ΤΡΙΤΗ 3 ΑΠΡΙΛΗ, 7:30 ΜΜ ,ΣΤΟ ΑΙΓΑΛΕΩ

Η ΔΗΜΑΡ τραβάει την ...κατηφόρα

Η τόλμη να είσαι καθεστωτικός (από την ΑΥΓΗ)

Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/03/2012
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου*

Από την ίδρυσή του, το 1974, το ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε σε έναν πρωτόγνωρο για τα μεταπολεμικά δεδομένα κοινωνικό ριζοσπαστισμό, αυτόν της Μεταπολίτευσης. Στο έδαφος αυτής της κοινωνικής συνθήκης (τα κόμματα φέρουν πάντα στο ακέραιο το κλίμα της συγκυρίας στην οποία συγκροτήθηκαν), το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε προσδοκίες σε ένα δυναμικό που ξεκινούσε από αγωνιστές της άκρας Αριστεράς και έφτανε μέχρι το προδικτατορικό Κέντρο
Οι αναγνώστες της Αυγής θα θυμούνται την έκκληση «κατά του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας στον δημόσιο λόγο», που απηύθυναν πέρσι τον Ιούνη, εν μέσω καθολικής κοινωνικής αγανάκτησης, 32 άνθρωποι «των γραμμάτων και των τεχνών», υπό τη δραματική προτροπή «Τολμήστε!». Χάριν της «επιβίωσης της Ελλάδας», σημείωναν εκεί οι υπογράφοντες, οι υπεύθυνες δυνάμεις θα έπρεπε να παραμερίσουν αγκυλώσεις και ιδιοτέλειες, διότι η χώρα χρειάζεται ηγεσία «εθνικής ανασυγκρότησης», ώστε οι κατακτήσεις της να περιφρουρηθούν και να αποφευχθεί η εθνική καταστροφή.

Θυμήθηκα το κείμενο των «32» -προοίμιο του κατοπινού «Για την Ελλάδα, τώρα!», των Διαμαντοπούλου, Χατζιδάκη και Αλιβιζάτου-, με αφορμή προχτεσινό σημείωμα του Μάκη Διόγου, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ., με τον εξίσου δραματικό τίτλο «Πρέπει να τολμήσουμε!» (protagon 28.3.2012). Ποιο είναι αυτό το τόσο τολμηρό που προτείνει εκεί ο αρθρογράφος; «Ανανεωτές της Αριστεράς, Σοσιαλδημοκράτες, Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Οικολόγοι, Μεταρρυθμιστές πρέπει να βρούμε κοινό βηματισμό και να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα», μεταξύ αυτών, και τον «καθημερινό φασισμό των συντεχνιακών μειοψηφιών».

Διαβάζοντας τις κοινοτοπίες του Διόγου, και ανακαλώντας την περσινή έκκληση των 32 (αυτοί, και όχι η Αριστερά, είναι οι προνομιακοί συνομιλητές του κόμματος), πείστηκα πόσο λάθος έχουν πολλοί αριστεροί να κατηγορούν τη ΔΗΜ.ΑΡ. ως «νέο ΠΑΣΟΚ». Ο πανσυλλεκτισμός, ο προεδροκεντρισμός και ο κυβερνητισμός της ΔΗΜ.ΑΡ. μπορεί να εξηγούν την αναλογία, κατά τη γνώμη μου όμως δεν αρκούν για να την επιβεβαιώσουν.

Από την ίδρυσή του, το 1974, το ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε σε έναν πρωτόγνωρο για τα μεταπολεμικά δεδομένα κοινωνικό ριζοσπαστισμό, αυτόν της Μεταπολίτευσης. Στο έδαφος αυτής της κοινωνικής συνθήκης (τα κόμματα φέρουν πάντα στο ακέραιο το κλίμα της συγκυρίας στην οποία συγκροτήθηκαν), το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε προσδοκίες σε ένα δυναμικό που ξεκινούσε από αγωνιστές της άκρας Αριστεράς και έφτανε μέχρι το προδικτατορικό Κέντρο. Ήταν τα χρόνια της προτροπής «αυτοοργανωθείτε», χάρη στην οποία χιλιάδες άνθρωποι έφτιαξαν σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, αγροτικούς συνεταιρισμούς και κινήσεις γυναικών, διάβασαν Μαρξ (όπως και να τον διάβασαν και ό,τι κι αν κατάλαβαν...), παρακολούθησαν τη διαδρομή εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (όπως κι αν αυτά κατέληξαν) και γέμισαν τις γειτονιές με δραστήριες κομματικές οργανώσεις.

Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με ένα κόμμα που μιλάει στην κοινωνία αποκλειστικά μέσω των τηλεοπτικών στούντιο και των μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου; Τι σχέση έχει το δυναμικό που επένδυσε προσδοκίες (πριν διαψευστεί οικτρά) με τον ακατάσχετο Ψαριανό και τον αχαρακτήριστο Χωμενίδη ή με τη νεολαία της ΔΗΜΑΡ, που καταγγέλλει ως «ανομικούς» φοιτητές και πανεπιστημιακούς που κινητοποιούνται κατά του νόμου Διαμαντοπούλου; Τι σχέση έχει με το ΠΑΣΟΚ του τότε με το σημερινό «υπέρ» του Αμοιρίδη στον μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης των τραπεζών, που μετά έγινε «κατά» (διότι έχομε και εκλογές), και τι σχέση έχει η καταγγελία κατά της Die Linke από τον Γεωργάτο, που επίσης μαζεύτηκε σε δεύτερο χρόνο (διότι, είπαμε, έχομε και εκλογές); Σε τι μοιάζουν δύο κόμματα, με το ένα τη δεκαετία του '70 να υποστηρίζει τα ένοπλα κινήματα των «εξαρτημένων» χωρών, και το άλλο σήμερα να καταπίνει αμάσητη (και) την ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, όπως εξάλλου και κάθε κρατική στρατηγική, με πρώτη τη «δεσμευτική» μνημονιακή; Και πώς σχετίζονται, τέλος, ένα ΠΑΣΟΚ που ως το '89 κατηγορείται από τη ΝΔ ότι υποθάλπει τη «17Ν», με μια ΔΗΜ.ΑΡ. που το 2012 αφήνει αιχμές κατά του ΣΥΡΙΖΑ για υποκίνηση επεισοδίων και υποδαύλιση της βίας; Παρεμπιπτόντως: αν αυτό δεν είναι κιτρινισμός και χαφιεδισμός, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

Έχει ενδιαφέρον ότι όλα τα προαναφερθέντα «επιτεύγματα» της ΔΗΜ.ΑΡ. -και δεν αναφέρομαι καθόλου στις αδιανόητες δηλώσεις στελεχών της για το μεταναστευτικό, εν μέσω κατασκευής στρατοπέδων συγκέντρωσης (κι εδώ η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι πιο κοντά στον Σαββόπουλο των «32», παρά στην ανανεωτική αριστερά που επικαλείται...)- σημειώνονται πολύ πριν το κόμμα αναλάβει οποιαδήποτε κυβερνητική ευθύνη, όπως διακαώς επιδιώκει. Εύλογα αναρωτιέται κανείς: αν μια σειρά από «ολισθήματα» και ένας τόσο ψοφοδεής καθεστωτισμός χαρακτηρίζουν ένα κόμμα πριν αυτό δοκιμαστεί «στα δύσκολα», τι είδους παραχωρήσεις θα κάνει αυτό όταν η χώρα πάψει επιτέλους να διοικείται από μονοκομματικές κυβερνήσεις - όταν δηλαδή, και με τη δική τους συμβολή, πάψει να υφίσταται αυτό που οι πρώην συναγωνιστές μας αναγνωρίζουν από δεκαετίες ως τη μείζονα αιτία των δεινών στη χώρα; (Η παρούσα συγκυβέρνηση, που ως γνωστόν υποστήριξε το 40% του κόμματος, δεν μετράει, ως «εκτάκτων συνθηκών»).

Αν υπάρχει μια προσωρινή, έστω, απάντηση, αυτή θα μπορούσε να αναζητηθεί στον μέχρι στιγμής απολογισμό της θητείας Καμίνη στον Δήμο της Αθήνας -μια θητεία που, περιέργως, η ΔΗΜ.ΑΡ. φαίνεται να μην χρεώνεται πολιτικά, μολονότι στην υποψηφιότητα του πρώην Συνηγόρου η ίδια «έπαιξε τα ρέστα της».

Θυμάμαι εκείνη την απίστευτη εκπομπή με τον Μπουτάρη, στους «Πρωταγωνιστές» του Θεοδωράκη, όταν ο μόλις εκλεγμένος Καμίνης, χωρίς να έχει δεχτεί την παραμικρή πίεση από τους συνομιλητές του, πρότεινε να αναλάβει ο στρατός την αποτροπή της εισόδου «λαθρομεταναστών» στα σύνορα - ό,τι δηλαδή έλεγε και ο Κακλαμάνης προεκλογικά, ενθουσιάζοντας τους ελληνόψυχους του κέντρου και όχι μόνο. Μετά και την εύλογη επιπλέον πίεση που υφίσταται (;) στη θέση πια του δημοτικού άρχοντα, ο εκλεκτός της ΔΗΜ.ΑΡ. συνέχισε, από τότε και μέχρι σήμερα, στην ίδια ρότα: πότε καταφερόμενος κατά των εργαζομένων του δήμου και των κινητοποιήσεών του, πότε ζητώντας από την κυβέρνηση την εκδίωξη των Ρομά απ' τον Βοτανικό, πότε ξηλώνοντας τα παγκάκια όπου επιβίωναν οι άστεγοι του κέντρου της Αθήνας, χάριν της εορταστικής εικόνας της πόλης. Τελευταίο «χτύπημα», η παρότρυνση και των άλλων δήμων της περιφέρειας, να δεχτούν κι αυτοί στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών - το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Αθήνας και οι «σκούπες» από μόνες τους δεν αρκούν.

Μ' αυτά και μ' εκείνα, αν ζούσε ακόμα ο Καστοριάδης, μάλλον δεν θα είχε επιφύλαξη να το πει: «Δημοκρατική Αριστερά» - δύο λέξεις, δύο ψέματα.



* Ο Δημοσθένης Παπαδάτος - Αναγνωστόπουλος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Σαν σήμερα οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Νίκος Μπελογιάννης (αναδημοσίευση από tvxs.gr)

«Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας./ Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου./ Καλημέρα ήλιε / Καλημέρα κόσμε./ Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ ο Νίκος Μπελογιάννης, με τρεις συντρόφους του - Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση -, στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί και εκτελούνται δια τυφεκισμού.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με τα ιδανικά του κομμουνισμού και από νωρίς, στα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, στη Νομική Αθηνών, στοχοποιείται λόγω της πολιτικής του δράσης. Από το 1934 ο Μπελογιάννης είναι μέλος του ΚΚΕ. Η δυναμική του παρουσία στην πολιτική ζωή της Αμαλιάδας, ως γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, δημιουργεί ρίξεις με την καθεστωτική τάξη και σύντομα συλλαμβάνεται και εξορίζεται.

Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίου. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.

Με την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ο Μπελογιάννης αναλαμβάνει ρόλο Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Από αυτή τη θέση θα παλέψει για τα ιδανικά του μέχρι και την τελευταία στιγμή της εμφύλιας σύρραξης. Το 1949, μετά την ήττα, εγκαταλείπει τη χώρα, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο στις γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες.

Ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1950, ως μέλος πλέον της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή να ανασυγκροτήσει και να οργανώσει τους μηχανισμούς του ΚΚΕ στην Αθήνα, το οποίο βάση νόμου θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Το Δεκέμβρη του 1950 συλλαμβάνεται, μαζί με 93 συντρόφους του, και μετά από εννιά μήνες βασανιστηρίων, τον Οκτώβρη του 1951, οδηγείται ενώπιον του έκτακτου στρατοδικείου, το οποίο αποτελούσαν οι Ανδρέας Σταυρόπουλος (πρόεδρος), Γ. Παπαδόπουλος (μετέπειτα δικτάτορας), Ν. Κομιάνος, Γ. Κοράκης, και Θ. Κυριακόπουλος. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο και η εύθραυστη μετεμφυλιακή ισορροπία της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει.

«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω», θα δηλώσει ο Μπελογιάννης κλείνοντας την απολογία του.

Η διεθνής κατακραυγή αναγκάζει τον τότε πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα, να ανακοινώσει την άρση της απόφασης. Ωστόσο αποφασίζεται ότι ο Μπελογιάννης και μερικοί ακόμη σύντροφοί του, θα δικαστούν και πάλι με την κατηγορία της κατασκοπείας, η οποία θα ενισχυθεί όταν οι αρχές θα ανακοινώσουν στις 14 Νοεμβρίου 1951, ότι βρήκαν παράνομους ασύρματους σε χώρους κομμουνιστών σε Καλλιθέα και Γλυφάδα.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ξεκινάει το δεύτερο μέρος της πολύκροτης δίκης, η οποία έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας και κέντρισε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ο Μπελογιάννης ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, αντικρούει όλες τις κατηγορίες περί κατασκοπείας και δηλώνει: «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας».

Την 1η Μαρτίου, ο Νίκος Μπελογιάννης, κρατώντας ένα γαρύφαλλο όπως κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της δίκης, ακούει τον πρόεδρο του στρατοδικείου να ανακοινώνει ότι μαζί με επτά συντρόφους του (Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Λαζαρίδης, Χαρίλαος Τουλιάτος, Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και Έλλη Ιωαννίδου) καταδικάζεται σε θάνατο.

Λίγες ημέρες αργότερα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας ένα γράμμα από το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκο Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ στην Ελλάδα και υπόσχεται να παραδοθεί στις αρχές με αντάλλαγμα να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Η γνησιότητα του γράμματος του Πλουμπίδη αμφισβητείται από το ΚΚΕ, όχι όμως και από το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο ωστόσο αρνείται να διαπραγματευτεί με τον καταζητούμενο Νίκο Πλουμπίδη.

Όλες οι προσπάθειες και οι διεθνείς πιέσεις για απόδοση χάριτος στον Μπελογιάννη απέβησαν άκαρπες. Έτσι στις 30 Μαρτίου ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε και στις 4:12 π.μ., ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται μαζί με τους συντρόφους του στο Γουδί.

«Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά / να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου/ για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη. /Καλημέρα ανθρώποι μου/ Καλημέρα ήλιε/ Καλημέρα Μπελογιάννη» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΙ ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ

Το μέλλον είναι εδώ και έχουμε μια πρόκληση να αντιμετωπίσουμε. Η κοινωνία πρέπει να αλλάξει τώρα, για τη γενιά μας, και όχι για τις επόμενες γενιές. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της κάθε αριστερής αγωνίστριας και του κάθε αριστερού αγωνιστή. Μάχεται για το τώρα και όχι για το μέλλον των θρησκευτικών και πολιτικών - παραδεισένιων υποσχέσεων. Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Το «αργότερα» δεν υπάρχει. Αν θέλουμε το «αργότερα» να είναι δικό μας, της κοινωνίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της κοινοκτημοσύνης δεν υπάρχουν περιθώρια, δεν μας δίνονται ευκαιρίες ιστορικής «τεμπελιάς».

Ο θάνατος του συντρόφου μας Γιάννη Μπανιά, που τόσα πρόσφερε στην υπόθεση της κομμουνιστικής ανανέωσης, μας γεμίζει ανυπομονησία. Προσοχή ανυπομονησία και όχι νευρική αντίδραση και ανικανοποίητη βιασύνη. Ανυπομονησία και όχι μελαγχολική «αταραξία» επειδή το μέλλον, και καλά, θα είναι κάποτε δικό μας.
Η ανυπομονησία μας αυτή θα είναι το ύφος μας απέναντι στα πολιτικά πράγματα, στις τεχνικές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, με αυτό το ύφος θα απευθυνθούμε στο λαό και τις εργαζόμενες τάξεις που διψάνε για ένα ελπιδοφόρο μέλλον που να το βλέπουν και σήμερα μπροστά τους.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΝΙΑ

ΣΥΡΙΖΑ ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Ψήφο εξουσίας διεκδικεί ο «ΣΥΡΙΖΑ - Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο» (αναδημοσίευση από tvxs.gr)

Ο ΣΥΡΙΖΑ και δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, καθώς και κινήσεις από τον χώρο της αριστεράς και της οικολογίας, διακήρυξαν σήμερα τη βούλησή τους να πορευθούν ενωμένοι στις εκλογές και μετά από αυτές, συγκροτώντας τον «ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο», τίτλος με τον οποίο θα πάρουν μέρος στην εκλογική αναμέτρηση.
 

Παρουσιάζοντας τις προσπάθειες των τελευταίων μηνών για τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού πόλου εξουσίας, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας είπε ότι «δικός μας μονόδρομος είναι ο δρόμος της ενότητας και εργαζόμαστε για αυτόν σήμερα, στις εκλογές και μετά από αυτές, για να συγκροτήσουμε μια νέα λαϊκή πλειοψηφία, για να αλλάξει πορεία η χώρα, για να γίνει ο λαός ξανά κυρίαρχος». Προβάλλοντας και με συνθηματικό τρόπο την στρατηγική αυτή, ο κ. Τσίπρας είπε ότι «είμαστε αποφασισμένοι να μην διεκδικήσουμε ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά ψήφο εξουσίας».

Η πολιτική πρόταση της Διακήρυξης Κοινών Θέσεων αποτελεί το πρώτο επιστέγασμα της πολιτικής συμμαχιών, που όπως ανέφερε ο κ. Τσίπρας θα συνεχιστεί και μετεκλογικά, έχει ως κεντρικό της εκλογικό στόχο «να σταματήσουμε όσους ρήμαξαν τη ζωή μας» και τονίζει την ανάγκη μιας μεγάλης ανατροπής. Γι' αυτό και η διακήρυξη καλεί όλη την ελληνική κοινωνία «να πάρει θέση, να πάρει μέρος στον αγώνα μας για να μην υπάρξει την επόμενη ημέρα κυβέρνηση του μνημονίου, για να υπάρξει ένα αύριο με αξιοπρέπεια».

Οι άξονες της Διακήρυξης Κοινών Θέσεων, όπως τους παρουσίασε ο κ. Τσίπρας είναι:

1. Ανατροπή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, αναστολή πληρωμών, για όσο χρειαστεί, ώστε να ανασυγκροτηθεί η οικονομία, και ταυτόχρονα επιλεκτική διαγραφή μέρους του χρέους και εξυπηρέτηση του υπόλοιπου με όρους και ρήτρα ανάπτυξης.

2. Αναδιανομή του πλούτου, κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη.

3. Πραγματική ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και σε όφελος της κοινωνίας για την οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

4. Να υπάρξει ασπίδα κοινωνικής προστασίας και υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών.

5. Πολυδιάστατη, ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με ενεργητική πολιτική ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας των λαών, απεγκλωβισμός από το ΝΑΤΟ και απομάκρυνση από τη χώρα των ΝΑΤΟϊκών βάσεων.

Όσα ζει σήμερα ο ελληνικός λαός, σημείωσε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολιτικές επιλογές των δυνάμεων που κυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες και τώρα«συνεταιρίζονται για να την αποτελειώσουν». ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν υπογράψει συμφωνητικό εκποίησης και κοινωνικής διάλυσης της χώρας, είπε ο κ. Τσίπρας και πρόσθεσε ότι ήρθε η ώρα για μια μεγάλη ανατροπή στην Ελλάδα που θα προκαλέσει ντόμινο ανατροπών και σε όλη την Ευρώπη.

Απαντώντας σε ερωτήσεις, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επισήμανε ότι οι επιθέσεις από το εξωτερικό σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστούν και θα ενταθούν και εξέφρασε την έντονη αντίδρασή του για τον τρόπο με τον οποίο ξένοι αξιωματούχοι, κυρίως της ΕΕ, αναμειγνύονται στον εκλογικό αγώνα. «Κάνουν εκβιαστικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας», τόνισε και πρόσθεσε ότι αυτό που φοβούνται είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί το δικομματικό σύστημα και επιδιώκουν να στερήσουν από τον λαό τη δυνατότητα να αποφασίσει ελεύθερα.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο κ. Τσίπρας κατηγόρησε τα συγκυβερνώντα κόμματα για προεκλογικό πυροτέχνημα, όσον αφορά τις εξαγγελίες για τους μετανάστες, προσθέτοντας ότι όσο και να συρρικνώσουμε τη δημοκρατία, δεν θα λυθεί το πρόβλημα. Το ζήτημα αυτό, πρόσθεσε, που είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, πρέπει να λυθεί με διαφορετικές πολιτικές και πρώτα απ΄ όλα πρέπει να καταγγελθεί το «Δουβλίνο 2», ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε όσους μετανάστες θέλουν να φύγουν στις ευρωπαϊκές χώρες, να έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Σχετικά με το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με την Δημοκρατική Αριστερά ή την κ. Κατσέλη, ο κ. Τσίπρας σημείωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει τις προγραμματικές συγκλίσεις, σημειώνοντας ότι «δεν βλέπουμε από την ίδια σκοπιά τα πράγματα». Ειδικότερα για τη Δημοκρατική Αριστερά, ο κ. Τσίπρας τόνισε: «Δεν είναι μόνο ότι μετατρέπεται σε ενοχικό ΠΑΣΟΚ με την επιδρομή βουλευτών, η διαφορά μας είναι ότι στις προτάσεις μας, μάς απαντούν «εμείς θα εφαρμόσουμε τη δανειακή σύβαση γιατί είναι ο νόμος και αυτό δεν αλλάζει». Όποιος πιστεύει ότι η μοίρα μας δεν αλλάζει, νομίζουμε ότι διαπράττει μεγάλο λάθος και τους καλούμε να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη».

Από σήμερα, συμπορεύονται με τον ΣΥΡΙΖΑ η Ενωτική Κίνηση, οι Νέοι Αγωνιστές, η Κοινωνική Αριστερά, η ΕΔΗΚ, ενώ η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα συνεργάζεται ήδη εδώ και περίπου 6 μήνες.

Ο ανεξάρτητος βουλευτής Παναγιώτης Κουρουμπλής από την Ενωτική Κίνηση και η επίσης ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα, σε σύντομες τοποθετήσεις τους, εξήραν την προσπάθεια για μια ενωτική πορεία των δυνάμεων που αντιπαλεύουν το μνημόνιο, εκφράζοντας ταυτόχρονα και την αισιοδοξία τους για το μέλλον αυτής της συνεργασίας.

Ιδιαίτερα θερμός και στη διάθεση του νέου σχήματος τέθηκε ο Μανώλης Γλέζος, ενώ με θερμά λόγια για τον κ. Τσίπρα και την ελπίδα ότι το εγχείρημα θα πετύχει εξέφρασαν η Κοινωνική Συμμαχία, οι Νέοι Αγωνιστές και η ΕΔΗΚ.

Στο σύνολό τους οι ομιλητές εξέφρασαν τη βαθιά τους θλίψη για τον θάνατο του Γιάννη Μπανιά.

Ανακοίνωση της ΑΚΟΑ για το θάνατο του Γιάννη Μπανιά

Η ΑΚΟΑ με οδύνη αποχαιρετά σήμερα τον Γιάννη Μπανιά ως ένα φίλο, σύντροφο και συνάμα μακροχρόνιο επίμονο εμψυχωτή της συλλογικότητάς μας στο στόχο της για την ανασύνθεση και επανίδρυση της Αριστεράς και την οργάνωση της δικής της συμβολής ως πολιτικής κίνησης της ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς. Συμβολή στην ιστορικά αναγκαία προσπάθεια η ελληνική Αριστερά να υπερβεί βαθμιαία τον κερματισμό της και να αποκτήσει πιο σύγχρονα, ανανεωτικά και ριζοσπαστικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, να γίνει αξιόπιστη και αξιόμαχη χάριν του αγώνα των εργαζομένων, των νέων, των γυναικών, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Ο Γιάννης Μπανιάς είχε πολύ μακρά και αδιάπτωτη διαδρομή ενεργού συμμετοχής στους αγώνες, ιδιαίτερα της ελληνικής νεολαίας αλλά και γενικότερα της ελληνικής Αριστεράς, από μαθητής ακόμα στη δεκαετία του ’50. Με πολλούς από εμάς, όπου και αν ανήκουμε σήμερα, τη διαδρομή αυτή τη διανύσαμε μαζί και γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες και την τραχύτητά της, τις κάθε είδους δυσκολίες που παρενέβαλε η εξουσία, αλλά και αυτές που φέρνουν οι έριδες στο εσωτερικό της αριστεράς.

Αυτή την ώρα του αποχαιρετισμού διαλέγουμε να πούμε για τον σύντροφό μας ότι επέδειξε απαράμιλλη αντοχή, αφοσίωση και επιμονή, να βρίσκει κάθε φορά το νήμα της συνέχειας, εν τέλει του καθήκοντος. Ο ενεργός αριστερός σπουδαστής του Γκρατς “εξόριστος” στη χώρα του βρήκε αμέσως τη Νεολαία της ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες, ο φακελωμένος στρατιώτης Λαμπράκης, εν μέσω δικτατορίας, όταν απολύθηκε από το στρατό βρήκε αμέσως επαφή με την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Ρήγα Φεραίου, ο απολυμένος εξόριστος από το Παρθένι βρήκε αμέσως επαφή και μετείχε ενεργά μαζί με άλλους αριστερούς και αριστερές στις προσπάθειες της περιόδου εκείνης για την ανασύνθεση της κομμουνιστικής και ευρύτερης αριστεράς. Το ώριμο στέλεχος της αριστεράς μετέχει στο ΚΚΕ Εσωτερικού και εκλέγεται γραμματέας του σηματοδοτώντας μια τομή ομαλής διαδοχής στο κίνημα. Ακόμα κι όταν αυτή η διαδοχή θεωρήθηκε, εκ των υστέρων “απειλή” για τις μη προωθητικές ηγετικές ισορροπίες που τότε ενδημούσαν στο κόμμα, και η προσωπική πολιτική εξουδετέρωσή του κρίθηκε απαραίτητη, το αντιμετώπισε και συνέβαλε αποφασιστικά στην οργάνωση της συνέχειας με το ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά και μετά με την Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ).

Και όταν όλα έδειχναν ότι το ιστορικό εγχείρημα της ανανέωσης, με όποια μορφή επιβίωνε, διέτρεχε ορατό κίνδυνο, εγείροντας ιστορικές ευθύνες και σ’ εμάς, παραμέριζε θαρραλέα πικρίες και τύπους για να συμβάλει καθοριστικά στην ευόδωσή του. Όπως το 2000, με τη συνεργασία Συνασπισμού, ΑΚΟΑ, Ενεργών Πολιτών, Ριζοσπαστών Οικολόγων και άλλων ανένταχτων στελεχών της αριστεράς συνέβαλε όχι μόνο στην επιτυχή εκλογική διάσωση του χώρου, αλλά και στη θεμελίωση της δυνατότητας να υπάρξει μετά η Πρωτοβουλία για την Κοινή δράση και την Ενότητα της Αριστεράς και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η οδύνη του αποχαιρετισμού πάντοτε είναι συναίσθημα απόλυτου πόνου. Όμως, ο σύντροφός μας, που υπήρξε ως συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ σε μια από τις πιο λεπτές φάσεις της διαδρομής του, της επανεκκίνησης του μετά την κρίση, φεύγει μια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υψηλό και συνεχώς αυξανόμενο κύρος στη συνείδηση της εξουθενωμένης από τα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας κοινωνία. Ακραία άτυχος μεν, αλλά τυχερός που έβλεπε τους κόπους του να αποδίδουν.

Τώρα, σε πλήρη μάχη, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, με αισιοδοξία προχωρά προς τις εκλογές και εργαζόμαστε για να επαληθευθεί η προσδοκία μας, να ηττηθεί το μνημονιακό μέτωπο και από ισχυρότερες θέσεις να συνεχίσουμε αμέσως μετά. Δείχνοντας κι εμείς την ίδια επιμονή όπως ο σύντροφός μας..

Είναι ένα ακόμα σκληρό παιχνίδι της τύχης ότι η Συνδιάσκεψη της ΑΚΟΑ, που πρόλαβε να έχει και του συντρόφου μας τη συμβολή στα κείμενα που θα συζητήσει, να πραγματοποιείται μέσα στο πένθος της απουσίας του. Θα ολοκληρώσουμε τις εργασίες της όπως μαζί σχεδιάζαμε, έτσι που οι ιδέες της κομμουνιστικής ανανέωσης, που διένυσαν μακρά και κάποτε υπόγεια διαδρομή, να συμβάλουν στη διαμόρφωση της αριστεράς του 21^ου αιώνα, και στη χώρα μας.

Αθήνα 29-3 – 2012

Αντί για στεφάνι οι προσφορές στη μνήμη του Γιάννη Μπανιά μπορούν να δοθούν για την ενίσχυση του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά (Αγροτική Τράπεζα 0530400309382) και του Χαμόγελο του Παιδιού.

Η πολιτική κηδεία το Σάββατο 31 Μαρτίου και ώρα 12.00 στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, δημοσία δαπάνη.

                     Βιογραφικό Γιάννη Μπανιά

Γεννήθηκε στους Μελισσουργούς Άρτας στις 27-9-1939.

Πτυχιούχος της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Στη δεκαετία του ’50 δραστηριοποιείται στους μαθητικούς αγώνες για το Κυπριακό.

Φοιτητής στο Γκρατς Αυστρίας από το 1957 αναπτύσσει έντονη συνδικαλιστική δράση. Εκλέγεται στο ΔΣ του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Γκρατς. Την ίδια περίοδο γίνεται μέλος του παράνομου ΚΚΕ και του ΚΚ Αυστρίας. Για τη δράση του αυτή του αφαιρείται από τις ελληνικές αρχές το διαβατήριο και απελαύνεται στην Ελλάδα, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στο ΕΜΠ.

Παίρνει ενεργό μέρος στους φοιτητικούς και δημοκρατικούς αγώνες για το 1 1 4 και το 15%. Εκλέγεται Γραμματέας της Σπουδάζουσας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και στο Προεδρείο του Κεντρικού Συμβουλίου της.

Η δικτατορία του 1967 τον βρίσκει στο στρατό, όπου υφίσταται ταλαιπωρίες για τα φρονήματά του. Μετά την απόλυσή του, αναπτύσσει έντονη αντιστασιακή δράση από τις γραμμές του «Ρήγα Φεραίου» και του «Πανελλήνιου Αντιδικτατορικού Μετώπου» (ΠΑΜ). Συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Παρθένι της Λέρου. Μετά την πτώση της δικτατορίας δραστηριοποιείται πολιτικά στην προσπάθεια για την ενότητα της Αριστεράς που ονομάστηκε «Κίνηση των 77» και στη συνέχεια στο ΚΚΕ Εσωτερικού.

Παίρνει ενεργό μέρος στο συνδικαλιστικό κίνημα των μηχανικών και του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ). Το 1974 εκλέγεται για 3 χρόνια Πρόεδρος της Αντιπροσωπίας του ΤΕΕ.

Μέλος της Κ.Ε και στη συνέχεια του Ε.Γ. του ΚΚΕ Εσωτερικού από το 1976 έως το 1981. Το 1982 εκλέγεται Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Εσωτερικού. Μετά τη διάσπασή του το 1987, συνεχίζει τους κοινωνικούς και πολιτικούς του αγώνες από τις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά και στη συνέχεια, μέχρι σήμερα, της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς (ΑΚΟΑ).

Από τα ιδρυτικά στελέχη και μέλος της Γραμματείας του «Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς», που υπήρξε προπομπός του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενεργό μέλος στο κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης από τις γραμμές του «Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ».

Μέλος της Γραμματείας της «Πρωτοβουλίας για τη Συσπείρωση της Αριστεράς».

Υποψήφιος βουλευτής στην Α΄ Αθηνών στις εκλογές της 7/3/2004 με το συνδυασμό «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς- Ενωτικό Ψηφοδέλτιο (ΣΥΡΙΖΑ).

Στις εκλογές του 2007 εκλέγεται βουλευτής ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη θητεία του ασχολήθηκε με θέματα Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων και πήρε μέρος σε αποστολές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στην Αίγυπτο, τη Γάζα, τη Μολδαβία.

Μέχρι πρόσφατα μετείχε στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ως συντονιστής της.

Οι άξονες της προγραμματικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ

Υπάρχει μία βαθιά διαχωριστική γραμμή σε αυτές τις εκλογές που χωρίζει δύο παρατάξεις, υπογράμμισε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας μιλώντας απόψε σε συγκέντρωση στα Καλύβια Αττικής και την περιέγραψε ως εξής: «Από την μια υπάρχει το κόμμα του μνημονίου. Και η άλλη πλευρά είναι η εναλλακτική πολιτική. Για την οποία χρειάζεται να συγκροτηθεί ένας νέος συνασπισμός εξουσίας και να διεκδικήσει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, με την δύναμη της οποίας θα απαλλάξει την χώρα από την πολιτική των μνημονίων και τις ληστρικές και ταπεινωτικές δανειακές συμβάσεις».

Ο κ. Τσίπρας κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ λέγοντας ότι οι πρώην μονομάχοι και νυν συνέταιροι του μνημονίου προσπαθούν απεγνωσμένα να αλλάξουν την ατζέντα. Δεν θέλουν ο κόσμος να ενημερωθεί για το μνημόνιο, για τις δεσμεύσεις τους, για την απόφασή τους να είναι μαζί στην κυβέρνηση την επόμενη των εκλογών. Επίσης τα κατηγόρησε για απουσία αναπτυξιακής πολιτικής τονίζοντας ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη όταν κόβεις κάθε τόσο τους ήδη κομμένους μισθούς και τις ήδη κομμένες συντάξεις, όταν αφαιρείς κάθε μερικούς μήνες δεκάδες ευρώ από την πραγματική οικονομία.

Όμως, είπε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, το πιο εξοργιστικό είναι ότι μας έφεραν ως εδώ χωρίς διαπραγμάτευση. Κυνικά, ψυχρά και με σχέδιο. Αντάλλαξαν την ισοπέδωση της χώρας με την εύνοια της Μέρκελ και των τραπεζιτών. Η δημόσια ομολογία της Μέρκελ, του Γιούνκερ και του Σόιμπλε ότι τρέμουν στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί μια χώρα να βγει από την ευρωζώνη, είναι κάτι που το ξέραμε. Και αντί να το βάλουμε στο τραπέζι, σηκώσαμε στις πλάτες μας τις αμαρτίες ολόκληρης της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Οι πέντε άξονες της προγραμματικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τους παρουσίασε ο κ. Τσίπρας είναι: καταγγελία της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου, μορατόριουμ πληρωμών, αναδιανομή πλούτου, τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο, μέτρα για τους πιο αδύναμους.

Επίσης ο κ. Τσίπρας επιτέθηκε στα συγκυβερνώντα κόμματα για την μεταναστευτική τους πολιτική σημειώνοντας ότι βρήκαν κάτι που νομίζουν ότι θα τους διευκολύνει. Το θέμα της μετανάστευσης. Αφήνουν το πρόβλημα να υπάρχει και να μεγαλώνει γιατί πιστεύουν πολύ καλά ότι το αίσθημα ανασφάλειας τους βοηθά. Σχολιάζοντας την εξαγγελία για την δημιουργία στρατοπέδων για τους μετανάστες, ο κ. Τσίπρας είπε ότι είναι εξοργιστικό το πως προσπαθούν να παρουσιάσουν το θέμα αυτό. Ότι δηλαδή, η τοπική κοινωνία θα ρίξει τα μπετά, και τα συρματοπλέγματα, ότι τοπικές εταιρείες θα αναλάβουν τα υπερσύγχρονα μέτρα ασφαλείας και την φύλαξη, ότι τοπικοί αστυνομικοί θα επανδρώσουν τα διογκωμένα αστυνομικά τμήματα. Ωστόσο, πρόσθεσε ο κ. Τσίπρας, είναι γνωστό ότι τα χρήματα τα πληρώνει η Φρόντεξ. Αλλά με τα χρήματα που θα δαπανήσουν για στρατόπεδα συγκέντρωσης δυναμικότητας 30.000 ανθρώπων, θα μπορούσαν: να εμπεδώσουν αίσθημα τάξης και ασφάλειας εκεί που χρειάζεται, να δημιουργήσουν κοινωνικές υποδομές με ανθρωπιστικούς όρους, να καλύψουν τις ανάγκες σε προσωπικό για τις υπηρεσίες ασύλου, όλα αυτά που προδιαγράφουν όχι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κουκουλοφόροι, αλλά οι υπηρεσίες του ΟΗΕ για τους οικονομικούς πρόσφυγες.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν, είπε ο κ. Τσίπρας είναι: Να δίνουμε χαρτιά σε όσους θέλουν να φύγουν από τη χώρα και που είναι πια η συντριπτική πλειοψηφία. Να οργανώσουμε κοινωνικές υποδομές για αυτούς που παραμένουν. Να ξηλώσουμε τα κυκλώματα εκμετάλλευσης. Και να δίνουμε άσυλο σε αυτούς που το δικαιούνται. Κυρίως όμως να κάνουμε το πρόβλημα υπόθεση όλης της Ευρώπης. Γιατί το ζήτημα δεν πρόκειται να λυθεί φτιάχνοντας στρατόπεδα στις χώρες υποδοχής, αλλά βοηθώντας τις χώρες προέλευσης.