Ομιλία Τσίπρα στο φεστιβάλ νεολαίας ΣΥΝ

« ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝ  |  

Ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού Αλ. Τσίπρα στο Φεστιβάλ της Νεολαίας Συνασπισμού στο Άλσος Γουδή

Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Το Φεστιβάλ της νεολαίας του Συνασπισμού είναι πλέον μια παράδοση.
Μια παράδοση γιορτής και αγώνα που χρόνο με τον χρόνο κατέρριψε όλους τους κυρίαρχους μύθους.
Κατέρριψε τον μύθο ότι η νεολαία και η αριστερά είχαν πάρει οριστικό διαζύγιο.
Κατέρριψε τον μύθο ότι η νεολαία έχει παραιτηθεί πλέον από ιδεολογικές ανησυχίες, και κοινωνικές ευαισθησίες.
Κατέρριψε τον μύθο ότι στον χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς θα ήταν αδύνατον να στηθεί μαζική νεολαιίστικη οργάνωση.
H μαζική οργάνωση νεολαίας, της σύγχρονης, ριζοσπαστικής αριστεράς είναι εδώ, παρούσα.
Και οργανώνει με μεγάλη επιτυχία κάθε χρόνο τη συνάντηση όχι μόνο των νέων της αριστεράς, αλλά τη συνάντηση του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού.
Γεμίζει τον χώρο με τις σημαίες της και τα συνθήματά της και μας κάνει περήφανους.
Περήφανους για την γιορτή αυτή, η οποία στήθηκε με υποδειγματική συλλογική δουλειά.
Περήφανους για την αγωνιστική της παρουσία στα φοβερά κοινωνικά μέτωπα που έχουν ανοίξει σήμερα.
Περήφανους για το εξαιρετικό πολιτικό της επίπεδο και για τους στόχους που είναι σε θέση να βάζει στον εαυτό της.
Σε αυτή την νεολαία απευθύνεται δικαιωματικά ο πρώτος χαιρετισμός.
Αλλά και στους συντρόφους και τις συντρόφισσες από όλες τις γενιές και από όλα τα ρεύματα της αριστεράς, που εργάστηκαν για να πραγματοποιηθεί το φεστιβάλ και που συναντήθηκαν εδώ αυτές τις μέρες.
Καθώς και στους νέους ανθρώπους που ήρθαν για να δουν, να προβληματιστούν, να αφουγκραστούν πως σκέφτεται η δική μας αριστερά, αλλά και να διασκεδάσουν, σε μια γιορτή χαράς, σκέψης, προβληματισμού, και πάνω από όλα συντροφικότητας και αλληλεγγύης.
‘Έννοιες που πρέπει να τις κρατήσουμε καλά μέσα στις αγκαλιές και στις καρδιές μας, στις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Γιατί είμαστε πια στην εποχή του αδιανόητου.
Και η κοινωνία κοιτάζει προς το μέρος μας με προσοχή και περιμένει.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Τούτη την ώρα στη χώρα βρίσκεται η πρώτη γραμμή ενός παγκόσμιου πολέμου.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι πάντες ασχολούνται μαζί μας.
Μόνο που ο πόλεμος αυτός δεν είναι πόλεμος ανάμεσα σε κράτη ή σε λαούς αλλά είναι ένας πόλεμος όπου από τη μια μεριά των χαρακωμάτων βρίσκεται το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο και από την άλλοι οι λαοί ανεξαρτήτου εθνικότητας.
Από τη μια μεριά βρίσκονται οι τραπεζίτες και που την άλλοι οι εργαζόμενοι.
Και στη χώρα μας είναι η πρώτη γραμμή του μετώπου και συνεπώς η έκβαση της μάχης στη χώρα μας, θα καθορίσει εν πολλοίς τις εξελίξεις σε όλη την Ευρώπη αλλά και στον κόσμο.
Είμαστε το παγκόσμιο πείραμα και ο λαός μας το πειραματόζωο σε ένα σύστημα που καταρρέει.
Η λαμπρή υπόσχεση που δόθηκε στις αρχές του 90, ότι ο κόσμος θα πάει μπροστά, αν αφήσουμε ήσυχες τις αγορές να λεηλατήσουν κάθε κοινωνικό δικαίωμα, όχι μόνο αποδείχτηκε πλαστή, αλλά εγκληματικά επικίνδυνη.
Η κρίση ξέσπασε πρώτα στην Αμερική.
Ύστερα οι τράπεζες κατέρρευσαν.
Ύστερα τα κράτη ανέλαβαν τα χρέη των τραπεζών και κατέρρευσαν οι προϋπολογισμοί.
Η κεντρική επιλογή των ακριβών δανείων που διασώζουν χρεοκοπημένους τραπεζίτες και προγραμμάτων λιτότητας που διαλύουν τις κοινωνίες, απειλεί πλέον όχι μόνο να διαλύσει την κοινωνική συνοχή, αλλά και την ίδια τη συστημική ευστάθεια της παγκόσμιας οικονομίας.
Είναι βέβαιο ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν μπορεί πια να αντιμετωπισθεί με την εύκολη συνταγή της λιτότητας.
Και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, είναι βέβαιο ότι η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με την υφιστάμενη αρχιτεκτονική του ευρώ και με απόπειρες κατευνασμού των αγορών μέσα από μνημόνια που διαλύουν τις κοινωνίες.
Και αυτός ο φαύλος κύκλος δεν σταματά και δεν πρόκειται να σταματήσει, όσο οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν αντιμετωπίζουν τις θεμελιώδεις αιτίες της κρίσης:
Την υπερσυσώρρευση κεφαλαίου και πλούτου.
Τις μεγάλες κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες
Την ανεξέλεγκτη πια επικυριαρχία αυτού που σχεδόν απρόσωπα ονομάζουμε αγορές, δηλαδή των τραπεζών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου έναντι της πραγματικής οικονομίας και της παραγωγής αγαθών.
Και φυσικά την ολοένα και εντεινόμενη άδικη και άνιση διανομή του πλούτου.
Αυτή λοιπόν η κρίση δεν είναι ούτε πρόσκαιρη, ούτε εφήμερη.
Είναι κρίση συστημική, είναι κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, σηματοδοτεί το τέλος μίας ολόκληρης εποχής, σηματοδοτεί το τέλος της εποχής της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας.
Και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς μεγάλες ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης, χωρίς ριζικές αλλαγές στη δομή της παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης.
Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι ότι ο κόσμος και οι κοινωνίες βρίσκονται μπροστά σε ένα απόλυτο αδιέξοδο και δεν υπάρχουν λύσεις.
Λύσεις υπάρχουν αλλά βρίσκονται έξω από το κυρίαρχο μοντέλο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Αυτό το μοντέλο έχει φάει τα ψωμιά του, τώρα πια μόνο καταστροφή και βαρβαρότητα έχει να προσφέρει στους λαούς, γι΄ αυτό άλλωστε και το βλέπουμε να καταρρέει.
Όταν λοιπόν εμείς εδώ στην Ελλάδα καλούμε όλους να αγωνιστούμε σε έναν ανένδοτο αγώνα, ενάντια στο μνημόνιο για την υπέρβαση της κρίσης, ταυτόχρονα καλούμε σε έναν αγώνα για τη συνολική υπέρβαση του καταρρέοντος μοντέλου ανάπτυξης, του πελατειακού και αντιπαραγωγικού κράτους, των παραγωγικών προτύπων στην οικονομία και στην κοινωνία.
Αγωνιζόμαστε για τα αλλάξουμε όλα και όχι για να επιστρέψουμε στα χρεοκοπημένα πρότυπα του παρελθόντος.
Για να τα αλλάξουμε όλα στη χώρα μας και για να πετύχουμε μία σημαντική μεγάλη νίκη στην πρώτη γραμμή του μετώπου που έλαχε να είναι στη χώρα μας για λογαριασμό όχι μόνον των Ελλήνων, αλλά και όλων των λαών της Ευρώπης.
Υπάρχει όμως ένα ερώτημα, εύλογο, στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε.
Εντάξει, ο Παγκόσμιος καπιταλισμός είναι σε κρίση υπαρξιακή αλλά γιατί η χώρα μας να βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα;
Γιατί σε μια μικρή χώρα 10 εκατομμυρίων, με μάλλον ασήμαντη συμμετοχή στους παγκόσμιους οικονομικούς δείκτες (εκτός από την ναυτιλία που είναι πλήρως αυτονομημένη από της ελληνική οικονομία), να είναι το πρώτο κομμάτι του ντόμινο και να κλυδωνίζεται επικίνδυνα.
Πως βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση;
Η χώρα μας, συντρόφισσες και σύντροφοι δεν βρέθηκε κατά τύχη στο μάτι του κυκλώνα αυτής της κρίσης.
Βρέθηκε εξαιτίας των διαχρονικών ανισοτήτων και στρεβλώσεων του παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου.
Κυρίως όμως, εξαιτίας των αδιανόητα καταστροφικών και απαράδεκτων μεθοδεύσεων της Κυβέρνησης Παπανδρέου, που άνοιξε εν κρυπτώ από τον ελληνικό λαό την πόρτα της Ευρώπης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στα καταστροφικά του προγράμματα.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου εδώ και δύο χρόνια με απίστευτο επαγγελματισμό και κυνισμό εκτελεί ένα προσυμφωνημένο συμβόλαιο θανάτου της ελληνικής κοινωνίας.
Ένα συμβόλαιο οικονομικής και κοινωνικής διάλυσης και εκποίησης του δημόσιου πλούτου.
Και λέω επαγγελματισμό και κυνισμό γιατί καμία κυβέρνηση δε θα μπορούσε να πει ενσυνείδητα τόσα πολλά ψέματα και μετά να κυβερνά κόντρα στη κοινή λογική και σα να μη συμβαίνει τίποτα να διακηρύσσει ότι θα εξαντλήσει τη τετραετία, παρά το γεγονός ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις μετά βίας συσπειρώνει το 15% του εκλογικού σώματος.
Και προφανώς ο κος Παπανδρέου μιλά για εκλογές το 2013, γιατί τότε φαίνεται θα λήγει το συμβόλαιο που υπέγραψε ερήμην του ελληνικού λαού, για τη παράδοση της χώρας μας στα ντόπια και ξένα συμφέροντα.
Στα συμφέροντα της εγχώριας διαπλοκής και της διεθνούς τοκογλυφίας.
Θέλει να το τιμήσει το συμβόλαιο ο πρωθυπουργός και να μη φύγει πριν ολοκληρώσει το έργο του.
Να μη φύγει πριν ικανοποιήσει τους γερμανούς βιομήχανους που θέλουν να επενδύσουν με μισθούς πείνας και να ξεκοκαλίσουν 125 δις δημόσιας περιουσίας.
Να μη φύγει πριν παραδώσει πλήρως τη χώρα στους εντολοδόχους των πιστωτών μας, εμπειρογνώμονες και τεχνοκράτες, που θα αναλάβουν το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης της χώρας.
Όπως ακριβώς κάνουν τώρα με τη Λιβύη ή όπως έκαναν με το Ιράκ.
Και να μην φύγει πριν ολοκληρώσει και τη διαδικασία παράδοσης της χώρας στον Αμερικανικής κατασκευής γεωπολιτικό άξονα συμφερόντων : ΗΠΑ, Ισραήλ, Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ.
Μια παράδοση που συντελείται σε μια κρίσιμη στιγμή αναδιάταξης των συσχετισμών στην εύθραυστη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, σε μια περίοδο, όπου η Τουρκία επιδιώκει να ηγεμονεύσει στις αναδυόμενες Αραβικές χώρες και η κυβέρνηση όχι μόνο της επιτρέπει να επικαλείται επιλεκτικά το διεθνές Δίκαιο όταν έχει επι 37 έτη στρατό κατοχής στη Βόρεια Κύπρο, αλλά αποσύρει και τη πάγια υποστήριξη μας στο αίτημα του παλαιστινιακού λαού για αυτόνομο Παλαιστινιακό κράτος.
Αυτό λοιπόν είναι το συμβόλαιο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, αυτό είναι αποφασισμένος να εκτελέσει μέχρι τέλους, για αυτό και δεν θέλει να αφήσει την εξουσία.
Αλλά το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν θέλει ο ίδιος να αφήσει ο ίδιος την εξουσία αλλά αν θα τον αφήσει για πολύ ακόμα ο λαός στην εξουσία.
Προχθές κατά την ομιλία του στους Γερμανούς βιομήχανους, ο πρωθυπουργός είπε ότι δεν τον ενδιαφέρει αν ο κόσμος είναι μαζί του, αν οι έλληνες πολίτες υποστηρίζουν η όχι την πολιτική του.
Είναι ωμό και κυνικό, αλλά επίσης και πρωτοφανές, να λέει δημόσια ένας πρωθυπουργός ότι λειτουργεί ενάντια στην λαϊκή βούληση.
Ότι δεν τον ενδιαφέρει η εμπιστοσύνη των ελλήνων πολιτών, αλλά η εμπιστοσύνη των γερμανών βιομηχάνων.
Προφανώς είναι δικαίωμά του. Στην πολιτική κατρακύλα ενός ανθρώπου πιθανόν να δούμε ή να ακούσουμε και χειρότερα.
Αλλά τα χαράτσια, το ένα μετά το άλλο, δεν πάνε στους γερμανούς Βιομήχανους. Πάνε στα ελληνικά νοικοκυριά.
Και πάνε με ρυθμούς καταιγιστικούς. Με άθλιες δικαιολογίες.
Βγαίνει ο υπουργός και λέει: επειδή καταλαβαίνουμε ότι μάλλον δεν θα μπορέσετε να πληρώσετε το χαράτσι που σας βάλαμε την προηγούμενη εβδομάδα, θα σας βάλουμε ένα ακόμα.
Και το χειρότερο, στα νοικοκυριά δεν πάνε μόνο τα χαράτσια. Πάνε και άλλα πράγματα ταυτόχρονα.
Πάνε οι δραματικές μειώσεις μισθών.
Πάνε οι απολύσεις.
Πάει η εφιαλτική ανεργία, η οποία παγίδευσε τον πρωθυπουργό στην αυτογελοιοποίηση, όταν στην ΔΕΘ υποσχέθηκε έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια.
Πάει η εργασιακή εφεδρεία.
Πάει η έμμεση φορολογία.
Πάει η ανασφάλεια και η φτώχεια.

Και ναι ο κόσμος δεν πληρώνει. Όχι γιατί δεν βλέπει την διέξοδο που του υπόσχονται.
Όχι γιατί τον υποβάλλουν σε θυσίες χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα.
Ούτε βέβαια υποκινούμενος από κάποιους που θέλουν να υπονομεύσουν την κυβέρνηση.
Ο κόσμος δεν πληρώνει γιατί δεν έχει να πληρώσει.
Και σε αυτό τον κόσμο θα μπούμε ασπίδα προστασίας. Να μην τολμήσουν να του κόψουν το ρεύμα.
Να μην τολμήσουν να κινηθούν δικαστικά εναντίον του.
Και αν θελήσουν να ξεκινήσουν από εμάς. Να ξεκινήσουν από εμένα και από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Δηλώνω λοιπόν ότι σε σχέση με το χαράτσι στα ακίνητα, θα καταθέσω το μέρος του λογαριασμού μου που αναλογεί στη ΔΕΗ στο Ταμείο Παρακαταθηκών και δανείων.
Και το μέρος που αφορά το χαράτσι, θα το καταθέσω ως δωρεά στο ΚΕΘΕΑ.
Σ’ αυτό τον οργανισμό που έχει στηρίξει τόσους νέους ανθρώπους για να επανενταχθούν αλλά δε χωράει στα μνημονιακά κιτάπια.
Ο κόσμος δεν έχει δεν μπορεί δε πρέπει να πληρώσει.
Και σε αυτόν τον κόσμο θα βρεθούμε δίπλα. Κανένας μόνος του στη κρίση. Όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Συντρόφισσες και σύντροφοι τα ψέματα τελείωσαν.
Πρέπει να σταματήσουμε να λέμε ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει.
Αυτή τη κυβέρνηση πρέπει να τη διώξουμε και να οδηγηθεί ο τόπος στη λαϊκή ετυμηγορία.
Πριν την ανεξέλεγκτη χρεωκοπία.
Πριν ξεπουλήσει τα πάντα.
Πριν μας καταστρέψει ολοκληρωτικά.
Βέβαια, η τελευταία γραμμή άμυνας της κυβέρνησης είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις.
Όποια κυβέρνηση και να έρθει, τα ίδια θα αναγκαστεί να κάνει, λένε. Οπότε ας μας αφήσουν οι πολίτες στην ησυχία μας, και ας κοιτάξουν να πληρώσουν τα χαράτσια.
Εναλλακτική λύση δεν υπάρχει όταν δεν θέλεις να υπάρχει.
Εύλογα πλέον οι άνθρωποι αναρωτιούνται: Τι συνεισφέρουν οι μεγάλες Ανώνυμες Εταιρείες για την έξοδο από την κρίση;
Γιατί δεν φορολογούνται τα χρήματα που συσσωρεύονται στην Ελβετία;
Γιατί δεν φορολογούνται οι εφοπλιστές;
Γιατί δεν φορολογείται ο συσσωρευμένος πλούτος, η πολυτέλεια, οι υπέρογκες καταθέσεις, τα μερίσματα από μετοχές;
Γιατί επιτέλους δεν φορολογούνται οι χρηματιστηριακές συναλλαγές; Η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία;
Γιατί δεν αντιμετωπίζεται η φοροδιαφυγή μέσω της οποίας η Ελλάδα γέμισε με βίλες offshore, εξοχικές κατοικίες με άδεια ναΐσκου, κότερα με βιτρίνα τουριστικής επιχείρησης, εταιρικά αυτοκίνητα και ότι άλλο μπορούσαν από κοινού να σκαρφιστούν οι κυβερνώντες με τους πλούσιους φίλους τους;
Και εμείς λέμε. Δεν είμαστε η παράταξη που λέει ναι στα ελλείμματα και στην υπερχρέωση.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα έκαναν αυτά. Σημίτης και Καραμανλής τα έκαναν αυτά.
Ναι θέλουμε το δημόσιο να έχει πρωτογενή πλεονάσματα. Αλλά να τα παίρνει από αυτούς που έχουν.
Λέμε, λοιπόν, ένα σύνθημα επίκαιρο όσο ποτέ.
Να πληρώσουν οι πλούσιοι. Οι έχοντες και κατέχοντες. Η εγχώρια διαπλοκή που χρύσωσε τον καιρό του εκσυγχρονισμού και της υποτιθέμενης “νέας διακυβέρνησης”
Αντί λοιπόν για το χαράτσι σε μισθωτούς συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 1,5 δις, να θεσμοθετηθεί μια εισφορά στο 1% επί του τζίρου των μεγάλων επιχειρήσεων που πέρυσι ήταν πάνω από 200 δις και θα μαζέψει περισσότερα.
Αντί για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση στο εξωφρενικό 23%, να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4000 πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δις (500.000 ανά πλοίο)
Αντί για το χαράτσι στα ακίνητα ακόμα και στις πιο μικρές ιδιοκτησίες που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 2,5 δις, να μπεί εισφορά στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, αξίας άνω των 500.000 ευρώ μπορεί να αποφέρει 4 δις.
Αντί να μειωθεί το αφορολόγητο στις 5000 ευρώ να μπει έκτακτη εισφορά σε κινητές περιουσίες, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, που υπερβαίνουν τις 100.000 ευρώ κατ’ άτομο.
Και όσο για τη σπατάλη του κράτους. Αυτή θα αναζητηθεί στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Με δραστική μείωση ενοικίων που πληρώνουν οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί.
Με την κατάργηση και όχι την επέκταση των συμβάσεων παραχώρησης σε διαπλεκόμενους που έχουν πληρωθεί δρόμους 3 και 4 φορές χωρίς να τους έχουν ολοκληρώσει.
Όχι στο πετσόκομμα των μισθών, των συντάξεων του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων επενδύσεων.
Αυτές είναι μόνο ενδεικτικά κάποιες από τις προτάσεις που θα παρουσιάσουμε τις αμέσως επόμενες μέρες.
Υπάρχουν λύσεις.
Αρκεί να υπάρχει μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή αποτελούμενη από τις δυνάμεις που αντιμάχονται το μνημόνιο από αριστερή προοδευτική σκοπιά. Και όχι κυβέρνηση ανδρείκελων που διαλαλεί τη δημόσια περιουσία λες και είναι περιουσία της οικογένειας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Απέναντι στην προσπάθεια κατατρομοκράτησης της κοινωνίας, και στις κραυγές για χρεωκοπία και κοινωνική καταστροφή, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει έγκαιρα την εναλλακτική του πρόταση.
Είναι μια πρόταση τεκμηριωμένη και ρεαλιστική.
Είναι όμως και κάτι παραπάνω.
Είναι η μοναδική διέξοδος που υπάρχει αυτή τη στιγμή για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και ανοίξουμε ξανά την κοινωνική προοπτική.
Η πρόταση αυτή συνοψίζεται σε πέντε άξονες.
1. Άξονας πρώτος: Η οριστική απαλλαγή από τα Μνημόνια και από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης.
2. Άξονας Δεύτερος: Η επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Δηλαδή αυτό που η σημερινή κυβέρνηση αρνείται να κάνει, και το πληρώνει ολόκληρη η κοινωνία.
3. Άξονας Τρίτος: Η άμεση κοινωνικοποίηση του τραπεζικού τομέα, ο οποίος σήμερα χρηματοδοτείται και ενισχύεται από το κοινωνικό σύνολο.
4. Με τα πλεονεκτήματα που μας δίνουν οι τρεις πρώτοι άξονες, μπορεί να λειτουργήσει ο τέταρτος. Η εναλλακτική στρατηγική για την ανάπτυξη. Με επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι τις διαθέσεις και τις κερδοσκοπικές προτεραιότητες του κεφαλαίου. Με ανασυγκρότηση των παραγωγικών κλάδων, επένδυση στην σταθερή και μόνιμη απασχόληση, ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας. Αλλά το σημαντικό: όλα αυτά ενταγμένα σε μια ολοκληρωμένη επεξεργασία εναλλακτικής αναπτυξιακής στρατηγικής, με βάση τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας.
5. Τελευταίος άξονας αλλά εξαιρετικά καθοριστικός: Η οικοδόμηση μιας ασπίδας προστασίας των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Η προοδευτική αναδιανομή του πλούτου, η διασφάλιση των δημόσιων αγαθών και η διεύρυνση του κοινωνικού κράτους.
Υπάρχει λύση.
Δεν ξεχνάμε ότι η πάλη για ένα εναλλακτικό σχέδιο δεν εξαντλείται στα εθνικά πλαίσια.
Είναι πάλη για την ανατροπή της σημερινής νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής του ευρώ.
Είναι πάλη για την αλλαγή των συσχετισμών σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Είναι πάλη για την χειραφέτηση της Ευρώπης από το κεφάλαιο και τους κερδοσκόπους.
Είναι πάλη για μια νέα, δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη.
Και επομένως είναι πάλη που πρέπει να την δώσουμε χέρι χέρι με τους υπόλοιπους ευρωπαίους εργαζόμενους. Στην Πορτογαλία. Στην Ιρλανδία,. Στην Ισπανία και την Ιταλία. Στη Γαλλία και τη Γερμανία. Μαζί με τα αδελφά κόμματα του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Παντού.
Η δύναμή μας είναι στην ενότητα και την αλληλεγγύη. Όχι στον απομονωτισμό και την περιχαράκωση.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Το ότι η κατάσταση βρίσκεται σήμερα σε οριακό σημείο, δεν χρειάζεται να το πούμε εμείς. Είναι πια ορατό στους πάντες.
Είδαμε τους αγανακτισμένους να συσπειρώνονται σε ένα πρωτοφανές πλήθος και να πλημμυρίζουν τις πλατείες της χώρες.
Μίλησε ο λαός μας. Δε θέλει την κυβέρνηση, δε θέλει το μνημόνιο, θέλει δημοκρατία.
Βλέπουμε ένα τεράστιο κίνημα συνδικάτων που υπερασπίζεται το δικαίωμα στην δουλειά και την αξιοπρέπεια.
Βλέπουμε την πανεπιστημιακή κοινότητα να ξεσηκώνεται για μια φορά ακόμα, απέναντι σε έναν νόμο που καταργεί ουσιαστικά το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Βλέπουμε ακόμα και τα σχολεία να εξεγείρονται, μπροστά στα τεράστια κενά εκπαιδευτικού προσωπικού, την ανυπαρξία βιβλίων, τις κτιριακές ελλείψεις και βέβαια την συνολική τραγική υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου.
Βλέπουμε τη δημόσια υγεία να παραδίδεται στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.
Και απέναντι σε όλο αυτόν τον αναβρασμό, η κυβέρνηση απαντά με μια πρωτοφανή καταστολή, χωρίς όρια.
Κάτι που δείχνει ότι έχει ήδη υποστεί μια τεράστια πολιτική και ηθική ήττα.
Το Χιλιανό μοντέλο, που τόσο περήφανους κάνει τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες, από την οικονομία και την καταστροφή του κοινωνικού κράτους, επεκτείνεται σιγά σιγά και στην καταστολή.
Αύριο ενδεχομένως να σκεφτούν να το επεκτείνουν και στη δημοκρατία.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Η κυβέρνηση έχει καταρρεύσει, ο κ. Παπανδρέου δεν υπάρχει. Πότε παραιτείται ενώπιον του κ. Σαμαρά, πότε ενώπιον του κ. Σαρκοζί. Θα παραιτηθεί συντόμως και τυπικά.
Είναι λογικό μπροστά στην κατάρρευση, το σύστημα να αναζητά αγωνιωδώς εναλλακτικές λύσεις.
Και σε αυτόν τον προβληματισμό τρέχουν να συνεισφέρουν όλοι οι πρόθυμοι. Μιλώντας πότε για συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων, πότε για ευρύτερη κυβέρνηση των δυνάμεων του Μνημονίου και πότε για κυβέρνηση τεχνοκρατών.
Ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του λέμε εμείς.
Το ΠΑΣΟΚ πιάνεται από τη Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά και ζητά συγκυβέρνηση.
Ο κ. Σαμαράς, πιάνεται από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, και ελπίζει να μαζέψει λίγο πολιτικό κέρδος για την παράταξή του που επίσης καταρρέει μέσα στην αναξιοπιστία.
Ταυτόχρονα προσφέρει τον εαυτό του ως πιο αξιόπιστο και φερέγγυο συνομιλητή της τρόικας, ειδικά για θέματα μαζικών απολύσεων, επισφαλούς εργασίας, χαμηλής φορολογίας του κεφαλαίου και ιδιωτικοποίησης του δημοσίου πλούτου.
Όλοι μαζί, πάντως, πιάνονται από τον κ. Καρατζαφέρη, αυτή τη γραφική τηλεοπτική φιγούρα, που με το ένα πόδι πατάει στο Μνημόνιο και με το άλλο στις ακροδεξιές φασιστικές ομάδες, και έχει εξυψώσει την λαϊκιστική εντυπωσιοθηρική μπουρδολογία σε ύψιστη τέχνη.
Και αφού έκανε ότι ήταν δυνατό για να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση του μνημονίου, τώρα προτείνει κυβέρνηση υπό τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου και σε λίγο υπό τους συνταγματάρχες.
Υπάρχουν, βέβαια, και άλλες λύσεις που πέφτουν στο τραπέζι από την πανικόβλητη διαπλοκή.
Κάποιοι θέλουν να ξεπαγώσουν τον κ. Σημίτη, το ένα από τους δύο βασικούς υπεύθυνους για την εκτόξευση του χρέους μαζί με τον κ. Καραμανλή. Ενός πρωθυπουργού που τον καιρό της ανάπτυξης αντί να μειώσει αύξησε το χρέος στα 180 δις ενώ το παρέλαβε 100 δις.
Να δούμε τι άλλο θ’ ακούσουμε.
Όλη αυτή η κινητικότητα δείχνει τον πανικό ενός συστήματος υπό κατάρρευση που ψάχνει εναγώνια λύσεις για να διασωθεί το ίδιο.
Απέναντι σε αυτές τις ραδιουργίες, εμείς λέμε ότι υπάρχει εναλλακτική λύση.
Η λύση αυτή όμως προϋποθέτει τη μεταφορά μιας μεγάλης αλλαγής που έχει ήδη συντελεστεί στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας και στο πεδίο της πολιτικής.
Ένα ευρύ μέτωπο από τα αριστερά της αριστεράς ως τον κόσμο και τα στελέχη που αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε σήμερα να συσπειρώσει το λαό μας και να οργανώσει τους αγώνες, να δώσει ελπίδα και προοπτική, κυρίως να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών.
Και αν αποδεχτούμε ότι η πρώτη γραμμή του μετώπου ενός πανευρωπαϊκού και διεθνούς πολέμου, βρίσκεται στη χώρα μας, τότε συνειδητοποιούμε ότι αν κερδίσουμε τη μάχη στο μέτωπο και ανατρέψουμε τους συσχετισμούς δύναμης, τότε θα έχουμε πετύχει μια κορυφαία, μια ιστορική νίκη για λογαριασμό όχι μόνο του ελληνικού λαού αλλά όλων των λαών της Ευρώπης.
Φανταστείτε λοιπόν αν ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων συγκροτηθεί με στόχο τη σωτηρία της κοινωνίας και του λαού και ανατρέψει τους συσχετισμούς και πάρει τη πλειοψηφία από τα κουφάρια του δικομματισμού που μετά βίας συγκεντρώνουν από 20%, τότε τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.
Θα πρόκειται για τη πρώτη μεγάλη υποχώρηση, τη πρώτη μεγάλη ήττα των σχεδίων του κεφαλαίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μετά την κρίση.
Εμείς δε λέμε ότι μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με αριστερό πολιτικό πρόσημο θα τα βρει όλα ρόδινα ή δε θα έχει δυσκολίες ή θα τα καταφέρει χωρίς τη διαρκή διεκδικητική παρουσία των κινημάτων και του λαού στους δρόμους.
Ούτε φυσικά είπαμε ποτέ ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα πετύχει γιατί θα έχει καλύτερους διαπραγματευτές ή επειδή η γοητεία των εκπροσώπων της θα ρίξει τάβλα τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί.
Εμείς αυτό που λέμε είναι ότι η δύναμη του λαού μας, η βούλησή του να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να αποτρέψει τη καταδίκη του, είναι αυτό που μπορεί να ρίξει τάβλα και τη Μέρκελ και το Σαρκοζύ και τη τρόικα αλλά και την εγχώρια διαπλοκή, το ΣΕΒ και το κρατικοδίαιτο ελληνικό κεφάλαιο.
Η δύναμη του λαού μας αν πιστέψει στη δυνατότητά του να αλλάξει τους συσχετισμούς.
Ένας νέος Συνασπισμός εξουσίας, με ισχυρή λαϊκή εντολή να διασώσει τη χώρα, τη κοινωνία, τα λαϊκά στρώματα από τη περιδίνηση θανάτου, της ύφεσης και της σκληρής λιτότητας.
Με ισχυρή λαϊκή εντολή να σπάσει το συμβόλαιο θανάτου με τη τρόικα, που το ονόμασαν μνημόνιο.
Με ισχυρή λαϊκή εντολή να προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα ριζικής αναδιανομής του πλούτου και παραγωγικής ανασυγκρότησης, με στόχο την ανάπτυξη και τη κοινωνική προστασία.
Με ισχυρή λαική εντολή να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται η χώρα από τη παρουσία της στην ευρωζώνη.
Και να αντιστρέψει τον κυρίαρχο εκβιασμό.
Αντι να παριστάνει το κομιστή των εκβιαστικών διλημμάτων από τη τρόικα προς το λαό, να αντιστρέψει το δίλλημα και από το ψευδές Μνημόνιο ή χρεοκοπία, από το ψευδές Λιτότητα ή έξοδος από το ευρώ, να θέσει το πραγματικό δίλλημα που είναι : Μνημόνιο, λιτότητα και χρεοκοπία ή αναδιανομή, ανάπτυξη και κοινωνική προστασία;

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εδώ και δύομισι μήνες, με την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, απευθύναμε μια πλατιά πρόσκληση ενότητας σε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.
Δεν ήταν μια αόριστη πρόσκληση δίχως παραλήπτες.
Μιλήσαμε συγκεκριμένα, ονοματίσαμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που συγκαταλέγονται σε όσους καταψηφισαν το μνημόνιο.
Απευθυνθήκαμε στο ΚΚΕ, στους Οικολόγους, στη Δημοκρατική Αριστερά, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο Άρμα Πολιτών και στους βουλευτές που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ καταψηφίζοντας το μνημόνιο.
Δεν ήταν ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, ήταν πρόταση ουσίας.
Είναι πρόταση που τη πιστεύουμε και θα επιμείνουμε σε αυτή και θα εντείνουμε τις πρωτοβουλίες για την υλοποίησή της.
Γιατί είναι πρόταση που απαντά στις ανάγκες των καιρών, στην ιστορική ευθύνη που έχουμε απέναντι στον τόπο και στις επόμενες γενιές.
Πριν από λίγες μέρες, γιορτάσαμε τα 70 χρόνια του ΕΑΜ, του μετώπου που έγραψε τις πιο λαμπρές σελίδες στη σύγχρονη ιστορία του τόπου και του λαού μας.
Το ΕΑΜ συγκροτήθηκε ως μέτωπο συνεργασίας κομμάτων και αργότερα προσωπικοτήτων και κοινωνικών δυνάμεων με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, αλλά με έναν μείζονα κοινό στόχο που υπερέβαινε όλες τις διαφορές.
Τη σωτηρία του λαού μας από τη πείνα και την εξαθλίωση.
Την απελευθέρωση της χώρας από το ξένο ζυγό.
Τη κοινωνική προκοπή και τη δικαιοσύνη.
Σήμερα μπορεί να μην έχουμε ξένα στρατεύματα κατοχής στη χώρα, αλλά ο λαός μας βρίσκεται ξανά αντιμέτωπος με δραματικές εξελίξεις.
Βρίσκεται αντιμέτωπος με μια λαίλαπα που απειλεί τη κυριαρχία και την ανεξαρτησία του, με μια λαίλαπα που απειλεί την αξιοπρέπεια αλλά και την ίδια την επιβίωσή του.
Το διακύβευμα, λοιπόν, για την αριστερά αλλά και για το λαό μας σήμερα, όπως και τότε, τον Σεπτέμβρη του 41, δεν είναι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό αλλά ο δρόμος για τη σωτηρία της λαού και της κοινωνίας.
Και βαδίζοντας αυτόν το δρόμο, είναι βέβαιο ότι θα έρθουμε πολύ πιο κοντά και στο δρόμο της κοινωνικής δικαιοσύνης και του σοσιαλισμού.
Όσοι αυτό δεν μπορούν να το δουν και να το κατανοήσουν.
Όσοι υπεκφεύγουν με εύκολα επιχειρήματα.
Όσοι αρέσκονται να υπεριδεολογικοποιούν υπαρκτές αντιθέσεις εντός της αριστεράς σε σχέση με την Ευρώπη ή το μοντέλου της σοσιαλιστικής προοπτικής, απλά ας αναλογιστούν τι κατάφερε το ΕΑΜ, 70 χρόνια πριν και για πιο ακριβώς λόγο γιορτάζουμε όλοι μας και υμνούμε τα κατορθώματα του.
Ας το σκεφτούμε αυτό όλες οι δυνάμεις που αγωνίζονται σήμερα κατά του Μνημονίου, μια μία ξεχωριστά.
Ας αναλογιστούμε τη κρισιμότητα της στιγμής. Την ευθύνη απέναντι στην ιστορία, απέναντι στο παρόν και στο μέλλον αυτού του τόπου.
Και ας κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω στην αυτάρκεια και πολλά βήματα μπροστά για τη σωτηρία του λαού μας με μια εκλογική συνεργασία που θα διεκδικήσει να είναι πρώτη εκλογική δύναμη.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Είναι η ώρα να τους σταματήσουμε.
Είναι η ώρα να ξεσηκωθεί η κοινωνία. Και να ανοίξει με τους δικούς της αγώνες και την δική της φωνή, τον εναλλακτικό δρόμο απέναντι στην κρίση.
Η αριστερά έχει να παίξει τον δικό της ρόλο σε αυτή την μεγάλη πορεία αλλαγής.
Οφείλει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών .
Και οι νέοι άνθρωποι όπως αυτοί που γεμίζουν σήμερα αυτό τον χώρο, θα βρίσκονται για μια φορά ακόμα στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων.
Των αγώνων για αξιοπρέπεια, και αλληλεγγύη, των αγώνων για δικαίωμα στη ζωή και στο μέλλον.
Ας στείλουμε σε ολόκληρη την κοινωνία, και ιδιαίτερα στις νέες γενιές, το αγωνιστικό μήνυμα αισιοδοξίας με το οποίο ξεκίνησε αυτό το Φεστιβάλ.
Μπορούμε να νικήσουμε.
Μπορούμε να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.
Γεια σας

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ 2/10/2011

Final countdown! Τα ελικόπτερα ζεσταίνουν τις μηχανές τους...

Δεν φτάνει η ανεργία και η φτώχεια μας, τώρα η      κυβέρνηση έρχεται σαν τη

μαφία να μας ληστέψει κι από πάνω, με τα νέα χαράτσια. Ο κεφαλικός φόρος
των “πολυεκκαθαριστικών” (ειδική “εισφορά αλληλεγγύης”, έκτακτη εισφορά
και τέλος επιτηδεύματος), η ανάλγητη απόφαση για ειδικό τέλος στα ακίνητα
και κόψιμο του ηλεκτρικού ρεύματος και τα μέτρα που ανακοινώνει κάθε μέρα
η κυβέρνηση ξεπερνούν κάθε προηγούμενο.
Έχουμε πλέον καταλάβει τι σημαίνει για κάθε έναν και κάθε μία χωριστά, αλλά
και για ολόκληρη την κοινωνία το νέο εθνικό όραμα του πρωθυπουργού του
Μνημονίου “ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια”.
Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν το κοινωνικό ολοκαύτωμα στο οποίο
μας οδηγούν με περισσό θράσος κυβέρνηση και τρόικα.
Μας ζητάνε έκτακτη εισφορά την οποία ονομάζουν “αλληλεγγύης”, ενώ στην
πραγματικότητα αυτά τα χρήματα θα φύγουν από τις τσέπες των φτωχών για
να καταλήξουν και πάλι στους τραπεζίτες και τους δανειστές.
Μας ζητάνε δεύτερη έκτακτη εισφορά (“το τέλος ακινήτων”), φορολογώντας
ακόμα και την πρώτη κατοικία των πιο φτωχών στρωμάτων, μετατρέποντάς
μας σε νοικάρηδες στο ίδιο μας το σπίτι, με σπιτονοικοκύρηδες τους ίδιους.
Απειλούν με διακοπή του ρεύματος τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πλη-
ρώσουν!
Ονομάζουν τις εισφορές έκτακτες, την ίδια στιγμή που νομοθετικά τις μονι-
μοποιούν, καθώς το τέλος ακινήτων θα ισχύει για δύο χρόνια ενώ η έκτακτη
εισφορά για 5!
Οι ‘έκτακτες εισφορές’, οι ‘εργασιακές εφεδρείες’ και οι απολύσεις, οι περικοπές
των εισοδημάτων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, όλα τα φορομπη-
χτικά, παράνομα και βάρβαρα μέτρα, έχουν σκοπό να εξευτελίσουν εργαζόμε-
νους, οικογένειες, ολόκληρη την κοινωνία.
Εκτελούν την κοινωνία για να ζήσουν οι τραπεζίτες, οι καταθέσεις των 600 δισ.
των πλουσίων στις ελβετικές τράπεζες, ο αφορολόγητος πλούτος και η εκκλη-
σία, οι εφοπλιστές. Αντί να εισπράξουν από αυτούς που έχουν, εισπράττουν
από τα συνήθη υποζύγια, τους μισθωτούς, τους αγρότες και τους μικροεπαγ-
γελματίες, τους συνταξιούχους ενώ ο πλούτος μένει συστηματικά αφορολό-
γητος.
Διαλύουν την παιδεία και την υγεία και ονομάζουν διαρθρωτικές αλλαγές την
καταστροφή κάθε είδους δομής κοινωνικής πρόνοιας και το ξεπούλημα της
δημόσιας περιουσίας, της περιουσίας του ελληνικού λαού.
Η κυβέρνηση αυτή είναι συνώνυμο της βαρβαρότητας.
Η κυβέρνηση έχει κάνει πλέον επάγγελμα τον εκβιασμό του λαού. Μας απειλεί με χρεοκοπία ενώ μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αυτήν και ενώ χιλιάδες οικογένειες έχουν ήδη χρεοκοπήσει. Δεν μας πείθουν πια τα μέσα ενημέρωσης που έχουν πάρει εργολαβία την κυβερνητική προπαγάνδα και το χτύπημα όλων των αγώνων. Δεν θα τα καταφέρουν να μας βάλουν να φαγωθούμε μεταξύ μας. Στα συλλογικά προβλήματα θα απαντήσουμε συλλογικά.
Την απάντηση μπορεί να δώσει μόνο ο λαός ενωμένος με τον ξεσηκωμό του, με την αντίσταση και την ανυπακοή, αρνούμενος να πληρώσει τους εκβιαστές της κυβέρνησης, με την αλληλεγγύη μεταξύ μας.
Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Το ποτήρι ξεχείλισε!
Η αγανάκτηση να πλημμυρίσει τους δρόμους και τις πλατείες.
Είμαστε χιλιάδες, φοιτητές, μαθητές, άνεργοι ή υποψήφιοι άνεργοι της εφεδρείας, συνταξιούχοι, αγρότες, μικροεπαγγελματίες που βλέπουν τα λουκέτα να έρχονται το ένα μετά το άλλο, εργαζόμενοι που βλέπουν κάθε μέρα τον μισθό τους να μειώνεται.
Θα τους σταματήσουμε.
Θα τους διώξουμε μαζί με τις εγκληματικές πολιτικές τους.
Δεν θα τους αφήσουμε να μας μετατρέψουν σε ανθρώπους των σπηλαίων χωρίς φως, χωρίς βιβλία τα παιδιά μας, χωρίς φάρμακα οι συνταξιούχοι, χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοι. Δεν θα τους αφήσουμε να μας ληστεύουν και να ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο της χώρας μας.
Πλεονάζον προσωπικό είναι η κυβέρνηση. Να φύγει τώρα, πριν εξοντώσει τον λαό.
Μας παρουσιάζουν την καταστροφή ως μονόδρομο, ως διέξοδο.
Τους απαντάμε. Μονόδρομος είναι οι ανάγκες του λαού -- και όταν ο λαός θέλει, μπορεί κιόλας. Οι απειλές τους μπορεί να μας φοβίζουν όταν είμαστε μόνοι μας. Όταν είμαστε εκατομμύρια, φοβούνται εκείνοι.
Να τους επιστρέψουμε τον φόβο.
Να σπάσουμε το κλίμα κατάθλιψης που μας επιβάλλουν.
Να ξαναβρούμε την ελπίδα.
Ο τόπος πρέπει να αλλάξει πορεία και αυτό θα γίνει με τη συμμετοχή όλων μας. Η κυβέρνηση και η τρόικα είναι δυνάστες και θα φύγουν. Δεν μας αντιπροσωπεύουν. Μονόδρομος για μας είναι η δημοκρατία, η θέληση των πολλών. Όλοι και όλες μαζί, με μαζικούς ενωτικούς αγώνες θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Κανείς μόνος του στην κρίση.
Συμμετέχουμε όλοι και όλες στις εργατικές συγκεντρώσεις και απεργίες, στις συγκεντρώσεις στις πλατείες όλης της χώρας και στην μεγάλη απεργία στις 19 Οκτώβρη.
Κάνουμε τα ρυάκια ποτάμι που θα τους παρασύρει.
ΟΧΙ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ - Δεν έχουμε, δεν θέλουμε, δεν πληρώνουμε.
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ
ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

21/09/2011 - Τσίπρας @ Allter

Φώτης Τερζάκης - Εγκληματικό κράτος, εγκληματική κοινωνία

Την ώρα που στην πλατεία Συντάγματος ένα εντυπωσιακό πλήθος ρίχνει τη σκιά του στο απέναντι κτήριο της Βουλής ζητώντας τρόπους να αρθρώσει την αγωνία και την οργή του, στις γειτονιές της πόλης κλιμακώνεται ένα αποτρόπαιο έγκλημα εναντίον μεταναστών και ξένων. Φασιστικές συμμορίες επιτίθενται με βιαιότητα που μπροστά της ωχριά κάθε προηγούμενο, καταδιώκουν και τρομοκρατούν ανθρώπους στον δρόμο, πυρπολούν αυτοσχέδια τζαμιά, αδειάζουν νυχτερινούς συρμούς του  ηλεκτρικού από τους ξένους και τους ξυλοκοπούν στις αποβάθρες, σκοτώνουν: ο μαχαιρωμένος μπαγκλαντεσιανός στον κάδο των σκουπιδιών (δεν θα μάθουμε ποτέ τ’ όνομά του – ποιος σκοτίζεται καν για την αθωότητά του;) είναι μόνο η κορυφή της φρικωδίας που ξαναπαίζει στους δρόμους τής Αθήνας του 2011 σκηνές τής Βαϊμάρης του 1931.

            Θα ήταν αφέλεια να περιμένουμε από τις δυνάμεις καταστολής να εμποδίσουν την ανερχόμενη νεοναζιστική βία – είναι γνωστές, και παροιμιώδεις, οι σχέσεις τους με τα ακροδεξιά φυτώρια του εγκλήματος, που ήταν πάντοτε στην Ελλάδα συγκοινωνούντα δοχεία… Το πράγμα βεβαίως ξεκινάει από ψηλότερα, την «αδυναμία» και την «παθητικότητα» της κυβέρνησης, όπως λένε – που αποδεικνύεται πολύ πιο ενεργητική απ’ όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται… Εκείνο όμως που γίνεται κρίσιμος καταλύτης γι’ αυτή την παροξυσμική κλιμάκωση της ακροδεξιάς δολοφονικότητας είναι το ότι τα ανακλαστικά του πλήθους, του λεγόμενου «μέσου πολίτη», έχουν γίνει καλός αγωγός γι’ αυτήν· το ότι το μίσος και τυφλότητα έχουν γίνει δεύτερη φύση του περιπτερά, του ταξιτζή, του μαγαζάτορα, του απολυμένου, αυτών των αιωνίως αθώων και ξεγελασμένων που πάντα η ιστορία παίζεται πίσω από την πλάτη τους, επειδή ακριβώς δεν θέλουν ποτέ να την ξέρουν.

            Η αφορμή για τούτο το νέο, αποφασιστικό βήμα προς την άβυσσο στάθηκε η δολοφονία ––στυγερή, αναμφίβολα–– ενός νέου άνδρα νωρίς το πρωί σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, τη στιγμή που ετοιμαζόταν να πάει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στην κλινική, από τρεις αγνώστους αλλοδαπούς για να του κλέψουν μια βιντεοκάμερα. Οι πραγματολογικές λεπτομέρειες φορτίζουν με ασυνήθιστο συναισθηματικό φορτίο το γεγονός, που συσκοτίζει ακόμα περισσότερο την κρίση. Σε αντίθεση με τον ανώνυμο μπαγκλαντεσιανό, αυτός έχει όνομα, το ακούσαμε από την πρώτη στιγμή: και μέσα στον νωθρό κι εμβρυώδη εγκέφαλο του πλήθους σχηματίζεται η θανατηφόρα εξίσωση που ζητάει αίμα, όσο το δυνατόν περισσότερο αίμα, εγχρώμων.

            Οι άνθρωποι φοβούνται, μόνο που δεν ξέρουν τί ακριβώς… Όποιος απλώς φοβάται σπανίως είναι σε θέση να υποδείξει ποιο είναι το αντικείμενο του φόβου του, ούτε καν αν υπάρχει τέτοιο αντικείμενο· όποτε ο φόβος υπαγορεύει πολιτική, ένας φύρερ καραδοκεί στο τέλος του δρόμου. Οι δείκτες της εγκληματικότητας (όπως και των αυτοκτονιών άλλωστε) ανεβαίνουν δραματικά τα χρόνια που ζούμε, είναι αλήθεια, στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ποιος είναι όμως υπεύθυνος γι’ αυτό; Οι μετανάστες μήπως; Ειδεχθή εγκλήματα γίνονται πάντα από καιρού εις καιρόν, το να προβληθούν όμως οι ευθύνες του ατομικού εγκλήματος σε μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων συνιστά άγρια παράνοια, της οποία τα τελευταίας μαζικά δείγματα είδαμε ακριβώς στην αντισημιτική λύσσα της Ευρώπης που οδήγησε στα στρατόπεδα θανάτου. Ακόμη κι αν η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί ανησυχητικά, όλες οι διαθέσιμες στατιστικές που κατά καιρούς έρχονται στο φως δεν μαρτυρούν υψηλότερη συμμετοχή αλλοδαπών από το ποσοστό τους στον συνολικό πληθυσμό. Άρα; Άρα ο τρομοκρατημένος πληθυσμός διαλέγει να προβάλει σ’ αυτούς τούς πιο ανορθολογικούς φόβους του, μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί, λιγότερο ικανοί ν’ αντιδράσουν, πιο εύκολα θύματα. Το ανορθολογικό μίσος για τη διαφορετικότητα (φυλετική, πολιτισμική, θρησκευτική, σεξουαλική) είναι το καθαρό περίσσευμα σε αυτή τη θανατηφόρα εξίσωση, το τυφλό ανακλαστικό τού «εάν υποφέρω κάποιος πρέπει να πληρώσει, και θα πληρώσει αυτός που είναι του χεριού μου!».

 

            Αλλά είναι βέβαια και φτωχός. Αν οι πλέον φτωχοί και οι πλέον εξαθλιωμένοι ανάμεσα στους μετανάστες είναι το συχνότερο φαντασιωσικό αντικείμενο των φόβων, και συχνότερος αποδέκτης των παρανοϊκών αντιποίνων, είναι όχι τόσο βάσει της εύλογης εκτίμησης πως η φτώχια κι η εξαθλίωση αυξάνει τις πιθανότητες παραβατικής συμπεριφοράς ––αυτό θα ήταν μία βαθμίδα ορθολογικότερο–– όσο επειδή ενσαρκώνουν στα μάτια των ανθρώπων εκείνο που πράγματι τρέμουν πιο πολύ: το ενδεχόμενο να γίνουν οι ίδιοι σαν εκείνους, μια δυνητική εικόνα του εαυτού τους που πασχίζουν να εξορκίσουν. Ένας πρωτόγονος τρόπος να εξορκίσεις την απειλή της κοινωνικής εξαθλίωσης, είναι να εξοντώνεις τους εξαθλιωμένους που στην θυμίζουν.

            Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω εδώ ότι δεν είναι όλοι οι μετανάστες εξαθλιωμένοι, ότι υπάρχει τεράστιος αριθμός απ’ αυτούς που είναι κανονικότατα ενταγμένοι στην ελληνική κοινωνία ––η οποία ποτέ ωστόσο δεν τους παραχώρησε αυτό που οιαδήποτε τυπικά δημοκρατική κοινωνία θα όφειλε–– και ότι απειλούνται εξίσου, αν όχι περισσότερο, από το φάσμα της μαζικής εξαθλίωσης και από την αυξανόμενη εγκληματικότητα κάθε είδους… Διότι από το πόσο θα καταλάβουμε ποια είναι η πραγματική απειλή, εξαρτάται η απάντηση στο ερώτημα «ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό». Ποιος λοιπόν καταδικάζει ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού που τυχαίνει να ζει στην ελληνική επικράτεια στη βιοτική ανασφάλεια και στη φτώχεια, στην κατακόρυφα αυξανόμενη ανεργία, στην περιθωριοποίηση και τον διερυνόμενο αποκλεισμό; Ποιος λεηλατεί την κοινωνία από τ’ αναγκαία για μιαν αξιοπρεπή διαβίωση προκειμένου να υποβοηθήσει την ανελέητη συσσώρευση του πλούτου, οδηγώντας την με μαθηματική ακρίβεια σε εμφύλιο πόλεμο; Η απάντηση είναι ήδη προφανής: το ελληνικό κράτος. Το ελληνικό κράτος είναι ο αυτουργός όλων των ειδεχθών εγκλημάτων που τραυματίζουν το σώμα της κοινωνίας, καθώς και του παραλυτικού φόβου που επισπεύδει τα διάλυση του κοινωνικού ιστού – και όχι μόνον αρνητικά, επειδή δεν έκανε ό,τι θα χρειαζόταν για να τα αποτρέψει, αλλά προπαντός θετικά, επειδή κάνει όλα όσα χρειάζονται για να βυθίσουν την κοινωνία στο είδος της απελπισίας και του ανορθολογισμού που είναι κανονικά προϊόντα των οικονομικών κρίσεων και της βαθιάς βιοτικής ανασφάλειας που αυτές γεννούν.

Μπαρούχ Σπινόζα

            Πριν από τρισήμισυ περίπου αιώνες ο Σπινόζα, με τη θαυμαστή του διαύγεια που επιφυλάσσει ακόμα διδάγματα για μας, έγραφε:                

Πράγματι, είναι βέβαιον ότι οι στάσεις, οι πόλεμοι η περιφρόνηση ή η παραβίαση των νόμων πρέπει να καταλογίζονται όχι τόσο στην κακία των υπηκόων όσο στο κακό καθεστώς του κράτους. Διότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται πολίτες, αλλά γίνονται. Εξάλλου, τα φυσικά πάθη των ανθρώπων είναι παντού τα ίδια· συνεπώς, αν σε ένα πολιτικό σώμα η ανθρώπινη κακία κυριαρχεί ευκολότερα απ’ ό,τι σε ένα άλλο και εκεί διαπράττονται περισσότερα εγκλήματα, αυτό σίγουρα οφείλεται στο γεγονός ότι ένα τέτοιο πολιτικό σώμα δεν προνόησε αρκετά για την ομόνοια, δεν νομοθέτησε με αρκετή σύνεση και, κατά συνέπεια, δεν απέκτησε το απόλυτο δίκαιο που έχει ένα πολιτικό σώμα. Γιατί μια πολιτική κοινωνία η οποία δεν έχει εξαλείψει τις αιτίες των στάσεων, στην οποία ένας πόλεμος είναι πάντα επίφοβος και στην οποία, τέλος, οι νόμοι συχνά παραβιάζονται, δεν διαφέρει πολύ από τη φυσική κατάσταση όπου καθένας ζει σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του αλλά με μεγαλύτερο κίνδυνο της ζωής του (Πολιτική πραγματεία V, 2).   

Η εγκληματικότητα είναι, πράγματι, πρόβλημα πολιτικό. Δεν είναι ούτε με την τεχνική έννοια του όρου ποινικό ούτε γενικώς και αορίστως ηθικό, διότι η ανθρώπινη φύση είναι παντού ίδια, κανείς δεν γεννιέται εγκληματίας ούτε άγιος, και ––εκτός ελαχίστων ατομικών εξαιρέσεων, που έχουν βεβαίως την περιορισμένη σημασία τους–– όμοιες συνθήκες τείνουν να ωθούν τους ανθρώπους σε αντίστοιχες συμπεριφορές. Ένα υγιές πολιτικό σώμα είναι επιφορτισμένο με το καθήκον να προστατέψει τα μέλη που το απαρτίζουν εν πρώτοις από συνθήκες στέρησης και υποβιβαστικής ένδειας, εν συνεχεία από εξωτερικές απειλές και τέλος από στοιχεία διχόνοιας που απειλούν να το κερματίσουν εις τα εξ ων συνετέθη. Έτσι τουλάχιστον υπαγορεύει η πολιτική σοφία των απαρχών της νεωτερικότητας, που είναι ακόμα κωδικοποιημένη στα πολιτειακά μας μορφώματα, και αυτός είναι ο όρος τής νομιμότητάς τους. Ειδάλλως, τον λόγο έχει το δίκαιο της εξέγερσης…   

            Οι διαχειριστές τού ελληνικού κράτους, ένας συμπαγές μπλοκ συμφερόντων που κυριαρχεί στη χώρα από τον καιρό της Μεταπολίτευσης τουλάχιστον και ανεξαρτήτως κομματικών εναλλαγών στην εξουσία, δεν έκρυψαν ποτέ τις επιλογές τους: ευπειθή όργανα της Δύσης, του Ατλαντικού άξονα και της διεθνούς κεφαλαιοκρατικής ελίτ, παραδίδουν εσχάτως σιδηροδέσμια τον πληθυσμό και το έδαφος τής χώρας στο πιο επιθετικό κομμάτι της τελευταίας, τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τα πολιτικά όργανά τους, για την έσχατη λεηλασία. Γνωρίζουν καλύτερα από τα θύματά τους ότι είναι οι κύριοι εχθροί τού λαού τους, και η πολιτική τους επιβίωση εξαρτάται από τη με κάθε μέσο συσκότιση αυτής της απλής αλήθειας. Χρειάζονται τρόπους συγκάλυψης του προφανούς, διόδους εκτροπής τής οργής των εξαπατημένων σε ανώδυνους για τους ίδιους διαύλους· και το προσφορότερο μέσον είναι η παλαιά, δοκιμασμένη στρατηγική όλων των κυριάρχων, το αποικιακό αξίωμα του διαίρει και βασίλευε. Χρειάζεται οι κοινωνικές ομάδες να στραφούν η μία εναντίον της άλλης, πρέπει να δουν σαν πραγματικό τους εχθρό τούς συντρόφους τους στην εξαθλίωση, να αναλώσουν το δίκαιο μίσος τους για τους κυριάρχους σε πράξεις τυφλής αυτοκαταστροφής, ώστε οι ίδιοι αυτοί κυρίαρχοι να επανεμφανιστούν ως διαιτητές, νομιμοποιημένοι μόνο και μόνο από την καταστροφή που προκάλεσαν και στο όνομα της οποίας καλούνται να ενσκήψουν και πάλι κραταιοί με το φωτοστέφανο του σωτήρα.

            Ιδού, λοιπόν, γιατί η βία κατά των μεταναστών και των ξένων δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να ανακοπεί… Ιδού γιατί, ακόμη περισσότερο, οι άνθρωποι που για οιουσδήποτε λόγους συνέρρευσαν κάποτε σε αυτή τη χώρα, που μιλούν τη γλώσσα της κι έχουν γίνει οργανικό κομμάτι της παραγωγικής της ζωής, δεν πρέπει ποτέ να γίνουν κανονικοί πολίτες με πλήρη δικαιώματα, πρέπει να κρατιούνται δέσμιοι  σ’ εκείνο το είδος περίβλεπτης διαφορετικότητας που μπορεί ανά πάσα στιγμή να χρησιμεύει ως κυματοθραύστης του λαϊκού μίσους· κι εκείνοι που έρχονται σωρηδόν από τις οδούς τής απελπισίας να αιχμαλωτίζονται στον μη-τόπο των ευρωπαϊκών συνοριοφυλακών, ένα άμορφο, ζυμωμένο με δάκρυα και λάσπη ανθρώπινο απόθεμα το οποίο, τώρα που οι ειρκτές της αποκτηνωτικής μισθωτής σκλαβιάς έχουν πιθανότατα κορεστεί, χρησιμεύει κυρίως ως υλικό για περιστασιακές, τελετουργικές θυσίες. 

Νύχτα των Κρυστάλλων

 

            Η μνήμη της Βαϊμάρης ας γίνει ακόμα μία φορά οδηγός μας. Όλ’ αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Όποτε ο καπιταλισμός περνάει δομική κρίση ο ολοκληρωτισμός αναγγέλλεται επί θύραις – ο ολοκληρωτισμός, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον καπιταλισμό στην ωμότερη, στην πιο μανιασμένη και απροκάλυπτη μορφή του· και όποτε οι ενδοτικές και διεφθαρμένες κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις αφήνουν, από αδυναμία ή από καιροσκοπική υστεροβουλία, κενά εξουσίας, οι πρώτοι που σπεύδουν να τα αναπληρώσουν είναι οι μελανοχίτωνες και τα Τάγματα Εφόδου. Αυτή είναι η ταυτότητα της ιστορικής στιγμής που διανύουμε, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στην Αθήνα – ας μην έχει κανείς επ’ αυτού αμφιβολία… Αυτό είναι που υπαγορεύει και τα καθήκοντα δράσης ενός συνειδητοποιημένου λαϊκού σώματος, όμως, αν υπάρχει τέτοιο. Υπό τέτοιας μορφής έκτακτες συνθήκες, η μόνη ελπίδα για την αυτοσυντήρηση της κοινωνίας είναι η ανάπτυξη λαϊκών δομών αντεξουσίας στο ίδιο αυτό κενό όπου βηματίζουν ανεμπόδιστα οι οργανωμένοι παρακρατικοί εγκληματίες. Αυτές οι μάζες που έκαναν με τόσο επιβλητικό τρόπο αισθητή την παρουσία τους στο Σύνταγμα, αναρωτιέμαι, θα μπορούσαν να διοχετεύσουν ένα κλάσμα της δύναμής του για την περιφρούρηση των συνοικιών της Αθήνας από τις παρακρατικές συμμορίες, για την προστασία των μεταναστών και των πιο ευάλωτων ομάδων από τα φασιστικά καρκινώματα και τους νόμιμους προστάτες τους, για την προστασία της κοινωνίας από το θανατηφόρο δηλητήριο που την οδηγεί αργά ή γρήγορα να καταβροχθίσει τα ίδια της τα σπλάχνα;

Στημένη η ιστορία με το ΔΝΤ

19/09/2011

 Ν.Χουντής: «Όσα κατήγγειλε η κ. Γεωργαντά για το τεχνητό φούσκωμα των ελλειμμάτων και του χρέους προκύπτουν σαφώς από απάντηση του Όλι Ρέν, πριν ένα χρόνο» - «Η ιστορία να πάμε στο ΔΝΤ ήταν στημένη»

Συνέντευξη του ευρωβουλευτή Ν.Χουντή στον Νίκο Χατζηνικολάου (Real FM)

Αλχημείες εκ μέρους της Κομισιόν και της ελληνικής κυβέρνησης προκειμένου να φουσκώσουν το έλλειμμα και το χρέος για το 2009 και με αυτό τον τρόπο να επιβάλλουν τις πολιτικές του Μνημονίου, του ΔΝΤ και της ΕΕ, καταγγέλλει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Χουντής, με αφορμή τις καταγγελίες του μέλους της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, κ. Ζωής Γεωργαντά.

Πιο συγκεκριμένα, ο Νίκος Χουντής σε συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου (Real FM), έδωσε ξανά στη δημοσιότητα παλαιότερο δελτίο τύπου (29/12/2010) με απάντηση του Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κ. Όλι Ρέν, από το οποίο προκύπτει σαφέστατα ότι οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί για τους Εθνικούς Λογαριασμούς εφαρμόζονται «α λα κάρτ» στην περίπτωση της Ελλάδας και ότι «λανθασμένα» εντάχθηκαν στη Γενική Κυβέρνηση μια σειρά από ΔΕΚΟ, «με αποτέλεσμα την εκ νέου εκτίναξη του δημοσίου ελλείμματος και χρέους.

Η συνέντευξη του Ν. Χουντή με τον Ν.Χατζηνικολάου έχει εξής:

Ν.Χατζηνικολάου : «Κύριε Χουντή τι σας είχε απαντήσει η Κομισιόν σε ερώτηση σας για το πώς εφαρμόζονται οι κανόνες σχετικά με τη μέτρηση του ελλείμματος της Ελλάδας».

Ν.Χουντής : “Η απάντηση που μας δόθηκε πριν από ένα χρόνο είναι και σήμερα επίκαιρη και το επιβεβαιώνουν οι καταγγελίες  της κ. Γεωργαντά και η παραίτηση-ξήλωμά της. Από απάντηση του ο κ. Ρεν στο ερώτημα μας αν νομίμως έχουν περιληφθεί ορισμένες ΔΕΚΟ στο έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης, προέκυπτε ότι εφάρμοσαν κανόνες a la cart διαμορφώνοντας κατά το δοκούν το έλλειμμα, και είχαμε καταγγείλει τότε αμφότερους, τους αλχημιστές Κομισάριους αλλά και την ελληνική κυβέρνηση”.

Ν.Χατζηνικολάου: «Άρα η αλχημεία είναι και εισαγωγής είναι και Βρυξελλών».

Ν.Χουντής: “Είναι και Βρυξελλών, αλλά βασικά την πρώτη ευθύνη την έχει η ελληνική κυβέρνηση, μια εγκληματική ευθύνη, που δέχτηκε να φουσκώσει παραπάνω το έλλειμμα, με συνέπεια να οδηγηθούμε εκεί που οδηγηθήκαμε”.

Ν. Χατζηνικολάου : «Τι ερμηνεία δίνετε»;

Ν.Χουντής: “Νομίζω ότι έγινε σκόπιμα για να μπορέσουν να υλοποιηθούν όσα ήδη είχαν δρομολογηθεί με την εμπλοκή του ΔΝΤ…”

Ν.Χατζηνικολάου: «Επομένως ήταν στημένη η ιστορία να πάμε στο ΔΝΤ;».

Ν.Χουντής: \"Έχω εδραία την πεποίθηση ότι η ιστορία να πάμε στο ΔΝΤ ήταν στημένη, ακόμη και πριν από τις εκλογές για πολλούς και διαφόρους λόγους και έχει σχέση με όλα αυτά που γίνονται σήμερα γύρω μας\".