3 Ζητήματα: Θεωρία, Συμμετοχή, ΣΥΡΙΖΑ/Πρόγραμμα
ΖΗΤΗΜΑ ΘΕΩΡΙΑΣ
- Στη Ευρώπη δεν κατέρρευσε μόνο η Αριστερά αλλά γενικότερα η ιδέα του συλλογικού και η πολιτική. Ο άναρχο-φιλελευθερισμός κυκλοφορεί κυρίαρχος, αποκρύπτοντας την ταξική του φύση, υπό τον μανδύα του τεχνοκρατικού μονόδρομου.
- Η αναγκαία αναζήτηση μιας νέας θεωρίας/μεθοδολογίας δεν μπορεί να αρχίσει με μια απόφαση των κομμάτων της αριστεράς, αλλά είναι μια βασανιστική πορεία που (ελπίζουμε ότι) έχει αρχίσει, αλλά δεν μπορεί να συντελεστεί στον δοκιμαστικό σωλήνα των “πολιτειολόγων” αλλά θα πρέπει να έχει συνεχή ανατροφοδότηση από την πολιτική και την ταξική πάλη.
- Τα όποια συμπεράσματα θα πρέπει το γρηγορότερο να αποκρυσταλλώνονται σε στοιχεία μιας κοινής πανευρωπαϊκής πρότασης του ΚΕΑ (κόμμα
ευρ. αριστεράς), που θα ακούγεται ενιαία από το Βερολίνο μέχρι την
Λισσαβόνα, τουλάχιστον στις Ευρωεκλογές. Αυτή η θεωρητική αναζήτηση
νοείται μέσα στην ιστορική συνέχεια της αριστεράς, προσαρμόζοντας στις σημερινές συνθήκες τις βασικές μας τις αρχές όχι ως τυφλή αναζήτηση σε λευκό χαρτί.
Ως “σημερινές συνθήκες” ορίζεται η επίδραση της τεχνολογίας στη παραγωγική διαδικασία.
Το κίνημα θα πρέπει να σταματήσει τα STOP.
Επί δεκαετίες, διεξάγει μάχες οπισθοφυλακών προσπαθώντας να σταματήσει
η να αναβάλει τις πρωτοβουλίες της αντίδρασης, δίνοντας έτσι την εικόνα
της συντήρησης απέναντι σε υποτιθέμενες τεχνοκρατικές 'μεταρρυθμίσεις'.
Τουλάχιστον, όταν αντιτίθεται σε μια πρόταση της αντίδρασης, να
προβάλει την αντιπρόταση μας, όχι “καλά 'μαστε, άστα όπως είναι"
ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
- Η διοίκηση είναι και αυτή δουλειά. Ακόμα και αν μπορούσαμε (πολιτικά, τεχνικά είμαστε αρκετά πιο κοντά) να προσθέσουμε ένα πλήκτρο “ψηφίστε” στο κανάλι της Βουλής, εύλογα δεν αναμένεται ότι οι πολίτες, μετά το δικό τους 8ωρο, θα ήθελαν να περάσουν το βράδυ τους με νομοτεχνικές αναλύσεις αντί να βλέπουν σήριαλ ή να παίζουν. Εκτός ίσως από κάποιους κολλημένους σαν και μας, και όχι όλους.
- Συμμετοχή σημαίνει το δικαίωμα της κοινωνίας να επηρεάζει δημοκρατικά την όλες τις πλευρές της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης και της παραγωγής. Εδώ πρέπει να διαχωριστούμε ρητά από την ναυαρχίδα της άναρχο-φιλελεύθερης ιδεολογίας που προβάλει την “αγορά” ως το μοναδικό ή κυρίαρχο εργαλείο εξάσκησης αυτής της συμμετοχής.
- Το σημερινό σύστημα έχει στοιχεία συμμετοχής, περιοριζόμενα και όπου υπάρχουν σε γνωμοδοτική, την ονομαζόμενη “διαβούλευση”'. Ο περιορισμένος χαρακτήρας αυτής της συμμετοχής δικαιολογεί, εν μέρει, την περιθωριακή αποδοχή τους, ακόμα και από πολιτικοποιημένους, με εξαίρεση ίσως κάποιων με ειδικά ενδιαφέροντα. Όταν προβάλουμε ένα όραμα “συμμετοχικής δημοκρατίας” δεν μπορούμε να μην αξιοποιούμε τα όποια ψήγματα ήδη υπάρχουν, με μορφές που μένει να προσδιορισθούν (π.χ. μια θεματική ομάδα θα ανεβάζει συλλογική θέση?
Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, πρέπει να διατηρήσουμε κάποιες επιφυλάξεις για την έκταση όπου η συνεχής συμμετοχή και η συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας θα μπορεί να επιβάλει αποφάσεις, υπό τη επιφύλαξη ότι αυτές μπορεί να μην εντάσσονται αρμονικά στο γενικό και/ή μακροπρόθεσμο σχέδιο, το οποίο είναι, νομίζω, βασικό στοιχείο της αριστερής ιδεολογίας.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ
- Αν αποδεχτούμε την χρονοσειρά Καραμανλής-Παπανδρέου-Σαμαράς-Τσίπρας δεν έχει έννοια να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι ο τελευταίος είναι ο καλύτερος. Όπως δεν έχει έννοια να λέμε ότι το μνημόνιο μας είναι το καλύτερο.
- Δεν είμαστε καλύτεροι, είμαστε διαφορετικοί. Η πρώτη διαφορά που πρέπει πάντα να επιδεικνύεται είναι η ταξική μεροληψία, όχι ως συμπαράσταση στους αναξιοπαθούντες, αλλά κύρια ως πρόκριμα των δυνάμεων της εργασίας, με ηγεμονικό σχέδιο
- Εκτός αυτών, προβάλουμε το ηθικό πλεονέκτημα. Τώρα μπορούμε ακόμα να επικαλεσθούμε ακόμα και την απειρία, για να μπορέσουμε όμως να το διατηρήσουμε πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι “ελέγχουμε την εξουσία” ώστε να μπορούμε να λέμε “το ηθικό πλεονέκτημα είμαστε εμείς”
- Η δημοκρατική λειτουργία του κόμματος και η συμμετοχή του, πάντα μέσω κοινωνίας, στην διακυβέρνηση δεν είναι απλά καταστατική επιταγή. Είναι απαραίτητη για την διατήρηση του διττού πλεονεκτήματος του διαφορετικού, είναι τελικά απαραίτητη ακόμα και για της διατήρηση της πολιτικής κυριαρχία
- Δεν θα ήταν ιδιαίτερα έξυπνο να λέμε ότι τα κάνουμε καλύτερα, επειδή οι δικοί μας είναι πιο έξυπνοι (αν και είναι, εκτός ίσως του
κ. Θεοδωράκη). Αλλά μπορούμε να λέμε ότι έχουν την κοινή λογική αλλά
δεν έχουν εξαρτήσεις. Στα πλαίσια αυτά φορτωνόμαστε και πολλές
καθυστερούμενες αμαρτίες του αστικού εκσυγχρονισμού (π.χ. κανάλια, κτηματολόγιο, φοροδιαφυγή)
Σημ. Σχετικά με τα τελευταία, μπορείτε να δείτε και την αρχή του παρακάτω κειμένου
http://dkabil-notes.blogspot.gr/2016/01/blog-post_29.html
από την εποχή του ασφαλιστικού.
