ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΑΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΗΦΟΡΙΖΟΥΜΕ...

Τι έγινε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ; | Left.gr

Τι έγινε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ; | Left.gr

Τα «Ύστερα του κόσμου» και η ριζοσπαστική αριστερά. Μπροστά στο εδώλιο του ...κατηγορουμένου; (RedNotebook)

Τα «Ύστερα του κόσμου» και η ριζοσπαστική αριστερά. Μπροστά στο εδώλιο του ...κατηγορουμένου; Γνωστοί καρχαρίες της νύχτας, του μαύρου χρήματος και των ελβετικών λογαριασμών, τον κατηγορούν αδιαλείπτως για τη μη υπεράσπιση των ελλήνων εργαζομένων. Ποιοι το κάνουν αυτό; Εκείνοι που αφήνουν εργαζόμενους απλήρωτους και ανασφάλιστους, εκείνοι που στοχοποιούν απεργούς και τους προσάπτουν την κατηγορία της συντεχνίας, εκείνοι που επικροτούν την εισβολή των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία   Του Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλου  Ο πόλεμος συνεχίζεται! Παραταγμένοι στο πεδίο της μάχης και ο αντίπαλος πυροβολεί ακατάπαυστα. Σε αυτόν τον πόλεμο ο αντίπαλος χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να επιτύχει τον σκοπό του! Έχει επιλέξει να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο σε αυτή την κοινωνία, να αφανίσει κάθε δικαίωμα που με αίμα και ιδρώτα κατέκτησε ο κόσμος της δουλειάς δεκάδες χρόνια τώρα. Το «να γίνει η κρίση ευκαιρία» είναι κάτι που συναντάμε διαρκώς σε κάθε τους κίνηση. Τρικομματική κυβέρνηση, τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοκαναλάρχες-μεγαλοεκδότες-μεγαλοδημοσιογράφοι και φασίστες βρίσκονται απέναντι από την κοινωνία. Σε χρόνο dt, με τις καλοκαιρινές θερμοκρασίες στα ύψη, η περιουσία του ελληνικού λαού ιδιωτικοποιείται, για την ακρίβεια ξεπουλιέται κοψοχρονιά (ΑΤΕ-Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο), τα κοινωνικά αγαθά (νερό-ενέργεια-παιδεία-υγεία) εμπορευματοποιούνται, ο σεξισμός και ο ρατσισμός ανθίζουν και η καταστολή του κράτους τσακίζει από τους εργάτες της Χαλυβουργίας μέχρι «της γης τους κολασμένους» μετανάστες. Η καμμένη γη σφραγίζεται από κάθε μορφής κοινωνικό κανιβαλισμό, που απεικονίζεται σε κάθε όψη της καθημερινότητας, σε βιασμούς, σε πιστολίδια έξω από τράπεζες, σε μαχαιρώματα μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και σε επιχειρήσεις-σκούπα που αναδεικνύουν το αρχαίο ελληνικό φιλόξενο πνεύμα. Τα δελτία των 8, χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα πλέον, αξιοποιώντας υπαρκτά προβλήματα, τοποθετούν το μεταναστευτικό και τα θέματα ασφάλειας, πολύ ψηλά στη λίστα της επικαιρότητας, υποβαθμίζοντας τις εφαρμοζόμενες μνημονιακές πολιτικές, όσο και τις κοινωνικές τους επιπτώσεις. Σπορά μίσους και ρατσισμού, φόβος και ξενοφοβία. Στρώνουν κόκκινο χαλί σε κάθε λογής χρυσαυγίτη. Ψευτοδιλήμματα αναπαράγονται διαρκώς και το δίπολο ημεδαπών- αλλοδαπών δηλητηριάζει την κοινωνία. Ο κοινωνικός αυτοματισμός δίνει και παίρνει, ενώ μεγαλοκαναλάρχες και μεγαλοεργλάβοι επενδύουν (κυριολεκτικά) στη γκετοποίηση των απαξιωμένων αστικών κέντρων.                                                     Σε ένα «παράλληλο σύμπαν», κυβέρνηση και τρόικα «ευλογούν» τα μέτρα του μνημονίου «number 3-επιχείρηση κοινωνικής εξολόθρευσης». Την ίδια στιγμή,  η ανεργία εκτινάσσεται σε εξωφρενικά νούμερα, της τάξεως του 23,1%, 53.000 παιδιά μένουν εκτός βρεφονηπιακών σταθμών, οι φοιτητές προετοιμάζονται για δίδακτρα, η 13η και 14η σύνταξη πηγαίνουν περίπατο και οι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται στο κατώφλι της εφεδρείας. Ένα σκηνικό κοινωνικής εξαθλίωσης και απόγνωσης προβάλλεται μπροστά μας, με κάποιους να επιδιώκουν να κοιτάμε προσηλωμένοι το δάκτυλο, αγνοώντας το φεγγάρι. Στο φόντο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου από κάθε λογής κρατικοδίαιτη αστική φυλλάδα. Γνωστοί καρχαρίες της νύχτας, του μαύρου χρήματος και των ελβετικών λογαριασμών, τον κατηγορούν αδιαλείπτως για τη μη υπεράσπιση των ελλήνων εργαζομένων. Ποιοι το κάνουν αυτό; Εκείνοι που αφήνουν εργαζόμενους απλήρωτους και ανασφάλιστους, εκείνοι που στοχοποιούν απεργούς και τους προσάπτουν την κατηγορία της συντεχνίας, εκείνοι που επικροτούν την εισβολή των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, όλοι εκείνοι που τρίβουν τα χέρια τους μπροστά στα νέα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και πλουτίζουν στις πλάτες του ελληνικού λαού. Αυτοί θα κατηγορήσουν την αριστερά; Ρητορικό το ερώτημα. Είναι δεδομένο πάντως πως προσαρμόζονται εύκολα στις συνθήκες. Βάζουν το λιθαράκι τους και αυτοί στον εκφασισμό της κοινωνίας ακολουθώντας παράλληλα μορφές γκεμπελίστικης προπαγάνδας. Απέναντι σε όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ταξικά μεροληπτικός, θα συνεχίσει να συγκρούεται με κάθε λογής κοινωνική αδικία. Θα δίνει το «παρών» σε κάθε κοινωνικό αγώνα και θα στοχεύει στην ανατροπή κάθε πτυχής της βαρβαρότητας που βιώνουμε. Η ελπίδα μένει ζωντανή και μετά τις εκλογές και ενσαρκώνεται σε κάθε μορφή αντίστασης και ανυπακοής, από τα δίκτυα αλληλεγγύης μέχρι τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στα ορυχεία χρυσού. Μέσα και έξω από τη βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδεικνύει τη γύμνια της πολιτικής τους. Θα παραμένει κομμάτι όλων εκείνων που βιώνουν στο πετσί τους την βάρβαρη πολιτική των μνημονίων, ανεξαρτήτως χρώματος και εθνικότητας. Θα παραμένει κομμάτι όλων εκείνων που έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με την φασιστική βία. Όλων εκείνων που καθημερινά παλεύουν για να υπερασπιστούν το μεροκάματό τους, για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στη δουλειά και σε μια ζωή με αξιοπρέπεια, ενάντια στην εξαθλίωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς,  χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς Κώστας Βάρναλης Ο Ιάσονας Σχινάς-Παπαδόπουλος είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού

ΑΓΡΙΕΣ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ 36 ΑΠΕΡΓΩΝ ΣΤΗΝ Ν.ΑΦΡΙΚΗ

ΑΓΡΙΕΣ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ 36 ΑΠΕΡΓΩΝ ΣΤΗΝ Ν.ΑΦΡΙΚΗ

Η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά | Left.gr

Η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά | Left.gr

Σαμαράς... όπως λέμε Πινόκιο! | Left.gr

Σαμαράς... όπως λέμε Πινόκιο! | Left.gr

ΔΗΜ.ΑΡ.: Ποια Αριστερά; ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΛΑΚΗ*

(αναδημοσίευση από ΑΥΓΗ)
Η Αριστερά αποκτά υπόσταση μέσα σε έναν ορίζοντα συγκεκριμένων κοινωνικών πρακτικών και αξιών. Η τοποθέτηση ενός πολιτικού υποκειμένου στον αριστερό χώροδεν προκύπτει κατά βούληση: Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι αυτή η αξιολόγηση συνιστά υποκειμενική πράξη, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η Αριστερά προσφέρεται ως πεδίο αυθαιρεσίας. Όταν ένα πολιτικό υποκείμενο υπερβεί τις κοινωνικές πρακτικές και τις αξιακές αντιλήψεις που θεμελιώνουν τον νοηματικό ορίζοντα της Αριστεράς, έχει ταχθεί έξω από τον κόσμο αυτόν.

Εδώ και πολύ καιρό, οι δυνάμεις που συγκρότησαν τη ΔΗΜ.ΑΡ. δολιχοδρομούσαν επισφαλώς μακριά από τους κοινωνικούς και πολιτικούς πόρους, οι οποίοι οδηγούν στην Αριστερά της εποχής μας. Η απροθυμία της να ασκήσει κριτική στην κοινωνική πραγματικότητα του καπιταλισμού (και μάλιστα σε εποχή Μνημονίων) συμβάδιζε με τον αδιάπτωτο ζήλο να μεταξιώνει σε νεοσυντηρητική κατεύθυνση τις αξίες της Αριστεράς. Η σύμπτωση με το τεχνοκρατικό κατεστημένο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού αναγορευόταν σε κάτι επιδιώξιμο, ενόσω η ζωντανή και δρώσα Αριστερά υποβιβαζόταν σε στόχο δυσμενούς κριτικής. Η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν αναπτύχθηκε, άλλωστε, ως εγχείρημα κριτικής ανασυγκρότησης της ανανεωτικής Αριστεράς, αλλά σφυρηλατώντας το consensus υπερπήδησης των αριστερών προταγμάτων, προς χάριν του κρατούντος κοινωνικού συνασπισμού. Γι’ αυτό, η δημόσια εικόνα του κόμματος διαμορφώθηκε με καθωσπρεπισμούς και θολές μειλιχιότητες, με απεύθυνση στις αδιαφοροποίητες μάζες της τηλεοπτικής συμμόρφωσης και ταυτόχρονη περιφρόνηση του διεκδικητικού κινήματος και της ριζοσπαστικής οικολογίας.

Η συνέργεια της ΔΗΜ.ΑΡ. στη μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά είναι η έσχατη απόληξη της πολιτικής της ακροβατικής, καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα: Καλλιέργεια σχετικιστικών λύσεων και επικοινωνιακή εννόηση της αντιμνημονιακής διάθεσης. Δημαγωγική επίκληση του «πνεύματος της ευθύνης», το οποίο, υποτίθεται, πούρο, ντούρο και ακμαίο, θα προάσπιζε τις υπό κατεδάφιση κατακτήσεις των εργαζομένων. Τηλεοπτικός πόλεμος κινήσεων εναντίον της κοινωνικής Αριστεράς, ώστε να εμπεδώνεται και να μονιμοποιείται η ενοχοποίηση των αντιστάσεων που αναπτύσσουν οι θιγόμενοι από τις άδικες και καταπιεστικές παρεμβάσεις των Μνημονίων, προκειμένου να επιβιώσουν. Μηχανιστικός εξορθολογισμός νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών, μέχρι να καλλωπισθεί ο μνημονιακός ανορθολογισμός σε ευλογοφανή «σταδιακή απαγκίστρωση». Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι κατασκευές της ΔΗΜ.ΑΡ επέπλευσαν με άνεση στον οχετό που εξαπέλυσαν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ οι διαπλοκογράφοι και οι μαικήνες τους.

Η (κατά Αντόρνο) «αναγκαία λανθασμένη» ιδεολογική συνείδηση της ΔΗΜ.ΑΡ. γεννιέται στην αγχώδη αναζήτηση ερεισμάτων εξουσίας, ακόμα κι αν το αντίτιμο είναι η αποδοχή όλων των νεοσυντηρητικών αξιών. Η πολιτική ιδεολογία της «ουδέτερης κοινής γνώμης» είναι τόσο διηθημένη στη θεματολογία της, ώστε το σύστημα βρίσκει πάντα κάτι που του αρέσει: Δεν υπάρχει ιδιωτικοποίηση που να μην έγινε εστία διαφθοράς και ελλειμμάτων, αλλά για τη ΔΗΜ.ΑΡ. το «πελατειακό κράτος» αρχίζει και τελειώνει στους δημοσίους υπαλλήλους, ενώ το Ελληνικό πρέπει να «αξιοποιηθεί» ως αφετηρία της τρίτης εκσυγχρονιστικής επανάστασης του τσιμέντου. Οι προγραφές και οι συκοφαντίες διαφωνούντων δημοσιογράφων και συνδικαλιστών βρίσκονται ante portas, αλλά η ΔΗΜ.ΑΡ χαρίζει τους αστερίσκους της στον υπουργό Οικονομικών με ηθικοπλαστικά και αλληλοαναιρούμενα μισόλογα. Σ’ ένα ζήτημα που άπτεται τόσο του ηθικού όσο και του πολιτικού, ο επικεφαλής της ΔΗΜ.ΑΡ. δηλώνει ανενδοίαστα ότι κρατάει ίσες αποστάσεις τόσο από τους φασίστες όσο και από τους αντιφασίστες (βλ. δηλώσεις του Φ. Κουβέλη μετά τη συνάντησή του με τον Ν. Δένδια στις 16/7/2012).

Την ανάγκη γενικών γραμματειών φιλοτιμία ποιούμενη, η ΔΗΜ.ΑΡ. αγκομαχά να χωνέψει την οικτρή κατάσταση της κυβέρνησης των ισότιμων και ανισοβαρών εταίρων. Και, μάλλον, επενδύει στο «δημοκρατική» και στο «αριστερά» του τίτλου της για να διασωθεί. Ωστόσο, αυτές οι ιδιότητες δεν κατοχυρώνονται στατικά, αυτονόητα και αποκλειστικά ωσάν trademark. Οι αξίες είναι εμπραγματώσεις πρακτικών στάσεων. Η συναίνεση υπό την ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου μπλοκ βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με τις δύο θεμελιώδεις αριστερές αξίες: την εγκαθίδρυση σχέσεων δικαιοσύνης και κοινωνικής χειραφέτησης. Δεν επιφυλάσσει τίποτα το δημοκρατικό και τίποτα το αριστερό στη ΔΗΜ.ΑΡ. η συναίνεσή της στην κοινωνική χρεωκοπία. Αντιθέτως, κονιορτοποιεί και την υπάρχουσα, ισχνή αριστερή της ταυτότητα. Από τα μαλάματα του μνημονιακού κυβερνητισμού, φαγώθηκε ολοσχερώς το αριστερό πρόσωπό της.

* Ο Ν. Σκοπλάκης είναι ιστορικός