Η ΜΑΝΤΑΜ ΣΟΥΣΟΥ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

της  Ελένης Πορτάλιου

Η ηρωϊδα του μυθιστορήματος και θεατρικού έργου του Δημήτρη Ψαθά συμπυκνώνει όλα τα σουσούμια του ψωροφαντασμένου μικροαστισμού, που ανάγει - αυτογελοιοποιούμενος - την περιφρόνηση σε όσους θεωρεί basse classe και την αντιγραφή της  συμπεριφοράς των πλουσίων, σε διαβατήριο κοινωνικής ανόδου. 74 χρόνια μετά  αποδεικνύεται ότι ο τύπος ανθρώπου που ενσαρκώνει η Μαντάμ Σουσού κακώς αποδόθηκε  σε γυναικείο πρόσωπο - βλέπετε η φεμινιστική προσέγγιση ήταν τότε περιθωριακή. Σήμερα, εκατοντάδες άρρενες του δημόσιου βίου, βουλευτές, πολιτευτές και δημοσιογράφοι σουσουδίζουν ασύστολα από τα τηλεπαράθυρα των καναλιών και το βήμα της Βουλής, συναγωνιζόμενοι σε απαξιωτικές κατηγορίες για τους «συνωμότες της δραχμής».

Το ευρώ δεν είναι πλέον ένα νόμισμα - εργαλείο της σύγχρονης ταξικής πολιτικής, η οποία έχει χαράξει εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης τις σκληρότερες μεταπολεμικά γραμμές ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, ανάμεσα στις χώρες - προτεκτοράτα και τις χώρες - κέντρα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού. Είναι ένα νόμισμα φετίχ επιλογή των ανώτερων τάξεων, το οποίο δικαιούνται και οι κατώτερες εφόσον πληρώσουν το τίμημα της αυτοεξόντωσής τους.

Ο επαρχιωτισμός των τάχα μου δήθεν ανώτερων τύπων, των Messieurs Σουσού, είναι παροιμιώδης. Τι κι αν δεκάδες επιφανείς οικονομολόγοι, διακεκριμένοι νομικοί, αναγνωρισμένοι ιστορικοί και πολυδιαβασμένοι διανοούμενοι όλου του προοδευτικού πολιτικού φάσματος, αρθρογραφώντας σε συστημικά και μη συστημικά μέσα, ελεεινολογούν τη συμφωνία - καταδίκη της Ελλάδας, προτείνοντας οι περισσότεροι λύσεις  εκτός  Ευρωζώνης. Εντός της χώρας η αναφορά  σε άλλο νόμισμα πλην ευρώ τείνει να γίνει ιδιώνυμο. Όσοι διανοούνται ότι υπάρχει ζωή εκτός ευρώ είναι περιθωριακοί τύποι, «αριστεριστές», «νεοσταλινικοί» κατά τον κ. Σωτηρέλλη, παλαιομοδίτες που  αναπολούν της μιας δραχμής τα γιασεμιά και φαντάζονται τον λαό στη θέση της φτωχής κοπέλας του Αττίκ.

Πάνω από 250 μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου ψήφισαν τα προαπαιτούμενα παραμονής στο ευρώ για να σώσουν τη χώρα. Πώς γίνεται, παρά αυτή τη συντριπτική πλειοψηφία, το πρόβλημα της Ελλάδας να είναι όσοι εντός Βουλής ή εντός /εκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθονται. Να το πούμε ολοκληρωτισμό, μέσα θα πέσουμε. Να το πούμε ψυχολογική αστάθεια / φόβο ότι σύντομα θ’ αποδειχθούν οι νέες συμφωνίες ανεφάρμοστες και πιθανόν το grexit θα επανέρθει ; Να το πούμε ανησυχία για το ότι η κοινωνική πλειοψηφία δεν συμμερίζεται ήδη, πολύ περισσότερο όταν αρχίσει η εφαρμογή των μέτρων, τον σωτηριολογικό χαρακτήρα τους ; Πάλι μέσα θα πέσουμε.

Όλα αυτά και άλλα συναφή διαμορφώνουν την κεντρική γραμμή των μνημονιακών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων :  συντριβή της διαφωνίας δια της περιθωριοποίησης των διαφωνούντων στα χρονοντούλαπα της ιστορίας, καμιά ρωγμή στο πολιτικό σύστημα, ξεκαθάρισμα με τους διαφωνούντες εντός ΣΥΡΙΖΑ και εντός Βουλής. Όμως, δεν σταματούν εδώ. Προωθείται ένα είδος αναστολής των συνταγματικών ελευθεριών, ακόμα και η ποινικοποίηση αυτών που δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις.

Το μεγάλο θύμα αυτών των εκκαθαρίσεων/πολιτικών διώξεων είναι αυτές τις μέρες ο Γιάνης Βαρουφάκης. Γιατί μπορεί οι «συνωμότες της δραχμής» να είναι απροσάρμοστα κατάλοιπα της ιστορίας των αποκάτω αλλά ο Βαρουφάκης ; Καθηγητής στα πιο έγκριτα πανεπιστήμια, δημοφιλής με διεθνές πωλήσεις των βιβλίων του, φίλος διασημοτήτων  και ροκ σταρ με αντισυμβατικό στυλ, πως τόλμησε να αυθαδιάσει στο σύστημα ; Πως τόλμησε να περιφέρει τις ιδέες του  και να «συνωμοτεί» ενώ ήταν επικεφαλής του ιερού ναού του Υπουργείου Οικονομικών, άλλως Υπουργείου του Ευρώ. Αυτός πρέπει να συντριβεί, ακόμα και ποινικά. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να υπερασπιστούμε με σθένος τον Γιάνη Βαρουφάκη και στο πρόσωπό του το δικαίωμα να σχεδιάζουν οι πολιτικά επιφανείς όπως και οι πολιτικά αφανείς το μέλλον της χώρας και του λαού της.

Δυστυχώς δεν έχουμε πολλούς γελοιογράφους  που θα μας βοηθούν να σαρκάζουμε τους αντιπάλους  μας και να αυτοσαρκαζόμαστε.  Ακόμα και ο Γιάννης Καλαϊτζής λοιδορεί τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ως ένα ταλαίπωρο πραματευτή στην Ελλάδα του 1950 - την Ελλάδα της λευκής τρομοκρατίας για να μην ξεχνάμε.

Μπορούμε να δραπετεύσουμε από την παραφιλολογία της μετά το τρίτο μνημόνιο εποχής ; Όχι, στο βαθμό που αποτελεί το φύλλο συκής για πιθανές εκτροπές σε δικαιώματα και ελευθερίες.  Η δημοκρατία κινδυνεύει στο βαθμό που επιχειρείται να επιβληθεί ο νόμος και η τάξη στη σκέψη και τη δράση που δεν εντάσσονται στην κυρίαρχη αφήγηση. Η επέτειος των Ιουλιανών, όπως και άλλες ιστορικές στιγμές,  μας θυμίζει  ότι η δημοκρατία αποτελεί διεκδίκηση των πολλών - του απλού λαού. Οι πρωτοβουλίες  του  «ΟΧΙ μέχρι τέλους» πρέπει να ιδρυθούν στον κόσμο της πραγματικής ζωής μέσα στις έγνοιες των πραγματικών ανθρώπων που είναι και δικές μας έγνοιες. Να μην ξεχνάμε, εγκλωβισμένοι σε κλειστούς μικρόκοσμους και πρωτοπορίες, ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να γράψουν την ιστορία τους όπως έγινε πολλές φορές στην Ιστορία.  

Ο Λαπαβίτσας σχολιάζει στο Guardian

Κώστας Λαπαβίτσας: Να στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ

 Του Κώστα Λαπαβίτσα

... Ωστόσο, το πιεστικό ζήτημα αυτή τη στιγμή είναι να ελευθερωθεί η χώρα από τον ασφυκτικό κλοιό του χρέους και λιτότητας. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να αναλάβει δράση για την επίτευξη των στόχων αυτών, και οι Έλληνες θέλουν να του δώσουν το πλεονέκτημα της αμφιβολίας για το ευρώ, ο ρόλος του μπορεί να είναι θετικός. Τουλάχιστον, αυτό προσφέρει μια ευκαιρία για την Ελλάδα για να αποφύγει την πλήρη καταστροφή που θα μπορούσε πραγματικά να οδηγήσει στην άνοδο του φασισμού.

Ο τρέχων γύρος των εσωτερικών πολιτικών διαπραγματεύσεων είναι απίθανο να οδηγήσει σε σχηματισμό κυβέρνησης, ιδιαίτερα μιας κυβέρνησης που θα συνεχίσει να εφαρμόζει τους όρους του μνημονίου. Πιθανότατα να υπάρξουν νέες εκλογές στο εγγύς μέλλον και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όλες τις πιθανότητες για μια αποφασιστική νίκη που θα δημιουργήσει μια κυβέρνηση συνασπισμού των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Αλλά γι 'αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συνειδητοποιήσει τους δικούς του περιορισμούς και να επιδιώξει ενεργά να δημιουργήσει το ευρύ πολιτικό μέτωπο που χρειάζεται η Ελλάδα.
Είναι σημαντικό να επιδιωχθεί η ενότητα, ανά πάσα στιγμή, αποφεύγοντας εξίσου τον κομματισμό και τον σεχταρισμό της ελληνικής αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί την ενεργητική συνεργασία των υπολοίπων αριστερών δυνάμεων, αν είναι να συγκεντρώσει επαρκείς δυνάμεις για να αντιμετωπίσει την καταιγίδα που έρχεται. Είναι εξίσου σημαντικό να ενισχυθεί η έκκλησή του προς έμπειρο και καταρτισμένο δυναμικό σε ολόκληρη την κοινωνία, γιατί θα το χρειαστεί στις γραμμές του.

Τέλος, αν υπάρξει μια νέα κυβέρνηση υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, θα βασίζεται στην υποστήριξη των ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη ώστε να αντιμετωπίσει την καταστροφή που προκλήθηκε στην Ελλάδα από την κρίση στην Ευρωζώνη. Η πρώτη σημαντική μάχη ενάντια στη λιτότητα είναι έτοιμη να δοθεί στην Ελλάδα, και όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν συμφέρον αυτή η μάχη να κερδηθεί.

Why Europe needs Greece

Syriza's electoral success marks the start of the first major battle against austerity. The whole continent should will them to win

• Share327
• Email

• 
• • Costas Lapavitsas
  • guardian.co.uk, Friday 11 May 2012 21.30 BST
  • Comments (298)

Syriza, led by Alexis Tsipras, centre, 'stands every chance of … forming a coalition government of anti-bailout forces' in Greece. Photograph: Simela Pantzartzi/EPA

The clear winner of the recent Greek elections is Syriza, a coalition of leftwing organisations active for several years. The fascist Golden Dawn party has also made stunning gains but its rise, disturbing as it might be, is neither the main outcome of the elections, nor yet a major threat to Greek society. Political momentum belongs to Syriza. If it gets its act together, it could help resolve the crisis and give a boost to the European anti-austerity movement.

The two staple parties of Greek government – Pasok and New Democracy – have been trounced for bringing the country to this pass over four decades, and for implementing the bailout agreements. The Greek electorate has clearly stated what it does not want: old politics and the so-called rescue by the troika of the EU, the International Monetary Fund and the European Central Bank.

During the past two years a parade of mediocre Greek politicians have pretended to negotiate with the troika, while decrying their own country as "corrupt". They were backed by technical experts terrified at the thought of displeasing the lenders to Greece. Some of the politicians and experts were people who had also handled the disastrous Greek entry into European monetary union. The result was two bailout agreements, in May 2010 and March 2012 – monuments to bad economics and social callousness. By the end of 2012 austerity will have led to contraction of the Greek economy by 20%, a jump in unemployment toward 25%, a full-blown humanitarian crisis in the urban centres, and a completely unmanageable public debt. Greece is dying on its feet. Meanwhile its old political class twitters on about participating in the European "game" and making structural reforms that will bring growth in the future.

Syriza has caused an earthquake by denouncing March's bailout. It has called for a moratorium on debt payments, an international commission to audit Greek debt, aggressive debt write-offs, deep redistribution of income and wealth, bank nationalisation, and a new industrial policy to rejuvenate the manufacturing sector. These measures are exactly what the Greek economy needs. Implementing them depends entirely on rejecting the recent bailout and stopping payments on the debt.

Syriza believes that the measures can be introduced while the country remains within the eurozone. It has been unwilling to call for Greek exit, thus increasing its appeal to voters who worry about the aftermath of exit and believe that the euro is integral to the European identity of Greeks. In my view, and that of many other economists, it would be impossible for Greece to stay in the eurozone if it went down this path. Moreover, exit would be both necessary and beneficial to the economy in the medium term, and remains the most likely outcome for Greece. If Syriza really wanted to contribute to solving the crisis, it should get itself ready for this eventuality.

Nonetheless, the pressing issue at the moment is to free the country from the stranglehold of debt and austerity. As long as Syriza is prepared to take action to achieve these aims, and the Greek people wish to give it the benefit of the doubt on the euro, its role can be positive. At the very least, it offers a chance for Greece to avoid a complete disaster that might truly lead to the rise of fascism.

The current round of domestic political negotiations is unlikely to lead to a government being formed, especially one that could continue to implement the terms of the bailout. There will probably be new elections in the near future and Syriza stands every chance of winning decisively, thus forming a coalition government of the anti-bailout forces. But for this, Syriza should realise its own limitations, and actively seek to create the broad political front that Greece needs.

It is important to seek unity at all times, avoiding both gloating and the ancient factionalism of the Greek left. Syriza will need the active co-operation of the rest of the left if it is to muster sufficient forces to deal with the storm ahead. It is equally important to improve its appeal to experienced and knowledgeable people across society, for it will need many more in its ranks.

Finally, if there is a new government led by Syriza, it will rely on the support of people across Europe to tackle the catastrophe inflicted on Greece by the eurozone crisis. The first major battle against austerity is about to begin in Greece, and all European people have an interest in winning it.