Λίγες ώρες πριν τη Συνέλευση της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Αγίας Παρασκευής ( Δευτέρα 31/ 8 , 7 μμ.)
Χάσαμε τον ύπνο μας, να μη χάσουμε και την ψυχή μας...
Χάσαμε τον ύπνο μας, να μη χάσουμε και την ψυχή μας...
Προκειμένου να γυρίζω σαν κοκορέτσι στο κρεβάτι μπας και με πάρει ο ύπνος (κοντεύει να ξημερώσει...) λέω να βγάλω λίγα πράγματα εδώ κι ελπίζω κάποτε να μπορώ να επικοινωνώ κι από κοντά κι αληθινά με πολλούς/ές από όσους/ες δεν κάνατε ήδη delete μπουχτισμένοι/ες από τα δεκάδες μέιλ που ανταλλάσσουμε για να βρούμε το δίκιο μας πιστεύοντας ακράδαντα ότι "η κόλαση είναι οι άλλοι".
Συνέλευση, λοιπόν, απόψε κι άντε να ελπίζεις πως δε θα μπούνε φωτιές με τόση καύσιμη ύλη που συσσωρεύσαμε εδώ και καιρό και με τους αναπτήρες ανά χείρας, έχοντας ήδη κάνει πρόβες πως θα λειτουργήσουν αποτελεσματικά και θα κάνουν στάχτη τα επιχειρήματα του "αντιπάλου", ίσως και το ίδιο τον "αντίπαλο"!
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω το βράδυ, γιατί κάθε τρεις και λίγο αλλάζω πλάνα αφού κι οι διεργασίες που γίνονται μέσα μου δεν έχουν σταματημό. Αποστασιοποιήθηκα για ένα διάστημα για να κατασταλάξω, μετά κουβέντιασα με αρκετές/ούς σ.σ. από την οργάνωση και φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Τις αποφάσεις μου τις πήρα όπως κι άλλοι/ες και είμαι βέβαιος πως ελάχιστοι/ες πλέον από τα μέλη της Ο.Μ. αναμένουν να τους φωτίσει η Αγία Παρασκευή για να δουν με ποιους θα παν και ποιους θ' αφήσουν. Μια χαρά τα καταφέραμε και πάλι, ζωή να ' χουμε να δικαιώνουμε το σύνδρομο της αμοιβάδας...
Τελευταία, η ακοή μου έχει εξασθενήσει αλλά είμαι χαρούμενος που, μετά από δεκαετίες, έχει ανέβει η διάθεσή μου να ακούω την άλλη άποψη. Πολλοί/ες σ.σ. που επικοινωνήσαμε ουσιαστικά τελευταία, ίσως να διατηρούν την άποψη (και σίγουρα φταίω κυρίως εγώ γι αυτό) πως τα λόγια τους πήγανε στο βρόντο. Όλα, όμως, καθόμουνα και τα ξανασκεφτόμουνα και πήγαινα ακόμα και πιο παλιά και ξέθαβα σκελετούς που είτε εγώ ο ίδιος είχα κρύψει είτε φοβόμουν να πιστοποιήσω την ύπαρξή τους και να τους αποσύρω...Να σκεφτείτε, μέχρι που μου ήρθε να πάω να βρω τον παλιό καθοδηγητή του Συνασπισμού, το Θράσο, και να του ζητήσω συγγνώμη που μια μέρα πρόπερσι τον σκυλόβρισα στο μετρό επειδή για όλη μου τη δυστυχία έφταιγε η ΔΗΜΑΡ της οποίας είχε γίνει κορυφαίο στέλεχος. Κι αυτό, επειδή όσα "στραβά" και να έκανε ο κακός Δημαρίτης (κατά το καλός Σαμαρείτης), έζησα προσωπικά την προσπάθειά του το 2009 να κρατήσει το ΣΥΡΙΖΑ εντός βουλής γιατί με τη συντροφική φαγωμάρα που είχε φουντώσει μπορεί και να μέναμε απέξω... Κι αν αυτό είχε συμβεί πώς θα είχαμε νιώσει το 2015 το μεθύσι της πρώτης φοράς Αριστεράς, και πώς θα είχαμε τώρα την πολυτέλεια να ξεσκίζουμε εαυτούς και αλλήλους στο όνομα της ορθότητας και της καθαρότητας;
Κάνω κατάχρηση της καλοσύνης σας να διαβάζετε τον "ελεύθερο συνειρμό" μου, που θα έλεγε κι ο Φρόιντ! Να το κόψω τώρα που το συνειδητοποίησα. Και να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με πολύ απλά λόγια μου είπε ένας σύντροφος την περασμένη βδομάδα, και στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να σας το επικοινωνήσω επακριβώς. Μου μιλούσε για την επικοινωνία, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα που ουσιαστικά χτίζεται σε μικρές κοινότητες. Γι αυτό, μου τόνιζε, κι η θεραπεία εξαρτημένων ατόμων σε μικρές κοινότητες γίνεται.
Νιώθω "πολιτικά τοξινωμένος κι άρρωστος" και συνειδητοποίησα (χωρίς να το έχω βιώσει απόλυτα) πως δεν είναι ντε και καλά οι άλλοι η κόλαση. Το να ανταλλάσσω τοξίνες στην καθημερινή μου και στην πολιτική μου ζωή είναι κυρίως δική μου ευθύνη, όπως είναι και δική μου ευθύνη να κάνω αποτοξίνωση στις μικρές κοινότητες που κινούμαι και ζω. Και, πάνω απ' όλα στην πολιτική μου οργάνωση όπου θα μείνω και θα παλέψω συλλογικά και συντροφικά για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και θα ξορκίζω, αλύπητα, τον "αλάθητο, συνεπή αριστερό" που κρύβω ακόμα μέσα μου. Τώρα πια ξέρω πως κανένας δε θα πιστέψει στον "Παράδεισό" μου, που του υπόσχομαι, αν με βλέπει διάτρητο σε απλά καθημερινά θέματα. Ένα πράγμα σαν το πάστορα της ιστοριούλας:
Ένας πάστορας συναντά ένα πιτσιρικά στο δρόμο και τον ρωτάει: " Ξέρεις, τέκνον μου, πού είναι το κοντινότερο Ταχυδρομείο;" Κι ο μικρός του εξηγεί επακριβώς πώς θα φτάσει στον προορισμό του. "Σ' ευχαριστώ, τέκνον μου, κι έλα αύριο στην εκκλησία να σου δείξω το δρόμο για τον Παράδεισο" είπε ο πάστορας για να πάρει την απάντηση του πιτσιρικά " "Εσύ δεν ξέρεις το δρόμο για το Ταχυδρομείο, θες να μου δείξεις και το δρόμο για τον Παράδεισο;"
Κοντολογίς, τελευταία ανησυχώ για το ρεφορμισμό μου και τον αναθεωρητισμό μου. Έχω αρχίσει να "αποτάσσομαι" το Μαρξιστικό- Λενινιστικό σύνθημα "Μίσος ταξικό" και να το γυρίζω σε Χριστιανικά τσιτάτα του τύπου : Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Τουτέστιν ένας πολύγλωσσος τενεκές ξεγάνωτος, σε ελεύθερη απόδοση...
Ελπίζω τώρα να με πάρει ο ύπνος...
Συντροφικά,
Δημήτρης Κανταλής.
