Η Ελένη Πορτάλιου, στη προχθεσινή της τηλεοπτική παρουσία, στην εκπομπή του Alter, έκανε την αρχή. Μέσα σε λίγα λεπτά μας αποκάλυψε τι σημαίνει αντιμνημονιακός ρεαλισμός, ριζοσπαστική αυτοδιοικητική παρουσία και στρατηγική απάντηση των τοπικών κοινωνιών στα ζητήματα της πόλης. Ο λόγος της μεστός και αποστομωτικός αλλά κυρίως παραγωγικός που απελευθερώνει ωφέλιμους συνειρμούς μιας καταπιεσμένης προγραμματικής σκέψης από το αδιέξοδο πολιτικό και οργανωτικό ζήτημα της αριστεράς μας,. Και εξηγούμαι αμέσως:
Ένα φθηνό και κοινωνικά ριζοσπαστικό πρόγραμμα μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με τις αξίες της αριστεράς και της κοινωνίας και όχι με τη δημοσιονομική πειθαρχία των αγορών. Πόσο φθηνή είναι η λειτουργία του δημοσίου και των δήμων που στηρίζεται σε ένα εκτεταμένο σύστημα υπεργολαβιών και αναδόχων; Τι θα σήμαινε σε εξοικονόμηση πόρων, για το δημόσιο, μια αξιοποίηση του παλαιού κτηριακού αποθέματος της πόλης η μια σοβαρή ανασύσταση των συνεργείων αυτεπιστασίας του δήμου; Πόσο θα μειωνόταν η διαφθορά του δημοσίου και η διαπλοκή του με επιχειρηματικά συμφέροντα αν ο δήμος παρήγαγε υποδομές και υπηρεσίες in house; Πόσο παραγωγικό και ποιοτικό δυναμικό αξιοποιείται με μια σταθερή σχέση εργασίας σε σχέση με αυτό που χάνεται σε μια σύμβαση υπηρεσιών του εμπορικού δικαίου;
Η ελευθερία κατακτά την ισότητα και η ισότητα αυξάνει την ποσότητα. Πόσα στρέμματα πρασίνου έχουμε ανά κάτοικο; Πόσα τετραγωνικά ελεύθερων χώρων ανά δημότη; Πόσες πολιτιστικές και αθλητικές υποδομές ανά τετράγωνο. Η διαίρεση είναι η πράξη σύστασης του ιδιωτικού αγαθού. Αντίθετα, το δημόσιο αγαθό είναι αυτό που προσφέρεται στη συνολική του διαθέσιμη ποσότητα στον καθένα ξεχωριστά. Δεν επιμερίζεται! Μόνο που για να χρησιμοποιούμε με ίσο τρόπο τη συνολική διαθέσιμη ποσότητα των δημόσιων αγαθών πρέπει να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση, φθηνή και άνετη μετακίνηση και κυρίως πολλαπλούς τρόπους διεκδίκησης. Η συμμετοχή και η διεκδίκηση, η ελευθερία έκφρασης των αναγκών μας είναι αυτό που χαρακτηρίζει κάτι ως δημόσιο αγαθό και όχι τα τεχνικά χαρακτηριστικά του και ο τρόπος επιμερισμού του που συνήθως είναι άνισος.
Για μια πολιτική συγκατοίκησης στη πόλη και όχι για μια μεταναστευτική πολιτική. Δεν υπάρχει λόγος μια αριστερή αυτοδιοικητική οντότητα και μια κινηματική συλλογικότητα να ασχοληθεί με την εγκληματικότητα και την μεταναστευτική πολιτική. Θα πρέπει να επιτεθούμε σε όλες τις άλλες παρατάξεις είτε είναι αριστερές, είτε είναι δεξιές, θα πρέπει να αποκαλύψουμε το λάθος τους ή τον ρατσισμό τους, κρυφό η φανερό, ομολογημένο η ανομολόγητο, κλασικό η διαφορικό.
Η μεταναστευτική πολιτική εθνική η ευρωπαϊκή δεν λύνει την εγκληματικότητα γιατί είναι μια πολιτική συνόρων και διαχείρισης πληθυσμιακών ροών. Το κίνημα πόλης ασχολείται με την συγκατοίκηση, την εγγύτητα, την ανοικτότητα. Θα πρέπει να το πούμε με χιλίους τρόπους πως η βελτίωση των συνθηκών συγκατοίκησης προσδίδει δυναμισμό στη πόλη. Ο δυναμισμός των πολεοδομικών «κυττάρων» εκκινεί έναν ενάρετο κύκλο και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν.
Θα πρέπει λοιπόν να ξεκινάμε τον πολιτικό μας λόγο με μια σφοδρή επίθεση στη κυβέρνηση, στο μνημόνιο και στον Καλλικράτη. Και αμέσως μετά ας τους βομβαρδίζουμε με στρατηγικά και θεμελιωμένα αιτήματα επί του θέματος. Δεν θα τα δεχθούν αλλά δεν θα έχουν και τι να απαντήσουν. Τα προσχήματα θα έχουν τελειώσει. Ας τους αποστομώσουμε όπως η Ελένη!
