TRY AGAIN, FAIL AGAIN, FAIL BETTER

Samuel Beckett


Συχνά ο σύντροφος Τσακόπουλος επανέρχεται με την ίδια «θεωρητική» αρματωσιά να μας υπενθυμίσει πόσο «στραβό» δρόμο έχουμε πάρει ως ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ. Οι απόψεις του σεβαστές, αν και λίγο μονότονες.
Με αφορμή το τελευταίο του άρθρο στην Αυγή, στο οποίο ασκεί κριτική στους εκλογικούς στόχους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ με βάση το, όντως, πενιχρό εκλογικό αποτέλεσμα του 4,7% που ο τελευταίος πέτυχε, θέλω να παρατηρήσω τα εξής:

Απέτυχε, λέει ο σύντροφος, η γραμμή της ενότητας και της κοινής δράσης της αριστεράς, που περιλαμβάνει το ΚΚΕ είτε ως γενική αντίληψη είτε ως τακτικός ελιγμός για να κερδίσουμε τους ψηφοφόρους του.

Παρότι εδώ σκιαμαχεί καταφανώς, να υπενθυμίσω στον σύντροφο πως οι ψηφοφόροι στο ελληνικό ανταγωνιστικό κομματικό σύστημα κερδίζονται με την σχετική ήττα του αντιπάλου κόμματος και όχι με τη συνεργασία και την ενότητα. Έτσι έγινε με το ΠΑΣΟΚ και την Ένωση Κέντρου, έτσι έγινε με το ΚΚΕ εσωτερικού και το ΚΚΕ στην μεταπολίτευση, έτσι έγινε και με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ στην περίοδο του Σημίτη. Στη παρούσα φάση, οι εκλογικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ αντιπαρατάχθηκαν για την τρίτη θέση. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να καταλάβει την τρίτη θέση αλλά η αποτυχία αυτή είναι διαφορετική από την αποτυχία που μας περιγράφει ο σύντροφος.

Απέτυχε, λέει ο σύντροφος, η άρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της εκλογικής συνεργασίας σε προγραμματική βάση με τους Οικολόγους Πράσινους στις προηγούμενες εκλογές και αργότερα, με αιτιάσεις στενοπαραταξιακής λογικής.

Να υπενθυμίσω και εδώ στο σύντροφο ότι η μη συνεργασία αποφασίστηκε, σχεδόν, κοινή συναινέσει και από τα δύο σχήματα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ χρεώνεται μόνος του αυτός την στενοπαραταξιακή λογική; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το «κακό παιδί» που του φορτώνουμε όλα τα στραβά του κομματικού πατριωτισμού;

Απέτυχε, λέει ο σύντροφος, η πολιτική της μη άμεσης και απροκάλυπτης καταδίκης της τυφλής βίας, αλλά και της βίας, γενικότερα ως μορφής επαναστατικής ή πολιτικής πάλης στα γεγονότα, του Δεκέμβρη και οι ψευδαισθήσεις ότι με τη πολιτική μας μπορούμε να κερδίσουμε την πλειοψηφία της νεολαίας.

Ποιος σου είπε σύντροφε ότι η βία του Δεκέμβρη ήταν τυφλή; Μια χαρά είχε την όραση της και τα έβαλε (πλην ελάχιστων μικρομάγαζων) με τα «τοτέμ» του καπιταλισμού, τα πολυκαταστήματα και τις Τράπεζες. Το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν που δεν υπάκουσε την προτροπή του πολιτικού κατεστημένου που του την είχε «στημένη», αλλά που απλώς θέλησε να κατανοήσει με κοινωνιολογικούς όρους τα κίνητρα της βίας, ενώ θα έπρεπε με πολιτικό τρόπο να «αλλάξει» τις πρακτικές ιδεολογίες που στηρίζουν τέτοιες συμπεριφορές και που όντως δεν τελεσφορούν σχεδόν ποτέ. Πάντως, για τον Βοτανικό δεν είπε τίποτα ο σύντροφος. Μήπως και εκεί δεν αφήσαμε να κτιστεί ο ναός της Πανάθας; Μήπως κόψαμε το μεροκάματο των εργατών του Βωβού; Γιατί μας βάραγε όλο το πολιτικό σύστημα;

Απέτυχε, λέει ο σύντροφος, η μεθερμηνεία της προγραμματικής πρότασης του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μεταλλαγμένο κρατικισμό, σε ένα καλυμένο αντιευρωπαϊσμό που προσέγγιζε αυτόν του ΚΚΕ, στην κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική στον δικομματισμό πρόταση εξουσίας που παραπέμπει στην χρεωκοπημένη "μαρξιστικολενινιστική" λογική του κόμματος στην εξουσία.

Μεταλλαγμένος κρατικισμός η ανάπτυξη του δημόσιου χώρου; Μεταλλαγμένος κρατικισμός η παραγωγή νέων δημόσιων αγαθών, μεταλλαγμένος κρατικισμός η οικονομία των αναγκών; Αν συμφωνήσουμε στα παραπάνω τότε τι πρέπει να υποστηρίξουμε ως αριστεροί; Την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την επικυριαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου, την περαιτέρω ανάπτυξη της οικονομίας των κερδών; Όχι λέει ο σύντροφος. Πρέπει να αναπτύξουμε την αυτοδιαχείριση. Ωραία και απαλή έννοια! Κατασκευάζουμε ένα λογικό σχήμα, ενδιάμεσο της αγοράς και του κράτους και ξεμπερδεύουμε με την ρετσινιά του κρατιστή αλλά και με την κατηγορία του νεοφιλελεύθερου. Και η αυτοδιαχειριζόμενη επιχείρηση τι θα είναι δημόσια η ιδιωτική; Θα παράγει δημόσια αγαθά η εμπορεύματα; Μήπως ο σύντροφος θέλει να μιλήσει για αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων αλλά του φαίνεται πολύ παλαιομαρξιστικός ο όρος; Μάλλον όχι. Προφανώς εννοεί τη γνωστή αμερικανιά του μεικτού ενδιάμεσου τομέα, ο οποίος και στα πιο ανεπτυγμένα δυτικά κράτη φυτοζωεί με τις αγαθοεργίες του ιδιωτικού τομέα και των κρατικών παροχών.
Αλλά και το άλλο πάλι, η χρεωκοπημένη "μαρξιστικολενινιστική" λογική του κόμματος στην εξουσία τι να σημαίνει άραγε; Μήπως ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι μαρξιστικολενινιστικά κόμματα; Γιατί μόνα τους βρίσκονται στην εξουσία εδώ και κάτι δεκαετίες.

Απέτυχε, λέει ο σύντροφος, η συγκρότηση των εκλόγιμων θέσεων του ευρωψηφοδελτίου κάτω από μια λογική μηχανισμών και ισορροπίας ομάδων, έξω από κάθε κινηματική λογική, πλουραλισμού και αξιοκρατίας.

Σύμφωνοι, αλλά δεν είδαμε τον σύντροφο ή άλλους συντρόφους να συμφωνούν με την άποψη του «κοκκινοπράσινου δικτύου» (Μικρή τάση του ΣΥΝ) για κινηματική γυναικεία υποψηφιότητα με εναλλαγή θέσης στην Ευρωβουλή; Γιατί δεν γράφτηκε κάτι υποστηρικτικό τότε που διαμορφωνόταν το ψηφοδέλτιο; Θα είχαμε έτσι διασώσει και την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα και την τιμή μας και την υπόληψή μας.

Τέλος, αναφέρει ο σύντροφος, πως το πρόταγμα της νέας αριστεράς, κατά τη γνώμη του, πρέπει να βασίζεται στις ιδέες της απόρριψης της βίας ως μέσου για την κατάληψη της εξουσίας και του δημοκρατικού, μεταρρυθμιστικού δρόμου για το σοσιαλισμό, της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοδιαχείρισης και της κοινωνίας των πολιτών και ενός νέου πολιτισμικού προτύπου σε αντίθεση με το σημερινό της απαξίωσης, του ατομικισμού, της διαίρεσης και του φανατισμού.

Εδώ, εκτός του ότι το εδάφιο «μυρίζει» εποχές της δεκαετίας του 20 γιατί σήμερα βέβαια δεν αντιμετωπίζουμε τέτοια αρχαϊκά διλλήματα μεταξύ επαναστατικής και ειρηνικής κατάληψης της εξουσίας, φαίνεται πως του λείπει και κάτι!

Ενώ μιλάει για οικολογία, αυτοδιαχείριση, κοινωνία των πολιτών κλπ δεν εξηγεί καθόλου γιατί χρειαζόμαστε τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Μήπως χρειαζόμαστε τον σοσιαλισμό για πολιτιστικούς λόγους; Μήπως χρειαζόμαστε το σοσιαλισμό για ανθρωπιστικούς λόγους; Μήπως χρειαζόμαστε το σοσιαλισμό για οικολογικούς λόγους; Μα αυτά σύντροφε τα βρίσκουμε και σε μια καπιταλιστική οικονομία. Μας τα προσφέρει και η Σουηδία, η Ολλανδία, η Φιλανδία, ο Καναδάς, η Αυστραλία ακόμα και η Κόστα Ρίκα που έχει στηρίξει την οικονομία της εξολοκλήρου στην Πράσινη Ανάπτυξη. Τον σοσιαλισμό τι τον χρειαζόμαστε αφού μπορούμε να εκδημοκρατίσουμε τον καπιταλισμό; Φαίνεται λοιπόν πως κάτι λείπει από τις μεγάλες έννοιες που αναφέρονται. Και αυτό που λείπει είναι η Εκμετάλλευση. Τον σοσιαλισμό τον χρειαζόμαστε για να εξαλείψουμε την εκμετάλλευση.
Έτσι μαζί με όλα τα άλλα ωραία ας ξεκινήσουμε να μιλάμε και για την εκμετάλλευση, από τώρα. Για αυτήν δεν μιλάνε ούτε οι Οικολόγοι Πράσινοι, ούτε οι κοινωνίες των πολιτών, ούτε οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.

Συντροφικά

Πέτρος Σταύρου