Άρχισαν τα όργανα...

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ

ΤΗΣ 26^Ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΙΟΡΙΣΤΕΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Δυναμική ήταν η συμμετοχή και η παρουσία των αδιόριστων και διοριστέων εκπαιδευτικών στο σημερινό κάλεσμα διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας. Με συντεταγμένα απέναντί μας τα ΜΑΤ για πολλοστή φορά ζητήσαμε συνάντηση με την υπουργό Παιδείας, απαιτώντας τον άμεσο διορισμό των βάσει νόμου διοριστέων συναδέλφων μας, καθώς και συμπληρωματικούς μαζικούς διορισμούς με βάση τις κενές θέσεις μετά και τις μαζικές συνταξιοδοτήσεις και τις απολύσεις χιλιάδων ωρομίσθιων και αναπληρωτών εκπαιδευτικών τον Ιούνιο.
Η κ. Διαμαντοπούλου, γνωστή λάτρης του διαλόγου, επέλεξε να κλειδαμπαρωθεί στα ιδιαίτερα διαμερίσματά της στο Υπουργείο Παιδείας. Αντ' αυτής με τους εκπροσώπους των διοριστέων και αδιόριστων εκπαιδευτικών συναντήθηκε ο Γ.Γ κ. Κουλαϊδής, ο οποίος επανέλαβε το γνωστό «θα διαβιβάσω τα αιτήματά σας» και άλλα ηχηρά παρόμοια...
Οι διοριστέοι και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί αρνηθήκαμε να αποχωρήσουμε χωρίς να συναντηθούμε με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου, μοναδικό υπεύθυνο για την επικρατούσα κατάσταση. Η απάντηση  στο αυτονόητο αυτό δικαίωμά μας δόθηκε από τα ΜΑΤ, τους πιστούς φίλους και συνοδούς της Υπουργού, τα οποία με απροκάλυπτη βία απαγόρευσαν την είσοδό μας στο Υπουργείο χτυπώντας τους εκπαιδευτικούς. Ως εκ θαύματος εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο υφυπουργός Παιδείας κ. Πανάρετος, ο οποίος όμως δήλωσε παντελή άγνοια και αναρμόδιος στα θέματα διορισμών και των προβλημάτων του δημόσιου σχολείου!
Ωστόσο κι επειδή οι αδιόριστοι και διοριστέοι δεν αποχωρούσαμε από το Υπουργείο η υφυπουργός κ. Χριστοφιλοπούλου ήταν η επόμενη που καταδέχθηκε να μας συναντήσει. Φανερά εκνευρισμένη αλλά και άκρως κυνική μας δήλωσε κατηγορηματικά ότι φέτος επιπλέον διορισμοί μονίμων δεν θα γίνουν παρά το κύμα συνταξιοδοτήσεων και τα 23.000 επίσημα κενά και παραπέμποντάς τους στο 2011, δηλαδή στις καλένδες. Επανέλαβε την απόφασή τους για τμήματα 27 μαθητών στην πρωτοβάθμια και 30 στη δευτεροβάθμια όπως και την εφαρμογή των υφισταμένων νόμων (σσ εννοούσε τις μετακινήσεις και τις υπερωρίες). Αντίθετα, είπε ότι φέτος θα αντιμετωπίσουν τα κενά με αυξημένες προσλήψεις αναπληρωτών, εμμένοντας στην άποψη ότι ο καρκίνος θεραπεύεται με ασπιρίνη! Ακόμη πρόσθεσε ότι οι διοριστέοι του ΑΣΕΠ θα διοριστούν μέσα στη  μεταβατική αλλά καμιά άλλη κατηγορία διοριστέων δεν έχει εξασφαλίσει τον διορισμό. Για τους κλειδωμένους πίνακες ξεκαθάρισε για άλλη μια φορά ότι κλειδώνουν μόνο ως προς την προϋπηρεσία, ενώ ανακατατάξεις θα γίνονται και για αυτό κάλεσε τους εκπαιδευτικούς, ιδιαίτερα των τεχνικών ειδικοτήτων να κάνουν μεταπτυχιακά, διδακτορικά, παιδαγωγικά και παιδιά, το τελευταίο με ιδιαίτερη έμφαση! Με βδελυγμία αρνήθηκε να απαντήσει πότε θα πληρωθούν οι απλήρωτοι εδώ και 6-7- 8 μήνες ωρομίσθιοι συνάδελφοι. Σχετικά με την ΠΔΣ επιβεβαιώθηκε η πρόθεσή τους να καταργηθεί ή να περιορισθεί, τη στιγμή που οι εκρηκτικές καταστάσεις θα οδηγήσουν στην αύξηση των μαθησιακών αναγκών των μαθητών, ενώ εκφράστηκε η σκέψη για ένα νέο τρόπο πρόσληψης με συνεκτιμώμενα προσόντα! 

Είναι προφανές ότι το Υπουργείο Παιδείας παρά τις εξαγγελίες του δεν έχει σκοπό να λύσει κανένα πρόβλημα αλλά αντιθέτως συντάσσεται κι εφαρμόζει τις επιταγές του ΔΝΤ και της ΕΕ συνεχίζοντας με γοργούς μάλιστα ρυθμούς τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης.  Το Υπουργείο Παιδείας θα προσπαθήσει περισσότερο από ποτέ να μπαλώσει τα χιλιάδες κενά με ωρομίσθιους και αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου. Οι πιστώσεις που εγκρίθηκαν χτες για 15.760 αναπληρωτές και για 10.800 ωρομίσθιους είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες του δημόσιου σχολείου. Τη φετινή σχολική χρονιά η εικόνα των 4/10 εκπαιδευτικούς να είναι εργαζόμενοι των 200 και των 500 ευρώ δε φαντάζει πολύ μακρινή, με βάση τις επιδιώξεις του Υπουργείου Παιδείας.
Όσο όμως το υπουργείο και η δικτατορία της κυβέρνησης θα μιλούν τη γλώσσα του κυνισμού και της ωμής βίας εμείς θα μιλάμε τη γλώσσα του αγώνα. Οι πολιτικές που περιγελούν τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών μπορούν και πρέπει να ανατραπούν. Κόντρα στην παραίτηση και την απατηλή ατομική λύση αντιστεκόμαστε και παλεύουμε για το σχολείο που έχουν πραγματική ανάγκη οι μαθητές μας, τα παιδιά μας.

Καλούμε τις ομοσπονδίες (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ) να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να οργανώσουν από τις πρώτες κιόλας μέρες της σχολικής χρονιάς γύρο γενικών συνελεύσεων. Να απευθυνθούν σε γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς και να πάρουν άμεσα πρωτοβουλίες

Διεκδικούμε:

• Άμεσους Συμπληρωματικούς Διορισμούς εκπαιδευτικών και την πρόσληψη όλων των διοριστέων εκπαιδευτικών.
• Κάλυψη όλων των πραγματικών αναγκών με οργανικές θέσεις για κάθε εκπαιδευτικό έργο στο σχολείο και με μόνιμους μαζικούς διορισμούς ώστε να καλυφθούν ΤΩΡΑ οι πραγματικές ανάγκες με διορισμό χιλιάδων εκπαιδευτικών σε όλες τις θέσεις (δάσκαλοι, νηπιαγωγοί, εκπ/κοί ειδικοτήτων, ειδική αγωγή, αντισταθμιστική εκπαίδευση κ.λπ.)  και βοηθητικού προσωπικού στο δημόσιο σχολείο.
• Σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους. Όχι στην ελαστική εργασία και στην  άρση της μονιμότητας.  Κατάργηση της ωρομισθίας, του αναπληρωτή μειωμένου ωραρίου και του θεσμού του αναπληρωτή. Κανένας αναπληρωτής και ωρομίσθιος χωρίς δουλειά. Υπεράσπιση της αξίας των πτυχίων και της προϋπηρεσίας.
• Να σταματήσει ο εμπαιγμός των διοριστέων εκπαιδευτικών τεχνικών ειδικοτήτων και να διασφαλιστούν από πιθανές ανακατατάξεις στους πίνακες.
• Μείωση των μαθητών ανά τμήμα.
• Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία

Καλούμε όλους τους συναδέλφους σε

Συνέλευση την Κυριακή 5/9, 6.30 μμ.

Αναδημοσίευση από TVXS

Η «αιρετική περίπτωση» των Ελλήνων μας δίνει ελπίδα, του John Pilger

07:50 - Δευ 16/08/2010, tvxsteam

[ - ]  Μέγεθος  [ + ]

Στο άρθρο του, για την New Statesman, ο John Pilger ανατρέπει την αντίληψη που υπάρχει για την Ελλάδα ως «σκουπιδοχώρα» και βλέπει την ελπίδα να ανατέλλει μέσω της εξέγερσης των απλών Ελλήνων που αντιτάσσονται στον τρόπο σωτηρίας της χρεωκοπημένης οικονομίας, η οποία προκλήθηκε από τη φοροδιαφυγή των πλουσίων.

Η Ελλάδα είναι ο μικρόκοσμος μιας μοντέρνας πάλης των τάξεων, που σπανίως χαρακτηρίζεται ως τέτοια, γιατί απλούστατα αντικατοπτρίζει την αλήθεια.

Ενώ ο πολιτικός κόσμος της Βρετανίας προσποιείται ότι δημοκρατία είναι η προκαθορισμένη εναλλαγή του τάδε με το δείνα, η έμπνευση για όλους μας είναι η Ελλάδα. Δεν είναι αξιοπερίεργο που η Ελλάδα δεν παρουσιάζεται ως φωτεινό παράδειγμα, παρά σα μια «σκουπιδοχώρα» που δικαίως τιμωρείται για τον «παραφουσκωμένο δημόσιο τομέα» καθώς και για τη νοοτροπία της «πλαγίας οδού» (όπως αναφέρει η Observer). Η αιρετική περίπτωση της Ελλάδας μας δείχνει ότι υπάρχει πραγματική ελπίδα στην αντίσταση που πραγματοποιούν οι απλοί πολίτες της, σε αντίθεση με αυτή που επενδύθηκε σπάταλα πάνω στους πολέμαρχους του Λευκού Οίκου.
Η κρίση που οδήγησε στην «σωτηρία» της Ελλάδας, από τις Ευρωπαϊκές τράπεζες και το ΔΝΤ, είναι προϊόν ενός αποτρόπαιου οικονομικού συστήματος που και το ίδιο βρίσκεται σε κρίση. Η Ελλάδα είναι ο μικρόκοσμος μιας μοντέρνας πάλης των τάξεων που σπανίως χαρακτηρίζεται με αυτό τον όρο και δημιουργεί κύματα πανικού στον ιμπεριαλιστικό πλούτο.
Αυτό που διαφοροποιεί την Ελλάδα είναι ότι μέσα στην ιστορική της μνήμη ακόμα υπάρχει η εισβολή, η ξένη κατοχή, η προδοσία της Δύσης, η στρατιωτική δικτατορία και η λαϊκή αντίσταση. Οι απλοί άνθρωποι δεν δειλιάζουν απέναντι στη διεφθαρμένη επιχειρηματοκρατία που κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η δεξιά κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, που προηγήθηκε της παρούσας του Γιώργου Παπανδρέου, χαρακτηρίστηκε από τον κοινωνιολόγο Jean Ziegler ως «μια μηχανή συστηματικής λεηλασίας των πόρων της χώρας».

Επική κλοπή

Η μηχανή αυτή έχει περιβόητους φίλους. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ διερευνά το ρόλο της Goldman Sachs και άλλων Αμερικανικών επιχειρήσεων αμοιβαίων κεφαλαίων οι οποίες πόνταραν στη χρεωκοπία της Ελλάδας, καθώς δημόσια περιουσιακά στοιχεία ξεπουλήθηκαν και 360 δισεκατομμύρια ευρώ κατατέθηκαν από πλουσίους φοροφυγάδες σε Ελβετικές Τράπεζες. Οι μεγαλύτερες Ελληνικές πλοιοκτήτριες εταιρείες μετέφεραν τις έδρες τους στο εξωτερικό. Αυτή η «αιμορραγία» κεφαλαίου συνεχίζεται με την έγκριση των Ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών και κυβερνήσεων.
Το έλλειμμα της Ελλάδας κυμαίνεται στο 11%, ποσοστό όχι υψηλότερο από αυτό της Αμερικής. Ωστόσο, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπάθησε να δανειστεί από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, ουσιαστικά μπλοκαρίστηκε από Αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι υποβίβασαν την Ελλάδα σε «σκουπίδι». Αυτοί οι οίκοι ήταν εκείνοι που έδιναν ΑΑΑ αξιολόγηση (δηλ. μηδέν πιστωτικός κίνδυνος – η υψηλότερη αξιολόγηση) σε χρεόγραφα ενυπόθηκων δάνειων υψηλού κινδύνου, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, και έτσι επέσπευσαν την οικονομική κατάρρευση του 2008.
Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα ήταν κλοπή σε μία επική - αν και όχι άγνωστη - κλίμακα. Στη Βρετανία, η «σωτηρία» Τραπεζών όπως η Northern Rock και η Royal Bank of Scotland κόστισαν δισεκατομμύρια λίρες. Χάρη στον προηγούμενο πρωθυπουργό, Gordon Brown, και του πάθους του για ικανοποίηση των φιλάργυρων ενστίκτων της «Πόλης του Λονδίνου», (City of London, το κέντρο της χρηματιστηριακής αγοράς), οι δωρεές του δημοσίου χρήματος ήταν άνευ όρων και μεταξύ τους οι τραπεζίτες συνέχιζαν να διανέμουν τα «λάφυρα», τα οποία αποκαλούν μπόνους. Δοθείσας της μονόπλευρης Βρετανικής πολιτικής κουλτούρας, οι τράπεζες έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι επιθυμούν. Στην Αμερική, η κατάσταση προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη. Σύμφωνα με το δημοσιογράφο David DeGraw: «(καθώς οι κύριες Τράπεζες της Wall Street) που ευθύνονται για τη καταστροφή της οικονομίας όχι μόνο δεν πλήρωσαν καθόλου φόρους, παρά πήραν 33 δισεκατομμύρια ως επιστροφή φόρων».
Στην Ελλάδα, όπως στην Αμερική και την Βρετανία, οι απλοί πολίτες καλούνται τώρα να πληρώσουν τα χρέη που δημιούργησαν οι πλούσιοι και οι ισχυροί. Θέσεις εργασίας, συντάξεις και δημόσιες υπηρεσίες οδηγούνται στην κατακρεούργηση, με τους υπαίτιους στο τιμόνι. Για την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, αυτή είναι μια ευκαιρία να «αλλάξουν την νοοτροπία» των Ελλήνων και να διαλύσουν την κοινωνική πρόνοια, ακριβώς όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα «αναδιάρθρωσαν δομικά» -επέβαλαν καθεστώς ελέγχου και φτώχιας- και άλλες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.
Η Ελλάδα είναι μισητή για τον ίδιο λόγο για τον οποίο η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να καταστραφεί, με πρόσχημα την προστασία των κατοίκων του Κοσόβου. Οι περισσότεροι Έλληνες είναι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ οι νέοι και τα σωματεία συνιστούν μια λαϊκή συμμαχία που δεν έχει καταπνιγεί - τα στρατιωτικά τανκς εναντίον του Πολυτεχνείου παραμένουν, ως πολιτικό φάντασμα. Τέτοια αντίσταση είναι ανάθεμα για τους τραπεζίτες της Κεντρικής Ευρώπης και θεωρείται εμπόδιο στην ανάγκη της Γερμανίας να επιβληθεί στις αγορές, ιδιαίτερα στην εποχή που ανέτειλε μετά την προβληματική ενοποίησή της.

Θεραπεία σοκ

Στην Βρετανία, η 30χρονη προπαγάνδα μιας ακραίας οικονομικής θεωρίας γνωστή στην αρχή ως μονεταρισμός και έπειτα ως νεοφιλελευθερισμός, ήταν τέτοια ώστε να επιτρέπει στον καινούργιο πρωθυπουργό, όπως και στον προκάτοχό του, να χαρακτηρίζει ως «δημοσιονομική ευθύνη» την επιβολή πληρωμής του χρέους - που δημιούργησαν απατεώνες – από τους απλούς πολίτες . Αυτά που δεν κατονομάζονται είναι η φτώχια και οι ταξικές διακρίσεις. Περίπου το 1/3 των παιδιών στη Βρετανία βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας. Στην πόλη Kentish του Λονδίνου, που κατοικείται κατά κόρον από ανθρώπους της εργατικής τάξης, το προσδόκιμο όριο ζωής για τους άντρες είναι τα 70 χρόνια. 3-4 χλμ μακριά, στο Hampstead, το προσδόκιμο είναι 80. Όταν η Ρωσία υποβλήθηκε σε παρόμοια «θεραπεία σοκ» στη δεκαετία του 90, το προσδόκιμο όριο ζωής έκανε βουτιά. Αυτή τη στιγμή, 40 εκατομμύρια άποροι Αμερικανοί – αριθμός ρεκόρ – τρέφονται με κουπόνια φαγητού της κοινωνικής πρόνοιας: με λίγα λόγια, δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους.
Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, έχει επιβληθεί εδώ και καιρό ένα σύστημα «διάγνωσης» από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ που προκαθορίζει ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Κάθε φορά που το ΔΝΤ διατάζει την κατάργηση φόρων εισαγωγής/εξαγωγής και επιδοτήσεων σε τρόφιμα και καύσιμα, οι βιοπαλαιστές αγρότες συνειδητοποιούν ότι κηρύχθηκαν αναλώσιμοι. Το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Πόρων (World Resources Institute) εκτιμά ότι η παιδική θνησιμότητα φτάνει τα 13 με 18 εκατομμύρια το χρόνο. Ο οικονομολόγος κ. Lester C. Thurow, γράφει: «αυτό δεν είναι ούτε αλληγορία ούτε παρομοίωση με πόλεμο, είναι πραγματικός πόλεμος».
Οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν χρησιμοποιήσει φρικτά στρατιωτικά όπλα εναντίον υπανάπτυκτων χωρών, που ο κύριος πληθυσμός τους είναι παιδιά και έχουν εγκρίνει βασανιστήρια ως μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Αποτελεί φαινόμενο στρουθοκαμηλισμού ότι καμία απ'αυτές τις επιθέσεις κατά της ανθρωπότητας, στις οποίες συμμετέχει ενεργά η Βρετανία, δεν επετράπη να «διαταράξει» τις Βρετανικές εκλογές.
Ο κόσμος στους δρόμους της Αθήνας δεν ανέχεται αυτή την άρρωστη κατάσταση. Τους είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο εχθρός τους και θεωρούν ότι για μια ακόμη φορά βρίσκονται υπό ξένη κατοχή. Και για άλλη μια φορά αντιστέκονται, με θάρρος. Όταν λοιπόν ο David Cameron αποπειραθεί να κουτσουρέψει 6 δισεκατομμύρια λίρες από τις δημόσιες υπηρεσίες της Βρετανίας, θα βασιστεί στο ότι αντίδραση σαν κι αυτή της Ελλάδας δεν θα συμβεί στη Βρετανία. Θα πρέπει να τον διαψεύσουμε.
Η μετάφραση έγινε από το μέλος του μεταφραστικού project του TVXS, Μελίνα Ζήκου και η αναθεώρηση από τον M. Herzog. Για πληροφορίες συμμετοχής μπορείτε να επικοινωνήσετε στο dimitris@tvxs.gr

Και 'γω την ψάχνω

Ζοζέ Σαραμάγκο: Πού είναι η Αριστερά;

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 01/08/2010

του Ζοζέ Σαραμάγκο

Το  κείμενο, με τίτλο «Πού είναι η Αριστερά» πρωτοεμφανίστηκε στο μπλογκ του Σαραμάγκο, την 1.10. 2008. Δημοσιεύτηκε, μαζί με άλλα κείμενα από το ίδιο μπλογκ, στο βιβλίο του Το τετράδιο. Κείμενα που γράφτηκαν για το blog, Σεπτέμβριος 2008-Μάρτιος 2009. Στα ελληνικά κυκλοφορεί, όπως και όλα σχεδόν τα βιβλία του Σαραμάγκο, σε μετάφραση Αθηνάς Ψυλλιά, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, σε μια συνέντευξή μου σε μια νοτιοαμερικάνικη εφημερίδα, αργεντίνικη νομίζω, μου βγήκε πάνω στις διαδοχικές ερωταποκρίσεις μια δήλωση που κατόπιν φαντάστηκα πως θα προκαλούσε αναταραχή, διαμάχη, σκάνδαλο (μέχρι αυτού του σημείου έφτανε η αφέλειά μου), ξεκινώντας από τις τοπικές στρατιές της Αριστεράς και μετά, ποιος ξέρει, σαν ένα κύμα που εξαπλώνεται σε κύκλους, στα διεθνή μέσα, είτε αυτά ήταν πολιτικά, συνδικαλιστικά ή πολιτιστικά, τα οποία πρόσκεινται στην εν λόγω Αριστερά.
Με όλη της τη σκληρότητα, χωρίς να κάνει βήμα πίσω μπροστά στην ίδια της την αισχρότητα, η φράση, όπως αναπαράχθηκε με ακρίβεια από την εφημερίδα, ήταν η εξής: «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιον κόσμο ζει». Στην πρόθεσή μου, εσκεμμένα προκλητική, η Αριστερά, επερωτωμένη έτσι, απάντησε με την πιο παγωμένη σιωπή. Κανένα κομμουνιστικό κόμμα, για παράδειγμα, ξεκινώντας απ’ αυτό του οποίου είμαι μέλος, δεν βγήκε στις επάλξεις για να αντικρούσει ή απλώς να επιχειρηματολογήσει σχετικά με την καταλληλότητα ή τη μη καταλληλότητα των λέξεων που πρόφερα. Κατά μείζονα λόγο, επίσης, κανένα από τα σοσιαλιστικά κόμματα που βρίσκονται στην κυβέρνηση των αντίστοιχων χωρών, σκέφτομαι κυρίως των δικών μας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, δεν θεώρησε απαραίτητο να απαιτήσει ένα ξεκαθάρισμα εξηγήσεις από τον παράτολμο συγγραφέα που τόλμησε να ρίξει μια πέτρα στον μουχλιασμένο βούρκο της αδιαφορίας.
Τίποτε απολύτως, σιωπή καθολική, λες και στους ιδεολογικούς τάφους όπου κατέφυγαν δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο σκόνη και αράχνες, ή το πολύ κάποιο αρχαϊκό οστό που δεν έκανε ούτε για ιερό λείψανο πια. Για κάμποσες μέρες αισθάνθηκα αποκλεισμένος από την ανθρώπινη κοινωνία, σαν να ’χα χολέρα, θύμα κάποιου είδους διανοητικής κίρρωσης όπου τίποτα δεν έβγαζε νόημα. Έφτασα μάλιστα να σκεφτώ πως η συμπονετική κουβέντα που θα κυκλοφορούσε μεταξύ αυτών που σιωπούσαν ήταν περίπου η εξής: «Τον κακομοίρη, τι να περιμένει κανείς σε τέτοια ηλικία;». Ήταν πως δεν θεωρούσαν ότι δικαιούμουν να εκφράσω γνώμη σ’ αυτή τη φάση.
Ο καιρός περνούσε, περνούσε, η κατάσταση στον κόσμο γινόταν όλο και πιο περίπλοκη, και η Αριστερά, ατάραχη, συνέχιζε να παίζει τους ρόλους που, είτε στην εξουσία είτε στην αντιπολίτευση, της είχαν διανεμηθεί. Εγώ, που στο μεταξύ είχα κάνει μια άλλη ανακάλυψη, πως ο Μαρξ ποτέ δεν είχε τόσο πολύ δίκιο όσο σήμερα, φαντάστηκα, όταν πριν ένα χρόνο ξέσπασε η καρκινική απάτη των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, πως η Αριστερά, όπου κι αν βρίσκεται, αν είναι ακόμα ζωντανή, θ’ ανοίξει επιτέλους το στόμα για να πει τι σκέφτεται γι’ αυτή την περίπτωση. Έχω πια την εξήγηση: η Αριστερά δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν διακινδυνεύει ούτε βήμα. Έχει γίνει ό,τι έχει γίνει από τότε, και μέχρι σήμερα η Αριστερά, με δειλία, εξακολουθεί να μη σκέφτεται, να μη δρα, να μη διακινδυνεύει ένα βήμα. Γι’ αυτό ας μην παραξενευτεί κανείς για την αναιδή ερώτηση του τίτλου: «Πού είναι η Αριστερά;». Δεν τάζω τίποτα για απάντηση, πλήρωσα ήδη πολύ ακριβά τις αυταπάτες μου.

μετάφραση από τα πορτογαλικά: Αθηνά Ψυλλιά
[Σχόλια και παρατηρήσεις για το άρθρο στο ιστολόγιο των Ενθεμάτων]