ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ
ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
Συντρόφισσες
και σύντροφοι,
Αυτό
που έχει σημασία είναι ότι οι τελευταίες μέρες μας θυμίζουν κάτι από τα παλιά,
διότι η Ελλάδα μετρά ήδη τις πρώτες 100 μέρες της εκτός μνημονίων.
Τις
100 πρώτες πραγματικά δικές μας μέρες.
Οι
μέρες που κανείς δεν περίμενε ότι θα ξημέρωναν στη χώρα μας, σε μια χώρα
καταδικασμένη να ζήσει στην αιώνια λιτότητα και την οικονομική καχεξία.
Αυτές
οι μέρες φαίνεται ότι τελικά ήρθαν.
Σε
πείσμα πολλών.
Και
νομίζω ότι μπορούμε πλέον να
διαμορφώσουμε μια νέα συνθήκη για τη χώρα αλλά μπορούμε πλέον να σχεδιάσουμε
και να υλοποιήσουμε τη δική μας στρατηγική.
Διότι
έχουμε ξανά στα χέρια μας, την πρωτοβουλία των κινήσεων, όπως σε κάθε άλλη
ευρωπαϊκή χώρα βεβαίως, στο πλαίσιο των κανόνων και των δεσμεύσεων που ισχύουν
αντιστοίχως σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα.
Έχουμε
όμως την ελευθερία να υλοποιήσουμε –στο πλαίσιο αυτών των υφιστάμενων
δημοσιονομικών περιθωρίων- ένα πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής
ανασυγκρότησης, που έχει ανάγκη ο τόπος, ιδίως μετά από οκτώ χρόνια
παρατεταμένης λιτότητας και επιτροπείας.
Και
επί της ουσίας, τώρα είναι που μπορούμε να επιταχύνουμε την υλοποίηση του δικού
μας σχεδιασμού.
Να
προχωρήσουμε σε τομές, να προχωρήσουμε σε αλλαγές υπέρ της κοινωνικής
πλειοψηφίας, που τις έχει τόσο ανάγκη.
Και
νομίζω ότι ήρθε η ώρα, όχι απλά να λειτουργούμε αμυντικά για να κρατήσουμε την
κοινωνία όρθια, αλλά ήρθε η ώρα να
περάσουμε και στην πολιτική αντεπίθεση.
-
Να
κάνουμε πράξη το σχέδιό μας στο πλαίσιο του εφικτού, αλλά βάζοντας τις δικές μας πινελιές, στην κατεύθυνση της
αναδιανομής, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της διαπραγματευτικής δύναμης των
εργαζομένων.
-
Να
δώσουμε την απαραίτητη παραγωγική ώθηση σε μια οικονομία που στέναζε για χρόνια
κάτω από την ύφεση και την επιθετική λιτότητα
-
Να
βάλουμε τις βάσεις για τις απαραίτητες προοδευτικές θεσμικές τομές
-
Να
δώσουμε χτύπημα, οριστικό και τελικό χτύπημα σε αυτό το καθεστώς της σήψης, της
διαφθοράς και της διαπλοκής που επικρατούσε για χρόνια στη χώρα και που ήταν
και η αιτία η βασική της απομάκρυνσης των πολιτών από την πολιτική.
-
Και
να εμπνεύσουμε βεβαίως τη νέα γενιά που κουράστηκε να δουλεύει για χαρτζιλίκι ή
να ξενιτεύεται στα 4 σημεία του ορίζοντα για ένα καλύτερο μέλλον.
Έχω
λοιπόν την αίσθηση ότι αυτές οι
πρώτες μέρες, μετά την 21η
του Αυγούστου, οι πρώτες 100 μέρες δείχνουν τις προθέσεις μας.
Ξεκινήσαμε
ήδη ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο, της αποκατάστασης των αδικιών και έχουμε
τα πρώτα δείγματα γραφής.
-
Επαναφέραμε
την ισχύ των βασικών αρχών των συλλογικών διαπραγματεύσεων και υπογράψαμε
την επέκταση των κλαδικών συμβάσεων. Με
τον τρόπο αυτό, χιλιάδες εργαζόμενοι θα
δουν άμεσα αυξήσεις στους μισθούς τους, μισθοί που για χρόνια συρρικνώνονταν ή,
στην καλύτερη των περιπτώσεων, ήταν καθηλωμένοι.
-
Μειώσαμε
τον ΈΝΦΙΑ ως και 30% για τη λαϊκή κατοικία και πάνω από 20% για τη μεσαία τάξη,
ενώ έχουμε εξασφαλίσει τη περεταίρω μείωση το 2020, ώστε να φθάσει στο 50% η
μείωση για τη λαϊκή κατοικία και σχεδόν στο 30% για τη μεσαία τάξη.
-
Μειώσαμε
τις ασφαλιστικές εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών και των νέων επιστημόνων,
ως και 35%, άμεσα και στοχευμένα.
-
Μειώνουμε
τη φορολογία των επιχειρήσεων 4 μονάδες μέσα στην επόμενη τετραετία, μία μονάδα
κατ’ έτος.
Και,
παράλληλα, πετύχαμε αυτό που όχι μόνο ένα χρόνο πριν , αλλά λίγους μήνες πριν
κανείς δεν περίμενε, πέραν ίσως ημών που είχαμε την αίσθηση ότι και η οικονομία
προχωράει, πάει καλά, αλλά και η αξιοπιστία της χώρας έχει αποκατασταθεί
Πετύχαμε
λοιπόν την κατάργηση – όχι την αναστολή – την κατάργηση της μείωσης των
συντάξεων, που ήταν μια μείωση που θα ίσχυε από την 1/1/2019 και θα επέφερε
άλλον έναν κύκλο πίεσης σε ευάλωτα κοινωνικά στρώματα.
Κι
όλα αυτά, συντρόφισσες και σύντροφοι, τα πετύχαμε με σχέδιο, με σοβαρότητα, με
διαπραγματευτική στρατηγική και τα πετύχαμε αξιοποιώντας όλα τα επιχειρήματα που ήταν υπέρ μας, κυρίως
όμως, επαναλαμβάνω, την πορεία της οικονομίας και την αξιοπιστία που
ξανακέρδισε η χώρα σε διεθνές επίπεδο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο τα τελευταία
χρόνια.
Θα
ήθελα όμως να σταθώ ιδιαίτερα στο ζήτημα των συντάξεων, που απετέλεσε ένα
βασικό όπλο στην επικοινωνιακή φαρέτρα των αντιπάλων μας όλο το προηγούμενο
διάστημα. Πάνω στο οποίο στήθηκε και ολόκληρο το πολιτικό αφήγημα της
αντιπολίτευσης για το λεγόμενο τέταρτο μνημόνιο. Θέλω να πω ότι στο ζήτημα αυτό
ειδικότερα ξεπεράστηκε κάθε όριο φαιδρότητας και κυνισμού και από τη ΝΔ και από
τα φιλικά σ’ αυτήν ΜΜΕ. Τι είδαν τα μάτια μας και τι άκουσαν τα αυτιά μας ένα
χρόνο τώρα, είναι κάτι το οποίο πραγματικά αξίζει σχολιασμού. Με τα πρωτοσέλιδα
εφημερίδων με πηχυαίους τίτλους και δήθεν αποκλειστικά ρεπορτάζ και fake news που
τρομοκρατούσαν επί μήνες ολόκληρους τους συνταξιούχους. Ακόμη και ως την τελευταία στιγμή, λίγες
μέρες πριν οριστικοποιηθεί αυτή η εξέλιξη, είχαν δήθεν αποκλειστικό ρεπορτάζ
από τη συνάντησή μου με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών στο Βερολίνο και παρουσίαζαν
σε πρωτοσέλιδο τη Δευτέρα, ενώ την Παρασκευή ανακοινώθηκε η κατάργηση των
μειώσεων, παρουσίαζαν και έβγαζαν τίτλους ότι τελικά οι συντάξεις κόβονται. Για
να αποδειχθεί τελικά ότι αυτές οι αποκλειστικές πληροφορίες –και δεν είναι η
πρώτη φορά- των συστημικών μέσων της διαπλοκής, δεν είναι παρά αποκλειστικές
μπούρδες ενός θλιβερού προπαγανδιστικού μηχανισμού και είναι συνειδητό ψέμα
αυτό το οποίο αναπαράγουν, καθώς μη έχοντας πια επιχειρήματα, αναπαράγουν το
ψέμα, τη διαστρέβλωση, τη μαύρη προπαγάνδα. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Φτάσαμε στο
σημείο να δούμε τον αντιπρόεδρο της ΝΔ –όχι τον συνήθη ύποπτο, τον άλλον που
υποτίθεται ότι είναι σοβαρός- μέσα στο Κοινοβούλιο, στην Επιτροπή, αν δεν κάνω
λάθος, Εξωτερικών Υποθέσεων όπου παρέστη ο Γάλλος ευρωπαίος επίτροπος
Μοσκοβισί, να ψέγει από βήματος της Βουλής τον επίτροπο επειδή τόλμησε να πει ότι οι μειώσεις μπορεί
και να μην εφαρμοστούν καθώς η οικονομία πάει καλά. Και έφτασαν στο σημείο να
κατηγορούν τον Γάλλο ευρωπαίο επίτροπο ότι είναι κομματάρχης του ΣΥΡΙΖΑ, και
γι’ αυτό το λόγο κρατάει αυτή τη στάση. Και φτάσαμε, σας θυμίζω λίγο πιο πριν
απ’ αυτό το συμβάν, να βλέπουμε τον ίδιο τον Πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης,
τον κ. Μητσοτάκη να περιοδεύει στη Γερμανία και στο Βερολίνο, φτάνοντας στο
τελευταίο σκαλί της αναξιοπρέπειας και να ζητά από τη γερμανική κυβέρνηση να
εξαντλήσει την αυστηρότητα της στο θέμα των συντάξεων. Για να μη κάνει, όπως έλεγε τότε, δώρο
στον λαϊκιστή Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ που
είναι το τελευταίο οχυρό των λαϊκιστών. Αυτά λέει, την ίδια στιγμή που έχουν
στην ίδια τους την οικογένεια τον Όρμπαν τον ακροδεξιό, στην Ουγγαρία.
Αυτό όμως που
έχει σημασία μεγάλη, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν είναι το τι έκανε ο κ.
Μητσοτάκης, αλλά ότι τελικά ακόμα και οι γερμανοί ομοϊδεάτες του τον
αγνόησαν. Αυτό πρέπει να κρατήσουμε.
Γιατί ακόμη και οι ομοϊδεάτες του στην Ευρώπη δεν μπορούν παρά να διακρίνουν ποιος είναι και ποιος δεν είναι
αξιόπιστος σ’ αυτή την πορεία των χρόνων που η Ελλάδα αποτέλεσε κεντρικό σημείο
αναφοράς για την ευρωπαϊκή πολιτική. Δεν είναι δυνατόν να μην διακρίνουν και να
μην αναγνωρίζουν ποιοι είναι αυτοί που έριξαν την Ελλάδα στα βράχια της
χρεοκοπίας και ποιοι είναι αυτοί που την βγάζουν τώρα από την κρίση. Ποιοι
είναι αυτοί που έστησαν για χρόνια το γαϊτανάκι της διαπλοκής και της διαφθοράς
και ποιοι είναι αυτοί που παλεύουν για δικαιοσύνη. Ποιοι είναι αυτό που
κατάφεραν με το 1/10 της δημοσιονομικής επιβάρυνσης και της προσαρμογής σε
σχέση με την προηγούμενη περίοδο των δύο πρώτων μνημονίων να πετύχουν
πλεονάσματα και να πιάνουν τους στόχους, και ποιοι έβαζαν μέτρα επί μέτρων αλλά
ποτέ δεν κατάφεραν να πιάσουν τους στόχους των προγραμμάτων και πλεονάσματα,
γιατί ταυτόχρονα είχαν και μια άλλη συνήθεια, να χαντακώνουν κάπου βαθιά μέσα στα συρτάρια τους τις λίστες της
φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής.
Θέλω
όμως να επιστρέψω στην αρχική μου τοποθέτηση.
Συντρόφισσες
και σύντροφοι,
Αν
κάποιος πιστεύει ότι αυτή η εξέλιξη που ζούμε τις τελευταίες 100 μέρες από την
21η του Αυγούστου και μετά είναι μια νομοτελειακή εξέλιξη, είναι
κάτι που θα συνέβαινε στη χώρα έτσι κι αλλιώς, είναι βαθιά νυχτωμένος.
Και
σας ζητώ αυτό να το συνειδητοποιήσετε, ώστε να μπορέσετε να το εξηγήσετε και
στον κόσμο που με αγωνία μας παρακολουθεί, αγωνία ειλικρινή για τις εξελίξεις
στον τόπο το επόμενο διάστημα.
Τίποτα
από όσα συνέβησαν ή θα συμβούν το επόμενο διάστημα δεν είναι νομοτέλεια να
γίνουν. Και τίποτα απ’ όσα νομοθετούμε αυτή την περίοδο και όσα θα νομοθετήσουμε
το επόμενο διάστημα υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας, δεν ήταν νομοτελειακά
δεδομένο ότι θα συμβούν ή θα συμβούν στο μέλλον
Τίποτα
από αυτά δεν θα γινόταν πράξη, χωρίς το δικό μας σχεδιασμό και χωρίς μια
κυβέρνηση στον τόπο με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά.
Διότι,
θέλω να σας πω σήμερα το εξής. Ο κ. Μητσοτάκης, πριν από ενάμισι σχεδόν χρόνο,
δεν μίλησε τυχαία για τέταρτο μνημόνιο. Πάει και αυτό βέβαια το τέταρτο
μνημόνιο, κατέρρευσε με πάταγο, και νομίζω ότι δεν πλακώνει μόνο τον ίδιο αλλά
και το πολιτικό αφήγημα της Ν.Δ.
Αλλά
δεν μίλησε τυχαία.
Ούτε
ήταν αποτέλεσμα μιας επικοινωνιακής υπερβολής, ενός επικοινωνιακού ρίσκου. Ή μίας τακτικής αστοχίας. Ήταν στρατηγική
επιλογή συγκεκριμένων κύκλων για την Ελλάδα και την πορεία της. Κύκλων τόσο
εκτός όσο και εντός της χώρας.
Για
αυτό και ο κος Μητσοτάκης έχει ετοιμάσει το πρόγραμμά του έτσι ώστε να
ανταποκρίνεται στο 4ο Μνημόνιο.
Θα
έλεγε βεβαίως ότι το φέραμε εμείς, δήθεν, με την ανικανότητά μας, αλλά αυτός
έχει το know how για το πώς θα το
εφαρμόσει για να βγει η χώρα από την κρίση. Και τώρα που τους διαψεύσαμε με
πάταγο, τους έμειναν στα χέρια και τα μνημόνια και οι πιστοληπτικές γραμμές
στήριξης.
Ο
κ. Μητσοτάκης, όμως, έχει κρατήσει το
μνημονιακό πρόγραμμά του και έχει μείνει μόνο αυτό, να θέλει να το εφαρμόσει
οικειοθελώς ,αν εκλεγεί βεβαίως,, χωρίς το άλλοθι αυτή τη φορά της πίεσης και
της επιβολής των δανειστών.
Στον
αντίποδα αυτού του μνημονιακού προγράμματος είναι η δική μας πολιτική. Αυτό που
χαριτολογώντας εγώ ονόμασα μνημόνιο όχι με τους δανειστές, αλλά μνημόνιο με το
λαό, για τις ανάγκες του. Και όχι με τους δανειστές για τις ανάγκες τις ελίτ.
Γιατί
αυτές οι παρεμβάσεις που έγιναν, για παράδειγμα, αυτές τις πρώτες 100 μέρες,
είναι η αποτύπωση των δικών μας κοινωνικών αναφορών, η αποτύπωση των δικών μας
προτεραιοτήτων, των δικών μας αξιών, του δικού μας προγράμματος.
Είναι
αλήθεια, σύντροφοι και συντρόφισσες, ότι εμείς πράγματι υπηρετούμε συγκεκριμένα
συμφέροντα. Για να το πω πιο καθαρά: Συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.
Για
μας, προτεραιότητα είναι ο κόσμος της εργασίας, οι άνεργοι, οι κοινωνικά
αποκλεισμένοι, οι συνταξιούχοι, οι μικροί και μεσαίοι επαγγελματίες. Και στη
βάση αυτή της –μας κατηγορούν- ταξικής μεροληψίας, νομίζω ότι κάνουμε πράξη,
στο πλαίσιο των δυνατοτήτων, και δίνουμε τα πρώτα δείγματα γραφής. Και στη βάση
αυτή παίρνει και συγκεκριμένη μορφή το
πολιτικό δίλημμα των εκλογών του Οκτώβρη του 2019. Σήμερα, εμείς, στο πλαίσιο
των δημοσιονομικών δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας, προχωράμε για την
εφαρμογή μιας πολιτικής αναδιανομής, στο πλαίσιο του δυνατού, υπέρ των
ασθενέστερων. Είναι αλήθεια αυτό.
Η
Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη την ίδια στιγμή δεσμεύεται, αν εκλεγεί, να εφαρμόσει την
πολιτική του ΔΝΤ χωρίς το ΔΝΤ να είναι στη χώρα, να εφαρμόσει μνημονιακό
πρόγραμμα χωρίς να είναι παρόντα τα μνημόνια.
Μια δέσμευση που τελικά είναι η μόνη που εγγυάται ότι θα επιστρέψει
κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, και το ΔΝΤ ξανά στη χώρα. Όπως συνέβη πρόσφατα
και στη μακρινή Αργεντινή, με τον
νεοφιλελεύθερο κο Μάκρι.
Ο
οποίος μόλις ανεδείχθη στην ηγεσία της χώρας με εκλογική διαδικασία, επέστρεψε
στη χώρα το ΔΝΤ, πολύ πιο σύντομα απ’
ότι κάποιοι περίμεναν ότι θα συμβεί. Και βεβαίως η ειρωνεία της τύχης
και της ζωής είναι ότι αυτοί οι οποίοι μας φώναζαν κάποτε ότι, κάνετε τη χώρα
Αργεντινή είναι αυτοί οι οποίοι έχουν σαν πολιτικό πρότυπο τον νεοφιλελεύθερο
κ. Μάκρι, ο οποίος έφερε το ΔΝΤ, και άρα είναι αυτοί οι οποίοι απειλούν να μας
οδηγήσουν και εμάς σ΄ αυτούς τους δρόμους.
Τα
λέω αυτά συντρόφισσες και σύντροφοι γιατί θέλω να καταλήξω στο εξής.
Με
τη Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη δεν μας χωρίζει
μονάχα η ιδεολογική, πολιτική και αξιακή άβυσσος, αλλά και προγραμματική. Και
θέλω να σας δώσω και συγκεκριμένα παραδείγματα.
Για
παράδειγμα :
·
Εμείς
προχωράμε με συλλογικές διαπραγματεύσεις και αύξηση κατώτατου στα εργασιακά.
Ποιο είναι το πρόγραμμα της Ν.Δ.; Η ΝΔ υπόσχεται επαναφορά του αντεργατικού
πλαισίου του 2012, του μνημονιακού πλαισίου που η κυβέρνηση Σαμαρά έφερε και
οδήγησε σε μεσοσταθμική μείωση μισθών κατά 24%
·
Εμείς
προχθές ψηφίσαμε και υλοποιούμε ένα σχέδιο μείωσης, μεγάλης μείωσης για τη
λαϊκή κατοικία και για τα μεσαία στρώματα, του
ΕΝΦΙΑ. Ποια είναι η πρόταση του κ. Μητσοτάκη για τον ΕΝΦΙΑ; Την είπε
στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η πρότασή του είναι να
περάσει ο ΕΝΦΙΑ στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους δήμους. Τι σημαίνει αυτό; Πέραν
του ότι είναι αντισυνταγματικό, τι σημαίνει την πράξη αυτό; Σημαίνει ότι οι
πλούσιοι δήμοι, αυτοί οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα, θα μπορούν να κάνουν εκπτώσεις
και μειώσεις του φόρου, ενώ οι φτωχοί δήμοι ή θα τον κρατήσουν ίδιον ή θα τον
αυξήσουν. Άρα το αντίστροφο από αυτό που κάνουμε εμείς, που μειώνουμε για το
Κερατσίνι, για το Περιστέρι, που μειώνουμε για τις λαϊκές περιοχές. Εδώ θα
έχουμε αυξήσεις στις λαϊκές περιοχές και ενδεχόμενες μειώσεις σε πλούσιες
περιοχές, σε πλούσιους δήμους, δεν χρειάζεται να αναφερθώ ειδικά σε ποιες
περιπτώσεις μπορεί να συμβεί αυτό
·
Άλλο
παράδειγμα. Εμείς, όχι μόνο καταργούμε τη μείωση των συντάξεων που αδίκως και
αχρείαστα είχε επιβάλει το ΔΝΤ πριν από ενάμισι χρόνο, αλλά έχουμε με το νόμο
Κατρούγκαλου, ο οποίος είχε σχεδόν από όλη την αντιπολίτευση και τα μέσα
ενημέρωσης είχε κατηγορηθεί ως νόμος-λαιμητόμος.. Βλέπουμε όμως τώρα ότι όχι
μόνο σώσαμε τα ασφαλιστικά ταμεία με την ενοποίηση, όχι μόνο έγινε από
ελλειμματικό πλεονασματικό το ασφαλιστικό μας σύστημα, αλλά έχουμε τη
δυνατότητα φέτος, από το ΄19 για αυξήσεις,
έστω και μικρές, αλλά αυξήσεις, για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια, στις
συντάξεις. 620 χιλιάδες συνταξιούχοι θα δουν αυξήσεις στις συντάξεις τους.
Τι προτείνει ο κ.
Μητσοτάκης για το ασφαλιστικό; Οραματίζεται
το ασφαλιστικό σύστημα Πινοσέτ. Δανείζεται το πρόγραμμα των νεοφιλελεύθερων
δικτατόρων της Λατινικής Αμερικής, που θα οδηγήσει νομοτελειακά σε νέες περικοπές
και σε διάλυση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος. Και σε νέα ελλείμματα. Και
σε αβεβαιότητα για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους.
·
Εμείς
προχωράμε στο χώρο της Υγείας, με μικρά βήματα αλλά σταθερά, στα πλαίσια των
δημοσιονομικών δυνατοτήτων, γι αυτό που ονομάζουμε καθολική κάλυψη του
πληθυσμού. Εντάξαμε σε μνημονιακή περίοδο δυόμισι εκατομμύρια ανασφάλιστους στο
σύστημα υγείας. Προχωράμε το πρόγραμμα για την πρωτοβάθμια περίθαλψη. Ο κ.
Μητσοτάκης και η Ν.Δ. θέλουν να επιστρέψουν για να ολοκληρώσουν το έργο της
διάλυσης της Δημόσιας Υγείας, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα καρτέλ της ιδιωτικής
υγείας, με τα οποία το κόμμα τους έχει παραδοσιακά αδελφικές σχέσεις.
·
Εμείς
υλοποιούμε ένα συνεκτικό σχέδιο, που οδηγεί σε νέες προσλήψεις στο δημόσιο και
στον ιδιωτικό τομέα, με στόχο την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, εκεί που
υπάρχει ανάγκη, χωρίς να ξεπερνάμε τους ευρωπαϊκούς κανόνες, αλλά προσπαθώντας
να τους εξορθολογίσουμε. Και δώσαμε μάχη, και από τη μία πρόσληψη για πέντε
αποχωρήσεις έχουμε φτάσει στη μία πρόσληψη για μία αποχώρηση. Ο κ. Μητσοτάκης
δηλώνει επισήμως και ευθέως ότι θέλει να επιστρέψει το ένα προς πέντε. Δεν του
κάνει το ένα προς ένα. Για να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας. Και πού να
συρρικνωθεί; Προφανώς, εκεί που υπάρχει ανάγκη. Και πού υπάρχει ανάγκη; Σε
κοινωνικές υπηρεσίες. Στην Υγεία και στην Παιδεία κυρίως. Όπου έχουμε το
θλιβερό προνόμιο να είμαστε η μόνη χώρα που έχουμε 20% σχεδόν αναπληρωτές
καθηγητές,
Ο κ Μητσοτάκης
λοιπόν, ενώ εμείς με σχέδιο θέλουμε να ενισχύσουμε το κοινωνικό κράτος και να
δώσουμε την προοπτική στοχευμένων προσλήψεων και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό
τομέα μέσα από ένα σχέδιο επενδύσεων, οραματίζεται απολύσεις. Και μάλιστα
απολύσεις χωρίς έλεος για συμβασιούχους και δημοσίους υπαλλήλους, Αλλά ταυτόχρονα και ελευθερία απολύσεων και στον ιδιωτικό τομέα.
Λέγοντάς τα αυτά,
θυμάμαι εκείνο το φοβερό που είχε πει κάποια στιγμή, τα δύσκολα πρώτα χρόνια
των μνημονίων, δεν θυμάμαι το ΄12 ή το
΄13, ο κος Γεωργιάδης, ο οποίος έλεγε ότι δεν ήθελε να του κλέψει η τρόικα τη δόξα. Και κυρίως ο Πωλ Τόμσεν δεν ήθελε να
του κλέψει τη δόξα. Ε λοιπόν αυτή είναι η αλήθεια. Μπορεί όλοι αυτοί –και
μεταξύ αυτών και ο κ. Τόμσεν- να έφυγαν επιτέλους από τη χώρα, άφησαν όμως πίσω τις ιδέες τους. Ο κος Μητσοτάκης
είναι το άλτερ έγκο του κυρίου Τόμσεν. Ψηφίζεις δηλαδή Ν.Δ. και σου έρχεται
πακέτο και το ΔΝΤ, σε οικονομική συσκευασία δύο σε ένα. Περί αυτού πρόκειται.
Συντρόφισσες
και σύντροφοι,
Η
δική μας κυβέρνηση όμως δεν έφερε σε πέρας μόνο την ιστορική αποστολή να βγάλει
τη χώρα από τα Μνημόνια. Προχώρησε με θάρρος και προχωράει με θάρρος ώστε να
επιλυθούν επιτέλους και ιστορικές εκκρεμότητες – προβλήματα που χρόνιζαν επί
δεκαετίες. Διότι πιστεύουμε βαθιά ότι η χώρα, ο τόπος έχει ανάγκη από μεγάλες θεσμικές και
πολιτικές τομές.
Και
αυτό το οποίο έχουμε και όραμα και στόχο είναι η παρουσία της Αριστεράς στον
τόπο, που πάντοτε ήταν μια παρουσία εποικοδομητική και χρήσιμη για να πηγαίνει
ο τόπος προς τα μπρος, η παρουσία της αριστεράς με την εντολή και την επιθυμία
του λαού, σε θέσεις ευθύνης και διακυβέρνησης, να μην είναι μονάχα μια
παρουσία σωτηρίας για τους αδύναμους,
αλλά και μεγάλων θεσμικών προοδευτικών τομών. Έχουμε όραμα, σχέδιο, στόχο να
αλλάξουμε την Ελλάδα προς το καλύτερο. Και αυτό το επιχειρούμε μέσα από μια
σειρά από πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες, που δεν τόλμησαν άλλοι. Κάποιοι μας
λένε, μα δεν είναι η ώρα τώρα. Το λένε γιατί ποτέ δεν θέλουν να είναι η ώρα.
·
Προχωράμε
λοιπόν με τη συνταγματική αναθεώρηση.
Για
να ενισχύσουμε τη δημοκρατική θωράκιση και τη λειτουργία του πολιτεύματος.
Να
βάλουμε τέλος σ’ αυτόν τον ντροπιαστικό
νόμο, σκάνδαλο από μόνος του, τον περί ευθύνης υπουργών.
Να
προστατεύσουμε τα δημόσια αγαθά.
Να
αποκτήσει η χώρα ένα πιο σύγχρονο, πιο λειτουργικό και πιο δημοκρατικό
Σύνταγμα, όπως αρμόζει σε μια Ευρωπαϊκή Δημοκρατία του 21ου αιώνα.
·
Προχωράμε
ένα επίσης τολμηρό βήμα, δύσκολο, άλλη μια καυτή πατάτα για πολλούς. Που, όμως, τολμάμε να την αγγίξουμε και να
βρούμε λύσεις. Και αναφέρομαι στον
εξορθολογισμό των σχέσεων ανάμεσα στο κράτος και την εκκλησία.
Κάναμε
ένα σημαντικό πρώτο ιστορικό βήμα με το
πλαίσιο συμφωνία με τον Προκαθήμενο της
Ελλαδικής Εκκλησίας. Γνωρίζαμε από πριν τα εμπόδια και τα γνωρίζουμε και σήμερα, αλλά και τα
προσκόμματα που πιθανόν να εμφανιστούν- εμφανίστηκαν σ’ αυτή την πορεία.
Θέλω
όμως σήμερα εδώ να δώσω ένα μήνυμα. Δεν θα κάνουμε πίσω. Θα προχωρήσουμε σ’ αυτό το ιστορικό βήμα. Το έχει ανάγκη ο
τόπος, το έχει ανάγκη το κράτος, το έχει ανάγκη η εκκλησία.
Θα
επιμείνουμε και θα εξαντλήσουμε το διάλογο, μέσα σε ένα κλίμα αλληλοσεβασμού
και κατανόησης, ώστε να παρακαμφθούν όλα όσα με επίσης ψεύτικο και
προπαγανδιστικό τρόπο αναδείχθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Αλλά, βεβαίως, να
υπάρξει και κατανόηση στο τι ακριβώς θέλουμε να λυθεί. Θέλουμε να λυθεί ένα
χρόνιο ζήτημα προς όφελος και των δύο
πλευρών. Και θα προχωρήσουμε με αποφασιστικότητα σ’ αυτή την πορεία.
·
Και
βεβαίως δεν μπορώ εδώ, μιας και αναφέρομαι στις μεγάλες ιστορικού χαρακτήρα
τομές που με τόλμη προχωράμε, βγάζοντας την χώρα από την οικονομική κρίση,
παράλληλα, δεν μπορώ παρά να αναφερθώ
στην ιστορική συμφωνία των Πρεσπών για το Μακεδονικό. Την πρώτη συμφωνία από
την κατάρρευση της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, στην οποία ηττώνται κατά κράτος οι
εθνικισμοί.
Διότι
επικράτησε το αίσθημα της αλληλεγγύης, της συνεργασίας αλλά και το βάρος της
ιστορικής ευθύνης απέναντι στους λαούς μας. Και θέλω για άλλη μια φορά να πω
ότι είμαστε περήφανοι γι’ αυτό το ιστορικό βήμα, και είμαστε αποφασισμένοι να
το ολοκληρώσουμε, και θα το ολοκληρώσουμε.
Άλλωστε,
οι ακραίες φωνές που πολεμούν αυτή τη
συμφωνία και στις δύο πλευρές των συνόρων, επιβεβαιώνουν την ορθότητα της
συμφωνίας, κι ότι πράξαμε σωστά. Διότι
αυτοί που φωνάζουν, αυτοί που ωρύονται είναι αυτοί που θέλουν τα Βαλκάνια του
μίσους και του αλληλοσπαραγμού. Δεν
ομιλώ για όσους έχουν διαφορετικές απόψεις ή ενστάσεις. Μιλώ γι αυτούς που
ωρύονται το τελευταίο διάστημα, που φτάνουν σε ακρότητες.
Είναι
αυτοί που θέλουν τα Βαλκάνια του μίσους και όχι τα Βαλκάνια της συνανάπτυξης
και της συνεργασίας. Και θέλουν, σε ότι αφορά τους δικούς μας, αφήνω αυτούς που
βρίσκονται στην άλλη πλευρά, θέλουν την Ελλάδα ένα φοβικό κομπάρσο της διεθνούς
σκηνής. Δεν θέλουν την Ελλάδα, σύμβολο φιλίας και αλληλεγγύης για ολόκληρη την
περιοχή.
Συντρόφισσες
και σύντροφοι,
Θέλω
να σταθώ λίγο στο τελευταίο, διότι πιστεύω ότι ο δημόσιος διάλογος για τη
συμφωνία των Πρεσπών και κυρίως το αντιπολιτευτικό μένος που επέδειξαν, τόσο η
αντιπολίτευση, όσο, όμως, και τα ΜΜΕ που
την στηρίζουν, άνοιξαν δυστυχώς ένα καπάκι και βγήκε μεγάλη δυσοσμία. Το καπάκι
του σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Και
έφεραν στην επιφάνεια και δυσοσμία αλλά και ακραίες σκοταδιστικές δυνάμεις.
Δυνάμεις που στην Ελλάδα, στον τόπο μας πρωταγωνίστησαν μονάχα σε εποχές
μεγάλων εθνικών τραγωδιών. Και δυνάμεις που τρέφονται μόνο από το μίσος και το
διχασμό.
Δεν
μας προκαλεί εντύπωση το μένος τους. Αυτό που μας προκαλεί εντύπωση είναι το
πόσο εύκολα αυτοί οι ακραίοι και περιθωριακοί γίνονται mainstream, με τη βοήθεια
και της Ν.Δ.
Τους
ξέραμε, όλους αυτούς και τους θεωρούσαμε γραφικούς.
Να
παραληρούν σε τηλεπαράθυρα περιθωριακών τοπικής εμβέλειας τηλεοπτικών σταθμών, να καταγγέλλουν διάφορες
θεωρίες συνομωσίας. Να καταγγέλλουν κάθε βήμα προόδου της κοινωνίας από άμβωνος
πολλές φορές κι όχι εκ των τηλεπαραθύρων. Να μας λένε ότι δεν υπάρχουν άλλοι
πλανήτες στο ηλιακό μας σύστημα, ότι η ελληνική φυλή είναι αυτή η οποία γέννησε
το ανθρώπινο είδος.
Τώρα παρακολουθούμε και κάποιους απ’ αυτούς να ανεβαίνουν σε άσπρα άλογα με τη
βοήθεια κινητού ενδεχομένως, για να έχουν GPS και να μπορούν να πλοηγηθούν. Τους
ξέραμε όλους αυτούς και τους θεωρούσαμε γραφικούς. Τώρα όμως τους βλέπουμε να
προσπαθούν να παντρέψουν –προσέξτε- τον Μέγα Αλέξανδρο με τον Χίτλερ. Και τον
πατριωτισμό με τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό και το ναζισμό.
Θα
ήταν απλά γραφικό και αστείο, αν δεν καταντούσε επικίνδυνο εξ αιτίας αυτής της
ανοχής που έχουν όλοι αυτοί οι γραφικοί το τελευταίο διάστημα, στην προσπάθεια
της Ν.Δ. και των μέσων που την στηρίζουν, να κάνουν αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Για
εμάς είναι σαφές ότι η μάχη που δίνουμε, δεν κρίνεται μονάχα –όπως είπα πριν-
στο επίπεδο της οικονομίας. Για την Αριστερά, η μάχη ήταν πάντα κάτι
περισσότερο από την οικονομία και την παρούσα συγκυρία. Είναι μια μάχη και στο επίπεδο των αξιών και
των ιδεών, με ορίζοντα αυτό που εμείς οραματιζόμαστε, για προοδευτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Ήμασταν,
είμαστε, και θα είμαστε πάντα απέναντι πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά, σε κάθε
ακροδεξιό, σε κάθε φασίστα, σε κάθε εθνικιστή.
Αυτό
όμως που βλέπουμε και μας ανησυχεί είναι
αυτό που είπα πιο πριν, ότι πέρα από τους συνήθεις υπόπτους του
σκοταδισμού, τους γραφικούς, υπάρχουν και άλλοι που τείνουν να πάρουν διαζύγιο,
τόσο με την ιστορική πραγματικότητα,
όσο, ακόμη περισσότερο, και με
αυτό που ονομάζουμε ορθό λόγο.
Και
αναφέρομαι κυρίως στο γεγονός ότι στον τόπο μας φαίνεται ότι μ’ αυτή τη μετάλλαξη της Ν.Δ. κι αυτή την
αμήχανη αποδοχή αυτής της γραμμής από τους επίσημους εκφραστές της
εναπομείνασας κεντροαριστεράς, φαίνεται να έχουμε μια προσπάθεια να καταστεί
κεντρικός πολιτικός λόγος ο παροδοξολογικός λόγος αυτών των ακραίων και
περιθωριακών.
Και
δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι η κεντροδεξιά στην Ελλάδα φαίνεται να μην
έχει πλέον ως πολιτικό εκφραστή τη ΝΔ.
Διότι,
σήμερα, η ΝΔ, είναι όλο και περισσότερο ταγμένη ολόψυχα στην πλευρά της
ακροδεξιάς. Κυριαρχούν τα στελέχη και ο πολιτικός λόγος του ΛΑ.Ο.Σ. μέσα στη
ΝΔ. Πολιτεύεται με ρητορική θα έλεγε κανείς που πολλές φορές μοιάζει –εγώ δεν
την έζησα, είμαι μικρότερος, μαθαίνω από τους μεγαλύτερους- με τη ρητορική των χρόνων της ΕΡΕ.
Και
βεβαίως αυτό είναι επικίνδυνο γιατί τείνει να χωρίσει το πολιτικό σκηνικό σε
εθνικόφρονες και μειοδότες, κατά τη δική τους αντίληψη.
Υπάρχουν
στελέχη της Ν.Δ. που πολιτεύονται διακατεχόμενοι όχι από έναν τυφλό
αντικομμουνισμό όπως συνέβαινε τότε, αλλά από ένα τυφλό, επιτρέψτε μου την
έκφραση, αντισυριζισμό.
Έχοντας
χάσει κάθε πολιτικό επιχείρημα, στην οικονομία, αυτή η εξέλιξη τείνει να γίνει
πιο επικίνδυνη. Διότι αναζητούν επιχειρήματα σύγκρουσης σ’ αυτή την παραδοξότητα.
Εμείς
γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα συλλογικά δημοκρατικά αντανακλαστικά της
πλειοψηφίας του ελληνικού λαού είναι τέτοια που δεν θα δεχθούν και δεν θα
επιτρέψουν μια τόσο σημαντική οπισθοδρόμηση για τον τόπο. Είναι πολύ πλούσια
και διδακτική η ιστορία της πατρίδας μας, για να μπορούν κάποιοι τυχοδιωκτικά
να επενδύουν στην ιστορική άγνοια και το διχασμό.
Η
μάχη λοιπόν στο επίπεδο των ιδεών, των αρχών και των αξιών, πιστεύω ότι είναι
μια μάχη που είναι σήμερα στο επίκεντρο. Και είναι μια μάχη ανοιχτή.
Και
καλώ την Κεντρική Επιτροπή σήμερα αυτό να το αξιολογήσει ώστε να στρατεύσει το
κόμμα και την κοινωνική επιρροή του σ’
αυτή τη μάχη.
Διότι
αυτό που κρίνεται για τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα είναι κάτι περισσότερο από
την πορεία της οικονομίας. Είναι τελικά:
Αν
η Ελλάδα θα είναι μια χώρα σύγχρονη, ανοιχτή, πολυσυλλεκτική, προοδευτική,
ευρωπαϊκή. Ή αν θα γυρίσει 50 χρόνια πίσω, και θα είναι μια χώρα φοβική,
μίζερη, περίκλειστη, οπισθοδρομική.
Κρίσιμος
παράγοντας σε αυτή τη μάχη, όπως και σε κάθε μεγάλη ιδεολογική μάχη, είναι η
νέα γενιά.
Είναι
πολύ σοβαρό ζήτημα το ότι τα σχολεία μας και οι νέοι άνθρωποι μολύνονται από το δηλητήριο του φασισμού και
της ακροδεξιάς. Όχι βέβαια στο βαθμό που
το παρουσιάζει η ακροδεξιά προπαγάνδα, αλλά είναι ένα φαινόμενο υπαρκτό και ανησυχητικό.
Θέλω
εδώ όμως να πω κάτι που πιστεύω ότι είναι η βάση για να προσεγγίσουμε το
ζήτημα.
Η
δική μας Αριστερά και η δική μας κουλτούρα δεν είναι αυτή που θα μας οδηγήσει
να κουνήσουμε το δάχτυλο σε κάθε 16αρη και 17αρη. Δεν το κάναμε ποτέ –με όποιο
κόστος και αν είχε αυτή η στάση- και είμαστε περήφανοι που δεν το κάναμε.
Έτσι,
λοιπόν, κι εγώ σήμερα λέω ότι δεν θα
κουνήσουμε το δάχτυλο σε κανένα 16αρη,
και δεν θα τον χαρακτηρίσουμε, πόσο δε
μάλλον δεν θα τον ταυτίσουμε, με μια εγκληματική νεοναζιστική συμμορία. Δεν θα
χαρίσουμε τα νιάτα της πατρίδας μας στους βάνδαλους της ιστορίας αυτού του τόπου.
Θα
καλέσουμε όμως –κι αυτό σας ζητώ- τον
καθένα ξεχωριστά, από αυτά τα νέα παιδιά που συμμετείχαν σε αυτές τις
καταλήψεις που υποκίνησε η ακροδεξιά, θα τους καλέσουμε να κάνουν ένα πράγμα το
επόμενο διάστημα. Να μελετήσουν την
ιστορία της πατρίδας μας. Και κυρίως θα καλέσω κι εγώ και θα καλέσουμε όλοι και
τους εκπαιδευτικούς μας να το κάνουν. Ας πάρουν μια ώρα, μια μέρα από τα
μαθήματα. Αξίζει τον κόπο. Και να παρακινήσουν τα παιδιά στα σχολεία να
συζητήσουν και να μάθουν για την ιστορία του τόπου τους. Και να δουν:
Ποιος
και ποιοι ήταν αυτοί που στο όνομα της πατρίδας, συνεργάστηκαν με τον
κατακτητή σ’ αυτόν τον τόπο. Ποιος και ποιοι είναι αυτοί
που στο όνομα της πατρίδας, έκαναν την Ελλάδα κρανίου τόπο, με ξερονήσια και
βασανιστήρια για όποιον είχε άλλη άποψη. Και, κυρίως, να δουν και την πρόσφατη
ιστορία. Ποιοι είναι αυτοί που στο όνομα της πατρίδας πρόδωσαν και ξεπούλησαν
την Κύπρο;
Για
να καταλάβουν και ποιοι είναι αυτοί που σήμερα, πάλι στο όνομα της πατρίδας, θέλουν να σπείρουν τη
διχόνοια και το μίσος απέναντι στους γειτονικούς λαούς.
Να
παρακινήσουμε, λοιπόν, τα νέα παιδιά και τους δασκάλους τους να κάνουν την
ιστορία μας και τη γνώση της ιστορίας, σχολείο και πυξίδα για το μέλλον. Για να
μη ζήσει η χώρα ποτέ ξανά μια ακόμη εθνική τραγωδία στο όνομα της
εθνικοφροσύνης.
Αυτοί,
λοιπόν, που πουλάνε αντισυστημισμό και αγάπη για την πατρίδα, είναι ταυτόχρονα
υμνητές των πιο μαύρων σελίδων της χώρας αλλά και της ανθρωπότητας. Διότι τα εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η πιο μαύρη σελίδα
της ανθρωπότητας. Και η νέα γενιά, πιστεύω, ότι τέτοιους πατριδοκάπηλους, απατεώνες και τυχοδιώκτες, αργά ή γρήγορα θα
τους θέσει στο περιθώριο. Γιατί η νέα γενιά, είναι ιστορικά η πιο ισχυρή δύναμη
αμφισβήτησης και ριζοσπαστισμού. Και όχι ο φορέας του μίσους, του διχασμού και
της κοινωνικής οπισθοδρόμησης.
Συντρόφισσες
και σύντροφοι,
Θέλω
να κλείσω με την ενότητα που αφορά την εικόνα της Ευρώπης. Και να πω ότι η μάχη
ενάντια στην ακροδεξιά, δεν είναι μόνο μια υπόθεση εσωτερική, δεν είναι μόνο
ελληνικού ενδιαφέροντος. Είναι μια μάχη πανευρωπαϊκή.
Και
οι ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου είναι νομίζω ένας καθοριστικός κόμβος στην
πορεία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος
Η
άνοδος της επιρροής της λαϊκιστικής ακροδεξιάς, θέτει υπαρξιακά ζητήματα και
υπαρξιακά διλήμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και το κρίσιμο ερώτημα είναι τελικά
το πώς αυτή η πορεία μπορεί να ανασχεθεί. Σίγουρα θα έλεγα εγώ ότι δεν μπορεί
να ανασχεθεί με τις επιλογές που τροφοδότησαν την άνοδο του αντιευρωπαϊσμού,
που εκφράζουν σήμερα τα διάφορα εθνικιστικά και ακροδεξιά μορφώματα. Είναι
συνταγή καταστροφής ένα όραμα για την Ευρώπη που θα παραμένει με δογματική
προσήλωση στις προσταγές του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό το χρεοκοπημένο όραμα
είναι απλά το βούτυρο στο ψωμί του κάθε ακροδεξιού δημαγωγού. Είναι η εγγύηση
για την επερχόμενη – αργά ή γρήγορα – κατάρρευση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος
της ενωμένης Ευρώπης αν συνεχιστεί. Και, βεβαίως, για την επιστροφή σε μια περίοδο
όχι αβέβαιη, αλλά σκοτεινή, τη σκοτεινή περίοδο των εθνικών
ανταγωνισμών.
Και
θέλω σ’ αυτό το σημείο, γιατί μου έκανε
την παρατήρηση και ο Πάνος Τριγάζης, να πω δυο λόγια και για το Brexit. Κάποιοι και σ’
αυτόν εδώ το χώρο σύντροφοί μας θεωρούσαν την επιλογή του Grexit ως επαναστατική
επιλογή, ριζοσπαστική, ρηξικέλευθη. Δείτε τώρα τι ακριβώς συμβαίνει με τη
Βρετανία. Και ποιος ωφελείται ή μάλλον ποιος χάνει απ’ αυτή την εξέλιξη. Διότι δεν υπάρχει Brexit soft και χαλαρό.
Υπάρχει μόνο σκληρό και αβέβαιο για την πορεία των λαϊκών δυνάμεων εκεί και
κυρίως της εργατικής τάξης που η Αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί.
Ας
πάρουμε διδάγματα απ’ αυτά που βλέπουμε
να συμβαίνουν στον κόσμο και είναι εξελίξεις πάρα πολύ σημαντικές.
Όμως
ούτε αυτό το σχέδιο, ούτε η ακροδεξιά επέλαση συνιστούν νομοτέλεια. Έλεγα λοιπόν ότι η Ευρώπη μπορεί και πρέπει να αλλάξει σε μια
νέα, προοδευτική κατεύθυνση.
Με
άξονες:
-Το
δημοκρατικό έλεγχο και την λογοδοσία
-Τις
μεγάλες θεσμικές τομές, που θα ορίζουν με σαφήνεια το πλαίσιο υποχρεώσεων αλλά
και δικαιωμάτων κάθε κράτους μέλους
-Την
αλληλεγγύη και τη συνευθύνη,
-Την
προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών
Βρισκόμαστε
όμως σε ένα ιστορικό μεταίχμιο, στο οποίο πιστεύω ότι η ευθύνη είναι βαριά και η δράση επείγουσα.
Πρώτα
απ’ όλα για την ίδια την Αριστερά.
Η
Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια σήμερα, ούτε να θεωρητικολογεί, πόσο δε μάλλον
να ποντάρει τα λεφτά της σε διάφορους Βοναπάρτες. Η Αριστερά οφείλει να βγει
μπροστά και να ενώσει δυνάμεις, σε μια ευρύτερη προοδευτική συμμαχία. Με το
τμήμα εκείνο των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών που διαχωρίζονται έμπρακτα από τη
χρεοκοπημένη προσκόλληση στο νεοφιλελευθερισμό. Με τους Ευρωπαίους Πράσινους
που αποτελούν παραδοσιακά έναν όμορο χώρο και πήραν πολύ καθαρή θέση απέναντι
στην επέλαση του εθνικισμού, και
βλέπουμε να είναι ελπίδα η αύξηση των ποσοστών τους. Αλλά, κυρίως με τα εκατομμύρια των πολιτών
που πιστεύουν σε μια Ευρώπη ενωμένη, ειρηνική, δημοκρατική, προοδευτική.
Γνωρίζω
πολύ καλά ότι ένα τέτοιο εγχείρημα προφανώς δεν είναι εύκολο. Είναι εξαιρετικά
δύσκολο και φιλόδοξο. Όμως το πιστεύω βαθιά.
Πιστεύω ότι η Ευρώπη δεν είναι καταδικασμένη νομοτελειακά να βιώσει ξανά
μια τραγωδία από την ανάδυση των
εθνικισμών. Και πιστεύω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε επικίνδυνα φαινόμενα, αλλά,
ταυτόχρονα, και αντιφατικά. Γι αυτό μπορούμε να ελπίζουμε.
Διότι
για, για παράδειγμα, για κάθε Όρμπαν, υπάρχει ένας Σάντσεθ.
Για
κάθε Λεπέν, υπάρχει ένας Κόστα.
Για
κάθε Λέγκα του Βορρά, υπάρχει κι ένας ΣΥΡΙΖΑ εδώ στην Ελλάδα που ακόμα είναι
ζωντανός και θα είναι ζωντανός και ισχυρή πρωταγωνιστική δύναμη και στις
ερχόμενες ευρωεκλογές.
Αλλά
πέραν της πολιτικής αντιστοίχισης, να πω ότι και στο ζήτημα των αξιών ότι και
για κάθε ακραίο εθνικιστή που κυνηγάει μετανάστες να τους διώξει από τη χώρα,
υπάρχει ταυτόχρονα και ο διασώστης, που με κίνδυνο ζωής, σώζει προσφυγόπουλα
στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο θάλασσα.
Υπάρχουν
λοιπόν αντιφάσεις και πρέπει να στηρίξουμε εμείς εκείνες τις δυνατότητες κι
εκείνες τις δυνάμεις. Να μην κάνουμε λοιπόν, βήμα πίσω από τις αξίες και τις θέσεις μας για την
Ευρώπη της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της προόδου.
Συντρόφισσες
και Σύντροφοι,
Με
αυτό το αξιακό φορτίο, με αυτές τις αρχές, με αυτές τις προτεραιότητες έρχεται η νέα χρονιά το 2019 με περισσότερη
ελπίδα, περισσότερη αισιοδοξία, για μας περισσότερη αποφασιστικότητα. Άλλωστε το προφήτευσε και ο κ. Μητσοτάκης
–θα γίνουν εκλογές. Νομίζω ότι έπεσε μέσα αυτή τη φορά, θα είναι εκλογική
χρονιά, αλλά θα είναι μια μάχη με πολλαπλά μέτωπα, πολλαπλές εκλογικές μάχες.
·
Για
να εφαρμόσουμε ένα σχέδιο για τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, να αποτρέψουμε
την παλινόρθωση ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος που μας κουνάει το
δάχτυλο και θέλει να έρθει εδώ για να συνεχίσει την καταστροφική δουλειά που
έμεινε στη μέση
·
Για
να πρωτοστατήσουμε τέλος σε μια νέα νικηφόρα, ριζοσπαστική στρατηγική της
Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου σε ολόκληρη την Ευρώπη
Αλλά
βέβαια και για να πρωτοστατήσουμε στην κρίσιμη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Με ψηφοδέλτια
προοδευτικά, ριζοσπαστικά, ανοιχτά, πράσινα, δημοκρατικά, για τη
διαφάνεια και τη συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων.
Στο
θέμα αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι θέλω απλώς να κάνω μια αναφορά και να πω
ότι έχουμε μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη στον αυτοδιοικητικό χώρο. Και είναι
η παρακαταθήκη, ιδίως σε ότι αφορά το χώρο των δήμων, η παρακαταθήκη των
συλλογικοτήτων μας, ιδίως στις μεγάλες πόλεις. Και θα ήθελα να παρακινήσω την
Κεντρική Επιτροπή να εμπιστευτεί αυτές τις συλλογικότητες και να δώσει την ορθή
διαδικασία, οι διεργασίες να ξεκινήσουν απ’ αυτές, από συλλογικότητες και
δημοτικές παρατάξεις που δεν δημιουργήθηκαν χθες, αλλά έχουν πολλά χρόνια ζωής,
πολύ περισσότερα απ όσα εμείς έχουμε
συγκροτήσει, ορισμένες εξ αυτών, όπως π.χ. η Ανοιχτή Πόλη στην Αθήνα, η Ανοιχτή
Πόλη στη Θεσσαλονίκη, το Λιμάνι της Αγωνίας στον Πειραιά. Μαθαίνω ότι
προσανατολίζονται σε ορθές επιλογές. Ας
τους αφήσουμε να κάνουν τις διεργασίες τους και να φέρουν στο προσκήνιο και τα
πρόσωπα αλλά, και, κυρίως τις συλλογικότητες εκείνες που θα μπορούν να
διεισδύσουν στις τοπικές κοινωνίες και να φέρουν ένα νικηφόρο αποτέλεσμα για
τους πολίτες τους στην εκλογική αναμέτρηση του Μάη του ΄19.
Ο
πήχης λοιπόν είναι ψηλά. Το 2019 πράγματι θα είναι έτος ορόσημο. Για μια νέα
νικηφόρα πορεία για την Αριστερά. Για τη δικαίωση των αγώνων μας αλλά και των
θυσιών του ελληνικού λαού.
Έχουμε
τη βούληση, έχουμε το πρόγραμμα, έχουμε το στρατηγικό σχέδιο για τις
απαραίτητες συμμαχίες και πιστεύω ότι
έχουμε και τη δύναμη και τη στήριξη του ελληνικού λαού, που μας εμπιστεύθηκε
στα δύσκολα. Γιατί σταθήκαμε με εντιμότητα και σεβασμό απέναντι του.
Και
είμαι σίγουρος ότι θα μας εμπιστευθεί ξανά.
Η
Αριστερά που κάποιοι ήθελαν να είναι η μικρή παρένθεση, ας το πάρουν χαμπάρι,
ήρθε στον τόπο από θέσεις διακυβέρνησης για να μείνει.
Δεν
θα είναι ένα διάλειμμα στην πολιτική
ιστορία του τόπου. Αλλά θα είναι το σταθερό χέρι που έχει γράψει πλέον την
εισαγωγή, όχι το βιβλίο, το βιβλίο είναι μετά, την εισαγωγή στις πιο όμορφες,
πιο δημιουργικές σελίδες του βιβλίου της Ελλάδας της νέας εποχής.
Και
είμαι βέβαιος ότι σε αυτό το βιβλίο, οι πρωταγωνιστές δεν θα είναι οι
πορφυρογέννητοι και τα τζάκια, οι διαπλεκόμενοι και οι χρεοκοπημένες ελίτ.
Αυτοί που έρχονται για να μας πείσουν και μέσα από τα συνθήματά τους ότι
οι κυβερνήσεις τους ανήκουν
δικαιωματικά, ότι είναι οι μόνιμοι και νόμιμοι ιδιοκτήτες της εκτελεστικής
εξουσίας σε όλες της τις βαθμίδες.
Ο
πραγματικός ιδιοκτήτης είναι ο ελληνικός λαός, που δεν έχει πει την τελευταία
του λέξη και θα την πει ξανά στις κάλπες, όπως την είπε τρεις φορές το 2015.
Είμαι
βέβαιος ότι θα φέρουμε μια σημαντική νίκη και μια μεγάλη νέα ανατροπή.
Σας ευχαριστώ.
