'Γέφυρα» για μια προοδευτική διακυβέρνηση'- Ραπανάκης Σπύρος

Με κείμενο εκατό υπογραφών, μεταξύ των οποίων και του Γ. Μπουτάρη, το εναρκτήριο λάκτισμα - Κάλεσμα "να εγκαταλειφθεί η αδιέξοδη πολιτική της 'στρατηγικής ήττας' του ΣΥΡΙΖΑ και συμμετοχής σε έναν διάλογο με βάση προγραμματικές θέσεις για τη συγκρότηση ενός προοδευτικού πόλου με άξονα τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας και της Ευρώπης" - Κάλεσμα στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. "να σταματήσει να βάζει πλάτη στη δεξιά παλινόρθωση"

"Επείγει οι προοδευτικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν τον εναγκαλισμό με τη Δεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό, που κινδυνεύει να τις σβήσει από τον πολιτικό χάρτη. Επείγει να ξεπεράσουν την πολυδιάσπασή τους συγκλίνοντας σε μια τολμηρή αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική" υπογραμμίζεται στο κείμενο της πρωτοβουλίας "Γέφυρα" που υπογράφουν περισσότερες από 100 προσωπικότητες της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Η διακήρυξη παρουσιάστηκε χθες στο κατάμεστο Polis Art Cafe στη Στοά Πεσμαζόγλου. Μεταξύ των υπογραφόντων και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, που αποτέλεσε το όνομα "έκπληξη", κάτι που καταχειροκροτήθηκε.
Ηχηρό "παρών"
Το "παρών" στην εκδήλωση έδωσαν κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης και η αντιπρόεδρος Τ. Χριστοδουλοπούλου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος, ο Χρ. Βερναρδάκης, ο Αλ. Χαρίτσης, η Μ. Ξενογιαννακοπούλου, η υπουργός Πολιτισμού Μ. Ζορμπά, η Θ. Φωτίου, ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτης, ο διευθυντής της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Ζαχαριάδης, ο ανεξάρτητος βουλευτής Σπ. Δανέλλης και ο πρώην βουλευτής Θ. Παπαχριστόπουλος, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης, Δ. Σεβαστάκης, Π. Σκουρολιάκος, Γ. Μπαλάφας, η πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ά. Καραμάνου, αλλά και αντιπροσωπεία της ΔΗΜ.ΑΡ.
Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση του προοδευτικού μετώπου. Μάλιστα τις επόμενες ημέρες ολοκληρώνεται η διακήρυξη του κόμματος για τις ευρωεκλογές, που θα ορίζει το προγραμματικό πλαίσιο της συμπόρευσης, το οποίο θα τεθεί προς έγκριση στην Κ.Ε. που θα διεξαχθει το ερχόμενο σαββατοκύριακο. Για την προετοιμασία της διαδικασίας συνεδριάζει σήμερα η Πολιτική Γραμματεία.
Όσμωση
"Καταθέτουμε ένα κοινό πλαίσιο για τη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων, δεν είμαστε κόμμα ή πολιτική κίνηση και δεν θέλουμε να γίνουμε, επιδιώκουμε να διευκολύνουμε την κοινωνική και πολιτική όσμωση μέσω προγραμματικών συγκλίσεων" επισήμανε στην εισήγησή του ο δημοσιογράφος Π. Παναγιώτου. "Χρειαζόμαστε ισχυρή αλληλέγγυα Ευρώπη" σημείωσε και κάλεσε το ΚΙΝ.ΑΛΛ. να συμπορευτεί στη δημιουργία ενός προοδευτικού πόλου: "Να σταματήσει να βάζει πλάτη στη δεξιά παλινόρθωση" υπογράμμισε.
Δυο βαρβαρότητες
Για τις "δυο βαρβαρότητες" του λαϊκισμού και του νεοφιλελευθερισμού, που μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσα από τη συγκρότηση του προοδευτικού πόλου, μίλησε ο Νίκος Μουζέλης, ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο LSE. Επισήμανε μάλιστα ότι ο διάλογος ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές θα πρέπει να συνεχιστεί σε βάθος χρόνου και να μην εξαντληθεί στις εκλογές τονίζοντας πως, εάν το εγχείρημα πετύχει, θα αλλάξει την οργάνωση και τον πολιτισμό του κομματικού συστήματος.
Χρειάζεται εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο
Την ανάγκη να έχει αυτή η πρωτοβουλία προοπτική και πέρα από τις εκλογές επισήμανε και ο έτερος ακαδημαϊκός του πάνελ, ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος. "Η νέα κανονικότητα είναι κανονικότητα κρίσεων και αστάθειας" τόνισε σε άλλο σημείο της τοποθέτησής του για να υπογραμμίσει την άνοδο της Ακροδεξιάς και την επιμονή της Ευρώπης σε συνταγές λιτότητας.
"Η μόνη στρατηγική είναι η αλλαγή και η στροφή της Ευρώπης σε μια Ευρώπη που νοιάζεται για τους πολίτες της" υπογράμμισε η καθηγήτρια του ΑΠΘ Μ. Ρεπούση καλώντας τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει τις αντίστοιχες πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ενός προοδευτικού μετώπου. Υπογράμμισε μάλιστα ότι η ανανεωτική Αριστερά στηρίζει το κοινωνικό κράτος και είναι σταθερά προσανατολισμένη σε αυτό.
"Χρειάζεται εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Έχουμε απέναντί μας τις δυνάμεις της Ακροδεξιάς που καταβροχθίζουν την παραδοσιακή Δεξιά" τόνισε η Μ. Ρεπούση, που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο οι δυνάμεις τις Ακροδεξιάς να αθροίζουν πάνω από 20%.
Ορμπανοποίηση του ΕΛΚ και της Ν.Δ.
"Είμαστε σε μια περίοδο εθνικών περιχαρακώσεων, ορμπανοποίησης του ΕΛΚ και της Ν.Δ., η οποία σύρεται από ένα υπολογίσιμο κομμάτι της" σημείωσε ο τέως πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Κωστής Παπαϊωάννου. Ταυτόχρονα κατήγγειλε το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και για τη στάση του στη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ άσκησε κριτική και σε μέρος των κυβερνητικών επιλογών, ιδίως όσον αφορά τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ.
Όχι στην "κεντροποίηση " του ΣΥΡΙΖΑ
"Αυτό που χρειάζεται σήμερα δεν είναι μια κεντρώα πολιτική, αλλά μια λογική αριστερή πολιτική" σημείωσε ο Νίκος Μπίστης υπογραμμίζοντας ότι αυτή η πρωτοβουλία είναι η αρχή για να συνυπάρξουν όσες πρωτοβουλίες και αν προκύψουν στην πορεία. Εκτιμώντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται προς την κατεύθυνση της διεύρυνσης αντιτάχθηκε σε όσους υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να "κεντροποιηθεί".
Τη σοβαρή απειλή κατά των δικαιωμάτων των γυναικών και τη ραγδαία συντηρητικοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών επισήμανε η πρώην αναπληρώτρια γραμματέας της ΓΣΕΕ Φωτεινή Σιάνου, ενώ διαβάστηκε μήνυμα του καθηγητή στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών Σ. Βαλντέν, που υπογράμμισε την ανάγκη της σύνθεσης απέναντι σε μια Ευρώπη που παραχωρεί και επιτρέπει την ανάπτυξη της Ακροδεξιάς επιμένοντας σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές. "Για όλους μας είναι ώρα ευθύνης" τόνισε.
Προοδευτικός πόλος με άξονα τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας και της Ευρώπης
"Ως πολίτες που αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στη δημοκρατία, στην Ευρώπη και στην πληθυντική δημοκρατική, αριστερή, σοσιαλδημοκρατική και οικολογική παράταξη, επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε γέφυρες που θα υπερβούν τις διαφορές μας και θα οδηγήσουν σε μια προοδευτική διακυβέρνηση" σημειώνεται στη διακήρυξη που παρουσιάστηκε.
Ως καταλυτικό γεγονός χαρακτηρίζεται η Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία "επιλύει, χωρίς νικητές και ηττημένους, ένα μακρόχρονο πρόβλημα που δηλητηρίαζε την εξωτερική μας πολιτική και συμβάλλει στη σταθερότητα στα Βαλκάνια".
Η πρωτοβουλία "Γέφυρα" καλεί το ΚΙΝ.ΑΛΛ και όσες δυνάμεις τοποθετούνται στον φιλοευρωπαϊκό προοδευτικό χώρο "να εγκαταλείψουν την αδιέξοδη πολιτική της μετωπικής αντιπαράθεσης και «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ και να συμμετάσχουν σε έναν διάλογο με βάση προγραμματικές θέσεις για τη συγκρότηση ενός προοδευτικού πόλου με άξονα τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας και της Ευρώπης".
Καλούν παράλληλα όλους τους προοδευτικούς δημοκρατικούς πολίτες να υπερβούν τις διαιρέσεις και τις πικρίες του παρελθόντος "και να συμβάλουν ενεργά στη διαμόρφωση ενός πόλου που θα διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας και θα ενισχύσει τις προοδευτικές δυνάμεις στο Ευρωκοινοβούλιο, στις επικείμενες κρίσιμες αναμετρήσεις".
Επισημαίνεται ακόμη ότι δεν συμφωνούν όλοι με επιλογές και χειρισμούς της σημερινής κυβέρνησης:
"Συνεχίζουμε να είμαστε κριτικοί σε δισταγμούς και ολιγωρίες που μπλοκάρουν τον θεσμικό εκσυγχρονισμό της χώρας και θολώνουν το πολιτικό στίγμα της διακυβέρνησης" σημειώνουν, τονίζοντας ωστόσο πως η κυβέρνηση "διηύθυνε, μέσα από δύσκολες συμπληγάδες, την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια, παρά τις δεσμεύσεις που συνεχίζουν να ισχύουν, έχει στο επίκεντρο της προσοχής της τα ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας, προχώρησε σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, νομοθέτησε σε δύσκολα ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα των πολιτών (ιθαγένεια, σύμφωνο συμβίωσης κ.λπ.) και ακολουθεί φιλοευρωπαϊκή πολιτική, συμπαρατασσόμενη με τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης".
Αναλυτικά οι υπογραφές:
Αγανίδης Δημήτρης, δικηγόρος. Αγγελάκος Κυριάκος, σκηνοθέτης, μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αθανασιάδου Πωλίνα, υπάλληλος. Ακριβούλη Ζωή, οικονομολόγος. Αλεξάκης Μανώλης, εκπαιδευτικός, συγγραφέας. Αναγνωστοπούλου Άννα, αρχιτεκτόνισσα, εμπειρογνώμων σε θέματα φύλου. Αντωνιόζα Αντώνης, τεχνικός Αυτοματισμών. Αρβανιτάκη Κατερίνα, ερευνήτρια. Αρβανιτάκης Σπύρος, συνταξιούχος πολιτικός μηχανικός. Αρβανίτη Μελίνα, καθηγήτρια. Βαΐτσος Κωστής, ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ - πρώην υπουργός. Βαλντέν Σωτήρης, διδάσκων στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών. Βάρελης Σπυρίδων, πρώην δήμαρχος Θιναλίων Κέρκυρας. Βαρσαμακίδου Αφέντρα, δημοσιογράφος. Βασιλείου Δήμητρα, ενδυματολόγος. Βουτυράκη Κατερίνα, βιβλιοθηκονόμος. Γαβαθά Κωνσταντίνα, δικηγόρος. Γαγγιαλάκης Νίκος, ξενοδοχοϋπάλληλος. Γεωργίου Θεόδωρος, καθηγητής ΔΠΘ. Γιάνναρος Ανδρέας, ιδιωτικός υπάλληλος. Γιαννούλης Νίκος, συνταξιούχος. Γριβέας Μιχάλης, τοπογράφος μηχανικός, συγγραφέας. Γροσομανίδου Ντόρα, πληρεξούσιος υπουργός ε.τ. Δαμιανός Ζάχος, επιχειρηματίας. Δανέλλης Σπύρος, βουλευτής. Δεληγιαννίδου Δέσποινα, πολιτικός μηχανικός, ενεργειακή επιθεωρήτρια. Δημητρόπουλος Ηλίας, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, τέως διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Δραγάτση Διονυσία, συνταξιούχος. Δρες Βασίλειος, ιδιωτικός υπάλληλος. Δρες Νικόλαος, συνδικαλιστής δημόσιου τομέα. Ηλιοπούλου Όλγα, καθηγήτρια. Θεοφύλακτος Κώστας, ενεργειακός σύμβουλος, μηχανικός. Κάπαρος Λεωνίδας, δημόσιος υπάλληλος. Καρκανιάς Γεώργιος, αρχιτέκτων μηχανικός. Κατσάνης Πολύβιος, διοικητικός ΠΦΥ (Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας). Καφετζής Τάκης, καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Κεχαγιά Σοφία, φιλόλογος. Κλαυδιανού Αφροδίτη, ομότιμη καθηγήτρια ΑΠΘ. Κορολής Κυριάκος, συνταξιούχος. Κοτζιά Ξένη, Συνταξιούχος Δ.Υ. Κούρβα Αρχόντω, συνδικαλίστρια δημόσιου τομέα. Κουφογεώργος Δημήτρης, πολιτικός μηχανικός. Λαζαρίδης Παντελής, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Λιάκος Αντώνης, ιστορικός. Λιβάνης Θύμιος, γιατρός. Λόλας Χρήστος, μηχανικός Η/Υ. Μακρυνός Γιώργος, υγιεινολόγος, δημοτικός σύμβουλος Κορυδαλλού, εντεταλμένος για θέματα μετανάστευσης, αθλητισμού και πολιτισμού. Μαλούτας Θωμάς, καθηγητής του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου. Μάντικα Λία, αρχιτέκτων. Μαργετάκης Ανδρέας, γιατρός. Μαστρογιάννης Γιάννης, συνταξιούχος. Μαυρομμάτη Μαρία, πανεπιστημιακός ΑΠΘ. Μαχαίρας Χρήστος, δημοσιογράφος. Μενίκη Βίλμα, εκπαιδευτικός, ακτιβίστρια. Μητρούσης Μιχάλης, ηθοποιός. Μήτσιου Παντελής, περιβαλλοντολόγος. Μητσός Αχιλλέας καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, πρώην γενικός γραμματέας Έρευνας και Τεχνολογίας του υπουργείου Παιδείας. Μοιροπούλου - Τσαούλα Ευαγγελία, συνταξιούχος ΕΡΤ. Μοναστηριώτης Βαγγέλης, οικονομολόγος, πρώην αντιπρόεδρος Οικονομικού Επιμελητηρίου. Μουζέλης Νίκος, ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας LSE. Μπερέτσος Μαρίνος, δασολόγος. Μπίστης Νίκος, πρώην υπουργός. Μπουμπάκης Μιχάλης, πρώην γενικός διευθυντής ΕΣΥ. Μπουτάρης Γιάννης, δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Νάστος Αλέξανδρος, οικονομολόγος, φοροτεχνικός. Νικολόπουλος Γιάννης, ηθοποιός. Νισταζάκης Γιάννης, επιχειρηματίας στον χώρο του τουρισμού. Οικονόμου Χρήστος, δημοσιογράφος. Πάζαρος Παύλος, οικονομολόγος.Παναγιωτακόπουλος Παναγιώτης, συνταξιούχος τραπεζοϋπάλληλος. Παναγιώτου Παναγιώτης, δημοσιογράφος. Παντελίδου Μαλούτα Μάρω, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παπαδάκη Ελίζα, δημοσιογράφος, μεταφράστρια. Παπαδημητρίου - Τσάτσου Άννα, δικηγόρος. Παπαϊωάννου Κωστής, εκπαιδευτικός, τ. πρόεδρος Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Παπαμιχαήλ Σωτήρης, δικηγόρος, δημοτικός σύμβουλος. Παπαχριστοπούλου Αγγελική, δικηγόρος. Πρέβεζα Ράνια, ηθοποιός, μαθηματικός. Προβατάς Φώτης, πρώην αντιδήμαρχος Αθηναίων. Ρεπούση Μαρία, καθηγήτρια ΑΠΘ. Ρουμπάνη Νίκη, εκπαιδευτικός. Σακελλαρόπουλος Θεόδωρος, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου. Σάμπαλης Δημήτρης, φυσικοθεραπευτής, προϊστάμενος υγειονομικών υπηρεσιών Δήμου Χαλανδρίου. Schellinger Adrea, φιλόλογος. Σιάνου Φωτεινή, πρώην αναπληρώτρια γενική γραμματέας ΓΣΕΕ, εθνική εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ για την Ισότητα των Φύλων. Σιμόπουλος Διονύσης, αστροφυσικός. Σόβολος Νίκος, συνταξιούχος διευθυντής ΥΠΟΙΚ. Σοφιαλίδης Απόστολος, καθηγητής ΑΠΘ. Σώκος Ζαχαρίας, δημοσιογράφος. Τοτόμης Θανάσης, μαθηματικός. Τουλιάτος Νίκος, μουσικοσυνθέτης. Τρανταλλίδης Μάνος, καλλιτεχνικός παραγωγός. Τσαγκαράκη Καλλιόπη, συνταξιούχος τραπεζικός. Τσαπραλής Νίκος, οδοντίατρος. Τσαραπατσάνης Νίκος, χημικός. Τσιούτρας Βασίλης, πρώην πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Λάρισας. Τσίπα Ελένη, δικηγόρος. Τσώνης Πέτρος, δημοσιογράφος. Φωτόπουλος Δημήτρης, μαθηματικός, συγγραφέας. Χαλβατζή Κλεοπάτρα, δικηγόρος. Χαραλάμπους Πάνος, εικαστικός, καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Χατζηγιαννάκη Άννα, ιστορικός τέχνης. Χουζούρη Έλενα, συγγραφέας. Ψαλιδόπουλος Θοδωρής, δημοσιογράφος, υποψήφιος δήμαρχος Καλλιθέας. Ψύλλας Λεωνίδας, έμπορος.

KKE και Μακεδονικό ζήτημα: αντιϊμπεριαλισμός, διεθνισμός και διαχείριση κενών συμβόλων (από την ΑΥΓΗ)

Του Χριστόφορου Βερναδάκη - Η στάση των πολιτικών δυνάμεων ενώπιον των νέων όρων του πολιτικού ανταγωνισμού αποτελούν αντικείμενο κριτικής και αναστοχασμού. Και σε αυτήν τη διαδικασία η στάση του ΚΚΕ, ως του παλαιότερου ενεργού πολιτικού παράγοντα στην ιστορική διαδρομή του Μακεδονικού ζητήματος, χρήζει ιδιαίτερης ενασχόλησης. Κυρίως γιατί με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των θέσεών του για το ζήτημα, βρίσκεται πλέον ενώπιον της ιστορίας του.

Του Χριστόφορου Βερναδάκη 

                                                                                                                   
«Υποστηρίζουμε ότι οι Σλαβομακεδόνες που υπάρχουν στην Ελλάδα πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες. Να έχουν το δικαίωμα να μιλούν και να καλλιεργούν τη γλώσσα τους, τις παραδόσεις τους, τον πολιτισμό τους, τους χορούς και τα τραγούδια τους. Καμία διάκριση να μην υπάρχει. Αυτή μας η θέση πηγάζει απ' όλη την ιστορία του ΚΚΕ. Παλέψαμε και παλεύουμε ενάντια σε όλες τις διακρίσεις».

«Εμείς πήγαμε στο εκτελεστικό απόσπασμα για τους Σλαβομακεδόνες, υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματά τους».
Χαρίλαος Φλωράκης, Συνέντευξη στην εφημερίδα «Νόβα Μακεντόνιγια», 06-05-1998

Εισαγωγή
Η συμφωνία των Πρεσπών εγκρίθηκε από τη Βουλή, ωστόσο το μέτωπο της πολιτικής σύγκρουσης παραμένει ανοικτό και διαπερνά το κομματικό σύστημα, με ανατροπές και ανακατατάξεις. Η στάση των πολιτικών δυνάμεων ενώπιον των νέων όρων του πολιτικού ανταγωνισμού αποτελούν, όπως είναι προφανές, αντικείμενο κριτικής και αναστοχασμού. Και σε αυτήν τη διαδικασία η στάση του ΚΚΕ, ως του παλαιότερου ενεργού πολιτικού παράγοντα στην ιστορική διαδρομή του Μακεδονικού ζητήματος, χρήζει ιδιαίτερης ενασχόλησης. Κυρίως γιατί με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των θέσεών του για το ζήτημα, βρίσκεται πλέον ενώπιον της ιστορίας του. Επίσης, στην εξέλιξη των θέσεων αυτών, αντικατοπτρίζονται με τον εναργέστερο τρόπο οι ανηφορικές στενωποί που διήνυσε το Μακεδονικό στο πέρασμα του χρόνου, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα.
Ας θέσουμε λοιπόν εισαγωγικά κάποια σχεδόν ρητορικά ερωτήματα, για να ανιχνεύσουμε καταρχήν τις αντιφάσεις που προέκυψαν από τις πρόσφατες τοποθετήσεις των εκπροσώπων του ΚΚΕ σε αντιπαράθεση με θέσεις που πήρε το ιστορικό αυτό κόμμα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν.
- Το 1992 ήταν το μόνο κόμμα που είχε αντιδράσει στη λογική των συλλαλητηρίων και τη γνωστή πολιτική κερδοσκοπία των εθνικιστικών κύκλων. Πότε το ΚΚΕ είχε λάθος πολιτική, τότε που στρέφονταν κατά του εθνικισμού ή σήμερα που παρά τον αντιιμπεριαλιστικό βερμπαλισμό, αντικειμενικά συμπλέει μαζί του; Τότε δεν υπήρχαν «ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί», αλλά αναδύθηκαν όταν η Κυβέρνηση ανέλαβε την πρωτοβουλία επίλυσης του Μακεδονικού ζητήματος;
- Αμφισβητείται η γενική πολιτική βούληση του γειτονικού κράτους για την ένταξή του στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση; Αν ναι, πώς θεωρεί το ΚΚΕ ότι μπορεί να επέμβει στη βούληση αυτή ένα άλλο κράτος;
- Αν δεχτούμε ότι η Συμφωνία αυτή δεν είναι επιλογή της Βόρειας Μακεδονίας, αλλά εκπορεύεται και εξυπηρετεί μόνον τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ο καταλληλότερος τρόπος αντίδρασης είναι εμείς ως άλλη χώρα να μην προχωρήσουμε σε μία Συμφωνία αλλά να αφήσουμε τη χώρα αυτή «εργαλείο» στα χέρια τους;
- Το ΚΚΕ στις θέσεις του στρέφεται ενάντια στον «ιμπεριαλισμό» του μικρού κράτους της Βόρειας Μακεδονίας, το οποίο μάλιστα εμφανίζει και «αλυτρωτικές βλέψεις» έναντι της Ελλάδας, δηλαδή εδαφικές διεκδικήσεις. Αυτή ακριβώς όμως είναι και η θέση του ελληνικού εθνικισμού που, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, υιοθετήθηκε από όλες τις εκδοχές του αντιπολιτευόμενου πολιτικού προσωπικού. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα, γιατί και πώς το ΚΚΕ που αναφέρεται στη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό, δεν αντιλαμβάνεται ότι το σχήμα του οδηγεί σε υπόκλιση στον εθνικισμό;
- Υπάρχει κάποια θέση στο σχήμα του ΚΚΕ εκτός από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τους Έλληνες και τους «ΠουΓουΔουΜίτες» ιμπεριαλιστές που καταγγέλλει, για το ρόλο που παίζουν οι ιμπεριαλισμοί της Ρωσίας και της Κίνας, καθώς και οι «υποϊμπεριαλισμοί» της Τουρκίας, της Αλβανίας και της Βουλγαρίας στην περιοχή;
- Τι γνώμη έχει το εργατικό κίνημα της Βόρειας Μακεδονίας ή κόμματα του αριστερού τόξου ή κοινωνικές δυνάμεις, απέναντι στους οποίους θα μπορούσαμε να εκφράσουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη; Και επανερχόμενοι στο προηγούμενο ερώτημα των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων στην περιοχή, πότε οι υποτελείς τάξεις της Ελλάδας χάνουν περισσότερο; Με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των οπαδών της Συμφωνίας που ευνοούν μια σταθερότητα στα Βαλκάνια ή με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς αυτών που καταπολέμησαν τη συμφωνία και επωφελούνται από τη διατήρηση της αστάθειας; Οι εργατικές τάξεις της Βόρειας Μακεδονίας και της Ελλάδας χάνουν περισσότερα με καθεστώς ειρήνης, συνανάπτυξης και σταθερότητας στα Βαλκάνια ή με καθεστώς αστάθειας, αναταραχής και πολιτικής ακραίων εθνικισμών;
- Τέλος, ένα ερώτημα – κλειδί για τη στάση του ΚΚΕ: Εφόσον απορρίπτει ως απαράδεκτο και «αλυτρωτικό» τον όρο Μακεδόνες, πώς προτείνει να λέγονται οι βόρειοι γείτονες και το κράτος τους, ώστε να μπει φραγμός στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ένθεν κακείθεν;

Οι πρόσφατες θέσεις του ΚΚΕ για το μακεδονικό

Στις θέσεις του 1992-93 το ΚΚΕ συγκρούεται με τον εθνικισμό, δεν υπογράφει την κοινή δήλωση των Αρχηγών των κομμάτων, δεν θέτει θέμα εθνικότητας ή γλώσσας και θεωρεί το όνομα ως δευτερεύον ζήτημα που έχει μόνο γεωγραφική έννοια. Επισημαίνει με αφορμή τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τον υπαρκτό κίνδυνο γενικής αμφισβήτησης των συνόρων στα Βαλκάνια. Εξαρχής δε, καταγγέλλει τον ρόλο του Ευρωπαϊκού και αμερικανατοϊκού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
Το 1993 το ΚΚΕ ασκεί κριτική στην ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ, ότι επικεντρώνονται στο όνομα Μακεδονία και στα παράγωγά του, αντί να αναζητηθεί μια συμφωνία κατοχύρωσης της ασφάλειας και της εθνικής κυριαρχίας με το νέο κράτος.
Το 1995 το ΚΚΕ είχε ζητήσει από την κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει τις θέσεις της πάνω στο Μακεδονικό, είχε καταγγείλει την Πολιτική Άνοιξη του Αντ. Σαμαρά ως επικίνδυνη για τα εθνικά θέματα και είχε χαιρετίσει την αλλαγή προς τη σωστή κατεύθυνση της θέσης του ΣΥΝ.
Κορυφαία στιγμή της πρόσφατης ιστορικά πολιτικής του ΚΚΕ στο μακεδονικό είναι η επίσκεψη του Χαρίλαου Φλωράκη στα Σκόπια τον Μάη του 1998 και η συνάντησή του με τον Κίρο Γκλιγκόροφ και στελέχη του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Σε εκείνη την περίπτωση οι αναφορές του ΚΚΕ περί «φιλίας των λαών» είχαν όντως υποστασιοποιηθεί πολιτικά στην πράξη.
Μέχρι το 2011 το ΚΚΕ καταγγέλλει τη στασιμότητα στις διαπραγματεύσεις, συνεχίζει να υποστηρίζει την ορθή θέση περί ονοματολογίας και μιλά για πνεύμα φιλίας και συνεργασίας με τους βόρειους γείτονες. Το κόμμα εμφανίζεται επιφυλακτικό στη χρήση του όρου «Σλαβομακεδονία» και «Σλαβομακεδόνες», με το σκεπτικό ότι δεν καλύπτει την αλβανική μειονότητα της γειτονικής χώρας. Η χρήση του όρου «Σκοπιανοί» δεν γίνεται δεκτή και μάλιστα αποδομείται με ευστοχία στη Βουλή από την τότε ΓΓ Α. Παπαρήγα.
Από το 2011 και μετά το ΚΚΕ «ανακαλύπτει» προβλήματα με τη γλώσσα και την εθνότητα υπό το πρόσχημα ότι η επιβολή τους αποτελεί κεντρική πολιτική της αστικής τάξης της Βόρειας Μακεδονίας. Διαβλέπει σε αυτό κίνδυνο για ανάλογες διεκδικήσεις και άλλων μειονοτήτων στη Βαλκανική και θεωρεί ότι δημιουργούνται ευκαιρίες παρέμβασης του Ιμπεριαλισμού για αποσταθεροποίηση της περιοχής. Έτσι η Λ. Κανέλλη μπορεί άνετα πλέον να αποκαλεί τους Βορειομακεδόνες «Σκοπιανούς» χωρίς κανείς από την ηγεσία του ΚΚΕ, ούτε καν η Α. Παπαρήγα, να εκφράζει την παραμικρή ενόχληση.
Η σημερινή θέση του ΚΚΕ, αναφανδόν απορριπτική για τη Συμφωνία των Πρεσπών, διαμορφώνεται σε τρεις κεντρικούς άξονες:
α) αναφέρεται στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως παράγοντες αποσταθεροποίησης, με τα γνωστά αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα,
β) αναφέρεται στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όπου την χαρακτηρίζει όχημα υλοποίησης της στρατηγικής του νατοϊκού ιμπεριαλισμού αφενός και αφετέρου μέσο προώθησης των άμεσων συμφερόντων της αρπακτικής πολιτικής της ελληνικής αστικής τάξης και,
γ) αναφέρεται στον αλυτρωτικό εθνικισμό των γειτόνων με αιχμή τη μακεδονική γλώσσα και την εθνοτική ταυτότητα, που εγκυμονούν κινδύνους για τη σταθερότητα στην περιοχή.
Το ΚΚΕ κρατώντας τον βερμπαλισμό μιας δήθεν «μαρξιστικής προσέγγισης» για τον ιμπεριαλισμό, βλέπει τη Συμφωνία ως ένα βήμα του ελληνικού μονοπωλιακού καπιταλισμού και του ελληνικού χρηματιστικού κεφαλαίου που θέλει «να ποδηγετήσει» το μικρό λαό και τα ταυτοτικά του χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα όμως, αρνούμενο την αναγνώριση αυτών των ταυτοτικών χαρακτηριστικών, όπως ακριβώς κάνει και ο ελληνικός μονοπωλιακός καπιταλισμός, αναγνωρίζει και καταγγέλλει τον «ιμπεριαλισμό» του μικρού κράτους της Βόρειας Μακεδονίας, το οποίο μάλιστα εμφανίζει και «αλυτρωτικές βλέψεις» έναντι της Ελλάδας.
Τι από τα δύο άραγε συμβαίνει κατά το ΚΚΕ;
Πρόκειται ίσως για επανάληψη ενός φαινομένου που υπήρξε συχνό στα μεταπολεμικά γραφειοκρατικά σταλινικά κόμματα. Η θεωρία να είναι μια δογματική παράταξη λέξεων, όρων, εκφράσεων, χωρίς εσωτερική συνοχή, και κυρίως χωρίς συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης, κάτι που θα την συνέδεε οργανικά με την παραγωγή πολιτικής γραμμής. Η θεωρία είναι ένα άλλοθι συμβολισμών που νομιμοποιεί στο κομματικό ιερό τις πολιτικές μετατοπίσεις.
Το αποτέλεσμα είναι ένας πολιτικο-θεωρητικός λαβύρινθος. Στην ανάλυση του ΚΚΕ έχουμε και πάλη των τάξεων και καταπίεση λαών, αλλά και διαπάλη κρατών – εθνών. Ανάλογα με το κείμενο ή την τοποθέτηση αλλάζει και η πρωτοκαθεδρία. Αν αφαιρεθεί η αντιιμπεριαλιστική και ταξική αντικαπιταλιστική επίφαση, δεν μένει παρά η ταύτιση με τα συνθήματα του ελληνικού εθνικισμού στις πιο ακραίες του εκδοχές.
Και η ταύτιση αυτή παράγει ευθέως και μια σειρά σκόπιμων διαστρεβλώσεων της πραγματικότητας, όπως της Α. Παπαρήγα που ισχυρίστηκε στη Βουλή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε τη θέση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008. Τη θέση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό ο ΣΥΝ την υιοθέτησε από το 1992 και μάλιστα πριν την υιοθετήσει το ΚΚΕ. Ο ΣΥΝ εξάλλου είχε υποστηρίξει το «Πακέτο» Πινέϊρο, το οποίο είχε απορρίψει το ΚΚΕ.

Η λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού και οι αντι-λενινιστικές θέσεις του σημερινού ΚΚΕ

Το βασικό άλλοθι των μεταπτώσεων του ΚΚΕ είναι βεβαίως η επίκληση του «ιμπεριαλισμού» και των επιδιώξεών του στην περιοχή. Τι είναι όμως ο «ιμπεριαλισμός» στην αντίληψη του σημερινού ΚΚΕ; Ας ξαναπιάσουμε λίγο το νήμα της έννοιας αυτής.
Το 1916 ο Β. Ι. Λένιν εξέδωσε μια μπροσούρα με τον τίτλο «Ιμπεριαλισμός, το Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού». Εκεί αναπτύσσονται σημαντικά θεωρητικά ζητήματα, με άμεση επίδραση στην πολιτική του 20ου αιώνα.
Η κεντρική ιδέα της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού συνοψίζεται στο ότι «ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες». Και αλλού, «μοίρασμα των αγορών σημαίνει και εξαγωγή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων …», μία βασική μαρξική αρχή.
Αντίθετα με τις τότε αντιλήψεις περί του ιμπεριαλισμού, έννοιας που επινόησε ο Τζων Ά. Χόμπσον, ο λενινιστικός ιμπεριαλισμός είναι πάνω απ’ όλα μονοπωλιακός καπιταλισμός με βασικά χαρακτηριστικά: α) τη συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, που έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που έχουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή και, β) τη συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Στον λενινιστικό ιμπεριαλισμό «εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων. Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο» και, τέλος, «έχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις».
Με τον «ιμπεριαλισμό» του ο Λένιν εισάγει δύο ακόμα εννοιολογικές καινοτομίες, τη θεωρία της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών χωρών και τη θεωρία της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, με την επαναστατική πολιτική δράση να στοχεύει στον πιο αδύναμο κρίκο αυτής της αλυσίδας.
Οι άμεσες συνέπειες αυτής της λενινιστικής ανα-θεώρησης της έννοιας του ιμπεριαλισμού εμφανίζονται: α) σε θεωρητικό επίπεδο, όπου με την έννοια του μονοπωλίου διευρύνεται το μαρξικό υπόδειγμα από το πεδίο της παραγωγής στο πεδίο της κυκλοφορίας του κεφαλαίου και, β) σε πολιτικό επίπεδο, όπου με τη θεωρία του αδύναμου κρίκου καταφέρνει να οδηγήσει το ρωσικό προλεταριάτο σε συμμαχία με την αγροτιά στην Οκτωβριανή Επανάσταση.
Ο λενινιστικός ιμπεριαλισμός λοιπόν συνιστά τομή τόσο με τις απόψεις του Χόμπσον που σχετίζονται με τη «χιλιομετρική» εδαφική επιρροή των αυτοκρατοριών ή των αποικιοκρατικών δυνάμεων, όσο και με τα θεωρητικά τυπολογικά σχήματα και προσεγγίσεις που αναπτύχθηκαν αργότερα για να συμπεριλάβουν το σχήμα των διεθνών σχέσεων, αντιθέσεων και συσχετισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών.
Για τον Λένιν (και τον μαρξισμό γενικότερα) ο ιμπεριαλισμός - στην ουσία του - δεν είναι εξωτερική πολιτική, δεν είναι «πάλη κρατών», δεν είναι διακρατικές σχέσεις, δεν είναι στρατιωτικές επεμβάσεις, δεν είναι οι “μεγάλες χώρες” έναντι των «μικρών». Αυτά υπήρχαν και πριν τον ιμπεριαλισμό - μονοπωλιακό καπιταλισμό. Αυτά τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού περιγράφονται και στην προ-μαρξιστική ιστοριογραφία όπου π.χ. η αρχαία Ρώμη, η Αραβική Αυτοκρατορία του Ισλάμ, η Αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία ή η Μ. Βρετανία ορίζονται ως ιμπεριαλιστικά, δηλαδή ως «επιθετικά» κράτη, χωρίς τις απαραίτητες ουσιαστικές διαφοροποιήσεις και με τα ίδια μεθοδολογικά εργαλεία.
Οι επεμβάσεις και οι διακρατικές σχέσεις στον ιμπεριαλισμό προκύπτουν ως αποτέλεσμα (και όχι ως αιτία) της ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε μια συγκεκριμένη ιστορική φάση. Προφανώς στο εσωτερικό του ιμπεριαλιστικού συστήματος υπάρχουν ανισομέρειες, αλλά αυτές δεν αφορούν το ζήτημα αν η μία η άλλη χώρα είναι ιμπεριαλιστική η όχι αλλά τον συσχετισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών.
Η θεωρία του ιμπεριαλισμού επηρέασε όχι μόνο την επιστημονική ανάλυση της κατάρρευσης των αυτοκρατοριών, αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο στο τελευταίο κύμα ανάδυσης εθνών - κρατών στον 20ο αιώνα με την αποσάθρωση της αποικιοκρατίας και την αυτοδιάθεση των λαών. Θα αφήσουμε κατά μέρος τη νεότερη συζήτηση στο πεδίο του μαρξισμού για τον ιμπεριαλισμό ως σταδίου του καπιταλισμού και θα παραμείνουμε στην κλασική προσέγγιση την οποία χρησιμοποιεί με εργαλειακό τρόπο το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ στη δική του ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό, όπως την εξειδικεύει στην περίπτωση του «μακεδονικού», είναι περισσότερο κοντά στις αστικές ερμηνείες του «ιμπεριαλισμού» παρά τον φανατικό «αριστερό» βερμπαλισμό με τον οποίον τις επενδύει. Στην ανάλυση του ΚΚΕ οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΝΑΤΟ, ΕΕ) διατάζουν και τα κράτη – μαριονέττες εφαρμόζουν. Οι επεμβάσεις, οι συμφωνίες και οι διακρατικές σχέσεις δεν είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας καπιταλιστικής ανάπτυξης και παραγωγικών σχέσεων και συσχετισμών στο εσωτερικό ενός κοινωνικού σχηματισμού, αλλά η αιτία. Όλα τα γεγονότα που εξελίσσονται ως «στιγμές» της ταξικής πάλης και των ταξικών ανταγωνισμών σε ένα κοινωνικό σχηματισμό, για το ΚΚΕ δεν είναι παρά η στιγμή μιας «εξωτερικής βούλησης» ενός υπερεθνικού οργανισμού. Ο εξωτερικός παράγων είναι ο κυρίαρχος και η πάλη των τάξεων αντικαθίσταται από την πάλη των κρατών.
Την ίδια κακομεταχείριση επιφυλάσσει το ΚΚΕ και στη λενινιστική προσέγγιση για την αυτοδιάθεση των λαών, προσφεύγοντας σε σοφιστείες μανιχαϊστικού τύπου. Από τις θέσεις του προκύπτει ότι ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός είναι θεμιτός αν είναι «ανεξάρτητος» και επιλέγεται «αυτοβούλως» από έναν λαό ή μία υπό διαμόρφωση εθνική οντότητα, χωρίς παρεμβάσεις άλλων εθνικών κρατών ή διεθνών παραγόντων. Αντίθετα, αν επιδρούν στη διαδικασία αυτή παράγοντες του διεθνικού πλαισίου διακρατικών σχέσεων και συσχετισμών, όπως οι διεθνείς οργανισμοί επί παραδείγματι, τότε η διαδικασία αυτή είναι εξυπηρέτηση ιμπεριαλιστικών σχεδίων και συνεπώς καταδικαστέα.
Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι η «αυτοδιάθεση» στην περίπτωση των γειτόνων μας έχει τεθεί πολύ πριν ιδρυθούν το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε, πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η προσέγγιση του ΚΚΕ εκτός από αντι-μαρξιστική είναι και καθαρά μεταφυσική. Ουδέποτε μία ιστορική διαδικασία «αυτοδιάθεσης» ολοκληρώθηκε σε συνθήκες γεωπολιτικού κενού. Τα εθνικά μορφώματα πέρασαν διαδοχικά από ιστορικά στάδια ετεροπροσδιορισμού και αυτοπροσδιορισμού. Αυτή την τελευταία έννοια του αυτοπροσδιορισμού οι θεωρητικοί του ΚΚΕ την απορρίπτουν αναφανδόν, ακόμα και αν λειτουργεί σε ένα διαλεκτικό πλαίσιο υλικής ιστορικής συγκυρίας.

«Ο λόγος μας συμβόλαιο;»

Ο Δ. Κουτσούμπας στις 19-01-2018 σε συνέντευξη στον Real FM είχε δηλώσει ότι «θα πρέπει να ξεφύγουμε από αυτή την στείρα ονοματολογία. Ήταν πάγια θέση του ΚΚΕ, από το 1992. Ο όρος “Μακεδονία”, εάν χρησιμοποιηθεί στην ονομασία της γειτονικής δημοκρατίας, θα πρέπει να έχει αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό».
Μιλώντας όμως στη Βουλή ο Δ. Κουτσούμπας μετατοπίζεται (προς τα δεξιά βεβαίως) και ασκεί κριτική στη συμφωνία των Πρεσπών γιατί δεν επιλύει άμεσα το θέμα του αλυτρωτισμού με τις απαραίτητες αλλαγές στο σύνταγμα της ΠΓΔΜ (!) και επιπλέον η Κυβέρνηση αποδέχεται τις «ανιστόρητες θέσεις περί μακεδονικού έθνους και μακεδονικής γλώσσας, που αποτελούν βασικά στηρίγματα του αλυτρωτισμού»! Η Συμφωνία των Πρεσπών «είναι μια επαίσχυντη συμφωνία, μια συμφωνία κατά παραγγελία των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, η οποία βέβαια έχει την αποδοχή της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα που προσδοκά οφέλη».
Σύμφωνα με την προσέγγιση του ΚΚΕ, η συμφωνία δεν δημιουργεί συνθήκες σταθερότητας στη Βαλκανική, γιατί ανοίγει τον δρόμο για αλλαγές συνόρων στα βαλκάνια και «καλλιεργεί το μίσος ανάμεσα στους λαούς»!
«Η ένταξη στις διάφορες ιμπεριαλιστικές ενώσεις - δολοφόνους των οραμάτων και της θέλησης των λαών, σε όλες τις χώρες, ποτέ δεν είναι πραγματική επιλογή των λαών, αλλά της αστικής τάξης, της άρχουσας τάξης της κάθε χώρας, για να υπηρετήσει τα δικά της ιδιοτελή οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα». Και ποια είναι αυτά; Το στρατηγικό ενδιαφέρον της αστικής τάξης της Ελλάδας «για επιχειρήσεις στη γειτονική χώρα και όχι μόνο». Ή αλλού όπου τμήματα του «εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου» που θα επωφεληθούν «από τη ληστεία και εκμετάλλευση άλλων λαών, μήπως εξασφαλίσουν μεγαλύτερο μερίδιο και κέρδη».
Στο σχήμα του ΚΚΕ δεν υπάρχουν ενδο-αστικές αντιθέσεις. Το γεγονός ότι υπάρχουν άλλα «τμήματα του εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου», που επωφελούνται από τη σημερινή εκκρεμότητα στις σχέσεις των δύο χωρών και κερδίζουν από το λαθρεμπόριο καυσίμων, πχ, διαφεύγει της προσοχής του ΚΚΕ. Το ίδιο και οι εκατοντάδες μεσαίες ή μικρότερες ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην γειτονική χώρα και εκμεταλλεύονται την εργατική της τάξη, επωφελούμενες από τα χαμηλά μεροκάματα, την απουσία προστασίας της εργασίας και του περιβάλλοντος, καθώς και τη διαφθορά και εξαχρείωση του πολιτικού συστήματος που εξέθρεψε η προηγούμενη εθνικιστική κυβέρνηση, με τους Μεγαλέξανδρους και τους Βουκεφάλες.
Αξίζει όμως να αντιπαραβάλουμε τις θέσεις του ΚΚΕ με τις αντίστοιχες «αδελφών» κομμάτων της Μακεδονίας, του Νέου Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας (NKPJ) και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μακεδονίας - ΠΓΔΜ. Το NKPJ προέκυψε μετά την διάλυση της Λίγκας των Κομμουνιστών της Γιουγκοσλαβίας τον Γενάρη του 1990.
Το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας χαιρέτησε την αποχή από το δημοψήφισμα, το «μαζικό μποϊκοτάζ» για «την επιβολή ονόματος της δημοκρατία της Μακεδονίας από την ελληνική αστική τάξη», όπου «οι εργαζόμενοι της Μακεδονίας είπαν αποφασιστικά όχι στον εθνικο-σοβινισμό της επίσημης Αθήνας και στο δυτικό ιμπεριαλιστικό σχηματισμό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ», με παράλληλη καταδίκη του «αστικού φιλοϊμπεριαλιστικού καθεστώτος στα Σκόπια». Υπό το πρίσμα αυτό το ΝΚΚΓ, παρόλη την αντιιμπεριαλιστική φρασεολογία, ταυτίστηκε με τις ακραίες εθνικιστικές θέσεις και την πολιτική γραμμή του VMRO.
Αλλά το κόμμα αυτό ασκεί κριτική και στο «αδελφό» κόμμα το ΚΚΕ με τη θέση ότι «Το NKPJ, την ‘δικαιολογία’ της ελληνικής άρχουσας αστικής τάξης, ότι το όνομα Μακεδονία προωθεί «αλυτρωτικές τάσεις» και ότι αυτό απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, την θεωρεί απολύτως ψευδή και παράλογη»!
Με τη θέση αυτή, άθελά του, ταυτίζει το ΚΚΕ με την ελληνική σοβινιστική αστική τάξη, παρά το εγκώμιο για «το ένδοξο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ), το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση αντιτάχθηκε σε κάθε επιβολή αθέμιτης λύσης». Το αδερφό κόμμα, το «ένδοξο» ΚΚΕ, παρεμπιπτόντως καταδικάζει τον αλυτρωτισμό της άλλης πλευράς.
Βρισκόμαστε ενώπιον μιας παράστασης πολιτικής πρόζας δύο γραφειοκρατικών κομμάτων του υπαρκτού σταλινισμού, όπου κατηγορούν αμοιβαία τον εθνικισμό της άλλης πλευράς και τον αλυτρωτισμό της. Έτσι το ΚΚΕ κατηγορεί μεν τον ιμπεριαλισμό, την ελληνική αστική τάξη και την κυβέρνηση «τσιράκι», αλλά καταδικάζει συλλήβδην και τον αλυτρωτισμό της άλλης πλευράς στο σύνολο μάλιστα του πολιτικού φάσματος, όλες τις πολιτικές δυνάμεις της Βόρειας Μακεδονίας, «χωνεύοντας» στο ίδιο ιδεολογικό καζάνι τις διαφοροποιήσεις και τις αντιθέσεις τους. Το ΝΚΚΓ με τη σειρά του καταδικάζει τον ιμπεριαλισμό και την ελληνική αστική τάξη η οποία χρησιμοποιεί ως δικαιολογία τον «αλυτρωτισμό» του όρου Μακεδονία, μαζί με το φιλοϊμπεριαλιστικό καθεστώς Ζάεφ! Οι σύντροφοι και των δύο κομμάτων ταυτίζονται με τον εθνικισμό και των δύο πλευρών! Ωστόσο δεν μπορεί να έχουν ταυτοχρόνως και τα δύο κόμματα δίκιο, ή είναι ανενημέρωτες οι ηγεσίες τους για τις εκατέρωθεν θέσεις ή έχουν και οι δύο ολισθήσει σε έναν δεξιότατο οπορτουνισμό με αριστερά ψιμύθια, πράγμα που είναι αρκετά πιθανό.
Τα δύο κόμματα με εντελώς παρόμοιες θέσεις εξυπηρετούν ταυτόχρονα τα σχέδια διαφορετικών εθνικισμών. Είναι η αντανάκλαση σε έναν πολιτικό παραμορφωτικό καθρέφτη του ίδιου σκεπτικού, όπου σύμφωνα με το ΚΚΕ κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αν και υιοθετούν εντελώς αντίθετες θέσεις και ακολουθούν εκ διαμέτρου διαφορετικές πολιτικές, εμφανίζονται να εξυπηρετούν το ίδιο ιμπεριαλιστικό σχέδιο ταυτόχρονα!

Μικρός επίλογος

Οι αντινομίες και οι αντιθέσεις που προκύπτουν από την μετάπτωση των θέσεων του ΚΚΕ για το Μακεδονικό δεν συνιστούν μια απλοϊκή ή έστω λανθασμένη ανάγνωση της συγκυρίας του ανταγωνισμού των ιμπεριαλισμών στην περιοχή μας. Αποκρύπτουν κάτι βαθύτερο: την αδυναμία της ηγεσίας του κόμματος αυτού να αναζητήσει έναν νέο ρόλο στο σύγχρονο πλαίσιο της κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου, διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Και μάλιστα με την ιδιαίτερη επιβάρυνση που δημιούργησε στο διεθνές περιβάλλον το απροσδόκητο τέλος του γραφειοκρατικού συστήματος του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Θα χρειαζόταν νέα θεωρητικά εργαλεία, ανοίγματα στα νέα ρεύματα και ριζική - ριζοσπαστική κριτική της πολιτικής του Πράξης. Δεν πας στη νέα διαδρομή με το παλιό εισιτήριο, είχε πει ο Χαρίλαος Φλωράκης, αλλά προφανώς για τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ αυτά «τέτοια ώρα τέτοια λόγια».
Η ηγεσία του ΚΚΕ υπερασπίζεται σύμβολα μαρξισμού – λενινισμού - διεθνισμού, αγώνων και θυσιών, χωρίς αυτά να παράγουν συγκεκριμένους πρακτικούς και ηθικούς συμβολισμούς στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η ηγεσία του κόμματος αυτού διαχειρίζεται μια ιστορική παράδοση με μουσειακούς όρους. Στήνει διαρκώς μνημεία του εαυτού της, κάνει δηλαδή την ίδια χρήση με τον εθνικισμό του ιστορικού παρελθόντος και προσπαθεί να τον προβάλλει στο παρόν. Γι αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει η ταύτιση με εθνικιστικά ιδεολογήματα.
Δυστυχώς, το ΚΚΕ έχει εξελιχθεί σε ένα περίκλειστο ιδεολογικοπολιτικό μόρφωμα, που δεν επιθυμεί να επηρεάσει τις μάζες, δεν επιθυμεί να αλλάξει συσχετισμούς, δεν ενδιαφέρεται να «ενοχλήσει» εμπράκτως. Η αυτοαναφορικότητά του είναι η γεροντική ασθένεια του γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού. Και η μοίρα κάθε γραφειοκρατίας είναι μακρο-ιστορικά γνωστή…

Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης είναι Υπουργός Επικρατείας – Επ.Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης

Π. Σκουρλέτης: Σύγκλιση δυνάμεων για ένα προοδευτικό, αριστερό πόλο κατά του νεοφιλελευθερισμού (βίντεο)

«Στο πλαίσιο της διαμόρφωσης ενός κεντροαριστερού-προοδευτικού πόλου, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μία τέτοια συνεργασία και σύγκλιση προσώπων, δυνάμεων, κινήσεων, σε μία σαφή προγραμματική πρόταση, η οποία θα επηρεάσει τα πράγματα στην μετά τα μνημόνια εποχή», είπε ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης, σε συνέντευξή του ΕΡΤ, το πρωί του Σαββάτου 16/2
 


«Στο πλαίσιο της διαμόρφωσης ενός κεντροαριστερού-προοδευτικού πόλου, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μία τέτοια συνεργασία και σύγκλιση προσώπων, δυνάμεων, κινήσεων, σε μία σαφή προγραμματική πρόταση, η οποία θα επηρεάσει τα πράγματα στην μετά τα μνημόνια εποχή», είπε ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης, σε συνέντευξή του ΕΡΤ.
Μιλώντας για τον ανασχηματισμό, σημείωσε ότι προέκυψε, κυρίως, λόγω των κενών που δημιούργησαν οι υποψηφιότητες της κ. Νοτοπούλου και του κ. Ηλιόπουλου, ενώ αιτιολογώντας την επιλογή των κ.κ. Μωραίτη και Τόλκα, οι οποίοι προέρχονται από τον χώρο του ΚΙΝΑΛ, είπε ότι «έχουμε δει μία ριζική αναμόρφωση στο κοινωνικό πεδίο, έχει αλλάξει ο πολιτικός χάρτης και αυτό αποτυπώνεται και σε αυτό το επίπεδο».
Σχολιάζοντας την κριτική που ασκούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ, κατά το παρελθόν, αυτά τα δύο πρόσωπα, ο κ. Σκουρλέτης είπε ότι «δεν είναι κακό κάποιος να μετατοπίζεται» και τόνισε ότι «αυτός που μετατοπίστηκε δεν είναι η κυβέρνηση ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ» και χαρακτήρισε ως «δείγμα υγείας και πολιτικής ωρίμανσης αν κάποιος αισθάνεται την ανάγκη να συμπορευτεί με άλλον χώρο, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει αυτή πολιτική αναγκαιότητα».
Για την κριτική που άσκησε το ΚΙΝΑΛ για την επιλογή των συγκεκριμένων προσώπων και την κατηγορία περί «λεηλάτησης» του χώρου της Κεντροαριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Π. Σκουρλέτης σχολίασε ότι είναι «μία ομολογία αδυναμίας» λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης. «Όταν η κ. Γεννηματά προτάσσει τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ως το διακύβευμα των επόμενων εκλογών, δηλαδή τη νίκη της ΝΔ, περιμένετε οι προοδευτικοί πολίτες να μείνουν σ΄αυτό το χώρο; Τον εγκαταλείπουν ολοταχώς» σημείωσε.

https://youtu.be/miRM6raR2w4



Όπως είπε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ επιθυμεί τη νίκη των δυνάμεων της συντηρητικής παράταξης, ενώ και σε προγραμματικό επίπεδο, δεν υπάρχει «απαγκίστρωση από τις νεοφιλελεύθερες προτάσεις αυτού του χώρου». «Δεν μπορεί η κ. Γεννηματά να λέει ότι έχουμε πολιτική ίσων αποστάσεων» είπε και πρόσθεσε ότι δεν κατανοεί την πολιτική των ίσων αποστάσεων από αυτούς που πιστεύουν στην «αχαλίνωτη, στην ασύδοτη αγορά» και στην αριστερή πρόταση που θεωρεί ότι πρέπει να προστατεύεται ως δημόσιο αγαθό, η υγεία, η Παιδεία και τα εργασιακά δικαιώματα.
Απαντώντας στους ισχυρισμούς περί μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ, ο κ. Σκουρλέτης σημείωσε ότι είναι ένα ζήτημα που τίθεται από αυτούς που αντιπολιτεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν να τον προβοκάρουν. «Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε το 36% του ελληνικού κόσμου, κάνοντας κριτική σε αυτό που γνωρίσαμε ως ΠΑΣΟΚ και όταν ο κόσμος φεύγει από το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΙΝΑΛ, δεν θέλει, ερχόμενος ή πλησιάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, να δει μπροστά του αυτό το οποίο εγκατέλειψε» τόνισε. Πρόσθεσε δε, ότι ο κόσμος έχει την ωριμότητα για να κατανοεί και τους καρεκλοκένταυρους, αλλά και αυτούς που συνειδητοποιούν τα αδιέξοδα μίας πορείας και συστρατεύονται σε μία πρόταση «που θα είναι η συνάντηση της Αριστεράς με τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, σε ισότιμη βάση».
Μιλώντας για την διαμόρφωση ενός προοδευτικού πόλου, ο κ. Σκουρλέτης αναφέρθηκε στην συνειδητοποίηση της ανάγκης και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, να βρεθούν δυνάμεις για να μπορέσει να διαμορφωθεί αυτή η νέα προγραμματική πρόταση, με σεβασμό της κάθε προσωπικότητας ή κίνησης. Όπως είπε, ήδη, για την υπεράσπιση της Συμφωνίας των Πρεσπών δημιουργήθηκε ένα μέτωπο «πολύ πέρα από τις δυνάμεις που εκφράζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ».
Ερωτηθείς αν στον χώρο αυτό μπορούν να ενταχθούν πρόσωπα, όπως η κ. Κουντουρά, η κ. Παπακώστα ή ο κ. Κουίκ, είπε ότι δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται από τη συμμετοχή δυνάμεων που προέρχονται από τον συντηρητικό χώρο, προσθέτοντας ωστόσο: «Από τη στιγμή που συστρατεύονται σε μία πρόταση, γιατί όχι;» και πρόσθεσε ότι με τα πρόσωπα αυτά «δοκιμασμένα συνεργαστήκαμε τα προηγούμενα χρόνια». Είπε ακόμα, ερωτηθείς σχετικά, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα τους χαρακτήριζε ακροδεξιούς. «Δεν είδα κανένα ακροδεξιό να υποστηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών» συμπλήρωσε.
Σχετικά με τον Πάνο Καμμένο και όσα καταλογίζει στην κυβέρνηση, ο κ. Σκουρλέτης, παραφράζοντας το τραγούδι, είπε «άσ'τον να λέει, άσ' τον να πεί…» και πρόσθεσε ότι αποτέλεσε ένα εταίρο σε δύσκολη εποχή για τη χώρα, αλλά «ο κύκλος έκλεισε». «Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία που έχει στο να επιδιώκει να βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής μέσα από δραματικές δηλώσεις, αλλά δεν μπορούμε να ασχολούμαστε πια με αυτόν», είπε.
Σε ό, τι αφορά την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, τον ερχόμενο Μάιο, τόνισε ότι δεν είναι στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. «Έχουμε κάποιους μήνες, μέχρι το φθινόπωρο του 2019 μπροστά μας για να μπορέσουμε να βαθύνουμε αυτό το δρόμο που μας απομακρύνει από τις πολιτικές λιτότητας» είπε, προσθέτοντας πάντως, ότι «ποτέ στην πολιτική δεν μπορείς να λες ποτέ», γιατί οι επιλογές δεν γίνονται από έναν, όπως είπε.
Για τη ρύθμιση για τα «κόκκινα» δάνεια, ο κ. Σκουρλέτης είπε ότι «μέλημά μας είναι να προστατεύσουμε την πρώτη, λαϊκή κατοικία». Όπως είπε, με τις νέες ρυθμίσεις αυτό επιτυγχάνεται, για περίπου 200 με 250.000 νοικοκυριά και πρόσθεσε ότι εντάσσεται και η προστασία πρώτων κατοικιών που είχαν υποθηκευτεί για επιχειρηματικά δάνεια και το κυριότερο «μπαίνουμε στη λογική, όχι μόνο της προστασίας, αλλά και της επιδότησης της αποπληρωμής του δανείου» ενώ ταυτόχρονα, όπως είπε, αποκαθιστάται ο ρόλος των τραπεζών, τονίζοντας ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.
Όσον αφορά τις διαφοροποιήσεις από κυβερνητικούς βουλευτές στο ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης και συγκεκριμένα του άρθρου 30 περί εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, είπε ότι αποτελούν δημοκρατική κατάκτηση, στη βάση της ελευθερίας της συνείδησης του καθενός.
Τέλος, για την προαναγγελία της υποστήριξης του νυν Προέδρου, Προκόπη Παυλόπουλου, για την επόμενη θητεία, είπε ότι είναι «υγιές να ανοίγει κανείς τα χαρτιά του» κάτι που δεν είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, όπως είπε και πρόσθεσε ότι ο νυν Πρόεδρος είναι υποδειγματικός στην άσκηση των καθηκόντων του.

Στο φροντιστήριο της Ζίμενς (Παντελής Μπουκάλας - Καθημερινή)

Πόσα μαθήματα μπορεί να αντλήσει κανείς από την απολογία του κ. Θεόδωρου Τσουκάτου για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Ζίμενς;

Πόσα μαθήματα μπορεί να αντλήσει κανείς από την απολογία του κ. Θεόδωρου Τσουκάτου για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Ζίμενς; Οσα αντέχει η όρεξή του. Δηλαδή η ιδεολογία του, η σχέση του (τωρινή ή παλαιότερη) με κάποιον κομματικό μηχανισμό, το πόστο του στο αθεράπευτα κομματιζόμενο μιντιακό σύστημα, οι αντιλήψεις του για τις σχέσεις ηθικής και πολιτικής· άλλοι, παλιομοδίτες πιθανόν, θεωρούν αυτονόητο ότι πρέπει να υπάρχουν, ενώ άλλοι, περισσότερο ανοιχτόμυαλοι, κρίνουν αυτονόητο πως είναι αδιανόητο να υπάρχουν, καθότι κάτι τέτοιο θα αποδεικνυόταν αντιπαραγωγικό. Αφήστε που, δίχως ιδιωτικές χορηγίες, τα κόμματα θα αναγκάζονταν να δανείζονται από τις τράπεζες για να τα φέρνουν βόλτα. Και επειδή δεν θα τα κατάφερναν να ανταποκριθούν στα χρέη τους προς την πρώτη τράπεζα, θα έπαιρναν δάνειο και από δεύτερη, και τρίτη. Στο τέλος θα κοκκίνιζαν – όχι από την ντροπή τους, εννοείται. Και θα απαιτούσαν «κούρεμα».
Το πρώτο μάθημα, λοιπόν, είναι ότι οι προς κόμματα επιδοτήσεις από επιχειρηματικούς κολοσσούς, εκτός που είναι προς το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό, αποτελούν το θεμέλιο της ανεξαρτησίας των κομματικών οργανισμών, την ασπίδα τους. Κορόιδα είναι οι Αμερικανοί που τις έχουν θεσμοθετήσει; Μήπως είδε ποτέ κανείς πλανητάρχη εξαρτημένο από πολεμική βιομηχανία, από το γαλαντόμο λόμπι της οπλοκατοχής, από πετρελαιάδες κ.ο.κ.;
Μάθημα δεύτερο, το γνωστό εκείνο «πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις». Μόνος κι έρμος ο κάποτε παντοδύναμος κ. Τσουκάτος, επιμένει ότι τα γερμανικά μάρκα, ένα εκατομμύριο, τίποτε σπουδαίο, πήγαν αμέσως στο κομματικό ταμείο, δεν τα ενθυλάκωσε ο ίδιος. Φωνή βοώντος... Πλην του κ. Κ. Σημίτη, που, ως προϊστάμενος και φίλος, τον στήριξε εξαρχής στην περιπέτειά του και συνεχίζει να συμμερίζεται τα βάσανά του, ουδείς σύντροφός του στέκεται δίπλα του. Ιδιαίτερα όσοι ευεργετήθηκαν από αυτόν, μηρυκάζουν το του Πέτρου: «Ουκ οίδα τον άνθρωπον».
Μάθημα τρίτο. Ο κ. Τσουκάτος, ο κ. Τζοχατζόπουλος, ο κ. Μαντέλης, όποιος βρεθεί με οποιασδήποτε υφής εξουσία στα χέρια του, την ώρα που την ασκεί (και όπως κι αν την ασκεί, τίμια ή με σκάρτη συνείδηση), νιώθει ότι βρήκε επιτέλους το ελιξίριο της αθανασίας. Οτι ο χρόνος πάγωσε πια, με τον ίδιο έναν άτρωτο αξιωματούχο, που δεν θα ξαναβρεθεί στην άλλη όχθη του ποταμού δίχως την πανοπλία της μεθυστικής ισχύος. Για ψευδαίσθηση πρόκειται. Αλλά για ψευδαίσθηση πιο δυνατή και από την ίδια την εξουσία.

Κινείται η ΕΕ όλο και (ακρο)δεξιότερα; (από tvxs.gr)

06:55 | 11 Φεβ. 2019 Τελευταία ανανέωση 16:54 | 11 Φεβ. 2019

Δημήτρης Ραπίδης

Πλησιάζοντας προς τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019, είναι πλέον βέβαιο ότι οι ακροδεξιές και λαϊκίστικες δυνάμεις θα αυξήσουν τα ποσοστά τους.
Σε Ιταλία, Πολωνία, Ουγγαρία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία και Σουηδία έχουμε ήδη μια ισχυρή δυναμική αυτών των πολιτικών σχημάτων, που βασίζουν τη ρητορική τους εκεί που η ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία και η σοσιαλδημοκρατία έχουν αποτύχει παταγωδώς τα τελευταία χρόνια: Στην προώθηση της κοινωνικής ατζέντας και στο ζήτημα της ασφάλειας ευρύτερα.
Διαφθορά, «σκοτεινές» χρηματοδοτήσεις, λογοκρισία και ρατσιστικός λόγος είναι κάποια μόνο από τα κοινά χαρακτηριστικά που εντοπίζουμε στα ακροδεξιά κόμματα. Στην Ουγγαρία για παράδειγμα, η κυβέρνηση Ορμπάν ελέγχει μέσω σύνθετων και δαιδαλωδών εταιρικών σχημάτων δεκάδες τηλεοπτικά ιδρύματα και δίκτυα, διαμορφώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινής επικαιρότητας. Προβάλλοντας φανταστικούς εχθρούς του κράτους και της κυβέρνησης, η ηγεσία Ορμπάν καταφέρνει να μετατοπίζει το πολιτικό ενδιαφέρον από μείζονα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες, προς τη συνωμοσιολογία, κατηγορώντας τη ΜΚΟ Open Society για παράδειγμα, για προσπάθειες πρόκλησης κυβερνητικής κρίσης και κοινωνικής αστάθειας.
Η περίπτωση της κυβέρνησης Ορμπάν στη Ουγγαρία είναι μόνο ένα μέρος μιας ευρύτερης κρίσης των πολιτικών ελίτ της Ευρώπης. Η ανάλυση των δημοσκοπήσεων ανά κράτος-μέλος δείχνει ότι η άκρα δεξιά θα ενισχυθεί στις εκλογές του Μαΐου. Το Rassemblement National της Λεπέν βρίσκεται στο 21%. Η ιταλική Λέγκα του Βορρά του Σαλβίνι βρίσκεται στο 30%, ενώ αντίστοιχα κόμματα σε πολλά κράτημέλη ενισχύονται. Η Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας (ENF), η ακροδεξιά και λαϊκιστική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της οποίας μέλη αποτελούν τα δύο παραπάνω κόμματα, αναμένεται να κερδίσει γύρω στις 51 έδρες, ενώ η Ευρώπη της Ελευθερίας και της Άμεσης Δημοκρατίας (EFDD), μια ευρωσκεπτική ομάδα στην οποία συμμετέχει το γερμανικό AfD και μια ακόμη ομάδα ευρωβουλευτών του πρώην γαλλικού Εθνικού Μετώπου και του βρετανικού UKIP, αναμένεται να κερδίσει γύρω στις 50 έδρες.

Η ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), που συγκεντρώνει παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, κινείται όλο και δεξιότερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης η επιλογή του Μάνφρεντ Βέμπερ για την προεδρία της Κομισιόν. Στο ΕΛΚ συμμετέχουν ακόμα το κόμμα Fidesz του Ορμπάν, το Österreichische Volkspartei του Αυστριακού Καγκελαρίου Κουρτς, το οποίο συγκυβερνά με την ακροδεξιά, αλλά και το ισπανικό Λαϊκό Κόμμα, με ένα σημαντικό τμήμα των στελεχών του να επιθυμούν συνεργασία με το ακροδεξιό Vox σε πολλές περιφέρειες της χώρας.
Εάν τα ακροδεξιά κόμματα κερδίσουν 100 έδρες στη νέα σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε συνδυασμό με τη ροπή του ΕΛΚ προς τα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος και τον εναγκαλισμό με την ακροδεξιά και τον εθνικισμό, είναι βέβαιο ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, οι δημοκρατικές αξίες και οι προσπάθειες για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα τεθούν εν αμφιβόλω.
Μια τέτοια εξέλιξη μας οδηγεί σε μια ζοφερή πραγματικότητα. Μια Ευρώπη που κινείται όλο και δεξιότερα, με τα αυταρχικά και εθνικιστικά κινήματα να βρίσκονται στην κορύφωση της κοινωνικής τους αποδοχής, με μέσα ενημέρωσης που ανήκουν σε μια μικρή ομάδα εκατομμυριούχων να αναπαράγουν διαρκώς ψευδείς ειδήσεις, να στήνουν «μιντιακούς πολέμους», ενώ απορρυθμίζουν την αγορά εργασίας και αποθεμελιώνουν μια προς μια τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας από το 1960 μέχρι σήμερα.
Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι, με τις Βρυξέλλες να αντιμετωπίζουν μια σειρά εκκρεμοτήτων, όπως το Brexit και τη στασιμότητα στην προώθηση των θεσμικών μεταρρυθμίσεων, που ενισχύουν ακόμη περισσότερο τις διασπαστικές και διαλυτικές δυνάμεις και εντείνουν την θεσμική και πολιτική κρίση της ΕΕ.
Πηγή: Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών

Ν.Δ.: Μια σακαράκα με σπασμένα φρένα- Χρήστου Δημήτρης

 
Πού πάει αυτό το κόμμα με ψώνια από το καλάθι των εκπτώσεων ή από δεύτερο χέρι; Όταν το στραπατσαρισμένο όχημα δεν τσουλάει και δεν φρενάρει, κανένας ικανός και φιλόδοξος για πολιτική καριέρα δεν θα επιβιβαστεί 

Ζούμε σε μια περίοδο που η εγχώρια πολιτική ζωή υποβαθμίζεται ταχύτατα. Με τα κόμματα που διοίκησαν τη χώρα 45 χρόνια, να μην είσαι σε θέση να κάνουν την αυτοκριτική τους, να ανανεωθούν και να αναβαθμίσουν τη λειτουργία και τον ρόλο τους. Θεωρήσαμε όλοι ότι η χρεοκοπία θα λειτουργήσει καταλυτικά και η αυτοκάθαρση των κομμάτων που έφεραν την ευθύνη της καταστροφής θα ήταν μονόδρομος για την επιβίωσή τους.
ΛΑΘΟΣ. Αργεί ακόμα αυτή η στιγμή, τουλάχιστον για τη μεγάλη παράταξη της Δεξιάς. Διότι για το ΠΑΣΟΚ το τέλος έχει ουσιαστικά σημάνει. Μετά την αποχώρηση του Αντώνη Σαμαρά από την πρωθυπουργία, κανείς δεν περίμενε ότι η Ν.Δ. θα μπορούσε να πάει ακόμα πιο δεξιά. Πώς να προβλέψεις ότι τα ακροδεξιά στοιχεία που φύτεψε ο απερχόμενος θα ήταν οι πρωταγωνιστές, αυτοί που δίνουν τη γραμμή και μετακινούν στα άκρα μια άλλοτε ευπρεπή στους τρόπους παράταξη.
ΜΠΟΡΕΙ η σημερινή Ν.Δ. με αυτή τη φυσιογνωμία, τον ακραίο και χυδαίο πολιτικό λόγο, την απουσία θέσεων και το διαρκώς υποβαθμιζόμενο πολιτικό προσωπικό, να δημιουργήσει ρεύμα νίκης; Μπορεί δηλαδή να πείσει την πλειονότητα των πολιτών ότι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα με σταθερότητα στην πρόοδο και την ευημερία;
ΚΑΙ ΑΦΟΥ η ηγεσία της Ν.Δ. δεν μπορούσε να αναβαθμίσει το κόμμα και τη λειτουργία του, υποβάθμισε την πολιτική για να επιβιώσει. Καταστροφολογία με προβλέψεις που συνεχώς αποτύγχαναν! Σαμποτάζ με κάθε ευκαιρία στο έργο της κυβέρνησης. Αδίστακτη ένταξη των κρίσιμων εθνικών ζητημάτων στην αντιπολιτευτική ατζέντα. Κάθε βδομάδα αίτημα πρόωρων εκλογών!
ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ της κατρακύλας, και μάλιστα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι η υιοθέτηση της μισαλλόδοξης και αδιέξοδης γραμμής Σαμαρά για το “Μακεδονικό” ζήτημα. Έτσι τα ακροδεξιά στοιχεία πήραν το πάνω χέρι και δίνουν τον τόνο σπέρνοντας μίσος, φουντώνοντας τον εγχώριο αλυτρωτισμό και αναβαθμίζοντας την παρουσία, την επιρροή και τον ρόλο μιας εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης όπως η Χρυσή Αυγή.
ΕΠΕΙΣΑΝ τον ανασφαλή και ανεύθυνο Κυριάκο ότι με το όχι στη Συμφωνία των Πρεσπών η εξουσία θα έρθει στο πιάτο. Μέτρησαν μόνο τα κομματικά οφέλη. Αγνόησαν όχι μόνο τη σημασία για τα ελληνικά συμφέροντα, πολιτικά και οικονομικά, στη βαλκανική οντότητα, αλλά και τη γνώμη των εταίρων και των συμμάχων με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αφού ταυτίστηκαν ανοιχτά με τους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα της Άγκυρας και της Μόσχας στα Βαλκάνια.
Η ΕΓΧΩΡΙΑ δεξιά μεταπολεμικά στήριζε την ισχύ της στην προστασία της Δύσης. Για πρώτη φορά βρίσκεται μετέωρη στη διεθνή σκακιέρα. Η Ν.Δ. είναι πλέον δακτυλοδεικτούμενη διεθνώς, αναχρονιστική, ασταθής και αστάθμητη πολιτική δύναμη. Κανείς δεν την παίρνει πλέον στα σοβαρά και δεν αισθάνεται ασφάλεια στην περίπτωση που κατακτήσει την εξουσία, με διασπασμένο τον ελληνικό λαό. Και κανείς δεν πρόκειται να κουνήσει ούτε δακτυλάκι για να προσφέρει υποστήριξη σε μια τέτοια δύναμη. Και καλά αν πρόκειται για άρση της υποστήριξης μόνο προς το κόμμα. Αν όμως τη διεθνή υποστήριξη την έχει ανάγκη η χώρα για την ασφαλή πρόοδό της, τι γίνεται;
ΚΑΝΕΙΣ δεν αισθάνεται σίγουρος ότι ο Κυριάκος, παπαγαλίζοντας διάφορα τσιτάτα του νεοφιλελευθερισμού, έχει κατανοήσει τις ανάγκες για την ασφαλή πρόοδο της χώρας και τη μετάβασή στη νέα οικονομία της υψηλής προστιθέμενης αξίας.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ μάλιστα και τις επιλογές των υποψηφίων βουλευτών, όλοι αναρωτιούνται πού πάει αυτό το κόμμα με ψώνια από το καλάθι των εκπτώσεων ή από δεύτερο χέρι. Όταν το στραπατσαρισμένο όχημα δεν τσουλάει και δεν φρενάρει, κανένας πολίτης ικανός και φιλόδοξος για πολιτική καριέρα δεν θα επιβιβαστεί. Θα περιμένει το καινούργιο. Το ακριβώς αντίθετο με ό,τι συμβαίνει με το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, το μόνο κόμμα σήμερα που μπορεί να εκφράσει αποτελεσματικά τον προοδευτικό κόσμο της χώρας.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ κανείς να ξέρει αν η εξουσία θα κρατήσει ενωμένη τη σημερινή Δεξιά. Το σίγουρο είναι πως σε περίπτωση ήττας στις προσεχείς εκλογές η Ν.Δ. θα διασπαστεί. Είναι πολιτικά αδύνατον να συμβιώσουν οι λεγόμενοι Καραμανλικοί με τους χούλιγκανς του Σαμαρά και να αποδεχτούν τους επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς του Κυριάκου. Η προειδοποίηση του Ν. Δένδια πως με τόσο ακροδεξιό μπατάρισμα η Ν.Δ. κινδυνεύει να συρρικνωθεί στο 18% είναι χαρακτηριστική των προβληματισμών και των διαθέσεων.
dchristou52@gmail.com

Έχε το νου σου στο παιδί! (από TVXS)

Η διείσδυση ακροδεξιών ομάδων στα σχολεία και οι καταλήψεις που χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα το Μακεδονικό για να αμφισβητήσουν τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία ήταν το πρώτο ανησυχητικό δείγμα. Ακολούθησαν και άλλα όπως η στοχοποίηση καθηγητή με συνθήματα υπέρ της Χρυσής Αυγής σε ΓΕΛ της Ξάνθης και τελευταίο η κατάληψη σε Γυμνάσιο της Καλαμαριάς από μαθητές που αξιώνουν την απομάκρυνση συμμαθητή τους με μαθησιακές δυσκολίες.
Αυτό το τελευταίο περιστατικό είναι και το χειρότερο καθώς μαρτυρά την απόλυτη απενοχοποίηση του ρατσισμού και αποτελεί το αποκορύφωμα μιας σειράς από συμπεριφορές που εκδηλώνονται από διάφορους παράγοντες στο σχολικό περιβάλλον τα τελευταία χρόνια, με ισχυρές διακρίσεις και τραμπούκικες συμπεριφορές, σε βάρος προσφύγων, σε βάρος αριστούχων μεταναστών, σε βάρος ατόμων με ειδικές ανάγκες, σε βάρος καθενός που τολμά να μην σιωπά, που διαφοροποιείται.
Όμως οι μαθητές με τη συμπεριφορά τους στις περισσότερες περιπτώσεις αντανακλούν στο σχολείο την επιρροή και τα πρότυπα του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντός τους. Ένα μέρος των ενηλίκων και των γονέων καλλιεργούν αυτά τα υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά, ενθαρρύνουν ή επικροτούν παρόμοιες συμπεριφορές. Ευθύνη προφανώς  έχει και η εκπαιδευτική κοινότητα που είτε δείχνει εγκληματική ανοχή – όπως αποκαλύπτουν οι καταγγελίες του πατέρα του μαθητή που στοχοποιήθηκε - είτε έχει αποτύχει να προσδώσει στην εκπαιδευτική διαδικασία  θεμελιώδεις αξίες της κοινωνικής συμβίωσης.

Και αν κάποιοι επαναπαύονται διότι θεωρούν ότι έχουμε γλιτώσει τα χειρότερα είναι γιατί δεν βλέπουν το πραγματικό κίνδυνο που έρχεται, γιατί θεωρούν τη δημοκρατία δεδομένη. Αν τους φαίνεται υποφερτό η Χρυσή Αυγή να είναι κοινοβουλευτικό κόμμα και να μπαινοβγαίνει στα σχολεία, δεν βλέπουν ότι μια ολόκληρη γενιά μπορεί να διαπαιδαγωγηθεί στο μίσος, στο ρατσισμό και στις αντιδημοκρατικές αντιλήψεις. «Έχε το νου σου στο παιδί» γιατί αν «χαθεί» γενιά, δεν θα υπάρχει ελπίδα…