Σαββατόβραδο στις 8, στα γραφεία της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Αγ. Παρασκευής, μετεκλογικό γλέντι.

Σαββατόβραδο, 8 η ώρα στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ Αγίας Παρασκευής  (δηλαδή αύριο) ανταμώνουμε για να κουβεντιάσουμε, να πιούμε ένα κρασάκι, να ακούσουμε το Σαββατόβραδο του Μίκη και να πάρουμε φόρα για να αντιπαλέψουμε τα δύσκολα που ζούμε κι όσα ζόρικα θα ρθουν...

Να γνωρίσουμε και τις φίλες και τους φίλους που δώσαμε μαζί τη μάχη των εκλογών και θα θέλαμε να τις/τους έχουμε κοντά μας στο στήσιμο μιας μαζικής και στιβαρής οργάνωσης μελών με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς αναθέσεις, χωρίς παρασυναγωγές και "πονηρές παρεούλες", με απόλυτη διαφάνεια και κοινωνική γείωση. Περισσότερα θα έχουμε να πούμε στην Ολομέλεια της επόμενης βδομάδας όπου θα κάνουμε μια πρώτη εκτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων και θα συναποφασίσουμε για την πορεία μας μαζί με το λαό αφήνοντας πίσω οριστικά το παλιό, για να κερδίσουμε το αύριο με ενότητα, συντροφικότητα κι αγώνα.

Για προθέρμανση, χαλαλίστε δυο λεπτά κι αφήστε το μεγάλο Μίκη και τον λαϊκό μας βάρδο Στέλιο Καζαντζίδη να σας ταξιδέψουν με τους στίχους του Μακρονησιώτη ποιητή Τάσου Λειβαδίτη...

https://youtu.be/UcLiXw3tCVY

Αιώνας εμπορίου (Τάσος Λειβαδίτης)

Αιώνας εμπορίουH προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο
εμπόριο
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους
λαχειοπώλες
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία
δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,
χρεώγραφα
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;
«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν
ποτέ απεργία
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές
περηφάνειες
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ’ όλη τη βέβαιη νιότη σου,
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελοί να τα
μαζέψουν
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,
δολάρια ασημένια
η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν
μεθαύριο
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο
θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω
απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,
ο Pοκφέλλερ άρχισε
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο
προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε
σ’ όλη τη ζωή μου.