Κείμενο του Χρήστο Βαλλιάνου για παρατηρήσεις, σχόλια και συμπληρώσεις με σκοπό να σταλεί στον Τοπικό Τύπο της Αγίας Παρασκευής και τις εφημερίδες της Αριστεράς μέχρι τις 3/4/2008.
Παρακαλούμε για σχόλια on-line. Για τους εντελώς αδαείς, θα ακολουθήσει συνάντηση για τη διαμόρφωσή του
Παρακαλούμε για σχόλια on-line. Για τους εντελώς αδαείς, θα ακολουθήσει συνάντηση για τη διαμόρφωσή του
Η συνάντηση έχει οριστεί να γίνει την Τρίτη 1/4/2008 στις 7:30 το απόγευμα στα γραφεία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, και θα ακολουθήσει και προγραμματισμός της δράσης και της παρουσίας μας για το επόμενο διάστημα (Ασφαλιστικό, Ξεπούλημα ΔΕΚΟ και εκδήλωση του Δήμου, Πολιτισμός). Ελατε με τις ιδέες σας!!!
7 σχόλια:
Το απεχθές πρόσωπο της «μεταρρύθμισης»
(συγγραφή προτασης: Χρήστος Βαλλιάνος)
Αν υπάρχει κάτι στο οποίο έχει δίκιο ο πρωθυπουργός σε σχέση με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που από την Πέμπτη είναι πια νόμος του κράτους, αυτό είναι ότι ο νόμος αυτός συνιστά πράγματι μια βαθιά τομή σε σχέση με το παρελθόν, μια τομή που του επιτρέπει να διεκδικεί τον τίτλο της μεταρρύθμισης. Η διαφορά βέβαια είναι ότι η μεταρρύθμιση αυτή αποτελεί στην ουσία της μια σοβαρή οπισθοχώρηση, μια αναίρεση κάποιων από τις βασικές αρχές στις οποίες στηρίχθηκε επί δεκαετίες το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης. Στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση της ΝΔ βλέπουμε να θριαμβεύει μια άλλη «φιλοσοφία», που σε πολύ μικρότερο βαθμό, μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε στις αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις των Ρέππα, Γιαννίτση και Σιούφα.
Από τις εκατοντάδες άρθρα και παραγράφους του δαιδαλώδους αυτού νόμου θα απομονώσουμε δύο διατάξεις του που πιστεύουμε ότι είναι αποκαλυπτικές αυτής της αλλαγής «φιλοσοφίας».
Σύμφωνα με την πρώτη διάταξη, προκειμένου να δικαιούται ένας εργαζόμενος βιβλιάριο ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης θα πρέπει να συγκεντρώνει όχι πενήντα, αλλά εκατό ένσημα το χρόνο. Η μεταρρύθμιση αυτή εισάγεται επειδή οι εμπνευστές της θεωρούν ότι με την αύξηση των αναγκαίων ενσήμων από πενήντα σε εκατό θα κτυπηθεί η εισφοροδιαφυγή που γίνεται με συναίνεση των ασφαλισμένων. Είναι έτσι όμως; Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, το φαινόμενο αυτό είναι περιθωριακό. Πραγματικό κτύπημα της εισφοροδιαφυγής χωρίς ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών του ΙΚΑ, και χωρίς την καλλιέργεια μιας σωστής ασφαλιστικής συνείδησης από τους εργαζόμενους δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλά γι’ αυτά δεν θα βρείτε πολλά πράγματα στο νέο ασφαλιστικό νόμο. Οι 4000 κενές οργανικές θέσεις του ΙΚΑ μένουν ως έχουν. Ωστόσο, η αύξηση του ορίου των 50 ενσήμων σε 100 δεν είναι χωρίς συνέπειες: στο κάτω-κάτω, ο προηγούμενος νομοθέτης δεν ήταν τόσο αφελής. Σε μια εποχή έντονης εργασιακής ανασφάλειας και υψηλών ποσοστών ανεργίας (ιδίως της νεολαίας, των γυναικών, κλπ) η συγκέντρωση των 100 ενσήμων το χρόνο δεν είναι αυτονόητη. Ένα μέρος – όχι ασήμαντο – του οικονομικά ενεργού εργατικού πληθυσμού (!) θα βρεθεί αποκλεισμένο από τη δημόσια φαρμακευτική και ιατρική περίθαλψη. Οι υπηρεσίες αυτές απομακρύνονται οριστικά από το καθεστώς ενός αυτονόητα εγγυημένου δικαιώματος όλων των πολιτών. Σε τελική ανάλυση, το δικαίωμα στη ζωή συνδέεται πλέον με ένα ελάχιστο και διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ενσήμων. Το αμερικάνικο μοντέλο δημόσιας υγείας με τα 47 εκατομμύρια των αποκλεισμένων από την ιατρική περίθαλψη και το όνειδος των ανθρώπων που πεθαίνουν στο δρόμο είναι πλέον επί θύραις.
Η δεύτερη διάταξη στην οποία αποτυπώνεται αρκετά εύγλωττα η αλλαγή «φιλοσοφίας» για την οποία μιλήσαμε προηγουμένως αφορά τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης που θεσπίζονται με το νέο νόμο. Πράγματι, σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα ισχύοντα, και τα οποία κατά βάση είχαν σεβαστεί οι προηγούμενες μεταρρυθμίσεις, βασική προϋπόθεση συνταξιοδότησης ήταν η συγκέντρωση ενός ορισμένου αριθμού ενσήμων που αντιστοιχούσαν σε 30, 35, ή 37 χρόνων εργασίας (για τις μητέρες ανηλίκων αυτά μπορούσαν να είναι 20 ή 25). Οι σχετικές με την ηλικία προϋποθέσεις εμφανίζονταν σε περιορισμένες περιπτώσεις, κι αυτό γιατί σύμφωνα με τη βασική λογική που πρυτάνευε, ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα στην ανάπαυση που του προσφέρει η έξοδος από την ενεργό υπηρεσία μετά από ένα επαρκή χρόνο εργασίας – κοινωνικής προσφοράς, ανεξάρτητα από το εάν από φυσική άποψη συνεχίζει να έχει τη δυνατότητα να εργάζεται. Η ιδέα αυτή αποτυπώνεται ιδανικά στην πρόβλεψη της συνταξιοδότησης μετά από 37 χρόνια ανεξάρτητα από ηλικία. Σύμφωνα με το νέο ασφαλιστικό νόμο, στις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης εμφανίζεται πάντα και η ηλικία του εργαζόμενου και μάλιστα αυτή παίζει πλέον τον βαρύνοντα ρόλο. Δεν έχει πλέον σημασία πόσα χρόνια δουλεύεις, αλλά πόσων χρονών είσαι. Έτσι λοιπόν, αυτοί που είχαν την «ατυχία» να ξεκόψουν από το σχολείο και να βρεθούν στον θαυμαστό κόσμο της αγοράς εργασίας από τα δεκαπέντε τους (παιδιά ενός κατώτερου θεού) θα υφίστανται την ευεργετική της διαπαιδαγώγηση μέχρι τα 58 τους. Η απλή αριθμητική πείθει τον καθένα ότι γι’ αυτά τα παιδιά ενός κατώτερου θεού, δικαίωμα σε σύνταξη, δικαίωμα στην απόλαυση των κόπων μιας ζωής δεν κατοχυρώνεται ούτε με τα 37, ούτε με τα 40 χρόνια δουλειάς. Απαιτούνται ακριβώς 43! Κατά την αλογοσκούφεια λογική, δεν υπάρχει λόγος να συνταξιοδοτηθεί κανείς πριν τα 58. Σε μια τέτοια ηλικία η ικανότητα εργασίας θεωρείται προφανής και δεδομένη. Για να είμαστε ακόμα πιο σαφείς, δικαίωμα σύνταξης για τους μαθητευόμενους μάγους του νεοφιλελευθερισμού δεν θα έχουν πλέον αυτοί που προσέφεραν την εργασία τους επί ένα εύλογο χρονικό διάστημα, αλλά πολύ απλά, αυτοί που δεν είναι πλέον σε θέση να εργαστούν άλλο. Σήμερα στα 58. Αύριο, στα 60, ή και περισσότερο….
Το ότι με αυτή τη αύξηση των ορίων ηλικίας ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός εργαζομένων δεν θα έχει την τύχη (αφού στον μάταιο τούτο κόσμο, τίποτα δεν είναι εγγυημένο…) να ζήσει το όνειρο της εξόδου από τα δεσμά μιας μισθωτής εργασίας - που σε πολλές περιπτώσεις έχει όλα τα στοιχεία που την κάνουν να μοιάζει με μισθωτή σκλαβιά - είναι κάτι που ασφαλώς καταγράφεται στις παράπλευρες απώλειες μιας αναγκαίας μεταρρύθμισης. Αλλά, ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος. Μια τέτοια εξέλιξη, για τους εισηγητές του νόμου, ίσως να αποτελεί παράπλευρο …κέρδος!
Όπως και να έχει το πράγμα, το γεγονός είναι ότι παρά το πρωτοφανές κύμα αντιδράσεων, κινητοποιήσεων και απεργιακής διαμαρτυρίας, η πολιτικά απομονωμένη Κυβέρνηση της ΝΔ επέλεξε τελικά το δρόμο της εσπευσμένης ψήφισης του νόμου, ελπίζοντας στην πειθώ των τετελεσμένων. Ωστόσο, η μέχρι τέλους εμμονή σε μια πολιτικά αλλά και ηθικά διάτρητη επιλογή δεν συνιστά πάντα ένδειξη πολιτικής ηγεμονίας. Το διάστημα από εδώ και εμπρός θα δείξει εάν η νίκη αυτή αποδειχθεί για την ΝΔ «πύρρειος», αν δηλαδή οι απώλειές της προδιαγράφουν και την τελική της υποχώρηση από τη θέση του χειριστή των κυβερνητικών ευθυνών.
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αγίας Παρασκευής
Έχει θέση στην παράγραφο που εξηγεί την αναποτελεσματικότητα της "προσπάθειας πάταξης της εισοροδιαφυγής", αν έχει κάποιος υπ'όψιν να πούμε ποιά ποσά χαρίστηκαν με "ρυθμίσεις" τα τελευταία 10 (ας πούμε) χρόνια, και ποιο είναι το τελικό υπολογιζόμενο κόστος με το τζογάρισμα στα "Δομημένα Ομόλογα". Θα κάνω ένα ψάξιμο, δεν νομίζω, όμως ότι θα βρω κάτι. ..
Κάτι βρήκα στο site της ΚΟΕ (http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=260&Itemid=30). Η ρύθμιση Τσιτουρίδη, για παράδειγμα, υπολογίζεται ότι κόστισε στο ΙΚΑ (υπέρ των 130 μεγαλοκαρχαριών υπεξαιρετών των εισφορών των εργαζόμενων) 5,6 ΔΙΣ €!!!
Η υποχώρηση του Αλογοσκούφη στο 12 παρά 5 στο όριο ηλικίας των 37 ετών δεν αλλάαζει βέβαια τη γενική φιλοσοφία του νόμου, μας αναγκάζει όμως να ξαναγράψουμε τη σχετική παράγραφο του άρθρου.Μαζί με κάποια προσθήκη για την «ενεργό γήρανση» θα την αναρτήσω μέχρι αύριο
XB
Το απεχθές πρόσωπο της ασφα-ληστικής «μεταρρύθμισης»
(ενσωμάτωση σχολίων από Πέτρο και Χρήστο)
Αν υπάρχει κάτι στο οποίο έχει δίκιο ο πρωθυπουργός σε σχέση με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που από την Τετάρτη είναι πια νόμος του κράτους, αυτό είναι ότι ο νόμος αυτός συνιστά πράγματι μια βαθιά τομή σε σχέση με το παρελθόν, μια τομή που του επιτρέπει να διεκδικεί τον τίτλο της μεταρρύθμισης. Η διαφορά βέβαια είναι ότι η μεταρρύθμιση αυτή αποτελεί στην ουσία της μια σοβαρή οπισθοχώρηση, μια αναίρεση κάποιων από τις βασικές αρχές στις οποίες στηρίχθηκε επί δεκαετίες το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης. Στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση της ΝΔ βλέπουμε να θριαμβεύει μια άλλη «φιλοσοφία», που σε πολύ μικρότερο βαθμό, μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε και στις αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις των Ρέππα, Γιαννίτση και Σιούφα.
Από τις εκατοντάδες άρθρα και παραγράφους του δαιδαλώδους αυτού νόμου θα απομονώσουμε δύο διατάξεις του που πιστεύουμε ότι είναι αποκαλυπτικές αυτής της αλλαγής «φιλοσοφίας».
Σύμφωνα με την πρώτη διάταξη, προκειμένου να δικαιούται ένας εργαζόμενος βιβλιάριο ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης θα πρέπει να συγκεντρώνει όχι πενήντα, αλλά εκατό ένσημα το χρόνο. Η μεταρρύθμιση αυτή εισάγεται επειδή οι εμπνευστές της θεωρούν ότι με την αύξηση των αναγκαίων ενσήμων από πενήντα σε εκατό θα κτυπηθεί η εισφοροδιαφυγή που γίνεται με συναίνεση των ασφαλισμένων. Είναι έτσι όμως; Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, το φαινόμενο αυτό είναι περιθωριακό. Πραγματικό κτύπημα της εισφοροδιαφυγής χωρίς ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών του ΙΚΑ, και χωρίς την καλλιέργεια μιας σωστής ασφαλιστικής συνείδησης από τους εργαζόμενους δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλά γι’ αυτά δεν θα βρείτε πολλά πράγματα στο νέο ασφαλιστικό νόμο. Οι 4000 κενές οργανικές θέσεις του ΙΚΑ μένουν ως έχουν. Η πρακτική της κατά διαστήματα δυνατότητας χαριστικής ρύθμισης των χρεών των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ είναι …διαχρονικής αξίας! Ωστόσο, η αύξηση του ορίου των 50 ενσήμων σε 100 (τα οποία μάλιστα θα πρέπει να καταβάλονται στην αρχή του χρόνου!) δεν είναι χωρίς συνέπειες: στο κάτω-κάτω, ο προηγούμενος νομοθέτης δεν ήταν τόσο αφελής. Σε μια εποχή έντονης εργασιακής ανασφάλειας και υψηλών ποσοστών ανεργίας (ιδίως της νεολαίας, των γυναικών, κλπ) η συγκέντρωση των 100 ενσήμων το χρόνο δεν είναι αυτονόητη. Ένα μέρος – όχι ασήμαντο – του οικονομικά ενεργού εργατικού πληθυσμού (!) θα βρεθεί αποκλεισμένο από τη δημόσια φαρμακευτική και ιατρική περίθαλψη. Οι υπηρεσίες αυτές απομακρύνονται οριστικά από το καθεστώς ενός αυτονόητα εγγυημένου δικαιώματος όλων των πολιτών. Σε τελική ανάλυση, το δικαίωμα στη ζωή συνδέεται πλέον με ένα ελάχιστο και διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ενσήμων. Το αμερικάνικο μοντέλο δημόσιας υγείας με τα 47 εκατομμύρια των αποκλεισμένων από την ιατρική περίθαλψη και το όνειδος των ανθρώπων που πεθαίνουν στο δρόμο είναι πλέον επί θύραις.
Η δεύτερη διάταξη στην οποία αποτυπώνεται αρκετά εύγλωττα η αλλαγή «φιλοσοφίας» για την οποία μιλήσαμε προηγουμένως αφορά τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης που θεσπίζονται με το νέο νόμο. Πράγματι, σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα ισχύοντα, και τα οποία κατά βάση είχαν σεβαστεί οι προηγούμενες μεταρρυθμίσεις, βασική προϋπόθεση συνταξιοδότησης ήταν η συγκέντρωση ενός ορισμένου αριθμού ενσήμων που αντιστοιχούσαν σε 30, 35, ή 37 χρόνων εργασίας (για τις μητέρες ανηλίκων αυτά μπορούσαν να είναι 20 ή 25). Οι σχετικές με την ηλικία προϋποθέσεις εμφανίζονταν σε περιορισμένες περιπτώσεις, κι αυτό γιατί σύμφωνα με τη βασική λογική που πρυτάνευε, ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα στην ανάπαυση που του προσφέρει η έξοδος από την ενεργό υπηρεσία μετά από ένα επαρκή χρόνο εργασίας – κοινωνικής προσφοράς, ανεξάρτητα από το εάν από φυσική άποψη συνεχίζει να έχει τη δυνατότητα να εργάζεται. Η ιδέα αυτή αποτυπώνεται ιδανικά στην πρόβλεψη της συνταξιοδότησης μετά από 37 χρόνια ανεξάρτητα από ηλικία. Σύμφωνα με το νέο ασφαλιστικό νόμο, στις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης εμφανίζεται πάντα και η ηλικία του εργαζόμενου και μάλιστα αυτή παίζει πλέον τον βαρύνοντα ρόλο. Δεν έχει πλέον σημασία πόσα χρόνια δουλεύεις, αλλά πόσων χρονών είσαι. Η περίφημη 35ετία αποτελεί πλέον ιστορικό παρελθόν, αφού η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, ιδίως αυτοί που είχαν την ατυχία να ξεκόψουν νωρίς από το σχολείο και να ενταχθούν στην αγορά εργασίας από μικρές ηλικίες (τα παιδιά των νυχτερινών σχολείων, παιδιά ενός κατώτερου θεού) θα πρέπει να μείνουν εκεί επί πολύ περισσότερα χρόνια. Το γεγονός ότι την ύστατη στιγμή ο Υπουργός Οικονομίας δια στόματος Πετραλιά συναίνεσε στη διατήρηση της 37ετίας χωρίς όριο ηλικίας δεν αλλάζει τη γενική λογική που διατρέχει τον ασφαλιστικό Νόμο. Η αύξηση των ορίων ηλικίας και η καθιέρωση τέτοιων εκεί όπου αυτά δεν υπάρχουν αποτελεί το γενικό κανόνα. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Η αύξηση της μέσης πραγματικής ηλικίας αποχώρησης από την εργασία (η «ενεργός γήρανση» κατά την ορολογία των Βρυξελλών) κατά 5 έτη στο διάστημα 2003-2010 αποτελεί διακηρυγμένο στόχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για όλες τις χώρες μέλη της, αποτυπωμένη στις αποφάσεις της Συνόδου της Βαρκελώνης (2002). Κατά την αλογοσκούφεια λογική αλλά και κατά την κυρίαρχη σήμερα λογική στα διευθυντήρια της ΕΕ, δεν υπάρχει λόγος να συνταξιοδοτηθεί κανείς πριν τα 58. Σε μια τέτοια ηλικία η ικανότητα εργασίας θεωρείται προφανής και δεδομένη. Για να είμαστε ακόμα πιο σαφείς, δικαίωμα σύνταξης για τους μαθητευόμενους μάγους του νεοφιλελευθερισμού δεν θα έχουν πλέον αυτοί που προσέφεραν την εργασία τους επί ένα εύλογο χρονικό διάστημα, αλλά πολύ απλά, αυτοί που δεν είναι πλέον σε θέση να εργαστούν άλλο. Σήμερα στα 58. Αύριο, στα 60, ή και περισσότερο….
Το ότι με αυτή τη αύξηση των ορίων ηλικίας ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός εργαζομένων δεν θα έχει την τύχη (αφού στον μάταιο τούτο κόσμο, τίποτα δεν είναι εγγυημένο…) να ζήσει το όνειρο της εξόδου από τα δεσμά μιας μισθωτής εργασίας - που σε πολλές περιπτώσεις έχει όλα τα στοιχεία που την κάνουν να μοιάζει με μισθωτή σκλαβιά - είναι κάτι που ασφαλώς καταγράφεται στις παράπλευρες απώλειες μιας αναγκαίας μεταρρύθμισης. Αλλά, ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος. Μια τέτοια εξέλιξη, για τους εισηγητές του νόμου, ίσως να αποτελεί παράπλευρο …κέρδος!
Όπως και να έχει το πράγμα, το γεγονός είναι ότι παρά το πρωτοφανές κύμα αντιδράσεων, κινητοποιήσεων και απεργιακής διαμαρτυρίας, η πολιτικά απομονωμένη Κυβέρνηση της ΝΔ επέλεξε τελικά το δρόμο της εσπευσμένης ψήφισης του νόμου, ελπίζοντας στην πειθώ των τετελεσμένων. Ωστόσο, η μέχρι τέλους εμμονή σε μια πολιτικά αλλά και ηθικά διάτρητη επιλογή δεν συνιστά πάντα ένδειξη πολιτικής ηγεμονίας. Το διάστημα από εδώ και εμπρός θα δείξει εάν η νίκη αυτή αποδειχθεί για την ΝΔ «πύρρειος», αν δηλαδή οι απώλειές της προδιαγράφουν και την τελική της υποχώρηση από τη θέση του χειριστή των κυβερνητικών ευθυνών.
Σημ. Δεν αναφέρω τίποτα σχετικά με το δημοψήφισμα και τη συλλογή υπογραφών, γιατί δεν ξέρω πώς θα έχει εξελιχθεί το πράγμα μετά από μια βδομάδα...
ΕΝΤΑΞΕΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΤΟ!
Π.Σ.
Είμαι κι εγώ σύμφωνος με το κείμενο και νομίζω ότι πρέπει ΑΜΕΣΑ να το στείλουμε στον τύπο, μαζί με την παραπομπή στην πρόταση για το ασφαλιστικό όπως την δίνουν σήμερα στη δημοσιότητα.
Δημοσίευση σχολίου