ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΗ ΜΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑΔΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ: ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΕΒΑΣΤΗ Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ!

 Να γίνει σεβαστή από όλους η βούληση του ελληνικού λαού, όπως εκδηλώθηκε στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου και να διακοπεί η μνημονιακή πορεία «καταστροφής και υποδούλωσης», το «πρόγραμμα δολοφονίας της Ελλάδας» και «εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού».

 Αυτό ζητούν, με δραματική έκκλησή τους προς τον ελληνικό λαό και τους λαούς όλου του κόσμου, ο Μίκης Θεοδωράκης, o δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης, , ο συνταγματολόγος Δημήτρης Μπελαντής και δεκάδες γνωστές προσωπικότητες της κοινωνικής δράσης, της ακαδημαϊκής διδασκαλίας, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής στην Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο. , την οποία υπογράφουν εκτός του Μίκη, ο ομότιμος Καθηγητής του ΕΜΠ, Βένιος Αγγελόπουλος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ο καρδιολόγος Γιώργος Βήχας, μέλος του ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, εκ των εμπνευστών και πρωτεργατών του Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας, η Κατερίνα Θανοπούλου, εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ο εκδότης της εφημερίδας «Αντιφωνητής» της Θράκης Κώστας Καραίσκος, ο Γεώργιος Κασιμάτης, ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, ιδρυτικό μέλος και επίτιμος Πρόεδρος της Διεθνούς ‘Ενωσης Συνταγματικού Δικαίου, πρώην νομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, ο Παπα-Αντρέας Κεφαλογιάννης από τα Ανώγεια της Κρήτης, ο Στάθης Κουβελάκης,  Καθηγητής στο King’s College του Λονδίνου, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βουλευτής Αμμοχώστου Νίκος Κουτσού, ένας εκ των δύο Κυπρίων βουλευτών που αντιτάχθηκαν μέχρι τέλους στην ψήφιση των Μνημονίων στην Κύπρο, ο αντιπρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ Μάριος Κρητικός, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, συντονιστής της «Πρωτοβουλίας των Δελφών» και μέλος της συντακτικής επιτροπής της διεθνούς επιθεώρησης για την αυτοδιαχείρηση «Utopie Critique» («Κριτική Ουτοπία»), ο οικονομολόγος και συγγραφέας Σπύρος Λαβδιώτης, πρώην στέλεχος της Κεντρικής Τράπεζας του Καναδά, το στέλεχος του ΠΑΚ και πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Λευτέρης Κωνσταντινίδης, ο Γιάννης Μαύρος, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα, ο σκηνοθέτης Γιώργος Μουστάκης, ο δικηγόρος Δρ. Συνταγματικού Δικαίου Δημήτρης Μπελλαντής, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, η οικονομολόγος Μαρία Νεγρεπόντη-Δεληγιάννη, τρεις φορές εκλεγείσα Πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, συνεργάτης του ΟΟΣΑ και βραβευθείσα από πληθώρα διεθνών οργανισμών, ο οικονομολόγος-ερευνητής Παναγιώτης  Παντελίδης, ο αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης Δημήτρης Πατέλης, η Καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο Ελένη Πορτάλιου, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ο σκιτσογράφος Στάθης, ο Πρέσβης Θέμος Στοφορόπουλος, ο δημοσιογράφος Μιχάλης Στυλιανού, διευθυντής της ελληνικής εκπομπής της Γαλλικής Ραδιοφωνίας κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, οι συγγραφείς Γιάννης Σχίζας και Φώτης Τερζάκης, ο δικηγόρος Βαγγέλης Τσεκούρας και ο φυσικός Στάθης Χαμπίμπης.

Η υπογραφή της έκκλησης συμπίπτει με τον εορτασμό των γενεθλίων του ‘Ελληνα μουσικοσυνθέτη, ελληνικού και παγκόσμιου συμβόλου αντίστασης.

 Η άμεσα εκδηλωμένη βούληση του ελληνικού λαού υπερέχει, κατά τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά και του ευρωπαϊκού δικαίου, οποιωνδήποτε αντίθετων αποφάσεων κυβέρνησης,  Βουλής και ΕΕ και μπορεί να αλλάξει μόνο με νέο δημοψήφισμα, υπογραμμίζεται στην έκκληση. Ο σεβασμός του ‘Όχι του ελληνικού λαού, ακόμα ισχυρότερου αφού δόθηκε σε περιβάλλον τρομοκρατίας και οικονομικού πολέμου, είναι ο μόνος δρόμος για να διασωθεί η εμφύλια ειρήνη στην Ελλάδα και η δημοκρατία στην Ελλάδα και την Ευρώπη.  

Στην έκκληση υποστηρίζεται ότι το πρόγραμμα που εφαρμόζεται από το 2010, παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα, το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο. Προκάλεσε ήδη τη μακράν μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην Ευρώπη μετά το 1945. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως «πειραματόζωο», για να δοκιμασθούν οι μέθοδοι καταστροφής του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Για να διατηρηθούν οι πιο βασικοί όροι ηθικής και υλικής επιβίωσης του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους, υποστηρίζουν οι υπογράφοντες, αυτό το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί, κατά προτίμηση σε  συμφωνία με τις άλλες χώρες της ΕΕ, ή, αν αυτό δεν είναι δυνατό, μονομερώς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να σωθεί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός.  

Οι υπογράφοντες προειδοποιούν ότι η νέα συμφωνία, που συνομολογήθηκε με «εξευτελιστικούς» και «παράνομους» τρόπους, όπως τους χαρακτηρίζουν, θα οδηγήσει σε αρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, περιλαμβανομένων των πρώτων κατοικιών, της γης των αγροτών και των τραπεζών.

 Το κείμενο της έκκλησης επικρίνει σφόδρα την κυβέρνηση γιατί ενεργεί μετά το δημοψήφισμα, ωσάν να είχαν ψηφίσει «Ναι» οι ‘Ελληνες και γιατί, αντί να οργανώνει την άμυνα της χώρας, ενσταλάσσει  «αποθάρρυνση», «φόβο» και «πανικό» στον ελληνικό λαό. Επικρίνει τα δύο κόμματα που κυβερνούν, επαγγελθέντα τη διακοπή του μνημονιακού προγράμματος, γιατί επί τρία χρόνια και μέχρι την τελευταία στιγμή, ούτε ετοιμάστηκαν, ούτε προετοίμασαν τον ελληνικό λαό και τη χώρα για το πολύ πιθανό ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης.   

 Οι υπογράφοντες καλούν τον ελληνικό λαό, σε μια από τις πιο δραματικές στιγμές της ιστορίας του «να μην το βάλει κάτω, να μη χάσει το θάρρος και την ευθυκρισία» του. Θυμίζουν ότι οι πατεράδες και οι παπούδες των σημερινών Ελλήνων άντεξαν, επιβίωσαν, αντιστάθηκαν και νίκησαν και στη γερμανική κατοχή του 1941-44 και στη φοβερή πείνα του 1941-42. Εκφράζουν την βεβαιότητα ότι το «φιλότιμο και ο πατριωτισμός των Ελλήνων» θα υπερισχύσουν τελικά του φόβου και ότι η Ελλάδα, η Δημοκρατία και η Δημοκρατική Ευρώπη θα νικήσουν.

Οι υπογράφοντες παροτρύνουν τους ‘Ελληνες πολίτες «να οργανωθούν και να παλέψουν άμεσα για να βοηθήσουν τους πιο αδύνατους να αντιμετωπίσουν την πείνα, την αρρώστια, την ανέχεια, για να στηρίξουμε την αξιοπρέπεια των ανθρώπων…, να βάλουν πλάτη για να μη διαλυθούν, από το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, οι πιο βασικές λειτουργίες της κοινωνίας και του κράτους…να αντισταθούν, όπου μπορούν και όπως μπορούν, στην επιβολή των νέων αντιλαϊκών μέτρων» Καλούν τον ελληνικό λαό «να βγάλει τα οδυνηρά αλλά αναγκαία συμπεράσματα από την εμπειρία του και να οικοδομήσει ένα σοβαρό και αξιόπιστο μέτωπο αντίστασης, να μην ξαναεμπιστευτεί τυφλά αυτοσχέδιους σωτήρες, τυχοδιώκτες και καιροσκόπους».

Τέλος, η έκκληση απευθύνεται στους λαούς όλου του κόσμου καλώντας τους «να συνειδητοποιήσουν ότι ο δικός μας αγώνας είναι και δικός τους. Απευθύνεται ιδιαίτερα «στους Ευρωπαίους που συμπαραστάθηκαν στους ‘Ελληνες κατά τη διάρκεια της μαύρης περιόδου της στρατιωτικής δικτατορίας» και τους ζητά «να εμποδίσουν τώρα το πραξικόπημα που οργανώνουν οι κυβερνήσεις τους, μαζί με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, υπό την καθοδήγηση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, για να επιβάλλουν τη δικτατορία των Πιστωτών στην Ελλάδα σήμερα, σε όλη την Ευρώπη αύριο!»

 Οι δυνάμεις που σχεδίασαν και μετατρέπουν τώρα μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Ιράκ ή Λιβύη με «οικονομικούς βομβαρδισμούς», καταλήγει η έκκληση, «αν επικρατήσουν, θα καταστρέψουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μπροστά στον νέο ολοκληρωτισμό των «Αγορών», το ίδιο, αν όχι περισσότερο επικίνδυνο από τους ολοκληρωτισμούς των δεκαετιών του 1930 και του 1940, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ενωθούμε και να πολεμήσουμε..Αύριο κινδυνεύει να είναι πολύ αργά για όλη την Ευρώπη, για όλη την ανθρωπότητα», καταλήγει η έκκληση (Το μέιλ επικοινωνίας των υπογραφόντων την έκκληση είναι defend.democracy.in.Greece@gmail.com)

Ολόκληρο το κείμενο της έκκλησης έχει ως εξής

Nα υπερασπιστούμε το ‘Όχι του ελληνικού λαού!

Να υπερασπιστούμε την πατρίδα και τη δημοκρατία!

Στις 5 Ιουλίου, ο ελληνικός λαός απέρριψε, με συντριπτική πλειοψηφία, το τελεσίγραφο των Πιστωτών, που ενεργούν ως ανελέητοι αποικιοκράτες και καταστροφείς της χώρας μας. Ζήτησε την διακοπή της μνημονιακής πορείας καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, αποικιοποίησης της Ελλάδας, που ξεκίνησε τον Μάιο 2010.

Αυτό το ‘Όχι, που άφησε κατάπληκτη όλη την ανθρωπότητα, δόθηκε στις πιο δύσκολες συνθήκες, συνθήκες τρομοκρατίας από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, απειλών και εκβιασμών από τις ισχυρότερες διεθνείς δυνάμεις και αρχόμενου οικονομικού πολέμου, που οδήγησε στο κλείσιμο των τραπεζών. Είναι εφάμιλλο των μεγάλων ‘Όχι της ιστορίας μας, όπως τα ‘Οχι του 1821, του 1940, του 1941-44 και πολλών άλλων, με τα οποία ο ελληνικός λαός διατήρησε την αξιοπρέπεια, τον πολιτισμό και τις πιο βασικές ηθικές προϋποθέσεις της ύπαρξής του ως συγκροτημένο έθνος.

Σύμφωνα με τις πιο βασικές αρχές του πολιτεύματός μας, αυτό το ‘Όχι υπερέχει όλων των αποφάσεων της κυβέρνησης και της Βουλής. ‘Όλα τα ελληνικά κρατικά όργανα  και τα ευρωπαϊκά, οφείλουν να το σεβαστούν, πόσο μάλλον που απολύτως τίποτα δεν μεταβλήθηκε από τις συνθήκες που επικρατούσαν στις 5 Ιουλίου (αν κάτι έγινε είναι ότι επιδεινώθηκαν οι όροι που επιβάλλουν οι Δανειστές στον ελληνικό λαό).

Η απόφαση ενός δημοψηφίσματος αλλάζει μόνο με άλλο δημοψήφισμα. Η τήρηση αυτών των κανόνων, ο σεβασμός της άμεσης έκφρασης της βούλησης του ελληνικού λαού και της ουσίας του πολιτεύματός μας, δεν είναι μόνο ένα σοβαρό νομικό,  πολιτικό και οικονομικό θέμα. Είναι η βασικότερη προϋπόθεση για τη διατήρηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Είναι ο μόνος δρόμος για να διατηρηθεί η ειρήνη στην ελληνική κοινωνία.

Είναι επιπλέον ο μόνος δρόμος για να εξασφαλισθεί η ηθική και υλική μας επιβίωση, για να επιζήσει η Ελλάδα ως κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ταυτότητα. Τα τελευταία πέντε χρόνια αποδείχθηκε, με τον πιο απόλυτο και τραγικό τρόπο, ότι τα προγράμματα αυτά, που επιβλήθηκαν από την Τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ)  στον ελληνικό λαό (με τη συγκατάθεση ελληνικών κυβερνήσεων που παραβίασαν μαζικά το Σύνταγμα, την βούληση των εκλογέων, το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο), δεν οδήγησαν παρά στη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή που σημειώθηκε στην Ευρώπη μετά το 1945. Είναι προγράμματα δολοφονίας της χώρας μας!

Η συνέχιση του προγράμματος αυτού επί μιας χώρας που έχει ήδη υποστεί πρωτοφανή καταστροφή θα την οδηγήσει σε πλήρη αποσύνθεση και διάλυση σε όλα τα επίπεδα. Ούτε άλλωστε αυτοί που ψήφισαν στη Βουλή τα απάνθρωπα μέτρα που επιβάλλει η τελευταία, έκδηλα παράνομη και αντισυνταγματική «συμφωνία», δεν επικαλέστηκαν πειστικά κάποιο πλεονέκτημά της. Το μόνο τους επιχείρημα είναι «δεν έχουμε άλλη λύση, πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, να παραδοθούμε». Ουσιαστικά, μας ζητάνε να αυτοκτονήσουμε ως χώρα και ως λαός.

Ο ελληνικός λαός, όλοι οι ‘Ελληνες πολίτες και η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολούθησαν εμβρόντητοι όσα συνέβησαν μετά το δημοψήφισμα. Ακόμα και σήμερα το μυαλό του ανθρώπου δυσκολεύεται να καταλάβει πως, μια κυβέρνηση που ζήτησε και πήρε, μια συντριπτική εντολή αντίστασης από τον ελληνικό λαό άρχισε, ουσιαστικά μόλις έκλεισαν οι κάλπες, να ενεργεί ωσάν να είχε κερδίσει το Ναι. Δυσκολεύεται να καταλάβει πως, πέντε μέρες αργότερα, και χωρίς να έχει αλλάξει απολύτως τίποτα στις συνθήκες που επικρατούσαν στις 5 Ιουλίου, συνομολόγησε με εξευτελιστικές διαδικασίες, μια ταπεινωτική και καταστροφική για την Ελλάδα «συμφωνία». Μια «συμφωνία» που δεν τόλμησε να υποβάλλει στη Βουλή για κύρωση, όπως ορίζει το Σύνταγμα, αλλά υπέβαλε για ψήφιση, όπως έκανε και τον Μάη του 2010 η τότε κυβέρνηση, ένα νομοσχέδιο που βάφτισε «συμφωνία», όπως τότε το βάφτισαν «Μνημόνιο». Ο εξευτελισμός της Ελλάδας και του Συντάγματος ολοκληρώθηκε συμβολικά με τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του νόμου με τα μέτρα, που ψήφισε η Βουλή, με τοποθετημένο πάνω από τον νόμο και από το όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας ανυπόγραφου, χωρίς να έχει ψηφιστεί από τη Βουλή, του κειμένου της «συμφωνίας στα αγγλικά και ελληνικά», δίκην πίνακα εντολών ανώτερης εξουσίας.

Στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να εξηγήσει τις οβιδιακές της μεταμορφώσεις, η κυβέρνηση έγινε τώρα ο κύριος προπαγανδιστής όλων των επιχειρημάτων του Ναι. Ενσταλλάσει η ίδια τον φόβο και τον πανικό στους ‘Ελληνες πολίτες. ’Εβαλε το κύρος που της έδωσε η προηγούμενη, αντιμνημονιακή στάση της, αλλά και το κύρος μιας αριστεράς, που έδωσε στο παρελθόν ηρωϊκούς αγώνες, στην υπηρεσία δυνάμεων που θέλουν να διαλύσουν το ηθικό του ελληνικού λαού, να τον πείσουν ότι το κράτος του είναι τελείως ανίσχυρο, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να παραδώσει αμαχητί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία του στους Πιστωτές και να ελπίσει στο έλεός τους. ‘Ελεος που, όπως έμαθαν οι ‘Ελληνες, με τίμημα τη διάλυση της χώρας μας την τελευταία πενταετία, δεν υπάρχει καν.

Αυτά που λέει σήμερα η κυβέρνηση, τα έλεγαν πριν το δημοψήφισμα οι χρεωκοπημένοι πολιτικοί και τα κόμματα που φέρουν την ιστορική ευθύνη της διάλυσης και υποδούλωσης της Ελλάδας. Οι ‘Ελληνες τα αγνόησαν, δίνοντας στην κυβέρνησή τους το ‘Όχι που ζήτησε, αλλά δεν ξέρουμε αν ήθελε. Το να επαναλαμβάνει όμως, ο ίδιος ο «αρχηγός» των αντιμνημονιακών τέτοια επιχειρήματα, γεμίζει φόβο, αμφιβολίες και σύγχυση την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Στα άμεσα, υλικά και αντικειμενικά αποτελέσματα της συνθηκολόγησης, προστίθεται η ηθική αποσύνθεση του έθνους, η κατάρρευση του ηθικού, της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησής του!

Λέει βέβαια ο Πρωθυπουργός, όπως και οι προκάτοχοί του: «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Αυτό δεν είναι αλήθεια. Θα ήταν αξιόπιστο ένα τέτοιο επιχείρημα, μόνο αν στη μάχη για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της πατρίδας του, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είχε χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα που διέθετε η Ελλάδα, όπλα που δεν χρησιμοποίησε και επιμελώς απέκρυψε. ‘Όταν έχεις λαό αποφασισμένο πίσω σου, πάντα υπάρχει εναλλακτική λύση! Και πάντως, ο πρώτος υπεύθυνος και αρμόδιος να οργανώσει την άμυνα του κράτους και του λαού μας που δέχονται επίθεση και πόλεμο - και επίθεση και πόλεμο δέχονται οι ‘Ελληνες και το κράτος τους εδώ και πέντε χρόνια- είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση. Αυτοί πρέπει να ενθαρρύνουν, όχι να πανικοβάλλουν. Να βάλουν στην υπηρεσία του απειλούμενου κράτους και λαού όλα τα μέσα στη διάθεσή τους. Και όχι βέβαια να διατάσσουν έμφοβοι αποστρατεία του λαού και του κράτους τη στιγμή της εχθρικής επίθεσης!

Γιατί άλλωστε επί δυόμισυ χρόνια, από τις εκλογές του 2012 μέχρι τις εκλογές του 2015, ο Πρωθυπουργός και τα κόμματα που κυβερνούν δεν προετοιμάστηκαν για το πολύ πιθανό ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης με τους πιστωτές; Γιατί δεν το έκαναν ούτε όταν φάνηκε καθαρά ότι δεν επρόκειτο να προκύψει τίποτα από τις διαπραγματεύσεις; Γιατί ξόδεψαν τα κρατικά αποθεματικά για να διατηρήσουν πέντε μήνες μια παρωδία «διαπραγματεύσεων»; Γιατί παραπλανούσαν και καθησύχαζαν τον ελληνικό λαό πριν και μετά τις εκλογές, αντί να τον προετοιμάζουν; Γιατί, όχι μόνο δεν αναζήτησαν χρηματοδοτική βοήθεια διεθνώς, εκτός ΕΕ, αλλά και την απέκλεισαν με επανειλημμένες δηλώσεις τους; Ποιών τις διαβεβαιώσεις αφρόνως εμπιστεύτηκαν; Για ποιον ακριβώς λόγο ευχαριστούν τώρα τις Ηνωμένες Πολιτείες; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα αμείλικτα ερωτήματα που τους θέτει ο Λαός και η Ιστορία.

Καλούμε τον ελληνικό λαό, αυτές τις τραγικές στιγμές της ιστορίας μας, να μη το βάλει κάτω, να διατηρήσει το θάρρος και την ευθυκρισία του. Να μην επιτρέψει να του σπάσουν ξανά την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του, την εμπιστοσύνη του στις αστείρευτες, ιστορικά αποδεδειγμένες δυνάμεις του. Να μη λυγίσει.

Οι πατεράδες και οι μανάδες μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας έζησαν τη γερμανική κατοχή. ‘Εζησαν την πείνα του 1941. Επιβίωσαν όμως, αντιστάθηκαν και νίκησαν τον κατακτητή. ‘Ετσι θα γίνει και τώρα.

Καλούμε τους ‘Ελληνες πολίτες να οργανωθούν και να παλέψουν άμεσα για να βοηθήσουν τους πιο αδύνατους να αντιμετωπίσουν την πείνα, την αρρώστια, την ανέχεια, για να στηρίξουμε την αξιοπρέπεια των ανθρώπων.  Να συνδράμουμε πρώτα από όλα αυτούς που δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα στα σπίτια τους, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, τα φάρμακα που χρειάζονται!

Καλούμε τους ‘Ελληνες πολίτες να βάλουν πλάτη για να μη διαλυθούν, από το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, οι πιο βασικές λειτουργίες της κοινωνίας και του κράτους.

Τους καλούμε να αντισταθούν, όπου μπορούν και όπως μπορούν, στην επιβολή των νέων αντιλαϊκών μέτρων. Αυτή η χώρα είναι δική μας. Δεν θα την παραδώσουμε.

Καλούμε τον ελληνικό λαό να βγάλει τα οδυνηρά αλλά αναγκαία συμπεράσματα από την εμπειρία του και να οικοδομήσει ένα σοβαρό και αξιόπιστο μέτωπο αντίστασης, να μην ξαναεμπιστευτεί τυφλά αυτοσχέδιους σωτήρες, τυχοδιώκτες και καιροσκόπους. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο εθνικό και λαϊκό καθήκον σήμερα από τη διακοπή του συνολικού δανειακού προγράμματος καταστροφής και υποδούλωσης της χώρας. Είναι προτιμότερο η διακοπή αυτή να γίνει συμφωνημένα, από κοινού με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης. Αν δεν μπορεί όμως να γίνει έτσι, πρέπει να γίνει μονομερώς. Δεν έχουμε άλλο  δρόμο για να σωθούμε, ούτε την πολυτέλεια για καινούριες αυταπάτες! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να σωθεί η Ελλάδα από ολοκληρωτική καταστροφή, να σωθεί με δυνάμεις ικανές να κρατήσουν τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας και τον πολυτιμότερο θησαυρό που έχει, το ζωντανό κεφάλαιο των νέων, που χάνεται σήμερα στον δρόμο της μετανάστευσης.

Για να μπορέσει να γίνει αυτό, χρειάζεται η καθολική κινητοποίηση του ελληνικού λαού, χωρίς ιδιοτέλειες, μικροκομματισμούς, εύκολα συνθήματα και καιροσκοπισμούς. Χρειάζεται η  αναζήτηση ερεισμάτων και συμμαχιών σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, χωρίς αποκλεισμούς. Χρειάζεται θάρρος, ανιδιοτέλεια και σοβαρότητα. Καταστραφήκαμε από τα εύκολα συνθήματα, τους πολιτικαντισμούς, τις κραυγές χωρίς περιεχόμενο, τους τυχοδιώκτες, την καιροσκοπική εκμετάλλευση της τραγωδίας του λαού μας. Χρειαζόμαστε επιστημονικά άρτια επεξεργασία των εναλλακτικών, πλατιά και σοβαρή συζήτηση στην ελληνική κοινωνία και στους ‘Ελληνες του εξωτερικού για τις λύσεις που έχουμε και το που πάμε ως έθνος.

Ο Δαυίδ μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ. Αλλά πρέπει να είναι πιο σοβαρός, πειθαρχημένος και έξυπνος από τον Γολιάθ. Σήμερα, ο ελληνικός λαός πληρώνει πανάκριβο, τεράστιο τίμημα, όπως και τόσες άλλες φορές στην ιστορία του, γιατί οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις και τα δύο κόμματα που κυβερνούν, ακριβώς γιατί επαγγέλθηκαν τη διακοπή της μνημονιακής πορείας, δεν έπραξαν το καθήκον τους, δεν προετοιμάστηκαν και δεν προετοίμασαν το λαό, κινήθηκαν συχνά με πνεύμα καιροσκοπισμού και μικροκομματισμού, εμπιστεύτηκαν διαβεβαιώσεις και συμβουλές ξένων, που σε όλη την ιστορική διαδρομή μας απέδειξαν ότι δεν είναι φίλοι μας.

Η πατρίδα μας δεν κινδύνευσε όταν ο λαός, ενωμένος σε μια γροθιά, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία και την προκοπή του. Κινδύνευσε πάντα και καταστράφηκε συχνά, όταν οι δυνάμεις της ξένης εξάρτησης πήραν το πάνω χέρι.

 Καλούμε ιδιαίτερα τα κοινωνικά στρώματα που κατάφεραν, μέσα στον καιρό της κρίσης, να διατηρήσουν παρόλα αυτά κάποιες καταθέσεις και κάποια εχέγγυα υλικής άνεσης και ασφάλειας, να συνειδητοποιήσουν ότι παίζουν με τον φόβο τους για το τι μπορεί να σημαίνει μια σύγκρουση, αλλά δεν τους λένε τι θα συμβεί αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία της χώρας. Σίγουρα, κάθε άμυνα, κάθε αντίσταση, κάθε αγώνας είναι σύγκρουση με τις ισχυρότερες δυνάμεις της καταστροφής και της υποδούλωσης. Σίγουρα, κάθε σύγκρουση έχει κινδύνους για τους αγωνιστές. ‘Ερχονται όμως στη ιστορία στιγμές που η σύγκρουση γίνεται  απαραίτητη για να σωθεί η πατρίδα, ο λαός, ο πολιτισμός του και οι επόμενες γενηές. Για να σωθεί η αξία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Σε κάθε αγνό αγώνα, οι αγωνιστές κλείνουν τα αυτιά τους και στους ευχάριστους και στους τρομοκρατικούς ήχους των σειρήνων του κατακτητή.

‘Ένα από τα πιο απάνθρωπα όπλα που χρησιμοποιούν σήμερα οι κάθε είδους κατακτητές είναι η «συντεταγμένη χρεωκοπία», που συνήθως ψευδεπίγραφα ονομάζεται «βοήθεια αλληλεγγύης». Είναι από τα πιο απάνθρωπα όπλα, γιατί εξαρθρώνει ολοκληρωτικά ένα λαό και τις επόμενες γενηές του. Το όπλο αυτό, που χρησιμοποιούν κατά του ελληνικού λαού από το 2010, οδηγεί στον πλήρη αφανισμό της Ελλάδας ως εθνικού κράτους, ως κοινωνίας, ως ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητας, μαζί με τις επόμενες γενηές της. Αυτή τη χρεοκοπία μας έχουν επιβάλλει σήμερα, αυτήν έχουμε και αυτή συμφώνησε η σημερινή μας πολιτική ηγεσία με τους δανειστές μας να συνεχίσουν και να διαιωνίσουν. Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να το επιτρέψει.

Αν οι πιστωτές νικήσουν, θα τα πάρουν όλα κι από αυτούς που σήμερα κάτι διαθέτουν. Η Κυρία Μέρκελ μόνο τον θεσμό της δουλείας δεν έχει δοκιμάσει να εφαρμόσει στη χώρα μας. Ίσως βέβαια κι αυτό έγινε γιατί πέτυχε να επιβάλλει τα «ισοδύναμά» του. ‘Οσοι διαθέτουν ακόμα κάτι από τις οικονομίες και τον ιδρώτα τους, όσοι ‘Ελληνες έχουν επιχειρήσεις, μικρές, μεσαίες ή μεγάλες, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι θα φύγουν από τα ελληνικά χέρια τους, ότι σκοπός των δανειστών είναι να περάσουν αυτές και ολόκληρη η αγορά στα χέρια των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του κερδοσκοπικού χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η επιβολή αυτής της συμφωνίας και μάλιστα η εφαρμογή της από μια κυβέρνηση που μιλά στο όνομα της αριστεράς, συνιστά πλήρη κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, στην πιο ακραία του μορφή. Συνιστά ολοσχερή κατάργηση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, απαξίωση των ήδη πληγέντων μεσαίων στρωμάτων, καταστροφή αγροτών και ανέργων.

Η προστασία του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η κοινωνική και οικονομική αναδιανομή δεν είναι μια πολυτέλεια. Είναι η πιο απόλυτη, η πιο ζωτική προϋπόθεση για τη σωτηρία της πατρίδας. Το έθνος, η πατρίδα  δεν είναι αφηρημένες έννοιες, ταυτίζονται με τον ζωντανό, υπαρκτό ελληνικό λαό που μοχθεί και αγωνίζεται. Ούτε μπορεί να υπάρχει έθνος και πατρίδα χωρίς τον λαό και χωρίς την αξιοπρέπειά του. Ούτε φυσικά μπορεί να ταυτίζεται η Ελλάδα με μια ολιγαρχία, άρρηκτα συνδεδεμένη με ξένα συμφέροντα.

Η παράδοση της κρατικής κυριαρχίας στην ηγεσία της ευρωζώνης και το ΔΝΤ είναι ο τόπος συνάντησης της ντόπιας «ελίτ» με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Είναι το σχέδιο εκχώρησης της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, του τραπεζικού τους συστήματος, των πρώτων κατοικιών τους, που ήδη αίρεται η προστασία τους, ακόμα και της γης των αγροτών στους δανειστές. Είναι το σχέδιο της πλήρους φτωχοποίησης, της εξαθλίωσης και του εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού.

Είμαστε βέβαιοι ότι το φιλότιμο και ο πατριωτισμός των Ελλήνων θα νικήσουν τη βαθειά απογοήτευση και την αποθάρρυνση που είναι τόσο φυσικό να νοιώθουμε όλοι μας τώρα. Οι Πιστωτές είναι άλλωστε τόσο ανελέητοι, που δεν μας αφήνουν κανένα άλλο περιθώριο, αν θέλουμε να επιβιώσουμε, ως άτομα και ως λαός.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους λαούς του κόσμου και τους καλούμε να συνειδητοποιήσουν ότι ο δικός μας αγώνας είναι και δικός τους. Να καταλάβουν το είδος των δυνάμεων που αντιμετωπίζουμε και που διάλεξαν την Ελλάδα ως πειραματόζωο.

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους Ευρωπαίους που συμπαραστάθηκαν στους ‘Ελληνες κατά τη διάρκεια της μαύρης περιόδου της στρατιωτικής δικτατορίας και τους ζητάμε να εμποδίσουν τώρα το πραξικόπημα που οργανώνουν οι κυβερνήσεις τους, μαζί με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, υπό την καθοδήγηση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, για να επιβάλλουν τη δικτατορία των Πιστωτών στην Ελλάδα σήμερα, σε όλη την Ευρώπη αύριο!

Οι δυνάμεις που σχεδίασαν και μετατρέπουν τώρα μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Ιράκ ή Λιβύη με «οικονομικούς βομβαρδισμούς», αν επικρατήσουν, θα καταστρέψουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μπροστά στον νέο ολοκληρωτισμό των «Αγορών», το ίδιο, αν όχι περισσότερο επικίνδυνο από τους ολοκληρωτισμούς των δεκαετιών του 1930 και του 1940, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ενωθούμε και να πολεμήσουμε. Πρέπει να το κάνουμε τώρα.  Αύριο κινδυνεύει να είναι πολύ αργά για όλη την Ευρώπη, για όλη την ανθρωπότητα.

Η Ελλάδα θα νικήσει, η Δημοκρατία θα νικήσει, η δημοκρατική Ευρώπη θα νικήσει!

Αθήνα, 29 Ιουλίου 2015

Η ΜΑΝΤΑΜ ΣΟΥΣΟΥ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

της  Ελένης Πορτάλιου

Η ηρωϊδα του μυθιστορήματος και θεατρικού έργου του Δημήτρη Ψαθά συμπυκνώνει όλα τα σουσούμια του ψωροφαντασμένου μικροαστισμού, που ανάγει - αυτογελοιοποιούμενος - την περιφρόνηση σε όσους θεωρεί basse classe και την αντιγραφή της  συμπεριφοράς των πλουσίων, σε διαβατήριο κοινωνικής ανόδου. 74 χρόνια μετά  αποδεικνύεται ότι ο τύπος ανθρώπου που ενσαρκώνει η Μαντάμ Σουσού κακώς αποδόθηκε  σε γυναικείο πρόσωπο - βλέπετε η φεμινιστική προσέγγιση ήταν τότε περιθωριακή. Σήμερα, εκατοντάδες άρρενες του δημόσιου βίου, βουλευτές, πολιτευτές και δημοσιογράφοι σουσουδίζουν ασύστολα από τα τηλεπαράθυρα των καναλιών και το βήμα της Βουλής, συναγωνιζόμενοι σε απαξιωτικές κατηγορίες για τους «συνωμότες της δραχμής».

Το ευρώ δεν είναι πλέον ένα νόμισμα - εργαλείο της σύγχρονης ταξικής πολιτικής, η οποία έχει χαράξει εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης τις σκληρότερες μεταπολεμικά γραμμές ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, ανάμεσα στις χώρες - προτεκτοράτα και τις χώρες - κέντρα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού. Είναι ένα νόμισμα φετίχ επιλογή των ανώτερων τάξεων, το οποίο δικαιούνται και οι κατώτερες εφόσον πληρώσουν το τίμημα της αυτοεξόντωσής τους.

Ο επαρχιωτισμός των τάχα μου δήθεν ανώτερων τύπων, των Messieurs Σουσού, είναι παροιμιώδης. Τι κι αν δεκάδες επιφανείς οικονομολόγοι, διακεκριμένοι νομικοί, αναγνωρισμένοι ιστορικοί και πολυδιαβασμένοι διανοούμενοι όλου του προοδευτικού πολιτικού φάσματος, αρθρογραφώντας σε συστημικά και μη συστημικά μέσα, ελεεινολογούν τη συμφωνία - καταδίκη της Ελλάδας, προτείνοντας οι περισσότεροι λύσεις  εκτός  Ευρωζώνης. Εντός της χώρας η αναφορά  σε άλλο νόμισμα πλην ευρώ τείνει να γίνει ιδιώνυμο. Όσοι διανοούνται ότι υπάρχει ζωή εκτός ευρώ είναι περιθωριακοί τύποι, «αριστεριστές», «νεοσταλινικοί» κατά τον κ. Σωτηρέλλη, παλαιομοδίτες που  αναπολούν της μιας δραχμής τα γιασεμιά και φαντάζονται τον λαό στη θέση της φτωχής κοπέλας του Αττίκ.

Πάνω από 250 μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου ψήφισαν τα προαπαιτούμενα παραμονής στο ευρώ για να σώσουν τη χώρα. Πώς γίνεται, παρά αυτή τη συντριπτική πλειοψηφία, το πρόβλημα της Ελλάδας να είναι όσοι εντός Βουλής ή εντός /εκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθονται. Να το πούμε ολοκληρωτισμό, μέσα θα πέσουμε. Να το πούμε ψυχολογική αστάθεια / φόβο ότι σύντομα θ’ αποδειχθούν οι νέες συμφωνίες ανεφάρμοστες και πιθανόν το grexit θα επανέρθει ; Να το πούμε ανησυχία για το ότι η κοινωνική πλειοψηφία δεν συμμερίζεται ήδη, πολύ περισσότερο όταν αρχίσει η εφαρμογή των μέτρων, τον σωτηριολογικό χαρακτήρα τους ; Πάλι μέσα θα πέσουμε.

Όλα αυτά και άλλα συναφή διαμορφώνουν την κεντρική γραμμή των μνημονιακών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων :  συντριβή της διαφωνίας δια της περιθωριοποίησης των διαφωνούντων στα χρονοντούλαπα της ιστορίας, καμιά ρωγμή στο πολιτικό σύστημα, ξεκαθάρισμα με τους διαφωνούντες εντός ΣΥΡΙΖΑ και εντός Βουλής. Όμως, δεν σταματούν εδώ. Προωθείται ένα είδος αναστολής των συνταγματικών ελευθεριών, ακόμα και η ποινικοποίηση αυτών που δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις.

Το μεγάλο θύμα αυτών των εκκαθαρίσεων/πολιτικών διώξεων είναι αυτές τις μέρες ο Γιάνης Βαρουφάκης. Γιατί μπορεί οι «συνωμότες της δραχμής» να είναι απροσάρμοστα κατάλοιπα της ιστορίας των αποκάτω αλλά ο Βαρουφάκης ; Καθηγητής στα πιο έγκριτα πανεπιστήμια, δημοφιλής με διεθνές πωλήσεις των βιβλίων του, φίλος διασημοτήτων  και ροκ σταρ με αντισυμβατικό στυλ, πως τόλμησε να αυθαδιάσει στο σύστημα ; Πως τόλμησε να περιφέρει τις ιδέες του  και να «συνωμοτεί» ενώ ήταν επικεφαλής του ιερού ναού του Υπουργείου Οικονομικών, άλλως Υπουργείου του Ευρώ. Αυτός πρέπει να συντριβεί, ακόμα και ποινικά. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να υπερασπιστούμε με σθένος τον Γιάνη Βαρουφάκη και στο πρόσωπό του το δικαίωμα να σχεδιάζουν οι πολιτικά επιφανείς όπως και οι πολιτικά αφανείς το μέλλον της χώρας και του λαού της.

Δυστυχώς δεν έχουμε πολλούς γελοιογράφους  που θα μας βοηθούν να σαρκάζουμε τους αντιπάλους  μας και να αυτοσαρκαζόμαστε.  Ακόμα και ο Γιάννης Καλαϊτζής λοιδορεί τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ως ένα ταλαίπωρο πραματευτή στην Ελλάδα του 1950 - την Ελλάδα της λευκής τρομοκρατίας για να μην ξεχνάμε.

Μπορούμε να δραπετεύσουμε από την παραφιλολογία της μετά το τρίτο μνημόνιο εποχής ; Όχι, στο βαθμό που αποτελεί το φύλλο συκής για πιθανές εκτροπές σε δικαιώματα και ελευθερίες.  Η δημοκρατία κινδυνεύει στο βαθμό που επιχειρείται να επιβληθεί ο νόμος και η τάξη στη σκέψη και τη δράση που δεν εντάσσονται στην κυρίαρχη αφήγηση. Η επέτειος των Ιουλιανών, όπως και άλλες ιστορικές στιγμές,  μας θυμίζει  ότι η δημοκρατία αποτελεί διεκδίκηση των πολλών - του απλού λαού. Οι πρωτοβουλίες  του  «ΟΧΙ μέχρι τέλους» πρέπει να ιδρυθούν στον κόσμο της πραγματικής ζωής μέσα στις έγνοιες των πραγματικών ανθρώπων που είναι και δικές μας έγνοιες. Να μην ξεχνάμε, εγκλωβισμένοι σε κλειστούς μικρόκοσμους και πρωτοπορίες, ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να γράψουν την ιστορία τους όπως έγινε πολλές φορές στην Ιστορία.  

Η Ελλάδα δεν έχει επαρκή παραγωγή τροφίμων;". Ας δούμε την αλήθεια

του Νίκου Παπαδόπουλου*

Ίσως τα πιο δημοφιλή σλόγκαν τον καιρό της κρίσης να είναι τα εξής:

«Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα» ή «Αν πάψουν οι εισαγωγές, τελειώσαμε, θα πεινάσουμε».

Οι παραπάνω φράσεις, εκτός από ενδείξεις εθνικής μειονεξίας, μαρτυρούν και ένα τεράστιο έλλειμμα πληροφόρησης ή, καλύτερα, μια συστηματική παραπληροφόρηση του κοινού σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας.

 

Ο μύθος της έλλειψης τροφίμων στην Ελλάδα

 

Όπως προκύπτει από την έρευνα του Ευρωβαρόμετρου,

το ...79% των Ελλήνων (και το 47% των Κυπρίων) θεωρεί πως δεν υπάρχουν επαρκή επίπεδα παραγωγής τροφίμων για τον ευρωπαϊκό πληθυσμό σε επίπεδο ΕΕ, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων (ποσοστό 94% - το μεγαλύτερο σε όλη την Ευρώπη) πιστεύει ότι η εθνική παραγωγή τροφίμων δεν είναι επαρκής για να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού. Οι παραπάνω φόβοι των Ελλήνων είναι εντελώς αδικαιολόγητοι. Σύμφωνα με έρευνα της ΠΑΣΕΓΕΣ, η οποία πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας, η Ελλάδα, ακόμα κι αν κοπούν τελείως οι εισαγωγές τροφίμων (όπως έγινε στην Αργεντινή), δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να πεινάσει. Έτσι, λοιπόν, όπως αναφέρει ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ, κ. Τζανέτος Καραμίχας, το ποσοστό αυτάρκειας της χώρας σε μια σειρά βασικών αγροτικών-διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωικής παραγωγής για το 2010, ανήλθε κατά μέσο όρο στο 94% περίπου!

 

Ειδικότερα, από την παραπάνω έρευνα προκύπτει ότι το ποσοστό αυτάρκειας στη φυτική παραγωγή ανέρχεται κατά μέσο όρο περίπου στο 99%, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως τα δημητριακά, όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 82% περίπου, με το μικρότερο ποσοστό να καταγράφεται στο μαλακό σιτάρι (32%) και το υψηλότερο στο ρύζι (171 %).

 

Στο ελαιόλαδο και τις ελιές, τα οποία είναι βασικά είδη διατροφής, η αυτάρκεια εμφανίζει υψηλό ποσοστό, μια και η χώρα παραμένει έντονα εξαγωγική στα δυο αυτά προϊόντα.

 

Η αυτάρκεια βρώσιμης ελιάς αυξήθηκε κατά το τελευταίο έτος κατά 61,8%, με αποτέλεσμα να καλύπτουμε το 996%(!) της ζήτησης, με το 88,3% όμως να εξάγεται. Στο λάδι η παραγωγή φτάνει επίσημα το 151% της κατανάλωσης. Στο ποσοστό αυτό, όμως, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και μια τεράστια ποσότητα ατυποποίητου λαδιού που εξάγεται παρανόμως κυρίως σε γειτονικές χώρες, καθώς και ένα μικρό ποσοστό της τάξεως του 4,33% ελαιολάδου που εισάγεται ετησίως, χωρίς κανείς να ξέρει την αιτία.

 

Συνυπολογίζοντας αυτά τα ποσοστά, θα μπορούσαμε να τροφοδοτούμε με λάδι σχεδόν όλη την Ευρώπη! Φέτος, μάλιστα, παρατηρήθηκε υπερπαραγωγή ελιάς σε Πήλιο και Χαλκιδική, με αποτέλεσμα οι παραγωγοί να μην έχουν τι να κάνουν το προϊόν τους και να το αποθηκεύουν προκειμένου να πιάσουν καλύτερες τιμές μετά από κάποιους μήνες.

 

Το ψωμί, ψωμάκι;

 

Στο μαλακό σιτάρι, από το οποίο γίνεται το ψωμί, εισάγουμε ετησίως πάνω από 1.000.000 τόνους αξίας εκατομμυρίων ευρώ, κυρίως από χώρες όπως η Ρωσία, η Γαλλία και η Ουκρανία. Οι εισαγωγές αυτές είναι τελείως άσκοπες και καταστροφικές για την ελληνική Οικονομία - πρόκειται για σιτηρά αμφίβολης ποιότητας, αφού κάποιες ανατολικές χώρες υποχρεούνται βάσει κοινοτικής νομοθεσίας να κάνουν ακόμα και ελέγχους για ίχνη ραδιενέργειας! Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1957(!) η Ελλάδα πέτυχε την αυτάρκεια σε μαλακό σιτάρι, με την ποικιλία Γ 38290 που δημιούργησε το Ελληνικό Ινστιτούτο Σιτηρών. Μάλιστα, προς τα τέλη του 1970 υπήρχε πλεόνασμα που διατηρήθηκε μέχρι το 1984!

 

Έκτοτε αρχίζει ραγδαία μείωση της καλλιέργειας του μαλακού σιταριού, η οποία συνοδεύεται από αντίστοιχη αύξηση της καλλιέργειας του σκληρού. Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα είναι από τότε ελλειμματική σε μαλακό σιτάρι και πλεονασματική σε σκληρό, από το οποίο γίνονται τα ζυμαρικά. Αυτό οφείλεται στην Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε., η οποία έδωσε ισχυρά κίνητρα στους παραγωγούς σκληρού σιταριού (35 ευρώ το στρέμμα). Δηλαδή μας αύξησαν την παραγωγή μακαρονιών και μάς μείωσαν την παραγωγή ψωμιού, που από την Αρχαιότητα είναι βασικό είδος διατροφής.

 

Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, τα 2.498.070 στρέμματα (με παραγωγή 649.800 τόνων) που καλλιεργούνταν με σκληρό σιτάρι στην Ελλάδα το 1981, αυξήθηκαν το 2001 σε 7.083.100 στρέμματα (με παραγωγή 1.457.260 τόνων) ενώ, αντίστροφα, τα 7.517.747 στρέμματα (με παραγωγή 2.106.270 τόνων) που καλλιεργούνταν με μαλακό σιτάρι στην Ελλάδα το 1981, μειώθηκαν το 2001 σε 1.682.273 στρέμματα (με παραγωγή 442.060 τόνων). Η τεράστια μείωση της παραγωγής του ελληνικού μαλακού σιταριού και του κριθαριού αύξησε σημαντικά την εισαγωγή τους και οδήγησε σε μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στο κλάδο των δημητριακών που έφθασε το 2008 τα 365 εκατ. ευρώ, ενώ και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στον κλάδο των ζωοτροφών έφθασε την ίδια χρονιά στα 354 εκατ.

 

Αυτή η ραγδαία ανατροπή συνοδεύτηκε από μετακίνηση του μαλακού σιταριού στα πιο άγονα και του σκληρού στα πιο γόνιμα εδάφη, με αποτέλεσμα τη μείωση της απόδοσης του πρώτου και την υποβάθμιση της ποιότητας του δεύτερου. Συνολικά, η έκταση του σιταριού την τελευταία εικοσαετία έχει μειωθεί κατά 1.650.000 στρέμματα. Μεγάλο τμήμα αυτής της έκτασης βρίσκεται σε υποχρεωτική αγρανάπαυση ή έχει φυτευτεί με ορισμένα είδη δένδρων, όπως ακακίες και καρυδιές, συνεπεία των «πεφωτισμένων» προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση στην Ευρώπη στην παραγωγή σιτηρών με 9 εκατ. στρέμματα, από τα οποία περίπου τα 6 εκατ. είναι με σκληρό και μαλακό σιτάρι! Μπορεί, λοιπόν, στο μαλακό σιτάρι να είμαστε ελλειμματικοί με μόνο το 1/3 της ζήτησης να παράγεται στην Ελλάδα, αλλά είμαστε πλεονασματικοί όσον αφορά την παραγωγή του σκληρού σιταριού. Η Ελλάδα παράγει πάνω από 1,1 εκατ. τόνους σκληρό σιτάρι και, σύμφωνα με τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Τσαυτάρη, φέτος είμαστε αυτάρκεις κατά 143%. Η κατανάλωση ανέρχεται περίπου στους 700.000 τόνους. Το υπόλοιπο περίπου 400.000 τόνοι (340.000 τόνοι για το 2011), εξάγεται σε διάφορες χώρες, κυρίως στην Ιταλία. Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι διάσημα ζυμαρικά που παράγονται στην Ιταλία γίνονται από ελληνικό σιτάρι.

 

Αν από τα 4 περίπου εκατ. στρέμματα που καλλιεργούνται με σκληρό σιτάρι (στοιχεία 2011) αφιερώσουμε το 1/3 (δηλαδή εκτάσεις περίπου 1,35 εκατ. στρεμμάτων) για την παραγωγή μαλακού σιταριού, τότε θα έχουμε σχεδόν 2,8 εκατ. καλλιέργειας μαλακού σιταριού, οπότε η παραγωγή του θα διπλασιαστεί. Έτσι, από 450.000 τόνοι που ήταν το 2011, θα φτάσει τους 900.000 και πλέον τόνους. Με λίγα λόγια, θα έχουμε μείωση των εισαγωγών σε μαλακό σιτάρι κατά 50% (περίπου 500.000 τόνοι), με αύξηση της αυτάρκειάς μας σε μαλακό σιτάρι σε πάνω από 62%! Το μαλακό σιτάρι έχει μεγαλύτερη στρεμματική απόδοση (ακόμα και 700 κιλά/ στρέμμα σε αρδευόμενες καλλιέργειες) από το σκληρό (μέχρι 400 κιλά/στρέμμα). Επίσης δεδομένου ότι λόγω επιλεκτικών επιδοτήσεων τα σκληρά σιτάρια καλλιεργούνται στα πιο εύφορα εδάφη, είναι πολύ πιθανό με την καλλιέργεια των μαλακών σιταριών σε αυτά να έχουμε υψηλότερες στρεμματικές αποδόσεις, οπότε το ποσοστό αυτάρκειας σε μαλακό σιτάρι να φτάσει ακόμα και το 80%. Οι εξαγωγές, βέβαια, του σκληρού σιταριού θα μειωθούν (πιθανόν να μηδενιστούν κατά το πρώτο έτος), αλλά με δεδομένο ότι θα παύσουν οι εισαγωγές σκληρού σιταριού (περίπου 53.000 τόνοι) καθώς και οι εξαγωγές μαλακού σιταριού (95.000 τόνοι) που γίνονται ασκόπως, θα εξισορροπήσει το εξωτερικό εμπορικό ισοζύγιο μέσα σε λίγα χρόνια.

 

Θα μπορέσουμε, λοιπόν, να εξάγουμε ξανά. Αυτό θα ευνοήσει και τους παραγωγούς, αφού θα απολαμβάνουν υψηλότερες τιμές για το προϊόν τους και όχι τις εξευτελιστικές τιμές που δίνουν συχνά οι ξένοι εισαγωγείς. Στην προσπάθειά μας αυτή, καλό είναι να μιμηθούμε τους Βούλγαρους που, αφού πρώτα εξασφάλισαν σιτάρκεια, κάνουν τώρα εξαγωγές μέχρι και 50% της παραγωγής τους.

 

Αν, ταυτόχρονα με αυτή την προσπάθεια, αρχίσουν και προγράμματα καλλιέργειας και άλλων ξεχασμένων σιτηρών, όπως η σίκαλη, το κριθάρι και η ζέα, τα οποία παράγουν υπέροχα και απείρως πιο θρεπτικά ψωμιά, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οι 'Έλληνες όχι απλά δεν θα πεινάσουν, αλλά θα τρώνε και τις πιο υγιεινές τροφές που υπάρχουν.

 

Η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας

 

Στα εσπεριδοειδή, τη μεγαλύτερη αυτάρκεια κατέχουν τα πορτοκάλια με ποσοστό 167%, ενώ στα λεμόνια η αυτάρκεια περιορίζεται στο 63%. Αλλά και στα υπόλοιπα φρούτα η αυτάρκεια παραμένει υψηλή (128%). Αντί, λοιπόν, να τρώμε μπανάνες, ανανάδες και παπάγια(;), είναι προτιμότερο να στραφούμε στα ελληνικά φρούτα, τα οποία είναι απείρως πιο θρεπτικά και, ευτυχώς, δεν πρόκειται να μας λείψουν ποτέ. Είναι ενδεικτικό ότι στο ροδάκινο η Ελλάδα κατέχει πάνω από 60% των εξαγωγών παγκοσμίως! Επιπλέον, υπάρχουν και φρούτα ανεκμετάλλευτα, τα οποία δεν είναι ευρέως γνωστά, όπως το κορόμηλο, το άγριο βατόμουρο, το άγριο αχλάδι (αγκορτσιά), το τσάπουρνο, το μούρο κ.α., που σαπίζουν κάθε χρόνο στα χωριά μας.

 

Έλλειψη παρατηρείται στη ζάχαρη, με την εγχώρια παραγωγή να καλύπτει μόνο το 14,3% των αναγκών, που υπολογίζονται στους 320.000 τόνους. Ενώ ως το 2005 η ελληνική ζάχαρη εξασφάλιζε κερδοφορία, το 2006 υπογράφηκε η ταφόπλακά της, όταν η Ελλάδα συμφώνησε με την ΕΕ να παράγει σχεδόν τη μισή παραγωγή από τις ανάγκες της και να πάει σε εισαγωγές! Η ΕΕ έλαβε απόφαση για μείωση της παραγωγής ζάχαρης από τις χώρες-μέλη της κατά 50%, με το σκεπτικό ότι η αγορά ζάχαρης από ζαχαροκάλαμο από τρίτες χώρες, αντί για ζαχαρότευτλο, συνέφερε περισσότερο, ώστε να διευκολυνθούν οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων στις ζαχαροπαραγωγούς Βραζιλία και Ινδία. Η Ελλάδα υπέ¬γραψε να της δοθεί ποσόστωση 158.000 τόνους από την ΕΕ και -ανεπαρκή- αντισταθμιστικά οφέλη, μολονότι ως χώρα ήμασταν αυτάρκεις και πραγματοποιούσαμε και εξαγωγές. Ορισμένοι παραγωγοί αποζημιώθηκαν και στράφηκαν σε άλλες καλλιέργειες.

 

Η κατάσταση επιδεινώθηκε με το κλείσιμο πολλών εργοστασίων της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, λόγω κακοδιαχείρισης. Με δεδομένο, βέβαια, ότι η ζάχαρη δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης, αλλά και με την καλλιέργεια στέβιας, η οποία έχει έως 300 φορές μεγαλύτερη γλυκαντική δράση, σε μια πιθανή παύση των εισαγωγών δεν αναμένεται να αντιμετωπίσει η χώρα σοβαρό πρόβλημα.

 

Πολύ χαμηλή αυτάρκεια διαπιστώνεται στην κατηγορία των οσπρίων, με ποσοστό που κυμαίνεται στο 39%. Συγκεκριμένα, παράγουμε περίπου 8.000 τόνους φακές και εισάγουμε ακόμα 10.000 τόνους, κυρίως από Τουρκία, προκειμένου να καλύψουμε την εγχώρια ζήτηση. Αντίστοιχο πρόβλημα υπάρχει και στα φασόλια: καταναλώνουμε 35.000 τόνους, εκ των οποίων οι 25.000 τόνοι είναι εισαγωγής. Σημειωτέον ότι το 1981 η ετήσια παραγωγή φασολιών ήταν 31.500 τόνοι!

 

Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να λυθεί εύκολα, με μια αναδιάταξη της παραγωγής, ακόμα και με επιδότηση, ώστε σε εκτάσεις που καλλιεργούνται σήμερα άλλα προϊόντα, π.χ. ρύζι (στο οποίο είμαστε πλεονασματικοί), να καλλιεργηθούν όσπρια, πολλά από τα οποία, όπως τα ρεβίθια ή τα μαυρομάτικα φασόλια, έχουν και μικρότερες ανάγκες σε νερό.

 

Και στις πατάτες υπάρχει αυτάρκεια κατά 82%, με μόνιμη μάστιγα όμως τις «ελληνοποιήσεις» πατάτας από Αίγυπτο, αλλά και τις άσκοπες εισαγωγές κατεψυγμένης πατάτας από χώρες όπως οι ΗΠΑ, επειδή δήθεν τηγανίζεται πιο εύκολα.

 

Η ελληνική αμπελουργία είναι επίσης σε πολύ καλό επίπεδο, αφού στα επιτραπέζια σταφύλια (αυτάρκεια 133,45%) έχουμε πλεόνασμα, δηλαδή μπορούμε άφοβα να κάνουμε εξαγωγές, χωρίς να μας λείψουν ποτέ. Σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Προώθησης Εξαγωγών, η Ελλάδα παράγει έως 5 εκατ. λίτρα κρασί ετησίως και καταναλώνει μόλις 3 εκατ. λίτρα, ενώ το 2011 εξήγαγε κρασί αξίας 57 εκατ. ευρώ. Παρόλο που το ελληνικό κρασί αρκεί να καλύψει τις ανάγκες των Ελλήνων, το 2010 πραγματοποιήθηκαν εισαγωγές σε αξία 12 εκατ. ευρώ, καθώς οι 'Έλληνες φαίνεται ότι δεν προτιμούν μόνο τα ελληνικά κρασιά.

 

Αναφέρεται ότι μπορεί το κρασί να καλύπτει τις ανάγκες των Ελλήνων καταναλωτών, αλλά αυτοί δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στο ουίσκι (το ουίσκι καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος κατανάλωσης ποτών, καταλαμβάνοντας ποσοστό περίπου 42% το 2010, σύμφωνα με έρευνα της ICAP), το οποίο βεβαίως εισάγεται. Ταυτόχρονα διαθέτουμε και μια πολύ σημαντική (μικρότερη, βέβαια, από το παρελθόν) παραγωγή σταφίδας (σουλτανίνα και κορινθιακή) άνω των 50.000 τόνων ετησίως, η οποία υπερεπαρκεί για τις ανάγκες μας (αυτάρκεια 274,8%) και μας καθιστά ικανούς για εξαγωγές. Στο μέλι, επίσης, καταγράφεται ποσοστό αυτάρκειας της τάξεως 92%.

 

Αρνάκι άσπρο και παχύ

 

Όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της ελληνικής τροφοεξάρ¬τησης, το βασικό πρόβλημα της χώρας, ως προς την αυτάρκεια, είναι κυρίως η ζωική παραγωγή. Αυτό, όμως, είναι ένας μύθος - ή, μάλλον, μια μισή αλήθεια. Το ποσοστό αυτάρκειας στη ζωική παραγωγή-αλιεία ανέρχεται, κατά μέσο όρο, περίπου στο 76,11%, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως το κρέας, όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 56% περίπου, με το μικρότερο ποσοστό να καταγράφεται στο βόειο κρέας (13%) και το υψηλότερο στο αιγοπρόβειο κρέας (94%). Είναι χαρακτηριστικό ότι, από τους 158.000 τόνους που καταναλώνουμε ετησίως σε μοσχαρίσιο κρέας, στην Ελλάδα παράγουμε μόλις τους 20.000 τόνους. Στο χοιρινό κρέας η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη, αφού από τους 290.000 τόνους που καταναλώ¬νουμε, παράγουμε μόνο τους 111.000, δηλαδή το 38%.

 

Η έλλειψη αυτή σε μοσχαρίσιο και χοίρειο κρέας είναι αποτέλεσμα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε. Χαρακτηριστικό είναι ότι πριν το 1980, δηλαδή πριν μπούμε στην τότε ΕΟΚ, η Ελλάδα είχε φτάσει σε αυτάρκεια στο χοιρινό κρέας 84%, στο μοσχαρίσιο σε 66%, ενώ το αιγοπρόβειο κρέας ήταν στα σημερινά επίπεδα αυτάρκειας - περίπου 94%. Γιατί, όμως, ενώ είμαστε ελλειμματικοί σε βόειο κρέας, συνεχίζουμε να το καταναλώνουμε, σκορπώντας εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό;

 

Η Ελλάδα μεταπολεμικά σχεδόν υποχρεώθηκε να καταναλώνει μοσχαρίσιο κρέας, με τη λογική ότι είναι πιο ογκώδες ζώο, με μεγαλύτερη γαλακτοπαραγωγή σε σχέση με τα αιγοπρόβατα, και άρα είναι πιο συμφέρον για την Ελλάδα. Χαρακτηριστικό είναι ότι εισήχθησαν και νέες φυλές βοοειδών από βόρειο-ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Ελβετία, Βέλγιο), ακόμα και από Αμερική, εκτοπίζοντας εγχώριες φυλές βοοειδών, όπως η ελληνική βραχυκερατική φυλή, που απαντάται στις Πρέσπες, αλλά και άλλες φυλές, όπως οι αγελάδες Κατερίνης, Τήνου και Κέας στις Κυκλάδες, Ζακύνθου, Συκιάς στη Χαλκιδική, Κύμης, Φλώρινας, οι σαρακατσάνικες και οι αγελάδες Γλώσσας Σκοπέλου. Οι εγχώριες αυτές φυλές έχουν μικρότερο μέγεθος, αλλά μέσω της γενετικής επιλογής είχαν προσαρμοστεί πλήρως στις ελληνικές εδαφοκλιματικές συνθήκες. Το ίδιο συνέβη και με τον ελληνικό βούβαλο, που κάποτε κατέκλυζε τους υδροβιότοπους της βόρειας Ελλάδας και ο πληθυσμός του έφτασε τα όρια της εξαφάνισης τη δεκαετία του ’90. Τα τελευταία χρόνια, γίνεται μια σημαντική προσπάθεια ανάκαμψης του αριθμού των βουβαλιών, η οποία έχει φέρει αποτελέσματα στην περιοχή της Κερκίνης στον νομό Σερρών.

 

Με επιδοτήσεις της Ε.Ε. εξαφανίστηκαν οι εγχώριες ράτσες βοοειδών και ενισχύθηκε η εκτροφή βοοειδών έναντι της αιγοπροβατοτροφίας και άλλων παραδοσιακών μορφών κτηνοτροφίας, απείρως πιο αποδοτικών, όπως η κονικλοτροφία. Αυτό ήταν ένα ολέθριο σφάλμα, καθώς τα αιγοπρόβατα είναι ιδανικά για τη μορφολογία του ελληνικού εδάφους που έχει ορεινές και ημιορεινές εκτάσεις, σε αντίθεση με τα βοοειδή και κυρίως τις εισαγόμενες ράτσες, που θέλουν ανοιχτές πεδιάδες (τύπου Ολλανδίας). Ταυτόχρονα, έγινε συνήθεια στον Έλληνα η κατανάλωση μοσχαρίσιου κρέατος, κάτι που δεν συνέβαινε σε τέτοια έκταση κατά το παρελθόν. Το μοσχαρίσιο κρέας δεν πλεονεκτεί σε θρεπτικά συστατικά, έναντι του αι¬γοπρόβειου, ενώ αν λάβουμε υπόψη και τις σύγχρονες συνθήκες εντατικής εκτροφής των βοοειδών (αντιβιοτικά, μεταλλαγμένες ζωοτροφές, ενσταυλισμός σχεδόν καθόλα τη διάρκεια του έτους), το μοσχαρίσιο κρέας είναι μάλλον επιβαρυμένο και κακής ποιότητας. Αντίθετα, το αιγοπρόβειο κρέας και κάποιες εγχώριες φυλές βοοειδών προέρχονται στην πλειοψηφία τους από κοπάδια ζώων που βόσκουν τον περισσότερο χρόνο ελεύθερα σε ορεινές ή ημιορεινές περιοχές, εκμεταλλευόμενα πλήρως την πλούσια ελληνική χλωρίδα.

 

Στο αιγοπρόβειο κρέας είμαστε σχεδόν αυτάρκεις, αφού σύμφωνα με στοιχεία για το 2009 η Ελλάδα διαθέτει περίπου 8,9 εκατ. πρόβατα και 4,8 εκατ. κατσίκια, δηλαδή αντιστοιχούν περίπου ένα πρόβατο και μισή κατσίκα για κάθε Έλληνα. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Κτηνοτροφών, κ. Δημήτρη Καμπούρη, «Σε ένα με δύο χρόνια, μπορούμε να έχουμε 20 εκατ. αιγοπρόβατα. Αυτό για την Οικονομία σημαίνει διπλάσια παραγωγή κρέατος και γάλακτος, μείωση των εισαγωγών, αύξηση των εξαγωγών και αύξηση των θέσεων εργασίας. Η αύξηση του ζωικού κεφαλαίου μπορεί να γίνει με ελάχιστα οικονομικά κίνητρα. Τα αρνιά και τα κατσίκια πωλούνται κυρίως το Πάσχα. Αν για μία- δύο χρονιές δεν δώσουμε τα θηλυκά στους εμπόρους, τότε τα ζώα θα διπλασιαστούν».

 

Σημαντικός τομέας είναι και η πτηνοτροφία, στην οποία είμαστε αυτάρκεις κατά 85% στο κρέας και κατά 91% στα αυγά. Ιδιαίτερα για τα αυγά, υπάρχει τόση παραγωγή, ώστε το 2011 οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά. 2134%!

 

Στη δε αλιεία το ποσοστό αυτάρκειας, χωρίς να υπολογίσουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, αγγίζει περίπου το 125,6%, με πάνω από 160.000 τόνους ψαριών τον χρόνο. Μαζί με τις ιχθυοκαλλιέργειες (120.000 τόνοι), το ποσοστό σε αυτάρκεια των αλιευμάτων φτάνει το 221,3%! Μια πιθανή, λοιπόν, παύση των εισαγωγών κρέατος μάλλον καλό θα έκανε στη χώρα, αφού θα επανερχόμασταν στη μεσογειακή διατροφή, μειώνοντας την κατανάλωση κόκκινου κρέατος, η οποία μακροπρόθεσμα έχει και επιπτώσεις στην υγεία και θεωρείται υπεύθυνη για την εκδήλωση πολλών μορφών καρκίνου (π.χ. στομάχου ή παχέως εντέρου). Πεσούσης της κρίσης, ο μέσος Έλληνας καταναλώνει ετησίως 100 κιλά κόκκινου κρέατος - γεγονός που τον κατατάσσει στην 7η θέση παγκοσμίως, ξεπερνώντας Αμερικανούς, Καναδούς και Γερμανούς!

 

Στην κατηγορία των γαλακτοκομικών-τυροκομικών προϊόντων, η φέτα -με ποσοστό αυτάρκειας 147%- περίπου υπερβαίνει τον μέσο όρο της κατηγορίας, ο οποίος κυμαίνεται στο 80%. Γενικότερα στο γάλα, η Ελλάδα κατά το παρελθόν ήταν πλεονασματική. Σήμερα είναι ελλειμματική, αφού η παραγωγή αγελαδινού γάλακτος κυμαίνεται στους 638 χιλιάδες τόνους, καλύπτοντας μόνο το 58,2% της ζήτησης (στοιχεία ΕΛΟΓΑΚ 2011). Βέβαια, στο αιγοπρόβειο γάλα που έχει και μεγαλύτερη θρεπτική αξία, είμαστε σχεδόν αυτάρκεις, με παραγωγή που καλύπτει το 98% της ζήτησης. Αυτό που δε γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι ότι η σχετικά μειωμένη παραγωγή γάλακτος δεν οφείλεται στη μη παραγωγικότητα της ελληνικής κτηνοτροφίας αλλά στο καθεστώς των ποσοστώσεων που επέβαλε η ΕΕ. Μέχρι τις αρχές του 2000, η χώρα πλήρωνε πρόστιμα στην ΕΕ, επειδή οι παραγόμενες ποσότητες γάλακτος ήταν υψηλότερες από το πλαφόν που είχε δέσει αυθαίρετα η ΕΕ - κι αυτό διότι δεν είναι αναλογικές ούτε με τον πληθυσμό, ούτε με το ζωικό κεφάλαιο κάθε χώρας.

 

Το 1996 γαλακτοπαραγωγοί νομοί, όπως η Φλώρινα, πλήρωσαν πρόστιμα, επειδή η ποσόστωση ήταν 47.000 τόνοι και οι κτηνοτρόφοι παρήγαγαν 55.000 τόνους. Το 1999 η χώρα πλήρωσε συνολικά 2,5 δισ. δραχμές πρόστιμο, επειδή είχε παραγωγή 22.000 τόνους μεγαλύτερη από την ποσόστωση. Ταυτόχρονα, ενώ μας επέβαλαν χαμηλή παραγωγή, εισήγαμε χιλιάδες τόνους συμπυκνωμένου γάλακτος από Ολλανδία και Γερμανία, πετώντας εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό. Το καθεστώς αυτό, σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμών των ζωοτροφών και την έλλειψη στήριξης από την πολιτεία, αποθάρρυνε πολλούς κτηνοτρόφους, με αποτέλεσμα την τελευταία δεκαετία να εγκαταλείψουν το επάγγελμά τους το 63,5% των κτηνοτρόφων. Έτσι σήμερα, αν και έχουν αυξηθεί οι ποσοστώσεις από 650.000 τόνους κατά το παρελθόν, σε 861.000 τόνους, η παραγωγή έχει μειωθεί στο ελάχιστο.

 

Αν, λοιπόν, παύσουν οι εισαγωγές στο αγελαδινό γάλα, θα παρατηρηθεί μια πρόσκαιρη έλλειψη, η οποία όμως μπορεί να αναπληρωθεί εύκολα αν μάθουμε να καταναλώνουμε αιγοπρόβειο γάλα. Αν πάρουμε μια ποσότητα αιγοπρόβειου γάλακτος (που έχει μεγαλύτερη θρεπτική αξία από το αγελαδινό) από την παραγωγή φέτας και την αξιοποιήσουμε για την κατανάλωση ως νωπό γάλα, είναι σίγουρο ότι δεν θα υπάρξει έλλειψη στην αγορά. Και αν δοθούν τα λεφτά που ξοδεύονται στις εισαγωγές συμπυκνωμένου γάλακτος αμφίβολης θρεπτικής αξίας στους Έλληνες παραγωγούς, θα αυξηθεί το ζωικό κεφάλαιο και σύντομα θα δημιουργηθεί υπερεπάρκεια σε γάλα και γαλακτοκομικά προϊόντα.

 

Η Ελλάδα «υπερδύναμη» τροφίμων

 

Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία (στοιχεία 2009), η Ελλάδα καλλιεργεί 32.693 χιλιάδες στρέμματα, από τα 37.324 χιλιάδες στρέμματα (25% της έκτασής μας) που είναι η συνολική καλλιεργήσιμη έκτασή μας, δηλαδή καλλιεργείται περίπου το 87,6% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων. Τα υπόλοιπα 4.631 χιλιάδες στρέμματα είναι αναξιοποίητα, αφού βρίσκονται σε αγρανάπαυση, η οποία μάλιστα είναι και συμφέρουσα, αφού είναι επιδοτούμενη από την ΕΕ. Στον αριθμό αυτό μπορούν να προστεθούν και εκατομμύρια άλλα στρέμματα ανά την επικράτεια, τα οποία έχουν εγκαταλειφτεί εδώ και δεκαετίες, και έχουν μετατραπεί σε λιβαδικές, θαμνώδεις ή και δασώδεις εκτάσεις. Σε πολλούς νομούς, όπως στον νομό Σερρών, η εγκατάλειψη είναι τόσο μεγάλη, που αγγίζει ποσοστά πάνω από το 40%!

 

Αυτές οι χαμένες αγροτικές εκτάσεις βρίσκονται στα βοσκοτόπια και στα βουνά (43% της έκτασης), και σε μικρότερο ποσοστό στα δάση (21% της ελληνικής γης). Επειδή τα δάση δεν πρέπει να μειωθούν για χάρη της γεωργίας, θα μπορούσαμε να καλλιεργήσουμε μέρος από τις χορτολιβαδικές εκτάσεις, πολλές από τις οποίες κάποτε ήταν χωράφια και μάλιστα πολύ εύφορα. Με καλλιέργεια μόνο στο 1/4 της έκτασης της Ελλάδας, η χώρα είναι σχεδόν αυτάρκης. Αν διπλασιάζαμε τις καλλιεργούμενες εκτάσεις, φτάνοντας στο 50% της ελληνικής γης, θα μπορούσαμε να θρέψουμε τουλάχιστον διπλάσιο πληθυσμό ή, αλλιώς, να τροφοδοτούμε εξ ολοκλήρου χώρες με παραπλήσιο πληθυσμό, όπως η Πορτογαλία.

 

Το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε σε ορεινές ή και ημιορεινές περιοχές είναι αστείο, αφού κάποιες καλλιέργειες, όπως τα αρωματικά φυτά, πολλά από τα οπωροκηπευτικά, δενδρώδεις καλλιέργειες, όπως οι καστανιές, οι κερασιές, οι φουντουκιές, οι καρυδιές κ.ά. αναπτύσσονται καλύτερα σε υψηλό υψόμετρο και σε επικλινή εδάφη.

 

Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής γεωργίας είναι η μείωση του αγροτικού πληθυσμού, με άμεση συνέπεια την υποβάθμιση πρώην αγροτικών εκτάσεων. Για να μεταβληθεί αυτή η κατάσταση απαιτούνται σοβαρά κίνητρα για τους νέους. Θα πρέπει να γίνει όχι ενοικίαση εκτάσεων, όπως προωθεί το Υπουργείο και πρόσφατα η εκκλησία, αλλά πλήρης απαλλοτρίωση και «χάρισμα» γης σε άτομα, με την αυστηρή προϋπόθεση οι εκτάσεις αυτές να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για αγροτικούς σκοπούς. Ο αγρότης, για να είναι αποδοτικός και να παραμείνει στο επάγγελμα, πρέπει να έχει ιδιόκτητη γη και όχι ενοικιαζόμενη. Με πάνω από ένα εκατομμύριο επίσημα ανέργους, σκεφτείτε τι ώθηση δα έδινε στον γερασμένο αγροτικό κόσμο, αν μόνο μισό εκατομμύριο νέοι, αντί να σκέφτονται τη φυγή, στρέφονταν στη γεωργία.

 

Με μόνο 300.000 κατά κύριο επάγγελμα αγρότες σήμερα (και περίπου 2 εκατ. που δηλώνουν συμπληρωματικό εισόδημα), με άλλο μισό εκατομμύριο, θα είχαμε αύξηση κατά 266% τουλάχιστον του αγροτικού πληθυσμού, ενώ η ποιοτική διαφορά θα ήταν ασύγκριτη, αφού στη γεωργία θα έμπαινε ανθρώπινο δυναμικό μικρής ηλικίας και μορφωμένο, προάγοντας την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία.

Μην ξεχνάμε ότι, μόλις 50 χρόνια πριν (1961), στην Ελλάδα οι αγρότες αντιπροσώπευαν το 53% του πληθυσμού!

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, επιτάχθηκαν και απαλλοτριώθηκαν σχεδόν 10 εκατ. στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων σε όλη τη χώρα και διατέθηκαν για την αποκατάσταση προσφύγων και γηγενών. Η διανομή της γης είχε ως αποτέλεσμα να καλλιεργηθούν εδάφη που πρώτα χρησιμοποιούνταν ως βοσκές ή έμεναν ακαλλιέργητα και να αυξηθεί σημαντικά η παραγωγή, ιδιαίτερα των σιτηρών, στα οποία ένα ποσοστό 93% της αύξησης προήλθε από τις περιοχές στις οποίες η γη διανεμήθηκε στους ακτήμονες. Στην Μακεδονία, στη Θεσσαλία και στην Ήπειρο, οι εκτάσεις που καλλιεργήθηκαν με σιτηρά διπλασιάστηκαν από το 1915 έως το 1932!

Παράλληλα πρέπει να γίνουν προγράμματα ολοκληρωμένης διαχείρισης, στα οποία η ανάγκη σε ζωοτροφές, λιπάσματα, νερό, ακόμα και ενέργεια, να καλύπτεται από την ίδια την αγροτική επιχείρηση. Η χρήση των οργανικών υπολειμμάτων των ζώων, αλλά και χορταριού σε αποσύνθεση για λίπασμα, η επιδότηση των κτηνοτροφών για καλλιέργεια των ζωοτροφών που χρειάζονται, η δημιουργία συστημάτων συλλογής βρόχινου νερού, αλλά και η επέκταση των προγραμμάτων φιλικής για το περιβάλλον ενέργειας (π.χ. φωτοβολταϊκά) σε κάθε ιδιόκτητη φάρμα, θα απάλλασσε πολλούς αγρότες από ένα μεγάλο τμήμα του κόστους παραγωγής. Επιπλέον, απαιτείται μείωση της τιμής του αγροτικού πετρελαίου, αλλά και μια καθετοποιημένη παραγωγή με πλήρη επιδότηση μεταποιητικών μονάδων κοντά στα χωράφια, ώστε ο κόσμος να παραμείνει στην επαρχία και το κέρδος από το προϊόν να το απολαμβάνει ο παραγωγός και όχι οι μεσάζοντες.

Ένας ακόμα τομέας ανάπτυξης είναι και η εκτατική μορφή κτηνοτροφίας. Η Ελλάδα διαθέτει λιβάδια σε ποσοστό 35% του εδάφους της, τη στιγμή που στην Ιταλία είναι το 15%, στην Πορτογαλία το 16% και στην Ισπανία το 24%. Στα λιβάδια αυτά μπορούν να βόσκουν κατά το μεγαλύτερο διάστημα του έτους αιγοπρόβατα ή και εγχώριες φυλές βοοειδών και χοίρων, χωρίς να έχουν καμία ανάγκη για ζωοτροφές. Ειδικά για τα αιγοπρόβατα, θα μπορούσαμε να μετατραπούμε σε Νέα Ζηλανδία, αφού η ημιορεινή φύση της χώρας είναι ιδανική για την ανάπτυξή τους, ενώ οι ήπιες κλιματολογικές συνθήκες δεν απαιτούν ενσταυλισμό, παρά μόνο για λίγους μήνες κατά τη διάρκεια του έτους. Αυτό θα μείωνε τις τεράστιες εισαγωγές ζωοτροφών, ενώ θα έδινε ένα κρέας εξαιρετικής ποιότητας. Σύμφωνα με τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, η αξιοποίηση των βοσκοτόπων στην Ελλάδα μπορεί να αποφέρει 4,5 δισ. ευρώ ετησίως!

Ένας ακόμα αναξιοποίητος πλούτος είναι και η αλιεία. Η Ελλάδα, με τα 15.000 χιλιόμετρα ακτογραμμών, τα 300 θαλάσσια είδη, τα ποτάμια (ο Αλιάκμονας έχει 33 είδη ψαριών και ο Αξιός 36), τις λίμνες, τους εκατοντάδες κόλπους, καθώς και τα 3.000 νησιά, είναι ένα φυσικό ιχθυοτροφείο. Ήδη η χώρα διαθέτει τον μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στην Ε.Ε. Ταυτόχρονα, μπορούν να αναπτυχθούν και οι υδατοκαλλιέργειες. Σύμφωνα με έρευνες Καναδών επιστημόνων που διεξήχθησαν για την Google Earth, από τους 21.200 περίπου κλωβούς ιχθυοτροφείων που βρίσκονται στη Μεσόγειο (δορυφορικές εικόνες), οι μισοί περίπου (49%) βρίσκονται στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να υποεκτιμούμε τη συνολική παραγωγή ψαριών ιχθυοκαλλιέργειας κατά τουλάχιστον 30%! Η Ελλάδα με μόνο ελάχιστα ιχθυοτροφεία, σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε να έχει, παράγει το 60% της συνολικής παραγωγής σε συναγρίδα και λαβράκι που εκτρέφονται στην Ε.Ε. και σχεδόν τη μισή από την παγκόσμια παραγωγή!

Αναπτυξιακές προοπτικές

Η χώρα θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες να επενδύσει όχι μόνο στη διατροφική της αυτάρκεια, κάτι που ήδη υφίσταται παρόλη την γεωργοκτόνα πολιτική των τελευταίων ετών, αλλά και στην εξάρτηση σε τρόφιμα άλλων χωρών από εμάς, ώστε σε μια πιθανή κρίση να έχουμε συμμάχους τους εμπορικούς μας εταίρους.

 

Ο φιλότιμος Έλληνας αγρότης, που κατάφερε εδώ και αιώνες να θρέψει τον ελληνικό πληθυσμό, ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες, είναι σίγουρο ότι και τώρα θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα καταφέρει να θρέψει τους Έλληνες. Παρόλα αυτά, όμως, η αυτάρκεια σε τρόφιμα απαιτεί συντονισμένη δράση όλων - από τους κρατικούς φορείς και τις αρμόδιες υπηρεσίες, μέχρι τον τελευταίο καταναλωτή, ο οποίος θα πρέπει να αποκτήσει εθνική συνείδηση και να πάψει να καταναλώνει εισαγόμενα, κυρίως τυποποιημένα τρόφιμα αμφίβολης ποιότητας, που ενισχύουν παραγωγούς και οικονομίες άλλων κρατών. Ακόμα και αν οι τιμές των ελληνικών προϊόντων είναι υψηλότερες, θα πρέπει να στηρίξουμε τον αγώνα και τον μόχθο του Έλληνα γεωργού. Η επιστροφή στη μεσογειακή διατροφή, που όλοι αναφέρουν αλλά κανείς δεν εφαρμόζει, είναι αυτή που θα μας προστατεύσει σε πιθανή παύση των εισαγωγών.

 

Η Ελλάδα δεν είναι απλά μια πλούσια χώρα, αλλά μια κοιμισμένη υπερδύναμη, η οποία θα πρέπει να κάποτε να ξυπνήσει και να ορθοποδήσει, πάντα στηριγμένη στα δικά της πόδια. Με δεδομένη την παγκόσμια αύξηση του πληθυσμού, τα τρόφιμα είναι ένας τομέας ζωτικής σημασίας, που μελλοντικά θα αποτελέσει παγκοσμίως τη μέγιστη προτεραιότητα για κάθε κράτος, αλλά και το υπ’ αριθμόν ένα μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Η αυτονομία στα τρόφιμα είναι η μόνη λύση για την επίτευξη της ελευθερίας των λαών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας, αφού η χειρότερη μορφή εξάρτησης είναι εκείνη της διατροφής του πληθυσμού.

 

Γίνεται, λοιπόν, σαφές γιατί η παγκοσμιοποίηση, το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και οι πολιτικές της Ε.Ε., του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και της Παγκόσμιας Τράπεζας χτύπησαν αρχικά την αυτάρκεια σε τρόφιμα των κρατών. Δυστυχώς, είναι πολλοί αυτοί που δεν μας θέλουν ελεύθερους.