Κι ύστερα ήρθαν οι Πολάκηδες- Καρτερός Θανάσης- ΑΥΓΗ

Όλα, κι όλα. Η υπόθεση Πολάκη θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την κυβέρνηση, και προσωπικά τον Τσίπρα. Διότι ο πατριώτης αυτός του Ποδιά έχει καταντήσει πέτρα του σκανδάλου. Το λένε επισήμως οι ενώσεις των δικαστικών. Επίσης, οι ενώσεις των αστυνομικών. Και τέλος, ο γνωστός για τη μετριοπάθεια και το δημοκρατικό του ήθος Άδωνις Γεωργιάδης, που με ερώτησή του στη Βουλή όχι μόνο επικρίνει σφοδρώς τον αναλάμποντα Πολάκη αλλά επισημαίνει και τις ευθύνες του Τσίπρα για την υπονόμευση της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας από τον αυτοενθουσιασμό του υπουργού του.

Είναι γνωστές και διαχρονικές οι ευθύνες του Πολάκη. Τα εμπόδια που έβαλε, με συνένοχο τον πατριώτη του Τσιτήλου Ανδρέα Ξανθό, στις προσλήψεις άξιων παιδιών της Ελλάδας στο ΚΕΕΛΠΝΟ, στην επιχειρηματική άνεση των εταιρειών φαρμάκων, στο δικαίωμα των εργολάβων καθαριότητας να γαμούν και να δέρνουν καθαρίστριες, αλλά και διοικητές νοσοκομείων, άμα λάχει. Και όλα αυτά να συνοδεύονται από δηλώσεις που αμφισβητούν το αδέκαστο κάποιων δικαστών και το αγέραστο κάποιων αστυνομικών κυκλωμάτων. Αμφισβήτηση εν ολίγοις των αγίων πάντων της κοινωνίας μας. Από υπουργό!

Εκείνο όμως που προσδίδει βάρος στην όλη υπόθεση είναι το βάρος όσων καταγγέλλουν τον Πολάκη. Των δικαστικών ενώσεων πρώτα, αυτών των Κέρβερων της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, που δεν σηκώνουν ούτε Τσατάνη, ούτε «παναθηναϊκάκια», ούτε παρεμβάσεις, ούτε κυκλώματα στο σπαθί τους. Των αστυνομικών ενώσεων επίσης, που πάντα στέκονται στο πλευρό του πολίτη όταν σημειώνονται αστυνομικές υπερβολές και εξοστρακισμένες βολές. Και φυσικά του Άδωνι, ο οποίος και μόνο το βιογραφικό του να υπενθυμίσει αρκεί για να πάψει ο αναλάμπων να αναλάμπει.

Θυμηθείτε ότι αυτές οι ενώσεις, με την αμέριστη συνδρομή των πολιτικών προγόνων του Άδωνι, έδιναν σκληρές μάχες επί δεκαετίες και εν πολλοίς συνέβαλαν για να έχουμε την Αστυνομία που γνωρίσαμε -και μας γνώρισε- και τη Δικαιοσύνη που αγαπήσαμε και μας αγάπησε. Προστάτεψαν και ενίσχυσαν το περί δικαίου αίσθημα και την περί ασφάλειας βεβαιότητα του πολίτη, στοιχεία απαραίτητα σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Θέλετε ένα παράδειγμα εκ των ενόντων; Η αστραπιαία παρέμβασή τους, με σκληρές ανακοινώσεις, όταν η Χρυσή Αυγή άρχισε την εγκληματική της δράση.

Αυτή η ηθικά και δημοκρατικά άψογη πορεία ανακόπηκε δυστυχώς από το καθεστώς του Τσίπρα. Κι ύστερα ήρθαν οι Πολάκηδες...

Το καλύτερο μαντζούνι γίνεται από Σκλαβούνη Του Θανάση Καρτερού

Αν κάτι έχει να μας πει η υπόθεση Σκλαβούνη, που ο Κυριάκος τον έχει σκιώδη υπουργό Ανάπτυξης, τρομάρα του, και ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο τον είχαν μπάστακα του ΤΧΣ, ήτοι του ταμείου που φρόντιζε για την υγεία των ελληνικών τραπεζών, τρομάρα μας, δεν είναι  η  εντιμότητα  του  συγκεκριμένου τραπεζίτη.

Θα τον ερευνήσουν οι αρμόδιοι, θα τον ξεψαχνίσουν, και θα δούμε αν και ποια στοιχεία θα προκύψουν. Στο κάτω-κάτω οι πάντες είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

Έχει να μας πει όμως η υπόθεση πολλά για την ποιότητα, την ακεραιότητα, τις προθέσεις, τις ιδιοτελείς αγκυλώσεις
εκείνων που μας κυβερνούσαν χτες και φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν κι αύριο.

Διότι, τι εστί Σκλαβούνης; Αφεντικό στο ελληνικό υποκατάστημα της UBS, της αμερικάνικης τράπεζας που την τσάκωσαν να οργανώνει ξέπλυμα και φοροδιαφυγή επίλεκτων πελατών της. Και της έκοψαν ένα πρόστιμο πάνω από εφτακόσια εκατομμύρια δολάρια. Οι Αμερικάνοι, όχι ο Τσίπρας.

Σε μια τέτοια ιστορία, δεν είναι λογικό να θεωρείται τουλάχιστον ύποπτος ο Έλληνας εκπρόσωπος των κομπιναδόρων;

Δέκα φορές πιο ύποπτος, όταν ο μάρτυρας, που ξεσκέπασε τη UBS, υποστηρίζει ότι οι ευαγείς δραστηριότητές της ήταν απλωμένες σε όλο τον κόσμο;

Πώς λοιπόν τον διορίζεις σε μια νευραλγική για το τραπεζικό σύστημα θέση; Πώς τον ορίζεις κομισάριο επί της ανάπτυξης στο κόμμα σου; Δεν σε απασχολεί μήπως τον χρυσοπλήρωνε η UΒS για να κάνει εδώ, όσα εκείνη έκανε εκεί;

Δεν τους απασχολεί, όχι. Ακόμα και τώρα τον έχουν κορώνα στο κεφάλι τους.

Κι ενώ οι Financial Times -όχι η «Αυγή»- ασχολούνται με τον Σκλαβούνη, ο Κυριάκος ασχολείται με τον Σταθάκη, την «Αυγή», τον Φλαμπουράρη. Και τον μισητό Παπά. Θεέ μου, πώς κρατάς τα κεραμίδια ξεκάρφωτα, δηλαδή.

Λάδι διά της σιωπής ο αναπτυξιάρχης τους. Όπως πριν από αυτόν ο Παπασταύρος. Και πριν από αυτόν ο Χαρδούβελης. Και
μετά από αυτούς, όπως σας βλέπω και με βλέπετε, θα έχουμε κι άλλους.

Δεν είναι θέμα μυαλού -αν και έχουν κάποιο έλλειμμα τώρα τελευταία- οι επιλογές τους.

Τα χέλια των αγορών, τα πιράνχας των τραπεζών, του ξεπλύματος και της φοροδιαφυγής είναι το υγειονομικό τους. Οι φαρμακοτρίφτες τής κατά Κυριάκο αναπτυξιακής θεραπείας.

Και, όπως καταλαβαίνετε, το καλύτερο μαντζούνι γίνεται από Σκλαβούνη...

Καημένες κότες! (Καρτερός Θανάσης)

Υπάρχει, ως γνωστόν, και η άποψη ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Ε, ο Σταύρος Θεοδωράκης δηλώνει κεντροαριστερός. Σάμπως φόρο θα πληρώσει γι’ αυτό; Και όχι μόνο το δηλώνει, αλλά καλείται να συμμετάσχει και -υποτίθεται ότι- συμμετέχει στις διαδικασίες για την ίδρυση ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς. Ζητάει μάλιστα μια εντελώς πρωτότυπη, αν και όχι τόσο δημοκρατική διαδικασία: πρώτα να εκλεγεί αρχηγός -τίνος; από ποιους; με ποια εντολή;- και μετά ο εκλεγείς να αναλάβει την υλοποίηση του εγχειρήματος.
Όσο αφελής κι αν είναι -που δεν είναι- ξέρει φυσικά ότι τέτοια ανοησία δεν πρόκειται να τη δεχτεί η Φώφη, ό,τι κι αν της πει ο Βενιζέλος. Μας δίνει συνεπώς το δικαίωμα να σκεφτούμε ότι ανακατεύεται όχι για να προχωρήσει το εγχείρημα, αλλά για να χαλάσει. Ή να καθυστερήσει μέχρι νεωτέρας. Σκέψη που ενισχύεται και από άλλες θέσεις και πρωτοβουλίες του. Που μας δίνουν το δικαίωμα να σκεφτούμε ακόμα χειρότερα: ότι έχει χωθεί μέσα στο κεντροαριστερό κοτέτσι για να ανοίξει την πόρτα στην αλεπού της Ν.Δ.
Καημένες κότες, δηλαδή. Είδατε τι θέση πήρε για τις δημόσιες συγκοινωνίες; Μέχρι και τον μπαμπά Μητσοτάκη έβγαλε λάδι αναφερόμενος με την απαραίτητη απέχθεια στους Κολλάδες, για να ταχθεί κατά του δημόσιου χαρακτήρα των συγκοινωνιών. Εκεί όμως που ξεπέρασε τον εαυτό του είναι η θέση του για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος που προτείνει ο Τσίπρας. Σύμφωνο ακυβερνησίας και έγκλημα για τη χώρα χαρακτήρισε την πρόταση για απλή αναλογική. Κάλεσε μάλιστα και το ΠΑΣΟΚ να μην συναινέσει σ’ αυτή!
Φέρνει στο μυαλό κατανομή ρόλων η υπόθεση, δεν νομίζετε; Αυτό που ο Κυριάκος επιχειρεί να διακινήσει στον χώρο της Δεξιάς, ο Σταύρος το διακινεί στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Όπου προσπαθεί να περάσει όλη την παλιά σαβούρα σε νέα -μεταρρυθμιστική!- συσκευασία. Είτε πρόκειται για το χαρακτήρα του κράτους, είτε για την Παιδεία, είτε για τις δημόσιες επιχειρήσεις, είτε για το εκλογικό σύστημα, όποιος βρει διαφορές ανάμεσα στη Ν.Δ. του Κυριάκου και στο Ποτάμι του Σταύρου κερδίζει ένα σακίδιο.
Ποιοι κρύβονται πίσω από μια τέτοια τακτική επαφίεται στη φαντασία του καθενός. Το παρήγορο για τις κότες είναι ότι άρχισαν, όπως φαίνεται, να καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν αλεπούδες και στην Κεντροαριστερά...

Ευτυχώς, στη ζωή, που υπάρχεις κι εσύ...

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Εξομολόγηση: Δεν είναι κι εύκολο να κρατάς μια στήλη κάθε μέρα. Να βρίσκεις κάθε μέρα, βρέξει χιονίσει, ένα θέμα που να σε τσιγκλήσει, για να αραδιάσεις και να μοιραστείς τις σκέψεις σου γι' αυτό. Υπάρχουν και μέρες που, όσο και να συνωμοτεί το σύμπαν, τζίφος, μηδέν, τα ίδια και τα ίδια. Δεν κατεβαίνει καμιά φαεινή που να έχει τη δυνατότητα να ριζώσει στον υπολογιστή και να δώσει έστω κάποια ταπεινά άνθη ως χρονογράφημα, άρθρο, σημείωμα, ό,τι είναι τέλος πάντων κατάλληλο για το δημοσιογραφικό ανθοδοχείο.
Ευτυχώς, όμως, υπάρχει ο Θεός του γραφιά. Εκείνος που φροντίζει να φέρνει στην επικαιρότητα, στις τηλεοράσεις και στους υπολογιστές μας κάποια πρόσωπα που είναι η απαντοχή του γραφιά. Που κάθε μέρα, ό,τι και να γίνει, θα δώσουν τη συνεισφορά τους στο ανθοκομικό γίγνεσθαι. Θα δέσουν με τα λόγια και τα έργα τους μπουμπούκια έτοιμα να κοπούν από το δημοσιογραφικό χέρι για να προσφερθούν στην κυρία που αποκαλείται ενημέρωση ή στην κακόφημη ξαδέλφη της, που αποκαλούμε επικοινωνία.
Ο Άδωνις, ας πούμε, για να εννοήσετε τι εννοώ. Παλιότερα ο Πάγκαλος. Ο Βενιζέλος. Και άλλοι, ευάριθμοι μεν, άκρως παραγωγικοί δε. Και τώρα τελευταία, να τον έχει καλά ο μεγαλοδύναμος, ο Κυριάκος. Α, ο Κυριάκος! Δεν κατεβάζει η κούτρα σου θέμα; Ο Κυριάκος. Δεν βρίσκεις κάποια ατάκα, βλακεία, εξυπνάδα, φούσκα, μεγαλοστομία, ταρατατζούμ; Ο Κυριάκος. Συνεπής στο ραντεβού του με τον αμήχανο γραφιά. Από τον έρωτα με τις εκλογές και το ΔΝΤ, μέχρι το μίσος για την ΟΝΝΕΔ, δεν θα σε αφήσει ποτέ παραπονεμένο.
Να, για παράδειγμα, πήγε προχθές στο συνέδριο των μια φορά Οννεδίτης, για πάντα Οννεδίτης. Με χαμόγελα νικηφόρα και ατάκες κανονιοφόρες. "Διώξτε τους", είπε στα νιάτα (του) για την κυβέρνηση. Και σε λίγες ώρες έδιωξε ο ίδιος τα νιάτα που θα έδιωχναν την κυβέρνηση. Τόσο μέσα έπεσε. Τόσο καλά ήξερε σε ποιους μιλούσε. Κι αν δεν ήξερε –εσείς τι λέτε ήξερε, ή όχι;- τι εστί ΟΝΝΕΔ, τι γίνεται στο ίδιο του το σπίτι, φανταστείτε πόσο καλά ξέρει τι γίνεται στα σπίτια των άλλων. Εκείνα που ρήμαξε η πολιτική του.
Έγινε σαφές; Αν δεν υπήρχε ο Κυριάκος, έπρεπε να τον εφεύρουμε. Για να μην πεινάσουν οι γραφιάδες, τουλάχιστον...

Είστε υπέρ ή κατά;

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Κάποτε θα αναλύεται από ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες το σήμερα, όταν αυτό γίνει χθες. Η τύχη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που τα κατάφερε, ή την κατάφεραν. Η μοίρα εκείνων που σε τρομακτικά δύσκολες συνθήκες είχαν να παλέψουν με τα θηρία εκτός, με τα τρωκτικά εντός, με τα όρνεα εκτός και εντός. Ακόμα και με συντρόφους τους, που δεν κατάλαβαν... Ο ρόλος μιας ομάδας νέων στην εξουσία -και στην ηλικία οι περισσότεροι- που τους έσπρωξε στην πολιτική το πάθος της αντίστασης στον Μινώταυρο. Και βρέθηκαν με μια αναπάντεχη και σκληρή εντολή του λαού στο Λαβύρινθο...
Οι αναλύσεις, όμως, κάποτε στο μέλλον. Τώρα, στις μέρες μας, αυτό το μέλλον αποφασίζεται και διαμορφώνεται. Και οι εκδοχές είναι δύο: Θα τελειώσουν τον Μινώταυρο, ή θα τελειώσουν στα δόντια του; Θα βρουν την έξοδο, ή θα φυλακιστούμε όλοι μαζί, όπως δεκαετίες τώρα, στον Λαβύρινθο; Στις δαιδαλώδεις διαδρομές της διαπλοκής, της ιδιοτέλειας, της διαφθοράς, της νομενκλατούρας, του μαύρου χρήματος, και των χρυσών παιδιών; Και ακριβώς υπολογίζοντας αυτές τις δυο εκδοχές, καλείται σήμερα, τώρα, να πάρει ο καθένας θέση στον αμείλικτο πόλεμο. Στον οποίο δεν πρόκειται να υπάρξουν αιχμάλωτοι.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Τα λάθη, η απειρία, οι παραλείψεις, οι ανοησίες αν θέλετε, δεν μπορούν να την αλλάξουν. Διότι είναι τόσο βαθιές οι διαφορές, τόσο ιταμή η ανθρωποφαγία, τόσο απροκάλυπτο το μίσος των προνομιούχων, που δεν αφήνουν περιθώρια για τρίτους δρόμους. Είναι τόσο φανερό τι θα σήμαινε η παλινόρθωσή τους, που σπρωχνόμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, στους δρόμους του Αναγνωστάκη: Είστε υπέρ ή κατά; Απαντήστε με ένα ναι ή ένα όχι... το έχετε σκεφτεί το πρόβλημα... σ' εσάς ανήκει η απόφαση. Σ' εσάς, σ' εμάς, σε όσους καταλαβαίνουν ποια κεφάλια παίζονται.
Εμείς, αν καταλάβατε, κρατάμε τον μίτο. Οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τα λένε αλήτες. Καθένας στον δικό του δρόμο, στη δική του πλατεία, στη δική του γειτονιά, στη δική του δουλειά, αποκαλύπτει τον Μινώταυρο, όποιο χαμόγελο κι αν φοράει. Τα βάζει με τον Μινώταυρο, όσο φόβο κι αν παράγει. Τουλάχιστον έτσι, όποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης, θα λέμε αύριο ότι ήμασταν εκεί. Και στη σωστή μεριά...

ΔΗΜ.ΑΡ.: Στυλοβάτης ή Χατζηαβάτης; (Θ. Καρτερού)

ΔΗΜ.ΑΡ.: Στυλοβάτης ή Χατζηαβάτης;

More Sharing Services

hare on facebook 

Ημερομηνία: 26/01/2013
Πηγή: www.avgi.gr

Του Θανάση Καρτερού

Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά διάφορα περίεργα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό προκαλούν μια κάποια σύγχυση. Και ένα ερώτημα ζητά επειγόντως απάντηση: τελικώς η ΔΗΜ.ΑΡ. τι διάολο είναι στην κυβέρνηση; Εταίρος ή θυρωρός; Συνιδιοκτήτης ή τσιράκι; Σύμμαχος ή καρπαζοεισπράκτορας; Στυλοβάτης ή Χατζηαβάτης;

Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Βγήκε και καταδίκασε την πολιτική επιστράτευση των απεργών του μετρό από τον Σαμαρά. Με την ευγένεια που τη χαρακτηρίζει βέβαια, αλλά το έκανε. Και βγήκε καπάκι ο Κεδίκογλου να μας διαβεβαιώσει ότι αυτή είναι βέβαια μια διαφορετική προσέγγιση, η οποία όμως ουδόλως αποτελεί πρόβλημα για την κυβερνητική συνοχή. Μπετόν η κυβέρνηση.

Μάλιστα. Πώς μπορεί να ερμηνευτεί αυτή η ερμηνεία του Κεδίκογλου; Εκδοχή πρώτη: Η ΔΗΜ.ΑΡ. μπορεί να λέει ό,τι θέλει κι εμείς θα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Εκδοχή δεύτερη: Εντάξει, η ΔΗΜ.ΑΡ. λέει και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα. Εκδοχή τρίτη: Τη ΔΗΜ.ΑΡ. την έχουμε στο χέρι - ό,τι και να λέει θα στηρίζει πάντα αυτά που κάνουμε εμείς. Εκδοχή τέταρτη: Σας δουλεύουμε όλοι μαζί και στην κατανομή ρόλων έχουμε τη ΔΗΜ.ΑΡ. για αριστερή μπουζουριέρα.

Όποια εκδοχή και να διαλέξει κανείς, το βέβαιο είναι πως δεν περιποιεί τιμή στη ΔΗΜ.ΑΡ. Είναι στάση αυτή - διαφωνώ με την επιστράτευση, αλλά σε στηρίζω να τη διαπράξεις; Διαφωνώ με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αλλά σε στηρίζω να τις διαλύσεις; Διαφωνώ με τις ακρότητες του Δένδια, αλλά τον στηρίζω για να γίνεται όλο και πιο ακραίος; Διαφωνώ με τα κικιρίκου του Κεδίκογλου, αλλά κάνω την κότα;

Διότι, όταν κάποιος συμμετέχει σε μια κυβέρνηση και διαφωνεί για ένα, και δύο, και δέκα σοβαρά ζητήματα χωρίς να ανοίξει μύτη, τότε ή απατεώνας είναι ή νούμερο. Τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει. Ή ρίχνει πότε-πότε καμιά ρουκέτα διαφωνίας δηλαδή, όπως έκανε και ο Σαμαράς με την κυβέρνηση Παπαδήμου, για να διαφυλάξει την αντιμνημονιακή του παρθενία. Ή στ’ αλήθεια διαφωνεί, αλλά ανέχεται να τον έχουν γραμμένο και να θεωρούν τις διαφωνίες του ανάξιες ακόμα και γρατζουνιά να προκαλέσουν στην κυβερνητική συνοχή.

Όπως καταλάβατε, σαφής απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολο να δοθεί. Διαλέγετε και παίρνετε. Στυλοβάτης, πάντως, ή Χατζηαβάτης, η ΔΗΜ.ΑΡ. καταφέρνει να μας χαρίζει τουλάχιστον μια κάποια διασκέδαση εν μέσω γενικής κατάθλιψης...