Η ολική ρήξη με το παρελθόν -Βαγγέλης Πατούχας ( πολιτικός επιστήμων) -από efsyn

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί με τη στρατηγική της γενικής εφόδου στο μέγαρο Μαξίμου την κατάληψη σε πρώτο πλάνο της Ν.Δ. Πλαισιωμένος με καθοδηγητές όπως ο Θεοδωρικάκος και ο Βορίδης αποβλέπει να επαναλάβει στο κόμμα του τη νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και τη συντριβή των μενσεβίκων.

Γνωστός ο δάσκαλος του Θεοδωρικάκου, ο Λένιν, και λίγο πολύ γνωστή η στρατηγική του. Στην κομματική πορεία του φρόντισε να εμβαθύνει στις αφηγηματικές του ικανότητες. Μελέτησε τόσο τον Ζντάνοφ όσο και τον Γκέμπελς. Το μήνυμα που έδωσε στη δημοσιότητα με την ευκαιρία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι δείγμα καλού μαθητή. Ξεδιάντροπος, ακριβώς όπως εδιδάχθη. Στην ΚΝΕ έμαθε ότι η αποστήθιση των σοφών κειμένων είναι θεολογισμός. Αποτρέπει τη δράση εις το όνομα της ορθότητος. Κατάλαβε ότι δεν έχει αξία τι είπε ο Λένιν ή Γκέμπελς, αλλά το πώς κατέληξε στο λεχθέν του την ιστορική εκείνη στιγμή.

Μπορεί πλέον να επαναλάβει την Ιστορία, χωρίς η επανάληψη να είναι καρικατούρα. Ενας καλός γκεμπελιστής γνωρίζει τη μέθοδο και τον τρόπο, αρκεί να βρεθεί ο Αρχηγός. Κοντά στον Κώστα Λαλιώτη εξάσκησε τις θεωρητικές του γνώσεις. Εμπέδωσε τα μαθήματα της ψυχολογίας του έθνους. Οι κατηγορίες που οι ηθικολόγοι του πολιτικού λόγου εκτοξεύουν, μπορούν να μεταλλαχθούν σε πυλώνες νίκης. Ποια είναι τα εθνικά αρχέτυπα μιας μεταπρατικής κοινωνίας; Η σωστή απάντηση θα βγάλει και τον νικητή.

Η μέθοδος αυτή προϋποθέτει σύγκρουση τόσο με τους παλιούς οικείους, όσο και με τον υποτιθέμενο πολιτικό εχθρό. Ο Αρχηγός πρέπει να στεφανωθεί όχι με δάφνη ή ελιά, αλλά με άκανθο. Τα αγκάθια θα ξεπλύνουν τις κατηγορίες. Το κατηγορητήριο θα μεταλλαχθεί σε υμνολόγιο. Οι κατηγορίες περί νεποτισμού, οικογενειοκρατίας, διαπλοκής θα ακούγονται πλέον ως ζηλοφθονία κι ανικανότητα να δράσει από την πλευρά του κατήγορου.

Ο Μάκης Βορίδης, νεολαίος εθνικιστής, λάτρεψε τον Ιάπωνα συγγραφέα και πολιτικό ακτιβιστή Γιούκιο Μισίμα. Σπουδαίος συγγραφέας, υποψήφιος τρεις φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 1970 προέβη σε δημόσιο χαρακίρι στο γραφείο του στρατιωτικού διοικητή του Τόκιο. Είχε προηγηθεί πραξικοπηματική κατάληψη του Διοικητηρίου από την παραστρατιωτική ομάδα κρούσης που είχε ιδρύσει.

Ο Μισίμα ήταν πολέμιος της αμερικανοποίησης της ιαπωνικής κοινωνίας. Θεώρησε την αποποίηση της θεϊκής υπόστασης του αυτοκράτορα Χιροχίτο που ο Αμερικανός στρατηγός Μακάρθουρ επέβαλε ως πράξη εθνικής ταπείνωσης. Παρά τον φανατισμό του υπέρ του γιαπωνέζικου μιλιταρισμού, ο ίδιος φρόντισε με ψευδή δήλωση για την υγεία του να μείνει θεατής στον πόλεμο.

Ο Βορίδης, εμπνευσμένος από την υπερφίαλη ματαιοδοξία του δασκάλου του περί εθνικής καθαρότητας, δεν θα διστάσει να αυτοανακηρυχθεί ο «ηγέτης» που, για να ολοκληρώσει το πατριωτικό του καθήκον, θα δεχτεί τον αυτοεξευτελισμό να υποκλιθεί στη Συναγωγή.

Θεωρεί έκπτωση της ιδέας του έθνους την ιδεολογική επί δεκαετίες ηγεμονία της Αριστεράς. Αν κι ο Βορίδης δεν έχει το λογοτεχνικό ταλέντο του δασκάλου του, έχει θέσει στον εαυτόν του ως καντιανή επιταγή να αναδειχτεί νικητής στη μετωπική σύγκρουση με τον αριστερό ιδεολογικό λόγο.

Η επιθετικότητα και η αλαζονεία των κινήσεων του επιτελείου του Κυριάκου Μητσοτάκη στον ένα μήνα διακυβέρνησης της χώρας φέρουν όλους τους συμβολισμούς της ολοκληρωτικής ρήξης με τον ιδεολογικό λόγο της προηγούμενης κυβέρνησης. Αυτό προκαλεί κραδασμούς στις παραδοσιακές δυνάμεις της Ν.Δ. Αντιβαίνει την καραμανλική αντίληψη περί εθνικής συνεννόησης με πρωταγωνιστή την κύρια πολιτική δύναμη του συστήματος, το κόμμα της Ν.Δ.

Για την υπονόμευση και την αποκαθήλωση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς ο Μητσοτάκης χρειάζεται μια αναδομημένη Νέα Δημοκρατία με ικανότητα ιδεολογικής σύγκρουσης. Ο καραμανλισμός και η σαμαρική λαϊκοδεξιά θεωρούνται εμπόδια για την επιβολή της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας.

Το ιδεολογικό σώμα της μητσοτακικής Ν.Δ. δομείται από το πνεύμα του ιδεολογικού μιλιταρισμού του Βορίδη και τον ευνουχισμένο ιδεολογικά τεχνοκρατισμό του Θεοδωρικάκου.

Ο τεχνοκρατισμός θα υλοποιηθεί με την επιστράτευση μη άμεσα πολιτικών προσώπων και με την ενοχοποίηση οιασδήποτε αναφοράς στα προ του 2015 γεγονότα.

Οι «παραγωγικές» και «αποδοτικές» μοντέρνες στο άκουσμά τους ιδέες/πρωτοβουλίες θα προσδίδουν την εικόνα του γραφικού αρχαιολόγου σε όσους ομιλούν για τους πραγματικούς υπαίτιους της κατάρρευσης.

Το παρελθόν θα μετατραπεί σε χθες. Ιδού τι εθνική καταστροφή χθες μόλις. Ο προηγούμενος θα χριστεί υπαίτιος. Και διπλά υπαίτιος: αδράνησε να κάνει τις αναγκαίες αλλαγές και λόγω ανικανότητας προκάλεσε νέες. Κι όλα αυτά συνάδουν με τα εθνικά αρχέτυπα. Ο Βορίδης θα αποκαταστήσει την αυτοπεποίθηση του εθνικισμού. Ο ήρωας, η εμπάθεια και το μίσος θα ανακτήσουν τον ρόλο τους ως όπλα της νίκης επί του σκοτεινού παρελθόντος. Ο Θεοδωρικάκος θα νομιμοποιήσει τον ευνουχισμένο τεχνοκράτη. Θα τύχει της υποστήριξης και της ευρείας αποδοχής των μεταρρυθμιστών και των κουρασμένων από τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Η καπατσοσύνη που ο ίδιος επιδεικνύει θα αγιαστεί ως εθνικό προτέρημα.

Η ηγετική ομάδα της Ν.Δ. έχει επιλέξει τη μετωπική σύγκρουση, την κατάληψη των ιδεολογικών Ανακτόρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνικός εχθρός κι όχι πολιτικός αντίπαλος. Η ολική ρήξη με το παρελθόν δεν επιτρέπει οιανδήποτε συνεννόηση και συναινετική διαδικασία. Τίποτα δεν πρέπει να νομιμοποιεί την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ακροδεξιοί ελέγχουν τον δημόσιο λόγο της Ν.Δ. (Α. Τσέκερης)

Ο έξαλλος δημόσιος αντικυβερνητικός λόγος της Ν.Δ., όπως εκφράζεται στα κοινωνικά δίκτυα και στην αρθρογραφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, χωρίζεται σε δύο βασικά ρεύματα: το «φιλελεύθερο» και το καθαρά ακροδεξιό. Αλήθεια πάντως είναι ότι όσο στον λόγο αυτόν εισχωρούν η εμπάθεια και το πολιτικό μίσος, τόσο τα δύο αυτά ρεύματα ταυτίζονται σε φραστικό επίπεδο και ο διαχωρισμός τους γίνεται εξαιρετικά δύσκολος.

Οι “φιλελεύθεροι”

Το «φιλελεύθερο» ρεύμα αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως μετενσάρκωση του παλιού λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚ: γι’ αυτούς η κυβέρνηση της Αριστεράς αντιπροσωπεύει το αντιπαραγωγικό Δημόσιο και τον εθνολαϊκισμό.
Το πρώτο παρουσιάζει απλώς ηθελημένη ιστορική άγνοια για το ποιοι σε αυτόν τον τόπο κατέστησαν αντιπαραγωγικό το Δημόσιο, πώς το μετέτρεψαν σε πελατειακό μηχανισμό, πόσες καριέρες βουλευτών, υπουργών και επαγγελματιών συνδικαλιστών οικοδομήθηκαν πάνω σε αυτό, σε εποχές που η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είχε περιορισμένη εκλογική δύναμη και σχεδόν μηδενική επιρροή στα συνδικάτα.
Και ακόμα, πόσοι ήταν οι κυβερνητικοί σύμβουλοι και τι ακριβώς αποδοχές είχαν τις πριν από τα Μνημόνια εποχές, αλλά και μέχρι το 2014.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό, ο εθνολαϊκισμός, τους ενοχλεί στον ΣΥΡΙΖΑ κατά περίπτωση. Κατηγορούν την Αριστερά ότι συνεργάζεται με τον «ακροδεξιό» Καμμένο, αλλά δεν τους ενοχλούν η ακροδεξιά ομάδα Σαμαρά και η γραμμή που επέβαλε στο “Μακεδονικό”.
Θυμούνται τη Χρυσή Αυγή μόνο όταν παρουσιάζουν το αφήγημά τους για την “επάνω πλατεία” και τους “ακροδεξιούς Αγανακτισμένους”, αλλά όχι όταν οι νεοναζί συμπλέουν με τη Ν.Δ. (διαδηλώσεις για “Μακεδονικό”, Μυτιλήνη) ή όταν επιτίθενται σε μετανάστες και κοινωνικά κέντρα.
Στην πραγματικότητα, ο αντιφασισμός τους ενεργοποιείται μόνο όταν τους προσφέρει επιχειρήματα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν εναντίον της Αριστεράς και επομένως είναι αντιφασισμός υποκριτικός και προσχηματικός. Αντίστοιχης ποιότητας είναι και η κοινωνική τους ευαισθησία όταν καταγγέλλουν το “τρίτο και αχρείαστο Μνημόνιο”, ενώ δοξολογούν ως μεταρρυθμιστικούς φάρους τα δύο προηγούμενα.

Οι ακροδεξιοί

Το ακροδεξιό ρεύμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που λέει: καθαρός αντικομουνισμός, ρεβανσισμός που φτάνει ακόμα και σε αναφορές στον Εμφύλιο και τις εξορίες, χαμηλότατου επιπέδου κραυγές και χυδαία φρασεολογία. Δεν είναι μόνο τα διάφορα τοπικά στελέχη της Ν.Δ., που εκφράζονται με γλώσσα συνταξιούχου ταγματασφαλίτη σε κάθε δυνατή ευκαιρία (περίπτωση Μπουτάρη, “Μακεδονικό” κ.λπ.).
Είναι τα εκατοντάδες σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις της “Ομάδας Αλήθειας”, του “Πρώτου Θέματος”, του Liberal κ.λπ., που δείχνουν ότι η πολιτική σκέψη στον χώρο της Δεξιάς έχει γυρίσει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1950 και ότι το ακροδεξιό ρεύμα είναι το κυρίαρχο στην βάση της Ν.Δ. Αυτό φυσικά έχει και άμεσες επιδράσεις στη συμπεριφορά των τοπικών και των κεντρικών στελεχών του κόμματος, εκεί όπου η ανάγκη να κρατηθούν κάποια προσχήματα δεν προφταίνει να επιβληθεί.
Όλοι στη Ν.Δ. ξέρουν πλέον ότι ο ακροδεξιός λαϊκισμός αποδίδει κέρδη, ενώ η μετριοπάθεια και ο δημοκρατικός πολιτικός λόγος όχι. Και αναλόγως πορεύονται.
Έτσι στοιχεία της ακροδεξιάς ατζέντας ενσωματώνουν στον λόγο τους πολλά κεντρικά στελέχη της Ν.Δ. Οι βασικοί και συστηματικοί εκφραστές αυτού του ρεύματος, όμως, είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Έχουν και οι δύο τη στήριξη των συστημικών ΜΜΕ και ο λόγος τους, ακριβώς επειδή είναι εμπαθής και οριακός, αναπαράγεται πολύ πιο αποτελεσματικά τόσο στα μέσα όσο και στα κοινωνικά δίκτυα. Επίσης και οι δύο έχουν ξεκινήσει την καριέρα τους στην Ακροδεξιά.

Η περίπτωση Άδ. Γεωργιάδη

Ο Άδωνις Γεωργιάδης ασκεί το είδος του εύπεπτου ακροδεξιού λαϊκισμού που είναι τόσο της μόδας στην Ευρώπη. Έχει ζητήσει συγγνώμη από κάποιους τους οποίους ως πολιτευτής του ΛΑΟΣ τον βόλευε να βρίζει, αλλά τώρα πια όχι: το Ισραηλιτικό Συμβούλιο και τον Βαρδινογιάννη. Κατά τα άλλα κρατάει άθικτη την πολιτική του ατζέντα.
Τα μπλεξίματά του με το ΚΕΕΛΠΝΟ και τη Novartis τον έχουν αποχαλινώσει σε επίπεδο φρασεολογίας. Η πρόσφατη δήλωσή του “Ο Τσίπρας είναι ό,τι πιο χυδαίο και τοξικό μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο” δεν εκφράζει μόνο την ανησυχία του και την εμπάθειά του. Προσπερνώντας επιδεικτικά τη χούντα, για την οποία ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. διατηρεί εξαιρετικά τρυφερή και διαλλακτική άποψη, νομιμοποιεί κάθε ακροδεξιό χουντικό απόβρασμα να βγει να ξεσπαθώσει. Και απ’ ό,τι φαίνεται είναι πολύ περισσότερα από ό,τι νομίζουμε.

Ο Μ. Βορίδης

Ο Μάκης Βορίδης αποτελεί πιο σοβαρή περίπτωση. Θήτευσε από μικρός παρέα με τον Μιχαλολιάκο σε χουντοεθνικιστικές ναζιστικής απόκλισης οργανώσεις, που είχαν στόχο να αναστρέψουν τη Μεταπολίτευση. Συμμετείχε σε δολοφονικού χαρακτήρα φασιστικές επιθέσεις, όπως η γνωστή περίπτωση με το τσεκούρι, για την οποία έτυχε να υπάρχει φωτογραφία.
Αργότερα ίδρυσε ένα ακροδεξιό πολιτικό μόρφωμα τύπου “Χρυσή Αυγή χωρίς αρβύλες” με κεντρική ατζέντα τους “λαθρομετανάστες” και με πρόθεση να εισαγάγει τον λεπενισμό στην Ελλάδα. Μετέφερε αυτούσια την ατζέντα του στον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και από εκεί πέρασε στη Ν.Δ. χωρίς ποτέ να την αποκηρύξει.
Προχθές ο Μ. Βορίδης ζήτησε να υπάρξει “στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της”. Υπέδειξε μάλιστα στον Κ. Μητσοτάκη “να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και τους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές”.
Ο Μ. Βορίδης δεν είπε φυσικά ποιες ακριβώς είναι οι ιδέες της Αριστεράς που πρέπει να “ηττηθούν στρατηγικά” και κυρίως ποιες είναι αντίστοιχα οι ιδέες που πρέπει να νικήσουν. Αλλά ας υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι η πρώτη αποστροφή υπονοεί ότι η “στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς” θα μειώσει την εκλογική της δύναμη. Το άλλο με τις “παρεμβάσεις στο κράτος και τους θεσμούς” που πρέπει να κάνει ο Κ. Μητσοτάκης “ώστε να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία” τι ακριβώς υπονοεί;
Στην Ελλάδα του 2018 στην εξουσία έρχεται αυτός -και μόνον αυτός- που αποφασίζουν οι ψηφοφόροι. Ανεξάρτητα από πόσο “ελαττωματικές” θεωρεί τις ιδέες του ο κάθε Βορίδης. Και δεν μπορούν, πλέον, να υπάρξουν “παρεμβάσεις στο κράτος και τους θεσμούς” που να μπορούν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή ετυμηγορία, τουλάχιστον από το 1974 και μετά.
Ο λόγος του Μ. Βορίδη, είναι λόγος της εποχής του Παπάγου, τότε που ιδεολογικός πυλώνας της Δεξιάς ήταν ο ΙΔΕΑ, οι παλαίμαχοι των Ταγμάτων Ασφαλείας και της “Χ” και οι μηχανισμοί της Ασφάλειας. Τότε οι “παρεμβάσεις στο κράτος και τους θεσμούς” προσπαθούσαν να περιορίσουν την πολιτική δράση της Αριστεράς για λόγους “εθνικής ασφάλειας”.
Τώρα ο Βορίδης τις εισηγείται για λόγους υπεράσπισης της “ελεύθερης οικονομίας” και της “ανταγωνιστικότητας”. Αλλά η λογική -που εδράζεται σε μια χυδαία παραχάραξη του τι ακριβώς λέει και τι θέλει η Αριστερά- είναι ακριβώς η ίδια.
Με αυτή την έννοια, η πλατφόρμα Βορίδη έχει πολύ μεγαλύτερη πολιτική συγγένεια από όση αρχικά φαίνεται, με τα ουρλιαχτά του Μπαρμπαρούση και του Παππά για τα ξερονήσια και τους αποκεφαλισμούς. Απλώς, σε αντίθεση με τους νεοναζί, ο Βορίδης έχει πολιτικό συμφέρον να είναι πιο μετρημένος στις διατυπώσεις του.
Δεν είναι ότι η Αριστερά έχει κάποιον λόγο να ανησυχεί με αυτά. Η ουσία του ζητήματος είναι ότι οι ακροδεξιοί παίρνουν ολοένα και περισσότερο υπό τον έλεγχό τους τον δημόσιο λόγο της Ν.Δ. Και όσο περισσότερο επιβάλλονται, τόσο περισσότερο αποθρασύνονται. Την ίδια στιγμή λοξοκοιτάζουν προς τα ανερχόμενα ακροδεξιά ρεύματα που ενισχύονται στην Ευρώπη. Και όταν στη Ν.Δ. θα ξεσπάσει η πρώτη ανοιχτή πολιτική κρίση, θα αποκαλύψουν ξανά τον πραγματικό παλιό εαυτό τους.

Α να χαθείτε, Βορίδηδες

Κατάφερε, με τον βίο και την πολιτεία του, το όνομά του να εκπροσωπεί ό,τι χειρότερο, πιο φαιό, πιο σκοτεινό, πιο θρασύ, πιο επικίνδυνο, στην πολιτική μας ζωή. Και το κατάφερε πηδώντας από παλούκι σε παλούκι, υποτάσσοντας στον σκοπό κάθε μέσο -από το τσεκούρι μέχρι τη λογοδιάρροια του νομιμόφρονα

Θα μιλήσουμε αύριο -δηλαδή σήμερα- ώστε τα θρασίμια της πολιτικής να πάνε στη θέση τους. Το ξεστόμισε χθες ο γνωστός και μη εξαιρετέος κουμπάρος του Λεπέν, Μαυρουδής, ή Μάκης, Βορίδης στη Βουλή, προαναγγέλλοντας τις σημερινές ανακοινώσεις της Ν.Δ. για την τραγωδία της φωτιάς. Ξεσάλωσαν εν ολίγοις τα αποξηραμένα εν πολλαίς αμαρτίαις ακροδεξιά άνθη της Ν.Δ. Ο Βορίδης, ειδικά, που εδώ και καιρό πλένεται με κεντροδεξιό σαπούνι, και ξεβγάζεται με νεράκι αγιασμένο, ξαναβρήκε τον παλιό, τσεκουράτο του εαυτό. Εξ ου και τα θρασίμια!
Αφού μιλάει έτσι, καθώς ευλόγως αναγνωρίζω τον εαυτό μου ως ένα από τα θρασίμια, δικαιούμαι, νομίζω, να απαντήσω στον ίδιο τόνο. Και στο ίδιο επίπεδο. Και δεν θα τον πω παλιάνθρωπο - όχι. Ούτε φασίστα - όχι. Ούτε τσογλάνι του Παπαδόπουλου και της χούντας - όχι. Ούτε συνοδοιπόρο του Μιχαλολιάκου σε αιματηρές αναζητήσεις - όχι. Ούτε ιδεολόγο και χειροπράκτη της βίας κατά της δημοκρατίας, και κατά των διαφορετικών - όχι. Ούτε, τέλος, και μπασταρδεμένο ακροδεξιό, με μάσκα δημοκράτη. Ή μάλλον νεοδημοκράτη - όχι.
Βορίδη θα τον πω. Βορίδη, σκέτο. Γιατί Βορίδης είναι βρισιά. Κατάφερε, με τον βίο και την πολιτεία του, το όνομά του να εκπροσωπεί ό,τι χειρότερο, πιο φαιό, πιο σκοτεινό, πιο θρασύ, πιο επικίνδυνο, στην πολιτική μας ζωή. Και το κατάφερε πηδώντας από παλούκι σε παλούκι, υποτάσσοντας στον σκοπό κάθε μέσο - από το τσεκούρι μέχρι τη λογοδιάρροια του νομιμόφρονα. Και γιατί, ενώ οι πάντες ξέρουν τι πολιτικό καπνό φουμάρει, όχι μόνο επιμένει να παίζει το θεατρικό που έταξε στον εαυτό του, αλλά μας βγαίνει και από πάνω. Ως κριτής, επικριτής και υβριστής. Ε, α σιχτίρ πια.
Βορίδης, δηλαδή, θα πει πολλά πράγματα. Και όχι τόσο προσωπικά ένδοξα, ούτε τόσο κομματικά έντιμα, ούτε τόσο πολιτικά διαυγή. Θα πει όμως, κυρίως, τον άνθρωπο εκείνο που ξέρει να προσαρμόζεται σε όλες τις καταστάσεις, άλλοτε με το τσεκούρι κρυμμένο, και άλλοτε κραδαίνοντάς το -όπως τώρα καλή ώρα- πάνω από τους ατυχείς που φακελώνει ως θρασίμια. Τον άνθρωπο που αγάπησε τον Παπαδόπουλο, ύστερα αρραβωνιάστηκε τον Καρατζαφέρη, ύστερα συνήψε γάμο με τον Σαμαρά και σήμερα ευτυχεί σε σχέση με τον Μητσοτάκη.
Αυτόν τον άνθρωπο έχει κορώνα στο κεφάλι του ο Κυριάκος. Κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο! Α να χαθείτε, Βορίδηδες...

οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά!

πού καταντήσαμε Φανούρη...

αιδώς αχρείοι! Άλλοι πηδάνε από την Ακρόπολη και τα μπαλκόνια, κι εσείς πηδάτε το λαό. ΩΣ ΠΟΤΕ;