ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ- ανοιχτή εκδήλωση ΣΥΡΙΖΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΜΑΗ ΣΤΙΣ 7.30 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΓΙΑ ΦΙΛΕΣ & ΦΙΛΟΥΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΕΛΕΦΑΝΤΗ "ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ" ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ 
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΟΥΡΤΟΥΝΗΣ

Σφυρίζει ο Σαμαράς, χορεύει ο Μητσοτάκης

Στο "όχι σε όλα" και, ουσιαστικά, στο αίτημα για προσφυγή στις κάλπες επανήλθε η ηγεσία της Ν.Δ. αμέσως μετά τη συνολική απόρριψη της συμφωνίας με τους δανειστές εκ μέρους του Αντ. Σαμαρά, αλλά και την παρέμβαση της εφημερίδας "Τα Νέα" κατά της "συναίνεσης" που προτείνει ο ΣΕΒ και διαφαινόταν ότι μπορεί να προσφέρει η Ν.Δ. σε ορισμένα μέτρα. Σε μικρό χρονικό διάστημα, ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. έχει μετακινηθεί μεταξύ προγραμματικής και δομικής αντιπολίτευσης δύο φορές. Πάντα υπό την πίεση των ίδιων δυνάμεων, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το παλιό σύστημα εξουσίας.

• Τρίτη κυβίστηση μέσα σε λίγες ημέρες

* Άμεση ανταπόκριση του προέδρου της Ν.Δ. στις αξιώσεις του προκατόχου του, αλλά και του ΔΟΛ, για σκληρή - δομική αντιπολίτευση

Διαβάστε τα υπόλοιπα θέματα στην έντυπη έκδοση της "Αυγής".

http://www.readpoint.com/avgi.aspx

Μην κάνετε μάγκες τα λαμόγια (left.gr)

Tο μάθημα από τη Βραζιλία: Μην κάνετε μάγκες τα λαμόγια

Η νέα κυβέρνηση της Βραζιλίας είναι αντάξια του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος που την έφερε στην εξουσία: τα μέλη της είναι όλοι λευκοί και αρσενικοί, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μετά το 1979. Την πρώτη γυναίκα πρόεδρο αντικατέστησε ένας πολιτικός της κεντροδεξιάς βυθισμένος στη διαφθορά, που υπήρξε μυστικός πληροφοριοδότης των ΗΠΑ και τον οποίο, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, μόνο το 2% των ερωτηθέντων θα ψήφιζε για πρόεδρο: μόνο με πραξικόπημα, ένας τόσο αντιδημοφιλής πολιτικός θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία.

συνέχεια ...

http://left.gr/news/mathima-apo-ti-vrazilia-min-kanete-magkes-ta-lamogia

olumpiakoi1-thumb-large.jpg

Όμως τα ενδιαφέροντα ευρήματα από την ακτινογραφία της νέας κυβέρνησης δεν σταματούν εδώ:ο νέος υπουργός Γεωργίας είναι μεγαλοκτηματίας, που ευθύνεται όχι μόνο για τη καταστροφή δασών αλλά και για την χρησιμοποίηση σκλάβων στις εκτάσεις του. Η σκλαβιά ενδημεί στην ενδοχώρα της αχανούς χώρας καιμια από τις ομάδες συμφερόντων που κίνησαν τις διαδικασίες ανατροπής της προέδρου Ρούσεφ ήταν εκατοντάδες επιχειρήσεις και ιδιώτες, τους οποίους η κυβέρνηση είχε καταχωρήσει σε μία «μαύρη λίστα», επειδή χρησιμοποιούν σκλάβους.

Το καλύτερο: ο νέος υπουργός Γεωργίας είχε καταθέσει στο Κογκρέσο πρόταση νόμου η οποία περιόριζε τον ορισμό της σκλαβιάς σε εξαιρετικά ακραίες περιπτώσεις, αθωώνοντας τις εταιρείες που χρησιμοποιούν παρόμοιες πρακτικές. Ο Μπέτο Μανσούρ, ένας από τους γερουσιαστές που υποστήριξαν την πρόταση του υπουργού και πρωτοστάτησε στην ανατροπή της προέδρου Ρούσεφ, είχε κατηγορηθεί επισήμως επειδή διατηρούσε στα κτήματά του 46 μοντέρνους σκλάβους.

Τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη καλλιέργεια του κλίματος για τη καθαίρεση της Ρούσεφ, έκαναν τους τελευταίους μήνες λόγο για τα σκάνδαλα διαφθοράς στα οποία ήταν υποτίθεται μπλεγμένη. Στη πραγματικότητα δεν υπήρξε κανένα: η πρόεδρος καθαιρέθηκε επειδή η κυβέρνηση είχε χρησιμοποιήσει σχήματα «δημιουργικής λογιστικής» στον προϋπολογισμό, μεταφέροντας κάποιες δαπάνες. Το ίδιο σύστημα εφαρμοζόταν από προηγούμενες κυβερνήσεις και αν οι κατηγορίες εναντίον της προέδρου επεκτείνονταν σε όλη την διοίκηση της χώρας, οι κυβερνήτες τουλάχιστον 16 πολιτειών θα έπρεπε να είχαν επίσης καθαιρεθεί. Κορυφαίοι Βραζιλιάνοι νομικοί υποστηρίζουν ότι τα παραπτώματα της Ρούσεφ δεν συνιστούν αιτία καθαίρεσης.

Το εξοργιστικό είναι ακριβώς ότι ΟΛΟΙ οι πρωταγωνιστές της ανατροπής της Ρούσεφ, είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά. Ο Ρενάν Καλχέιρος, ο πρόεδρος της Γερουσίας που ψήφισε εναντίον της τελεί υπό ανάκριση για διαφθορά στο μεγαλύτερο σκάνδαλο της χώρας. Ο επικεφαλής της αντί – Ρούσεφ εκστρατείας ονομάζεται Εντουάρντο Κούνα, υποστηρίζεται από την θρησκευτική δεξιά και ήταν 

Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν... (από την ΑΥΓΗ)

Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν...

Photo Copyright - ΡΕΝΤΖΗΣ

• 
• 

της Ρίας Καλφακάκου*

Γεννήθηκαν με το χρυσό κουτάλι στο στόμα. Λογικά, θα εντάσσονταν στο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της οικογένειας. Κάποιοι θα είχαν κοινωνικές ευαισθησίες, κάποιοι θα αρκούνταν στην εύκολη φιλανθρωπία και άλλοι θα γίνονταν σκληροί καπιταλιστές ή συνειδητοί μεγαλοαστοί με σαφή επίγνωση των ταξικών τους προνομίων και του ηθικού τιμήματος που έπρεπε να πληρώσουν για να τα διατηρήσουν.

Η δικτατορία έφερε ανισορροπία. Πολύ σκληρή έκφραση της αναλγησίας του μεγάλου κεφαλαίου, και μάλιστα για νέους με ακόμα τρυφερή καρδιά και ρομαντικά όνειρα ισότητας και δικαιοσύνης. Έτσι, παιδιά μεγαλοαστικών οικογενειών μπλέχτηκαν στη δίνη του φοιτητικού κινήματος, κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, έφαγαν ξύλο από τους αφοσιωμένους στον στρατό και όχι στην ιθύνουσα τάξη ασφαλίτες και θεώρησαν πως εντάχθηκαν στην Αριστερά. Εξάλλου όλοι χρειάζονται μια επανάσταση στη ζωή τους. Εκεί γνώρισαν και παιδιά μικροαστών, ακόμη και προλετάριων, και αναπτύχθηκαν ειλικρινείς φιλίες και έρωτες και σχέσεις ζωής, με την αγνότητα της νιότης και του ενθουσιασμού για έναν κοινό σκοπό και τόσο, προφανώς, αδιαφιλονίκητα σωστό: να πέσει η χούντα.

Τα χρόνια πέρασαν και στα χρυσά χρόνια της μεταπολίτευσης, με τη δανεική ευημερία, με μια κατακτημένη, ακριβώς λόγω του Πολυτεχνείου, διευρυμένη δημοκρατία, σε μια ανεκτική κοινωνία, με το κράτος - πρόνοιας αλλά και την επίπλαστη άμβλυνση των ταξικών διαφορών που έφερε το ΠΑΣΟΚ, ήταν τόσο εύκολο να είσαι αριστερός με βίλα, Μερσεντές και διακοπές στη Μύκονο, καλός εργοδότης, φίλος με τους υφισταμένους σου, φεμινιστής, αντιρατσιστής, ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ, λίγο διανοούμενος και λίγο κουλτουριάρης.

Όμως, αυτή η φάση του καπιταλισμού τέλειωσε και μπήκαμε σε έναν άλλο κύκλο της κόλασης, όχι πια με τανκς, αλλά με οικονομική ασφυξία. Και τώρα πια κοντεύαμε τα 60, είχαμε παιδιά, υποχρεώσεις, οικονομικά συμφέροντα, ταξική συνείδηση. Για λίγο υπήρξε σύγχυση, ήταν πολύ βίαιη η αλλαγή, οι αγορές δεν σκέφτονται χήρες και ορφανά, είναι υπερβολικά πρωτόγονες, πολύ Νεάντερταλ, για τα εκλεπτυσμένα γούστα μας. Μια λογική και υπεύθυνη Αριστερά τύπου ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν μια λύση στην αρχή, και η αγκαλιά του φιλελεύθερου αλλά ταξικά συνειδητοποιημένου Μπουτάρη πολύ φιλόξενη και βολική. Όμως τα πράγματα αγρίεψαν. 30% πεινάνε, 30% άνεργοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, απίστευτο. Παίρνει δύο φορές την κυβέρνηση και κερδίζει το δημοψήφισμα με 62%.

Δεν υπάρχουν πια περιθώρια ανεκτικότητας. Οι παλιοί μας φίλοι διαλέγουν ταξικά στρατόπεδο. Είτε γιατί είναι μεγαλοαστοί είτε γιατί είναι οι μπάτλερ της εξουσίας, φανατικότεροι των αφεντικών. Μιλάνε για τη χειρότερη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ. Αυτό είναι το σύνθημα αναγνώρισης μεταξύ τους.

Ας το δω όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορώ. Καλά, δεν είναι πετυχημένη κυβέρνηση, δεν άλλαξε ριζικά την κατάσταση, δεν έκανε αυτά που είπε.

Όμως, ας δούμε μερικά στοιχεία, τεχνοκρατικά θα έλεγα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. δεν αύξησε την ανεργία, ούτε την ύφεση. Αντίθετα, υπήρξε ελαφρά πτώση, το επίπεδο διαβίωσης του 90% δεν χειροτέρεψε και το 30% των καταραμένων ζει χωρίς το άγχος της διακοπής ρεύματος και νερού. Οι ανασφάλιστοι έχουν πρόσβαση σε αυτά τα αποδεκατισμένα και χωρίς γάζες νοσοκομεία - ποιος άραγε τα κατάντησε έτσι, μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ; Κάποιοι, όχι αρκετοί αλλά έστω λίγοι, γιατροί διορίζονται, το ίδιο και εκπαιδευτικοί.

Και το κυριότερο, αυτή η κυβέρνηση έβγαλε πέρα αυτό το τεράστιο ανθρωπιστικό πρόβλημα του προσφυγικού ρεύματος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με παλινωδίες, με λάθη, με καθυστερήσεις, αλλά καταφέρνοντας με τη στάση της να βγάλει από όλους μας τον καλό μας εαυτό. Έτσι, ένα εκατομμύριο πρόσφυγες πέρασαν από τη χώρα, χωρίς έντονα ρατσιστικά φαινόμενα, χωρίς αστυνομική βία, χωρίς εγκληματικότητα. Και μη μου πείτε για μεμονωμένα περιστατικά.

Αν υπήρχε η προηγούμενη κυβέρνηση, φοβάμαι πως μπορεί να είχαμε μετατραπεί σε Άγρια Δύση, με συμμορίες ακροδεξιών να αλωνίζουν στο πλαίσιο της καλής σχέσης με μια "σοβαρή" Χρυσή Αυγή, και η αστυνομία να εντέλλεται να χτυπήσει και τις πιο συγγνωστές παραβατικές συμπεριφορές απελπισμένων ανθρώπων. Αλλά, όπως λέει με ειλικρίνεια ένας παλιός φίλος, μεγαλογιατρός, δεν φταίτε κυρίως εσείς, αλλά αν κάποιους πρέπει να κρεμάσουμε, προτιμούμε από την Αριστερά. Και έτσι, επιτέλους, κατάλαβα τις αναφορές άλλου πρώην φίλου μου, πρώην -κατά δήλωσή του- αριστερού, αλλά νυν και αεί μεγαλοαστού, για το Γουδή.

Κάποτε διαλέξαμε στα νιάτα μας την υπεράσπιση των φτωχών και αδυνάτων. Με όλα τα λάθη και τους συμβιβασμούς, τις οπισθοχωρήσεις και τις τεράστιες δυσκολίες, δεν θα προσχωρήσουμε στο στρατόπεδο Μητσοτάκη. Όση θλίψη και αν δημιουργεί η απομάκρυνση από αγαπημένους φίλους 40 χρόνων.

Αφιερωμένο στους παλιούς μου φίλους, πολλοί από αυτούς ήταν και συγκρατούμενοί μου στα υπόγεια της Ασφάλειας μετά το Πολυτεχνείο το 1973.

* Η Ρία Καλφακάκου είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

ΜΑΟΥΡΙΤΣΙΟ ΛΑΤΣΑΡΑΤΟ, Ιταλός φιλόσοφος «Η “ελευθερία του κεφαλαίου” οδηγεί στον “πόλεμο”» Από Εφημερίδα Συντακτών

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου – Μετάφραση: Δημήτρης Φαναριώτης

• Στο βιβλίο σας «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» υποστηρίζετε ότι πάνω απ’ όλα το χρέος είναι μια πολιτική κατασκευή και ότι η σχέση πιστωτή/οφειλέτη είναι η βασική κοινωνική σχέση στις δυτικές κοινωνίες. Τι ακριβώς εννοείτε;

Ο καπιταλισμός, προκειμένου να βγει από τα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα της δεκαετίας του ’70, μετατόπισε το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης και της οικονομικής συσσώρευσης διά μέσου της σχέσης πιστωτή-οφειλέτη. Η οικονομικο-πολιτική ηγεμονία δεν είναι πλέον στα χέρια του βιομηχανικού κεφαλαίου, αλλά του χρηματοπιστωτικού, το οποίο αναδόμησε ολοκληρωτικά την «πραγματική» οικονομία (τις βιομηχανίες, τις υπηρεσίες και το Κοινωνικό Κράτος), προκειμένου να απελευθερώσει τα μερίσματα για τους οικονομικούς επενδυτές. Σ’ αυτήν τη σύγχρονη συνθήκη δεν μπορούμε πλέον να ξεχωρίσουμε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο από το βιομηχανικό και το εμπορικό κεφάλαιο, γιατί είναι αυστηρά συνυφασμένα.

• Η οικονομία του χρέους επηρεάζει τις ηθικές συνειδήσεις των ανθρώπων και παράγει ένα καθολικό αίσθημα ενοχής: «Αμάρτησες, άρα πρέπει να πληρώσεις». Πόσο εύκολο είναι να αντισταθούν οι άνθρωποι σ’ αυτήν τη σχεδόν θρησκευτική προσέγγιση;

Οι οικονομικοί θεσμοί αντιμετωπίζουν διαρκώς το ρίσκο του χρόνου, δηλαδή το μη προβλέψιμο της αξίας των πιστώσεων και των δανείων, έτσι δεν αναλαμβάνουν, αλλά αντίθετα αποποιούνται κάθε ευθύνη. Η μη ανάληψη ευθύνης απέναντι στον κίνδυνο, δηλαδή η «ελευθερία» απέναντι σε κάθε ευθύνη, είναι ακριβώς αυτή που καθορίζει τη συμπεριφορά των χρηματιστών. Χάρη σε τεχνικές επισφάλειας, αναλαμβάνουν ρίσκα, τα οποία σύντομα ξεφορτώνονται και μεταθέτουν στο απώτερο μέλλον, καθιστώντας τα ανώνυμα και μεταφέροντάς τα σε άλλους οικονομικούς παίκτες. Οταν τα ρίσκα, τα οποία αναλαμβάνονται έχουν ως πηγή την οικονομική κατάρρευση (όπως τα ενυπόθηκα δάνεια), οι υπεύθυνοι τα μεταφέρουν στο κράτος, το οποίο, με τη σειρά του, τα μετακυλά στον πληθυσμό. Οι επενδυτές και το κράτος μετατρέπουν σε υπεύθυνους εκείνους οι οποίοι δεν ανέλαβαν κανένα ρίσκο και συνεπώς δεν έχουν καμία ευθύνη. Ο οικονομικός μηχανισμός της κρίσης είναι πάντα διπλός και διαθέτει έναν «υποκειμενικό» μηχανισμό, ο οποίος αντιστρέφει την ευθύνη. Ωστόσο πιστεύω ότι αυτή η απόπειρα ενοχοποίησης δεν λειτούργησε. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι υπεύθυνοι. Το πρόβλημα είναι λιγότερο η ενοχή και περισσότερο οι δομές και τα μέσα ενός πολιτικού οργανισμού ικανού να επιβάλει μια ισορροπία ισχύος.

• Η παρούσα οικονομική κρίση έχει προκαλέσει μιαν αυταρχική στροφή του νεοφιλελευθερισμού. Μία από τις μορφές της είναι οι κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Ποια είναι η άποψή σας;

Οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις ονειρεύονται να επιστρέψουν στην κατάσταση πριν από το «σκάσιμο της νιοστής οικονομικής φούσκας» (ενυπόθηκα). Υιοθετούν δύο διαφορετικές αλλά συγκλίνουσες στρατηγικές, οι οποίες όμως είναι καταδικασμένες να αποτύχουν: στην Ευρώπη τη λιτότητα και στις ΗΠΑ την παροχή ρευστότητας με την αγορά τίτλων από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Οι πολιτικές αυτές έχουν τρεις στοχεύσεις: να εξυγιάνουν και να βάλουν στο κέντρο της πολιτικής την οικονομία, να αναδιαρθρώσουν την αγορά εργασίας, κάνοντάς την επισφαλή και πηγή φτώχειας, και, τέλος, να ιδιωτικοποιήσουν το κοινωνικό κράτος. [...] Η αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, η μείωση των δημοσίων δαπανών και των κοινωνικών υπηρεσιών αποτελεί το άλλο πεδίο σύγκλισης. Αλλά αποτελεί αυταπάτη το να πιστεύει κάποιος ότι με αυτό τον τρόπο θα βγούμε από την κρίση. Οι πολιτικές αυτές δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαράγουν, μεγεθύνοντάς τες, τις συνθήκες της ίδιας της κρίσης: συγκέντρωση πλούτου και ισχύος, ανισότητες, ανάπτυξη, αύξηση της οικονομικής προσόδου, αλλά και της προσόδου από ακίνητα. Στις ΗΠΑ η Ομοσπονδιακή Τράπεζα βρίσκεται σε φάση δημιουργίας μιας νέας οικονομικής φούσκας και η Ευρώπη κινδυνεύει να βρεθεί στην κατάσταση της Ιαπωνίας: μια στασιμότητα η οποία παρατείνεται «στο διηνεκές».

• Πόσο, κατά τη γνώμη σας, θα διαρκέσει η κρίση;

Το κεφάλαιο αποτελεί μια σχέση εξουσίας, η «οικονομία» δεν είναι ένα οικονομικό πρόβλημα. Εάν επιθυμούμε να αλλάξουμε την οικονομία, πρέπει να αλλάξουμε τις σχέσεις της εξουσίας και της πολιτικής. Η έξοδος από την κρίση του 1929 κατέστη δυνατή επειδή το Νιου Ντιλ επικύρωσε την πολιτική αποτυχία του φιλελευθερισμού, ήλεγξε τον χρηματοπιστωτικό τομέα (η ευθανασία όσων έχουν ετήσιο εισόδημα από ενοίκια, κατά τον Κέινς, δηλαδή δόθηκε στην οικονομία η εξουσία να είναι ένας «συλλογικός καπιταλιστής»), οργάνωσε μια σχετική αναδιανομή κτλ. (υπό τον φόβο «του κομμουνισμού»), ενώ [σήμερα] εδώ δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, γιατί ο χρηματοπιστωτικός τομέας παραμένει στο κέντρο της οικονομίας. Γνωρίζουμε ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα ότι το κεφάλαιο όχι μόνο είναι ανίκανο να αυτορρυθμιστεί, αλλά και ότι η «ελευθερία του κεφαλαίου» οδηγεί στον «πόλεμο». Δεν ξέρω πότε, αλλά μπορώ να προβλέψω ότι θα «κρασάρει» κι άλλο, επειδή οι μηχανισμοί, οι οποίοι οδηγούν στο οικονομικό κραχ, είναι πάντα ενεργοί και ακόμη ισχυρότεροι.

• Πριν υπογραφούν τα μνημόνια λιτότητας, το ελληνικό δημόσιο χρέος βρισκόταν στο 120% του ΑΕΠ. Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, είναι στο 175% και συνεχίζει να αυξάνεται. Η διεθνής κοινότητα διέγραψε το 1953 το μεγαλύτερο χρέος της Γερμανίας, εξαιτίας της καταστροφής που είχε υποστεί στον πόλεμο. Πιστεύετε ότι μια παρόμοια λύση θα ήταν βιώσιμη σήμερα για χώρες όπως η Ελλάδα;

Τα συμπεφωνημένα χρέη δεν είναι επιστρεφόμενα, άλλωστε δημιουργήθηκαν για να μην είναι, γιατί πρέπει να παράγουν τόκους και μερίσματα. Η πιθανότητα της μη αποπληρωμής είναι αποκλειστικά πολιτικό θέμα. Εάν υφίστανται σχέσεις εξουσίας, το οικονομικό πρόβλημα καθίσταται πολιτικό. Εάν δεν καταφέρνετε να επιβάλετε μια σχέση εξουσίας, τότε το θέμα παραμένει «οικονομικό», ένα θέμα για τους ειδικούς.

• Στην ανάλυσή σας, ο χρεωμένος άνθρωπος βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση μ’ αυτήν της αστικής τάξης την περίοδο της φεουδαρχίας και εκείνη των εργατών την περίοδο του βιομηχανικού καπιταλισμού. Σήμερα όμως δεν υπάρχει κάποιο ισχυρό πολιτικό κίνημα ή εμπνευσμένοι ηγέτες για μια ριζοσπαστική αλλαγή. Ποιες προοπτικές βλέπετε;

Τα σύγχρονα πολιτικά κινήματα βρίσκονται σε φάση πειραματισμού όσον αφορά τις μορφές δράσης μετά την ήττα της «κομμουνιστικής» και «σοσιαλιστικής» υπόθεσης. Θα έχουν σίγουρα κι άλλες μελλοντικές ευκαιρίες (ίσως πολύ σύντομα) για να εκφραστούν, γιατί η κρίση απέχει πολύ από το να έχει τελειώσει. [...] Η φτωχοποίηση ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού και η συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια ενός μικρού αριθμού ανθρώπων συνεχίζεται παρά την κρίση. [...] Αλλά εδώ δεν πρόκειται για αντικειμενικές συνθήκες, οι οποίες από μόνες τους είναι ανίκανες να γεννήσουν πολιτικά κινήματα. Πρόκειται για τις υποκειμενικές συνθήκες, τις οποίες πρέπει να δημιουργήσουμε. Πρέπει να εφεύρουμε νέους τρόπους πολιτικής και ακτιβιστικής υποκειμενικότητας και δεν βρισκόμαστε παρά μόνο στην αρχή.

…………………………………………

Ποιος είναι

Ο Ιταλός κοινωνιολόγος, φιλόσοφος και ακτιβιστής, γεννήθηκε το 1955. Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, μετά τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα και τη δράση του στο κίνημα της «Εργατικής Αυτονομίας», κατέφυγε μόνιμα στο Παρίσι. Είναι ιδρυτικό μέλος και συντάκτης του περιοδικού Multitudes, ερευνητής στο κέντρο Matisse/CNRS (Université Paris I) και μέλος του Collège International de Philosophie. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια το βιβλίο του «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» (2014).

Εργαζόμενοι ΒΙΟΜΕ: Άξιος ο μισθός σας κ. Θεοχάρη (από tvxs.gr)

Εργαζόμενοι ΒΙΟΜΕ: Άξιος ο μισθός σας κ. Θεοχάρη

Οι Εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ

Άξιος ο μισθός του «κυρίου»  Χάρη Θεοχάρη, πρώην  βουλευτή του Ποταμιού. Καλούμε τα αφεντικά του (το ντόπιο και διεθνές  κεφάλαιο) να του κάνει αύξηση μισθού, γιατί από ότι δείχνει με την εμμονή του στο θέμα της ΒΙΟ.ΜΕ.  «τα βγάζει τα λεφτά του».

Δείχνει και κάτι ακόμη. Αυτό που ενοχλεί πιο έντονα από οτιδήποτε είναι το να υπάρχουν τέτοιες προσπάθειες από εργαζόμενους. Ακόμη περισσότερο όταν αυτές οι προσπάθειες έχουν μια κάποια επιτυχία. Τόσο στον τρόπο που αρχίζουμε να παίρνουμε τα πράγματα της παραγωγής στα χέρια μας όσο και η διακίνηση του προϊόντος που δεν περνά από τα «κανάλια» που έχουν δημιουργήσει τα ίδια του τα αφεντικά. Φυσικά αυτό που φοβούνται τόσο ο ίδιος όσο και αυτοί που προΐστανται είναι μην και αλλάξει ο τρόπος  που παράγει και ενεργεί η κοινωνία.

Για τον λόγο αυτό ο εν λόγο «κύριος» την πρώτη φορά ενέπλεξε ατυχέστατα τους συναδέλφους της « ΕΝΚΛΩ» αλλά  στην συνέχεια  έδηξε τον πραγματικό του στόχο που είναι η πρόταση που βγάζουν οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟ.ΜΕ. και τα προτάγματα που παράγονται από την καθημερινή μας εργασία.

Το κάνει χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του ως δωσίλογος (αυτοί που δίνουν λόγο σε ξένα κέντρα), φυσικά, εξαργυρώνοντας την στήριξη που τους έχουν δώσει τα αφεντικά τους (διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο). Όπου και στηρίζονται για να δράσουν καλυπτόμενοι .

Απαντάμε προς την κοινωνία και θα θέλαμε και μια απάντηση από τον αρχηγό του κόμματος που ανήκε  ο  εν λόγω «κύριος», τον κύριο Θεοδωράκη. Γιατί απλούστατα ο συγκεκριμένος  «κύριος» δεν είναι πολιτικός αλλά ένας τεχνοκράτης που η μόνη του αρμοδιότητα (που αναγνωρίζουμε εμείς) είναι οι συμβουλές προς τους πολιτικούς και όχι οι υποδείξεις . Τον καλούμε να φέρει παραδείγματα από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Εκεί οι πολιτικές και δημοτικές αρχές όταν βλέπουν μια τέτοια κίνηση προσπαθούν να την  κρατήσουν και να βγάλουν συμπεράσματα. Φέρνουμε το παράδειγμα των συναδέλφων της  “Fralibe” όπου οι δημοτικές αρχές του τόπου όχι μόνο δεν εναντιώθηκαν στην προσπάθεια των εργαζομένων, αντίθετα αγόρασαν το οικόπεδο του εργοστασίου και το παραχώρησαν στους εργαζόμενους, πληρώνοντας το ρεύμα και τα λοιπά έξοδα μέχρι να βρουν τρόπο οι εργαζόμενοι να το κάνουν μόνοι τους. Αυτό αφορά νομίζουμε όλο τον πολιτικό κόσμο. Οι πολιτικοί παίρνουν τις αποφάσεις εντελώς σε πρακτικό επίπεδο και όχι οι τεχνοκράτες. Αν το μεταφράζαμε στην λαϊκή μας παράδοση είναι, σαν τα δυο γαϊδούρια και την μια μπάλα άχυρο. Θα απαιτούσαμε από τον πολιτικό να ενεργήσει αμέσως και να βρεθεί λύση, μοιράζοντας την μπάλα στην μέση, ενώ ο τεχνοκράτης θα έκανε μια διαίρεση και επανωτές εξισώσεις για να αποδείξει το άχυρο που θα πήγαινε χαμένο (και τον παχουλό μισθό του). Αλλά  στην προκειμένη περίπτωση  οι υπηρεσίες, του εν λόγο «κυρίου» είναι πολύ ακριβές και δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε χρήση. Άλλωστε είναι γνωστό πως αυτό προσπαθούν να μας περάσουν (πως μας είναι απαραίτητοι) αλλά δεν τους έχουμε ανάγκη για να σωθούμε και έχει αποδειχτεί επανειλημμένα , και δεν μας έχουν ανάγκη για να καταστραφούν.

Και το αποδεικνύει και το βιογραφικό του συγκεκριμένου κυρίου: «διατέλεσε αντιπρόεδρος της Lehman Brothers, και Διευθυντής Μηχανογράφησης της Ασπίς Πρόνοια όπου ασχολήθηκε με διαχείριση συμβολαίων και προμηθειών.»

Από όπου πέρασε έσπειρε την καταστροφή και για αυτό τον καλούμε να απαντήσει είναι, για το πώς θα πληρωθούν οι ασφαλισμένοι στην «Ασπίς» ή το πως θα επανέλθει η χώρα από καταστροφή που μας έφερε η Lehman Brothers  και ας αφήσει τις παραπλανητικές ερωτήσεις για να μην ασχολούμαστε με τα καμώματα του. Και επειδή εμείς δεν αποφεύγουμε……

Απαντάμε λοιπόν: το νερό μας το παρέχει η κοινωνία που στέκεται δίπλα μας επί τρία χρόνια τώρα και αν μαζεύαμε  ένα μπουγέλο από την κάθε οικογένεια που έχει σταθεί δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα φτάνει για να βγουν πάρα πολλά προϊόντα. Όσο για το ρεύμα έχουμε απαντήσει και παλιότερα για το ποιο είναι το σκεπτικό μας και ότι όλες οι ενέργειες μας είναι στην κατεύθυνση της νομιμοποίησης και δεν έχουμε σκοπό να μην πληρώνουμε αλλά αντίθετα να έρχεται ο λογαριασμός στο όνομα της επιχείρησης και να πληρώνουμε κανονικά! πράγμα που δεν θέλει ο εν λόγο «κύριος» για αυτό και δεν το βάζει σαν πρόταση. Όταν λέμε κανονικά εννοούμε ότι πληρώνουμε, πράγμα που δεν κάνουν τα αφεντικά του εν λόγο «κυρίου».

Όσων αφορά τα πόσα άτομα συμμετέχουν, ας ψάξει ο εν λόγο «κύριος» στο μητρώο της κοινωνικής οικονομίας για να έχει ιδία γνώμη, και να μην κάνει τράκα πληροφόρηση από ανυπόστατες πηγές. Ας κάνει μια δουλειά καλά επιτέλους, που να αξίζει και τον κρατικό μισθό του. Πρέπει να ξέρει πως μέσα στον χώρο λειτουργεί σταθμός μεταφόρτωσης  υλικών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες, και Εργατικό Ιατρείο όπου δημιουργήθηκε με την συμβολή του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης και της ΒΙΟ.ΜΕ. για να καλύψει ανάγκες τόσο των ανασφάλιστων εργαζομένων όσο και της κοινωνίας που  περικλείει το εργοστάσιο. Όταν κάνουν μια πρόταση για κλείσιμο της προσπάθειας των εργαζομένων να ξέρουν ότι θα βρουν απέναντι τους την κοινωνία που έχει στηρίξει τις δομές αυτές .

Ζητάμε και από τον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη να απαντήσει στα ερωτήματα για να αποδείξει ¨το καινούριο¨ που επικαλείται ότι αντιπροσωπεύει. Ποιο ακριβός είναι το καινούριο;

Η απαγόρευση της κοινωνίας να απαιτεί λύση στα προβλήματα της συμμετέχοντας; Η απαίτηση να κλείνουν μονάδες παραγωγής γιατί δεν το εγκρίνουν τα αφεντικά μας; Και ποιοι ακριβός θα δίνουν την λύση στην ανεργία όταν θα συμμετέχει ή θα αναλάβει την κυβέρνηση; Αν θέλει να μας πει (προτού ζητήσει την ψήφο μας) την πρόταση του για  την ανεργία. Δεν φανταζόμαστε να πει αφηρημένα ότι στοχεύει σε επενδύσεις όπως έλεγαν και οι προκάτοχοι του και έκαμαν φιέστες όταν επενδύθηκαν μόλις τρία εκατομμύρια σε φαρμακοβιομηχανία. Δεν φανταζόμαστε να πει ότι στοχεύει στις επενδύσεις διεθνές κεφαλαίου καταστρέφοντας την αξία της  εργατικής δύναμης.  Γιατί αν στοχεύει σε όλα αυτά να μας  το πει για να πάρει την περπατημένη των παλαιών  πολιτικών και να πάει στο καλό πριν τον στείλουμε ακόμη παραπέρα.

Επίσης απαιτούμε  από την κυβέρνηση να δώσει λύση στην λειτουργία του εργοστασίου άμεσα για να πάψου να έχουν λόγο τα φερέφωνα του κεφαλαίου.

Ζητάμε από τις οργανώσεις αλληλέγγυας οικονομίας , από κάθε εμπλεκόμενο στην κοινωνική και συνεργατική οικονομία, από εγχειρήματα συνεργατισμού και από όλους αυτούς που επί τρία χρόνια τώρα, επικαλούνται ότι βρίσκονται δίπλα στην προσπάθεια των εργαζομένων στην ΒΙΟ.ΜΕ. να στηρίξουν την προσπάθεια μας και όχι μόνο αυτό, αλλά να απαντήσουν με σκληρό τρόπο στην εμμονή του εν λόγο «κυρίου» και να τον στείλουν μια και καλή από εκεί που έχει έρθει.

ΣΥΡΙΖΑ: Η αντιπολίτευση στοχοποιεί ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

"Στην προσπάθειά της να σερβίρει το ξαναζεσταμένο πιάτο της κινδυνολογίας, η αντιπολίτευση φτάνει στο σημείο να στοχοποιήσει ακόμα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας" αναφέρει σε ανακοίνωσή του το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τις δηλώσει του Πρ. Παυλόπουλου την Τρίτη για το νόμισμα και την οικονομία.

Παράλληλα στην ίδια ανακοίνωση σημειώνει ότι "δεν μας προκαλεί πλέον καμία έκπληξη, ούτε η ανεύθυνη και μικροπολιτική στάση της ΝΔ που επενδύει στην καταστροφή, ούτε βέβαια η στάση του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού που ακολουθούν ασθμαίνοντας τη ΝΔ.  Τέτοιες κινήσεις μαρτυρούν μόνο πανικό".

"Διαστρεβλώνουν ακόμα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας" δήλωσε η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Ράνια Σβίγκου, μέσω twitter, σχετικά με τα όσα είπε ο Κ.Μητσοτάκης για τις δηλώσεις του ΠτΔ. Η ίδια δεν παρέλειψε να τονίσει ότι "βρίσκονται σε σύγχυση και πανικό".

Παράλληλα, επίθεση στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας για το ίδιο θέμα εξαπέλυσε και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης.

«Η σπουδή του Κυρ. Μητσοτάκη να μεμφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διαστρέφοντας τις δηλώσεις του, δείχνει και πάλι τους δεσμούς ΝΔ - διαπλοκής» έγραψε στον λογαριασμό του στο twitter ο κ. Παπαδημούλης.