Κατάληψη στην Επιθεώρηση Εργασίας στην Αγία Παρασκευή

Υπό κατάληψη βρισκόταν το πρωί της Τετάρτης 21/1 το κτίριο που στεγάζεται η Επιθεώρηση Εργασίας στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής (λεωφ. Μεσογείων) ως κίνηση αλληλεγγύης στην Κ.Κούνεβα. Είχαν κρεμαστεί πανό, λειτούργησε μικροφωνική αντιπληροφόρησης και μοιράζονταν κείμενα. (Aναδημοσίευση από το http://www.indy.gr/).

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ…

«Μα είναι δυνατόν; Μέσα στο υπουργείο σας, μέσα στο νοσοκομείο σας, μέσα στους ΗΣΑΠ που δούλευε η Κωνσταντίνα… να μην ισχύουν ούτε καν αυτοί οι λειψοί νόμοι και οι κανονισμοί, να υπάρχουν μαύρες νησίδες από τους εργολάβους; Η απάντησή τους είναι αφοπλιστική! “Εμείς αναθέτουμε και πληρώνουμε τους εργολάβους για να καθαρίζουν. Με ποιους δουλεύ-ουν, πώς δουλεύουν, είναι δική τους δουλειά, δε μας ενδιαφέρει”. Με όλο αυτό το κατεστημένο τα έβαλε η Κωνσταντίνα, γι’ αυτό της έδωσαν αυτή την τόσο αποτρόπαια απάντηση!! από την ανακοίνωση της παναττικής ένωσης καθαριστριών και οικιακού προσωπικού Τα ξημερώματα της Τρίτης 23/12/08, τραμπούκοι της εργοδοσίας ρίχνουν βιτριόλι στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα, η οποία μόλις έχει επιστρέψει στο σπίτι της στα Πετράλωνα από τη δουλειά, εξαναγκάζοντάς τη παράλληλα να το καταπιεί. Η επίθεση αυτή έχει ως αποτέλεσμα μέχρι σήμερα η Κωνσταντίνα να νοσηλεύεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» με εκτεταμένα εγκαύματα στο πρόσωπό της, αλλά και σε ζωτικά της όργανα. Η Κωνσταντίνα είναι μετανάστρια εργάτρια από τη Βουλγαρία και εργάζεται ως καθαρίστρια στην εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ, της οποίας ιδιοκτήτης είναι το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Νικήτας Οικονομάκης (υπενθυμίζουμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που νομοθέτησε τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και την υπενοικίαση εργαζομένων). Η ΟΙΚΟΜΕΤ αναλαμβάνει εργολαβίες καθαρισμού για μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις όπως ο ΗΣΑΠ, η ΕΛΒΟ, ο ΟΑΣΑ κ.α. Η Κωνσταντίνα είναι γενική γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστών-στριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) και μάχιμη συνδικαλίστρια. Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα είχε έρθει σε κόντρα με τα αφεντικά της ΟΙΚΟΜΕΤ διεκδικώντας ολόκληρο το δώρο των Χριστουγέννων για αυτήν και για τους/τις συναδέλφους/ισσές της και καταγγέλλοντας τις παρανομίες στη μισθοδοσία. Είχε προηγηθεί η εκδικητική απόλυση της μητέρας της από την ίδια εταιρία, δυσμενής μετάθεση της ίδιας στο Μαρούσι, ενώ εκκρεμούσε τριμερής συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας στις 05/01/09, ύστερα από καταγγελία της. Το πλήθος των αναφορών και των εξωδίκων (πάνω από 15 και 12 αντίστοιχα) που έλαβε από την ΟΙΚΟΜΕΤ από το 2006 μέχρι και το 2008, καταδεικνύουν το μέγεθος της επίθεσης των αφεντικών και τα κίνητρα της δολοφονικής αυτής απόπειρας. Η Κωνσταντίνα εδώ και πολύ καιρό αγωνίζεται ενάντια σε ένα καθεστώς εργασίας, το οποίο δεν απέχει πολύ από τη σύγχρονη δουλεία: κλεμμένα ένσημα, απλήρωτες υπερωρίες, εκβιασμός αν δε δεχτείς να υπογράψεις οικειοθελή αποχώρηση, διαφορά ανάμεσα σε αυτά που δηλώνονται ως μισθός και τις πραγματικές απολαβές, μαύρη εργασία, μη καταβολή εισφορών στο ΙΚΑ, δήλωση λιγότερων ωρών ώστε να μην εντάσσονται στα βαρέα και ανθυγιεινά, δυσμε-νείς μεταθέσεις, τρομοκρατία. Στην εκμετάλλευση και την τρομοκρατία που επιβάλλει αυτό το καθεστώς κεντρική θέση έχουν οι μετανάστριες εργάτριες. Η ΟΙΚΟΜΕΤ έχει αναλάβει την καθαριότητα των χώρων του ΗΣΑΠ. Και οι δυο είναι τα αφεντικά της Κωνσταντίνας, παρ’ όλο που στον ΗΣΑΠ λένε ότι «δε φέρουμε καμιά ευθύνη». Η διοίκηση του ΗΣΑΠ, όπως και οι άλλες διοικήσεις όλων των δημόσιων υπηρεσιών, το κράτος δηλαδή, αποτελεί τον πολιορκητικό κριό για την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων προς όφελος του κεφαλαίου τα τελευταία 15 περίπου χρόνια και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τις εφαρμόζουν στο πιο αδύναμο κομμάτι της εργατικής τάξης που είναι οι μετανάστριες εργάτριες. Ο στόχος είναι στο μέλλον να εφαρμοστούν και στους υπόλοιπους «εξασφαλισμένους» εργάτες μόλις αυτό κριθεί εφικτό. Αλλά στον ΗΣΑΠ δεν είναι οι μόνοι που κάνουν τους ανήξερους, ενώ είναι συνένοχοι: η ΓΣΕΕ, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας και το Εργατικό Κέντρο Πειραιά έχουν αναγνωρίσει το εργοδοτικό σωματείο που έχει στηθεί από τον Οικονομάκη και τους λακέδες του, ενώ όλο αυτό το διάστημα έχουν στρώσει το έδαφος για την επιβολή της μισθωτής εργασίας και με τη μορφή αυτού του καθεστώτος σύγχρονης δουλείας• η Επιθεώρηση Εργασίας και το ΙΚΑ χρόνια τώρα κάνουν τα στραβά μάτια και στήνουν πλάτη στα αφεντικά έχοντας εξ ορισμού πάρει σαφή θέση στον ταξικό πόλεμο• τα ΜΜΕ στοιχίζονται πίσω από τα αφεντικά αποκρύπτοντας τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος και διασφαλίζοντας με τη σειρά τους ότι το καθεστώς συσσώρευσης θα λειτουργεί απρόσκοπτα. …ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ Η περίπτωση της Κωνσταντίνας δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ένα ακόμα κομμάτι που συνθέτει την εικόνα του καπιταλιστικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε, ένα ακόμα στοιχείο που επιβεβαιώνει ότι το κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε –και το οποίο στηρίζεται στον κατακερματισμό, τον διαχωρισμό και την εκμετάλλευση με σκοπό την επέκταση της αξίας και του κέρδους– βρίσκεται σε κρίση εδώ και πολλά χρόνια. Και βρίσκεται σε κρίση, γιατί, πρώτα και κύρια, δεν μπορούμε και δε θέλουμε να γίνουμε αντικείμενα εκμετάλλευσης στο βαθμό που οι ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου θα ήθελαν. Η Κωνσταντίνα που δέχτηκε το βιτριόλι στο πρόσωπο και ο Αλέξης που δολοφονήθηκε είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: όσοι θεωρούνται «πλεονάζων πληθυσμός» για το σύστημα αυτό θα περιθωριοποιούνται, θα δαιμονοποιούνται ως «οι επικίνδυνες τάξεις» και θα εξοντώνονται, ενώ οι υπόλοιποι θα πρέπει να δεχτούν την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την επέκταση του εργάσιμου χρόνου, την κατάργηση των όποιων παροχών, την εντατικοποίηση από μικρή ηλικία, το σχολείο-εξεταστικό κέντρο, την ποινικοποίηση της «αντικανονικής» συμπεριφοράς, το ξεζούμισμα, την περαιτέρω υποταγή της ζωής στην επιβίωση. Παρά τους διαχωρισμούς που το κράτος και το κεφάλαιο προσπαθούν να δημιουργήσουν μεταξύ των δυο αυτών κομματιών, η εξέγερση του Δεκέμβρη έθεσε την επίθεση στην Κωνσταντίνα στο σωστό της πλαίσιο: η μοίρα που επιφυλάσσεται στους αγωνιζόμενους, στους εξεγερμένους φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους, άνεργους και προσωρινούς, μετανάστες και μη, στους «περιθωριακούς» και τους «συνεπείς διαδηλωτές», σε μας, είναι κοινή αν αγωνιζόμαστε. Και απέναντι στην κοινότητα του αγώνα μας είχαμε και θα έχουμε τον έσχατο εγγυητή αυτής της τάξης πραγμάτων: την ωμή βία του κράτους, των μαφιόζων, των τραμπούκων, θεσμικών και μη. Η εξέγερση του Δεκέμβρη έδειξε τι μπορούμε να κάνουμε μαζί και πόσο πασχίζουν για να επιστρέψει το σύστημα στην κανονικότητα. Τα αφεντικά δεν υπολόγισαν σωστά. Η επίθεση στην Κωνσταντίνα συνέβη μέσα στην εξέγερση και ενώ χιλιάδες ήμασταν στον δρόμο, στις καταλήψεις, στα αμφιθέατρα, στις συνελεύσεις. Η επίθεση στην Κωνσταντίνα θεωρήθηκε επίθεση σε όλους μας και η απάντηση στην τρομοκρατία των αφεντικών έλαβε πρωτόγνωρες διαστάσεις. Ήδη σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας (Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Βόλος, Γιάννενα, Πάτρα), αλλά στη Βουλγαρία, έχουν γίνει κινήσεις αλληλεγγύης υπέρ της Κωνσταντίνας. Και θα συνεχίσουμε.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 22/01 6μμ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Χαλανδρίου και γύρω περιοχών http://dimarxeio-antipliroforisi.blogspot.com

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Την Τετάρτη 21 Γενάρη 2009, στις 20:30 θα ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙ η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ Αγίας Παρασκευής στην Πιτσαρία ΠΑΡΓΑ (Δερβενακίων 2-4).

Θέματα για τη συνεδρίαση είναι μια πρώτη κουβέντα για το Δεκέμβρη, ο προγραμματισμός της δράσης μας (ειδικά στη νεολαία), η εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα και τα 15 σημεία για δράση του ΣΥΡΙΖΑ και η αξιοποίησή τους για το "άνοιγμα" στη γειτονιά (ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, ΚΑΘΕ ΣΥΜΒΟΛΗ-ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ-ΑΦΑΙΡΕΣΗ κλπ. ΣΥΖΗΤΗΣΙΜΗ!!!).

Θα τα πούμε από κοντά!

Μεγάλη ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ του ΣΥΡΙΖΑ

Ο αγώνας συνεχίζεται...

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Θα χαιρετήσει ο Μανώλης Γλέζος
Θα μιλήσει ο Αλέξης Τσίπρας

Δευτέρα 19/1 2009, 7μμ , Γήπεδο Σπόρτινγκ (Σταθμός ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος).

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ για τη μετάβαση με ΠΟΥΛΜΑΝ με ΣΧΟΛΙΟ στο BLOG, ή με τηλέφωνο (ή SMS)

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν τελευταία;
Δεν εννοώ τα επεισόδια αυτά καθαυτά, τα σπασίματα, τις κινητοποιήσεις των μαθητών, την ερμηνεία των γεγονότων, την ριζοσπαστικοποίηση η την μη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, την εμφάνιση του πρεκαριάτου κλπ.
Εννοώ τις αντιδράσεις του πολιτικού συστήματος, και όχι μόνον κάποιων κομμάτων, απέναντι στα γεγονότα και κυρίως απέναντι σε έναν επίσημο κοινοβουλευτικό οργανισμό, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τι είναι αυτές οι επιθέσεις νομιμοφροσύνης; Αυτές οι εκκλήσεις πολιτικού καθωσπρεπισμού; Αυτές οι καταδίκες της βίας; Τι είναι αυτή η μέριμνα για την σωστή απόσταση που πρέπει να τηρηθεί και από τις υπερβολές της αστυνομίας αλλά και από τους «βανδαλισμούς» που υπέστησαν τα τοτέμ του καπιταλισμού (Τράπεζες, μαγαζιά, εμπορικό κέντρο της Αθήνας, τουριστική κίνηση, το χριστουγεννιάτικο δέντρο κλπ). Τι να σημαίνει άραγε αυτή η επανεγγραφή του ΚΚΕ στον σκληρό πυρήνα του κοινοβουλευτισμού; Αυτή η ξαφνική συμπάθεια του πολιτικού συστήματος για τις κινητοποιήσεις και τις διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ;

Πιστεύω πως για πρώτη φορά μετά από την Μεταπολίτευση, ο χώρος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς βρίσκεται στο στόχαστρο του πολιτικού και ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους που φέρει τον τίτλο «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». Εκεί που είχαμε συνηθίσει να είμαστε τα «καλά παιδιά» της αριστεράς, ο «χαμογελαστός κομμουνισμός», ο «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο», η «σύγχρονη και υπεύθυνη μεταρρυθμιστική δύναμη», οι «Ευρωπαϊστές», γίναμε τα μαύρα πρόβατα του κοινοβουλευτισμού, οι λαϊκιστές που χαϊδεύουμε τα αυτιά των «ταραξιών», οι καιροσκόποι, οι ψηφοθήρες, οι ανεύθυνοι που εκλέξαμε ένα «παιδαρέλι» για πρόεδρο της μεγαλύτερης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, οι υποκριτές που μιλάμε για τον νεοφιλελευθερισμό την στιγμή που ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής μας ομάδας έχει τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία από κάθε άλλον βουλευτή, οι τεμπέληδες – γόνοι αστικών οικογενειών που το «παίζουμε» επαναστάτες, οι ψευτοοικολόγοι που παίρνουμε τις δουλειές των εργατών του Βωβού κλπ.

Η αρχή έγινε με τις δημοσκοπήσεις της προηγούμενης περιόδου, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισε ποσοστά της τάξεως του 20%. Όμως δεν φόβισε το ύψος του ποσοστού μόνο, αλλά ο συνδυασμός του ποσοστού με την κινηματική - πολιτική γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ και την κρισιακή κατάσταση των δυο αστικών κομμάτων. Αυτό το μείγμα κοινωνικής δυναμικής, αριστερού - κινηματικού λόγου (έστω και χωρίς πρόγραμμα – άλλωστε ποιο κόμμα έχει πρόγραμμα) και απαξίωσης των κυρίαρχων ιδεολογημάτων, οδήγησε το πολιτικό σύστημα και το μεταπολιτευτικό κοινοβουλευτικό καθεστώς να πει «….σας χρειαζόμαστε για να αλλάξετε την κυβέρνηση και όχι για να αλλάξετε την Κοινωνία…..».

Η συνέχεια εκτυλίσσεται στις μέρες μας, στην εποχή των Χριστουγέννων της Κατήφειας, της οικονομικής κρίσης και των «θανάτων» στις τάξεις των «εμποράκων». Και ενώ ο επίσημος κόσμος των κοινωνικών εταίρων δεν επιθυμεί τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, αναγκάζεται να υποστηρίξει τις Περιφρουρημένες Παρελάσεις του ΠΑΜΕ, και τις Περιφορές Επιταφίων του ΚΚΕ.

Έτσι, η «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» θεμελίωσε έναν διπλό προσδιορισμό α) τα όρια του μεταρρυθμισμού είναι η ομαλή αλλαγή της κυβέρνησης χωρίς την παραμικρή αναφορά στον κοινωνικό ανταγωνισμό και β) το πρότυπο του κινήματος είναι οι καρικατούρες του ΚΚΕ.

Απέναντι σε αυτήν την νέα πραγματικότητα, όπου φαινομενικά διαλύεται το κράτος αλλά ουσιαστικά ισχυροποιείται η ιδεολογική λειτουργία του (την ώρα που το κράτος σαν κατασταλτικός μηχανισμός, πιθανά, έχει πραγματικό πρόβλημα νομιμοποίησης) πως πρέπει να αντιδράσουμε;

Θεωρώ πως πρέπει να αποκτήσουμε ένα τριπλό σχήμα πολιτικής επικοινωνίας με τις μάζες.

1. Δεν αρκεί η «συνομιλία» με τον κόσμο, δεν αρκεί το να «αφουγκραστούμε» τα προβλήματα του, δεν επαρκεί η καταγγελία του νεοφιλελευθερισμού. Χρειάζεται να κάνουμε πολιτική μαζί με τον κόσμο, με άμεσο τρόπο. Οι συνομιλίες με τα δεκαπενταμελή συμβούλια και μάλιστα εντός των αιθουσών του κοινοβουλίου ήταν μια τέτοια πολιτική, η συλλογική υπογραφών από φίλους του Παναθηναϊκού ήταν, επίσης, μια τέτοια πολιτική. Χρειάζονται όμως και άλλες τέτοιες κινήσεις. Χρειάζεται η πολιτική μαζί με τον κόσμο των εμποροϋπάλληλων που υποφέρουν από τα συνεχή ωράρια, χρειάζεται η πολιτική μαζί με τους καταληψίες της ΓΣΕΕ, χρειάζεται η πολιτική μαζί με όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία του πρεκαριάτου (κούριερ, μεταφορείς, σερβιτόροι κλπ), χρειάζεται η πολιτική μαζί με τους εργαζόμενους του κατασκευαστικού τομέα, χρειάζεται η πολιτική μαζί με τους σπουδαστές των ΚΕΣ.
2. Απαιτείται, όμως, και ένας πολιτικός λόγος που βάλει προς τον πολιτικό ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους. Και αυτό πολιτική για τις μάζες είναι γιατί οι μάζες «εγγράφονται» στους ιδεολογικούς μηχανισμούς. Χρειάζεται να υποστηρίξουμε αυτό που κατακτήσαμε από την εποχή του Κοινωνικού Φόρουμ. Τις ανοικτές διαδηλώσεις, την ετοιμότητα του κινήματος να δεχτεί το ξαφνικό κατέβασμα στους δρόμους. Δεν είμαι τόσο υποστηριχτής του αυθόρμητου, είμαι όμως αποδέκτης του αναπάντεχου.
3. Απαιτείται μια ιδεολογική επερώτηση – ξεμπρόστιασμα προς τον «κοινοβουλευτισμό» για το ποια είναι τα όρια του. Αυτό που ζούμε δεν πρόκειται απλά περί ανάκαμψης του δικομματισμού. Πρόκειται περί ασφυκτικού στενέματος των ορίων του πολιτικού παιχνιδιού. Ε ναι κύριοι και κυρίες, θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία, πρωτίστως!

Τελειώνοντας, η παραπάνω τριπλή αναφορά στις μάζες θα πρέπει να συμπληρωθεί από μια θεσμική πρόταση. Μια θεσμική πρόταση που θα θίξει όμως την αντιφατικότητα της αστικής πολιτικής. Επειδή πλησιάζουν και οι Ευρωεκλογές, και οι ευρωπαίοι ηγέτες αναδιπλώνονται στον εθνικό τους σχηματισμό, εξαγγέλλοντας εθνικά προγράμματα αναθέρμανσης της οικονομίας, ένεκα της κρίσης, είναι ο καιρός να βγούμε επιθετικά. Ναι κύριοι και κυρίες, για να αντιμετωπίσουμε την κρίση πρέπει να ενοποιήσουμε πολιτικά την Ευρώπη. Όχι στη βάση του ευρωσυντάγματος, ούτε στη βάση της συμφωνίας της Λισσαβόνας. Η Ευρώπη πρέπει να ενοποιηθεί πολιτικά στη βάση των αναγκών των εργαζόμενων τάξεων. Τα κέρδη δεν προσφέρουν έδαφος για την πολιτική ενοποίηση. Να βγούμε να το πούμε ανοικτά στο κόσμο. Δεν θα πρέπει να περιμένουμε την δημιουργία του «ευρωπαϊκού λαού».

Οι ανάγκες υπάρχουν πριν τον «λαό».

Πέτρος Σταύρου

ΑΝΟΙΧΤΗ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ

ΚΕΙΜΕΝΟ (από τη λίστα του ΚΟΚΚΙΝΟΠΡΑΣΙΝΟΥ), ΠΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ, πρωτοβουλία του σ. Χρ. Παπαθανασίου.
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Οι τελευταίες εξελίξεις αποτελούν ένα πρωτόγνωρο και σημαντικό σχολείο τόσο για το κίνημα όσο και για την Αριστερά και ιδιαίτερα για την πορεία συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Τόσο η δράση των συντρόφων της βάσης όσο και οι κεντρικές τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι παρεμβάσεις των σ. Αλαβάνου ( δηλώσεις μετά τη συνάντηση με Καραμανλή , MEGA10/12 κ.α.) και Τσίπρα ( MEGA 10/12 ) έθεσαν το πρόβλημα «με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω».

Το ότι αναδεικνύουμε πως πρόκειται για εξέγερση, το ότι βάζουμε σε πρώτη γραμμή της ανάλυσης μας και προβάλουμε σταθερά το κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρό της, το ότι τολμάμε να την υπερασπιστούμε ανοιχτά, χωρίς ταλαντεύσεις απέναντι στις πιέσεις που πολλαπλασιάζονται, είναι αυτό που έφερε χιλιάδες κόσμο στα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν το περιμέναμε.

Και ο κόσμος όχι μόνο δεν αποθαρρύνθηκε από τα γεγονότα αλλά η συμμετοχή του ήταν αυξανόμενη και με διάθεση να παραμείνει στους δρόμους. Είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να αντιστέκεται στην προσπάθεια να επικεντρωθεί η συζήτηση στις καταστροφές. Παρά την προσπάθεια των ΜΜΕ να παρουσιάσουν μια μαζική εικόνα «νοικοκυραίων υπό εξέγερση», ο πραγματικός απόηχος είναι διαφορετικός.

Ο κόσμος δεν έχει «τσιμπήσει ». Ακόμα και αυτοί που έχουν υποστεί ζημιές, δεν στρέφονται πλειοψηφικά κατά της εξέγερσης.

Αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει μια ανεκτίμητη πολιτική «ασφάλεια» στους εξεγερμένους νέους και ευρύτερα στους καταπιεζόμενους της χώρας. Τώρα πια υπάρχει κάποιος που θα μιλήσει γι’ αυτούς εκεί που δεν φθάνει ακόμα η φωνή τους, που θα τους ακούσει, που δεν θα τους νουθετήσει, που δεν θα ζητήσει αντάλλαγμα.

Αυτές οι θέσεις και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ σπάνε τον παραδοσιακό φόβο και «σεβασμό» της Αριστεράς – από το 49 και μετά - μπροστά στο συντηρητισμό της καθημερινότητας, το «αίσθημα ευθύνης». Αντιτίθενται δηλαδή σε θεμελιακές αξίες της άρχουσας τάξης, τον καθωσπρεπισμό, τη συναίνεση, το φόβο απέναντι στο αυθόρμητο και στην κλιμάκωση των αγώνων. Επιτέλους, αρχίζουμε να κάνουμε πολιτική κοιτώντας προς το μέλλον και όχι προς τις δημοσκοπήσεις και την εκλογολαγνεία. Στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι η επικοινωνία με τη νεολαία.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, τούτες τις γόνιμες μέρες, οφείλουμε να πολλαπλασιάσουμε τις αγωνιστικές μας πρωτοβουλίες.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ - ΤΟ ΚΑΚΟ - Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

«Πάει χάλασε η νεολαία…..» Συμπαθητικές διαπιστώσεις ηλικιωμένων που κάθονται στα παγκάκια της πλατείας και βλέπουν τις «αλλαγές» της κοινωνίας να περνούν από μπροστά τους. Είναι ένας τρόπος πρόσληψης των αλλαγών. Πρόσληψη και ενσωμάτωση. Όταν βλέπω κάτι το διαφορετικό, το ενσωματώνω μέσα μου ως ανοίκειο, ως ξένο σώμα. Το αποδίδω σε άλλους με παρανοϊκό τρόπο αντί να το αποκλείσω η να το ξεχάσω η να το παραβλέψω, όπως θα έκανα σαν απλός υστερικός. Η κοινωνία, ο καπιταλισμός αν θέλετε, δεν αφομοιώνει τα πάντα (όπως πολλοί πιστεύουν) ενσωματώνει τα πάντα αλλά δεν μπορεί να τα αφομοιώσει όλα. Ορισμένα πράγματα όσο και αν ενσωματωθούν πάντα θα είναι μη αφομοιώσιμα. Ένα από αυτά είναι το «κακό» (evil). Τα πράγματα που δεν αφομοιώνονται τα ξερνάμε. Ανακουφιζόμαστε για λίγο και μετά πάλι αισθανόμαστε «ανακατωσούρα». Είναι το «κακό» που το έχουμε μέσα μας και δεν μπορούμε να το αφομοιώσουμε. Είναι η τροφή που μας κάθισε βαριά στο στομάχι. Το «κακό» το έχουμε μέσα μας αλλά δεν μπορούμε να το κρύψουμε. Θα προσπαθήσουμε, θα ξαπλώσουμε για να συνέλθουμε αλλά μόλις μας έρθει μια σιχαμερή εικόνα στο μυαλό θα τρέξουμε αμέσως στη τουαλέτα να ξεράσουμε.
Το «κακό» που έχουμε μέσα μας δεν μπορούμε να το κρύψουμε γιατί δεν μπορούμε να το αφομοιώσουμε. Μπορούμε όμως να το αποδώσουμε στον Άλλο (στους κουκουλοφόρους, στους hooligans, στους ναρκομανείς, ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ).
Η κοινωνία, για διάφορους λόγους και με διάφορες προφάσεις αποδίδει το «κακό» στη νεολαία. Θεωρεί τη νεολαία σαν τον τόπο του «κακού». Η αμερικάνικη κοινωνία, αρχές της δεκαετίας του 70, φοβάται την νεολαία της (Βιετνάμ, αντιπολεμικό κίνημα, χίπις κλπ). Αυτό μας λέει η περίφημη ταινία « Ο Εξορκιστής» στην οποία ένα νεαρό κορίτσι καταλαμβάνεται από τον Σατανά και ξερνάει το μη αφομοιώσιμο. Στη σημερινή Ελλάδα ένα κομμάτι της νεολαίας, καθόλου ευκαταφρόνητο, ξερνάει βία ως μη αφομοιώσιμη εκμετάλλευση.

Η κοινωνία δεν είναι ότι δεν βλέπει το πρόβλημα, ότι θέλει να το αποκρύψει. Η κοινωνία θέλει να το αποδώσει αλλού. Εκτιμώ πως αυτή η παρανοϊκή προβολή των προβλημάτων στην οθόνη του Άλλου ανησυχεί ιδιαίτερα την εξουσία μιας και βλέπει πως, πέρα από κάποιο σημείο, αυτό δημιουργεί μια καθημερινή δυστοκία, μια περίεργη αναποτελεσματικότητα του κατά τα άλλα πιο «αποτελεσματικού» οικονομικού συστήματος στο κόσμο - του καπιταλισμού της αγοράς - και μια ηθική απαξίωση του πιο αποδεκτού πολιτικού αντίστοιχου του - της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - μπροστά στο παραμικρό πρόβλημα της καθημερινότητας - μπροστά στην παραμικρή έκφραση ανάγκης.


Υ.Γ (Τρώτε ελαφρά το βράδυ)

Πέτρος Σταύρου

ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 6μμ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Μετά το τραγικό συμβάν της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου 15 χρονών, όλοι οι «νοικοκυραίοι» πολιτικοί και δημοσιογράφοι θα νοιώσουν ένα ψυχαναλυτικό κενό και μια αμφισβήτηση της «πατρικής» τους φιγούρας.
Όλοι, μα όλοι, θα ήθελαν ο Καραμανλής να είναι Ο Σαρκοζί!

Ας βοηθήσουμε να μην το ξεπεράσουν ποτέ. Όλοι στη σημερινή πορεία στις 6.00μμ