ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Αθήνα 23/4/2009
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2009
Εγκύκλιος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ προς τις νομαρχιακές, τοπικές και θεματικές επιτροπές

Σύντροφοι/ συντρόφισσες

Με δεδομένα ότι η φετινή Πρωτομαγιά πέφτει Παρασκευή ( τριήμερο), ότι το ΠΑΜΕ συνεχίζει την διασπαστική του πολιτική στο σ.κ. με ξεχωριστές συγκεντρώσεις και ότι οι δυο παρατάξεις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ έχουν συμβάλλει τα μέγιστα ώστε το σ.κ. να βρίσκεται σε οργανωτική, πολιτική, συνδικαλιστική αναξιοπιστία και παραλυσία σε σχέση με τις ανάγκες των εργαζόμενων, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο σ.κ. έχουμε την δυνατότητα να προβάλλουμε τα εξής χαρακτηριστικά κινηματικά, αντί-νεοφιλελεύθερα, αντικαπιταλιστικά πολιτισμικά και πολιτιστικά στοιχεία στις φετινές συγκεντρώσεις – πορείες.

Το πολιτικό περιεχόμενο των ψηφισμάτων και το προπαγανδιστικό υλικό θα εκφράζει το ενωτικό, διεθνιστικό, αντί-καπιταλιστικό, αντί-νεοφιλελεύθερο, αντί-ρατσιστικό, αντί-ξενοφοβικό πλαίσιο που οι δυνάμεις μας προβάλουν. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και οι επιπτώσεις των πολιτικών που δεν την αντιμετωπίζουν αλλά την τροφοδοτούν σε βάρος της εργασίας, όπως και η ανάγκη αντίστασης στην επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι επιχειρήσεις στους εργαζόμενους (με μαζικές απολύσεις, διαθεσιμότητες, μείωση ωρών ή ημερών εργασίας με ταυτόχρονη μείωση των αποδοχών, πάγωμα ή μείωση μισθών κλπ) με πρόσχημα την οικονομική κρίση, αποτελούν αποτελούν βασικές προτεραιότητές μας. Ταυτόχρονα θα δώσουμε ιδιαίτερο βάρος στο ζήτημα της επισφάλειας που δεν αφορά πλέον μόνο τους ελαστικά εργαζόμενους και τους ανέργους αλλά το σύνολο των εργαζομένων κυρίως στον ιδιωτικό τομέα που ανησυχεί για τις θέσεις εργασίας αλλά και για το πάγωμα ή τη μείωση του μισθού τους.

Ως κεντρικά συνθήματα για το θέμα της κρίσης θα έχουμε τα εξής:

Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους.

Την κρίση να πληρώσουν το κεφάλαιο και οι τραπεζίτες.

Με τους αγώνες μας θα ανατρέψουμε το νεοφιλελευθερισμό.

Ενωτικά και Αριστερά αλλάζουμε το τοπίο σε Ελλάδα και Ευρώπη

Πανευρωπαϊκή Αντίσταση στα σχέδια της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων.

Το μέλλον μας γράφεται στους δρόμους.

Ως κεντρικά αιτήματα για τους εργαζόμενους θα θέσουμε τα εξής:

Να παρθούν μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας, αποτροπής των απολύσεων και προστασίας των ανέργων. Να μην περάσει το αντεργατικό μέτρο της μείωσης των ημερών ή ωρών εργασίας με αντίστοιχη μείωση των μισθών, 35ωρο χωρίς μείωση των αποδοχών. Να δοθούν ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις και στα επιδόματα ανεργίας. Κατώτερος μισθός 1300 ευρώ και κατώτατη σύναξη στα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη. Κατάργηση των υπεργολαβιών και όλων των επισφαλών και ελαστικών μορφών απασχόλησης. Πλήρης, σταθερή και ποιοτική εργασία για όλους. Αύξηση των δημόσιων δαπανών για την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια και το περιβάλλον και για την άμεση προώθηση 100.000 προσλήψεων ανέργων σε αυτούς τους τομείς. Υπεράσπιση και διεύρυνση των εργασιακών, δημοκρατικών και συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας.

Ο κίνδυνος απομαζικοποίησης του φετινού γιορτασμού είναι υπαρκτός, για τον λόγο αυτό έχουμε χρέος σε συνθήκες όξυνσης των πολύμορφων επιθέσεων που δέχονται οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες, οι γυναίκες, η νέα γενιά, να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να δώσουν τον παλμό, την μαζικότητα, το περιεχόμενο σε κάθε συγκέντρωση και πορεία που διοργανώνουν τα εργατικά κέντρα σε κάθε πόλη της χώρας μας για την φετινή πρωτομαγιά.

Οι περιοδείες την εβδομάδα της πρωτομαγιάς σε χώρους εργασίας που είναι στην πρώτη γραμμή των αγώνων αποτελεί σημαντική προτεραιότητα για τις δυνάμεις μας, όπως επίσης και οι πικετοφορίες, μοίρασμα υλικού, ομιλίες, τοπικές συγκεντρώσεις είναι στην ημερήσια διάταξη. Εκτός από το πρόγραμμα περιοδειών που θα οργανωθεί με ευθύνη του Δικτύου συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ (Λιμάνι Πειραιά, ΝΑΤ, Ναυπηγοεπισκευαστική Περάματος, ΔΕΛΤΑ, ΒΟΝΤΑΦΟΝ, ΤΕΛΕΠΕΡΦΟΜΑΝΣ) στις οποίες θα ζητηθεί και συμμετοχή Βουλευτών, θα πρέπει να οργανωθούν εξορμήσεις και από τις τοπικές και θεματικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ σε χώρους εργασίας και περιοχές ευθύνης τους.
Ήδη οι προκηρύξεις (50.000) και οι αφίσες (20.000) του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμες και ξεκινάμε με εξόρμηση με το πρωτομαγιάτικο υλικό μας στο κέντρο της Αθήνας στις 25/4 το Σάββατο (ραντεβού στην Πλατεία Μοναστηρακίου στις 11:30 το πρωί). Το υλικό αυτό θα σταλεί πανελλαδικά.

Οι τοπικές και νομαρχιακές επιτροπές καλούνται να οργανώσουν τοπικά εξωστρεφείς δράσεις, εξορμήσεις με την προκήρυξη, αφισοκολλήσεις αλλά και επισκέψεις σε εργατικούς χώρους της γειτονιάς. Στον βαθμό που τοπική ή θεματική οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ (ιδιαίτερα για την Αθήνα) συσπειρώσει μέσα από την δράση της συντρόφους/σες μπορεί να παρουσιαστεί στην διαδήλωση με το δικό της πανό και μπλοκ, εντός του ενιαίου μπλοκ ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης θα στηρίξουμε την παρουσία οργανωμένου περιπτέρου του ΣΥΡΙΖΑ στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπως και την εκδήλωση της φεμινιστικής πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα που γίνεται την Τετάρτη στις 29/4 στις 08:30 το βράδυ στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Για το περίπτερο της Ν. Φιλαδέλφειας το οποίο θα λειτουργήσει Πέμπτη 30/4 και Παρασκευή 1/5 χρειάζεται να οργανώσουν την συμμετοχή τους και να βγάλουν βάρδιες οι τοπικές επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φιλαδέλφειας, Πατησίων, Ν.Ιωνίας, Αγ. Αναργύρων , Πετρούπολης, Ιλίου και Καματερού.

Όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να υλοποιηθούν εάν δεν υπάρχουν «χέρια και μυαλά». Επομένως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, το δίκτυο συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που έχουν αναφορά στο χώρο μας μπορούν να διαμορφώσουν ένα αγωνιστικό πλαίσιο που θα έχει συνέχεια μετά την πρωτομαγιά και θα δώσει ένα ισχυρό μήνυμα ενότητας και αντίστασης στους εργαζόμενους, στα συνδικάτα.
Η πρωτομαγιάτική συγκέντρωση των συνδικάτων θα γίνει με οργανωτική ευθύνη του ΕΚΑ την ημέρα της Πρωτομαγιάς στις 10:30 το πρωί στην πλατεία Κλαυθμώνος, όπου θα μιλήσουν 3 ελαστικά απασχολούμενοι (ένας από κάθε παράταξη) εκπρόσωποι από Παλαιστίνη και Βενεζουέλα και θα υπάρχει και καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Θα ακολουθήσει πορεία προς τη Βουλή.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με ευθύνη του Δικτύου Συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ θα συμμετέχουν διακριτά στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις των εργατικών κέντρων (με προσυγκέντρωση, μπλοκ και ομιλητή στις συγκεντρώσεις).
Στην ΑΘΗΝΑ οργανώνουμε ως Δίκτυο συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ προσυγκέντρωση στην γωνία Χαλκοκονδύλη και Πατησίων στις 10 το πρωί για να φτάσουμε έγκαιρα με διαδήλωση στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση. Θα επιμείνουμε προς τα συνδικάτα - ή αλλιώς θα το κάνουμε μόνοι μας - η πορεία να περάσει από ΣΕΒ, γραφεία ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, Βουλή και να διαλυθεί στα Προπύλαια.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί πρόταση διαβούλευσης προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ 10-12/Απριλίου στο Γήπεδο ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ στο ΦΑΛΗΡΟ. Δεν θέλει να διαφωνήσει με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τη θέση του για τις ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ, αλλά να συμβάλει στην αναίρεση της λάθος συζήτησης που διεξάγεται στις μέρες μας περί ευρωπαϊσμού και αντιευρωπαϊσμού.


1. Για την στάση της Αριστεράς απέναντι στην «Ευρώπη».

Η «Ευρώπη» αποτελεί μια εμμονή για την ελληνική αριστερά που έχει ως αποτέλεσμα τον πολιτικό της παροπλισμό. Είτε ως ο «οικονομικός χωροφύλακας» των λαών, για το λαϊκίστικο ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ των πρώιμων μεταπολιτευτικών χρόνων και κάποια κομμάτια του αριστερισμού, είτε ως η κύρια πηγή του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης, για το μεγαλύτερο τμήμα της μεταρρυθμιστικής - ανανεωτικής αριστεράς, η ευρωπαϊκή υπόθεση αποτέλεσε, την κυριότερη έκφραση της ήττας της αριστεράς, τόσο στο επίπεδο των ιδεών όσο και στο πολιτικό επίπεδο, μια και η «Ευρώπη» ποτέ δεν συνδέθηκε με τα κοινωνικά ζητήματα της εργασίας και της εκμετάλλευσης σε μια προοπτική κοινωνικού μετασχηματισμού.

Η Ευρώπη δεν έχει «ουσία», δεν είναι «κακή» η «καλή». Η Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρώ, του συμφώνου σταθερότητας και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας αποτελεί μια αντίφαση ανάμεσα στην τάση διεθνοποίησης των καπιταλιστικών οικονομιών και στην εθνική συγκρότηση τους. Η οικονομική κρίση έκανε ακόμα πιο εμφανή αυτήν την αντίφαση. Ο χαρακτηρισμός «καπιταλιστικός» αφορά σαφώς την Ευρώπη αλλά πρέπει να αποδίδεται πρωτίστως στις εθνικές οικονομίες. Η αστική απόπειρα λύσης της βασικής αντίφασης μεταξύ διεθνοποιημένων αγορών και εθνικών καπιταλισμών που επιχειρείται με το ευρωσύνταγμα, τον ευρωπαϊκό στρατό, την κοινή εξωτερική πολιτική και την Ευρώπη - Φρούριο έχει, προσωρινά, αποτύχει. Αλλά και να πετύχαινε δεν θα διασφάλιζε ούτε ένα από τα αίτημα του κόσμου της εργασίας. Τουναντίον, θα δημιουργούσε ένα σκληρό, ταξικό εποικοδόμημα εναντίον των εργαζομένων, του περιβάλλοντος, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των κοινωνικών αναγκών.
Το ερώτημα είναι τι κάνει η αριστερά. Αν η αριστερά μεριμνά μόνο για την φυσιογνωμία της, άλλοτε την αντιευρωπαϊκή, και άλλοτε την φιλοευρωπαϊκή, τότε θωπεύεται αυτάρεσκα μπροστά στον καθρέφτη της. Αν προτείνει γενικόλογα, άλλοτε την μεταρρύθμιση και άλλοτε την εθνική απόσυρση τότε υπεκφεύγει του προβλήματος.

Τα όρια του μεταρρυθμισμού έχουν καταγραφεί στο ευρωπαϊκό πεδίο. Το 1997 οι κυβερνήσεις που υπέγραψαν την Συνθήκη του Άμστερνταμ ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία κεντροαριστερές - μεταρρυθμιστικές. Θα περίμενε κανείς να εφαρμόσουν κευνσιανές πολιτικές συνοχής. Ακόμα τις περιμένουμε αυτές. Αντίθετα, εφάρμοσαν νεοφιλελεύθερες, μονεταριστικές και απορρυθμιστικές πολιτικές ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Από την άλλη, παράδειγμα εθνικής αναδίπλωσης με ταξικούς και ριζοσπαστικούς όρους δεν υπάρχει, παρά μόνο στο επίπεδο των συνθημάτων. Στην πραγματικότητα, τα μόνα πετυχημένα παραδείγματα εθνικής αναδίπλωσης που υπάρχουν είναι αυτά που έχουν γίνει με κεντροαριστερούς όρους (Σουηδία, Δανία, Αγγλία). Το παράδοξο της φιλοευρωπαϊκής κεντροαριστεράς που ηττάται από τον νεοφιλελευθερισμό εντός του ενιαίου νομισματικού χώρου και των πετυχημένων κεντροαριστερών υποδειγμάτων ανάπτυξης με εθνικούς όρους θα πρέπει να προβληματίσει τους μεταρρυθμιστές. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει.

Για την ριζοσπαστική αριστερά προέχει μια ταξική πολιτική λύση, από την πλευρά των εργαζομένων, της βασικής αντίφασης μεταξύ διεθνοποιημένων οικονομιών και εθνικών καπιταλισμών και όχι ο πόλεμος «ταυτοτήτων». Και η λύση αυτή δεν μπορεί να είναι παρά μια ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση που να καθορίζεται από τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που εγγυάται και τις ανάγκες που θέλει να εξυπηρετήσει. Το ζήτημα είναι τι δημόσιο ευρωπαϊκό χώρο θέλουμε. Κάποιου συνταγματικού κλειδώματος των βασικών κριτηρίων και επιλογών των κυρίαρχων εθνικών – αστικών μερίδων ή του κοινού εργατικού δικαίου, των ευρωπαϊκών συλλογικών συμβάσεων, των κοινών δημόσιων υπηρεσιών, της θέσπισης της χάρτας των ευρωπαϊκών κοινωνικών δικαιωμάτων; Γιατί μόνο κοινό νόμισμα και όχι κοινό ελάχιστο μισθό, γιατί ευρωστρατός και όχι κοινή ευρωπαϊκή δημόσια υγεία, γιατί οικολογική ευαισθησία και πράσινη επιχειρηματικότητα και όχι οικολογικό μετασχηματισμό των ευρωπαϊκών οικονομιών;
Τελικά, τι είναι πολιτικά χρήσιμο αυτή την στιγμή, η τήρηση μιας στάσης, φιλοευρωπαϊκής η αντιευρωπαϊκής ή η εύρεση μιας ταξικά προσανατολισμένης πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Η στάση δεν τροποποιεί την πραγματικότητα. Μόνο η πολιτική.

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Ευρώπη». Πρέπει να αλλάξουν και οι δύο όροι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ των εθνικών εκλογών του 2003 αποτελούσε μια εκλογική σύμπραξη, γι αυτό και μόλις τέθηκε το ζήτημα της ευρωπαϊκής του ταυτότητας στις ευρωεκλογές του 2004 διαλύθηκε. Υπερίσχυσαν οι επιμέρους στάσεις απέναντι στην ευρωπαϊκή υπόθεση, μέσα σε έναν εκλογικό σχηματισμό που δεν επεδίωξε και δεν ήθελε να συζητήσει τις διαφορές του. Οι βασικές συνιστώσες του τότε ΣΥΡΙΖΑ επεχείρησαν την αυτόνομη κάθοδο στις ευρωεκλογές, έχοντας, θεωρητικά τουλάχιστον, την ευκαιρία να προβάλουν αυτούσια την φιλοευρωπαϊκή ή την ευρωσκεπτικιστική τους ταυτότητα. Τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά για όλες τις πλευρές. Η φιλοευρωπαϊκή προσέγγιση ηγεμονευόταν από το ΠΑΣΟΚ, ενώ ο ευρωσκεπτικισμός από το ΚΚΕ και το νεοεμφανιζόμενο ΛΑ.Ο.Σ .
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2007 προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και δεν αποτέλεσε απλά και μόνο μια εκλογική συνεργασία αλλά ένας χώρος διαλόγου και κινηματικής ενότητας που αμέσως πήρε τα χαρακτηριστικά της πολιτικής συνομοσπονδίας. Ο φόβος όμως της διάλυσης η της απονέκρωσης του δεν έχει εκλείψει. Τώρα μάλιστα με τα ρευστά εκλογικά του ποσοστά οι κίνδυνοι αυτοί μεγαλώνουν. Οι ευρωεκλογές πάλι θα αποτελέσουν μια εξαιρετικά δύσκολή περίοδο γιατί στο ζήτημα «Ευρώπη» δεν υπήρξε μια πολιτική – ιδεολογική λύση, μια σύνθεση των επιμέρους απόψεων στην κατεύθυνση της υπέρβασής τους.
Για να έχει μέλλον το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εκπληρωθούν δύο συνθήκες.

α. Ο ΣΎΡΙΖΑ να μπορέσει να παράξει τον δικό του πολιτικό λόγο και να βρει τα δικά του σημεία ιδεολογικής ενότητας. Κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα της άθροισης των επιμέρους απόψεων αλλά μια καινούργια σύνθεση. Μια νέα θέση για το τι είναι η Ευρώπη και πως παλεύουμε μέσα σε αυτή, είναι αναγκαστικά το σημείο από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε. Αυτές οι ευρωεκλογές πρέπει να έχουν δύο στόχους: α) ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα και β) το ξεκίνημα μιας προσπάθειας για παραγωγή νέου πολιτικού λόγου.

β. Ο ΣΎΡΙΖΑ να μπορέσει να αποκτήσει τις δικές του πολιτικές διαδικασίες, οι οποίες θα προέλθουν από τις ίδιες τις οργανώσεις του, από τα μέλη του με διπλή ένταξη, από την πλήρη ισοτιμία των «ανένταχτων» και από την έναρξη διαδικασιών εκχώρησης πολιτικών αρμοδιοτήτων από τις συνιστώσες στο ΣΥΡΙΖΑ. Για τις αρμοδιότητες, το ποιες θα είναι αυτές και το πώς θα εκχωρηθούν θα πρέπει να αποτελέσει το κύριο αντικείμενο των επόμενων πανελλαδικών συνδιασκέψεων.

Οι ευρωεκλογές είναι σε απόσταση αναπνοής, πλέον, και θα πρέπει να επιταχύνουμε. Όμως, αν επιταχύνουμε χωρίς να καταλάβουμε τα επίδικα αντικείμενα που θέτει η κρίση τότε ίσως απλά φτάσουμε πιο γρήγορα στο Γκρεμό. Η εκλογική επιτροπή που θα πρέπει να συσταθεί το επόμενο διάστημα έχει δύσκολο έργο. Δεν αρκεί να βγάλει εις πέρας κάποια δουλειά. Πρέπει να προσεγγίσει τον κόσμο με μια τολμηρή διάθεση χωρίς «ενοχές», ούτε γιατί χάνουμε την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, ούτε γιατί «ρίχνουμε νερό στον μύλο της καπιταλιστικής Ευρώπης». Τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν όπως είναι και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ να συζητηθεί χωρίς τη βοήθεια των κλασσικών σχημάτων λόγου της Αριστεράς. Οι καταστάσεις είναι δύσκολες αλλά και ενδιαφέρουσες. Ας δώσουμε την μάχη με σεβασμό στην ιστορία των συνιστωσών αλλά όχι εμφορούμενοι από τον «πατριωτισμό» τους.



Καρατζάς Τηλέμαχος
Παπαθανασίου Χρήστος
Αλεξίου Δημήτρης
Παπαγεωργίου Φάνης
Δουρέκα Καίτη
Βαλιάνος Χρήστος
Αυλωνίτης Ανδρέας
Σταύρου Πέτρος
Δημόπουλος Δημήτρης
Γαβρίλη Δάφνη
Δημοπούλου Ελένη
Ορφανός Δημήτρης