Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν... (από την ΑΥΓΗ)

Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν...

Photo Copyright - ΡΕΝΤΖΗΣ

• 
• 

της Ρίας Καλφακάκου*

Γεννήθηκαν με το χρυσό κουτάλι στο στόμα. Λογικά, θα εντάσσονταν στο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της οικογένειας. Κάποιοι θα είχαν κοινωνικές ευαισθησίες, κάποιοι θα αρκούνταν στην εύκολη φιλανθρωπία και άλλοι θα γίνονταν σκληροί καπιταλιστές ή συνειδητοί μεγαλοαστοί με σαφή επίγνωση των ταξικών τους προνομίων και του ηθικού τιμήματος που έπρεπε να πληρώσουν για να τα διατηρήσουν.

Η δικτατορία έφερε ανισορροπία. Πολύ σκληρή έκφραση της αναλγησίας του μεγάλου κεφαλαίου, και μάλιστα για νέους με ακόμα τρυφερή καρδιά και ρομαντικά όνειρα ισότητας και δικαιοσύνης. Έτσι, παιδιά μεγαλοαστικών οικογενειών μπλέχτηκαν στη δίνη του φοιτητικού κινήματος, κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, έφαγαν ξύλο από τους αφοσιωμένους στον στρατό και όχι στην ιθύνουσα τάξη ασφαλίτες και θεώρησαν πως εντάχθηκαν στην Αριστερά. Εξάλλου όλοι χρειάζονται μια επανάσταση στη ζωή τους. Εκεί γνώρισαν και παιδιά μικροαστών, ακόμη και προλετάριων, και αναπτύχθηκαν ειλικρινείς φιλίες και έρωτες και σχέσεις ζωής, με την αγνότητα της νιότης και του ενθουσιασμού για έναν κοινό σκοπό και τόσο, προφανώς, αδιαφιλονίκητα σωστό: να πέσει η χούντα.

Τα χρόνια πέρασαν και στα χρυσά χρόνια της μεταπολίτευσης, με τη δανεική ευημερία, με μια κατακτημένη, ακριβώς λόγω του Πολυτεχνείου, διευρυμένη δημοκρατία, σε μια ανεκτική κοινωνία, με το κράτος - πρόνοιας αλλά και την επίπλαστη άμβλυνση των ταξικών διαφορών που έφερε το ΠΑΣΟΚ, ήταν τόσο εύκολο να είσαι αριστερός με βίλα, Μερσεντές και διακοπές στη Μύκονο, καλός εργοδότης, φίλος με τους υφισταμένους σου, φεμινιστής, αντιρατσιστής, ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ, λίγο διανοούμενος και λίγο κουλτουριάρης.

Όμως, αυτή η φάση του καπιταλισμού τέλειωσε και μπήκαμε σε έναν άλλο κύκλο της κόλασης, όχι πια με τανκς, αλλά με οικονομική ασφυξία. Και τώρα πια κοντεύαμε τα 60, είχαμε παιδιά, υποχρεώσεις, οικονομικά συμφέροντα, ταξική συνείδηση. Για λίγο υπήρξε σύγχυση, ήταν πολύ βίαιη η αλλαγή, οι αγορές δεν σκέφτονται χήρες και ορφανά, είναι υπερβολικά πρωτόγονες, πολύ Νεάντερταλ, για τα εκλεπτυσμένα γούστα μας. Μια λογική και υπεύθυνη Αριστερά τύπου ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν μια λύση στην αρχή, και η αγκαλιά του φιλελεύθερου αλλά ταξικά συνειδητοποιημένου Μπουτάρη πολύ φιλόξενη και βολική. Όμως τα πράγματα αγρίεψαν. 30% πεινάνε, 30% άνεργοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, απίστευτο. Παίρνει δύο φορές την κυβέρνηση και κερδίζει το δημοψήφισμα με 62%.

Δεν υπάρχουν πια περιθώρια ανεκτικότητας. Οι παλιοί μας φίλοι διαλέγουν ταξικά στρατόπεδο. Είτε γιατί είναι μεγαλοαστοί είτε γιατί είναι οι μπάτλερ της εξουσίας, φανατικότεροι των αφεντικών. Μιλάνε για τη χειρότερη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ. Αυτό είναι το σύνθημα αναγνώρισης μεταξύ τους.

Ας το δω όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορώ. Καλά, δεν είναι πετυχημένη κυβέρνηση, δεν άλλαξε ριζικά την κατάσταση, δεν έκανε αυτά που είπε.

Όμως, ας δούμε μερικά στοιχεία, τεχνοκρατικά θα έλεγα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. δεν αύξησε την ανεργία, ούτε την ύφεση. Αντίθετα, υπήρξε ελαφρά πτώση, το επίπεδο διαβίωσης του 90% δεν χειροτέρεψε και το 30% των καταραμένων ζει χωρίς το άγχος της διακοπής ρεύματος και νερού. Οι ανασφάλιστοι έχουν πρόσβαση σε αυτά τα αποδεκατισμένα και χωρίς γάζες νοσοκομεία - ποιος άραγε τα κατάντησε έτσι, μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ; Κάποιοι, όχι αρκετοί αλλά έστω λίγοι, γιατροί διορίζονται, το ίδιο και εκπαιδευτικοί.

Και το κυριότερο, αυτή η κυβέρνηση έβγαλε πέρα αυτό το τεράστιο ανθρωπιστικό πρόβλημα του προσφυγικού ρεύματος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με παλινωδίες, με λάθη, με καθυστερήσεις, αλλά καταφέρνοντας με τη στάση της να βγάλει από όλους μας τον καλό μας εαυτό. Έτσι, ένα εκατομμύριο πρόσφυγες πέρασαν από τη χώρα, χωρίς έντονα ρατσιστικά φαινόμενα, χωρίς αστυνομική βία, χωρίς εγκληματικότητα. Και μη μου πείτε για μεμονωμένα περιστατικά.

Αν υπήρχε η προηγούμενη κυβέρνηση, φοβάμαι πως μπορεί να είχαμε μετατραπεί σε Άγρια Δύση, με συμμορίες ακροδεξιών να αλωνίζουν στο πλαίσιο της καλής σχέσης με μια "σοβαρή" Χρυσή Αυγή, και η αστυνομία να εντέλλεται να χτυπήσει και τις πιο συγγνωστές παραβατικές συμπεριφορές απελπισμένων ανθρώπων. Αλλά, όπως λέει με ειλικρίνεια ένας παλιός φίλος, μεγαλογιατρός, δεν φταίτε κυρίως εσείς, αλλά αν κάποιους πρέπει να κρεμάσουμε, προτιμούμε από την Αριστερά. Και έτσι, επιτέλους, κατάλαβα τις αναφορές άλλου πρώην φίλου μου, πρώην -κατά δήλωσή του- αριστερού, αλλά νυν και αεί μεγαλοαστού, για το Γουδή.

Κάποτε διαλέξαμε στα νιάτα μας την υπεράσπιση των φτωχών και αδυνάτων. Με όλα τα λάθη και τους συμβιβασμούς, τις οπισθοχωρήσεις και τις τεράστιες δυσκολίες, δεν θα προσχωρήσουμε στο στρατόπεδο Μητσοτάκη. Όση θλίψη και αν δημιουργεί η απομάκρυνση από αγαπημένους φίλους 40 χρόνων.

Αφιερωμένο στους παλιούς μου φίλους, πολλοί από αυτούς ήταν και συγκρατούμενοί μου στα υπόγεια της Ασφάλειας μετά το Πολυτεχνείο το 1973.

* Η Ρία Καλφακάκου είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

ΜΑΟΥΡΙΤΣΙΟ ΛΑΤΣΑΡΑΤΟ, Ιταλός φιλόσοφος «Η “ελευθερία του κεφαλαίου” οδηγεί στον “πόλεμο”» Από Εφημερίδα Συντακτών

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου – Μετάφραση: Δημήτρης Φαναριώτης

• Στο βιβλίο σας «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» υποστηρίζετε ότι πάνω απ’ όλα το χρέος είναι μια πολιτική κατασκευή και ότι η σχέση πιστωτή/οφειλέτη είναι η βασική κοινωνική σχέση στις δυτικές κοινωνίες. Τι ακριβώς εννοείτε;

Ο καπιταλισμός, προκειμένου να βγει από τα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα της δεκαετίας του ’70, μετατόπισε το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης και της οικονομικής συσσώρευσης διά μέσου της σχέσης πιστωτή-οφειλέτη. Η οικονομικο-πολιτική ηγεμονία δεν είναι πλέον στα χέρια του βιομηχανικού κεφαλαίου, αλλά του χρηματοπιστωτικού, το οποίο αναδόμησε ολοκληρωτικά την «πραγματική» οικονομία (τις βιομηχανίες, τις υπηρεσίες και το Κοινωνικό Κράτος), προκειμένου να απελευθερώσει τα μερίσματα για τους οικονομικούς επενδυτές. Σ’ αυτήν τη σύγχρονη συνθήκη δεν μπορούμε πλέον να ξεχωρίσουμε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο από το βιομηχανικό και το εμπορικό κεφάλαιο, γιατί είναι αυστηρά συνυφασμένα.

• Η οικονομία του χρέους επηρεάζει τις ηθικές συνειδήσεις των ανθρώπων και παράγει ένα καθολικό αίσθημα ενοχής: «Αμάρτησες, άρα πρέπει να πληρώσεις». Πόσο εύκολο είναι να αντισταθούν οι άνθρωποι σ’ αυτήν τη σχεδόν θρησκευτική προσέγγιση;

Οι οικονομικοί θεσμοί αντιμετωπίζουν διαρκώς το ρίσκο του χρόνου, δηλαδή το μη προβλέψιμο της αξίας των πιστώσεων και των δανείων, έτσι δεν αναλαμβάνουν, αλλά αντίθετα αποποιούνται κάθε ευθύνη. Η μη ανάληψη ευθύνης απέναντι στον κίνδυνο, δηλαδή η «ελευθερία» απέναντι σε κάθε ευθύνη, είναι ακριβώς αυτή που καθορίζει τη συμπεριφορά των χρηματιστών. Χάρη σε τεχνικές επισφάλειας, αναλαμβάνουν ρίσκα, τα οποία σύντομα ξεφορτώνονται και μεταθέτουν στο απώτερο μέλλον, καθιστώντας τα ανώνυμα και μεταφέροντάς τα σε άλλους οικονομικούς παίκτες. Οταν τα ρίσκα, τα οποία αναλαμβάνονται έχουν ως πηγή την οικονομική κατάρρευση (όπως τα ενυπόθηκα δάνεια), οι υπεύθυνοι τα μεταφέρουν στο κράτος, το οποίο, με τη σειρά του, τα μετακυλά στον πληθυσμό. Οι επενδυτές και το κράτος μετατρέπουν σε υπεύθυνους εκείνους οι οποίοι δεν ανέλαβαν κανένα ρίσκο και συνεπώς δεν έχουν καμία ευθύνη. Ο οικονομικός μηχανισμός της κρίσης είναι πάντα διπλός και διαθέτει έναν «υποκειμενικό» μηχανισμό, ο οποίος αντιστρέφει την ευθύνη. Ωστόσο πιστεύω ότι αυτή η απόπειρα ενοχοποίησης δεν λειτούργησε. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι υπεύθυνοι. Το πρόβλημα είναι λιγότερο η ενοχή και περισσότερο οι δομές και τα μέσα ενός πολιτικού οργανισμού ικανού να επιβάλει μια ισορροπία ισχύος.

• Η παρούσα οικονομική κρίση έχει προκαλέσει μιαν αυταρχική στροφή του νεοφιλελευθερισμού. Μία από τις μορφές της είναι οι κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Ποια είναι η άποψή σας;

Οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις ονειρεύονται να επιστρέψουν στην κατάσταση πριν από το «σκάσιμο της νιοστής οικονομικής φούσκας» (ενυπόθηκα). Υιοθετούν δύο διαφορετικές αλλά συγκλίνουσες στρατηγικές, οι οποίες όμως είναι καταδικασμένες να αποτύχουν: στην Ευρώπη τη λιτότητα και στις ΗΠΑ την παροχή ρευστότητας με την αγορά τίτλων από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Οι πολιτικές αυτές έχουν τρεις στοχεύσεις: να εξυγιάνουν και να βάλουν στο κέντρο της πολιτικής την οικονομία, να αναδιαρθρώσουν την αγορά εργασίας, κάνοντάς την επισφαλή και πηγή φτώχειας, και, τέλος, να ιδιωτικοποιήσουν το κοινωνικό κράτος. [...] Η αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, η μείωση των δημοσίων δαπανών και των κοινωνικών υπηρεσιών αποτελεί το άλλο πεδίο σύγκλισης. Αλλά αποτελεί αυταπάτη το να πιστεύει κάποιος ότι με αυτό τον τρόπο θα βγούμε από την κρίση. Οι πολιτικές αυτές δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαράγουν, μεγεθύνοντάς τες, τις συνθήκες της ίδιας της κρίσης: συγκέντρωση πλούτου και ισχύος, ανισότητες, ανάπτυξη, αύξηση της οικονομικής προσόδου, αλλά και της προσόδου από ακίνητα. Στις ΗΠΑ η Ομοσπονδιακή Τράπεζα βρίσκεται σε φάση δημιουργίας μιας νέας οικονομικής φούσκας και η Ευρώπη κινδυνεύει να βρεθεί στην κατάσταση της Ιαπωνίας: μια στασιμότητα η οποία παρατείνεται «στο διηνεκές».

• Πόσο, κατά τη γνώμη σας, θα διαρκέσει η κρίση;

Το κεφάλαιο αποτελεί μια σχέση εξουσίας, η «οικονομία» δεν είναι ένα οικονομικό πρόβλημα. Εάν επιθυμούμε να αλλάξουμε την οικονομία, πρέπει να αλλάξουμε τις σχέσεις της εξουσίας και της πολιτικής. Η έξοδος από την κρίση του 1929 κατέστη δυνατή επειδή το Νιου Ντιλ επικύρωσε την πολιτική αποτυχία του φιλελευθερισμού, ήλεγξε τον χρηματοπιστωτικό τομέα (η ευθανασία όσων έχουν ετήσιο εισόδημα από ενοίκια, κατά τον Κέινς, δηλαδή δόθηκε στην οικονομία η εξουσία να είναι ένας «συλλογικός καπιταλιστής»), οργάνωσε μια σχετική αναδιανομή κτλ. (υπό τον φόβο «του κομμουνισμού»), ενώ [σήμερα] εδώ δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, γιατί ο χρηματοπιστωτικός τομέας παραμένει στο κέντρο της οικονομίας. Γνωρίζουμε ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα ότι το κεφάλαιο όχι μόνο είναι ανίκανο να αυτορρυθμιστεί, αλλά και ότι η «ελευθερία του κεφαλαίου» οδηγεί στον «πόλεμο». Δεν ξέρω πότε, αλλά μπορώ να προβλέψω ότι θα «κρασάρει» κι άλλο, επειδή οι μηχανισμοί, οι οποίοι οδηγούν στο οικονομικό κραχ, είναι πάντα ενεργοί και ακόμη ισχυρότεροι.

• Πριν υπογραφούν τα μνημόνια λιτότητας, το ελληνικό δημόσιο χρέος βρισκόταν στο 120% του ΑΕΠ. Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, είναι στο 175% και συνεχίζει να αυξάνεται. Η διεθνής κοινότητα διέγραψε το 1953 το μεγαλύτερο χρέος της Γερμανίας, εξαιτίας της καταστροφής που είχε υποστεί στον πόλεμο. Πιστεύετε ότι μια παρόμοια λύση θα ήταν βιώσιμη σήμερα για χώρες όπως η Ελλάδα;

Τα συμπεφωνημένα χρέη δεν είναι επιστρεφόμενα, άλλωστε δημιουργήθηκαν για να μην είναι, γιατί πρέπει να παράγουν τόκους και μερίσματα. Η πιθανότητα της μη αποπληρωμής είναι αποκλειστικά πολιτικό θέμα. Εάν υφίστανται σχέσεις εξουσίας, το οικονομικό πρόβλημα καθίσταται πολιτικό. Εάν δεν καταφέρνετε να επιβάλετε μια σχέση εξουσίας, τότε το θέμα παραμένει «οικονομικό», ένα θέμα για τους ειδικούς.

• Στην ανάλυσή σας, ο χρεωμένος άνθρωπος βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση μ’ αυτήν της αστικής τάξης την περίοδο της φεουδαρχίας και εκείνη των εργατών την περίοδο του βιομηχανικού καπιταλισμού. Σήμερα όμως δεν υπάρχει κάποιο ισχυρό πολιτικό κίνημα ή εμπνευσμένοι ηγέτες για μια ριζοσπαστική αλλαγή. Ποιες προοπτικές βλέπετε;

Τα σύγχρονα πολιτικά κινήματα βρίσκονται σε φάση πειραματισμού όσον αφορά τις μορφές δράσης μετά την ήττα της «κομμουνιστικής» και «σοσιαλιστικής» υπόθεσης. Θα έχουν σίγουρα κι άλλες μελλοντικές ευκαιρίες (ίσως πολύ σύντομα) για να εκφραστούν, γιατί η κρίση απέχει πολύ από το να έχει τελειώσει. [...] Η φτωχοποίηση ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού και η συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια ενός μικρού αριθμού ανθρώπων συνεχίζεται παρά την κρίση. [...] Αλλά εδώ δεν πρόκειται για αντικειμενικές συνθήκες, οι οποίες από μόνες τους είναι ανίκανες να γεννήσουν πολιτικά κινήματα. Πρόκειται για τις υποκειμενικές συνθήκες, τις οποίες πρέπει να δημιουργήσουμε. Πρέπει να εφεύρουμε νέους τρόπους πολιτικής και ακτιβιστικής υποκειμενικότητας και δεν βρισκόμαστε παρά μόνο στην αρχή.

…………………………………………

Ποιος είναι

Ο Ιταλός κοινωνιολόγος, φιλόσοφος και ακτιβιστής, γεννήθηκε το 1955. Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, μετά τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα και τη δράση του στο κίνημα της «Εργατικής Αυτονομίας», κατέφυγε μόνιμα στο Παρίσι. Είναι ιδρυτικό μέλος και συντάκτης του περιοδικού Multitudes, ερευνητής στο κέντρο Matisse/CNRS (Université Paris I) και μέλος του Collège International de Philosophie. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια το βιβλίο του «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» (2014).

Εργαζόμενοι ΒΙΟΜΕ: Άξιος ο μισθός σας κ. Θεοχάρη (από tvxs.gr)

Εργαζόμενοι ΒΙΟΜΕ: Άξιος ο μισθός σας κ. Θεοχάρη

Οι Εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ

Άξιος ο μισθός του «κυρίου»  Χάρη Θεοχάρη, πρώην  βουλευτή του Ποταμιού. Καλούμε τα αφεντικά του (το ντόπιο και διεθνές  κεφάλαιο) να του κάνει αύξηση μισθού, γιατί από ότι δείχνει με την εμμονή του στο θέμα της ΒΙΟ.ΜΕ.  «τα βγάζει τα λεφτά του».

Δείχνει και κάτι ακόμη. Αυτό που ενοχλεί πιο έντονα από οτιδήποτε είναι το να υπάρχουν τέτοιες προσπάθειες από εργαζόμενους. Ακόμη περισσότερο όταν αυτές οι προσπάθειες έχουν μια κάποια επιτυχία. Τόσο στον τρόπο που αρχίζουμε να παίρνουμε τα πράγματα της παραγωγής στα χέρια μας όσο και η διακίνηση του προϊόντος που δεν περνά από τα «κανάλια» που έχουν δημιουργήσει τα ίδια του τα αφεντικά. Φυσικά αυτό που φοβούνται τόσο ο ίδιος όσο και αυτοί που προΐστανται είναι μην και αλλάξει ο τρόπος  που παράγει και ενεργεί η κοινωνία.

Για τον λόγο αυτό ο εν λόγο «κύριος» την πρώτη φορά ενέπλεξε ατυχέστατα τους συναδέλφους της « ΕΝΚΛΩ» αλλά  στην συνέχεια  έδηξε τον πραγματικό του στόχο που είναι η πρόταση που βγάζουν οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟ.ΜΕ. και τα προτάγματα που παράγονται από την καθημερινή μας εργασία.

Το κάνει χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του ως δωσίλογος (αυτοί που δίνουν λόγο σε ξένα κέντρα), φυσικά, εξαργυρώνοντας την στήριξη που τους έχουν δώσει τα αφεντικά τους (διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο). Όπου και στηρίζονται για να δράσουν καλυπτόμενοι .

Απαντάμε προς την κοινωνία και θα θέλαμε και μια απάντηση από τον αρχηγό του κόμματος που ανήκε  ο  εν λόγω «κύριος», τον κύριο Θεοδωράκη. Γιατί απλούστατα ο συγκεκριμένος  «κύριος» δεν είναι πολιτικός αλλά ένας τεχνοκράτης που η μόνη του αρμοδιότητα (που αναγνωρίζουμε εμείς) είναι οι συμβουλές προς τους πολιτικούς και όχι οι υποδείξεις . Τον καλούμε να φέρει παραδείγματα από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Εκεί οι πολιτικές και δημοτικές αρχές όταν βλέπουν μια τέτοια κίνηση προσπαθούν να την  κρατήσουν και να βγάλουν συμπεράσματα. Φέρνουμε το παράδειγμα των συναδέλφων της  “Fralibe” όπου οι δημοτικές αρχές του τόπου όχι μόνο δεν εναντιώθηκαν στην προσπάθεια των εργαζομένων, αντίθετα αγόρασαν το οικόπεδο του εργοστασίου και το παραχώρησαν στους εργαζόμενους, πληρώνοντας το ρεύμα και τα λοιπά έξοδα μέχρι να βρουν τρόπο οι εργαζόμενοι να το κάνουν μόνοι τους. Αυτό αφορά νομίζουμε όλο τον πολιτικό κόσμο. Οι πολιτικοί παίρνουν τις αποφάσεις εντελώς σε πρακτικό επίπεδο και όχι οι τεχνοκράτες. Αν το μεταφράζαμε στην λαϊκή μας παράδοση είναι, σαν τα δυο γαϊδούρια και την μια μπάλα άχυρο. Θα απαιτούσαμε από τον πολιτικό να ενεργήσει αμέσως και να βρεθεί λύση, μοιράζοντας την μπάλα στην μέση, ενώ ο τεχνοκράτης θα έκανε μια διαίρεση και επανωτές εξισώσεις για να αποδείξει το άχυρο που θα πήγαινε χαμένο (και τον παχουλό μισθό του). Αλλά  στην προκειμένη περίπτωση  οι υπηρεσίες, του εν λόγο «κυρίου» είναι πολύ ακριβές και δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε χρήση. Άλλωστε είναι γνωστό πως αυτό προσπαθούν να μας περάσουν (πως μας είναι απαραίτητοι) αλλά δεν τους έχουμε ανάγκη για να σωθούμε και έχει αποδειχτεί επανειλημμένα , και δεν μας έχουν ανάγκη για να καταστραφούν.

Και το αποδεικνύει και το βιογραφικό του συγκεκριμένου κυρίου: «διατέλεσε αντιπρόεδρος της Lehman Brothers, και Διευθυντής Μηχανογράφησης της Ασπίς Πρόνοια όπου ασχολήθηκε με διαχείριση συμβολαίων και προμηθειών.»

Από όπου πέρασε έσπειρε την καταστροφή και για αυτό τον καλούμε να απαντήσει είναι, για το πώς θα πληρωθούν οι ασφαλισμένοι στην «Ασπίς» ή το πως θα επανέλθει η χώρα από καταστροφή που μας έφερε η Lehman Brothers  και ας αφήσει τις παραπλανητικές ερωτήσεις για να μην ασχολούμαστε με τα καμώματα του. Και επειδή εμείς δεν αποφεύγουμε……

Απαντάμε λοιπόν: το νερό μας το παρέχει η κοινωνία που στέκεται δίπλα μας επί τρία χρόνια τώρα και αν μαζεύαμε  ένα μπουγέλο από την κάθε οικογένεια που έχει σταθεί δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα φτάνει για να βγουν πάρα πολλά προϊόντα. Όσο για το ρεύμα έχουμε απαντήσει και παλιότερα για το ποιο είναι το σκεπτικό μας και ότι όλες οι ενέργειες μας είναι στην κατεύθυνση της νομιμοποίησης και δεν έχουμε σκοπό να μην πληρώνουμε αλλά αντίθετα να έρχεται ο λογαριασμός στο όνομα της επιχείρησης και να πληρώνουμε κανονικά! πράγμα που δεν θέλει ο εν λόγο «κύριος» για αυτό και δεν το βάζει σαν πρόταση. Όταν λέμε κανονικά εννοούμε ότι πληρώνουμε, πράγμα που δεν κάνουν τα αφεντικά του εν λόγο «κυρίου».

Όσων αφορά τα πόσα άτομα συμμετέχουν, ας ψάξει ο εν λόγο «κύριος» στο μητρώο της κοινωνικής οικονομίας για να έχει ιδία γνώμη, και να μην κάνει τράκα πληροφόρηση από ανυπόστατες πηγές. Ας κάνει μια δουλειά καλά επιτέλους, που να αξίζει και τον κρατικό μισθό του. Πρέπει να ξέρει πως μέσα στον χώρο λειτουργεί σταθμός μεταφόρτωσης  υλικών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες, και Εργατικό Ιατρείο όπου δημιουργήθηκε με την συμβολή του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης και της ΒΙΟ.ΜΕ. για να καλύψει ανάγκες τόσο των ανασφάλιστων εργαζομένων όσο και της κοινωνίας που  περικλείει το εργοστάσιο. Όταν κάνουν μια πρόταση για κλείσιμο της προσπάθειας των εργαζομένων να ξέρουν ότι θα βρουν απέναντι τους την κοινωνία που έχει στηρίξει τις δομές αυτές .

Ζητάμε και από τον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη να απαντήσει στα ερωτήματα για να αποδείξει ¨το καινούριο¨ που επικαλείται ότι αντιπροσωπεύει. Ποιο ακριβός είναι το καινούριο;

Η απαγόρευση της κοινωνίας να απαιτεί λύση στα προβλήματα της συμμετέχοντας; Η απαίτηση να κλείνουν μονάδες παραγωγής γιατί δεν το εγκρίνουν τα αφεντικά μας; Και ποιοι ακριβός θα δίνουν την λύση στην ανεργία όταν θα συμμετέχει ή θα αναλάβει την κυβέρνηση; Αν θέλει να μας πει (προτού ζητήσει την ψήφο μας) την πρόταση του για  την ανεργία. Δεν φανταζόμαστε να πει αφηρημένα ότι στοχεύει σε επενδύσεις όπως έλεγαν και οι προκάτοχοι του και έκαμαν φιέστες όταν επενδύθηκαν μόλις τρία εκατομμύρια σε φαρμακοβιομηχανία. Δεν φανταζόμαστε να πει ότι στοχεύει στις επενδύσεις διεθνές κεφαλαίου καταστρέφοντας την αξία της  εργατικής δύναμης.  Γιατί αν στοχεύει σε όλα αυτά να μας  το πει για να πάρει την περπατημένη των παλαιών  πολιτικών και να πάει στο καλό πριν τον στείλουμε ακόμη παραπέρα.

Επίσης απαιτούμε  από την κυβέρνηση να δώσει λύση στην λειτουργία του εργοστασίου άμεσα για να πάψου να έχουν λόγο τα φερέφωνα του κεφαλαίου.

Ζητάμε από τις οργανώσεις αλληλέγγυας οικονομίας , από κάθε εμπλεκόμενο στην κοινωνική και συνεργατική οικονομία, από εγχειρήματα συνεργατισμού και από όλους αυτούς που επί τρία χρόνια τώρα, επικαλούνται ότι βρίσκονται δίπλα στην προσπάθεια των εργαζομένων στην ΒΙΟ.ΜΕ. να στηρίξουν την προσπάθεια μας και όχι μόνο αυτό, αλλά να απαντήσουν με σκληρό τρόπο στην εμμονή του εν λόγο «κυρίου» και να τον στείλουν μια και καλή από εκεί που έχει έρθει.

ΣΥΡΙΖΑ: Η αντιπολίτευση στοχοποιεί ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

"Στην προσπάθειά της να σερβίρει το ξαναζεσταμένο πιάτο της κινδυνολογίας, η αντιπολίτευση φτάνει στο σημείο να στοχοποιήσει ακόμα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας" αναφέρει σε ανακοίνωσή του το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τις δηλώσει του Πρ. Παυλόπουλου την Τρίτη για το νόμισμα και την οικονομία.

Παράλληλα στην ίδια ανακοίνωση σημειώνει ότι "δεν μας προκαλεί πλέον καμία έκπληξη, ούτε η ανεύθυνη και μικροπολιτική στάση της ΝΔ που επενδύει στην καταστροφή, ούτε βέβαια η στάση του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού που ακολουθούν ασθμαίνοντας τη ΝΔ.  Τέτοιες κινήσεις μαρτυρούν μόνο πανικό".

"Διαστρεβλώνουν ακόμα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας" δήλωσε η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Ράνια Σβίγκου, μέσω twitter, σχετικά με τα όσα είπε ο Κ.Μητσοτάκης για τις δηλώσεις του ΠτΔ. Η ίδια δεν παρέλειψε να τονίσει ότι "βρίσκονται σε σύγχυση και πανικό".

Παράλληλα, επίθεση στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας για το ίδιο θέμα εξαπέλυσε και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης.

«Η σπουδή του Κυρ. Μητσοτάκη να μεμφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διαστρέφοντας τις δηλώσεις του, δείχνει και πάλι τους δεσμούς ΝΔ - διαπλοκής» έγραψε στον λογαριασμό του στο twitter ο κ. Παπαδημούλης.

Τσίπρας: Τιμήστε την υπογραφή σας (avgi,gr)

Τείχος στις κατά συρροήν και κατά σύστημα αξιώσεις του ΔΝΤ, που τορπιλίζουν την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης και την ομαλή εφαρμογή του ελληνικού προγράμματος, βάζει ο πρωθυπουργός θέτοντας την ευρωπαϊκή πλευρά των δανειστών προ των ευθυνών της.

• Τα συνεχή προσκόμματα του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση και ο κίνδυνος εκτροχιασμού του προγράμματος ανάγκασαν τον πρωθυπουργό να θέσει τους Ευρωπαίους προ των ευθυνών τους

Με αφορμή και τη χθεσινή εμμονή των εκπροσώπων του ΔΝΤ στην Αθήνα να οριστούν από τώρα λεπτομερώς προληπτικά μέτρα 3,5 δισ., που ενδεχομένως να εφαρμοστούν το 2018 εάν υπάρξουν αποκλίσεις από τους στόχους του προγράμματος, ο Αλέξης Τσίπρας θα ζητήσει σήμερα από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ τη σύγκληση συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης για "να διασφαλιστεί η εφαρμογή των συμφωνηθέντων" του περασμένου Ιουλίου.

Η απαίτησή του είχε συνέπεια τη διακοπή των συζητήσεων και νέα μετάθεση του αποφασιστικού Eurogroup για μετά το Πάσχα. Και όλα αυτά ενώ υπάρχει πλήρης συμφωνία με την ευρωπαϊκή πλευρά για τα θέματα της αξιολόγησης και σε μια περίοδο που τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους φθάνουν στα όριά τους.

Η δεξιά παρένθεση (Γιώργος Παπασπυρόπουλος) tvxs.gr

Μετά το φιάσκο με την ΟΝΝΕΔ (διαγραφή της -κυρίαρχης στα πανεπιστήμια- νεολαίας από το κόμμα) ακολουθεί το φιάσκο του "10ου συνεδρίου" της ΝΔ που ξεκινά σήμερα: με ορισμό πενταετούς θητείας για τον πρόεδρο που θα επεκταθεί αν προλάβει να γίνει και πρωθυπουργός και ταυτόχρονα με αποκλεισμό από την προεδρική υποψηφιότητα των μη βουλευτών (φωτογραφική διάταξη για Τζιτζικώστα) οδεύει το τρίο της ηγετικής ομάδας της ΝΔ στο συνέδριό της, αποπειρώμενο να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην ΝΔ έστω και αν χάσει το μισό κόμμα...




Σε πολιτικό επίπεδο η ηγεσία της ΝΔ έχει εναποθέσει τις τελευταίες της ελπίδες πολιτικής επιβίωσης σε έναν γκαιμπελίστικο αντιπερισπασμό με χαιρεκακίες για τις δυσκολίες ολοκλήρωσης της αξιολόγησης και καθημερινές προαναγγελίες αποτυχίας ή κατάρρευσης των διαπραγματεύσεων ώστε να δικαιολογήσει το εκτός τόπου και χρόνου αίτημά της για εκλογές...
Είναι πλέον φανερό - η ΝΔ δεν θέλει με τίποτα να ολοκληρωθεί η αξιολόγησηγιατί αυτή, εκτός από τα προφανή και καθοριστικά οφέλη για την χώρα με το άνοιγμα της συζήτησης για την αναδιάρθρωση του χρέους και τη δυνατότητα εξόδου από την καταθλιπτική του δικτατορία, θα σταθεροποιήσει και την κυβέρνηση της αριστεράς: ούτε εκλογές ούτε αριστερή παρένθεση...
Η δεξιά της αποστασίας ήταν πάντα προδοτική: προτιμούσε να βυθιστεί η χώρα για να επιβιώσει η ίδια...
Όμως αυτή η δεξιά, του Κυριάκου Μητσοτάκη και οι δορυφόροι της ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, γεύονται την μια ήττα μετά την άλλη. Η αξιολόγηση κλείνει, οι προβλέψεις του ΔΝΤ διαψεύδονται ξανά - αυτήν την φορά από την Eurostat, η συζήτηση για το χρέος ανοίγει και η διαπλοκή ζει την αγωνία της μπροστά στο πέναλτι...
Κι έτσι αντί να αποτελέσει η αριστερά παρένθεση, σήμερα διαπιστώνουμε να γίνεται παρένθεση η δεξιά.
Ανίκανοι και απρόθυμοι να απεγκλωβιστούν από την εξάρτηση της βιωσιμότητάς τους από την διαπλοκή, που έθρεψε γενιές πολιτικών και Πολιτικών του δικομματισμού, αδυνατούν να συνεισφέρουν στον αστικό εκσυγχρονισμό που λόγω ιστορικών λόγων που έχουν αναλυθεί από τους ιστορικούς μας, πραγματοποιεί αυτήν την στιγμή στη χώρα μας η ...Αριστερά συνεπικουρούμενη από το υπαρκτό εθνικοαστικό κομμάτι της κεντροδεξιάς.
Ο νέος αρχηγός, κρατικοδίαιτος από την κούνια του, διέψευσε σε λίγες εβδομάδες κάθε ελπίδα ότι θα μπορούσε να εκπροσωπήσει μια αστική φιλελεύθερη αντίληψη μέσα στην δεξιά και να την σύρει στον εκσυγχρονισμό της: η προσχώρησή του στον λαϊκισμό και τις ακροδεξιές σχεδόν ρεβανσιστικές εμφυλιοπολεμικές θέσεις τόσο γρήγορα δεν αποδεικνύει παρά την ένδεια ακόμη και σε ιδεολογικό επίπεδο της ελληνικής δεξιάς σε πραγματικά φιλελεύθερες ιδέες.
Το ταξικό της πρόσημο δεν είναι πλέον ούτε κατά προσέγγιση εκείνο του εκπροσώπου μιας κάποιας εθνικής αστικής τάξης - ασθενικής ούτως ή άλλως ιστορικά σε αυτήν την χώρα αλλά παρούσας κάποτε στις δεκαετίες πριν την χούντα στις απόπειρες ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Το ταξικό της πρόσημο είναι η εκπροσώπηση των φανατικά και αποκλειστικά μεταπρατών, όσων ζουν και πλουτίζουν εκπροσωπώντας ξένα συμφέροντα στην χώρα μας, συνηθισμένους να ζουν από την μίζα ή έστω την νόμιμη προμήθεια και πάντως όχι από την παραγωγή.
Οι άνθρωποι αυτοί, που εκπροσωπεί "επάξια" ταξικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι τα golden boys των πολυεθνικών και των τραπεζών, οι αντιπρόσωποι των ξένων "συμφερόντων", οι πειρατές του εθνικού πλούτου τον οποίο παραδίδουν συστηματικά στα ξένα εμπορικά και άλλα συμφέροντα έναντι αδρής αμοιβής.
Πολλοί από αυτούς είναι πολιτικοί - εκπροσωπούν τα τζάκια της διαπλοκής, των διορισμών έναντι ψήφου, της χρήσης του κράτους από το κόμμα, του πλουτισμού των ημετέρων χωρίς κόπο: ο "δικός" μας, ο γνωστός του γνωστού... η αναξιοκρατία στο Δημόσιο και η κομματική δικτατορία επί της "ελεύθερης" αγοράς - όλη η παθογένεια της ελληνικής οικονομίας, εκείνοι δλδ που αποβιομηχάνισαν συστηματικά την Ελλάδα τις δεκαετίες μετά τον εμφύλιο  προτιμώντας την οικονομική εξάρτηση της χώρας που τους γέμιζε την τσέπη από την ενδογενή της ανάπτυξη και αυτονομία.
Γι αυτό τους ενοχλεί τόσο πολύ η θετική κατάληξη της αξιολόγησης από τους θεσμούς και το άνοιγμα της συζήτησης για τα αίτια του χρέους (αποκάλυψη και καταδίωξη της διαπλοκής-διαφθοράς) αλλά και για την αναδιάρθρωση-ελάφρυνσή του (που θα σημάνει νέα δυνατότητα απεξάρτησης της χώρας από το καταθλιπτικό βάρος του χρέους και πιθανότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης κάτι που θα βγάλει εκτός τα μεταπρατικά παράσιτα...).

Αν συμβούν όλα αυτά τι θα απογίνουν οι "επενδυτές" τους και οι κρατικοδίαιτες εταιρίες τους; Τι θα απογίνει η βάση ύπαρξής τους, δλδ η διαπλοκή και ο παρασιτισμός του κράτους και του δημόσιου πλούτου;

Κατηγορούν λοιπόν την αριστερά για όλα τους τα κρίματα και τις πομπές τους! 
Κατηγορούν την αριστερά ως κρατικοδίαιτη, εκείνοι που έκαναν το κράτος κομματικό παραμάγαζο και δημιούργησαν τα επιχειρηματικά τζάκια της αρεσκείας τους με θαλασσοδάνεια και απευθείας αναθέσεις σε εταιρείες φαντάσματα, λαθρεμπόρους και πρώην κομματικά στελέχη τους.
Κατηγορούν την αριστερά ότι είναι εναντίον των επενδύσεων, θεωρώντας ως τέτοιες τα ληστρικά περάσματα των κερδοσκόπων του άμεσου κέρδους με ξεπούλημα εθνικής περιουσίας και όχι βέβαια τους σοβαρούς επενδυτές τους οποίους δεν γνωρίζουν ούτε εξ όψεως εφόσον όλοι οι διαγωνισμοί επί εξουσίας τους ήταν στημένοι για τους δικούς τους και το φορολογικό πλαίσιο σταθερά υπέρ του μόνιμα ελλειμματικού δημοσίου που παρασιτούσαν μέχρι θανάτου.
Κατηγορούν την αριστερά ότι μισεί τις μεταρρυθμίσεις - την αριστερά που εφαρμόζει ήδη στον ένα χρόνο της, μεταρρυθμίσεις αστικού εκσυγχρονισμού που δεν θέλησαν από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους να πραγματοποιήσουν οι εκπρόσωποι της πειρατικής ελληνικής αστικής τάξης. Και που σταθεροποιεί την χώρα για να μπορέσουν να γίνουν πράξη και οι αριστερές μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία που η κυβέρνηση συνεργασίας έχει υποσχεθεί.
Κατηγορούν την αριστερά για φοροεπιδρομές, κλείσιμο των επιχειρήσεων, φτώχεια και ανεργία εκείνοι που χρεοκόπησαν τη χώρα και την έκαναν παιχνίδι στα χέρια του ΔΝΤ και του Σόιμπλε. Την αριστερά που σε ένα χρόνο διαχείριση πήρε κάθε υποχρεωτικό από τα μνημόνια μέτρο με κριτήριο πρώτα την ανακούφιση των ανέργων, ανασφάλιστων, χωρίς ρεύμα και νερό, χωρίς επαρκές εισόδημα ανθρώπων των κατεστραμμένων από τις κυβερνήσεις ΝΔ ΠΑΣΟΚ - και προσπάθησε να μεταφέρει τα βάρη στα υψηλότερα εισοδήματα.
Κατηγορούν την αριστερά ως δικτατορία τύπου Β Κορέας επειδή κυνηγά την διαπλοκή, την φοροδιαφυγή των εχόντων, τα κομματικά διαπλεκόμενα ΜΜΕ, την παρα-δικαιοσύνη...
Όλα αυτά όμως είναι απλά προπαγάνδα...
Η αλήθεια είναι ότι η νεοφιλελεύθερη δεξιά των αποκλειστικά μεταπρατών, δεν έχει τίποτα εναλλακτικό να προτείνει και καταφεύγει στην κατασκευασμένη ένταση  - δεν έχει ούτε εθνικά ούτε αστικά εκσυγχρονιστικά κίνητρα παρά μόνο την αγωνία της σωτηρίας του χθες - του δικού της χθες, του κρατισμού, των ημετέρων και της ζωογόνας προμήθειας από ότι  άλλοι παράγουν, κατασκευάζουν, εισάγουν ή επινοούν.
Αναμφίβολα, η ελληνική δεξιά θα αποτελέσει παρένθεση για πολλά πολλά χρόνια ακόμη.
Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης και η έναρξη της συζήτησης για το χρέος είναι η αρχή για μια μεγάλη περίοδο όπου η δεξιά θα παραμένει πολιτικά παρένθεση- μέχρις ότου τουλάχιστον κυριαρχήσουν ξανά σε αυτόν τον πολιτικό χώρο δυνάμεις εθνικοαστικές που θα νοιάζονται για την ανεξαρτησία της χώρας τους, οικονομική και πολιτική και κυρίως που θα ασκούν το αστικό τους καθήκον της επιχειρηματικότητας ανταγωνιστικά των ξένων συμφερόντων και όχι υποτελώς σε αυτά.
Μέχρι τότε, με πολιτικούς τύπου Σαμαρά, Μητσοτάκη, Βορίδη και Γεωργιάδη να την εκπροσωπούν, η Δεξιά δεν έχει καμιά ελπίδα σε μια χώρα που βρίσκει σιγά σιγά τον βηματισμό της εξερχόμενη χάρη στην αριστερά και το συνεργαζόμενο κομμάτι της εθνικοαστικής δεξιάς από το τούνελ της χρεοκοπίας και της εξάρτησης.
Συνεπώς η παρένθεση για την δεξιά δείχνει να οριστικοποιείται αντί να ανατρέπεται με το πρώτο συνέδριο της ΝΔ "χωρίς νεολαία" δλδ μιας ΝΔ δίχως αύριο...
Πηγή: Αριστερή Στρουθοκάμηλος

Ευτυχώς, στη ζωή, που υπάρχεις κι εσύ...

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Εξομολόγηση: Δεν είναι κι εύκολο να κρατάς μια στήλη κάθε μέρα. Να βρίσκεις κάθε μέρα, βρέξει χιονίσει, ένα θέμα που να σε τσιγκλήσει, για να αραδιάσεις και να μοιραστείς τις σκέψεις σου γι' αυτό. Υπάρχουν και μέρες που, όσο και να συνωμοτεί το σύμπαν, τζίφος, μηδέν, τα ίδια και τα ίδια. Δεν κατεβαίνει καμιά φαεινή που να έχει τη δυνατότητα να ριζώσει στον υπολογιστή και να δώσει έστω κάποια ταπεινά άνθη ως χρονογράφημα, άρθρο, σημείωμα, ό,τι είναι τέλος πάντων κατάλληλο για το δημοσιογραφικό ανθοδοχείο.
Ευτυχώς, όμως, υπάρχει ο Θεός του γραφιά. Εκείνος που φροντίζει να φέρνει στην επικαιρότητα, στις τηλεοράσεις και στους υπολογιστές μας κάποια πρόσωπα που είναι η απαντοχή του γραφιά. Που κάθε μέρα, ό,τι και να γίνει, θα δώσουν τη συνεισφορά τους στο ανθοκομικό γίγνεσθαι. Θα δέσουν με τα λόγια και τα έργα τους μπουμπούκια έτοιμα να κοπούν από το δημοσιογραφικό χέρι για να προσφερθούν στην κυρία που αποκαλείται ενημέρωση ή στην κακόφημη ξαδέλφη της, που αποκαλούμε επικοινωνία.
Ο Άδωνις, ας πούμε, για να εννοήσετε τι εννοώ. Παλιότερα ο Πάγκαλος. Ο Βενιζέλος. Και άλλοι, ευάριθμοι μεν, άκρως παραγωγικοί δε. Και τώρα τελευταία, να τον έχει καλά ο μεγαλοδύναμος, ο Κυριάκος. Α, ο Κυριάκος! Δεν κατεβάζει η κούτρα σου θέμα; Ο Κυριάκος. Δεν βρίσκεις κάποια ατάκα, βλακεία, εξυπνάδα, φούσκα, μεγαλοστομία, ταρατατζούμ; Ο Κυριάκος. Συνεπής στο ραντεβού του με τον αμήχανο γραφιά. Από τον έρωτα με τις εκλογές και το ΔΝΤ, μέχρι το μίσος για την ΟΝΝΕΔ, δεν θα σε αφήσει ποτέ παραπονεμένο.
Να, για παράδειγμα, πήγε προχθές στο συνέδριο των μια φορά Οννεδίτης, για πάντα Οννεδίτης. Με χαμόγελα νικηφόρα και ατάκες κανονιοφόρες. "Διώξτε τους", είπε στα νιάτα (του) για την κυβέρνηση. Και σε λίγες ώρες έδιωξε ο ίδιος τα νιάτα που θα έδιωχναν την κυβέρνηση. Τόσο μέσα έπεσε. Τόσο καλά ήξερε σε ποιους μιλούσε. Κι αν δεν ήξερε –εσείς τι λέτε ήξερε, ή όχι;- τι εστί ΟΝΝΕΔ, τι γίνεται στο ίδιο του το σπίτι, φανταστείτε πόσο καλά ξέρει τι γίνεται στα σπίτια των άλλων. Εκείνα που ρήμαξε η πολιτική του.
Έγινε σαφές; Αν δεν υπήρχε ο Κυριάκος, έπρεπε να τον εφεύρουμε. Για να μην πεινάσουν οι γραφιάδες, τουλάχιστον...