Στο φροντιστήριο της Ζίμενς (Παντελής Μπουκάλας - Καθημερινή)

Πόσα μαθήματα μπορεί να αντλήσει κανείς από την απολογία του κ. Θεόδωρου Τσουκάτου για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Ζίμενς;

Πόσα μαθήματα μπορεί να αντλήσει κανείς από την απολογία του κ. Θεόδωρου Τσουκάτου για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Ζίμενς; Οσα αντέχει η όρεξή του. Δηλαδή η ιδεολογία του, η σχέση του (τωρινή ή παλαιότερη) με κάποιον κομματικό μηχανισμό, το πόστο του στο αθεράπευτα κομματιζόμενο μιντιακό σύστημα, οι αντιλήψεις του για τις σχέσεις ηθικής και πολιτικής· άλλοι, παλιομοδίτες πιθανόν, θεωρούν αυτονόητο ότι πρέπει να υπάρχουν, ενώ άλλοι, περισσότερο ανοιχτόμυαλοι, κρίνουν αυτονόητο πως είναι αδιανόητο να υπάρχουν, καθότι κάτι τέτοιο θα αποδεικνυόταν αντιπαραγωγικό. Αφήστε που, δίχως ιδιωτικές χορηγίες, τα κόμματα θα αναγκάζονταν να δανείζονται από τις τράπεζες για να τα φέρνουν βόλτα. Και επειδή δεν θα τα κατάφερναν να ανταποκριθούν στα χρέη τους προς την πρώτη τράπεζα, θα έπαιρναν δάνειο και από δεύτερη, και τρίτη. Στο τέλος θα κοκκίνιζαν – όχι από την ντροπή τους, εννοείται. Και θα απαιτούσαν «κούρεμα».
Το πρώτο μάθημα, λοιπόν, είναι ότι οι προς κόμματα επιδοτήσεις από επιχειρηματικούς κολοσσούς, εκτός που είναι προς το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό, αποτελούν το θεμέλιο της ανεξαρτησίας των κομματικών οργανισμών, την ασπίδα τους. Κορόιδα είναι οι Αμερικανοί που τις έχουν θεσμοθετήσει; Μήπως είδε ποτέ κανείς πλανητάρχη εξαρτημένο από πολεμική βιομηχανία, από το γαλαντόμο λόμπι της οπλοκατοχής, από πετρελαιάδες κ.ο.κ.;
Μάθημα δεύτερο, το γνωστό εκείνο «πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις». Μόνος κι έρμος ο κάποτε παντοδύναμος κ. Τσουκάτος, επιμένει ότι τα γερμανικά μάρκα, ένα εκατομμύριο, τίποτε σπουδαίο, πήγαν αμέσως στο κομματικό ταμείο, δεν τα ενθυλάκωσε ο ίδιος. Φωνή βοώντος... Πλην του κ. Κ. Σημίτη, που, ως προϊστάμενος και φίλος, τον στήριξε εξαρχής στην περιπέτειά του και συνεχίζει να συμμερίζεται τα βάσανά του, ουδείς σύντροφός του στέκεται δίπλα του. Ιδιαίτερα όσοι ευεργετήθηκαν από αυτόν, μηρυκάζουν το του Πέτρου: «Ουκ οίδα τον άνθρωπον».
Μάθημα τρίτο. Ο κ. Τσουκάτος, ο κ. Τζοχατζόπουλος, ο κ. Μαντέλης, όποιος βρεθεί με οποιασδήποτε υφής εξουσία στα χέρια του, την ώρα που την ασκεί (και όπως κι αν την ασκεί, τίμια ή με σκάρτη συνείδηση), νιώθει ότι βρήκε επιτέλους το ελιξίριο της αθανασίας. Οτι ο χρόνος πάγωσε πια, με τον ίδιο έναν άτρωτο αξιωματούχο, που δεν θα ξαναβρεθεί στην άλλη όχθη του ποταμού δίχως την πανοπλία της μεθυστικής ισχύος. Για ψευδαίσθηση πρόκειται. Αλλά για ψευδαίσθηση πιο δυνατή και από την ίδια την εξουσία.

Κινείται η ΕΕ όλο και (ακρο)δεξιότερα; (από tvxs.gr)

06:55 | 11 Φεβ. 2019 Τελευταία ανανέωση 16:54 | 11 Φεβ. 2019

Δημήτρης Ραπίδης

Πλησιάζοντας προς τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019, είναι πλέον βέβαιο ότι οι ακροδεξιές και λαϊκίστικες δυνάμεις θα αυξήσουν τα ποσοστά τους.
Σε Ιταλία, Πολωνία, Ουγγαρία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία και Σουηδία έχουμε ήδη μια ισχυρή δυναμική αυτών των πολιτικών σχημάτων, που βασίζουν τη ρητορική τους εκεί που η ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία και η σοσιαλδημοκρατία έχουν αποτύχει παταγωδώς τα τελευταία χρόνια: Στην προώθηση της κοινωνικής ατζέντας και στο ζήτημα της ασφάλειας ευρύτερα.
Διαφθορά, «σκοτεινές» χρηματοδοτήσεις, λογοκρισία και ρατσιστικός λόγος είναι κάποια μόνο από τα κοινά χαρακτηριστικά που εντοπίζουμε στα ακροδεξιά κόμματα. Στην Ουγγαρία για παράδειγμα, η κυβέρνηση Ορμπάν ελέγχει μέσω σύνθετων και δαιδαλωδών εταιρικών σχημάτων δεκάδες τηλεοπτικά ιδρύματα και δίκτυα, διαμορφώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινής επικαιρότητας. Προβάλλοντας φανταστικούς εχθρούς του κράτους και της κυβέρνησης, η ηγεσία Ορμπάν καταφέρνει να μετατοπίζει το πολιτικό ενδιαφέρον από μείζονα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες, προς τη συνωμοσιολογία, κατηγορώντας τη ΜΚΟ Open Society για παράδειγμα, για προσπάθειες πρόκλησης κυβερνητικής κρίσης και κοινωνικής αστάθειας.
Η περίπτωση της κυβέρνησης Ορμπάν στη Ουγγαρία είναι μόνο ένα μέρος μιας ευρύτερης κρίσης των πολιτικών ελίτ της Ευρώπης. Η ανάλυση των δημοσκοπήσεων ανά κράτος-μέλος δείχνει ότι η άκρα δεξιά θα ενισχυθεί στις εκλογές του Μαΐου. Το Rassemblement National της Λεπέν βρίσκεται στο 21%. Η ιταλική Λέγκα του Βορρά του Σαλβίνι βρίσκεται στο 30%, ενώ αντίστοιχα κόμματα σε πολλά κράτημέλη ενισχύονται. Η Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας (ENF), η ακροδεξιά και λαϊκιστική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της οποίας μέλη αποτελούν τα δύο παραπάνω κόμματα, αναμένεται να κερδίσει γύρω στις 51 έδρες, ενώ η Ευρώπη της Ελευθερίας και της Άμεσης Δημοκρατίας (EFDD), μια ευρωσκεπτική ομάδα στην οποία συμμετέχει το γερμανικό AfD και μια ακόμη ομάδα ευρωβουλευτών του πρώην γαλλικού Εθνικού Μετώπου και του βρετανικού UKIP, αναμένεται να κερδίσει γύρω στις 50 έδρες.

Η ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), που συγκεντρώνει παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, κινείται όλο και δεξιότερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης η επιλογή του Μάνφρεντ Βέμπερ για την προεδρία της Κομισιόν. Στο ΕΛΚ συμμετέχουν ακόμα το κόμμα Fidesz του Ορμπάν, το Österreichische Volkspartei του Αυστριακού Καγκελαρίου Κουρτς, το οποίο συγκυβερνά με την ακροδεξιά, αλλά και το ισπανικό Λαϊκό Κόμμα, με ένα σημαντικό τμήμα των στελεχών του να επιθυμούν συνεργασία με το ακροδεξιό Vox σε πολλές περιφέρειες της χώρας.
Εάν τα ακροδεξιά κόμματα κερδίσουν 100 έδρες στη νέα σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε συνδυασμό με τη ροπή του ΕΛΚ προς τα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος και τον εναγκαλισμό με την ακροδεξιά και τον εθνικισμό, είναι βέβαιο ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, οι δημοκρατικές αξίες και οι προσπάθειες για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα τεθούν εν αμφιβόλω.
Μια τέτοια εξέλιξη μας οδηγεί σε μια ζοφερή πραγματικότητα. Μια Ευρώπη που κινείται όλο και δεξιότερα, με τα αυταρχικά και εθνικιστικά κινήματα να βρίσκονται στην κορύφωση της κοινωνικής τους αποδοχής, με μέσα ενημέρωσης που ανήκουν σε μια μικρή ομάδα εκατομμυριούχων να αναπαράγουν διαρκώς ψευδείς ειδήσεις, να στήνουν «μιντιακούς πολέμους», ενώ απορρυθμίζουν την αγορά εργασίας και αποθεμελιώνουν μια προς μια τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας από το 1960 μέχρι σήμερα.
Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι, με τις Βρυξέλλες να αντιμετωπίζουν μια σειρά εκκρεμοτήτων, όπως το Brexit και τη στασιμότητα στην προώθηση των θεσμικών μεταρρυθμίσεων, που ενισχύουν ακόμη περισσότερο τις διασπαστικές και διαλυτικές δυνάμεις και εντείνουν την θεσμική και πολιτική κρίση της ΕΕ.
Πηγή: Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών

Ν.Δ.: Μια σακαράκα με σπασμένα φρένα- Χρήστου Δημήτρης

 
Πού πάει αυτό το κόμμα με ψώνια από το καλάθι των εκπτώσεων ή από δεύτερο χέρι; Όταν το στραπατσαρισμένο όχημα δεν τσουλάει και δεν φρενάρει, κανένας ικανός και φιλόδοξος για πολιτική καριέρα δεν θα επιβιβαστεί 

Ζούμε σε μια περίοδο που η εγχώρια πολιτική ζωή υποβαθμίζεται ταχύτατα. Με τα κόμματα που διοίκησαν τη χώρα 45 χρόνια, να μην είσαι σε θέση να κάνουν την αυτοκριτική τους, να ανανεωθούν και να αναβαθμίσουν τη λειτουργία και τον ρόλο τους. Θεωρήσαμε όλοι ότι η χρεοκοπία θα λειτουργήσει καταλυτικά και η αυτοκάθαρση των κομμάτων που έφεραν την ευθύνη της καταστροφής θα ήταν μονόδρομος για την επιβίωσή τους.
ΛΑΘΟΣ. Αργεί ακόμα αυτή η στιγμή, τουλάχιστον για τη μεγάλη παράταξη της Δεξιάς. Διότι για το ΠΑΣΟΚ το τέλος έχει ουσιαστικά σημάνει. Μετά την αποχώρηση του Αντώνη Σαμαρά από την πρωθυπουργία, κανείς δεν περίμενε ότι η Ν.Δ. θα μπορούσε να πάει ακόμα πιο δεξιά. Πώς να προβλέψεις ότι τα ακροδεξιά στοιχεία που φύτεψε ο απερχόμενος θα ήταν οι πρωταγωνιστές, αυτοί που δίνουν τη γραμμή και μετακινούν στα άκρα μια άλλοτε ευπρεπή στους τρόπους παράταξη.
ΜΠΟΡΕΙ η σημερινή Ν.Δ. με αυτή τη φυσιογνωμία, τον ακραίο και χυδαίο πολιτικό λόγο, την απουσία θέσεων και το διαρκώς υποβαθμιζόμενο πολιτικό προσωπικό, να δημιουργήσει ρεύμα νίκης; Μπορεί δηλαδή να πείσει την πλειονότητα των πολιτών ότι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα με σταθερότητα στην πρόοδο και την ευημερία;
ΚΑΙ ΑΦΟΥ η ηγεσία της Ν.Δ. δεν μπορούσε να αναβαθμίσει το κόμμα και τη λειτουργία του, υποβάθμισε την πολιτική για να επιβιώσει. Καταστροφολογία με προβλέψεις που συνεχώς αποτύγχαναν! Σαμποτάζ με κάθε ευκαιρία στο έργο της κυβέρνησης. Αδίστακτη ένταξη των κρίσιμων εθνικών ζητημάτων στην αντιπολιτευτική ατζέντα. Κάθε βδομάδα αίτημα πρόωρων εκλογών!
ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ της κατρακύλας, και μάλιστα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι η υιοθέτηση της μισαλλόδοξης και αδιέξοδης γραμμής Σαμαρά για το “Μακεδονικό” ζήτημα. Έτσι τα ακροδεξιά στοιχεία πήραν το πάνω χέρι και δίνουν τον τόνο σπέρνοντας μίσος, φουντώνοντας τον εγχώριο αλυτρωτισμό και αναβαθμίζοντας την παρουσία, την επιρροή και τον ρόλο μιας εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης όπως η Χρυσή Αυγή.
ΕΠΕΙΣΑΝ τον ανασφαλή και ανεύθυνο Κυριάκο ότι με το όχι στη Συμφωνία των Πρεσπών η εξουσία θα έρθει στο πιάτο. Μέτρησαν μόνο τα κομματικά οφέλη. Αγνόησαν όχι μόνο τη σημασία για τα ελληνικά συμφέροντα, πολιτικά και οικονομικά, στη βαλκανική οντότητα, αλλά και τη γνώμη των εταίρων και των συμμάχων με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αφού ταυτίστηκαν ανοιχτά με τους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα της Άγκυρας και της Μόσχας στα Βαλκάνια.
Η ΕΓΧΩΡΙΑ δεξιά μεταπολεμικά στήριζε την ισχύ της στην προστασία της Δύσης. Για πρώτη φορά βρίσκεται μετέωρη στη διεθνή σκακιέρα. Η Ν.Δ. είναι πλέον δακτυλοδεικτούμενη διεθνώς, αναχρονιστική, ασταθής και αστάθμητη πολιτική δύναμη. Κανείς δεν την παίρνει πλέον στα σοβαρά και δεν αισθάνεται ασφάλεια στην περίπτωση που κατακτήσει την εξουσία, με διασπασμένο τον ελληνικό λαό. Και κανείς δεν πρόκειται να κουνήσει ούτε δακτυλάκι για να προσφέρει υποστήριξη σε μια τέτοια δύναμη. Και καλά αν πρόκειται για άρση της υποστήριξης μόνο προς το κόμμα. Αν όμως τη διεθνή υποστήριξη την έχει ανάγκη η χώρα για την ασφαλή πρόοδό της, τι γίνεται;
ΚΑΝΕΙΣ δεν αισθάνεται σίγουρος ότι ο Κυριάκος, παπαγαλίζοντας διάφορα τσιτάτα του νεοφιλελευθερισμού, έχει κατανοήσει τις ανάγκες για την ασφαλή πρόοδο της χώρας και τη μετάβασή στη νέα οικονομία της υψηλής προστιθέμενης αξίας.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ μάλιστα και τις επιλογές των υποψηφίων βουλευτών, όλοι αναρωτιούνται πού πάει αυτό το κόμμα με ψώνια από το καλάθι των εκπτώσεων ή από δεύτερο χέρι. Όταν το στραπατσαρισμένο όχημα δεν τσουλάει και δεν φρενάρει, κανένας πολίτης ικανός και φιλόδοξος για πολιτική καριέρα δεν θα επιβιβαστεί. Θα περιμένει το καινούργιο. Το ακριβώς αντίθετο με ό,τι συμβαίνει με το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, το μόνο κόμμα σήμερα που μπορεί να εκφράσει αποτελεσματικά τον προοδευτικό κόσμο της χώρας.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ κανείς να ξέρει αν η εξουσία θα κρατήσει ενωμένη τη σημερινή Δεξιά. Το σίγουρο είναι πως σε περίπτωση ήττας στις προσεχείς εκλογές η Ν.Δ. θα διασπαστεί. Είναι πολιτικά αδύνατον να συμβιώσουν οι λεγόμενοι Καραμανλικοί με τους χούλιγκανς του Σαμαρά και να αποδεχτούν τους επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς του Κυριάκου. Η προειδοποίηση του Ν. Δένδια πως με τόσο ακροδεξιό μπατάρισμα η Ν.Δ. κινδυνεύει να συρρικνωθεί στο 18% είναι χαρακτηριστική των προβληματισμών και των διαθέσεων.
dchristou52@gmail.com

Έχε το νου σου στο παιδί! (από TVXS)

Η διείσδυση ακροδεξιών ομάδων στα σχολεία και οι καταλήψεις που χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα το Μακεδονικό για να αμφισβητήσουν τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία ήταν το πρώτο ανησυχητικό δείγμα. Ακολούθησαν και άλλα όπως η στοχοποίηση καθηγητή με συνθήματα υπέρ της Χρυσής Αυγής σε ΓΕΛ της Ξάνθης και τελευταίο η κατάληψη σε Γυμνάσιο της Καλαμαριάς από μαθητές που αξιώνουν την απομάκρυνση συμμαθητή τους με μαθησιακές δυσκολίες.
Αυτό το τελευταίο περιστατικό είναι και το χειρότερο καθώς μαρτυρά την απόλυτη απενοχοποίηση του ρατσισμού και αποτελεί το αποκορύφωμα μιας σειράς από συμπεριφορές που εκδηλώνονται από διάφορους παράγοντες στο σχολικό περιβάλλον τα τελευταία χρόνια, με ισχυρές διακρίσεις και τραμπούκικες συμπεριφορές, σε βάρος προσφύγων, σε βάρος αριστούχων μεταναστών, σε βάρος ατόμων με ειδικές ανάγκες, σε βάρος καθενός που τολμά να μην σιωπά, που διαφοροποιείται.
Όμως οι μαθητές με τη συμπεριφορά τους στις περισσότερες περιπτώσεις αντανακλούν στο σχολείο την επιρροή και τα πρότυπα του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντός τους. Ένα μέρος των ενηλίκων και των γονέων καλλιεργούν αυτά τα υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά, ενθαρρύνουν ή επικροτούν παρόμοιες συμπεριφορές. Ευθύνη προφανώς  έχει και η εκπαιδευτική κοινότητα που είτε δείχνει εγκληματική ανοχή – όπως αποκαλύπτουν οι καταγγελίες του πατέρα του μαθητή που στοχοποιήθηκε - είτε έχει αποτύχει να προσδώσει στην εκπαιδευτική διαδικασία  θεμελιώδεις αξίες της κοινωνικής συμβίωσης.

Και αν κάποιοι επαναπαύονται διότι θεωρούν ότι έχουμε γλιτώσει τα χειρότερα είναι γιατί δεν βλέπουν το πραγματικό κίνδυνο που έρχεται, γιατί θεωρούν τη δημοκρατία δεδομένη. Αν τους φαίνεται υποφερτό η Χρυσή Αυγή να είναι κοινοβουλευτικό κόμμα και να μπαινοβγαίνει στα σχολεία, δεν βλέπουν ότι μια ολόκληρη γενιά μπορεί να διαπαιδαγωγηθεί στο μίσος, στο ρατσισμό και στις αντιδημοκρατικές αντιλήψεις. «Έχε το νου σου στο παιδί» γιατί αν «χαθεί» γενιά, δεν θα υπάρχει ελπίδα…

Συνέπεια και αυτογελοιοποίηση (από την ΑΥΓΗ)

Η απόφαση της κυβέρνησης για αύξηση του κατώτατου μισθού είναι άλλο ένα σημαντικό βήμα για τη στήριξη του κόσμου της εργασίας. Το ποσόν δεν αποκαθιστά φυσικά ολόκληρη την απώλεια του 2012. Είναι όμως η πρώτη αύξηση μισθών μετά από οκτώ χρόνια συνεχούς εισοδηματικής συμπίεσης. Και αφορά περισσότερους από 800.000 χαμηλόμισθους.
Τι λέει όμως η αντιπολίτευση για το θέμα;
Πρώτον, εμμέσως, ότι αυτό θα είναι πλήγμα για τους εργοδότες και θα οδηγήσει σε απολύσεις και αύξηση της μαύρης εργασίας. Επί της ουσίας είναι πρόσκληση σε ανυπακοή. Οι εργοδότες, όμως, μπορούν να αντιληφθούν ότι η αύξηση των μισθών θα είναι θετική για την οικονομία. Η κυβέρνηση εγγυάται την εφαρμογή της νομιμότητας. Και οι εργαζόμενοι παρακολουθούν και κρίνουν.
Δεύτερον, ότι η αύξηση είναι ανεπαρκής σε σχέση με την περικοπή του 2012. Αυτό το λένε το ΚΙΝ.ΑΛΛ., που υπέγραψε την περικοπή του 2012 με χέρια και με πόδια, αλλά και η ΓΣΕΕ, που τότε σφύριζε αδιάφορα.
Τρίτον, ότι η αύξηση θα εξανεμιστεί από τη μείωση του αφορολόγητου. Αυτό το λένε και η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Προεξοφλούν δηλαδή τη μείωση του αφορολόγητου, όπως προεξόφλησαν και την περικοπή των συντάξεων. Και στο τέλος θα τρέχουν πάλι να παρακαλάνε τον Μοσκοβισί να μειώσει το αφορολόγητο και θα ξαναεκτεθούν άσχημα, όπως με τις συντάξεις.
Τέταρτον, ότι η μείωση των συντάξεων έρχεται για να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από τις Πρέσπες. Εδώ η κοινή λογική σηκώνει τα χέρια.
Η κυβέρνηση βαδίζει σταθερά τον δρόμο που χάραξε τον περασμένο Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ. Η αντιπολίτευση βαδίζει σταθερά τον δρόμο προς την αυτογελοιοποίηση.

Στους μεταγενέστερους Μπ. Μπρεχτ (μτφ. Τίτος Πατρίκιος)

   
  Στους μεταγενέστερους 

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας.
Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας. Εκείνος που γελάει
Δεν έχει μάθει ακόμα
Τις τρομερές ειδήσεις.
Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που
Είν’ έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα
Γιατί έτσι παρασιωπάς χιλιάδες κακουργήματα!

Αυτός εκεί πού διασχίζει ήρεμα το δρόμο
Ξέκοψε πια ολότελα απ’ τους φίλους του
Πού βρίσκονται σ’ ανάγκη.
Είναι σωστό: το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.
Όμως πιστέψτε με: Είναι εντελώς τυχαίο. Απ’ ό,τι κάνω,
Τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα να φάω ως να χορτάσω.

Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση. (Λίγο η τύχη να, μ’ αφήσει χάθηκα.)
Μου λένε: Φάε και πιες! Να ‘σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πως να φάω και να πιω, όταν
Το φαγητό μου τ’ αρπάζω από τον πεινασμένο, όταν
Κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρώω και πίνω.

Θα ‘θελα ακόμα να ‘μουνα σοφός.

Τ’ αρχαία βιβλία λένε τί είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ’ τις επίγειες συγκρούσεις και δίχως φόβο
Τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα
Το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία
Στο κακό ν’ ανταποδίνεις το καλό
Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα:
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!

Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί βασίλευε η πείνα.

Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Το ψωμί μου το ‘τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα
Κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε
Στον καιρό μου οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Λίγα περνούσαν απ’ το χέρι μου. Όμως αν δεν υπήρχα
Οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα, αυτό έλπιζα τουλάχιστον.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες. Ο στόχος
Βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα
Ήταν σχεδόν απρόσιτος.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Εσείς, που θ’ αναδυθείτε μέσ’ απ’ τον κατακλυσμό
Που εμάς, μας έπνιξε,
Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
Σκεφτείτε
Και τα μαύρα χρόνια
Που εσείς γλυτώσατε
Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε,
Την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.

Κι όμως το ξέραμε:
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.
Ακόμα κ’ η οργή ενάντια στην αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέρναμε να ‘μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια

Είσαι η Πρέβεζα και το Κιλκίς (Μάνος Ελευθερίου)

Αυτές οι ρεματιές κι αυτά τα βράχια
κι αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
αυτές οι μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
κι αυτά τα κύματα που φεύγουν και ξαναγυρνούν
αυτά τα πεύκα με τα χαραγμένα λόγια
κι ο Κωνσταντίνος, ο καημός που πέταξε σαν το πουλί
κι εκείνα που δεν πρόφτασαν οι κήρυκες,
παρά μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι,

Ω! πολιτεία με το βράδιασμα κοντά στους ταρσανάδες
στην αγορά,στον καφενέ και στο ποδόσφαιρο
είσαι η Πρέβεζα,τα Γιάννενα και το Κιλκίς,
το Μεσολόγγι,ο Πόντος κι η Ερμούπολις
Ω! πολιτεία του αμανέ στα τουρκοχώρια
μ’ αυτές τις ρεματιές κι αυτά τα βράχια
μ’ αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
μ’ αυτές τις μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
θα ‘ρθει ο καιρός που θα φανούν οι κήρυκες
κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι.