της Ρίας Καλφακάκου*
Γεννήθηκαν με το χρυσό κουτάλι στο στόμα. Λογικά, θα εντάσσονταν στο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της οικογένειας. Κάποιοι θα είχαν κοινωνικές ευαισθησίες, κάποιοι θα αρκούνταν στην εύκολη φιλανθρωπία και άλλοι θα γίνονταν σκληροί καπιταλιστές ή συνειδητοί μεγαλοαστοί με σαφή επίγνωση των ταξικών τους προνομίων και του ηθικού τιμήματος που έπρεπε να πληρώσουν για να τα διατηρήσουν.
Η δικτατορία έφερε ανισορροπία. Πολύ σκληρή έκφραση της αναλγησίας του μεγάλου κεφαλαίου, και μάλιστα για νέους με ακόμα τρυφερή καρδιά και ρομαντικά όνειρα ισότητας και δικαιοσύνης. Έτσι, παιδιά μεγαλοαστικών οικογενειών μπλέχτηκαν στη δίνη του φοιτητικού κινήματος, κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, έφαγαν ξύλο από τους αφοσιωμένους στον στρατό και όχι στην ιθύνουσα τάξη ασφαλίτες και θεώρησαν πως εντάχθηκαν στην Αριστερά. Εξάλλου όλοι χρειάζονται μια επανάσταση στη ζωή τους. Εκεί γνώρισαν και παιδιά μικροαστών, ακόμη και προλετάριων, και αναπτύχθηκαν ειλικρινείς φιλίες και έρωτες και σχέσεις ζωής, με την αγνότητα της νιότης και του ενθουσιασμού για έναν κοινό σκοπό και τόσο, προφανώς, αδιαφιλονίκητα σωστό: να πέσει η χούντα.
Τα χρόνια πέρασαν και στα χρυσά χρόνια της μεταπολίτευσης, με τη δανεική ευημερία, με μια κατακτημένη, ακριβώς λόγω του Πολυτεχνείου, διευρυμένη δημοκρατία, σε μια ανεκτική κοινωνία, με το κράτος - πρόνοιας αλλά και την επίπλαστη άμβλυνση των ταξικών διαφορών που έφερε το ΠΑΣΟΚ, ήταν τόσο εύκολο να είσαι αριστερός με βίλα, Μερσεντές και διακοπές στη Μύκονο, καλός εργοδότης, φίλος με τους υφισταμένους σου, φεμινιστής, αντιρατσιστής, ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ, λίγο διανοούμενος και λίγο κουλτουριάρης.
Όμως, αυτή η φάση του καπιταλισμού τέλειωσε και μπήκαμε σε έναν άλλο κύκλο της κόλασης, όχι πια με τανκς, αλλά με οικονομική ασφυξία. Και τώρα πια κοντεύαμε τα 60, είχαμε παιδιά, υποχρεώσεις, οικονομικά συμφέροντα, ταξική συνείδηση. Για λίγο υπήρξε σύγχυση, ήταν πολύ βίαιη η αλλαγή, οι αγορές δεν σκέφτονται χήρες και ορφανά, είναι υπερβολικά πρωτόγονες, πολύ Νεάντερταλ, για τα εκλεπτυσμένα γούστα μας. Μια λογική και υπεύθυνη Αριστερά τύπου ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν μια λύση στην αρχή, και η αγκαλιά του φιλελεύθερου αλλά ταξικά συνειδητοποιημένου Μπουτάρη πολύ φιλόξενη και βολική. Όμως τα πράγματα αγρίεψαν. 30% πεινάνε, 30% άνεργοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, απίστευτο. Παίρνει δύο φορές την κυβέρνηση και κερδίζει το δημοψήφισμα με 62%.
Δεν υπάρχουν πια περιθώρια ανεκτικότητας. Οι παλιοί μας φίλοι διαλέγουν ταξικά στρατόπεδο. Είτε γιατί είναι μεγαλοαστοί είτε γιατί είναι οι μπάτλερ της εξουσίας, φανατικότεροι των αφεντικών. Μιλάνε για τη χειρότερη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ. Αυτό είναι το σύνθημα αναγνώρισης μεταξύ τους.
Ας το δω όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορώ. Καλά, δεν είναι πετυχημένη κυβέρνηση, δεν άλλαξε ριζικά την κατάσταση, δεν έκανε αυτά που είπε.
Όμως, ας δούμε μερικά στοιχεία, τεχνοκρατικά θα έλεγα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. δεν αύξησε την ανεργία, ούτε την ύφεση. Αντίθετα, υπήρξε ελαφρά πτώση, το επίπεδο διαβίωσης του 90% δεν χειροτέρεψε και το 30% των καταραμένων ζει χωρίς το άγχος της διακοπής ρεύματος και νερού. Οι ανασφάλιστοι έχουν πρόσβαση σε αυτά τα αποδεκατισμένα και χωρίς γάζες νοσοκομεία - ποιος άραγε τα κατάντησε έτσι, μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ; Κάποιοι, όχι αρκετοί αλλά έστω λίγοι, γιατροί διορίζονται, το ίδιο και εκπαιδευτικοί.
Και το κυριότερο, αυτή η κυβέρνηση έβγαλε πέρα αυτό το τεράστιο ανθρωπιστικό πρόβλημα του προσφυγικού ρεύματος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με παλινωδίες, με λάθη, με καθυστερήσεις, αλλά καταφέρνοντας με τη στάση της να βγάλει από όλους μας τον καλό μας εαυτό. Έτσι, ένα εκατομμύριο πρόσφυγες πέρασαν από τη χώρα, χωρίς έντονα ρατσιστικά φαινόμενα, χωρίς αστυνομική βία, χωρίς εγκληματικότητα. Και μη μου πείτε για μεμονωμένα περιστατικά.
Αν υπήρχε η προηγούμενη κυβέρνηση, φοβάμαι πως μπορεί να είχαμε μετατραπεί σε Άγρια Δύση, με συμμορίες ακροδεξιών να αλωνίζουν στο πλαίσιο της καλής σχέσης με μια "σοβαρή" Χρυσή Αυγή, και η αστυνομία να εντέλλεται να χτυπήσει και τις πιο συγγνωστές παραβατικές συμπεριφορές απελπισμένων ανθρώπων. Αλλά, όπως λέει με ειλικρίνεια ένας παλιός φίλος, μεγαλογιατρός, δεν φταίτε κυρίως εσείς, αλλά αν κάποιους πρέπει να κρεμάσουμε, προτιμούμε από την Αριστερά. Και έτσι, επιτέλους, κατάλαβα τις αναφορές άλλου πρώην φίλου μου, πρώην -κατά δήλωσή του- αριστερού, αλλά νυν και αεί μεγαλοαστού, για το Γουδή.
Κάποτε διαλέξαμε στα νιάτα μας την υπεράσπιση των φτωχών και αδυνάτων. Με όλα τα λάθη και τους συμβιβασμούς, τις οπισθοχωρήσεις και τις τεράστιες δυσκολίες, δεν θα προσχωρήσουμε στο στρατόπεδο Μητσοτάκη. Όση θλίψη και αν δημιουργεί η απομάκρυνση από αγαπημένους φίλους 40 χρόνων.
Αφιερωμένο στους παλιούς μου φίλους, πολλοί από αυτούς ήταν και συγκρατούμενοί μου στα υπόγεια της Ασφάλειας μετά το Πολυτεχνείο το 1973.
* Η Ρία Καλφακάκου είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
