ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΡΙΖΑ Α. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 2 ΜΑΗ ΣΤΙΣ 7:30ΜΜ, ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

Η Τοπική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ  Αγίας Παρασκευής

σας καλεί την Τετάρτη 2 Μαΐου στις 7.30 μ.μ.

στην προεκλογική συγκέντρωση του συνδυασμού

ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

στην Κεντρική Πλατεία της Αγίας Παρασκευής

Θα μιλήσουν οι:

Σοφία Σακοράφα

Ρένα Δούρου

Πάνος Λάμπρου

Υποψήφιοι Βουλευτές στη Β’ ΑΘΗΝΩΝ

ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ - ΒΑΛΤΩΝΕΙ Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

VPRCΑΑΑΑnanγή

19:04, 18 Απρ 2012 | tvxsteamtvxs.gr/node/91544

 

 

 

«Άπιαστο όνειρο» συνεχίζει να είναι η αυτοδυναμία για τον δικομματισμό σύμφωνα με νέα δημοσκόπηση της VPRC για τα «Επίκαιρα». Τα ποσοστά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ παρουσιάζουν στασιμότητα, με 22% και 14,5% αντίστοιχα. Αύξηση για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πλέον καταγράφεται ως τρίτη δύναμη.

Άνοδος και για την Χρυσή Αυγή, με αυξητικές μάλιστα τάσεις, ενώ τοΛΑΟΣ συνεχίζει να κινείται λίγο πάνω απο 3%. Σταθερά σε υψηλά ποσοστά το κόμμα του Πάνου Καμμένου "Ανεξάρτητοι Έλληνες". Εκτός Βουλής παραμένουν Οικολόγοι Πράσινοι και Δημοκρατική Συμμαχία.

Αναλυτικά, η ΝΔ συγκεντρώνει το 22%, το ΠΑΣΟΚ το 14,5, ΣΥΡΙΖΑ 13%, ΚΚΕ11,5%, Δημοκρατική Αριστερά 10%, Ανεξάρτητοι Έλληνες 9%, Χρυσή Αυγή 5% και ΛΑΟΣ 3,5%.

Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της VPRC οι Οικολόγοι Πράσινοι βρίσκονται στο 2,5%, η Δημοκρατική Συμμαχία στο 1,5%, το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών στο 1,5%, η Δράση  στο 1,5% και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο 1%. Η «Αποχή», τα «Λευκά» και τα «Άκυρα» ανέρχονται στο 24,1%. Σημειώνεται πως το 74% των ερωτηθέντων δηλώνει πως θα πάει να ψηφίσει, με την αποχή να έχει πτωτικές τάσεις. 

Στο «Άλλο Κόμμα» εντάσσονται η Ένωση Κεντρώων, Σπίθα, Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, Κίνημα Εθνικής Αντίστασης, Δημιουργία Ξανά ή κάποιο άλλο μικρότερο κόμμα.

Ελαφρώς αυξημένα εμφανίζονται τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τον Μάρτιο, ενώ μικρή πτώση (0,5%) καταγράφει η ΝΔ. Αύξηση 1% εμφανίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, ενώ αντίθετα το ποσοστό του ΚΚΕ μειώθηκε κατά μία μονάδα. Μικρή αύξηση (0,5%) και για το ΛΑΟΣ, ενώ αυξητική τάση έχουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Μείωση κατά 1,5% γθα τη Δημοκρατική Αριστερά. (Για να δείτε όλοκληρες τις εικόνες πατήστε πάνω τους)

ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΛΑΟΣ

ΔΗΜΑΡ-ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ- ΔΗΣΥ

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ-ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σχετικά με τη δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών τις περισσότερες θετικές γνώμες συγκεντρώνουν ο Γιάννης Δημαράς και ο Φώτης Κουβέλης. 

Σχετικά με το έργο της κυβέρνησης Παπαδήμου, το 91% δηλώνει δυσαρεστημένο, ενώ το 81% εκτιμά πως τα πράγματα πηγαίνουν σε λάθος κατεύθυνση.   

Η δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε πανελλαδικά με τηλεφωνικές συνεντεύξεις από τις 10 έως τις 12 Απριλίου, σε δείγμα 1.000 ατόμων. 

Κάτω από το 30% ο δικομματισμός σύμφωνα με δημοσκόπηση της Pulse

Ποσοστό μικρότερο από 30% συγκεντρώνουν μαζί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σύμφωνα με δημοσκόπηση της Pulse RC για «Το Ποντίκι», ενώ βάση της πρόθεσης ψήφου η επόμενη Βουλή θα είναι δεκακομματική.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 1.209 ατόμων πανελλαδικά. Η ΝΔ συγκεντρώνει ποσοστό 17,5% και ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με 12%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 9%, το ΚΚΕ με 8,5%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 8%, η Δημοκρατική Αριστερά με 7%, η Χρυσή Αυγή με 4,5%, οι Οικολόγοι Πράσινοι με 3%, ο ΛΑΟΣ με 2,5% και η Δημοκρατική Συμμαχία με επίσης 2,5%. Ποσοστό 11% συγκεντρώνουν οι απαντήσεις των ερωτηθέντων, που ψηφίζουν Λευκό ή Αποχή, ενώ οι αναποφάσιστοι φτάνουν το 8,5%.

Όπως σημειώνεται, η συσπείρωση των δύο κομμάτων είναι εξαιρετικά χαμηλή, ενώ «μάχη» για την τρίτη θέση δίνουν τρία κόμματα. 

Σχετικά Άρθρα: 

Να σωθούμε ή να σώσουμε τον κόσμο; Κυρίτσης Γ. (αναδημοσίευση από ΑΥΓΗ)

Στις επερχόμενες εκλογές για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες ο αστισμός στην Ελλάδα κινδυνεύει με εκλογική πανωλεθρία και εμπέδωση της πολιτικής του χρεωκοπίας και της διάλυσης του μπλοκ των κοινωνικών δυνάμεων που τον στήριξαν. Ακόμα περισσότερο, στις εκλογές του Μαΐου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του κόσμου της δουλειάς, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αν δηλαδή θα θυσιαστεί για το κεφάλαιο ή αν θα ανακτήσει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή του για να αγωνιστεί. Η Αριστερά στην Ελλάδα, το ΚΚΕ, που αποτελεί την ιστορική μας μήτρα, αναμετρήθηκε με την αστική τάξη, ηρωικά, με άνισους όρους, και ηττήθηκε στρατιωτικά και πολιτικά. Γενιές ολόκληρες Ελλήνων αριστερών κουβαλάμε μέσα μας την ήττα και τη διασκεδάζουμε ανάγοντας σε αυταξία την εγκαρτέρηση με την οποία τη βιώσαμε. Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά. Δεν γίνεται οι σημερινοι άκαπνοι να κρυβόμαστε πίσω απί τις δάφνες των καπεταναίων. Πολλώ δε μάλλον όταν ο φόβος των αστών και των συμμάχων τους απέναντι στην Αριστερά παρέμεινε και παραμένει ισχυρός. Ωστόσο οι ήττες βαραίνουν.

Όταν έχεις εσωτερικεύσει την ήττα μέχρι μυελού οστέων, τότε μπορείς να το διαχειριστείς με δύο τρόπους, που σου εξασφαλίζουν την αίσθηση ότι δεν θα ξαναμπείς σε τέτοια διακινδύνευση. Ο ένας τρόπος είναι του ΚΚΕ, ο άλλος τρόπος είναι της ΔΗΜ.ΑΡ. Η αντίληψη του ΚΚΕ είναι ότι, για να μην ξαναβρεθούμε στα αποσπάσματα, στα ξερονήσια ή στις Τασκένδες, πρέπει πρώτον να κάνουμε αλυσίδες και δεύτερον να στείλουμε στους αστούς το μήνυμα οτι θα περιμένουμε συντεταγμένοι, ζυγισμένοι, στοιχισμένοι τη σειρά μας, οψέποτε κι αν έρθει. Ντετερμινιστικά θα έρθει, ουδεμία αμφιβολία. Και όταν έρθει ο νυμφίος, “μακάριος ο δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα”. Έτσι, όπως ο χριστιανός πραγματώνεται μέσα στην εκκλησία του Χριστού όπου βρίσκει την εγγύηση της μετά θάνατον καβάντζας και την ψυχική ηρεμία να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες του κόσμου, έτσι και ο κομμουνιστής κατά το ΚΚΕ πραγματώνεται μόνον μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο, αν μη τι άλλο, του εγγυάται ότι δεν θα τρώει ξύλο και χημικά και θα έχει θεσμική νομιμοποίηση στο κοινοβούλιο.

Η ΔΗΜ.ΑΡ., από την άλλη, προέρχεται από μια αντίληψη η οποία θεωρεί δεδομένη την κυριαρχία του αστικού μπλοκ για λόγους που υπερβαίνουν τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και ως εκ τούτου θεωρεί μονόδρομο για τη φυσική επιβίωση της Αριστεράς το λεγόμενο μπόλιασμα. Αυτή ήταν μέσες-άκρες η φιλοσοφία του Λ. Κύρκου. Να έχουμε απο κοντά το Κέντρο, να εγγυόμαστε ότι μας χρειάζεται για να κυβερνήσει και το Κέντρο να μας αντιπαρέχει τα μίνιμα: Την ένταξη στο συνταγματικό τόξο και το δικαίωμα συμμετοχής ως ετερόρρυθμου εταίρου στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η ΔΗΜ.ΑΡ. βέβαια μεταφέρει ανιστορικά το σχήμα αυτό σε μια συγκυρία στην οποία η διχοτομική γραμμη δεν βρίσκεται πλέον μεταξύ της Δεξιάς και των “δημοκρατικών δυνάμεων”. Η γραμμή έχει μετακινηθεί αριστερά, στη βάση των κυρίαρχων επιλογών του ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια και, πλέον, μεταφέρεται και επισήμως με την ταύτιση των δύο αστικών κομμάτων στο πολιτικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, ως μπόλι τη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν την θέλουν. Ως τσόντα, ίσως...

Μένει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ως το κομμάτι της Αριστεράς που δεν κλαίει για τις ήττες ούτε τις εξιδανικεύει. Που δεν θέλει να κλειστεί στο κάστρο για να σώσει τις σημαίες ούτε να διαχυθεί και να περνάει απαρατήρητος στο πλήθος. Που δεν περιμένει τα μεγάλα σχέδια ούτε βολεύεται με τα συμβολικά. Ούτε περιμένει τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταλάβει τα χειμερινα ανάκτορα ούτε μαζεύει τσίχλες απο τα πεζοδρόμια σαν τους ατενίστας ή βάζει ρεσό στα αποκαΐδια σαν τη ΔΗΜ.ΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί να παίρνει τα ρίσκα και να δίνει τις μάχες του σήμερα. Να χτυπάει εκεί που πονάει ο αντίπαλος και να κερδίζει έδαφος, να αλλάζει τα κόζια. Να πείθει τον κόσμο ότι δεν είναι μόνον σωστό να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά και εφικτό και αναγκαίο τώρα, όχι εάν και όταν. Την περίοδο των μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων γράφτηκε στα Προπύλαια και αναπαράχθηκε έκτοτε από πολλούς το σύνθημα “Βάρκιζα τέλος”. Πολλούς από μας τους έχει στοιχειώσει η εικόνα με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να κλαίνε παραδίδοντας τα όπλα. Ας μην κάνουμε το τεράστιο δώρο στους αστούς να φαντασιωνόμαστε ότι θα τους νικήσουμε με τα όπλα στον Γράμμο και στο Βίτσι. Έχουμε πόλεμο, αλλά δεν θέλουμε εκδίκηση για την πάρτη μας, θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη, δεν θέλουμε να δικαιωθούμε εμείς, θέλουμε να νικήσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, αυτοί που δουλεύουν κι όχι αυτοί που λυμαίνονται τον μόχθο τους. Δεν θέλουμε να χάσουν οι εχθροί μας, αλλά να νικήσουμε εμείς. Δεν θα πάρουμε τα βουνά. Θα μείνουμε εκεί που είμαστε, δηλαδή παντού, και θα τους κάνουμε να ανησυχούν από πού θα τους έρθει.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ (αναδημοσίευση από Ecoleft)

Ρένα Δούρου:¨Οι γυναίκες είναι τα πρώτα και ολοκληρωτικά θύματα των μνημονιακών πολιτικών¨

Posted: Μαρτίου 5, 2012 by gpierros in ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΕΡΓΑΣΙΑ, ΕΥΡΩΠΗ,ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ Ecoleft
Ετικέτες:Γιώργος Πιέρρος, Ρένα Δούρου, ΣΥΡΙΖΑ, γυναίκα, εργασία, ευρωπαική οικονομική κρίση

3

 Την συνέντευξη πήρε ο Γιώργος Πιέρρος

Γυναίκα, εργαζόμενη, συγγραφέας, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού και υπεύθυνη ευρωπαϊκής πολιτικής, η Ρένα Δούρου ανταποκρίθηκε στο οικείο κάλεσμα του ecoleft. Σε μια συνέντευξη που στο επίκεντρο της έχει τη γυναίκα και τη θέση της στην κοινωνία, την εργασία και την πολιτική. Ενώ παράλληλα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι πολιτικές εξελίξεις…

Σκληρή λιτότητα, ύφεση, ανεργία, δεύτερο μνημόνιο∙ η συνταγή διεξόδου από την κρίση οδηγεί σε βέβαιο αδιέξοδο. Πρόκειται για λάθος ή για μεθοδευμένη πολιτική;

Δεν πρόκειται ούτε για λάθος, ούτε για αμέλεια αλλά για μεθοδευμένη πολιτική επιλογή, η οποία, δυστυχώς για εμάς τους πολίτες, υπακούει σε μια ιδεοληψία, στην προσκόλληση στη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία πρέπει πάση θυσία να μειωθεί το κόστος εργασίας, η αγορά εργασίας πρέπει να υπερ-ελαστικοποιηθεί προκειμένου να υπάρξει δήθεν ανάπτυξη, επενδύσεις κλπ. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με το ξεθεμελίωμα όλων των κοινωνικών κατακτήσεων, των εργασιακών σχέσεων, κάθε διασφάλισης του εργαζόμενου απέναντι στην εργοδοσία και το κεφάλαιο. Πρόκειται για μια σαφή πολιτική επιλογή που δίνει στο κεφάλαιο όλα τα δικαιώματα, αφήνοντας την εργασία στο έλεός του. Δεν είναι λοιπόν λάθος αλλά συνειδητή επιλογή προς όφελος του κεφαλαίου, των αγορών, των κερδοσκόπων. Σε βάρος της εργασίας, της κοινωνίας, των πολιτών.

Ο κος Γιούνκερ έκανε σαφές πως οποιαδήποτε αμφισβήτηση του μνημονίου και των εκπροσώπων τής πολιτικής του από τον ελληνικό λαό θα αποτελέσει πιθανή αιτία παύσης της χρηματοδότησης. Και η δημοκρατία παράπλευρη απώλεια;

Σαφέστατα ναι. Σοβαρή και θεμελιώδης απώλεια. Πλέον η κρίση χρέους, η κρίση των τραπεζών, έχει μετατραπεί σε κρίση δημοκρατίας. Είναι φανερό ότι στη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα στην Ευρώπη πρέπει να παλεύουμε ξανά για πράγματα που τα θεωρούσαμε τελεσίδικα λυμένα, όπως αυτό της ανόθευτης διεξαγωγής των εκλογών. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα Ιταλία και Ελλάδα κυβερνώνται από μη εκλεγμένες κυβερνήσεις. Ούτε είναι τυχαίο ότι στις εκλογές που έγιναν στην Πορτογαλία και την Ισπανία, τα κόμματα εξουσίας είχαν συμφωνήσει ότι θα ακολουθήσουν την πολιτική λιτότητας! Το ίδιο γίνεται τώρα και στη χώρα μας ενόψει των εκλογών – όποτε μας επιτρέψουν οι δανειστές μας να τις κάνουμε. Και βλέπουμε ότι αυτή η «ευθυγράμμιση» των κυβερνητικών κομμάτων με τις μνημονιακές πολιτικές γίνεται επιτυχημένα. Ο κ. Σαμαράς, μετά από τη στροφή 180 μοιρών τον Νοέμβριο και την εγκατάλειψη τής, όψιμης, όπως αποδείχθηκε, αντιμνημονιακής ρητορείας, στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου, ψηφίζει τους εφαρμοστικούς νόμους που ξεθεμελιώνουν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και συρρικνώνουν μισθούς και συντάξεις σε βαθμό εξαθλίωσης, και… επιτίθεται στην Αριστερά, η οποία, κατά τη γνώμη του, ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας! Παράλληλα, βρίσκει το χρόνο, στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος, τη 1^η Μαρτίου, στις Βρυξέλλες, να δικαιολογηθεί στην κ. Μέρκελ, ότι οι εκλογές χρειάζονται για την… εκτόνωση του λαού. Είναι φανερό ότι ο κ. Σαμαράς έχει μπει για τα καλά στην τροχιά της μνημονιακής εξουσίας, υιοθετώντας τα περί δήθεν μνημονιακού μονοδρόμου, καταγγέλλοντας για όλα τα στραβά κι ανάποδα την Αριστερά, ετοιμαζόμενος για τον «μεγάλο συνασπισμό εξουσίας», προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχιση των σημερινών πολιτικών. Σε βάρος της κοινωνίας και της δημοκρατίας!

Δεν σχηματίζεις γνώμη εξ αποστάσεως, είσαι εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα, ποια είναι η πραγματική εικόνα της αγοράς και της εργασίας σήμερα;

Η κατάσταση είναι δραματική – και μακάρι να επρόκειτο για δημοσιογραφικό κλισέ. Είναι όμως η πραγματικότητα, με επιχειρήσεις να κλείνουν καθημερινά σε όλους τους τομείς, χιλιάδες εργαζόμενους να βρίσκονται από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς δουλειά, σε πάρα πολλές περιπτώσεις χωρίς αποζημίωση, και – το κυριότερο από όλα – χωρίς προοπτική… Κι αυτό είναι το χειρότερο, καθώς βιώνουμε για πέμπτη συνεχή χρονιά βαθιά ύφεση. Όσο ακούω τις δηλώσεις ικανοποίησης των κ.κ. Παπαδήμου και Βενιζέλου, για τα αποτελέσματα του Γιούρογκρουπ και τα δήθεν χρήματα που θα πάρουμε και που στην πραγματικότητα θα πάνε στην αποπληρωμή των χρεών και σε τοκοχρεολύσια και όχι στην πραγματική οικονομία, θλίβομαι και περισσότερο εξοργίζομαι. Γιατί πρόκειται για συνειδητά ψέματα, στο πλαίσιο σταθερών ιδεολογικών επιλογών που σχετίζονται με την «κινεζοποίηση» των μισθών, την «ευελιξία» της αγοράς εργασίας, την εκμηδένιση του ρόλου των συνδικάτων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, της διαιτησίας. Πρόκειται δηλαδή για την πλήρη αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, το ξεθεμελίωμα των κοινωνικών δικαιωμάτων, των κεκτημένων μέσα από συνδικαλιστικούς αγώνες και θυσίες. Εδώ και λίγες ημέρες ό,τι ξέραμε στα εργασιακά, αποτελεί παρελθόν: οι prior actions, για την επίτευξη των οποίων επαινέθηκε ο κ. Βενιζέλος από τους ομολόγους τού στο Γιούρογκρουπ στις αρχές Μαρτίου, έβαλαν την ταφόπλακα στο παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων εργαζομένων, εκατομμυρίων νέων. Και αυτό το βιώνω καθημερινά στη δουλειά μου, στους γύρω μου. Δεν πρόκειται για ακαδημαϊκή παρατήρηση αλλά για διαπίστωση. Και τα πράγματα θα επιδεινωθούν.

Παράλληλα με την εργασία σου είσαι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού και υπεύθυνη ευρωπαϊκής πολιτικής. Πώς αντεπεξέρχεται στα σκληρά πεδία της εργασίας και της πολιτικής η γυναίκα μέσα στην κρίση;

Σήμερα υπάρχουν εργαζόμενες μητέρες που αντιμετωπίζουν καθημερινά το φάσμα της απόλυσης, ενώ ζουν μόνες τους ή με συζύγους ή συντρόφους που κι αυτοί ή είναι άνεργοι ή αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους. Ο αγώνας τους για την επιβίωση είναι καθημερινός και σκληρός και επηρεάζεται άμεσα από όλες τις θεωρούμενες «παράπλευρες» επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών. Π.χ. παιδικοί σταθμοί που κλείνουν, σχολεία χωρίς βιβλία, κατάρρευση κάθε είδους κοινωνικής συνδρομής – είναι ενδεικτικό πλέον ότι πολλές γυναίκες το σκέφτονται πάρα πολύ πριν κάνουν παιδιά, όχι για ιδεολογικούς λόγους, όπως παλιότερα, αλλά για οικονομικούς! Σε σχέση με τις κατηγορίες αυτές, η δική μου θέση δεν είναι τόσο δύσκολη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υφίσταμαι κι εγώ την κρίση στη δουλειά μου – μόλις έκλεισε ο εκδοτικός οίκος στον οποίο εργαζόμουν και θα πρέπει να ξαναπεράσω από το ταμείο ανεργίας. Πάντως ο συνδυασμός της δουλειάς με την πολιτική δραστηριότητα, πέρα από τις απαιτήσεις που δημιουργεί σε ό,τι αφορά στην κατανομή του χρόνου, λειτουργεί θετικά αναφορικά με την κατανόηση των πραγματικών ζητημάτων της κοινωνίας, των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, μακριά από αφηρημένες προσεγγίσεις στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου. Όταν βιώνεις μια πραγματικότητα, μπορείς καλύτερα να την αναλύσεις και να προτείνεις λύσεις.

Θεωρητικά η ισότητα των δύο φύλων είναι δεδομένη, ωστόσο στις ορδές εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων οι γυναίκες πρωτοστατούν. Μήπως δεν είναι και τόσο δεδομένη τελικά;

Καθόλου δεδομένη. Και τούτο γιατί η σημερινή κρίση, η βαθιά ύφεση, πλήττουν διπλά τις γυναίκες: και στην οικογένεια και στην αγορά εργασίας. Οι γυναίκες σήμερα είναι υποχρεωμένες να διαχειριστούν τον προϋπολογισμό της οικογένειάς τους, με την ακρίβεια βασικών προϊόντων να καλπάζει, αλλά και να λειτουργήσουν σε μια αγορά εργασίας όπου οι μισθοί συρρικνώνονται ραγδαία. Είναι εκείνες που δέχονται ολομέτωπη επίθεση από την κρίση, που την βιώνουν καθημερινά, που καλούνται να τα βγάλουν πέρα με 300 ευρώ το μήνα, χωρίς πλέον καμία κοινωνική στήριξη. Οι γυναίκες είναι τα πρώτα και ολοκληρωτικά θύματα των μνημονιακών πολιτικών και των παράπλευρων συνεπειών, όπως π.χ. όταν πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας από την πλευρά των συντρόφων τους, που με τη σειρά τους συνθλίβονται από την κρίση… Σε πολλές περιπτώσεις οι γυναίκες είναι τα θύματα που δεν έχουν φωνή. Για αυτό και ο ρόλος των κοινωνικών οργανώσεων, των φεμινιστικών ομάδων, των αριστερών κομμάτων, μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικός: για να αποκτήσουν αυτές οι γυναίκες φωνή και αξιοπρέπεια. Ειδικά σήμερα, στους σκληρούς μνημονιακούς καιρούς που όλα γίνονται σκληρότερα.

Ρόζα Λούξεμπουργκ, Σιμόν Ντε Μποβουάρ… Τι έχουν να πουν στις γυναίκες του σήμερα;

Αγώνας, αξιοπρέπεια, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Διεκδικήσεις του 20^ού αιώνα, που ωστόσο σήμερα, λόγω των σαρωτικών πολιτικών λιτότητας και της υποχώρησης της δημοκρατίας, αποκτούν νέα, επείγουσα επικαιρότητα. Οι δύο γυναίκες, στις οποίες θα μπορούσα να προσθέσω και τη Σιμόν Βέιγ, ένα σύμβολο του αγώνα να μπορούν οι γυναίκες να έχουν τον έλεγχο του σώματός τους, με τον θαρραλέο αγώνα της για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στη Γαλλία το 1975, έχουν σήμερα πολλά να μας διδάξουν, με τη ζωή τους, τους αγώνες, τα πιστεύω τους, το γεγονός ότι, παρά τις εχθρικές συνθήκες που αντιμετώπισαν –η Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκε από το γερμανικό καθεστώς– δεν έκαναν καμία υποχώρηση στις πεποιθήσεις τους. Μάλιστα, δεν θεωρώ ότι πρόκειται αποκλειστικά για «γυναικεία» παραδείγματα αλλά για πανανθρώπινα. «Η ελευθερία είναι ελευθερία γι’ αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά», είχε πει η Λούξεμπουργκ, και σήμερα στην Ελλάδα της οπισθοδρόμησης της δημοκρατίας η φράση της αποκτά δραματική επικαιρότητα.

Η κοινωνία στρέφεται αγωνιωδώς στην αριστερά, αναζητώντας απαντήσεις για το σήμερα και το αύριο, μπορεί να απαντήσει και στις δύο περιπτώσεις και να υποδείξει έξοδο κινδύνου από την κρίση;

Η Αριστερά οφείλει στους πολίτες να το πράξει, και το πράττει, ενίοτε εις ώτα μη ακουόντων! Σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία όσο τούτη που ζει η χώρα μας, η Αριστερά και είναι σε θέση και μπορεί να αποτελέσει τη ρεαλιστική λύση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εδώ και 24 μήνες πρωτοφανούς κρίσης, ΣΥΡΙΖΑ και Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς έχουμε καταθέσει σειρά συγκεκριμένων προτάσεων για μια διέξοδο προς όφελος των πολιτών και της κοινωνίας. Προτάσεις που δείχνουν ότι και υπήρχε άλλος δρόμος και ότι αυτός είναι εφικτός.

Το πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται συνεχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ενισχυμένος σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Ποιος είναι ο κύριος λόγος;

Οι κύριοι λόγοι είναι η αγανάκτηση αλλά και η απόγνωση του κόσμου, από τις ζωές τους που ισοπεδώνονται, από το μέλλον των μελλοντικών γενεών που υπονομεύεται για δεκαετίες. Όλο και περισσότεροι πολίτες στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας, πέρα από ελπίδα, και ρεαλιστική, εναλλακτική πρόταση. Γι’ αυτό και όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε συνείδηση των βαριών μας ευθυνών στην εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, η οποία δεν δοκιμάζει μόνο τους πολίτες αλλά και τους πολιτικούς σχηματισμούς και κυρίως τις ηγεσίες της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην συγκρότηση ενός ευρύτατου αντιμνημονιακού μετώπου κάνοντας έκκληση ενότητας παρά την άρνηση τόσο του ΚΚΕ αλλά και της ΔΗΜΑΡ. Τι σηματοδοτεί αυτή η προσπάθεια;

Συστηματικά, εδώ και πολλούς μήνες ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνει έκκληση συγκρότησης αντιμνημονιακού μετώπου στο ΚΚΕ, τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και στους Οικολόγους και το σοσιαλιστικό χώρο, προκειμένου οι δράσεις κατά της πολιτικής λιτότητας να αποκτήσουν ισχυρότερο υπόβαθρο. Θεωρούμε ότι η ενότητα είναι μονόδρομος και νομίζω ότι αυτό το καταλαβαίνει η βάση, τα μέλη των δύο κομμάτων της αριστεράς, σε αντίθεση με τις ηγεσίες τους, που, πρέπει να πω, ότι βρίσκονται πίσω σε σχέση με τις απαιτήσεις των καιρών. Η συγκυρία απαιτεί την ενότητα στο όνομα της κοινωνίας, αφήνοντας στην άκρη μικρομματικούς υπολογισμούς για έδρες, κ.ά. Οι πολίτες θα μας κρίνουν για τα «ναι» και τα «όχι» μας.

Σε πρόσφατο άρθρο σου αναφέρθηκες στο τελευταίο βιβλίο του Γιούργκεν Χάμπερμας, από όπου εκπέμπει sos για έναν ευρωπαϊκό χώρο περισσότερο πολιτικό και ανθρωπιστικό. Μπορεί το όραμα να μετουσιωθεί σε πραγματικότητα;

Χρέος των διανοουμένων είναι, στις κρίσιμες ώρες, όταν τα διακυβεύματα υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα, να βγαίνουν μπροστά, να τοποθετούνται, να δείχνουν το δρόμο, να προκαλούν αντιδράσεις, μη διστάζοντας να έλθουν σε σύγκρουση για όσα πιστεύουν. Αυτό ακριβώς κάνει με παρεμβάσεις του στον Τύπο, με ομιλίες του και τελευταίως με το βιβλίο του «Για ένα σύνταγμα της Ευρώπης», ο μεγάλος γερμανός διανοητής. Και πράγματι, μια ανθρωπιστική, πολιτική Ευρώπη, των κοινωνικών δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης, της απασχόλησης και της ανάπτυξης, στον αντίποδα ακριβώς της τιμωρητικής Ευρώπης της λιτότητας και της δημοκρατικής οπισθοδρόμησης της γερμανικής και γαλλικής Δεξιάς, είναι ο στόχος μας. Είναι ο στόχος όλων των πολιτών που αντιλαμβάνονται ότι το ζήτημα της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι κεφαλαιώδες για την ίδια την ύπαρξη της ευρωπαϊκής ιδέας. Παραφράζοντας έναν άλλο μεγάλο διανοούμενο, τον Αντρέ Μαλρώ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στον 21^ο αιώνα, η Ευρώπη ή θα είναι δημοκρατική ή δεν θα υπάρχει!

Το ecoleft ευχαριστεί την Ρένα και την αποχαιρετά προσωρινά με ένα απόσπασμα του Νίκου Καζαντζάκη για την Ρόζα Λούξεμπουργκ: Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα ποτέ δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».

ΤΡΙΤΗ 3 ΑΠΡΙΛΗ, 7:30 ΜΜ ,ΣΤΟ ΑΙΓΑΛΕΩ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://smyrnaios.net/archives/801

Η κατασκευή της συναίνεσης στην Ελλάδα του Μνημονίου

06/03/2012

By Νiκος

Το 1922 ο Walter Lippmann επινόησε την «κατασκευή της συναίνεσης». Η έννοια αυτή περικλείει όλο τον διανοητικό, τεχνολογικό και οικονομικό εξοπλισμό που συμμετέχει στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Τα ΜΜΕ, η διαφήμιση, το μάρκετινγκ, οι ειδικοί με δημόσιο βήμα, οι πολιτικοί αποτελούν κομμάτια αυτής της μηχανής.
Η κατασκευή της συναίνεσης, σύμφωνα με τον Lippmann, είναι απαραίτητη για τη διακυβέρνηση των σύγχρονών κοινωνιών γιατί, σε αντίθεση με την άμεση δημοκρατία, η αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία προϋποθέτει διαμεσολάβηση μεταξύ του λαού και των κυβερνώντων.
Εξήντα έξι χρόνια αργότερα ο Edward S. Herman και ο Noam Chomsky οικειοποιήθηκαν την έννοια στο βιβλίο τουςManufacturing Consent.
Κάνοντας μια ανάλυση της μαζικής επικοινωνίας υπό το πρίσμα της πολιτικής οικονομίας, έφτασαν στο συμπέρασμα ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ τείνουν να διαμορφώνουν την συναίνεση προς την κατεύθυνση που ευνοεί το ίδιο το οικονομικό και πολιτικό τους όφελος και όχι αυτό της κοινωνίας.
Η τηλεόραση ως μηχανή κατασκευής συναίνεσης
Η ελληνική τηλεόραση αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση μιας τέτοιας διαστροφής της δημόσιας σφαίρας.
Όπως είναι πλέον γνωστό και διαπιστωμένο επιστημονικά (βλέπε βιβλιογραφία στο τέλος του κειμένου), η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση αποτέλεσε τα τελευταία είκοσι χρόνια όχημα ενδυνάμωσης και περίπλεξης των δεσμών αλληλεξάρτησης μεταξύ της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ του τόπου.
Η χρήση της τηλεόρασης ως μέσο πίεσης προς το πολιτικό προσωπικό επέτρεψε στους ιδιοκτήτες της να συγκεντρώσουν πλούτο και επιρροή.
Ως αντάλλαγμα για την προβολή και την ευνοϊκή μεταχείριση που εξασφάλισαν, οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας εκχώρησαν στους ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών προνόμια, δημόσια έργα, προμήθειες, “ειδικές” ρυθμίσεις κλπ.
Παράλληλα, η τηλεόραση κατά πρώτο λόγο, αλλά και ο τύπος και δη ο περιοδικός (βλέπε περίπτωση Κωστόπουλου), κατασκεύασαν συναίνεση γύρω από το μύθο της “ισχυρής Ελλάδας” της υπερκατανάλωσης.
Αυτός ο μύθος από τη μία εξυπηρετούσε τους κύριους χρηματοδότες των ΜΜΕ – δηλαδή τους διαφημιστές και τους διαφημιζόμενους – εξάπτοντας την καταναλωτική μανία των Ελλήνων και από την άλλη ενδυνάμωνε την πολιτική καθεστηκυία τάξη.
Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα για τα κυρίαρχα ΜΜΕ
Σήμερα, μετά τον κατακλυσμό της κρίσης, οι εκπρόσωποι των κυρίαρχων ΜΜΕ τάσσονται αναφανδόν υπέρ των μέτρων της Τρόικας και την κυβέρνησης. Στην προσπάθεια τους να διασωθούν, υιοθετούν τη ρήση “νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα”.
Η κατασκευασμένη συναίνεση δεν περιέχει πια “ισχυρή Ελλάδα” αλλά έναν εκβιασμό που συνοψίζεται στο εξής δίλημμα: η ελληνική κοινωνία πρέπει να δώσει τη συγκατάθεση του σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών, αλλιώς θα υποστεί το σοκ της χρεοκοπίας και της γενικευμένης εξαθλίωσης.
Οι μέθοδοι της προπαγάνδας είναι γνωστές και έχουν χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν.
Κάθε βράδυ εδώ και δυο χρόνια οι τηλεθεατές βομβαρδίζονται με έναν ορυμαγδό πληροφοριών υπό μορφή ακαταλαβίστικης νόβλανγκ(CDS, Euribor, ομόλογα, κούρεμα, spreads, Fitch, Moody’s, hedge funds, PSI, FSI κλπ.).
Οι αντιφατικές δηλώσεις από απόκρυφους οικονομικούς αναλυτές, υπαλλήλους των Βρυξελλών και λοιπούς Ευρωπαίους πολιτικάντηδες διαδέχονται η μία την άλλη.
Το μέλλον της χώρας κρέμεται κάθε τόσο από τα χείλη του Σόιμπλε, του Μπαρόζο, της Λαγκάρντ και του κάθε τυχάραπαστου Τροϊκανού.
Αυτός ο πληθωρισμός της πληροφόρησης παρουσιάζεται χωρίς σύνδεση, εξήγηση ή εμβάθυνση με σκοπό να προκαλέσει σύγχυση, ψυχολογική πίεση και τελικά παραίτηση από κάθε προσπάθεια του κοινού να κατανοήσει το τι ακριβώς συμβαίνει.
Η στρατηγική του φόβου
Παράλληλα, σαν σενάριο χολυγουντιανής ταινίας δράσης, οι εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό. Η αγωνία κορυφώνεται πριν από τα Eurogroup της “τελευταίας ευκαιρίας”.
Μετά από κάθε έγκριση νέου “σχεδίου διάσωσης” επέρχεται προσωρινή ανακούφιση, που όμως συνοδεύεται πάντα από επίπονα μέτρα κι άλλα Eurogroup και άλλα σχέδια διάσωσης…Κι έτσι η πολυπόθητη κάθαρση για τον κεντρικό ήρωα, δηλαδή τον Έλληνα πολίτη, παραμένει μετέωρη.
Η αποτελεσματικότητα της στρατηγικής του φόβου φαίνεται από την αύξηση της τηλεθέασης των ενημερωτικών εκπομπών και των δελτίων ειδήσεων.
Έχοντας απορριφθεί από μεγάλο κομμάτι της νεολαίας και των πολιτών με υψηλή μόρφωση, τα προγράμματα αυτά έχουν τεράστια διείσδυση στα κοινωνικά στρώματα με το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και στους ηλικιωμένους.
Με άλλα λόγια, ο πληθυσμός που εξαρτάται περισσότερο από την τηλεόραση για την ενημέρωση του είναι και ο περισσότερο ευάλωτος στην χειραγώγηση του μέσου.
Η κάλυψη του κοινωνικού κινήματος
Την ίδια στιγμή το κοινωνικό κίνημα αντίστασης στα μέτρα είτε διαβάλλεται και λοιδορείται συστηματικά, είτε εκθειάζεται πατερναλιστικά για να χειραγωγηθεί ευκολότερα (βλέπε κίνημα της πατάτας).
Το σημείο καμπής σε ότι αφορά την κάλυψη του κοινωνικού κινήματος από την τηλεόραση ήταν ο Μάης του 2011.
Μέχρι τότε, κάθε διαδήλωση ή άλλη μορφή αντίστασης είτε αποσιωπούνταν εντελώς από τα κανάλια, είτε παρουσιαζόταν ως αρχαϊκή και λαϊκιστική ανωμαλία, είτε καταδικάζονταν ως δημιούργημα των “κουκουλοφόρων”.
Όμως η δύναμη του κινήματος των Αγανακτισμένων αλλά και ηαυξανόμενη κριτική όλο και μεγαλύτερης μερίδας του κοινού προς τα ΜΜΕ, ανάγκασε τους ταγούς της καθεστωτικής δημοσιογραφίας να αλλάξουν γραμμή.
Πλέον, οι τηλέαστέρες δηλώνουν την κατανόηση τους ως προς την αγανάκτηση του κοινωνικού σώματος. Διαπιστώνουν επίσης τον άδικο και επιζήμιο χαρακτήρα των μέτρων που επιβάλλονται.
Αφού λοιπόν εκφράσουν την “αλληλεγγύη” τους στα “νοικοκυριά και τους συνταξιούχους οι οποίοι “πλήττονται βάναυσα”, καταλήγουν στην υποστήριξη των μέτρων της Τρόικας και της κυβέρνησης αφού “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση” !
Η δημοσιογραφική ελίτ στην υπηρεσία των ισχυρών
Μάλιστα η ταύτιση των κυρίαρχων ΜΜΕ με τις επιταγές των δανειστών είναι τέτοια που ένα πιο επιφανή μέλη της δημοσιογραφικής ελίτ, ο Παντελής Καψής, είναι πλέον κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Σε ένα ιδεατό στιγμιότυπο της ελληνικής τηλεόρασης ο Παντελής Καψής θα δεχόταν τις επίμονες ερωτήσεις του αδελφού του Μανώλη στα τηλεοπτικά παράθυρα σχετικά με την κυβερνητική πολιτική.
Από την πλευρά τους οι αυστηροί σχολιαστές του Σκάι και του Αντέννα ζητούν την άμεση πάταξη και του τελευταίου φοροφυγά. Αποφεύγουν όμως να εξηγήσουν γιατί οι ιδιοκτήτες των εκδοτικών συγκροτημάτων στα οποία εργάζονται, με την ιδιότητα του εφοπλιστή, επωφελούνται από 56 κατοχυρωμένες φοροαπαλλαγές.
Οι εισαγγελείς του Μεγάλου καναλιού καταδικάζουν την σπατάλη κρατικού χρήματος. Δεν λένε όμως ότι οι μισθοί τους πληρώνονταιχάρη στα κέρδη των αφεντικών τους από δημόσια έργα και προμήθειες.
Βέβαια όλοι οι τηλεαστέρες δεν βρίσκονται στο πλευρό της Τρόικας. Πολλοί από αυτούς εξελίσσονται σε “όψιμους αντιστασιακούς” υιοθετώντας ένα λαϊκιστικό και ψευδοπατριωτικό λόγο αντίστασης στους “ξένους κατακτητές”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γιώργος Τράγκας.
Από τη μία κηρύσσει ανένδοτο πόλεμο ενάντια στη Μέρκελ και σε όλους αυτούς που ποδοπάτησαν την εθνική του υπόσταση. Από την άλλη αποσιωπεί ότι για χρόνια εισέπραττε εκατομμύρια ευρώ κρατικής διαφήμισης από την κυβέρνηση ΝΔ ως ανταμοιβή για την υποστήριξη του.
Η κρίση ευκαιρία για μια άλλη δημοσιογραφία;
Οι αντιδράσεις των μεγαλοδημοσιογράφων και των εκδοτών γίνονται ακόμη πιο σπασμωδικές από τη στιγμή που νιώθουν να χάνουν τον έλεγχο που ασκούσαν και στη μάζα των απλών δημοσιογράφων με πιέσεις, εκβιασμούς αλλά και υλικά ανταλλάγματα.
Εν μέσω απολύσεων, μειώσεων μισθών (όταν και όπου αυτοί δίνονται) και κλεισίματος επιχειρήσεων, εκατοντάδες εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ριζοσπαστικοποιούνται και αυτονομούνται. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά του Άλτερ και της Ελευθεροτυπίας.
Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί έρχονται να ενισχύσουν εναλλακτικές μορφές ενημέρωσης: ιστολόγια, κοινωνικά δίκτυα, ανεξάρτητοι ενημερωτικοί ιστότοποι, διαδικτυακά ραδιόφωνα, νεόκοπα περιοδικά, απεργιακά φύλλα εφημερίδων…
Μέσα στον καταιγισμό της κρίσης οι ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσες που συνδυάζουν την δημοσιογραφία των πολιτών με αυτή των επαγγελματιών πολλαπλασιάζονται.
Μια νέα δημόσια σφαίρα αναδύεται σταδιακά. Με δυσκολίες, προβλήματα, αδυναμίες αλλά με όρεξη δημιουργικότητα και ταλέντο εκατοντάδες ενεργοί πολίτες προσπαθούν να κατασκευάσουν μια νέα συναίνεση.
Μια συναίνεση από τα κάτω στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος και της αλήθειας.
Βιβλιογραφία
Chalkia Angélique, « De la presse et de ses journalistes en Grèce contemporaine », Les Cahiers du journalisme, No 8, décembre 2000.
Anagnostou Dia, Psychogiopoulou Evangelia et Kandyla Anna, Does media policy promote media freedom and independence? The case of Greece, Hellenic Foundation for European and Foreign Policy (ELIAMEP).
Reporters Sans frontières, “Ελλάδα: H κρίση, μία ευκαıρία γıα τον τύπο;“, Σεπτέμβριος 2011.
Smyrnaios Nikos, « Quelle règlementation pour les médias en Europe ? Le cas de la loi d’application dite de « l’actionnaire principal » en Grèce », Les Enjeux de l’information et de la communication, 21 septembre 2005.
Vovou Ioanna, « Histoire politique de la télévision en Grèce », Le Temps des médias, 2006/1, n° 6.
Λέανδρος Νίκος, Πολιτική οικονομία των ΜΜΕ. Η αναδιάρθρωση της βιομηχανίας των μέσων στην εποχή της πληροφοριακής επανάστασης, Καστανιώτης, Αθήνα, 2000.
Σμυρναίος Νικος, 2010, « Οικονομική συγκέντρωση και θεσμικό πλαίσιο στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση » στο Βώβου Ιωάννα (διεύθυνση), Ο κόσμος της τηλεόρασης : θεωρία, ανάλυση προγραμμάτων και ελληνική πραγματικότητα, Εκδόσεις Ηρόδοτος, Αθήνα, σελ. 141-174.

Ντοκιμαντέρ εμπνευσμένο από το βιβλίο των Herman & Chomsky