05/11/2011
Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθήσαμε το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου της χώρας μας, να επιδίδεται σε ένα πρωτοφανές παιχνίδι τακτικής, που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της σοβαρότητας.
Ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε, παίζοντας υποκριτικά το χαρτί του Δημοψηφίσματος, να συσπειρώσει γύρω του, έστω και με το στανιό το Μνημονιακό μπλοκ.
Ο κ. Σαμαράς, που μέχρι προχθές φώναζε για τη δανειακή σύμβαση και τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής για την χώρα μας, αποφάσισε ότι όλα αυτά τελικώς τα αποδέχεται. Αρκεί να τα ψηφίσει μια αναλώσιμη κυβέρνηση, και να φύγει από την εξουσία ο κος Παπανδρέου, ανοίγοντάς του το δρόμο για την πρωθυπουργία.
Κυβερνητικοί βουλευτές, οι οποίοι στην προηγούμενη δόση φώναζαν ότι δεν πρόκειται να συνεχίσουν να παρέχουν στήριξη στη μνημονιακή πολιτική της ύφεσης, ξέχασαν ξαφνικά τα Μνημόνια, και άρχισαν να συζητούν πως το κόστος αυτής της απαράδεκτης πολιτικής θα επιμεριστεί και σε άλλους, μέσα από μια κυβέρνηση υποτιθέμενης εθνικής ενότητας. Ή για την ακρίβεια Μνημονικής Ενότητας.
Το συμπέρασμα από όλα αυτά, είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο παρά μόνο για το πώς θα κρατηθεί ή θα ανελιχτεί στην εξουσία.
Η χτεσινή οπερέτα έληξε με τη ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που υπόσχεται να γίνει άλλη.
Ο πρωθυπουργός καταχειροκροτήθηκε από τους βουλευτές που το μόνο που εμπιστεύτηκαν ήταν την υπόσχεσή του να φύγει.
Η μελοδραματική του χθεσινή αφήγηση, μας έδωσε να καταλάβουμε πλήρως ποιος είναι ο αληθινός του φόβος και ποιες οι αληθινές του προθέσεις.
Να αποφύγει τη λαϊκή ετυμηγορία.
Οι παραινέσεις για κυβερνήσεις εθνικής συναίνεσης και συνεργασίας, ήταν απολύτως υποκριτικές.
Το μόνο που θέλουν είναι να εγκλωβίσουν συνενόχους σε ένα παιχνίδι παρασκηνίου, με μοναδικό δεδομένο τη συνέπεια στην πολιτική της υποτέλειας και της κοινωνικής διάλυσης.
Αν ήθελαν ειλικρινώς κυβερνήσεις προγραμματικών συμπτώσεων και διαφανών συγκλίσεων, θα έφερναν τη Δευτέρα το πρωί την απλή αναλογική και την Τρίτη θα οδηγούσαν τη χώρα με ομαλό τρόπο σε εκλογές.
Το μόνο που φοβούνται όμως είναι οι εκλογές.
Ο πρωθυπουργός τις χαρακτήρισε καταστροφή.
Γιατί;
Γιατί λέει έχουμε να παίρνουμε 88 δις μέχρι το Μάρτη.
Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή μας είπε : Είναι πολλά τα λεφτά για να αφήσουμε να τα διαχειριστούνε άλλοι.
Και εν τω μεταξύ, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής κρέμονται πάνω από το κεφάλι του ελληνικού λαού, είτε με νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ χωρίς τον Παπανδρέου, είτε με εθνοσωτήρια κυβέρνηση με τη συμμετοχή των μαϊντανών του Μνημονίου, κ.κ. Καρατζαφέρη και Μπακογιάννη.
ΜΕ ευθύνη όλων των παραπάνω, η χώρα καταδικάζεται για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα στην ύφεση, την κοινωνική ισοπέδωση και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου.
Αυτό πρέπει να τελειώσει.
Και θα τελειώσει μόνο με νίκη του παλλαϊκού κινήματος και των αγώνων κοινωνικής αντίστασης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η κυβέρνηση προσπάθησε να παρουσιάσει τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής ως μεγάλη επιτυχία.
Επιτυχία που κέρδισε η ίδια, παρόλο που στις διεργασίες εκείνων των ημερών υπήρξε ολοκληρωτικά αμέτοχη.
Ποια είναι η επιτυχία για την οποία πανηγυρίζει ο κ. Παπανδρέου;
Είναι η αναδιάρθρωση του χρέους προς όφελος των δανειστών μας και η ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στα χέρια τους.
Είναι η καταδίκη της ελληνικής οικονομίας στην απόλυτη ύφεση.
Και κυρίως η απαίτηση από τον ελληνικό λαό να πληρώσει με αίμα την ολοκληρωτική αποτυχία του Μνημονίου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο στόχος που τέθηκε είναι στα τέλη του 2020 το χρέος να βρίσκεται στα επίπεδα στα οποία βρισκόταν όταν μας ανέλαβε η τρόικα και το ΔΝΤ.
Στόχος που πρέπει να πούμε ότι έστω και έτσι είναι αμφίβολος, αφού η παγκόσμια κρίση, η αδυναμία της Ευρώπης να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους αλλά και η καταστροφική λιτότητα στην οποία εξωθείται ολόκληρη η Ευρωζώνη, δεν αφήνουν την παραμικρή αισιοδοξία για επιβεβαίωση των στόχων.
ΝΑ πούμε για να εντυπωθεί στη συνείδηση των ανθρώπων ότι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, η κυβέρνηση και η τρόικα αναθεώρησαν τους στόχους τους όχι μια, ούτε δύο, αλλά πέντε φορές.
Και τα ίδια αυτά κέντρα, επαίρονται τώρα ότι βρήκαν τον οδικό χάρτη για έξοδο από την κρίση.
Εξ ίσου σημαντικό όμως είναι και το θεσμικό πρόβλημα που προκύπτει από τις αποφάσεις.
Και αναφερόμαστε στην κατάπτυστη απόφαση να τεθεί η χώρα σε μόνιμη εποπτεία.
ΝΑ παίρνουν δηλαδή τις κρίσιμες αποφάσεις κέντρα και επιτελεία, τα οποία λογοδοτούν απευθείας στις Βρυξέλλες, στους τραπεζίτες, ή σε όποιον άλλον.
Όσο και αν αυτό ονομάστηκε κομψά «τεχνική βοήθεια», προκειμένου να μην ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, επί της ουσίας συνιστά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Και εκχώρηση αξιοπρέπειας επίσης.
ΤΑ παραδέχτηκε και τα δύο ο κ. Σόιμπλε, ακριβώς την στιγμή που εδώ τα ΜΜΕ ήταν γεμάτα κυβερνητικούς πανηγυρισμούς.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είπε περίπου, ότι η Ελλάδα θα δεθεί πίσω από το όχημα της Ευρώπης, και θα σύρεται για παραδειγματισμό των υπολοίπων.
ΟΙ εξελίξεις στην Ευρώπη είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές, και αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει.
Η Ιταλία είναι στις πύλες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και η επιβολή εκεί ενός υφεσιακού αντικοινωνικού σχεδίου όπως στην Ελλάδα, πιθανό να προκαλέσει τεράστιο πρόβλημα για ολόκληρη την Ευρώπη.
Η κρίση χρέους σε ολόκληρη την Ευρώπη αντιμετωπίζεται με την προώθηση πολύ σκληρών όρων και με την επιβολή μιας μόνιμης λιτότητας παντού.
Αυτό μπορεί να δημιουργήσει θανάσιμους κινδύνους και για την ευρωπαϊκή συνοχή και για την ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της.
ΑΝ ωστόσο ισχυριζόμασταν ότι τα κέντρα ισχύος στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ξέρουν τι κάνουν, θα είχαμε λάθος.
Αυτό το οποίο επιδιώκουν, είναι με μοχλό την κρίση, να σαρώσουν το κοινωνικό συμβόλαιο στην Ευρώπη, να επιβάλλουν πολιτική πέρα από τα εθνικά πλαίσια και την βούληση των λαών, να κάνουν το κοινωνικό κράτος και τα εργασιακά δικαιώματα παρελθόν και να παραδώσουν τις εθνικές οικονομίες σε κεφάλαιο και τραπεζίτες.
Είναι μια τεράστιας κλίμακας επίθεση, την οποία μπορεί να ανακόψει μόνο η δύναμη ενός πανευρωπαϊκού μαζικού κινήματος αντίστασης, και υπεράσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Η αλληλεγγύη και ο συντονισμός ανάμεσα στους λαούς και τους εργαζόμενους της Ευρώπης, είναι το μόνο όπλο που διαθέτουμε.
Αλλά είναι όπλο πανίσχυρο.
Η πίεση που ασκήθηκε στην Ελλάδα με το ενδεχόμενο της αποπομπής από το Ευρώ, ήταν μια πίεση μαφιόζικου τύπου.
Και μάλιστα χωρίς κανένα πρόσχημα, αφού είδαμε τον κ. Σαρκοζί, αμέσως μετά τις συναντήσεις με τον Έλληνα πρωθυπουργό, να βγαίνει και να διατυπώνει το ερώτημα του ελληνικού δημοψηφίσματος.
Αυτή η απροκάλυπτη επέμβαση στα εσωτερικά μας όμως έδειχνε και τον πανικό που επικράτησε στου κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ και της παγκόσμιας οικονομίας, μπροστά στην προοπτική να καταψηφίσει ο ελληνικός λαός την νέα συμφωνία.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τοα χιλιοειπωμένα, ότι αποχώρηση μιας χώρας από το ευρώ δεν προβλέπεται θεσμικά, και επομένως, πρόκειται απλά για έναν τρομοκρατικό εκβιασμό.
ΘΑ σημειώσουμε όμως ότι και μόνο με την σκέψη του να τεθεί η δανειακή σύμβαση στην κρίση του λαού, οι παγκόσμιες αγορές κόντεψαν να τιναχτούν στον αέρα και οι παγκόσμιοι ηγέτες ξενύχτησαν συζητώντας για μια χώρα που αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό ποσοστό του ευρωπαϊκού ΑΕΠ.
Και εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα.
Αποδεικνύεται ότι η λαϊκή βούληση είναι το καλύτερο όπλο διαπραγμάτευσης.
Μόνο που ο κ. Παπανδρέου το έβγαλε από το θηκάρι για να το στρέψει ενάντια στο λαό και όχι στους εταίρους.
Θεωρούμε όμως ότι μια κυβέρνηση που δεν θα εξαντλείτο απλώς στο να μεταφέρει στον ελληνικό λαό τις πιέσεις και τους εκβιασμούς των δανειστών μας, θα είχε πολύ μεγαλύτερα περιθώρια διαπραγμάτευσης.
Είναι επίσης σημαντικό να καταλάβει ο ελληνικός λαός, ότι αν υπάρχει ένας δρόμος διάλυσης του ευρώ, ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος της λιτότητας, την ύφεσης και της χρεωκοπίας, ο οποίος έχει ανοίξει με τα Μνημόνια, και ο οποίος επιβεβαιώθηκε τις προάλλες στη Σύνοδο Κορυφής.
Δεν υπάρχει ασφαλέστερη συνταγή οικονομικής και κοινωνικής χρεωκοπίας από αυτή που έχει επιλεγεί για την Ελλάδα, με την ολόψυχη συνδρομή της κυβέρνησής μας.
Επομένως τα διλήμματα τους είναι σάπια.
Δεν θα στεκόντουσαν ούτε μισό λεπτό, αν δεν τα στήριζε η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Αυτή τη στιγμή , η απαίτηση προώθησης των αποφάσεων στην Ελλάδα, δημιουργεί ουσιαστικό πρόβλημα Δημοκρατίας.
ΟΙ θεσμοί απαξιώνονται και το κοινοβούλιο ακόμα περισσότερο.
Τον πρώτο λόγο στα δημόσια πράγματα διεκδικούν αυτοί που θέλουν να επιβάλλουν το Μνημόνιο, είτε πρόκειται για τραπεζίτες, είτε για βαρόνους των Μέσων, είτε για κάθε λογής τεχνοκράτες και πολιτικούς ταγούς του Μνημονίου.
Όλο αυτό το συνονθύλευμα αποτελεί το υλικό, από το οποίο θα κατασκευαστεί, αν τα πράγματα προχωρήσουν προς τα εκεί, η περίφημη «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης».
Συνεπώς η υπεράσπιση της Δημοκρατίας και το δικαίωμα της λαϊκής βούλησης να εκφράζεται και να αποφασίζει για την πορεία του τόπου, οφείλει να είναι αυτή τη στιγμή το κυρίαρχο ζήτημα για την αριστερά.
Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει δημοκρατική διέξοδος, εκτός από την άμεση προκήρυξη εκλογών.
Αυτό που απαιτείται είναι η διενέργεια εκλογών, για να εκφραστεί ελεύθερα η λαϊκή βούληση.
Καλούμε λοιπόν τον πρωθυπουργό να πράξει σήμερα το αυτονόητο.
Να καταθέσει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την παραίτηση της κυβέρνησης, να ζητήσει τη διάλυση της βουλής και την άμεση προκήρυξη εκλογών.
Όλα τα άλλα είναι παιχνίδια εκτροπής.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η πολιτική μας βρίσκει απήχηση στην Ελληνική κοινωνία, και την απήχηση αυτή οφείλουμε να την κεφαλαιοποιήσουμε πολιτική και να την διευρύνουμε.
Λέμε ότι απέναντι στο αλληλοσπαρασσόμενο και καταρρέον Μνημονιακό Μπλοκ, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε το δικό μας μέτωπο, έναν Νέο Συνασπισμό Εξουσίας, στηριγμένο στην δυναμική των κοινωνικών κινητοποιήσεων.
Το μήνυμά μας είναι το η κοινωνία πρέπει να απελευθερωθεί από τον φόβο και την αβεβαιότητα απέναντι σε μια εναλλακτική λύση.
Μια κυβέρνηση στηριγμένη στα ευρύτατα λαϊκά στρώματα και στην δυναμική των κοινωνικών αγώνων, μπορεί να δρομολογήσει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.
Πρώτα από όλα, αξιοποιώντας τις ευαίσθητες ισορροπίες στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, και ξεκινώντας διαπραγμάτευση σε εντελώς νέα βάση.
Με εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη – και να ξεκαθαρίσουμε για μια ακόμα φορά ότι μιλάμε για ανάπτυξη με όρους κοινωνίας, όχι με όρους κεφαλαίου.
Με ριζική αναδιανομή πλούτου.
Με αναδιαπραγμάτευση του χρέους, προς όφελος της χώρας και όχι των πιστωτών.
Με αναζήτηση εναλλακτικών πηγών δανεισμού.
Με κοινωνικοποίηση του τραπεζικού τομέα.
Αλλά να το βάλουνε καλά στο μυαλό τους. Ο νέος Συνασπισμός εξουσίας δεν θα αναγνωρίσει τις αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις της υποτέλειας.
Ούτε τους εκβιαστικούς μονόδρομους της κοινωνικής χρεοκοπίας.
Δείτε τι γίνεται γύρω μας. Τη φωτιά που έχει ανάψει σε όλη την Ευρώπη.
Αν ο ελληνικός λαός απορρίψει αυτή τη δανειακή Σύμβαση και τα πακέτα της λιτότητας, τότε οι κυρίαρχες δυνάμεις στη Ε.Ε. θα βρεθούν μπροστα στις ευθύνες τους.
Ή να επιμείνουν με δογματική προσήλωση στις επιλογές τους και άρα να συμπαρασυρθεί όλη η ευρωζώνη στη κόλαση του Δάντη ή να αλλάξουν στρατηγική.
Γνωρίζουμε ότι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι.
Αλλά δεν υπάρχουν και μονόδρομοι.
Αν οι εταίροι μας και οι πιστωτές μας δεν αποδεχτούν αυτή τη βάση διαλόγου, υπάρχει και ο δρόμος των μονομερών επιλογών.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μας. Είναι και δικό τους.
Είναι πρόβλημα ανάμεσα στα κέντρα οικονομικής και πολιτικής χειραγώγησης από τη μία και τους λαούς από την άλλη.
Αλλά ξεκινάμε από το αυτονόητο. Δεν υπάρχει διέξοδος προς την ανάκαμψη, που να μην ξεκινάει με την απαλλαγή από το Μνημόνιο, και την χειραφέτηση από τις επιλογές του κεφαλαίου.
Είναι, λοιπόν, σημαντική ευθύνη να εμπεδώσουμε στα πλατιά κοινωνικά στρώματα την αυτοπεποίθηση μιας εναλλακτικής λύσης.
Και αυτό περνά μέσα από την ενδυνάμωση των κοινωνικών αγώνων.
Είναι ανάγκη το κίνημα αυτό να πάρει και πολιτικά χαρακτηριστικά.
Και στην βάση αυτή προτάσσουμε την γραμμή της ευρύτερης δυνατής ενότητας ανάμεσα σε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που αμφισβητούν από προοδευτική σκοπιά το Μνημόνιο.
ΝΑ είμαστε ξεκάθαροι.
Η συγκρότηση ενωτικών συμμαχιών δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Αλλά το αίτημα της πλατιάς ενότητας ωριμάζει στον κόσμο.
Και πλατιά ενότητα σημαίνει μίνιμουμ και ξεκάθαρο προγραμματικό πλαίσιο.
Δεν είναι ώρα να ξεψαχνίσουμε τις διαφορές μας ούτε να φέρουμε στο προσκήνιο το απωθημένο μας για εσωτερική αλλαγή συσχετισμών στην Αριστερά.
Ούτε βεβαίως να ασχοληθούμε με την μερική βελτίωση των ποσοστών του μαγαζιού μας.
Όλα αυτά είναι εκφράσεις ενός σεχταρισμού, αναντίστοιχου με τις σημερινές συνθήκες και με τις απαιτήσεις των εργαζομένων, της νεολαίας και ολόκληρης της κοινωνίας.
Η συγκυρία στην οποία ζούμε, δεν είναι κατάλληλη ούτε για ηγεμονισμούς, ούτε για ξεκαθαρίσματα ούτε για ασκήσεις ιδεολογικής καθαρότητας.
Είναι η εποχή να διεκδικήσουμε από τον νεοφιλελευθερισμό την ηγεμονία.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι.
ΟΙ εποχές είναι περίπλοκες και ρευστές. Είναι μεγάλη η επίθεση που έχει δεχτεί η κοινωνία, και ακόμα μεγαλύτερη αυτή που οργανώνεται εναντίον της.
Αλλά είναι και εντελώς αμφίβολη η ισορροπία του νεοφιλελευθέρου στρατοπέδου.
Σε κάθε περίπτωση ο δρόμος που έχουμε να ακολουθήσουμε είναι ένας.
Είναι η συνεχής παρουσία και δράση μας μέσα στους κοινωνικούς αγώνες, και η εδραίωση μιας πλατειάς κοινωνικής συμμαχίας γύρω από την εναλλακτική ενωτική μας πρόταση.
