Αναδημοσιεύουμε από την ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/11/2009
Του Θόδωρου Παρασκευόπουλου
«Η τρομοκρατία είναι εχθρός της κοινωνίας» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της Αυγής μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον των αστυνομικών στην Αγία Παρασκευή. Διαβάζοντάς τον ένιωσα ένα σφίξιμο και ούτε που άνοιξα την εφημερίδα. Και τα άλλα εγκλήματα; Το άλλο έγκλημα δεν είναι «εχθρός της κοινωνίας»; Δεν μιλώ για τα εγκλήματα που γίνονται καθημερινά σε εργοστάσια, γιαπιά, γραφεία, σε αστυνομικά τμήματα και σε φυλακές, σε σκάλες υπουργείων και τουαλέτες δημοτικών μεγάρων (για όσους παραξενεύονται: ρίξτε μια ματιά, πώς καθαρίζονται αυτοί οι χώροι και τι παθαίνουν οι άνθρωποι που τους καθαρίζουν). Ούτε καν για τα εγκλήματα των μπράβων μιλώ που ρίχνουν βιτριόλι σε συνδικαλίστριες. Δεν εννοώ τίποτε απʼ όσα επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τα δικά τους εγκλήματα αυτοί που θέλουν νʼ ανοίξουν πόλεμο με την αστυνομία. Μιλώ για το έγκλημα των αστυνομικών δελτίων: π.χ. για τους ληστές τραπεζών.
Γιατί δεν λέμε ότι «το έγκλημα είναι εχθρός της κοινωνίας»; Διότι «εχθρός της κοινωνίας» σημαίνει έκτακτα μέτρα, ειδικά δικαστήρια, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, σημαίνει πόλεμο. Κι εμείς δεν δεχόμαστε τη λογική του πολέμου. Έχουμε εξοβελίσει από το λεξιλόγιό μας τους στρατιωτικούς όρους και όποτε πρόκειται για ταξικές συγκρούσεις.
Ειδικά στην περίπτωση των ομάδων που δολοφονούν ή προσπαθούν να δολοφονήσουν, εάν δεχτούμε τη λογική του πολέμου ή τη λογική του «εχθρού» και του «φίλου» υποτασσόμαστε στις δικές τους επιδιώξεις. Αυτοί προκαλούν τους αστυνομικούς να ανταποδώσουν τα πυρά τους, ώστε να δημιουργηθεί εικόνα πολέμου. Και από τη μεριά του κράτους και της αστυνομίας υπάρχει συχνά η διάθεση να δοθεί η κουτσαβάκικη απάντηση: «Άμα θέλουν πόλεμο, θα τον έχουν!» Δεν είναι ενιαία, σήμερα μάλλον δεν είναι η κρατούσα διάθεση, αλλά υπάρχει. Αυτό ήταν εξάλλου το νόημα της πρώτης δήλωσης του υπουργού Αστυνομίας: «Έχουμε πόλεμο, θα πολεμήσουμε!», η οποία κατόπιν ευτυχώς αποσιωπήθηκε -νʼ αγιάσει το χέρι όποιου του τράβηξε το αυτί του κ. Χρυσοχοϊδη. Η ιδέα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» είναι γελοία. Δεν παύει όμως να είναι επικίνδυνη.
Η μεγάλη διαφορά των δολοφονικών ενεργειών εναντίον της αστυνομίας το τελευταίο διάστημα από τις παλιότερες είναι ότι τώρα δεν υπάρχει κανενός είδους συμπάθεια με αυτές. Το χαρακτηριστικό μάλιστα αυτών των τελευταίων πράξεων είναι η έλλειψη κάθε πολιτικής δικαιολόγησης. Η πολιτική δικαιολόγηση απαιτεί, βλέπεις, αποδέκτη και τέτοιος αποδέκτης δεν υπάρχει πουθενά.
Η διαλεύκανση των δολοφονικών ενεργειών και η σύλληψη των δραστών είναι αναγκαία. Όσο γρηγορότερα και όσο πληρέστερα τόσο καλύτερα. Δεν υπάρχει όμως χρεία ιδιαίτερης πολιτικής. Η αποστροφή γιʼ αυτές τις ενέργειες είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Γιʼ αυτό κάθε απόπειρα «αντιτρομοκρατικής ενότητας» ή «κοινωνικής συσπείρωσης» είναι παραπλανητική και εκ του πονηρού. Αποσκοπεί να εμφανιστούν οι επιχειρήσεις σκούπα εναντίον μεταναστών και οι επιδρομές εναντίον νέων ανθρώπων σε μπαρ, πάρκα και πλατείες σαν μέρος μιας εκστρατείας εναντίον των δολοφόνων. Να μετατραπεί η αποστροφή για τις δολοφονικές απόπειρες σε συναίνεση με την αστυνομική βία. Να χαρακτηριστεί κάθε νέος άνθρωπος που εξανίσταται, έστω με βίαιο τρόπο, σαν εν δυνάμει δολοφόνος. Μα τι σχέση έχει η πολύ σοβαρή προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλουμε για να πείσουμε τον μαθητή που πετάει μια πέτρα ή σπάει μια βιτρίνα ότι κάνει λάθος, με τη σύλληψη δολοφόνων; Η φράση του υπουργού: «Τα καλάσνικωφ πουλιούνται στην Ομόνοια!» είναι ψέμα και αποσκοπεί να ταυτίσει εξαθλιωμένους πρόσφυγες και άστεγους που τριγυρνάνε στις πλατείες με το οργανωμένο έγκλημα. Να στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τους και να διευκολύνει την αντιμεταναστευτική πολιτική.
Του Θόδωρου Παρασκευόπουλου
«Η τρομοκρατία είναι εχθρός της κοινωνίας» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της Αυγής μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον των αστυνομικών στην Αγία Παρασκευή. Διαβάζοντάς τον ένιωσα ένα σφίξιμο και ούτε που άνοιξα την εφημερίδα. Και τα άλλα εγκλήματα; Το άλλο έγκλημα δεν είναι «εχθρός της κοινωνίας»; Δεν μιλώ για τα εγκλήματα που γίνονται καθημερινά σε εργοστάσια, γιαπιά, γραφεία, σε αστυνομικά τμήματα και σε φυλακές, σε σκάλες υπουργείων και τουαλέτες δημοτικών μεγάρων (για όσους παραξενεύονται: ρίξτε μια ματιά, πώς καθαρίζονται αυτοί οι χώροι και τι παθαίνουν οι άνθρωποι που τους καθαρίζουν). Ούτε καν για τα εγκλήματα των μπράβων μιλώ που ρίχνουν βιτριόλι σε συνδικαλίστριες. Δεν εννοώ τίποτε απʼ όσα επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τα δικά τους εγκλήματα αυτοί που θέλουν νʼ ανοίξουν πόλεμο με την αστυνομία. Μιλώ για το έγκλημα των αστυνομικών δελτίων: π.χ. για τους ληστές τραπεζών.
Γιατί δεν λέμε ότι «το έγκλημα είναι εχθρός της κοινωνίας»; Διότι «εχθρός της κοινωνίας» σημαίνει έκτακτα μέτρα, ειδικά δικαστήρια, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, σημαίνει πόλεμο. Κι εμείς δεν δεχόμαστε τη λογική του πολέμου. Έχουμε εξοβελίσει από το λεξιλόγιό μας τους στρατιωτικούς όρους και όποτε πρόκειται για ταξικές συγκρούσεις.
Ειδικά στην περίπτωση των ομάδων που δολοφονούν ή προσπαθούν να δολοφονήσουν, εάν δεχτούμε τη λογική του πολέμου ή τη λογική του «εχθρού» και του «φίλου» υποτασσόμαστε στις δικές τους επιδιώξεις. Αυτοί προκαλούν τους αστυνομικούς να ανταποδώσουν τα πυρά τους, ώστε να δημιουργηθεί εικόνα πολέμου. Και από τη μεριά του κράτους και της αστυνομίας υπάρχει συχνά η διάθεση να δοθεί η κουτσαβάκικη απάντηση: «Άμα θέλουν πόλεμο, θα τον έχουν!» Δεν είναι ενιαία, σήμερα μάλλον δεν είναι η κρατούσα διάθεση, αλλά υπάρχει. Αυτό ήταν εξάλλου το νόημα της πρώτης δήλωσης του υπουργού Αστυνομίας: «Έχουμε πόλεμο, θα πολεμήσουμε!», η οποία κατόπιν ευτυχώς αποσιωπήθηκε -νʼ αγιάσει το χέρι όποιου του τράβηξε το αυτί του κ. Χρυσοχοϊδη. Η ιδέα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» είναι γελοία. Δεν παύει όμως να είναι επικίνδυνη.
Η μεγάλη διαφορά των δολοφονικών ενεργειών εναντίον της αστυνομίας το τελευταίο διάστημα από τις παλιότερες είναι ότι τώρα δεν υπάρχει κανενός είδους συμπάθεια με αυτές. Το χαρακτηριστικό μάλιστα αυτών των τελευταίων πράξεων είναι η έλλειψη κάθε πολιτικής δικαιολόγησης. Η πολιτική δικαιολόγηση απαιτεί, βλέπεις, αποδέκτη και τέτοιος αποδέκτης δεν υπάρχει πουθενά.
Η διαλεύκανση των δολοφονικών ενεργειών και η σύλληψη των δραστών είναι αναγκαία. Όσο γρηγορότερα και όσο πληρέστερα τόσο καλύτερα. Δεν υπάρχει όμως χρεία ιδιαίτερης πολιτικής. Η αποστροφή γιʼ αυτές τις ενέργειες είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Γιʼ αυτό κάθε απόπειρα «αντιτρομοκρατικής ενότητας» ή «κοινωνικής συσπείρωσης» είναι παραπλανητική και εκ του πονηρού. Αποσκοπεί να εμφανιστούν οι επιχειρήσεις σκούπα εναντίον μεταναστών και οι επιδρομές εναντίον νέων ανθρώπων σε μπαρ, πάρκα και πλατείες σαν μέρος μιας εκστρατείας εναντίον των δολοφόνων. Να μετατραπεί η αποστροφή για τις δολοφονικές απόπειρες σε συναίνεση με την αστυνομική βία. Να χαρακτηριστεί κάθε νέος άνθρωπος που εξανίσταται, έστω με βίαιο τρόπο, σαν εν δυνάμει δολοφόνος. Μα τι σχέση έχει η πολύ σοβαρή προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλουμε για να πείσουμε τον μαθητή που πετάει μια πέτρα ή σπάει μια βιτρίνα ότι κάνει λάθος, με τη σύλληψη δολοφόνων; Η φράση του υπουργού: «Τα καλάσνικωφ πουλιούνται στην Ομόνοια!» είναι ψέμα και αποσκοπεί να ταυτίσει εξαθλιωμένους πρόσφυγες και άστεγους που τριγυρνάνε στις πλατείες με το οργανωμένο έγκλημα. Να στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τους και να διευκολύνει την αντιμεταναστευτική πολιτική.
Γιʼ αυτό έχω τη γνώμη ότι ο τίτλος της Αυγής ήταν άτοπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου