια όχθη υπάρχουν η αναλγησία, η λιτότητα, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η βαρβαρότητα και από την άλλη ο ανθρωπισμός, το απλωμένο αλληλέγγυο χέρι, η φιλοξενία. Στη μια πλευρά κυριαρχούν τα συρματοπλέγματα, τα κλειστά σύνορα, η καταστολή και στην άλλη η δικαιοσύνη, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των διεθνών Συνθηκών, η κατανόηση ότι η προσφυγιά έχει γενεσιουργό αιτία, που δεν είναι άλλη από τον πόλεμο. 
Η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, οι φράχτες μεταξύ των χωρών και η άνοδος των νεοναζί και της λαϊκίστικης ακραίας δεξιάς υποθηκεύουν το μέλλον της Ευρώπης.
Η ακροδεξιά ρητορική, η αποδοχή της ακροδεξιάς ατζέντας -αλλά και πρακτικών- από κυβερνήσεις και κόμματα που υποτίθεται ότι την αντιμάχονται, στην ουσία τροφοδοτούν πολιτικά και ιδεολογικά τις ναζιστικές οργανώσεις και το σκοταδισμό, γυρνώντας μας δεκαετίες ή και αιώνες πίσω.
Αντιμέτωπες με αυτή την κατάσταση βρίσκονται κυρίως οι δυνάμεις της Αριστεράς, της ριζοσπαστικής οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων που υπερασπίζονται δημοκρατικές αξίες και τα ιδανικά του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης. Βρίσκονται οι Αυστριακοί διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, ο δημοκρατικός κόσμος της Ευρώπης.
Πρώτιστο καθήκον της Αριστεράς και όλων των προοδευτικών πολιτών είναι να σταματήσουν την ανθρωπιστική τραγωδία, πολύ περισσότερο που ο ελληνικός λαός  και οι ευρωπαϊκοί λαοί γνωρίζουν τι σημαίνει προσφυγιά.
Η ελληνική κοινωνία κρατάει στάση που συνάδει με εκείνες ακριβώς τις ευρωπαϊκές αξίες που η ίδια η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει.
Η Ελλάδα της ανθρωπιάς στέκεται απέναντι στο μέτωπο των χωρών του Βίζεγκραντ,  των φραχτών και των κλειστών συνόρων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νεολαία του θα συμβάλλουν με όλες τους τις δυνάμεις στην ενίσχυση αυτού του πρωτοφανούς για τα δεδομένα κινήματος, που χωρίς κανέναν αποκλεισμό δεν περιορίζεται στην αλληλεγγύη, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει δρόμους, βάζει αντικειμενικά τα θεμέλια για μια άλλη κοινωνία, που δεν θα βασίζεται στον άκρατο ανταγωνισμό και την υπερκατανάλωση. Θα κάνουν ό,τι μπορούν, προκειμένου να κερδίσουν αυτή τη μάχη, με την κοινωνία όρθια και αλληλέγγυα, με τις ουμανιστικές αξίες κερδισμένες, με την αριστερά να αποκτά την ιδεολογική ηγεμονία.
Η Ελλάδα καθίσταται μέρος της προσπάθειας για ανθρωπιστική λύση του προσφυγικού ζητήματος. Απαιτείται πλατιά διεθνής κινητοποίηση, η οποία θα αξιοποιήσει όλες τις δυνάμεις, πολιτικές, κοινωνικές ακόμα και  θρησκευτικές, που κινούνται με όρους αλληλεγγύης και αντιμάχονται την ξενοφοβία και το ρατσισμό.
Δεν είναι μια εύκολη μάχη. Απέναντί μας είναι  αυτοί που έχουν ευθύνη για τους πολέμους, τους διωγμούς, την πείνα, τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, την περιβαλλοντική καταστροφή.
Είναι αυτοί που στην Ευρώπη ισχυρίζονται ότι η χώρα μας είναι ασυνεπής στις υποχρεώσεις της ή ότι αδυνατεί ή δεν θέλει να φυλάξει τα κοινά ευρωπαϊκά σύνορα και μας απειλούν ότι θα μας βγάλουν από την Σένγκεν.
Είναι υποκριτικό να μας εγκαλούν, τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση  υπερασπίζεται και εφαρμόζει τη διεθνή Συνθήκη της Γενεύης και το Δίκαιο της θάλασσας, μη βουλιάζοντας τις βάρκες αλλά αντίθετα σώζοντας τους πρόσφυγες και τα παιδιά τους. Είμαστε υπερήφανοι/ες γι΄ αυτό.
Εμείς είμαστε απέναντι στις πολιτικές επιλογές που στην Ευρώπη εκφράζουν κατά κύριο λόγο η Αυστρία και οι χώρες του Βίζεγκραντ και αντίστοιχα στην Ελλάδα τα κόμματα της συντηρητικής αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΕΚ), που δίνουν τροφή σε τέτοιου είδους λογικές και άσκησαν στο παρελθόν και συνεχίζουν να προτρέπουν σε πολιτικές αποτροπής και καταστολής. Είμαστε απέναντι σε όσους απαντούν στην ανάγκη για αλληλεγγύη και παροχή διεθνούς προστασίας με αιτήματα για ενίσχυση των κέντρων κράτησης, με σφράγισμα με κάθε μέσον των θαλάσσιων συνόρων μας, με επαναπροωθήσεις κατά παράβαση του προσφυγικού δικαίου και των διεθνών συνθηκών.
Ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο, την αριστερά και τη δεξιά, την Ελλάδα και την Ευρώπη της αλληλεγγύης και των δημοκρατικών αξιών και αυτή της απανθρωπιάς, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή, που δεν επιτρέπει επί της ουσίας εθνικές συναινέσεις αφού πρόκειται για σύγκρουση αξιών δύο αντίθετων κόσμων, δύο αντιτιθέμενων πολιτικών σχεδίων.
Έχουμε ασφαλώς επίγνωση, τόσο των συσχετισμών στο πλαίσιο της Ευρώπης, όσο και των ασφυκτικών πιέσεων που δέχεται η χώρα μας ως προς τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης. Αυτοί οι συσχετισμοί  έχουν “στήσει” ένα παιχνίδι ευθυνών, που ενοχοποιούν  την ελληνική κυβέρνηση. Έχουμε όμως επίγνωση ότι αυτοί οι συσχετισμοί είναι ανατρέψιμοι, και γι αυτό πολεμάμε.
Η ανησυχία μας για την παρουσία του ΝΑΤΟ είναι έντονη και θα πρέπει να είναι πλήρως σεβαστά τα κυριαρχικά δικαιώματα και οι αρμοδιότητες της χώρας, όπως και τα δικαιώματα των προσφύγων. Η Νατοϊκή  επιχείρηση πρέπει να περιοριστεί στην παρακολούθηση και τον εντοπισμό των διακινητών. Θα υπερασπιστούμε σθεναρά τη Συνθήκη της Γενεύης, ώστε να μην κινδυνεύσει ούτε μία προσφυγική ζωή μέσα από διαδικασίες επαναπροώθησης που απαγορεύονται από διεθνείς συνθήκες και την ελληνική νομοθεσία και που είναι ξένες στο κοινό αίσθημα του λαού μας.
Σταθερή θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι θα πρέπει να οργανωθεί συγκροτημένα η διαδικασία της ευρείας επανεγκατάστασης των προσφύγων από Τουρκία, Λίβανο και Ιορδανία στην Ευρώπη, και της μετεγκατάστασης από Ελλάδα και Ιταλία στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η Ευρώπη, με ισότιμο και αναλογικό τρόπο και με βάση τα συμφωνηθέντα, οφείλει να αποδεχθεί τη μετεγκατάσταση του υπερβολικά μεγάλου αριθμού προσφύγων που ήδη βρίσκονται στην Ελλάδα και ταυτόχρονα να τους εντάξει δημιουργικά και με σεβασμό στα ήθη και έθιμα, τις κουλτούρες και τις θρησκείες τους. Προφανώς η Ελλάδα το πράττει ήδη και θα συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση.
Το κόμμα μας και η Νεολαία του είναι σε θέση μάχης σε όλα τα επίπεδα. Την ίδια ώρα που συνεχίζεται η διαπραγμάτευση, που η κυβέρνηση αναζητά παράλληλους δρόμους ανακούφισης των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, που προχωρά σε τομές με κοινωνικό και ταξικό πρόσημο, που δίνει μάχη με τη διαπλοκή, που ανιχνεύει βήματα μετασχηματισμού μέσα σε πλαίσιο επιτήρησης, θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη για το προσφυγικό μέσα από το δικό τους αξιακό φορτίο. Και είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να κερδίσουμε αρκεί να δώσουμε τη μάχη με ψυχή και υπερηφάνεια, με ανοιχτό μυαλό, με την αίσθηση ότι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν τον τόπο, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, υιοθετούν μια πολιτική που δεν αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως εν δυνάμει κίνδυνο, ως εν δυνάμει εγκληματίες, αλλά ως τους «άλλους», που κάποτε ήμασταν και εμείς, το 1922 ή αργότερα που ο πόλεμος και η φτώχεια ανάγκασε μισή Ελλάδα να βρεθεί σε άλλους τόπους, σε άλλες πατρίδες.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει με θέρμη τους χιλιάδες αλληλέγγυους συμπολίτες μας, κυρίως τις νέες και τους νέους, που μέσα από αυτόνομα δίκτυα αλληλεγγύης δίνουν με αυταπάρνηση τη μάχη στο πλευρό των προσφύγων και μεταναστών. Αισθανόμαστε ότι σε αυτόν τον κόσμο χρωστάμε πολλά και νιώθουμε το ιστορικό βάρος και την ιστορική ευθύνη να πετύχουμε μαζί όσα είχαμε εξαγγείλει, για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση με ανάπτυξη, αναδιανομή και κοινωνική δικαιοσύνη.

Καθήκοντα του Κόμματος την επόμενη περίοδο
Η μάχη για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης μπορεί να είναι νικηφόρα εάν το κόμμα και η Νεολαία του εμπνεύσουν για συμμετοχή όλη την κοινωνία που συμμερίζεται τις αξίες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, της ειρήνης και της δημοκρατίας. Καθεμιά και καθένας στο μέτρο των δυνάμεών του και των αντοχών του. Η Κυβέρνηση μπορεί να βοηθήσει σε αυτό με ένα ανοιχτό κάλεσμα σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που αντιμάχονται το ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του Κόμματος και της Νεολαίας που συμμετέχουν στον αγώνα αυτό κράτησαν ψηλά τη σημαία της Αριστεράς, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, συχνά δεχόμενοι ανοίκειες επιθέσεις και πυρά από απροσδόκητους “αντιπάλους”. Συγχαίρουμε τους ανθρώπους που άφησαν πίσω την μισαλλοδοξία, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό και δώσαν χέρι βοήθειας σε πρόσφυγες και μετανάστες μεμονωμένα ή και μέσα από οργανώσεις αλληλεγγύης.
Στο κέντρο της προσοχής μας πρέπει να είναι η παραδοχή ότι η οργανωμένη και με ανθρώπινους όρους ζωή στους συγκροτημένους χώρους (hotspots, κέντρα φιλοξενίας) είναι η ορθή επιλογή απέναντι στην “εγκατάσταση” στα πάρκα, στα παγκάκια, στα χωράφια, απέναντι σε καταστάσεις που δεν συνιστούν συνθήκες ελεύθερης εγκατάστασης αλλά εξαθλίωσης. Με τον τρόπο αυτό, οι υπηρεσίες που παρέχουν, το κράτος και οι εθελοντές, για τη διατροφή, την υγεία, τον πολιτισμό και ιδιαίτερα τη φροντίδα των παιδιών γίνονται πιο αποτελεσματικές. Η υπερσυγκέντρωση ανθρώπων σήμερα στην Ειδομένη είναι τραγική και απάνθρωπη, καθώς αφήνει ανθρώπους εκτεθειμένους στα καιρικά φαινόμενα, αλλά και στα κυκλώματα κερδοσκόπων. Τα κλειστά σύνορα όχι μόνο δεν επιλύουν το πρόβλημα, αλλά το επιδεινώνουν.
Ο ρόλος των συντονιστών των χώρων αυτών είναι αναντικατάστατος και είναι απαραίτητο να στηριχτεί. Είναι όμως επίσης απαραίτητη η διαμόρφωση μιας ανοιχτής ομάδας στήριξης της προσπάθειας και της αποτελεσματικότητας των συντονιστών-συντονιστριών από τους εθελοντές που συμμετέχουν στην λειτουργία των κέντρων (συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένα καθήκοντα).
Οι οργανώσεις μας οφείλουν να μην επιτρέπουν να μένουν ατιμώρητες έκνομες ενέργειες σε βάρος προσφύγων και μεταναστών και των χώρων παραμονής τους. Με παρεμβάσεις στους αρμόδιους να απαιτούν διώξεις και τιμωρία. Η ατιμωρησία δίνει αέρα στον φασισμό.
Όλη αυτή η κοινή δράση οργανώσεων, εθελοντών, τοπικής αυτοδιοίκησης, φορέων και Εκκλησίας, των αυτόνομων δομών αλληλεγγύης και της ίδιας της Αλληλεγγύης για Όλους, καθώς και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την ανάπτυξη ενός πλατιού κινήματος στήριξης των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά και διαμόρφωσης ενός φιλειρηνικού και αντιπολεμικού κινήματος ειρήνης, πάνω στους άξονες που ήδη περιγράψαμε, με πολύμορφες και πολυάνθρωπες δράσεις και εκδηλώσεις.

Για την Αριστερά σήμερα είναι η ώρα της πράξης (avgi.gr)

Του Γιάννη Αποστολίδη*

Είναι η ώρα να αποδείξει στην κοινωνία ότι οι δικές της ιδέες για τον τρόπο οργάνωσής της και για τον τρόπο οργάνωσης της οικονομικής δραστηριότητας υπερέχουν.

Ιδιαίτερα για τη χώρα μας, η ανασυγκρότηση και μετατροπή της οικονομίας της κατανάλωσης σε εξωστρεφή, παραγωγική και καινοτόμα κατεύθυνση είναι μια αποστολή που μόνο η Αριστερά μπορεί να φέρει σε πέρας.

Είναι ταυτόχρονα η μόνη δυνατότητα απάντησης στην κρίση αλλά και στην ανάγκη οικοδόμησης μιας δικαιότερης κοινωνίας, ενός καλύτερου κόσμου.

Είναι επίσης η επιλογή που αξιοποιεί τις ικανότητες του πολυμήχανου λαού μας και την καλά εκπαιδευμένη νεολαία μας.

Η κοινωνική οικονομία είναι για μας η απάντηση του εμείς της συλλογικής δράσης στο εγώ του καπιταλιστή, του αφεντικού. Είναι η απόδειξη ότι οι συλλογικές προσπάθειες αντέχουν και αντιμετωπίζουν καλύτερα τις κρίσεις, αλλά και ότι αποτελούν την καλύτερη απάντηση στις προσδοκίες των νέων για ένα καλύτερο κόσμο.

Η σημερινή κυβέρνηση είναι υποστηρικτής -όχι άκριτος-των συλλογικών εγχειρημάτων.

Η κοινωνία σήμερα μπορεί με σιγουριά να προχωράει σε εγχειρήματα συλλογικής οικονομικής δραστηριότητας, με τη βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν θα υπονομεύει, όχι μόνο δεν θα αδιαφορεί, αλλά θα βρίσκεται δίπλα, θα είναι ουσιαστικός συμπαραστάτης της κοινωνίας στις πρωτοβουλίες της.

Με τη σημερινή μας εκδήλωση, αλλά και άλλες που θα ακολουθήσουν, θέλουμε να αναδείξουμε τις νέες δυνατότητες που ανοίγονται για την κοινωνία, παρουσιάζοντας θετικά και πετυχημένα παραδείγματα από την ίδια την ζωή.

* Ο Γιάννης Αποστολίδης είναι υπεύθυνος της ομάδας Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Mega success story mou... (από την ΑΥΓΗ)

Της Κατερίνας Μπρέγιαννη

Απογοητεύτηκαν τα μάλα οι θιασώτες του Σόιμπλε και του ΔΝΤ στη χώρα και αποφάσισαν όλοι μαζί, με την υποστήριξη των ελεύθερων, ανεξάρτητων και αντικειμενικών καναλαρχών και δημοσιογράφων της χώρας, να αντεπιτεθούν.

Εκεί που κάποιοι ονειρεύονταν «όμορφες» περασμένες μέρες διαπραγμάτευσης, με μια χώρα ασθμαίνουσα από Eurogroup σε Eurogroup να μετρά τις ώρες της κατάρρευσης που τόσο είχαν επενδύσει..., ήρθε μια κάποια νίκη. Επίσημα για πρώτη φορά δόθηκε το σήμα έναρξης της συζήτησης για το χρέος. Ούτε πληρωμένη απάντηση στον Μητσοτάκη από τον Ντάισελμπλουμ να ήταν.

Εφ' όπλου λόγχη η διαπλοκή, από την ίδια κιόλας μέρα...

Εν εξάλλω οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί στα κανάλια τους έπεσε βαριά η συναίνεση. Άχρηστοι, άσχετοι, ανίκανοι, ψεύτες, φασίστες όλη την εβδομάδα αλλά τον κ. Χρηστίδη του ΠΑΣΟΚ πολύ τον πείραξε που ο κ. Φάμελλος είπε «Ξυπνήστε» στην κ. Αραμπατζή της Ν.Δ.

Ξεπέρασε κάθε όριο πραγματικά!

Ο Μητσοτάκης στον Πρετεντέρη, η πρώην ΠτΒ προαναγγέλει κόμμα κατά αποκλειστικότητα στον Παπαχελά. Τρέχοντας να προλάβει αδειανό τηλεπαράθυρο, η Φώφη ξέπεσε στον Κομιστή... και ο Λαφαζάνης στον Ζούγκλα.

Ο κόσμος όμως ήταν αλλού. Θλιβερές ακροαματικότητες για Κυριάκο. Να είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις και ο κόσμος να μην θέλει να τον δει! Άσε την ΠτΒ. Την ξέχασαν όλοι πια. Πώς να τα αντέξει αυτό μια Scarlet Katastrofi;

«Δεν υπάρχει Ακροδεξιά στη Ν.Δ.» Το'πε ο Κυριάκος και τελείωσε.

Ούτε ζωγραφιστό δεν τον θέλει τον Μεϊμαράκη ο Κυριάκος προτιμά τον ευαίσθητο ακροδεξιό κ. Βορίδη στη νέα μητέρα των μαχών της Ν.Δ., την υπόθεση ΔΟΛ - Βγενόπουλου κατά Παπαγγελόπουλου και Δικαιοσύνης.

Να υπογράφει και αμέσως μετά να καταγγέλλει τις υπογραφές που μόλις έβαλε. Έτσι είναι «η φερέγγυα αντιπολίτευση» του μεταρρυθμιστικού Κέντρου. Τι φταίει αυτός που η Μέρκελ πούλησε και τάχθηκε κατά των κλειστών συνόρων;

Η Ακροδεξιά του του τραβάει το μανίκι. Τριανδρία γαρ, πώς να ξεφύγεις

Ντρέπεται ο «δεν φταίμε εμείς που μπαίνουν σε μια βάρκα και πνίγονται» Πρετεντέρης και αγανακτεί για την έλλειψη κράτους και σε τι χώρα ήρθαν οι πρόσφυγες! Χειρότερη από τη Συρία!

«Γιατί ρε π... μου;», σε ιερή αγανάκτηση ο κ. Καμπουράκης υπερασπίστηκε τα «ζεϊμπέκικα του Παπανδρέου» προς χάρη της ανηλεούς αντισυριζαϊκής προπαγάνδας και της συστηματικής υποδαύλισης ενός άκρατου λαϊκισμού με εθνικιστικές κορώνες.

«Ο Νταβούτογλου θα γράφει τα σχολικά βιβλία» και σε πατριωτική έξαρση θυμήθηκε, δοθείσης της ευκαιρίας, τον Νικηταρά τον τουρκοφάγο!

Έντρομος ο κ. Οικονόμου συμπλήρωνε από το Σκάι «συριζαϊκά βιβλία θα έχουμε» και ούτε καν ιδιωτικά πανεπιστήμια, «έχει η Τουρκία, η Βουλγαρία. Η Ελλάδα όχι». Τέτοια υπανάπτυξη!

«Να παραιτηθείτε τώρα» ούρλιαζε ο κ. Βρούτσης (Σκάι) και εύλογα γεννάται το ερώτημα, στον αρχηγό του, το είπε; Που ούτε ν' ακούσει δεν θέλει για εκλογές, αλλά ζητάει οικουμενική να ηγηθεί. Κάτι γραμματιάκια έχει να ξοφλήσει, επειγόντως...

Είστε υπέρ ή κατά;

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Κάποτε θα αναλύεται από ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες το σήμερα, όταν αυτό γίνει χθες. Η τύχη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που τα κατάφερε, ή την κατάφεραν. Η μοίρα εκείνων που σε τρομακτικά δύσκολες συνθήκες είχαν να παλέψουν με τα θηρία εκτός, με τα τρωκτικά εντός, με τα όρνεα εκτός και εντός. Ακόμα και με συντρόφους τους, που δεν κατάλαβαν... Ο ρόλος μιας ομάδας νέων στην εξουσία -και στην ηλικία οι περισσότεροι- που τους έσπρωξε στην πολιτική το πάθος της αντίστασης στον Μινώταυρο. Και βρέθηκαν με μια αναπάντεχη και σκληρή εντολή του λαού στο Λαβύρινθο...
Οι αναλύσεις, όμως, κάποτε στο μέλλον. Τώρα, στις μέρες μας, αυτό το μέλλον αποφασίζεται και διαμορφώνεται. Και οι εκδοχές είναι δύο: Θα τελειώσουν τον Μινώταυρο, ή θα τελειώσουν στα δόντια του; Θα βρουν την έξοδο, ή θα φυλακιστούμε όλοι μαζί, όπως δεκαετίες τώρα, στον Λαβύρινθο; Στις δαιδαλώδεις διαδρομές της διαπλοκής, της ιδιοτέλειας, της διαφθοράς, της νομενκλατούρας, του μαύρου χρήματος, και των χρυσών παιδιών; Και ακριβώς υπολογίζοντας αυτές τις δυο εκδοχές, καλείται σήμερα, τώρα, να πάρει ο καθένας θέση στον αμείλικτο πόλεμο. Στον οποίο δεν πρόκειται να υπάρξουν αιχμάλωτοι.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Τα λάθη, η απειρία, οι παραλείψεις, οι ανοησίες αν θέλετε, δεν μπορούν να την αλλάξουν. Διότι είναι τόσο βαθιές οι διαφορές, τόσο ιταμή η ανθρωποφαγία, τόσο απροκάλυπτο το μίσος των προνομιούχων, που δεν αφήνουν περιθώρια για τρίτους δρόμους. Είναι τόσο φανερό τι θα σήμαινε η παλινόρθωσή τους, που σπρωχνόμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, στους δρόμους του Αναγνωστάκη: Είστε υπέρ ή κατά; Απαντήστε με ένα ναι ή ένα όχι... το έχετε σκεφτεί το πρόβλημα... σ' εσάς ανήκει η απόφαση. Σ' εσάς, σ' εμάς, σε όσους καταλαβαίνουν ποια κεφάλια παίζονται.
Εμείς, αν καταλάβατε, κρατάμε τον μίτο. Οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τα λένε αλήτες. Καθένας στον δικό του δρόμο, στη δική του πλατεία, στη δική του γειτονιά, στη δική του δουλειά, αποκαλύπτει τον Μινώταυρο, όποιο χαμόγελο κι αν φοράει. Τα βάζει με τον Μινώταυρο, όσο φόβο κι αν παράγει. Τουλάχιστον έτσι, όποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης, θα λέμε αύριο ότι ήμασταν εκεί. Και στη σωστή μεριά...