αντίδραση του ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ στην κυβερνητική και αστυνομική βαρβαρότητα

Να πέσει η κυβέρνηση του αίματος! 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΚΑΛΕΣΜΑ

Για κοινή δράση και πρωτοβουλίες της Αριστεράς προς αντιμετώπιση της εντεινόμενης κυβερνητικής και αστυνομικής βαρβαρότητας


Η γενική απεργία και το μαχητικό συλλαλητήριο της 11ης Μαΐου σημαδεύτηκαν από το αμόκ κρατικής τρομοκρατίας, που κατέληξε στον τραυματισμό δεκάδων διαδηλωτών, ένας εκ των οποίων δίνει μάχη για τη ζωή του σε κρεβάτι του Γενικού Κρατικού Νίκαιας. Η άγρια επίθεση των ΜΑΤ ήταν εντελώς απρόκλητη, γεγονός που παραπέμπει σε εν ψυχρώ ειλημμένη απόφαση, με ηθικούς αυτουργούς τον Γιώργο Παπανδρέου και τους «λαγούς» του, τύπου Λοβέρδου, Διαμαντοπούλου και ΣΙΑ, και με απλό εκτελεστικό όργανο τον επονείδιστο πρώην πρόεδρο της ΕΦΕΕ και υπουργό του «Σάμινα», Χρήστο Παπουτσή. Η ανατροπή της κυβέρνησης του αίσχους αποτελεί πλέον όρο για την επιβίωση του λαού και των στοιχειωδέστερων δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η πλήρης αποτυχία της μνημονιακής πολιτικής και η προετοιμασία της παραπαίουσας κυβέρνησης για ένα δεύτερο μνημόνιο, στο πλαίσιο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που επιβάλλουν στην κατοχική κυβέρνηση οι Γερμανοί, είναι ασύμβατες και με αυτή την ακρωτηριασμένη αστική δημοκρατία και νομιμότητα. Για να περάσουν τα οικονομικά πάντσερ, πρέπει η χώρα να μπει στο γύψο, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, απολυταρχικής εκτροπής με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Υπό το βάρος των αδιεξόδων της, η κυβέρνηση του κοινωνικού ζόφου επέλεξε συνειδητά να ρίξει πάνω στη χώρα ένα πέπλο τρόμου, με την αγριότητα των ΜΑΤ εναντίον διαδηλωτών χθες, με την υστερία για τους μετανάστες και το κοινό έγκλημα προχθές, με τα συνεργαζόμενα καταστήματα κρατικής ασφάλειας- φασιστοειδών- τηλεοπτικών καναλιών να δημιουργούν μια δηλητηριώδη ατμόσφαιρα ρατσιστικής, ακροδεξιάς παράνοιας. Στόχος αυτής της τρομοκρατικής εκστρατείας είναι να απομακρυνθούν οι ευρύτερες μάζες των εργαζομένων και των νέων ανθρώπων από τους δρόμους του μαζικού αγώνα με προοπτική νίκης και να εξωθηθούν όσοι επιμένουν ανατρεπτικά σε άγονες κατευθύνσεις ανήμπορης και εν τέλει αυτοκαταστροφικής βίας. Ειδικός στόχος της κυβέρνησης, της ασφάλειας και των δυνάμεων καταστολής είναι να δημιουργηθεί άβατο στην πλατεία Συντάγματος, καθώς τα αστικά επιτελεία έχουν από καιρό επισημάνει τον κίνδυνο μιας ελληνικής «πλατείας Ταχρίρ», που θα μπορούσε να πυροδοτήσει πανευρωπαϊκό, κοινωνικό τσουνάμι.

Οι μέρες του Μνημονίου θυμίζουν μέρες χούντας. Η κατάσταση είναι απολύτως κρίσιμη για το κίνημα κατά των μέτρων κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Και το ξεπερνά.

Ανεξάρτητα από την πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση που «βλέπουν» τα διαφορετικά τμήματα της κοινωνίας, τα οποία αψήφησαν την εργοδοτική και την αστυνομική απειλή και κατέβηκαν στο δρόμο όλες αυτές τις φορές από την 5η Μαΐου του 2010 μέχρι σήμερα, τίθεται ένα σοβαρότατο ζήτημα. Το ζήτημα της δημοκρατίας.

Απέναντι στην κρατική τρομοκρατία και στο στρατό των φανερών και μυστικών μηχανισμών καταστολής, χρειάζεται να ορθώσουμε ένα ισχυρό πολιτικό μετωπικό «Δεν θα περάσουν». Για να μην εγκλωβιστεί το κίνημα στις Συμπληγάδες του τρόμου και της τυφλής εκδίκησης. Για να κρατηθεί στο ακέραιο η ουσία της πολιτικής πάλης για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής που πλήττει τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Για να παραμείνουν εντός του αγώνα οι μεγάλες στρατιές των ανέργων, των ανασφαλώς εργαζομένων, των μικρομεσαίων, της νεολαίας. Για να κερδηθούν και νέες δυνάμεις της κοινωνίας που ωθούνται στους δρόμους από τα αδιέξοδα της κυρίαρχης πολιτικής.

Θεωρούμε ότι είναι επείγουσα και απολύτως αναγκαία η κοινή αντιμετώπιση, από όλα τα κόμματα και τις δυνάμεις της Αριστεράς και από όλους τους δημοκρατικούς πολίτες, της συνεχώς αυξανόμενης καταστολής η οποία καταλύει κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος. Σ’ αυτό το πλαίσιο, θα ενισχύσουμε πρωτοβουλίες για την έμπρακτη, από κοινού περιφρούρηση των λαϊκών, δημοκρατικών ελευθεριών και του ίδιου του κινήματος, με την οργανωμένη συμπαράταξη όλων των μάχιμων αριστερών δυνάμεων και των ανεξάρτητων αριστερών αγωνιστών.


=======================================
Η Συντονιστική Επιτροπή του Αριστερού Βήματος

Αθήνα 12 Μαΐου 2011

και λίγα λέμε...

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗ

Καταγγέλλουμε την πρωτοφανούς βιαιότητας επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων των ΜΑΤ ενάντια στην ειρηνική πορεία των διαδηλωτών στα πλαίσια της σημερινής πανελλαδικής απεργίας που  είχε σαν αποτέλεσμα το βαρύτατο  τραυματισμό  ενός 30χρονου με αβέβαιη την κατάσταση της υγείας  του, ενώ δεκάδες άλλοι βρίσκονται στα νοσοκομεία. Η κυβέρνηση φέρνει ακέραια την ευθύνη για την σημερινή βάναυση και αναίτια δολοφονική επίθεση .

Είναι φανερό πως όσο εντείνεται η ανάλγητη και αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης τόσο πιο βάρβαρη και αυταρχική είναι η στάση της απέναντι στους εργαζόμενους και στο λαό που αντιστέκεται .

Ο αγώνας ενάντια στο μνημόνιο δεν καταστέλλεται. Απέναντι στον ολισθηρό δρόμο του αυταρχισμού της βίας και του εκφασισμού της κοινωνίας ορθώνουμε τους μαζικούς, ειρηνικούς, ενωτικούς αγώνες για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.

To Γραφείο Τύπου

11 ΜΑΗ - ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ- ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 11 ΜΑΗ. 1 χρόνος μνημονιο-100 χρόνια πίσω σε δικαιώματα και κατακτήσεις. Να στείλουμε μήνυμα καθολικής αντίστασης.

Η συμπλήρωση ενός χρόνου από την ένταξη της χώρας μας στο Μηχανισμό Στήριξης και την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου Μνημονίου με τις αλλεπάλληλες επικαιροποιήσεις του, βρίσκει το σύνολο του κόσμου της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων, των νέων και της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σε μια οδυνηρή και βίαιη φτωχοποίηση, χωρίς τέλος.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να μετατρέψουν Την Γενική Απεργία στις 11 Μάη σε μια διαφορετική απεργία. Πρέπει και μπορούμε να στείλουμε το μήνυμα της καθολικής κοινωνικής αντίστασης απέναντι στον πόλεμο που έχουν κηρύξει η κυβέρνηση, η Τρόικα και οι δυνάμεις του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, τους ανέργους.

Η 11η  Μάη πρέπει να είναι μια μεγάλη απεργία - απάντηση στη νέα πρωτοφανή επίθεση που έχουν εξαπολύσει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η Τρόικα, μέσω του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, και του «Συμφώνου για το Ευρώ», που «θεσμοθετεί» τη διαρκή λιτότητα και καταδικάζει ολόκληρη τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια.

Η κυβέρνηση και η Τρόικα με εργαλείο το Μνημόνιο, το Σύμφωνο του ευρώ και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής τσακίζουν ότι κτίσαμε με αγώνες και θυσίες τις τελευταίες δεκαετίες και καταστρέφουν και τα τελευταία ψήγματα των κοινωνικών δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Τσακίζουν μισθούς, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις. Τσακίζουν την υγεία, την παιδεία και την Κοινωνική Πρόνοια.

Με τη μαζική συμμετοχή μας στην πανεργατική απεργία στις 11 Μάη, που πρέπει να συνοδευτεί με συγκεκριμένο σχέδιο κλιμάκωσής της, πρέπει να δείξουμε στην Τρόικα, την  κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τους πρόθυμους πολιτικούς συμμάχους τους, ότι δεν θα τους επιτρέψουμε να μας γυρίσουν πίσω σε εργασιακό καθεστώς δουλείας και ανασφάλειας. Πρέπει να τους απαντήσουμε με την πιο πλατιά εργατική ενότητα.

Να αμφισβητήσουμε το δημόσιο χρέος ως χρέος του ελληνικού λαού, να διεκδικήσουμε τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του, την εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών, την αναπτυξιακή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, τη διέξοδο από την κρίση και τη σοσιαλιστική προοπτική.

Μπορούμε να ξεπεράσουμε την συμβιβαστική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) με  την οργάνωση και κινητοποίηση της εργατικής βάσης και την συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα και αλληλεγγύης σε κάθε  χώρο εργασίας, κατοικίας και σπουδών.

Η κυβέρνηση δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση να σύρει τους εργαζόμενους σε διαρκή λιτότητα και να εκποιήσει το δημόσιο πλούτο

Η  πανεργατική απεργία στις 11 Μάη πρέπει να είναι οι αγωνιστική αφετηρία του εργατικού κινήματος για την ανατροπή της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου και των αντικοινωνικών πολιτικών της. Για τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας με πυρήνα την Αριστερά, η οποία θα βγάλει την χώρα μας από το μνημόνιο και θα προωθήσει μια πολιτική που θα καλύπτει τις ανάγκες του λαού και όχι των πιστωτών και του κεφαλαίου. 

Οι εργαζόμενοι δεν χρωστούν τίποτε σ’ αυτούς που λήστεψαν και λεηλάτησαν τη χώρα μας.

Να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος το χρέους.

Να φορολογηθούν οι πλούσιοι και οι μεγάλες επιχειρήσεις

Μειώστε τώρα τους εξοπλισμούς

 Εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών

Απαγόρευση των απολύσεων- Μαζικές προσλήψεις σε υγεία, παιδεία, σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες Καμιά περικοπή σε μισθούς και συντάξεις

Όχι ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Προσυγκέντρωση Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς 10.30π.μ στο Μουσείο

ΣΥΡΙΖΑ

ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Je veux (greek subs)

1η ΜΑΗ

ΠΑΛΙ ΠΟΡΤΑ ΦΑΓΑΜΕ! Γαμώ την ατυχία μου!

ΜΕ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΝ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» Ο ΠΕΡΙΣΣΟΣ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ

«Το ΚΚΕ δεν συμπράττει με «προβιές αριστερών»»

Του ΘΩΜΑ ΤΣΑΤΣΗ

Τον Σεπτέμβριο του 2008, σε μία από τις συνεδριάσεις της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ, ο Αλέξης Τσίπρας είχε περιγράψει το σχέδιό του για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Σχέδιο που περιλάμβανε τότε «σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αριστερούς ριζοσπάστες, οικολόγους, κοινωνικούς αγωνιστές και αγωνίστριες, γύρω από έναν ευρύ αριστερό πόλο».

Περίπου ένα χρόνο αργότερα, με αφορμή τις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2009, επανήλθε και απευθυνόμενος στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και των Οικολόγων Πράσινων μίλησε και πάλι για τον «αριστερό πόλο».

Οι εκκλήσεις αυτή τη φορά με τη μορφή ενός «νέου συνασπισμού εξουσίας» συνεχίστηκαν με στόχο την ακύρωση του Μνημονίου.

Το ΚΚΕ μέσω της ηγεσίας του απέρριψε την πρόταση. Οσες φορές ρωτήθηκε η Αλέκα Παπαρήγα, δεν άφησε κανένα περιθώριο για οποιασδήποτε μορφής συνεργασία.

Αποκορύφωμα αυτής της άρνησης ήταν άρθρο που δημοσιεύτηκε το Σάββατο στον «Ριζοσπάστη», το οποίο περιέγραφε την πρόταση συνεργασίας ως προσπάθεια διάλυσης του ΚΚΕ. «Κάνουν σήμερα ό,τι προσπάθησαν στο παρελθόν με άλλα μέσα και δεν τα κατάφεραν, να το διαλύσουν, να πάψει αυτό να υφίσταται ως Κομμουνιστικό Κόμμα», αναφέρει το άρθρο χαρακτηριστικά.

«Κρύβουν ότι στο πλαίσιο αυτού του συστήματος τα χειρότερα θα είναι πάντα μπροστά για τον λαό», γράφει ο αρθρογράφος του «Ριζοσπάστη» και συνεχίζει: «Και έχουν το θράσος να καλούν το ΚΚΕ να συμπράξει ώστε να πειστεί ο λαός να διαλέξει το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουν. Στην πραγματικότητα, ζητάνε από το ΚΚΕ να αρνηθεί τον εαυτό του, τη θεωρία και την ιδεολογία του, να παραιτηθεί από τη στρατηγική του. Κάνουν σήμερα ό,τι προσπάθησαν στο παρελθόν με άλλα μέσα και δεν τα κατάφεραν, να το διαλύσουν, να πάψει αυτό να υφίσταται ως Κομμουνιστικό Κόμμα».

Στη συνέχεια γίνεται αναφορά σ' όσα χωρίζουν το ΚΚΕ με την «άλλη Αριστερά».

«Ο πολιτικός βίος και η πολιτεία τους είναι γνωστή. Είναι αυτοί που όντας στο ΚΚΕ, όταν η ΕΔΑ συγκροτήθηκε ως συνασπισμός κομμάτων, τη μετέτρεψαν σε ενιαίο κόμμα ενάντια στο ΚΚΕ. Είναι αυτοί που οδήγησαν στη διάσπαση το ΚΚΕ το 1968, αφού δεν μπόρεσαν να αλώσουν τον χαρακτήρα του από τα μέσα και το πολέμησαν με λύσσα στη συνέχεια. Είναι αυτοί που με τη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού ως συνεργασίας κομμάτων, επιδίωξαν, με τα στελέχη του ΚΚΕ που έφυγαν το 1991, να μετατρέψουν τον Συνασπισμό σε κόμμα, δρομολογώντας τη διάλυση του ΚΚΕ. Είναι κομμάτια του ΚΚΕ που στόχευαν πάντα στην κατάργησή του. Οταν έφυγαν από το Κόμμα, το πολέμησαν σε κοινό μέτωπο με τις δυνάμεις των αστών, που νόμισαν ότι βρήκαν την ιστορική ευκαιρία να ξεμπερδεύουν με το ΚΚΕ.

»Μ' αυτές τις δυνάμεις, που προσπαθούν να προασπίσουν τον καπιταλισμό, με την προβιά του "αριστερού", το ΚΚΕ δεν πρόκειται ποτέ να συμπράξει».

tsath@enet.gr

ΔΗΜΑΡ = ΠΑΣΟΚΟΙ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ (αναδημοσίευση άρθρου του Γαλαξιάρχη από τον ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΟ)

Δημοκρατική Αριστερά: Πασόκοι με πολιτικά

Posted on 25 Απριλίου, 2011 10:54 μμ by Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)

20

του Γαλαξιάρχη

Παρακολουθώντας τόσο την “αντιπολιτευτική” δράση του Κουβέλη, όσο και το δημόσιο διάλογο των μελών της Δημοκρατικής Αριστεράς, έρχεται μοιραία στο μυαλό η εύστοχη έκφραση “πασόκοι με πολιτικά”* που κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες από στόμα (με κακιά γλώσσα) σε στόμα. Πολύ φοβάμαι ότι ακόμη πιο εύστοχη θα ήταν “πασόκοι με στολή”, αλλά πριν γίνω τόσο κακός, ας αναγνώσουμε λίγο καλύτερα τα του οίκου, αλλά και της… γειτονιάς της “δημοκρατικής” αριστεράς.

Ο πρόεδρος και τα στελέχη της ΔημΑρ πασχίζουν να πείσουν με τα λόγια πως δεν ισχύει αυτό που ο κόσμος έχει τούμπανο: ότι δηλαδή σιγοντάρουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και συντάσσονται (έστω και με σκεπτικισμό) με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του Μνημονίου. Η παρουσία του καταχειροκροτούμενου Παπανδρέου στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματος, υπήρξε ένα σαφέστατο επικοινωνιακό φάουλ, ενώ η ανάδειξη με το συντριπτικό (έως “αφρικανικό”) ποσοστό του 97,3% του μοναδικού υποψήφιου για την προεδρία, Φώτη Κουβέλη, δε δίνει αυτό που θα λέγαμε την καλύτερη εικόνα σε ένα κόμμα που θεμελιώνει τη δημοκρατία στην Αριστερά (σ.σ. σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους που, σύμφωνα με τα στελέχη της ΔημΑρ, είναι κρυπτοσταλινικοί, κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση). Παρόλο που ήδη από το καλοκαίρι, προσπαθώντας να αιτιολογήσουν την αποσχιστική τους ενέργεια και έχοντας εξασφαλίσει τις βουλευτικές έδρες μέσα από το ψηφοδέλτιο του Σύριζα, τάσσονταν ανοικτά ενάντια στον αριστερό ακτιβισμό, χαρακτηρίζοντάς τον συλλήβδην ως “μυωπικό αριστερισμό”, τα στελέχη και οι φίλοι της ΔημΑρ παίρνουν πλέον σαφέστατα θέση στον ιδιότυπο -αν και καθόλου πρωτότυπο- πόλεμο που έχει ανοίξει στο Σύριζα ειδικά, αλλά και στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά γενικότερα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος. Πάντα όμως στα πλαίσια του “πολιτικού πολιτισμού” όπως θέλουν να βαφτίζουν τις παρεμβάσεις τους, που όλως τυχαίως έχουν σχεδόν πάντα στόχο τους πρώην συντρόφους τους και ελάχιστα έως και καθόλου την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Το κακό όμως είναι ότι επιμένουν στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι ασκούν αντιπολίτευση και -το χειρότερο- αναμένουν ότι θα πειστεί έστω και ένας σοβαρός παρατηρητής της πολιτικής πραγματικότητας. Έτσι λοιπόν, ας δεχτούμε ότι είναι “αριστερό” να αναζητούν το μεταρρυθμιστικό σοσιαλισμό στις παραγράφους του μνημονίου, ζώντας στησοσιαλδημοκρατική νιρβάνα και πιστεύοντας ότι το πρόβλημα με την αστική τάξη είναι ότι “δεν κάθεται ήσυχη, ακίνητη βρε αδερφέ, να την φορολογήσουμε“, όπως περιγράφει εύγλωττα ο Ηρακλής Μπογδάνος. Δεκτό και το θερμό χειροκρότημα στον Παπανδρέου (αλλά και στο Παπαθεμελή και το Μάνο) στο ιδρυτικό τους συνέδριο. Όλα αυτά εντάσσονται ούτως ή άλλως στον “πολιτικό πολιτισμό”, με τη μορφή λογότυπου που συμβολίζει το κυρίαρχο κομματικό μάρκετινγκ της Δημ.Αρ.

Όταν όμως ξαμολιέσαι σε εφημερίδες, μπλογκ και ραδιόφωνα με χουλιγκάνικη διάθεση για τους (πρώην) συντρόφους σου και με τραμπουκική ορολογία που θα ζήλευε κι ο Πάγκαλος, τότε αναλαμβάνει η θυμοσοφία να σου χτυπήσει το καμπανάκι: μην χέζεις εκεί που τρως.

Όπως πάντα, το παιχνίδι του άθλιου ισοπεδωτισμού -ευθυγραμμισμένο με την παγκαλική ρητορική- άνοιξε ο μέντορας του Κουβέλη, Λεωνίδας Κύρκος, με την περίφημη συνέντευξη στο Βήμα τις ημέρες του συνεδρίου της ΔημΑρ, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ αποκάλεσε τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής, νοσταλγούς του Μουσολίνι («Και ο Μουσολίνι καλούσε σε ανυπακοή»)

A. Νεφελούδης: "Αναρωτιέμαι αν στο ιδεολογικό οπλοστάσιο των παχυλά αμοιβόμενων συνδικαλιστών του ΣΥΝ, περιέχονται χειρονομίες και εκφράσεις σεξουαλικού περιεχομένου"

Ήταν να μη γίνει η αρχή. Μετά τον Κύρκο, σειρά πήραν στελέχη και φίλοι της ΔημΑρ, σκορπίζοντας το γέλιο (αλλά και την αηδία) στην επίδειξη υπερβάλοντα ζήλου στη στρέβλωση και την κατασυκοφάντηση. Ανάμεσα στα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν, ξεχωρίζει το άρθρο “Η ιδεολογία του τραμπουκισμού, ο Συν-Σύριζα και οι παχυλά αμοιβόμενοι συνδικαλιστές του” τού Ανδρέα Νεφελούδη (μέλος της ΔημΑρ και υποψήφιος δημάρχος Ν. Σμύρνης), όπου αφήνεται να εννοηθεί ότι ο Σύριζα στρατολογεί συνδικαλιστές του (παχυλά αμοιβόμενους) προκειμένου να βιαιοπραγούν, έχοντας ανάγει τον τραμπουκισμό σε συστατικό στοιχειο της δράσης του, συμπληρώνοντας μάλιστα ότι αυτό συμβαίνει ήδη από το 2008. Ένα άθλιο κείμενο που θα έκανε τόσο τον Θεόδωρο Πάγκαλο όσο και τον Προκόπη Παυλόπουλο περήφανους για την πολιτική παρακαταθήκη τους. Περισσότερο έμπειρος στην πολιτική, ο Θεόδωρος Μαργαρίτης, ελλίσσεται στις κακοτοπιές, όταν σε συνέντευξή του στον 984 επιχειρεί να ταυτίσει τους αναρχικούς με τους χρυσαυγίτες, με αφορμή την (ομολογουμένως τραγική) εισβολή ομάδας αναρχικών στην ομιλία του Τζέιμς Γουότσον στην Πάτρα.

Ακόμη όμως κι αν υπάρχει όλη η καλή διάθεση να δεχτούμε ότι οι “ίσες αποστάσεις απέναντι στη βία” μπορούν να αποτελέσουν κεντρικό πολιτικό πρόταγμα και πως η κριτική προς τα αριστερά γίνεται “καλή τη πίστη”, είναι αδύνατο να προσπεράσουμε την νεοφιλελεύθερη στροφή που εμφανίζει δειλά-δειλά ο χώρος της ΔημΑρ, στην προσπάθεια να υποστηριχθεί το -υποτιθέμενο- μεταρρυθμιστικό περιεχόμενο του Μνημονίου. Είναι γνωστό ότι από την αρχή η ΔημΑρ συντάχθηκε με την άποψη που θέλει την οικονομική κρίση να αποτελεί ιδιαίτερο ελληνικό φαινόμενο που ωφείλεται στην (άνευ πολιτικού προσήμου) κακοδιαχείριση και το “υπερτροφικό δημόσιο”. Μήνα με το μήνα, γίνεται φανερό ότι το περιεχόμενο του Μνημονίου δεν αποτελεί καν πρόβλημα, καθώς, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Γεράσιμος Γεωργάτος(μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔημΑρ), στο μπλογκ του διευθυντή ειδήσεων του Mega,aixmi.gr: “Οι ελληνικές δραματικές ιδιαιτερότητες και οι ευρωπαϊκές αδυναμίες δεν αντιμετωπίζονται με αντιμνημονιακές ιαχές που καλλιεργούν νοσταλγικές αυταπάτες”. Η τυπικά πασοκική γραμμή που θέλει όποιον αντιτίθεται στην πολιτική του μνημονίου, να το κάνει από συντηρητισμό και νοσταλγία του διεφθαρμένου παρελθόντος, αναλύεται διεξοδικά: “Όποιος επιμένει να χαϊδεύει τα αυτιά του αριστερού κοινού (…) καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι μπορεί η Ελλάδα να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση της ασύδοτης δημόσιας και ιδιωτικής σπατάλης και προτείνει να οδηγηθεί «επαναστατικά» η χώρα σε πτώχευση και οι πολίτες σε εξαθλίωση, με τον αποκλεισμό της από κάθε μηχανισμό και δυνατότητα δανεισμού”.

Με λίγα λόγια η Δημοκρατική Αριστερά “απαγορεύει” την αντίδραση στο μεταρρυθμιστικό περιεχόμενο του μνημονίου, άσχετα από την κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων. Άλλωστε, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αστική μας δημοκρατία είναι πλήρως διασφαλισμένη και απόλυτα λειτουργική. Κάτι που μας υπενθυμίζει εμμέσως η επίσημη ανακοίνωση της Δημ.Αρ. για την 44η επέτειο από τη Δικτατορία: «Η 44ή επέτειος της επιβολής της χούντας των συνταγματαρχών βρίσκει τη χώρα σε μια κρίσιμη καμπή και την κοινωνία αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας. Ο φόβος για το αύριο έχει δημιουργήσει συνθήκες έντονης απογοήτευσης για τους πολίτες. Οι συγκρίσεις με το 1967, όμως, σε κάθε περίπτωση είναι άστοχες και ιστορικά λαθεμένες».

Έως και οι ΟΠ εμφανίζονται με πιο ριζοσπαστικό πρόσωπο απέναντι στην νεοφιλελεύθερη επίθεση του ΠΑΣΟΚ, διαχωρίζοντας τις θέσεις (και τις σχέσεις) τους από την ΔημΑρ. Ορθώς δε, διαμαρτύρονται για τη φίμωση που δέχονται σε σχέση με το νεότευκτο κόμμα Κουβέλη από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία τους θυμούνται μόνο όταν υπάρχει κάποια νέα δήλωση Τρεμόπουλου για το Σκοπιανό και την κόντρα του με τον Ψωμιάδη.

Τα νέα όρια του ρεφορμισμού

Ο προσχηματικός (επίσημος) αντιπολιτευτικός λόγος της ΔημΑρ ακολουθεί κατά πόδας τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ. Κάθε φορά που η κυβερνηση οπισθοχωρεί ένα βήμα σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα, από πίσω της ακολουθεί ο Κουβέλης. Όταν ήρθε το Μνημόνιο το ζήτημα για τη ΔημΑρ ήταν το πώς θα “μοιραστεί” στους πολίτες. Όταν άρχισαν να πετσοκόβονται μισθοί και συντάξεις, η Δημοκρατική Αριστερά έβγαλε ανακοινώσεις συμπαράστασης στους χαμηλόμισθους. Όταν έπεσε στο τραπέζι η δημόσια περιουσία, ο Κουβέλης την υποδέχτηκε με έναν ελαφρύ σκεπτικισμό (σε ό,τι αφορά τις ΔΕΚΟ και το περιβάλλον), φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να παραδεχτεί ότι “δεν είναι ταμπού η εκποίηση“. Όταν προστέθηκαν τα 26 δισεκατομμύρια καπέλο στα μέτρα και πάλι η ρητορική εξαντλήθηκε σε… πράξεις διαίρεσης. Αύριο, μεθαύριο, με την πλήρη κινεζοποίηση της εργασίας ποια θα είναι η νέα “κόκκινη γραμμή” της ΔημΑρ; Η αργία του Σαββατοκύριακου; Αυτό δεν είναι ρεφορμισμός, παρά μόνον άτακτη υποχώρηση.

Η πραγματικότητα ωστόσο είναι ακόμη χειρότερη. Αν παρακολουθήσει κάποιος τον εσωτερικό και δημόσιο διάλογο μεταξύ στελεχών και φίλων του κόμματος, μάλλον θα ανατριχιάσει στη διαπίστωση ότι η κριτική που ασκείται στο ΠΑΣΟΚ έρχεται από τα δεξιά του. Καρικατούρες βγαλμένες από τα κόμικ του σημιτικού εκσυγχρονισμού ασκούν κριτική στη ΔημΑρ για “στρογγύλεμα των θέσεών της”. Υποστηρίζουν ότι πρέπει να απαλλαγούμε από το ΠΑΣΟΚ όχι γιατί υπέγραψε το Μνημόνιο, αλλά γιατί είναι ανίκανο να το εφαρμόσει αποτελεσματικά. Από εμμονικοί έως κατευθυνόμενοι αναλυτές των κυρίαρχων μίντια, όπως Μανδραβέλης, Σωμερίτης, Πρετεντέρης, Μαρίνος, Γεωργελές κ.α., δεν θα μπορούσαν να φανταστούν τόσο προνομιακή θέση στο κοινό του δικομματισμού όσο σε εκείνο της αυτοαποκαλούμενης “Δημοκρατικής Αριστεράς”. Γνήσιοι παρακολουθητές της νεοσυντηρητικής προπαγάνδας και ακούσιοι συμμέτοχοι στο “Δόγμα του Σοκ”, τα μέλη της ΔημΑρ αναπαράγουν την επικοινωνιακή μέθοδο του “πολιτικά ορθού” καταγγελτισμού προς κάθε αριστερό ανάχωμα μπροστά στην άτακτη υποχώρηση της εργασιακής πραγματικότητας έναν ολόκληρο αιώνα πίσω. Κάθε αντίδραση στην εφαρμογή του μνημονίου ταυτίζεται με συντηρητισμό που επιζητεί να μην αλλάξει τίποτε. Κάθε ταξική ανάλυση βαφτίζεται προγονολατρία. Κάθε τοπική συλλογικότητα αποδίδεται εντελώς ανεγκέφαλα την ακροδεξιά. Κάθε ακτιβισμός τυποποιείται στην κατηγορία “τυφλη βία” κατά… ΕΛΟΤ! Ο παγκαλική ρητορεία βρίσκει ένθερμους υποστηρικτές στο χώρο αυτό και ταυτόχρονα η ίδια ακριβώς δικομματική μυωπία απέναντι στα ιστορικά προεόρτια του Δεκέμβρη του 2008 μετατρέπεται σε πλήρη τύφλωση στην παρούσα ιστορική πραγματικότητα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρείται από ανθρώπους της ΔημΑρ απαράδεκτα... "αντιμνημονιακός"

Η ομολογία ότι “αν το Μνημόνιο κρινόταν από εμάς, θα το ψηφίζαμε” που γίνεται στην συνέδριο της ΔημΑρ από τον Μάνο Ματσαγγάνη είναι αποκαλυπτική των εσωτερικών πολιτικών διεργασιών. Στο πνεύμα του απολίτικου μεταρρυθμισμού, σε συνάρτηση με τη μονίμως υποβόσκουσα σταλινική παράδοση του χώρου της “ανανεωτικής αριστεράς”, έχει οδηγήσει τα μέλη της να αναζητούν πρωτοπορίες σε ακραία συντηρητικές νεοκαπιταλιστικές εφαρμογές και σε πρόσωπα-ηγέτες ικανά και αποφασιστικά να τις υλοποιήσουν.

Η πλήρης απονεύρωση του πολιτικού λόγου από τα νοήματά του, έχει αντικαταστήσει ακόμη και αυτή τη δύσμοιρη ζύμωση σε ένα τμήμα της Αριστεράς, με την παραγωγή πολιτικού μάρκετινγκ σε επιτελικό επίπεδο. Πλέον, ο πολιτικός λόγος υποκαθίσταται από μότο κενά ουσιαστικού περιεχομένου κατασκευασμένα από μία ελίτ (ή αν προτιμάτε αυτοθεωρούμενη ελίτ), που θα μπορούσαν να διαφημίζουν από παιδικές τροφές έως ασφαλιστικές υπηρεσίες, ή ακόμη και να φιλοξενούνται σε πολύχρωμα “bumper stickers”.  «Προοδευτικός Μεταρρυθμισμός ή Αριστερίστικος Λαϊκισμός», «Οικονομική Διακυβέρνηση ή Εθνικιστική Υστερία», «Νομιμοφροσύνη ή Βία», θα μπορούσαν να αποτελούν συνθήματα στους τοίχους ενός μεταμοντέρνου καπιταλιστικού σχολείου και όχι διλήμματα ενός γνήσια Αριστερού σχηματισμού.

Φαίνεται, τέλος, ότι το μεγαλύτερο μειονέκτημα της “ανανεωτικής αριστεράς”, η άκαιρη ερμηνεία της πολιτικής πραγματικότητας, δεν την έχει εγκαταλείψει. Από το “γιατί δεν θα γίνει δικτατορία” του 1967, έως το φλερτ με το “πείραμα Μαρκεζίνη”, ο χώρος της “ανανέωσης” πάσχει εμφανώς στον τομέα του συγχρονισμού. Το ίδιο και σήμερα, σε καιρούς κατάρρευσης του μεταρρυθμιστικού μύθου της διακυβέρνησης Σημίτη και της καταβαράθρωσης του μνημονιακού προτάγματος, ψάχνει το σκουπιδοτενεκέ του πολιτικοϊστορικού γίγνεσθαι για γκουρμέ αποφάγια.

Υπάρχει κοινό;

Η μετεκλογική μεθόδευση του σχηματισμού της Δημοκρατικής Αριστεράς από την ετερόκλητη κοινοβουλευτική ομάδα που τη συγκρότησε αρχικά, δεν αφήνει αμφιβολίες σχετικά με τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από αυτήν την κίνηση. Δεύτερο βήμα, η αναζήτηση ενός κοινού έτοιμου να δεχτεί τις αυτάρεσκες και αυτοπροσδιοριζόμενες “προοδευτικές”, πλην εντυπωσιακά ρηχές, κατευθύνσεις της ΔημΑρ. Η καλπάζουσα σήψη του πολιτικού (και όχι μόνο) σκηνικού σίγουρα απελευθερώνει κοινωνικές ομάδες προς αναζήτηση νέας κομματικής στέγης. Τα υπόλοιπα είναι θέμα πολιτικού μάρκετινγκ, όπως ανέφερα παραπάνω.

Ένα ελιτίστικο τμήμα προοδευτικών (άνθρωποι ανώτερης κοινωνικής τάξης που αντιλαμβάνονται την αριστερά με ηθικοπλαστικούς όρους και λιγότερο με πολιτικούς) αλλά καιαπογοητευμένοι νοσταλγοί της σημιτικής παντοκρατορίας, αποτελούν αναμφίβολα τον πλέον προνομιακό χώρο έκφρασης της ΔημΑρ. Από δίπλα και ένα τμήμα φιλελεύθερων δεξιών που απεχθάνονται την υποκρισία και τον παραγοντισμό της Μπακογιάννη και ψάχνονται μεταξύ Στέφανου Μάνου και Ανδρέα Ανδριανόπουλου, Γιώργου Παπανδρέου και Αλέκου Παπαδόπουλου, για τον καλύτερο εκφραστή του λεγόμενου “υγιούς καπιταλισμού”.

Με λίγα λόγια η ΔημΑρ δεν αποτελεί ισχυρό διασπαστικό φορέα στο χώρο της πολιτικής Αριστεράς, κάτι που υποδεικνύει και η χαμηλότατη δημοσκοπική της επιρροή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συμβάλει με την ύπαρξή της και μόνο στη γενικότερη εικόνα ενός παζλ αταίριαστων κομματιών, ενώ ταυτόχρονα δεν πρέπει να υποτιμάται ο ρόλος της στο χρόνιο αποσυντονισμό της αριστερής πολιτικής έκφρασης. Το 30% των απογοητευμένων από το σύνολο της πολιτικής ψηφοφόρων, βρίσκουν έναν ακόμη λόγο να μην πλησιάζουν την Αριστερά και ούτε να αναζητούν στήριξη στους ταξικούς τους συμμάχους. Οι υποψιασμένοι, που δεν ικανοποιούνται από τις -σε μεγάλο βαθμό προκάτ- αναλύσεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς, ακόμη και οι ριζοσπαστικοποιημένοι που όμως αμφισβητούν τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα των εξωκοινοβουλευτικών κλειστών επαναστατικών κλαμπ και των “αμόλυντων” μαρξιστών, έρχονται αντιμέτωποι με μία ακόμη τραγελαφική ενδοαριστερή κόντρα που απαξιώνει συνολικά το χώρο. Η χρήση “πολιτικά ορθής” επιχειρηματολογίας είναι τόσο εμφανώς ρηχή και εμπαθής, ώστε να επιδεινώνει τη γενικότερη αίσθηση ενός μικροκομματικού κατιναριού επαγγελματιών “αριστερών” και πολιτικών καιροσκόπων, αφόρητα ανίκανων να αποτελέσουν ελπίδα για μία διέξοδο με τη συμμετοχή λαϊκών μαζών.

(*) Την έκφραση “πασόκοι με πολιτικά” τη διάβασα σε αυτό εδώ το μπλογκ πρώτη φορά από τον φίλο Capybara, αν ως “πνευματικός πατέρας” της έκφρασης φέρεται ο καθηγητής Γ. Ρούσσης. Όπως και να έχει τις τελευταίες ημέρες υιοθετείται από ολοένα και περισσότερους.

Ζαphod