Συνέπεια και αυτογελοιοποίηση (από την ΑΥΓΗ)

Η απόφαση της κυβέρνησης για αύξηση του κατώτατου μισθού είναι άλλο ένα σημαντικό βήμα για τη στήριξη του κόσμου της εργασίας. Το ποσόν δεν αποκαθιστά φυσικά ολόκληρη την απώλεια του 2012. Είναι όμως η πρώτη αύξηση μισθών μετά από οκτώ χρόνια συνεχούς εισοδηματικής συμπίεσης. Και αφορά περισσότερους από 800.000 χαμηλόμισθους.
Τι λέει όμως η αντιπολίτευση για το θέμα;
Πρώτον, εμμέσως, ότι αυτό θα είναι πλήγμα για τους εργοδότες και θα οδηγήσει σε απολύσεις και αύξηση της μαύρης εργασίας. Επί της ουσίας είναι πρόσκληση σε ανυπακοή. Οι εργοδότες, όμως, μπορούν να αντιληφθούν ότι η αύξηση των μισθών θα είναι θετική για την οικονομία. Η κυβέρνηση εγγυάται την εφαρμογή της νομιμότητας. Και οι εργαζόμενοι παρακολουθούν και κρίνουν.
Δεύτερον, ότι η αύξηση είναι ανεπαρκής σε σχέση με την περικοπή του 2012. Αυτό το λένε το ΚΙΝ.ΑΛΛ., που υπέγραψε την περικοπή του 2012 με χέρια και με πόδια, αλλά και η ΓΣΕΕ, που τότε σφύριζε αδιάφορα.
Τρίτον, ότι η αύξηση θα εξανεμιστεί από τη μείωση του αφορολόγητου. Αυτό το λένε και η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Προεξοφλούν δηλαδή τη μείωση του αφορολόγητου, όπως προεξόφλησαν και την περικοπή των συντάξεων. Και στο τέλος θα τρέχουν πάλι να παρακαλάνε τον Μοσκοβισί να μειώσει το αφορολόγητο και θα ξαναεκτεθούν άσχημα, όπως με τις συντάξεις.
Τέταρτον, ότι η μείωση των συντάξεων έρχεται για να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από τις Πρέσπες. Εδώ η κοινή λογική σηκώνει τα χέρια.
Η κυβέρνηση βαδίζει σταθερά τον δρόμο που χάραξε τον περασμένο Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ. Η αντιπολίτευση βαδίζει σταθερά τον δρόμο προς την αυτογελοιοποίηση.

Στους μεταγενέστερους Μπ. Μπρεχτ (μτφ. Τίτος Πατρίκιος)

   
  Στους μεταγενέστερους 

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας.
Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας. Εκείνος που γελάει
Δεν έχει μάθει ακόμα
Τις τρομερές ειδήσεις.
Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που
Είν’ έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα
Γιατί έτσι παρασιωπάς χιλιάδες κακουργήματα!

Αυτός εκεί πού διασχίζει ήρεμα το δρόμο
Ξέκοψε πια ολότελα απ’ τους φίλους του
Πού βρίσκονται σ’ ανάγκη.
Είναι σωστό: το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.
Όμως πιστέψτε με: Είναι εντελώς τυχαίο. Απ’ ό,τι κάνω,
Τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα να φάω ως να χορτάσω.

Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση. (Λίγο η τύχη να, μ’ αφήσει χάθηκα.)
Μου λένε: Φάε και πιες! Να ‘σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πως να φάω και να πιω, όταν
Το φαγητό μου τ’ αρπάζω από τον πεινασμένο, όταν
Κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρώω και πίνω.

Θα ‘θελα ακόμα να ‘μουνα σοφός.

Τ’ αρχαία βιβλία λένε τί είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ’ τις επίγειες συγκρούσεις και δίχως φόβο
Τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα
Το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία
Στο κακό ν’ ανταποδίνεις το καλό
Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα:
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!

Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί βασίλευε η πείνα.

Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Το ψωμί μου το ‘τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα
Κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε
Στον καιρό μου οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Λίγα περνούσαν απ’ το χέρι μου. Όμως αν δεν υπήρχα
Οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα, αυτό έλπιζα τουλάχιστον.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες. Ο στόχος
Βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα
Ήταν σχεδόν απρόσιτος.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Εσείς, που θ’ αναδυθείτε μέσ’ απ’ τον κατακλυσμό
Που εμάς, μας έπνιξε,
Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
Σκεφτείτε
Και τα μαύρα χρόνια
Που εσείς γλυτώσατε
Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε,
Την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.

Κι όμως το ξέραμε:
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.
Ακόμα κ’ η οργή ενάντια στην αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέρναμε να ‘μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια

Είσαι η Πρέβεζα και το Κιλκίς (Μάνος Ελευθερίου)

Αυτές οι ρεματιές κι αυτά τα βράχια
κι αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
αυτές οι μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
κι αυτά τα κύματα που φεύγουν και ξαναγυρνούν
αυτά τα πεύκα με τα χαραγμένα λόγια
κι ο Κωνσταντίνος, ο καημός που πέταξε σαν το πουλί
κι εκείνα που δεν πρόφτασαν οι κήρυκες,
παρά μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι,

Ω! πολιτεία με το βράδιασμα κοντά στους ταρσανάδες
στην αγορά,στον καφενέ και στο ποδόσφαιρο
είσαι η Πρέβεζα,τα Γιάννενα και το Κιλκίς,
το Μεσολόγγι,ο Πόντος κι η Ερμούπολις
Ω! πολιτεία του αμανέ στα τουρκοχώρια
μ’ αυτές τις ρεματιές κι αυτά τα βράχια
μ’ αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
μ’ αυτές τις μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
θα ‘ρθει ο καιρός που θα φανούν οι κήρυκες
κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι.

Κατὰ Σαδδουκαίων- Μιχάλης Κατσαρός

 Κατὰ Σαδδουκαίων

Πλῆθος Σαδδουκαίων
Ῥωμαίων ὑπαλλήλων
μάντεις καὶ ἀστρονόμοι
(κάποιος Βαλβίλος ἐξ Ἐφέσου)
περιστοιχίζουν τὸν Αὐτοκράτορα.
Κραυγὲς ἀπ᾿ τὸν προνάρθηκα τοῦ Ναοῦ.
Ἀπ᾿ τὴ φατρία τῶν Ἐβιονιτῶν κραυγές:
Ὁ ψευδο-Μάρκελος νὰ παριστάνει τὸ Χριστό.
Διδάσκετε τὴν ἐπανάστασιν Κατὰ τοῦ πρίγκιπος
Οἱ Χριστιανοὶ νἄχουνε δούλους Χριστιανούς.
Ἡ ἀριστοκρατία τοῦ Ναοῦ νὰ ἐκλείψει.
Ἐγὼ ἀπέναντί σας ἕνας μάρτυρας
ἡ θέλησή μου ποὺ καταπατήθηκε
τόσους αἰῶνες.
Τοὺς ὕπατους ἐγὼ ἀνάδειξα στὶς συνελεύσεις
κι αὐτοὶ κληρονομήσανε τὰ δικαιώματα
φορέσαν πορφυροῦν ἀτίθασον ἔνδυμα
σανδάλια μεταξωτὰ ἢ πανοπλία-
ἐξακοντίζουν τὰ βέλη τους ἐναντίον μου-
ἡ θέλησή μου ποὺ καταπατήθηκε
τόσους αἰῶνες.
Τοὺς ἄλλους ἀπ᾿ τὴν πέτρα καὶ τὸ τεῖχος μου
καθὼς νερὸ πηγῆς τοὺς εἶχα φέρει
ἡ θρησκεία τους μυστηριώδης δεισιδαιμονία
τ᾿ ἄλογά τους ἀπ᾿ τὸν κάμπο μου.
δὲ μοῦ ἐπέτρεψαν νὰ δῶ τὸν Αὐτοκράτορα
τοὺς ὕπατους δὲν ἄφηναν νὰ πλησιάσω
σὲ μυστικὰ συμπόσια καὶ ἔνδοξα
τὴ θέλησή μου τὴν καταπατήσανε
τόσους αἰῶνες.
Τώρα κι ἐγὼ ὑποψιάζομαι
ὅλο τὸ πλῆθος τῶν αὐλοκολάκων
ὅλους τοὺς ταπεινοὺς γραμματικοὺς
τοὺς βραβευμένους μὲ χρυσὰ παράσημα
λεγεωνάριους καὶ στρατηλάτες
ὑποψιάζομαι τὶς αὐλητρίδες τὴ γιορτὴ
ὅλους τοὺς λόγους καὶ προπόσεις
αὐτοὺς ποὺ παριστάνουνε τοὺς ἐθνικοὺς
τὸν πορφυροῦν χιτώνα τοῦ πρίγκιπος
τοὺς συμβουλάτορες καὶ τοὺς αἱρετικοὺς
ὑποψιάζομαι συνωμοσία
νύκτα θὰ ρεύσει πολὺ αἷμα
νύχτα θὰ ἐγκαταστήσουν τὴ βασιλεία τους
νέοι πρίγκιπες μὲ νέους στεφάνους
οἱ πονηροὶ ρωμαῖοι ὑπάλληλοι τοῦ
*τοῦ αὐτοκράτορος
τοιμάζουνε κρυφὰ νὰ παραδώσουν
νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ καὶ τὴν
ὑπόκλισή τους.
Ἐγὼ πάλι μέσα στὸ πλῆθος διακλαδίζομαι
ἡ θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στὸ πλῆθος
μαζεύω τοὺς σκόρπιους σπόρους μου
γιὰ τὴν καινούρια μακρινή μου ἀνάσταση
μαζεύω.

Κι ἤθελε ἀκόμη... Μανόλης Αναγνωστάκης

Κι ἤθελε ἀκόμη...

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Φοβάμαι

 

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Tageszeitung: Η επιδημία του εθνικισμού

«Η εθνικιστική ασθένεια εξελίσσεται σε όλη την ήπειρο σε επιδημία. Στις εκάστοτε φούσκες που δημιουργεί ο εθνικισμός προκαλεί μεγαλύτερη αλληλεγγύη απ' ό,τι εκείνη που δημιουργεί η έντονη αδικία μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Και απειλεί να κατασπαράξει την ΕE εκ των έσω»

Η εφημερίδα Tageszeitung κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο «Aggropolis» (σ.σ. από το aggressiv, δηλαδή επιθετικός), που συνοδεύεται από φωτογραφία Έλληνα διαδηλωτή, ο οποίος φοράει στεφάνι δάφνης και κρατά την ελληνική σημαία. Στο, επίσης, πρωτοσέλιδο σχόλιο υπό τον τίτλο «Η επιδημία του εθνικισμού», υπογραμμίζεται ότι ο εθνικισμός εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς στην Ευρώπη: «Είναι η απόλυτη παραφροσύνη. Και ο εθνικισμός λειτουργεί έτσι όπως λειτουργεί πάντα: με έναν αδυσώπητα κακό και επιπλέον ξένο αντίπαλο, με επίκληση στο συναίσθημα του πατριωτισμού σε μια δήθεν ομοιογενή κοινωνία και με το φόβο μιας ανύπαρκτης απειλής. Το ότι στις τάξεις των ελλήνων εθνικιστών φουντώνουν τα πατριωτικά συναισθήματα θα μπορούσε να μας αφήσει αδιάφορους εάν αφορούσε μόνο την Ελλάδα και τη «Μακεδονία».

Ωστόσο, η εθνικιστική ασθένεια εξελίσσεται σε όλη την ήπειρο σε επιδημία. Χωρίζει τους κατοίκους της Κριμαίας από τους Ουκρανούς, Ελληνοκύπριος από Τουρκοκύπριους, Μολδαβούς από τους κατοίκους της Υπερδνειστερίας, Καταλανούς από Ισπανούς και Φλαμανδούς από Βαλλόνους. Στις εκάστοτε φούσκες που δημιουργεί ο εθνικισμός προκαλεί μεγαλύτερη αλληλεγγύη απ' ό,τι εκείνη που δημιουργεί η έντονη αδικία μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Και απειλεί να κατασπαράξει την ΕE εκ των έσω».

Στη διαδικτυακή έκδοση της Frankfurter Allgemeine Zeitung δημοσιεύεται σχόλιο με αναφορές σε Ελλάδα και Μ. Βρετανία, όπου διεξήχθησαν σχεδόν παράλληλα ψηφοφορίες κατά τις οποίες οι πρωθυπουργοί των δυο χωρών απέσπασαν επαρκείς ψήφους για να παραμείνουν στο αξίωμά τους. Υπό τον τίτλο «Μόλις που τη γλίτωσαν» ο συντάκτης επισημαίνει: «Η Τερέζα Μέι και ο Αλέξης Τσίπρας ξεπέρασαν το εμπόδιο της πρότασης μομφής στα κοινοβούλιά τους. Παρ' όλα αυτά, αυτό το διάστημα θα πρέπει- ποιος θα το πίστευε - να ανησυχεί κανείς περισσότερο για τη Μ. Βρετανία, παρά για την Ελλάδα».

Πηγή: Deutsche Welle