Poverty is the worst form of violence.
Με βία
·
|
·
26.10.2013
·
Μάλιστα: 28 Οκτωβρίου του 1940. Ολόκληρα
73 χρόνια πριν. Το καθολικό πριν ενός λαού που επιστράτευσε και την τελευταία
ικμάδα του καθημαγμένου ήθους του για να προβιβαστεί στο ύψος των καθηκόντων
του. Για να ανελκύσει τη συλλογική περηφάνια από τα τάρταρα του δικτατορικού
(και όλων των προηγούμενων) τρόμου, να τη βαπτίσει στο αρμονικό χάος όλων των
συμπερασμάτων της έμφρονης ελευθερίας και να της δώσει το όνομα του εμπόλεμου
αίματος, δηλαδή του βίαιου συμπεράσματος απέναντι στον επελαύνοντα φασισμό.
Οπωσδήποτε ήταν μια βίαιη αντίδραση απέναντι στη βία του εισβολέα.
·
·
Τι κάνουμε τώρα που η
βία αποκτάει το πραγματικό της νόημα, εκείνο της σολωμικής όψης που μετράει τη
γη; Εγώ λέω να πάμε με τον Σολωμό. Να πάμε μ' αυτόν που ανεβαίνει αντίθετα τον
ποταμό, μαζί και τον ουρανό. Εγώ λέω να βιαστούμε απ' όπου κι αν προερχόμαστε.
Και να συντάξουμε ένα καινούργιο 28ο Σύνταγμα της ελληνικής πατρίδας
Συνεπώς εμείς σήμερα, αν πράγματι
θέλουμε να τιμήσουμε την επέτειο, θα πρέπει (τουλάχιστον σύμφωνα με τον υπουργό
της Ν.Δ., Μιχελάκη) να κρατήσουμε ίσες αποστάσεις και να καταδικάσουμε τη βία
απ' όπου κι αν προέρχεται. Με ένα ναι ή ένα όχι. Μα θα μου πεις ότι το
"όχι" το είπε ο Μεταξάς, ιδεολογικός προπάτορας της σημερινής Ν.Δ.
Δεν έχει σημασία. Άλλωστε την τιμή της χώρας, για την ακρίβεια την τιμή της
ελευθερίας, δεν την έσωσαν τα μεταξικά υποκείμενα μέσα στον στρατό και μέσα
στην περιώνυμη -με τη σύγχρονη πολιτική ονοματοδοσία της ορθότητας-
"κεντρική πολιτική σκηνή" εκείνης της εποχής. Εκείνα τα υποκείμενα
(τα ιστορικά υποκείμενα εννοείται) ήθελαν απλώς να ρίξουν μερικούς
πυροβολισμούς (και εν συνεννοήσει με τον εισβολέα) "διά την τιμή των
όπλων" (ποιος ξέρει και πόσο είχε αγοραστεί τότε το κάθε "όπλον"
για να είναι τόσο ανίκανο ώστε να υπερασπιστεί την πατρίδα) και πέραν τούτου
ουδέν.
Πλην όμως ο ελληνικός λαός, κύριε
Μιχελάκη, ήταν βίαιος. Και πιο βίαιο απ' όλα ήταν το απίστευτο 28ο Σύνταγμα,
που το έστειλαν στην πρώτη γραμμή τα γαλακτομπούρεκα της εθνικοφροσύνης για να
γίνει κρέας. Επί τούτου. Για να ξεβρομίσει ο -εθνικός- τόπος των ήδη
προσκυνημένων. Ένα Σύνταγμα φτιαγμένο από κομμουνιστές, κατάδικους, εξόριστους,
γύφτους (κι ας αφήσουμε κατά μέρος τις ρεβεράντζες της πολιτικής ορθότητας) και
άλλα "κατακάθια".
Πλην όμως αυτά τα "κατακάθια"
έγραψαν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας
επίσης. Θα προκαλούσα εδώ τον Δένδια, τον υπουργό που με προστατεύει από τη
βία, να συγκρίνει την ιστορία της "αγαθής" του οικογένειας (πολλαπλώς
ευεργετημένης από δικτατορικά και άλλα χειρότερα καθεστώτα) με τη βίαιη ιστορία
αυτού του παρακατιανού 28ου Συντάγματος και να μας πει: Καταδικάζει τη δειλία
απ' όπου κι αν προέρχεται; Καταδικάζει την υποταγή απ' όπου κι αν προέρχεται;
Καταδικάζει τον Γοργοπόταμο απ' όπου κι αν προέρχεται; Καταδικάζει τους
λουφαγμένους και τους μαυραγορίτες απ' όπου κι αν προέρχονται; Καταδικάζει τη
βία της Ηλέκτρας Αποστόλου, του Διογένη Κομνηνού, του Παύλου Φύσσα απ' όπου κι
αν προέρχεται;
Αλλά δεν βαριέσαι. Τι να καταδικάσουν τα
κόπρανα. Τι να καταδικάσουν οι Μπαλτάκοι και οι Μουρούτηδες και οι Λαζαρίδηδες
και οι Κρανιδιώτηδες... Τι να καταδικάσουν τα προσκοπάκια σ' αυτή την ταινία
τρόμου που πληρώνουμε όχι για να τη δούμε, αλλά για να τη ζήσουμε, και που
λέγονται Βενιζέλος κι άλλος Βενιζέλος κι άλλος Βενιζέλος και άλλος Βενιζέλος,
ανάλογα με τη στιγμή, σε μια προσπάθεια αισχρή να υπάρχει μόνο στιγμή, μόνο
κέρμα και καθόλου χρόνος.
Αυτό λέγεται προδοσία, αλλά είναι άλλης
φιλοσοφικής κατηγορίας, δεν έχει επετείους, έχει μονάχα Βενιζέλους. Και
Σαμαράδες. Και ανθρώπους που ποτέ, μα ποτέ, από γενιά σε γενιά δεν σήκωσαν
κεφάλια. Υποταγμένα οντάρια, ανδράρια και γύναια. Ήσυχοι άνθρωποι. Μια θηριώδης
λεγεώνα ήσυχων ανθρώπων που καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται. Που
είναι έτοιμη να αποθεώσει τον Ρήγα Φεραίο του "Θούριου" και
ταυτοχρόνως να καταδικάσει τον Ρήγα της "Χάρτας", που λέει ότι είναι
δικαίωμα του ανθρώπου να εξεγείρεται όταν "θλίπτεται αφορήτως".
Δηλαδή, όταν πιέζεται έως ασφυξίας.
Και τι κάνει τότε αυτός ο άνθρωπος;
Καταφεύγει στη βία. Στη βιασύνη. Δηλαδή τρέχει με λόγο και πράξη ώστε να
μετρήσει πιο γρήγορα από τον αντίπαλό του (που κι αυτός βιάζεται, χρησιμοποιεί
βία) το έδαφος και την ύλη της ύπαρξής του.
"Ο καθείς και τα όπλα του"
λέει ο Ελύτης. Μάλλον κρατάει ίσες αποστάσεις από τη βία "απ' όπου κι αν
προέρχεται". Και τότε σου έρχεται κατάμουτρα ο Σολωμός με την "κόψη
του σπαθιού την τρομερή". Τώρα; Τι κάνουμε που κραυγάζουν οι ναζί στις
πυρφόρες τελετές τους και λίγο πριν ο πάνδημος λαός στις γαμικές λαοσυνάξεις
του ποδοσφαίρου και του ντοπαρισμένου δισκοβόλου του Μύρωνα.
Τι κάνουμε τώρα που η βία αποκτάει το
πραγματικό της νόημα, εκείνο της σολωμικής όψης που μετράει τη γη; Εγώ λέω να
πάμε με τον Σολωμό. Να πάμε μ' αυτόν που ανεβαίνει αντίθετα τον ποταμό, μαζί
και τον ουρανό.
Εγώ λέω να βιαστούμε απ' όπου κι αν
προερχόμαστε. Και να συντάξουμε ένα καινούργιο 28ο Σύνταγμα της ελληνικής
πατρίδας. Δηλαδή να γνωριστούμε με την "όψη που με βία μετράει τη
γη". Να μην φοβηθούμε. Πράγμα που σημαίνει να πούμε. Με το στόμα ανοιχτό
από την έκπληξη. Με το χέρι σαν όπλο από την προθυμία. Με την ψυχή να μαζεύει
τα αποκαΐδια κάθε προηγούμενης πυρκαγιάς. Και με το μυαλό ωραία κουρασμένο
ανάμεσα στον Ηράκλειτο και τον Νίτσε. Με βία. Μόνο με βία.
