Κ. Βάρναλης - Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ- Ν. Μαμαγκάκης

Μνημονιακός ολετήρας διαλύει ό,τι απέμεινε όρθιο στην παιδεία.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Αδίστακτη η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση προωθεί τη διάλυση της δημόσιας παιδείας οδηγώντας στην απόλυση χιλιάδες εκπαιδευτικούς ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις στο χώρο της εκπαίδευσης. Αυτό ουσιαστικά επιδιώκει με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και μάλιστα με μια πρωτοφανή αντιδημοκρατική κοινοβουλευτική διαδικασία κατά την οποία η ψηφοφορία όλου του πολυνομοσχεδίου έγινε με τη μορφή ενός μόνο άρθρου.

 Η αύξηση του ωραρίου  των εκπαιδευτικών, εκτιμούμε ότι είναι ένα αποκλειστικά  λογιστικό μνημονιακό μέτρο με  στόχο τη μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών και την περαιτέρω συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης, τις απολύσεις των εκπαιδευτικών που θα εμφανιστούν ως πλεονάζοντες και άρα περικοπή των δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση. Αυτή η πολιτική  έχει  τραγικές επιπτώσεις όχι μόνο στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών αλλά και στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ακυρώνοντας ουσιαστικά το χρόνιο αίτημα του κλάδου για λιγότερους μαθητές σε κάθε σχολική τάξη. Το  κλίμα φόβου και αβεβαιότητας που εμπεδώνεται έτσι στα δημόσια σχολεία θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην παρεχόμενη παιδεία. Εκπαιδευτικοί εξαθλιωμένοι οικονομικά, εξουθενωμένοι εργασιακά, φοβισμένοι από την πολλαπλή απειλή: συγχωνεύσεις - αξιολογήσεις – υποχρεωτικές μετατάξεις- πειθαρχικές παραπομπές  δεν μπορούν να είναι δημιουργικοί στο τόσο ευαίσθητο έργο τους. Αξίζει να επισημάνουμε ότι για μια άλλη φορά τα μεγάλα θύματα αυτής της μνημονιακής πολιτικής είναι οι νέοι γιατί λόγω των ελάχιστων ή και μηδενικών διορισμών στη δημόσια εκπαίδευση  στρατιές νέων επιστημόνων οδηγούνται στην ανεργία ή στη μετανάστευση.

Στην ίδια κατεύθυνση,  πολυνομοσχέδιο επιτρέπει τη δημιουργία δημοτικών σχολείων-μαμούθ  με περισσότερα από 12 τμήματα. Πρόκειται για μια ακραία οικονομίστικη λογική του Υπουργείου Παιδείας, που θα  διευκολύνει το επόμενο κύμα συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων στη πρωτοβάθμια, αδιαφορώντας για τις αρνητικές  εκπαιδευτικές, διδακτικές και ψυχολογικές  επιπτώσεις  που συνεπάγεται η δημιουργία  μεγάλων απρόσωπων σχολείων σε μαθητές .

 Παράλληλα, θεσμοθετούνται  όλα τα αιτήματα των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων που ρυθμίζουν κατά τη βούληση τους τις εργασιακές σχέσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών,

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα στηρίξει τους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας για την ανατροπή αυτών των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών.  Η αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας , η καθιέρωση της  12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης και της 2χρονης προσχολικής αγωγής για όλα τα παιδιά χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις,  και η ελάφρυνση της οικογένειας από δαπάνες για τη μόρφωση των παιδιών μείωση είναι τα πρώτα μέτρα που θα στηρίξει η κυβέρνηση της αριστεράς με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ.  

Αθήνα,29 /4/2012

ΕΥΡΩ – EURO. Ο δούρειος ίππος της Αριστεράς.

Είναι μάλλον ξεκάθαρο σε κάθε πολίτη που σκέφτεται χρησιμοποιώντας την κοινή λογική πως οποιαδήποτε συζήτηση που ανοίγει προοπτική εξόδου από το ευρώ ή και αμφισβητεί την Ένωση καθ' αυτή, είναι πολιτικά επιζήμια. Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ φαίνεται καμιά φορά ως να σύρεται από πιέσεις για εσωτερικές ισορροπίες. Η λαγνεία του δραχμοσύμπαντος γεννά το πιο κενό περιεχομένου αλλά και το πιο πολιτικά καταστροφικό δίλημμα μέσα από το οποίο η Αριστερά μπορεί και πάλι να στείλει τον εαυτό της στην ανυπαρξία.

Οι καταβολές της αποστεωμένης παραδοσιακής αριστεράς που δυστυχώς επιβιώνουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ λειτουργούν ως βαρίδι που τον τραβά στο χείλος της πιο βαθιάς και πιο άκαιρης πολιτικής πλάνης.

Το ευρώ ως οικονομικό εργαλείο, ως νόμισμα, δεν ανήκει μόνο στις ελίτ αλλά ανήκει και στα 500 εκατομμύρια των Ευρωπαίων πολιτών. Ο φανταστικός κόσμος της δραχμής όπου όλα τα προβλήματα λύνονται ως δια μαγείας και όπου η χώρα (παρά την παρεπόμενη πλήρη πολιτική και οικονομική της απομόνωση) θα ζει καλά κι εμείς καλύτερα, υπάρχει μόνο στα φαντασία κάποιων.

Η Ελλάδα ανήκει πολιτιστικά και γεωπολιτικά στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Τα χρέη έρχονται και παρέρχονται αλλά οι ιστορικοί δρόμοι και ρόλοι παραμένουν και εξελίσσονται στο παρόν αλλά και στις δεκαετίες που θα έρθουν.

Ζούμε στην Ευρώπη, μετέχουμε στην Ευρωζώνη και το νόμισμά μας είναι το ευρώ.

Η Ένωση και το νόμισμα ανήκει και στους λαούς, είναι και δικά μας και δεν τα χαρίζουμε σε κανέναν.

Ιδού το γήπεδο!

Ας παίξουμε μπάλα κι ας αφήσουμε τις ονειρώξεις περί του δραχμοσύμπαντος.

Ή καταλαβαίνουμε αυτό ή αποσυρόμαστε ως Αριστερά από το πολιτικό προσκήνιο για τις επόμενες τέσσερεις - πέντε δεκαετίες.

Τώρα που ολόκληρος ο πλανήτης κινείται στην αδυσώπητη λογική των Οικονομικών Κέντρων ας σκεφτούμε αν και κατά πόσο πιο ισχυροί θα ήταν οι λαοί της Ευρώπης με λιρέτα, πεσέτα, μάρκο, φιορίνι, φράγκο … Πόσο;

Τμήμα της Αριστεράς και η ανώριμη θέση του σχετικά με την ΕΕ και το ευρώ, έδωσε λαβή στους πολιτικούς αντιπάλους, τους θιασώτες της ξεφτισμένης σοσιαλδημοκρατίας και του τυφλού νεο-φιλελευθερισμού για στοχευμένη και εξαιρετικά επιτυχημένη πολιτική υπονόμευση με αποτέλεσμα να χαθούν οι προηγούμενες εκλογές.

Οι κακώς εννοούμενες εσωτερικές ισορροπίες αλλά πιθανόν και οι έμμεσες ή υποδόριες επιδράσεις από τον εκτός του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ χώρο της παραδοσιακής αριστεράς και του ΚΚΕ,  ειδικά τώρα που το τελευταίο δίνει έναν απελπισμένο αγώνα πολιτικής επιβίωσης,  αποτελούν την πιο καταστροφική συνταγή για ένα κόμμα που βρίσκεται μια ανάσα πριν από την εκλογική νίκη.

Θα είναι νομίζω πολιτικά σουρεαλιστικό αλλά και άδικο απέναντι στους Έλληνες και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πολίτες να επαναληφθεί το ίδιο ακριβώς λάθος. Είναι η κατάλληλη στιγμή για πλήρες ξεκαθάρισμα και υιοθέτηση απλών, υπεύθυνων και πολιτικά ρεαλιστικών θέσεων.

Ένα κόμμα εναντίον του ευρώ είναι ένα κόμμα που εχθρεύεται την Ένωση.

Ένα τέτοιο κόμμα, που δεν έχει την ιστορική οξυδέρκεια ή την πολιτική ειλικρίνεια να αποδεχθεί τους συσχετισμούς και την κατεύθυνση της ιστορίας, είναι σήμερα καταδικασμένο στην πολιτική καταστροφή.

Μαζί με αυτό το κόμμα τσακίζονται οι προοπτικές για ισχυροποίηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και καταστρέφονται όλες οι προσδοκίες των πολιτών για μια προς την σωστή κατεύθυνση μετεξέλιξη της Ένωσης.

Θανάσης Σ. Κοντονάτσιος

Δήλωση του εκπροσώπου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Π. Σκουρλέτη

 

Η δήλωση του σ. Πάνου Σκουρλέτη:

 

«Είμαστε αλληλέγγυοι στους αγώνες του κυπριακού λαού και του ΑΚΕΛ ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας και των μνημονίων, που εξαθλιώνουν τους λαούς και αποδομούν την Ευρώπη.

Κατανοώντας τις διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά και τα κοινά προβλήματα του ελληνικού και του κυπριακού λαού, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον το διάλογο που αναπτύσσεται εντός του ΑΚΕΛ για τα ζητήματα της ευρωζώνης.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, οι κοινοί αγώνες των ευρωπαϊκών λαών, η συμμαχία των χωρών του Νότου, αποτελούν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη και τη διεκδίκηση μιας κοινωνικά δίκαιης εξόδου από την κρίση,   εντός της ευρωζώνης,   χωρίς μνημόνια και τρόικα, σε μια Ευρώπη δημοκρατίας, αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής».

 

 

 

 

Ενίσχυση του κοινωνικού μαγειρείου

www.nikiagiaparaskevi.gr      info@nikiagiaparaskevi.gr 

Πελοποννήσου 13, 153 41     Τηλ. – Fax : 2106080148

΄΄ΝΙΚΗ΄΄:  ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΄΄ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΑΓΕΙΡΕΙΟΥ΄΄

Με χρήματα που μαζεύτηκαν την 4η Ημέρα Αλληλεγγύης της ΄΄ΝΙΚΗΣ΄΄ 28/4, προσφέραμε, κατόπιν συνεννοήσεως, 12 κοτόπουλα στο Κοινωνικό Μαγειρείο του Δήμου Αγίας Παρασκευής, τα οποία και θα δοθούν σε οικογένειες που έχουν ανάγκη, για το Πάσχα. Η παράδοση έγινε την Δευτέρα 29/4 από αντιπροσωπεία της ΄΄ΝΙΚΗΣ΄΄ στον χώρο του Κοινωνικού Μαγειρείου στην οδό Ρόδων.

Το  Γραφείο Τύπου 

 της  Ανεξάρτητης Δημοτικής  Κίνησης 

 ΄΄ΝΙΚΗ για την Αγία Παρασκευή΄΄

29/04/13                                                             

Πετυχημένη η 4η ημέρα αλληλεγγύης

www.nikiagiaparaskevi.gr | info@nikiagiaparaskevi.gr

Μεσογείων 419, Εμπορικό Κέντρο «Αίθριο» | Τηλ./Fax: 210 6080148

ΝΙΚΗ»: ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ Η 4^η ΗΜΕΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ 

 

Σε μια εορταστική ημέρα Αλληλεγγύης, έγινε την Κυριακή των Βαΐων 28/4 η συγκέντρωση τροφίμων, φαρμάκων και παιδικών παιχνιδιών όπως και η ανταλλαγή βιβλίων από την Ανεξάρτητη Δημοτική Κίνηση «ΝΙΚΗ για την Αγία Παρασκευή» στον χώρο των γραφείων της στο Εμπ. Κέντρο ΑΙΘΡΙΟ. Περισσότεροι από 100 φίλοι και φίλες πέρασαν σε διάστημα 6 ωρών που διήρκεσε η εκδήλωση (11 π.μ.-5 μ.μ.) και πρόσφεραν τη βοήθειά τους, δοκιμάζοντας σπιτικούς ψαρομεζέδες, σαλάτες και σκορδαλιά, όπως είναι το έθιμο της ημέρας.

Την όμορφη εκδήλωση συμπλήρωσαν ο Μιχάλης στο πιάνο-αρμόνιο και ο Δημ. Σουσούδης στην κιθάρα, συγκεντρώθηκαν δε περί του ένας τόνος τρόφιμα (για το απόθεμα Αλληλεγγύης), αρκετά φάρμακα και παιδικά παιχνίδια, όπως και ένα ποσό χρημάτων για ενίσχυση του «Κοινωνικού Μαγειρείου» του Δήμου Αγ. Παρασκευής. Τις επόμενες μέρες θα παραδώσουμε φάρμακα και υγειονομικό υλικό στη «Στέγη Γερόντων» της οδού Ηπείρου.

Η «ΝΙΚΗ» οφείλει ευχαριστίες σε όλους-ες, όσους-ες, βοήθησαν καθ’ οιανδήποτε τρόπο για να γίνει η 4^η αυτή ημέρα Αλληλεγγύης με σύνθημα «Κανένας μόνος του στην κρίση – Να αλλάξουμε την Αγία Παρασκευή, να υπερασπιστούμε την κοινωνία».

Το Γραφείο Τύπου

της Ανεξάρτητης Δημοτικής Κίνησης

«ΝΙΚΗ για την Αγία Παρασκευή»

29/04/13 

 

Το ιστορικό της Εργατικής Πρωτομαγιάς, του Γιάννη Κορδάτου

Κείμενο το Γιάννη Κορδάτου από την εφημερίδα «Ο Οικοδόμος», όργανο της «Ομοσπονδίας Εργατοτεχνιτών Οικοδόμων Ελλάδας (ΤΜ. ΓΣΕΕ)», φύλλο 80, Κυριακή 28 Απρίλη 1946.

 
Η εργατική Πρωτομαγιά, ή πιο σωστά η κόκκινη Πρωτομαγιά, έχει την ιστορία της. Δεν καθιερώθηκε έτσι στα καλά καθούμενα σαν η πιο επίσημη γιορτή της οργανωμένης εργατιάς όλου του κόσμου. Έχει την ιστορία της. Να πιο είναι σε μεγάλη συντομία το χρονικό της. Στα 1885 τους μήνες Νοέμβρη και Δεκέμβρη στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής έγιναν δυο εργατικά Συνέδρια για να συζητήσουν πάνω σε σπουδαία ζητήματα που απασχολούσαν το βορειοαμερικανικό προλεταριάτο. Στα χρόνια αυτά η εκμετάλλευση της αμερικάνικης εργατιάς ήταν μεγάλη. Οι ώρες δουλειάς ήταν πολλές. Τα μεροκάματα μικρά και μέσα στις φάμπρικες η ζωή του εργάτη ήταν ζωή σκλάβου.

Ύστερα από πολλές συζητήσεις στα Συνέδρια που έγιναν πάρθηκε η απόφαση στην ερχόμενη Πρωτομαγιά (1886) οι εργάτες ν’ απεργήσουν με πρώτο και βασικό αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης δουλειάς. Το είχαν πια καταλάβει οι εργάτες πως με τις παρακάλιες και τη ζητιανιά δε γίνεται τίποτα, πως έπρεπε με την ομαδική τους δράση και δύναμη να επιβάλλουν το δίκαιό τους και τις διεκδικήσεις τους. Έτσι μέσα στους τέσσαρες μήνες που πέρασαν από το εργατικό Συνέδριο του Δεκέμβρη του 1885, με φανατισμό και ενθουσιασμό προπαγανδίστηκε η ιδέα της απεργίας. Ήταν το ζήτημα της ημέρας. Μέρα νύχτα συζητούσαν για την απεργία. Τέτοια ζύμωση είχε γίνει που μερικοί μικροεργοδότες  τα χρειάστηκαν και μόνοι τους δέχτηκαν την οχτάωρη δουλειά στα εργοστάσιά τους χωρίς να κατεβάσουν τα μεροκάματα. Μα οι μεγάλοι φαμπρικάντηδες ήταν ανένδοτοι. Ούτε ν’ ακούσουν ήθελαν πως μπορούσαν να καθιερώσουν το 8ωρο. Είχαν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και στην υποστήριξη του Κράτους. Γι’ αυτό και τα πνεύματα ήταν πολύ ερεθισμένα.

Η Πρωτομαγιά του 1886 ήρθε και η απεργία κηρύχτηκε από την μια άκρια στην άλλη σ’ όλη τη Βόρεια Αμερική. Οι απεργοί βγήκαν στους δρόμους με κοινό σύνθημα: «Οχτώ ώρες δουλειά. Οχτώ ώρες για μόρφωση και ξεκούρασμα. Οχτώ ώρες ύπνο».

Σε λίγες μέρες οι πιο πολλοί εργοδότες άρχισαν να υποχωρούν. 125 χιλιάδες εργάτες κέρδισαν το οχτάωρο. Έτσι μαζί με όσους είχαν κερδίσει από πριν το 8ωρο έγιναν 150 χιλιάδες. Και ύστερα από ένα μήνα απεργία έφταναν σε 200 χιλιάδες. Ενώ όμως στις περισσότερες βιομηχανικές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών οι απεργοί κέρδισαν το αίτημά τους, στο Σικάγο η αντίσταση και η αντίδραση των εργοδοτών ήταν πιο οργανωμένη και αποφασιστική. Τα κατάφεραν να μαζέψουν από τις γειτονικές πόλεις μερικές χιλιάδες ασυνείδητους και κίτρινους εργάτες κ’ έτσι κίνησαν τις φάμπρικές τους. Γι’ αυτό στις 3 του Μάη δέκα χιλιάδες απεργοί του Σικάγου μαζεύτηκαν μπροστά σ’ ένα απ’ τα μεγαλύτερα εργοστάσια για ν’ αποδοκιμάσουν τους απεργοσπάστες. Οι φάμπρικες όμως φρουρούντανε  από το στρατό και τη χωροφυλακή. Δόθηκε κιόλας διαταγή να χτυπήσουν στην πρώτη «ανταρσία».

Έτσι όταν οι απεργοί άρχισαν να φωνάζουν και να κατακρίνουν τους κίτρινους εργάτες οι αστυνομικοί και ο στρατός  έριξαν στο κρέας.

Στην αρχή με τις πρώτες μπαταριές σα να τάχασαν γιατί δεν περίμεναν τη δολοφονική επίθεση. Μα μέσα σε λίγα λεπτά ξαναπήραν θάρρος και ρίχτηκαν με πέτρες και ξύλα ενάντια στο εργοστάσιο που δούλευε. Ο στρατός ξακολούθησε το ντουφεκίδι και σωστή μάχη άρχισε που βάσταξε πάνω  από ένα τέταρτο της ώρας. Οι απεργοί αν και δεν είχαν όπλα έδειξαν απαράμιλλο ηρωισμό που θα μείνει αξέχαστος μέσα στην ιστορία του εργατικού κινήματος της Αμερικής. Οι αστυνομικοί τα είχαν χάσει. Είχαν μπροστά τους λιοντάρια και όχι ανθρώπους, γι’ αυτό σε λίγο διαλύθηκαν. Μα απ’ τους στρατώνες του Σικάγου ήρθαν επικουρίες. Οι τοπικές αρχές διάταξαν να χτυπηθούν οι απεργοί και ας χυθεί όσο θέλει αίμα. «Βαράτε τα σκυλιά» ήταν η διαταγή που δόθηκε στο στρατό. Η μάχη ξανάρχισε πεισματικά. Ο αγώνας ήταν σκληρός και άνισος. Οι απεργοί άοπλοι, ο στρατός οπλισμένος. Δε διαλύθηκαν όμως, πάλεψαν και φυσικά στο τέλος η ηρωική τους αντίσταση κλονίστηκε από τις σφαίρες και τις λόγχες της αντίδρασης. Γύρω από τη φάμπρικα όλος ο τόπος ήταν βαμένος από αίμα εργατικό και σπαρμένος από κορμιά απεργών. Έπεσαν πολλοί μάρτυρες της Ιδέας. Πόσοι όμως δεν το ξέρουμε γιατί οι αστυνομικοί δεν άφησαν να γίνει ο απολογισμός της νίκης τους! Πήραν τα πτώματα χωρίς να δώσουν είδηση σε κανέναν που τα έθαψαν.

Την άλλη μέρα οι εργατικές εφημερίδες στιγμάτισαν την κεφαλαιοκρατία για την δολοφονική της επίθεση. Η «Εργατική Εφημερίδα» του Σικάγου μάλιστα δημοσίεψε την παρακάτω ιστορική προκήρυξη:

«Εργάτες!

Ο πόλεμος των τάξεων άρχισε. Χτες  τουφέκισαν τους απεργούς εργάτες μπροστά στη φάμπρικα που εργάζονται. Το αίμα τους ζητά εκδίκηση. Ποιος να μην πιστεύει τώρα πως οι τίγρεις που μας κυβερνούν διψούν από εργατικό αίμα. Οι εργάτες όμως δεν είναι πρόβατα. Στην λευκή τρομοκρατία πρέπει ν’ απαντήσουν με την κόκκινη τρομοκρατία. Καλύτερα ο θάνατος παρά η δυστυχία. Αν τουφεκίζουν τους εργάτες, θα τους απαντήσουμε με τέτοιο τρόπο που να μας θυμούνται για πολύ καιρό οι αφεντάδες μας. Η ανάγκη πια μας κάμνει να φωνάξουμε: Σ τ α  ό π λ α !

Στες γυναίκες, τα παιδιά των δυστυχισμένων κλαίγανε τον σκοτωμένο πατέρα και άντρα τους. Μέσα στα μέγαρά τους οι πλουτοκράτες γέμιζαν τα ποτήρια τους από σαμπάνια και έπιναν στην υγειά των δολοφόνων που επιβάλλουν την τάξη… Σκουπίστε τα δάκρυά σας εσείς που πάσχετε. Θαρρέψετε! Σκλάβοι σηκωθείτε!».

Η προκήρυξη αυτή έπιασε. Την άλλη μέρα 15 χιλιάδες εργάτες μαζεύτηκαν εκεί που τους καλούσε το καθήκον. Ένα κάρο χρησίμεψε για βήμα κι επάνω απ’ αυτό με τη σειρά μίλησαν οι εργατικοί ηγέτες. Η αστυνομία όσο ήταν μέρα έκανε πως παρακολουθούσε από μακριά την εργατική συγκέντρωση· σχεδίαζε άμα νυχτώσει να επιτεθεί και να θερίσει άλλη μια φορά την εργατιά. Μα βγήκε πολύ γελασμένη όταν κοντά στο σούρουπο 150 αστυνομικοί ρίχτηκαν πάνω στην εργατιά, μια μπόμπα έσκασε ανάμεσά τους και καμιά εικοσαριά από δαύτους τους έκανε κομμάτια. Οι άλλοι τόβαλαν στα πόδια. Πατείς με πατώ σε. Τα όργανα της «τάξης», οι προχτεσινοί δολοφόνοι, μπροστά στην εργατική αυτοάμυνα τόκοψαν λάσπη. Μα πίσω από τους αστυνομικούς ήταν ο στρατός. Ένα Σύνταγμα ολόκληρο που άρχισε να πυροβολεί. Νέο αίμα χύνεται. Πολλοί πληγώνονται και πέφτουν χάμω. Οι εργάτες υποχωρώντας παίρνουν μαζί τους και τους ηρωικούς συντρόφους τους που ήταν χτυπημένοι. Η νύχτα εκείνη πέρασε σε μια αφάνταστη τρομοκρατία και από τα ξημερώματα άρχισε το κυνηγητό της εργατιάς. Χιλιάδες πιάστηκαν και κλείστηκαν στα μπουντρούμια. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και δημοσιογράφοι, εργατικοί ηγέτες από τους πιο γνωστούς της Βόρειας Αμερικής. Στις φυλακές έμειναν πολύ καιρό και στο τέλος κράτησαν μόνο οχτώ, τους «πρωτοπόρους», που τους πέρασαν από το κακουργοδικείο.

Το ταξικό δικαστήριο τους καταδίκασε σε θάνατο και το Νοέμβρη του 1886 οι τέσσαρες απ’ αυτούς κρεμάστηκαν και ο πέμπτος λίγες μέρες πριν να γίνει η εχτέλεση, έγινε το κεφάλι του λιώμα καπνίζοντας ένα τσιγάρο που είχε εκρηκτική ύλη. Οι άλλοι τρεις πήραν χάρη και η ποινή τους μετατράπηκε σε καταναγκαστικά δεσμά. Έμειναν εφτά χρόνια στα κάτεργα και όταν είχαν γίνει σωματικά ερείπια από τις κακουχίες τους χαρίστηκε η ποινή.

Τα γεγονότα αυτά που έκαναν μεγάλη εντύπωση σ’ όλη την Αμερική και Ευρώπη, δεν άφησαν φυσικά ασυγκίνητο το οργανωμένο προλεταριάτο. Γι’ αυτό στο Παγκόσμιο Εργατικό Συνέδριο που έγινε […] το 1889, αποφάσισε τιμώντας τη μνήμη των ηρωικών εργατών του Σικάγου να θεσπιστεί η Πρωτομαγιά σα μια διεθνική εργατική γιορτή που την ημέρα αυτή οι οργανωμένοι εργάτες όλου του κόσμου ν’ απεργούν και να εκδηλώνουν σε ομαδικές συγκεντρώσεις το ταξικό τους μίσος ενάντια στην παγκόσμια κεφαλαιοκρατία.

Έτσι καθιερώθηκε η εργατική Πρωτομαγιά που πολλές φορές από τότε βάφτηκε με εργατικό αίμα.

Στην Ελλάδα η εργατική Πρωτομαγιά πρωτογιορτάστηκε στα 1894. Ήταν η πρώτη εργατική εκδήλωση στη χώρα, που έδειχνε την αλληλεγγύη της ελληνικής εργατιάς στο παγκόσμιο προλεταριάτο.

 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΔΑΤΟΣ

πηγή: Ενωμένο Κτιστάδικο