Μαζί αναδείξαμε το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε ΕΛΠΙΔΑ για
το λαό που αντιστέκεται στα μνημόνια, την
εγχώρια(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και ξένη
(ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ) τρόικα .
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 3 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 8 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ.
ΘΈΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΟΥΝ:
Εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος και δουλειάς μας στην Αγ. Παρασκευή
Πολιτική ενημέρωση - εκτιμήσεις και νέα καθήκοντα και προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ
Οργανωτική ανασυγκρότηση της τοπ. Οργάνωσης (ένταξη νέων μελών - λειτουργία οργ. κλπ)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εισήγηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στη Συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (Σάββατο 30/6 - Πολυχώρος Αθηναΐς)
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Πολλοί αναρωτιούνται αν θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι ή απογοητευμένοι από το εκλογικό αποτέλεσμα.
Εγώ θα ήθελα να επισημάνω ότι μια πολιτική δύναμη που αναλαμβάνει την ιστορική ευθύνη να εκπροσωπήσει και να εκφράσει την αγωνία, τις διεκδικήσεις και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού, δεν έχει σημασία πως αισθάνονται τα στελέχη της αλλά πως αισθάνεται ο κόσμος που θέλει να εκπροσωπήσει.
Και ο κόσμος, οι άνθρωποι που μας ψήφισαν και υπερβαίνουν το 1 εκατομμύριο εξακόσιες πενήντα χιλιάδες. Αλλά και πολλοί άλλοι που δείλιασαν, είχαν επενδύσει στη νίκη μας μια πολύ μεγάλη προσδοκία.
Την ίδια τους την ελπίδα για αντιστροφή της κατάντιας που βιώνουν.
Την ελπίδα και την εμπιστοσύνη τους στην πρότασή μας για κυβέρνηση της αριστεράς και ακύρωση του Μνημονίου της χρεοκοπίας.
Και όλοι αυτοί σήμερα αισθάνονται ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία.
Όχι δεν χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ κατήγαγε μια ιστορική επιτυχία.
Δεν έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λαός μας έχασε την ευκαιρία.
Η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία.
Η Ευρώπη έχασε την ευκαιρία.
Αν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είχαν αναδείξει κυβέρνηση της Αριστεράς, η εικόνα σήμερα σε όλη την Ευρώπη θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Η Ελλάδα δεν θα ήταν ένας απλός αμήχανος παρατηρητής σε μια πρώτη ουσιαστική σύγκρουση σε μια σύνοδο κορυφής.
Δεν θα ήταν παντελώς απομονωμένη στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Θα ήταν το επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων και ο εμβρυουλκός μεγάλων ανατροπών.
Δεν θα παρενέβαινε στην πιο κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής με επιστολές υποτέλειας και δουλοπρέπειας.
Επιστολές που διαβεβαιώνουν την προσήλωση της κυβέρνησης στην καταστροφική πολιτική των Μνημονίων και της ύφεσης.
Που χαραμίζουν μέσα σε λίγες μέρες όσα ο λαός μας με τις διεκδικήσεις αλλά και με τη ψήφο του κέρδισε, το προηγούμενο διάστημα.
Που ακυρώνουν πλήρως ακόμα και τις προεκλογικές υποσχέσεις των Μνημονιακών κομμάτων για επαναδιαπραγμάτευση.
Και που, εν τέλει, προσβάλλουν βαθύτατα το αίσθημα αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού, ότι και να ψήφισε στις τελευταίες εκλογές.
Η Ελλάδα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτιζε κυβέρνηση, δε θα ήταν σήμερα το μαλακό μαξιλαράκι για την κυρία Μέρκελ.
Θα ήταν βασική συνιστώσα της συμμαχίας του Νότου.
Και θα είχε ήδη κερδίσει τουλάχιστον όσα και οι Ισπανία και Ιταλία διεκδίκησαν και κέρδισαν.
Όμως η συγκυβέρνηση του μνημονίου και τα τρία κόμματα που την αποτελούν, αποδείχτηκε ότι στρατηγική και σχέδιο είχαν μόνο για να αντιπολιτευτούν και να συκοφαντήσουν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Για τη περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση δεν είχαν καμία στρατηγική και κανένα σχέδιο.
Τι κι αν προεκλογικά μιλούσαν για νέο κλίμα στην Ευρώπη, με ανοιχτές προϋποθέσεις για επαναδιαπραγμάτευση.
Στην Σύνοδο συντάχθηκαν απολύτως με το παλιό κλίμα.
Συνέχισαν σα να μην συνέβη τίποτα, να ευθυγραμμίζονται με την πολιτική που εδώ και δύο χρόνια λεηλατεί και καταστρέφει την χώρα μας.
Και επέλεξαν να παρακολούθησαν από μακριά την Μέρκελ να υποχωρεί στο Ιταλικό και Ισπανικό αίτημα για άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Και δεν είχαν την στοιχειώδη τόλμη να ζητήσουν ίση μεταχείριση για την Ελλάδα, ώστε να μην χρεώνεται ακόμα περισσότερο ο λαός μας.
Ο κ. Σαμαράς βέβαια λόγω του προβλήματος υγείας δεν ήταν παρών. Του ευχόμαστε ειλικρινά και ολόθερμα για άλλη μια φορά, ταχεία και πλήρη ανάρρωση.
Με την επιστολή που έστειλε βέβαια φρόντισε να απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από την αίθουσα της συνόδου και τα επίδικά της.
Αλλά και οι κ. Βενιζέλος και Κουβέλης που ευτυχώς δεν είχαν κάποιο άλλο κώλυμα, επέλεξαν να απουσιάζουν από την διαπραγμάτευση, όταν μέχρι πρότινος έκλειναν το ρήμα επαναδιαπραγματεύομαι σε όλους τους τόνους και εγκαλούσαν επιδειχτικά τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί αρνείται να συμμετάσχει στις περιβόητες εθνικές διαπραγματευτικές ομάδες.
Και πραγματικά αναρωτιόμαστε ποιος ο λόγος να φτιάχνετε εθνικές ομάδες όταν δεν είσθε εις θέση ούτε καν να μπείτε στο γήπεδο.
Η Εθνική της επαναδιαπραγμάτευσης, δυστυχώς, αποκλείστηκε πριν προλάβει να φτάσει στα τελικά της συνόδου κορυφής.
Αποκλείστηκε στις 17 του Ιούνη με τοα αποτέλεσμα των εκλογών, που έδωσε τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης μνημονιακής συνέχειας.
Και αυτό επαναλαμβάνω δεν ήταν ήττα της αριστεράς ή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ήταν ήττα εθνική.
Εμείς καλούμε τη κυβέρνηση έστω και τώρα.
Έστω και κατόπιν εορτής να διεκδικήσει τα αυτονόητα.
Να δηλώσει ευθαρσώς ότι αν δεν ισχύσει και για την Ελλάδα ότι ίσχυσε για την Ισπανία και την Ιταλία, η τρόικα δεν έχ3ει καμία δαυλιά να έρθει στην Ελλάδα.
Και να δηλώσει ανοιχτά ότι εάν αυτό δεν ισχύσει θα προβάλλει βέτο νέο ευρωπαϊκό σύμφωνο.
Αυτό είναι το αυτονόητο. Η ίση μεταχείριση.
Και σε ότι μας αφορά, δηλώνουμε ευθαρσώς, γιατί πολύ κουβέντα γίνεται περί υπευθυνότητας, ότι εάν η ελληνική κυβέρνηση το πράξει αυτό εμείς θα το υποστηρίξουμε σθεναρά.
Αυτό σημαίνει για μας υπεύθυνη αντιπολίτευση.
Υπευθυνότητα είναι να υποστηρίζεις και να προωθείς το συμφέρον της χώρας και του λαού.
Όχι να σφυρίζεις αδιάφορα και να συναινείς στις εθνικές ήττες.
Και εμείς είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της χώρας και του λαού, όχι τα στενά παραταξιακά μας συμφέροντα.
Αλλά δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά, έχει την ίδια φιλοσοφία.
Εμείς θα επιμείνουμε και την καλούμε να πράξει το αυτονόητο.
Αφού δεν το έπραξε επί τόπου στη Σύνοδο, ας το πράξει έστω και τώρα.
Ειδάλλως θα αποδειχθεί για μια ακόμα φορά, ότι είναι δέσμια της συντεχνίας των τραπεζιτών, που διεκδικούν να κρατήσουν τον έλεγχο των τραπεζών με τα λεφτά του ελληνικού λαού και χωρίς να βάζουν φράγκο από την τσέπη τους.
Γιατί τους τραπεζίτες όχι μόνο δεν τους καίγεται καρφί αν θα φεσώνεται ο έλληνας φορολογούμενος για να σώσουν τις τράπεζές τους, μη σας πω ότι τους τρομάζει η ιδέα της απευθείας ανακεφαλαιοποίησης, αφού έτσι πιθανώς θα μπουν εμπόδια στο σκάνδαλο της διατήρησης των χαρτοφυλακίων από τους ίδιους.
¨Όχι πως αν κάτι τέτοιο κερδηθεί, θα έχουμε σωθεί από τη κρίση.
Αλλά τουλάχιστον θα σταματούσαν τα λεφτά και τα χρέη του ελληνικού λαού να χρησιμοποιούνται για να διασωθούν χρεοκοπημένοι τραπεζίτες.
Αν υπήρχε, λοιπόν, κυβέρνηση της Αριστεράς η Ελλάδα δεν θα ήταν με τα χέρια ψηλά, εκλιπαρώντας κόκκαλα ως αντάλλαγμα για την πειθήνια διακυβέρνησή της.
Θα ήταν ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.
Θα ήταν το κέντρο μιας νέας ευρωπαϊκής συσπείρωσης, που θα είχε σαν πρώτο στόχο να βάλει φρένο στην κρίση και την πολιτική των Μνημονίων.
Μια πολιτική που καταδικάζει την Ευρώπη, οδηγεί σε κατάρρευση το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, και πάνω από όλα υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και τις κατακτήσεις δεκαετιών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Πιστεύω ακράδαντα ότι παρότι χάθηκε μια ευκαιρία, οι εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου δεν ήταν το τέλος της προσπάθειας του λαού μας να ανατρέψει το Μνημόνιο.
Ήταν δύο μεγάλα βήματα για την πολιτική αλλαγή.
Ήταν η συνέχιση της προσπάθειας της κοινωνίας να χειραφετηθεί από την καταδίκη του Μνημονίου και να αλλάξει το μέλλον της.
Ήταν η συνέχεια των μεγάλων αγώνων του εργαζόμενου λαού και των αγανακτισμένων.
Ήταν μια πρωτοφανής διεργασία. Μια διεργασία λαϊκής και κοινωνικής χειραφέτησης, που αντανακλούσε την αγωνία αλλά και τη θέληση μιας κοινωνίας που βιώνει εκρηκτικές αλλαγές.
Ευρύτατα στρώματα διολισθαίνουν με απίστευτους ρυθμούς προς τη φτώχια.
Η ανεργία θερίζει.
Στην κοινωνία υπάρχει γενικευμένη ανασφάλεια.
Ακόμα χειρότερη είναι η απουσία προοπτικής.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων είναι πλέον πεισμένη ότι όλα τα μέτρα που επιβάλλονται στη χώρα μας είναι απολύτως αναποτελεσματικά.
Ο κόσμος ματώνει χωρίς λόγο.
Μέσα από την πολιτική που αναπαράγει την ύφεση, λεηλατεί τον πλούτο και διαλύει την οικονομία, προοπτική εξόδου από την κρίση δεν υπάρχει.
Το Μνημόνιο καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό. Και αυτό που θα αφήσει πίσω του είναι μόνο συντρίμμια.
Άραγε όμως δε το βλέπει αυτό η πλειοψηφία του λαού μας.
Γιατί εμπιστεύτηκε ξανά, έστω και οριακά, τις δυνάμεις του χθες.
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, δεν επιθυμώ να αποφύγουμε μια εκτενή συζήτηση και για τις δικές μας αδυναμίες. Αυτός είναι άλλωστε ο μόνος τρόπος να τις διορθώσουμε.
Εντούτοις υποστηρίζω ότι σε αυτή τη μάχη απέναντί μας δεν ήταν μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Ο αντίπαλός μας δεν ήταν το χρεωκοπημένο δικομματικό σύστημα.
Ούτε οι πρόθυμοι σύμμαχοί του.
Αντίπαλοί μας ήταν η Μέρκελ, το Κεφάλαιο, οι τράπεζες, ολόκληρο το ευρωπαϊκό σύστημα και οι μηχανισμοί εξουσίας.
Χρειάστηκαν απροκάλυπτες εξωτερικές παρεμβάσεις, μια γιγάντια εκστρατεία κατατρομοκράτησης με την συμμετοχή των μεγαλύτερων ΜΜΕ, και ένα ληστρικό εκλογικό σύστημα, για μπορέσει το πολιτικό κατεστημένο να μας κερδίσει οριακά, συνασπίζοντας τις δυνάμεις που του απέμειναν.
Αλλά είδαμε κι άλλα εξόχως ενδιαφέροντα πράγματα να συμβαίνουν.
Είδαμε ξαφνικά δυο δις ευρώ να φεύγουν παραμονές εκλογών από τις τράπεζες.
Όχι χρήματα από μικροκαταθέτες.
Συγκεντρωμένα κεφάλαια, που μετακινήθηκαν με συγκεκριμένους στόχους.
Προκειμένου να στηθούν τα βρώμικα παιχνίδια της επόμενης ημέρας σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τις εκλογές.
Και την επόμενη των εκλογών είδαμε τα χρήματα αυτά να επανέρχονται σα να μη συνέβη τίποτα.
Είδαμε, επίσης, να παρακρατείται ένα δις από την δόση της Ελλάδας και να μην διαμαρτύρεται κανείς επισήμως για την παραβίαση των συμφωνημένων.
Αντίθετα να επιστρατεύονται τα κανάλια για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο για το τι μας περιμένει σε περίπτωση που ψηφιστεί η Αριστερά.
Να δείχνουν τις ουρές των ανθρώπων που έψαχναν φάρμακα και να λένε αυτή θα είναι η εικόνα αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και την επόμενη των εκλογών, είδαμε το δισεκατομμύριο να εκταμιεύεται κανονικά. Και φυσικά ούτε ευρώ να μην πηγαίνει στα φάρμακα ή οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα, αφού όλο προοριζόταν για αποπληρωμή ομολόγων.
Είδαμε, τέλος, ένα πρωτοφανές κύμα τρομοκρατίας προς τους εργαζόμενους, σε μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες.
Ότι αν ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ θα χάσουν τη δουλειά τους. Ότι σε περίπτωση νίκης της Αριστεράς η επόμενη των εκλογών, θα έμοιαζε με κοινωνική έρημο.
Και παρά τη φοβερή επιχείρηση τρόμου, ο κόσμος αντιστάθηκε.
Έδειξε πρωτοφανή αντοχή και πείσμα.
Έδειξε ορμή και αποφασιστικότητα για να κάνει την υπέρβαση ώστε να νικήσει η ελπίδα.
Αυτό σημαίνει ότι ο λαός μας είναι πια ώριμος.
Θέλει, και μπορεί να γίνει ξανά ο πρωταγωνιστής της ιστορίας.
Και δίνει σε εμάς την ευθύνη και την εντολή να είμαστε πιο προετοιμασμένοι, πιο αποτελεσματικοί, πιο δυνατοί στην πάλη για την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών.
Να συνεχίσουμε να είμαστε η αξιόπιστη πολιτική δύναμη που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την κοινωνική καταστροφή των μνημονίων.
Αυτή είναι η εντολή που έχουμε και οφείλουμε να την τιμήσουμε.
Απέναντι σε μια κοινωνία που σέρνεται στην χρεωκοπία, στην φτώχια, στην καταστροφή.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Ιουνίου, έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις αλλά και δύο μεγάλα μειονεκτήματα.
Το πλεονέκτημα είναι ότι έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από μια Βουλή που σχηματίστηκε σε συνθήκες κρίσης.
Αυτό είναι σίγουρα μια μεγάλη ανάσα για το σύστημα εξουσίας.
Δεν ξέρω όμως αν θα είναι ικανή να αντιπαρέλθει των μεγάλων μειονεκτημάτων.
Το ένα της μεγάλο μειονέκτημα είναι οι ίδιες οι δεσμεύσεις της, η ίδια η πολιτική της.
Έχουν να κατεδαφίσουν ότι έχει απομείνει, στον τομέα των δικαιωμάτων, των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους.
Έχουν να λεηλατήσουν μέχρι τέλους εισοδήματα, μισθούς, και αξιοπρέπεια.
Έχουν να ξεπουλήσουν όσο πιο φτηνά γίνεται τη δημόσια περιουσία.
Έχει να υλοποιήσει μια πολιτική που οξύνει την ύφεση.
Που τραβάει σε πρωτοφανή όρια την κοινωνική δυστυχία.
Που εντείνει την αγανάκτηση του κόσμου.
Το δεύτερο μεγάλο μειονέκτημα, ότι όσο θα εξαντλούνται τα αποθέματα αντοχής του λαού τόσο θα εξαντλείται κι η αποτελεσματικότητα της τρομοκράτησής του.
Το μόνο με το οποίο ασχολήθηκαν σοβαρά ήταν το να ρίχνουν λάσπη και να διαστρεβλώνουν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, για να φοβίζουν το λαό.
Αυτό έχει όρια.
Και η επανάληψη της ιστορίας, μάλλον δεν είναι θρίλερ αλλά κωμωδία, όπως θα λεγε και ένα μεγάλος κλασικός.
Η πολιτική αυτή δεν μπορεί πια να φτάσει πολύ μακριά.
Η κυβέρνηση, η κυβέρνηση της συνέχειας του μνημονίου, δε μπορεί παρά να είναι μια σύντομη ιστορική παρένθεση.
Μια μικρή παλινδρόμηση.
Μια σύντομη ανάπαυλα στη κεκτημένη ταχύτητα, στην ορμή του λαού μας προς τη χειραφέτηση και τη μεγάλη ανατροπή.
Και όσο οι επιλογές της κυβέρνησης επιβεβαιώνουν την δογματική της επιμονή στη λάθος συνταγή, τόσο περισσότερο θα επιβεβαιώνεται η παραπάνω μας εκτίμηση.
Αμέσως μετά τις εκλογές, οι θέσεις κλειδιά, όπως για παράδειγμα αυτή του υπουργού των οικονομικών, παραδόθηκαν στους πιο φανατικούς υποστηρικτές του Μνημονίου.
Τόσο φανατικούς που πριν από δύο ή ακόμα και ένα χρόνο διατύπωναν αισιόδοξες προβλέψεις ότι κάπου τώρα που μιλάμε, το Μνημόνιο θα μας εξασφάλιζε διψήφιο ποσοστό ανάπτυξης.
Οι συγγραφείς του Μνημονίου πρέπει να είναι λιγότερο φανατικοί υποστηρικτές του από κάποιους υπουργούς της κυβέρνησης.
Αν δεν συμπίπτουν βέβαια.
Αλλά επειδή αυτή η αίσθηση της μικρής παλινδρόμησης, δε θα είναι ορατή μόνο σε εμάς αλλά και στους έχοντες την εξουσία, ίσως είναι και ότι το πιο επικίνδυνο.
Και θέλουμε κατηγορηματικά να τους καλέσουμε να εγκαταλείψουν κάθε κρυφή σκέψη για άλωση του κράτους και λεηλασία του δημόσιου πλούτου.
Να εγκαταλείψουν κάθε σκέψη για επιτάχυνση του ξεπουλήματος έναντι πινακίου φακής της δημόσιας περιουσίας, από το περίφημο ΤΑΙΠΕΔ.
Αλλά και όποια σκέψη για δημιουργία θυλάκων κομματικής φαυλοκρατίας σε κρίσιμους τομείς, είτε είναι υπουργεία, είτε δημόσιες υπηρεσίες, είτε, ακόμα χειρότερα η αστυνομία και ο στρατός.
Σε κάθε προσπάθεια να γυρίσετε την πολιτική και το κράτος δεκαετίες πίσω θα μας βρείτε απέναντι.
Και όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ηλιού, θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
¨Όλα όσα συνέβησαν τους τελευταίους δυο μήνες στη χώρα δεν άλλαξαν μόνο τους πολιτικούς συσχετισμούς.
Άλλαξαν τα πάντα.
Άλλαξαν και εμάς.
Δεν είμαστε το ίδιο πριν και μετά τις δυο αυτές εκλογικές αναμετρήσεις.
Τώρα όμως έχουμε μπροστά μας μια πιο κρίσιμη αναμέτρηση.
Την αναμέτρηση με τον εαυτό μας και με τις δικές μας αδράνειες και αγκυλώσεις. Είναι η πιο δύσκολη αναμέτρηση και ταυτόχρονα η βασικότερη προϋπόθεση για να είναι επιτυχής η αναμέτρησή μας με την ιστορία.
Πριν από όλα όμως θέλω να δανειστώ, μια φράση που ξέρω ότι αρέσει σε πολλούς και πολλές.
Αν όχι τώρα πότε;
Αν όχι εμείς ποιοι;
Εμείς σύντροφοι.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε εμάς πέφτει το βαρύ ιστορικό φορτίο.
Δεν είναι αποτέλεσμα συγκυρίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ / ΕΚΜ προσανατολίστηκε από την πρώτη στιγμή στην υπεράσπιση της κοινωνίας.
Συμβάλλαμε με όλες μας τις δυνάμεις στα κινήματα αντίστασης και στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.
Δώσαμε την μάχη στο πολιτικό και το ιδεολογικό πεδίο.
Ξεσκεπάσαμε το αδιέξοδο και την υποκρισία της πολιτικής του Μνημονίου και την αθλιότητα του δικομματικού κατεστημένου, που υιοθέτησε τον μνημονιακό σχεδιασμό για ένα κόκκαλο εξουσίας.
Αναδείξαμε τον εναλλακτικό δρόμο.
Μιλήσαμε σοβαρά για την ανάγκη της ενότητας ανάμεσα στις αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Και βάλαμε ως πολιτικό στόχο την κυβέρνηση της αριστεράς.
Πριν από λίγο καιρό ένας τέτοιος στόχος θα φαινόταν εξωπραγματικός.
Αλλά η πραγματικότητα του Μνημονίου έχει αλλάξει καθοριστικά τις συνειδήσεις, τον τρόπο σκέψης, τις ανάγκες των ανθρώπων.
Έτσι ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας συσπειρώθηκε γύρω μας, προκαλώντας την πρωτοφανή αύξηση της εκλογικής μας δύναμης.
Η εξέλιξη αυτή ήταν για μας μια βίαιη ωρίμανση.
Ήταν φυσικό να αναδείξει τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες μας.
Δεν τις φοβόμαστε. Δεν τις κρύβουμε κάτω από το χαλί.
Πορευόμαστε με τις συλλογικές μας αποφάσεις και δημοσίως αυτές διατυπώνουμε.
Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θεωρούμε τον πλουραλισμό και την πολυμορφία αδυναμία. Αντίθετα για εμάς είναι δύναμη και πλεονέκτημα.
Σήμερα το παραδοσιακό δικομματικό μπλοκ βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ εδραιώνεται πλέον ως δύναμη κοινωνικής αντίστασης, αλλά και ως δύναμη ανατροπής και εναλλακτικής διεξόδου.
Αυτό αυξάνει φυσικά τις απαιτήσεις σε κάθε επίπεδο.
Γύρω μας συσπειρώνεται έναν νέο πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα.
Εκφράζει την θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας για ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη, δημοκρατία, εθνική κυριαρχία.
Είναι οι ίδιες αξίες που παλιότερα συγκρότησαν και δυνάμωσαν το ΕΑΜ, την μεγάλη ΕΔΑ, το κίνημα του 114, το αντιδικτατορικό κίνημα, το δημοκρατικό κίνημα της μεταπολίτευσης.
Η Αριστερά στην Ελλάδα μπορεί να υποχώρησε εκλογικά, μετά τη μεταπολίτευση, αλλά οι αξίες της διατηρήθηκαν ζωντανές στην κοινωνία.
Και θα διατηρούνται όσο υπάρχει κοινωνική αδικία, καταπίεση, δημοκρατικό έλλειμμα, χειραγώγηση της κοινωνίας από το κεφάλαιο και το κέρδος.
Σήμερα η Αριστερά διεκδικεί ξανά το μέγεθος που της αντιστοιχεί στο διάβα της νεότερης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας.
Αλλά πολύ περισσότερο, διαμορφώνει την εναλλακτική της στρατηγική.
Η Αριστερά καλείται να διαμορφώσει την πολιτική, τις συμμαχίες και την κοινωνική δυναμική για μια μεγάλη ιστορική στροφή.
Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Είναι αυτονόητο ότι τα καθήκοντα που απορρέουν από την νέα κατάσταση είναι πολύ πιο μεγάλα και πολύ πιο σοβαρά.
Όχι μόνο γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας έχει δώσει την εμπιστοσύνη του. Αλλά και γιατί οι επιπτώσεις του Μνημονίου πλησιάζουν πια στα όρια του αδιανόητου.
Αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει τώρα η αριστερά, είναι να ενεργοποιήσει τις κοινωνικές δυνάμεις.
Τους εργαζόμενους.
Τους άνεργους.
Τους νέους ανθρώπους που αναζητούν ελπίδα και μέλλον με αξιοπρέπεια.
Τις λαϊκές τάξεις που τόσο μαζικά στράφηκαν προς το μέρος μας.
Τα μεσαία στρώματα που με βίαιο τρόπο προλεταριοποιούνται.
Από εδώ και πέρα η κοινωνία θα μας παρακολουθεί στενά.
Θα περιμένει από εμάς, και ταυτόχρονα θα μας κρίνει.
Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που μας ψήφισαν.
Αλλά και σε αυτούς που είτε από φόβο, είτε για κάποιον άλλο λόγο επέλεξαν να μην το κάνουν.
Οφείλουμε να συναντηθούμε με αυτό τον κόσμο.
Να μετατρέψουμε αυτή την ευρεία εκλογική και πολιτική στήριξη προς την αριστερά, σε ενεργή κοινωνική και πολιτική στάση.
Χρειάζεται να στήσουμε ακόμα πιο ισχυρά και ακόμα πιο οργανωμένα δίκτυα αντίστασης και αλληλεγγύης.
Να δημιουργήσουμε υποδείγματα κοινωνικής δράσης απέναντι στην κρίση.
Σε κάθε γειτονιά σε κάθε χωριό, σε κάθε χώρο δουλειάς.
Να δείξουμε στην κοινωνία ότι μπορεί και πρέπει να υπερασπιστεί την συνοχή και την προοπτική της.
Χρειάζεται να επεξεργαστούμε έναν συνολικό σχέδιο κοινωνικής δράσης.
Να αξιοποιήσουμε κάθε μας δυνατότητα και κάθε απόθεμα ενεργητικότητας προς αυτή την κατεύθυνση.
Να μην αφήσουμε κανένα μόνο του στην κρίση.
Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι η πρώτη και βασική μας προτεραιότητα.
Και το πιο σημαντικό, οφείλουμε να συγκροτήσουμε μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμμαχία πάνω σε ένα εναλλακτικό σχέδιο, και να προχωρήσουμε μπροστά, χωρίς δισταγμούς και αμφιβολίες.
Λύση διεξόδου μπορεί να προέλθει μόνο από την Αριστερά και εμείς οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι γι αυτό.
ΟΙ εκλογές μας έφεραν σε επαφή με ένα τεράστιο πλήθος, πολύ μεγαλύτερο από την δύναμη που είχαμε καταγράψει ποτέ μέχρι τώρα.
Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν πιστέψει, που μας έχουν στηρίξει.
Σε περιφέρεις όπως η Β Πειραιά και η Β Αθήνας υπερβαίνουμε το 30 και το 35%.
Για να σταθούμε με επάρκεια στις νέες συνθήκες χρειαζόμαστε νέους τρόπους λειτουργίας.
Χρειαζόμαστε οργάνωση και παρουσία παντού.
Χρειαζόμαστε νέα συγκρότηση.
Είναι πια η ώρα για μια μεγάλη αριστερά. Για την αριστερά που θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπεράσπιση της κοινωνίας. Για την αριστερά που θα διεκδικήσει την ηγεμονία απέναντι σε έναν καταρρέοντα νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Οφείλουμε λοιπόν να ολοκληρώσουμε το βήμα της ενότητας, με το οποίο πετύχαμε την νίκη του Ιουνίου.
Πρέπει, λοιπόν, να συνθέσουμε όλα τα ρεύματα που συγκλίνουν πια στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, που αρνήθηκε τον συμβιβασμό με τον νεοφιλελευθερισμό, έως την ριζοσπαστική αριστερά και τη ριζοσπαστική οικολογία.
Αλλά κυρίως ας θυμόμαστε ότι έχουμε πια μια νέα πανίσχυρη συνιστώσα.
Τον κόσμο που μας στήριξε, που πιστεύει σε εμάς, που αναζητά δύναμη και πείσμα, για να αλλάξει το μέλλον.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια νέα ενιαία αριστερή ριζοσπαστική ταυτότητα.
Μια ταυτότητα, το βάρος της οποίας δεν θα βρίσκεται πια στην προέλευση, ούτε στην διαφοροποίηση από άλλες ταυτότητες. Αλλά στην εναλλακτική προοπτική.
Και ας μην ξεχνάμε: Η προοπτική μας δεν εξαντλείται στην ανατροπή του Μνημονίου. Φτάνει πολύ πιο μακριά.
Για μας η επιστροφή στα πριν την κρίση σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν συνιστά διέξοδο.
Ούτε βλέπουμε το μέλλον της κοινωνίας μας στα αποτυχημένα παραδείγματα του υπαρκτού σοσιαλισμού ή της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας.
Είμαστε η Αριστερά που έρχεται να αμφισβητήσει συνολικά τα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα, το σημερινό εργασιακό και κοινωνικό μοντέλο.
Και να θέσει στην ημερήσια διάταξη ζητήματα που αφορούν την ποσότητα αλλά την ποιότητα της ανάπτυξης, το περιεχόμενο της δημοκρατίας, τις αξίες και τις μορφές της συλλογικής μας ζωής.
Είμαστε η Αριστερά που έρχεται να διαμορφώσει νέους προσανατολισμούς, προς νέους τρόπους παραγωγής και αναδιανομής, με βάση τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης.
Η κρίση που ζούμε μας υπενθύμισε τα όρια του καπιταλισμού. Και μας προειδοποιεί να μην παγιδεύσουμε τις προσδοκίες και τα οράματα των νέων γενεών μέσα στα ασφυκτικά όρια του κέρδους, του ατομισμού και της ιδιοτέλειας.
Η εποχή μας διαθέτει τεράστιες τεχνικές και επιστημονικές δυνατότητας από την μια, αλλά και απέραντη φτώχεια, ανθρώπινο πόνο οξύτατα κοινωνικά προβλήματα, περιβαλλοντικά αδιέξοδα από την άλλη.
Και αυτό δείχνει την ανάγκη να συγκρουστούμε με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης.
Να εγείρουμε τις κοινωνικές δυνάμεις προς μια διαφορετική κατεύθυνση.
Να κάνουμε εφικτό το όραμα για μια κοινωνία στηριγμένη στην εργασία, την κοινωνική αλληλεγγύη, την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και του περιβάλλοντος, την δίκαια αναδιανομή του πλούτου.
Μια κοινωνία απελευθερωμένη από τους καταναγκασμούς του κέρδους και των αγορών.
Να περιγράψουμε και να διεκδικήσουμε αυτό που εμείς επιμένουμε να κατανοούμε ως ένα νέο σοσιαλισμό για τον 21ο αιώνα.
Ας μην φοβηθούμε να το πούμε.
Ορίζοντάς μας είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία.
Είμαστε η νέα ευρωπαϊκή Αριστερά του 21ου αιώνα.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ πρέπει να είναι μια βαθύτατα πολιτική διαδικασία.
Να ενισχύει όχι μόνο τα πολιτικά, αλλά και τα κινηματικά μας χαρακτηριστικά.
Να ενισχύει τις διεθνείς μας συμμαχίες.
Να υπερβαίνει προβλήματα που κουβαλάμε από παλιά.
Και το κυριότερο, να κερδίζει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που αναζητούν προοπτική και διέξοδο.
Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ πρέπει να βασιστεί στην αυτοοργάνωση του λαϊκού παράγοντα.
Με ανοιχτές συνελεύσεις παντού, με ζωντανή πολιτική συζήτηση, με άμεσου στόχους για την οργάνωση της αλληλεγγύης και των κοινωνικών αντιστάσεων.
Αυτά τα κύτταρα μπορούν να αποτελέσουν πόλο έλξης μόνο αν είναι προσανατολισμένα στην δράση.
Αν έρχονται σε επαφή με τον αντίπαλο.
Αν παράγουν πολιτικό και κοινωνικό αποτέλεσμα.
Και προς τα εκεί πρέπει να κατευθύνουμε όλες μας τις δυνάμεις.
Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ πρέπει να προχωρήσει με βήματα σταθερά αλλά γρήγορα.
Σας καλώ να αναλάβουμε την ευθύνη και να προχωρήσουμε μαζί σε έναν ουσιαστικό και βαθύτατα δημοκρατικό πολιτικό διάλογο.
Να αναλάβουμε την ευθύνη και υλοποιήσουμε το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ σε μια σύγχρονη, πλατιά, λαϊκή, δημοκρατική παράταξη της αριστεράς.
Αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να δαπανήσουμε όλο τον χρόνο μας εκεί. Ειδικά όταν η κοινωνία κατεδαφίζεται.
Στόχος είναι, η διαδικασία των ανοιχτών συνελεύσεων να οδηγήσει σε μια εθνική συνδιάσκεψη τον Οκτώβριο.
Από την Συνδιάσκεψη αυτή να προκύψει ένα Εθνικό Συμβούλιο στο οποίο θα εκπροσωπούνται όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που συγκλίνουν σε αυτό τα εγχείρημα.
Το Εθνικό Συμβούλιο να είναι ταυτόχρονα και η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή του ιδρυτικού συνεδρίου του ενιαίου φορέα.
Και το τελευταίο αλλά ταυτόχρονα πρώτο βήμα, είναι το ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα, την Άνοιξη του 2013.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Ας κοιτάξουμε κατάματα τα νέα καθήκοντα και τις νέες ευθύνες που μας αντιστοιχούν.
Ας μην φοβηθούμε το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.
Η ιστορική μας ευθύνη είναι να υπερασπιστούμε την κοινωνία, και να προωθήσουμε ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.
Ας ανταποκριθούμε με όσο περισσότερη επάρκεια γίνεται, με όσο περισσότερη θέληση, πείσμα και αισιοδοξία διαθέτουμε.
Μπορούμε και θα σώσουμε τη χώρα από το μνημόνιο, μαζί με το λαό.
Μπορούμε και θα συμβάλλουμε σε αλλαγές στην Ευρώπη που θα εγγυηθούν το κοινό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών.
