Ο Τσίπρας στη Μύκονο (του Θ. Καρτερού)

Το θέμα έχει και τη σοβαρή του πλευρά. Διότι, όπου ευδοκιμούν το κίτρινο και το κουτσομπολιό, εξαφανίζεται η πολιτική

Ο Θέμος, σε δημοσίευμα για μια σύσκεψη με αντικείμενο τις φωτιές, βρήκε «εμφανώς μαυρισμένους» -προφανώς από τον ήλιο στην ξαπλώστρα, παρά θιν’ αλός- τον Σκουρλέτη και τον Τόσκα. Διάφορες ομάδες αλήθειας στα βάθη του διαδικτυακού κόσμου και υποκόσμου ανιχνεύουν το χρώμα των κυβερνητικών στελεχών, μπας και πήγαν κανένα σαββατοκύριακο για μπάνιο. Λαγωνικά της οδού Πειραιώς διαδίδουν ότι ο Τσίπρας έφυγε κρυφά για διακοπές στο εξωτερικό. Και η πάντα αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση στήριξε την ακραία προπαγάνδα των ημερών στους άφαντους υπουργούς και στον άφαντο πρωθυπουργό. Ο κόσμος καίγεται και οι αριστεροί κάααααθονται.

Το κόλπο, παλαιογερμανικό και φαιού χρώματος, είναι να τους έχουν συνεχώς απολογούμενους για μαλακίες -και συγγνώμη για τη λέξη, αλλά καλύτερη δεν βρίσκω. Αν φοράνε σαγιονάρες -το πήρε κι ο χουντικός δεσπότης αυτό και το έκανε “εν τούτω νίκα”. Αν δίνουν επιδόματα σφραγίδας. Αν πληρώνονται για την τάδε ή τη δείνα θέση. Αν ο δεύτερος ξάδελφος του τρίτου ξαδέλφου τους διορίστηκε μετακλητός στο υπουργείο Αφασίας. Και, φυσικό μέσα στο κατακαλόκαιρο, αν πήγαν, είναι ή θα πάνε μερικές μέρες για να ξελαμπικάρουν το μυαλό τους και να ξεκουράσουν το κορμάκι τους. Κι αν πέσει σύρμα ότι κάποιος πήγε στο Παρίσι -λέμε τώρα- ή στο Λονδίνο, μαύρο φίδι που τον έφαγε.

Ξέρω πως το θέμα είναι από μια πλευρά αστείο. Ο Κυριάκος στα Χανιά, ο Κικίλιας στην Πάτμο, ο Θεοδωρικάκος στη Μάνη, οι άλλοι όπου θέλουν -καλά να περνούν οι άνθρωποι. Και ανάμεσα σε δύο απλωτές να ψάχνουν τον ένατο απ’ τους οχτώ. Χρόνια τώρα οι διακοπές των πολιτικών να αποτελούν δροσερό ανάγνωσμα και επί ΣΥΡΙΖΑ να προβιβάζονται σε…καυτή αποκάλυψη για τη σκανδαλώδη καταφυγή κάποιων υπουργών, ή του πρωθυπουργού, σε κάποια ελληνική παραλία. Μην ξεγελιέστε όμως από το αισθητικό χάλι αυτής της Δεξιάς. Το θέμα έχει και τη σοβαρή του πλευρά. Διότι, όπου ευδοκιμούν το κίτρινο και το κουτσομπολιό, εξαφανίζεται η πολιτική.

Αυτό θέλουν. Να εξαφανίσουν την πολιτική -δική τους και δική μας- κάτω από σαγιονάρες. Και σκέφτομαι κάτι ωραίο. Με τέτοια μυαλά που κουβαλούν, φανταστείτε να τολμούσε -λέμε τώρα- ο Τσίπρας να εκδράμει μια μέρα στη Μύκονο. Την οποία εγχώριοι και εξωχώριοι έχουν δεύτερη έδρα. Επανάσταση της ελληνικής AltRight θα είχαμε...

Τα Τραγκάκια και τα Θεμάκια

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤAΚΗΣ

Τα μεσάνυχτα της Τρίτης η Ν.Δ. είχε μείνει μόνη με τη Χρυσή Αυγή να αρνούνται πεισματικά τη νομοθετική ρύθμιση που θα έσωζε τη ζωή του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Μόνοι εναντίον όλων, ακόμη και το ΠΑΣΟΚ είχε βρεθεί απέναντί τους, αυτοί όμως εκεί, να αλυχτούν για το νόμο και την τάξη, να εξάψουν τα άγρια ένστικτα, μπας και τα ένστικτα γίνουν ψήφοι. Ψήφοι βουλευτών για τους 180 κι ας είναι και χρυσαυγίτες, ψήφοι πολιτών στις εκλογές κι ας είναι και φασίστες.

Αλυχτούσαν τα σκυλιά μέχρι τα μεσάνυχτα, αλυχτούσαν και μετά, όταν οι βουλευτές διαβεβαίωναν τους δημοσιογράφους ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω και να δικαιώσουν τον ληστή με το καλάσνικοφ. Αλύχτησαν νυχτιάτικα οι βουλευτές της Ν.Δ., αλύχτησε πρωινιάτικα και ο Τράγκας, το μαντρόσκυλο του καθεστώτος, που φώναζε από τα μικρόφωνα του Real FM «Αφήστε τον Ρωμανό να βγει έξω, δώστε του κι ένα καλάσνικοφ!». «Αν πεθάνει ο Ρωμανός, οι γιατροί του θα είναι δολοφόνοι», γάβγισε ο συνδαιτυμόνας των χρυσαυγιτών κι είναι και παιδί γιατρού, ο απύλωτος.

Τζάμπα γάβγισε ο Τράγκας πρωινιάτικα, τζάμπα αποκάλεσε δολοφόνους εκείνους που σώζουν ζωές. Λίγες ώρες αργότερα η Ν.Δ. αναγκάστηκε να κάνει πίσω, ο Αθανασίου άλλαξε την τροπολογία του, η Βουλή την υπερψήφισε μετά χαράς και ο Νίκος Ρωμανός επέστρεψε στη ζωή, προς απογοήτευση όσων προσδοκούσαν φωτιές που θα ζέσταιναν την εξουσία τους. Θα μπορούσαν να τη φέρουν την τροπολογία μέρες πριν, αυτοί όμως επέλεξαν να σείουν το σκιάχτρο του φόβου μέχρι την ύστατη στιγμή, παίζοντας στα ζάρια τη ζωή ενός εικοσάχρονου.

Λίγο πριν το τέλος οι ερίφηδες έκαναν πίσω. Ίσως ήταν βαρύ ακόμη και γι' αυτούς να κουβαλούν στη συνείδησή τους τον θάνατο ενός παιδιού. Τους ταρακούνησε η πολιτική απομόνωση, πιο πολύ όμως τους τράνταξε το πρωτοφανές κίνημα συμπαράστασης στον Ρωμανό, χιλιάδες άνθρωποι που κατέβηκαν σε πορείες, που βρέθηκαν έξω από το νοσοκομείο και τα δικαστήρια, που έβαλαν υπογραφές, που φώναξαν, που τραγούδησαν. Πολίτες που δεν είχαν καμία ιδεολογική σχέση με τον απεργό πείνας, ένιωσαν ωστόσο ότι ο αγώνας του υπερβαίνει τη δράση και την ιδεολογία του.

Αυτή είναι η φωτεινή πλευρά. Δυστυχώς, υπάρχει και η κατασκότεινη, υπάρχει ο Τράγκας που λειτούργησε ως το μεγάφωνο του ακροδεξιού καθεστώτος, υπάρχει κι ο Θέμος Αναστασιάδης που ειρωνεύτηκε με τον χυδαιότερο τρόπο τον απεργό πείνας, καθισμένος αναπαυτικά πάνω στο λίπος του και στα μαύρα εκατομμύρια της Ελβετίας. Κι από κάτω χιλιάδες θεμάκια και τραγκάκια ούρλιαζαν σαν μαινόμενο πλήθος σε αρένα, έδειχναν τον Ρωμανό με τον αντίχειρα κατεβασμένο, ξεστομίζοντας λόγια γεμάτα μίσος και ηλιθιότητα. Μίσος και ηλιθιότητα, ηλιθιότητα και μίσος, ιδού τα υλικά του καθημερινού φασισμού.

Τελικά, τα Τραγκάκια και τα Θεμάκια έμειναν στα κρύα του λουτρού, με τους αντίχειρες, όμως, σταθερά κατεβασμένους προς τα κάτω, μέχρι να τους χρειαστούν για το επόμενο θύμα.