Η εποχή των Μνημονίων χαρακτηρίστηκε από πρωτοφανείς πολιτικές ανατροπές και εξίσου πρωτοφανή πολιτική όξυνση. Από τις 20 Αυγούστου, όσο και αν κάποιοι δεν θέλησαν να το πιστέψουν, τα πράγματα αλλάζουν. Η οικονομία πιάνει τους στόχους, η χώρα έχει βγει από την επιτροπεία. Το μεγάλο στοίχημα πλέον είναι το πώς και πότε η μεταβολή αυτή θα γίνει αισθητή σε μια εξουθενωμένη από τη λιτότητα κοινωνία.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, η συζήτηση για συνταγματική αναθεώρηση, που μόλις ξεκίνησε, θα κρίνει αρκετά πράγματα.
Πρώτον, θα κρίνει τις δυνατότητες για συναινέσεις. Οι συναινέσεις είναι επιβεβλημένες από το σύνταγμα για τη διαδικασία αυτή. Τώρα θα φανεί ποιοι κάνουν πολιτική αρχών και ποιοι εξαντλούνται σε τακτικούς πολιτικούς ελιγμούς. Η συζήτηση για τη θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους θα έχει, κάτω από το πρίσμα αυτό, εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Δεύτερον, θα κρίνει την προγραμματική επάρκεια των κομμάτων. Στη συζήτηση αυτή δεν χωράνε απαστράπτουσες γενικότητες για το αύριο, την προκοπή και το μέλλον. Ο καθένας πρέπει να εξηγήσει με σαφήνεια και καθαρότητα τις θέσεις του, τόσο σε αυτά που υποστηρίζει, όσο και σε αυτά που απορρίπτει. Να τις υπερασπιστεί δημόσια και να τις θέσει στην κρίση της κοινωνίας.
Τρίτον, θα κρίνει το πρόσημο της πολιτικής τού κάθε κόμματος. Γιατί οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι κοινωνικά αδιάφορες. Υπάρχει πάντοτε κάποιος που ωφελείται από την προώθησή τους και κάποιος που θίγεται. Είτε αφορούν την δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία και τα κοινωνικά δικαιώματα, είτε αφορούν το Δημόσιο, την Παιδεία και τις επενδύσεις.
Κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να σκέφτονται πώς θα αποδράσουν από τη συζήτηση.
Ας τους ταράξουμε στη δημοκρατία λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου