Κάρολε ζεις, εσύ μας οδηγείς

 

Στους μεταγενέστερους - Μ. Μπρεχτ

 

  

 Στους μεταγενέστερους 

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας.
Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας. Εκείνος που γελάει
Δεν έχει μάθει ακόμα
Τις τρομερές ειδήσεις.
Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που
Είν’ έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα
Γιατί έτσι παρασιωπάς χιλιάδες κακουργήματα!

Αυτός εκεί πού διασχίζει ήρεμα το δρόμο
Ξέκοψε πια ολότελα απ’ τους φίλους του
Πού βρίσκονται σ’ ανάγκη.
Είναι σωστό: το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.
Όμως πιστέψτε με: Είναι εντελώς τυχαίο. Απ’ ό,τι κάνω,
Τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα να φάω ως να χορτάσω.

Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση. (Λίγο η τύχη να, μ’ αφήσει χάθηκα.)
Μου λένε: Φάε και πιες! Να ‘σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πως να φάω και να πιω, όταν
Το φαγητό μου τ’ αρπάζω από τον πεινασμένο, όταν
Κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρώω και πίνω.

Θα ‘θελα ακόμα να ‘μουνα σοφός.

Τ’ αρχαία βιβλία λένε τί είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ’ τις επίγειες συγκρούσεις και δίχως φόβο
Τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα
Το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία
Στο κακό ν’ ανταποδίνεις το καλό
Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα:
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!

Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί βασίλευε η πείνα.

Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Το ψωμί μου το ‘τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα
Κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε
Στον καιρό μου οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Λίγα περνούσαν απ’ το χέρι μου. Όμως αν δεν υπήρχα
Οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα, αυτό έλπιζα τουλάχιστον.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες. Ο στόχος
Βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα
Ήταν σχεδόν απρόσιτος.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Εσείς, που θ’ αναδυθείτε μέσ’ απ’ τον κατακλυσμό
Που εμάς, μας έπνιξε,
Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
Σκεφτείτε
Και τα μαύρα χρόνια
Που εσείς γλυτώσατε
Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε,
Την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.

Κι όμως το ξέραμε:
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.
Ακόμα κ’ η οργή ενάντια στην αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέρναμε να ‘μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια

Σοσιαλισμός ή σουρταφερσισμός;

 

Από τη σκοπιά του σοσιαλισμού μας αφήνετε παγερά αδιάφ(θ)ορους.

Έλενα Ακρίτα / «Δεν θέλω παρέα με φασίστα – Δεν μπορώ να περπατήσω μ’ αυτόν που λέει τον Ζακ πρεζόνι»

«Θέλω να είμαι μια γροθιά με τους ανθρώπους που σκέφτονται ελεύθερα, με τους άλλους ούτε καλημέρα» τόνισε σε συνέντευξή της η δημοσιογράφος και συγγραφέας

Έξω από τα δόντια τα είπε η Έλενα Ακρίτα σε συνέντευξή της στον Γρηγόρη Αρναούτογλου στο «The 2Night Show».

«Θέλω να είμαι μια γροθιά με τους ανθρώπους που σκέφτονται ελεύθερα, με τους άλλους ούτε καλημέρα. Δεν θέλω να κάνω παρέα με τον φασίστα, ούτε τον ομοφοβικό» υπογράμμισε η δημοσιογράφος και συγγραφέας, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι δεν θέλει «σκατόψυχους και τοξικούς ανθρώπους» στη ζωή της. «Δεν μπορώ να περπατήσω μαζί με τον αυτόν που λέει τον Ζακ, πρεζόνι», τόνισε.

Χημικά στην κινητοποίηση των φοιτητών

https://www.avgi.gr/koinonia/376680_himika-stin-kinitopoiisi-enantia-sta-shedia-kerameos-hrysohoidi

Και «αύρα» έφερε η ΕΛΑΣ για να διαλύσει τη συγκέντρωση ενάντια στο αντιδημοκρατικό νομοσχέδιο των υπουργείων Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη

Με χημικά και προπηλακισμούς επιχείρησε η αστυνομία να διαλύσει τη δυναμική κινητοποίηση φοιτητών στο κέντρο της Αθήνας, που λένε «όχι» στο αντιδημοκρατικό νομοσχέδιο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη. Ένα νομοσχέδιο, με το οποίο θεσμοθετείται νέο πειθαρχικό δίκαιο που προβλέπει μέχρι για διαγραφές φοιτητών, ενώ συγκροτείται νέο αστυνομικό σώμα εντός των πανεπιστημιών.

Μόλις επιχείρησαν να κατέβουν από τον πεζόδρομο της πλατείας Κοραή και να πραγματοποιήσουν πορεία, οι φοιτητές δέχθηκαν επίθεση με χημικά από τους αστυνομικούς, οι οποίοι προσπάθησαν να απωθήσουν τους συγκεντρωμένους. Μάλιστα, εμφανίστηκε στη Σταδίου και «αύρα» της ΕΛΑΣ. Η κινητοποίηση, πάντως, συνεχίστηκε.

Λίο Πάνιτς / Έφυγε ο τολμηρός μαρξιστής ΤΕΧΝΕΣ 4’ 22.12.20 08:15 Η Πόλυ Κρημνιώτη Πόλυ Κρημνιώτη

 

Μιλάει στην ΑΥΓΗ ο κοσμήτορας της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ και στενός φίλος του Καναδού διανοητή Μιχάλης Σπουρδαλάκης

Ένας σπουδαίος διανοητής της εποχής μας, ο μαρξιστής πολιτικός επιστήμονας και οικονομολόγος Λίο Πάνιτς, έφυγε από τη ζωή την Κυριακή σε ηλικία 75 χρόνων νικημένος από τον κορωνοϊό.

Ο μαρξιστής Καναδός διανοητής, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Γιορκ του Τορόντο και συνεκδότης του ιστορικού “Socialist Register”, έχοντας κατακτήσει κορυφαία θέση στη σύγχρονη ριζοσπαστική διανόηση με το θεωρητικό έργο και τις παρεμβάσεις του στη δημόσια σφαίρα, δεν έπαψε να στοχάζεται για τον κοινωνικό μετασχηματισμό ως αντίδοτο στις τοξίνες του καπιταλισμού και για την ανάγκη μελέτης και εμπλουτισμού της θεωρίας του κράτους.

Φίλος της Ελλάδας, αναδείχτηκε σε πολύτιμο συμπαραστάτη στο εγχείρημα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη χώρα μας. Τον περιμέναμε τον Ιανουάριο, οπότε επρόκειτο να συμμετέχει στη διημερίδα «Left Theory for the 21st Century» που οργανώνει το Ινστιτούτο Πουλαντζάς, με το οποίο είχε αναπτύξει στενούς δεσμούς. Αντ' αυτού η διημερίδα αφιερώνεται στη μνήμη του, ως ελάχιστος φόρος τιμής.

Γεννημένος το 1945 στο Γουίνιπεκ του Καναδά, μέλος εργατικής οικογένειας μεταναστών από την Ευρώπη, έφερε την κουλτούρα του μεταπολεμικού κοινωνικού ιδεώδους. Ξεκίνησε τις σπουδές του στις πολιτικές επιστήμες και τα οικονομικά από το Πανεπιστήμιο της Μινιτόμπα και συνέχισε με υποτροφία στο London School of Economics υπό την επίβλεψη του Ραλς Μίλιμπαν.

Με τη διατριβή του υπό τον τίτλο «Social Democracy and Industrial Militancy», για τις σχέσεις του βρετανικού Εργατικού Κόμματος με τα συνδικάτα, έδωσε ένα έργο αναφοράς στη θεωρητική συζήτηση για τις στρατηγικές των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων διαγράφοντας ήδη τον πρώτο κύκλο μιας λαμπρής σταδιοδρομίας. Στα 28 του έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κάρλτον της Οττάβα και το 1985 άρχισε να διδάσκει στο Γιορκ του Τορόντο.

Από τη μελέτη και την κριτική του Εργατικού Κόμματος και των διαχειριστικών πολιτικών του πέρασε στη μελέτη και την παρέμβαση σε ζητήματα που αφορούσαν τις εργασιακές σχέσεις, τον κορπορατισμό, τη δημοκρατία και πρωτίστως τη μελέτη του κράτους, για να αναδειχτεί σε κορυφαία μορφή της ριζοσπαστικής διανόησης διεθνώς.

"Ο Λίο Πάνιτς υπήρξε ένας τολμηρός μαρξιστής" λέει ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης, κοσμήτορας της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ και στενός φίλος του Καναδού διανοητή. Βοηθώντας να κατανοήσουμε τον στοχασμό και τη δράση του Λ. Πάνιτς, ο  Έλληνας φίλος του επισημαίνει:

"Με κριτική ματιά στις κυρίαρχες απόψεις, αλλά πάντα με σεβασμό προς  όσους διαφωνούσε και όσους προσπαθούσε να συμπληρώσει, συνέβαλε στην οργάνωση της κριτικής παράδοσης της πολιτικής επιστήμης και γενικά των κοινωνικών επιστημών σε όλη τη διάρκεια της ακαδημαϊκής πορείας του. Η ένταση της ακαδημαϊκής του δραστηριότητας και η αφοσίωσή του στο διδακτικό ερευνητικό έργος αλλά και στους φοιτητές του, πάντοτε συνοδεύονταν από τη συμμετοχή του σε κοινωνικές και πολιτικές πρωτοβουλίες που στόχευαν και προβληματίζονταν ενεργά και δραστήρια στον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Χωρίς δογματισμό με την κριτική και ανήσυχη ματιά ενός ανθρώπου που δεν διολίσθησε ποτέ σε εύκολες αισιοδοξίες και βολονταρισμούς, ο Λίο δεν σταμάτησε να οραματίζεται μια κοινωνία δικαιοσύνης και δημοκρατίας και αυτό το όραμα υπερασπίστηκε σε κάθε στιγμή της ζωής του και με κάθε ιστορική ευκαιρία, όπου οι αγώνες και οι προσπάθειες των υποτελών τάξεων επιχειρούσαν να πραγματώσουν".

Ο Λίο Πάνιτς αγαπούσε πολύ την Ελλάδα, την επισκέφθηκε αλλεπάλληλες φορές τα τελευταία 50 χρόνια, απέκτησε σχέσεις με το σύνολο της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το 2008 κάνει τη 2η ετήσια διάλεξη στην μνήμη Νίκου Πουλαντζά και έκτοτε συμμετέχει και παρεμβαίνει σε συνέδρια, ημερίδες και εκδηλώσεις, όπου συμβάλλει με τη θεωρητική του σκευή στις πολιτικές και κοινωνικές αναζητήσεις της περιόδου.

"Ο Λίο Πάνιτς ήταν ένας ουσιαστικός συμπαραστάτης που δεν υπολόγισε το προσωπικό κόστος στη διεθνώς εκπεφρασμένη άποψή του" υπογραμμίζει ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης αναφερόμενος στους δεσμούς που ένωναν τον Καναδό διανοητή με την ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά.

"Πίστευε βαθιά ότι το εγχείρημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν η ενδεδειγμένη λύση για τα προβλήματα της Ελλάδας. Στήριξε το εγχείρημα της αντι-λιτότητας, χωρίς όμως να παραβλέπει τις τεράστιες δυσκολίες που αυτό αντιμετώπισε απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις. Δεν παρασύρθηκε από την εύκολη κριτική ή και πολεμική και εν τέλη αποστασιοποίηση της διεθνούς Ριζοσπαστικής Αριστεράς απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όμως διολίσθησε σε εύκολους επαίνους".

"Ο Λίο υπήρξε πάνω απ' όλα ευγενικός, ανθρώπινος, γενναιόδωρος και δυστυχώς πολύ άτυχος. Δυστυχώς η τύχη δεν στάθηκε γενναιόδωρη μαζί του όταν χρειάστηκε" υπογραμμίζει για τον μέντορά του. "Ο Λίο δεν ήταν ο διανοούμενος του γραφείου, απομακρυσμένος και έξω από τις ρουτίνες της καθημερινότητας.  Ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος, που αγαπούσε την τζαζ και όλες τις τέχνες, τα ταξίδια, το καλό φαγητό και την Ελλάδα. Τίμησε την αριστερή διανόηση και ύμνησε τη χαρά της ζωής" καταλήγει ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης.

Ινστιτούτο Πουλαντζάς: αγαπημένος σύντροφος και συνεργάτης

Τη μεγάλη θλίψη του εκφράζει το Δ.Σ. του Ινστιτούτου Πουλαντζάς για τον θάνατο ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους μαρξιστές διανοητές, που "υπήρξε εκτός των άλλων καλός φίλος της Ελλάδας και ένας αγαπημένος σύντροφος και συνεργάτης για όλους εμάς στο Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς". Όπως επισημαίνει στην ανακοίνωσή του:

"Με τη σκέψη και τις αναλύσεις του γύρω από τον παγκόσμιο καπιταλισμό, τον ρόλο του κράτους, τη σύγχρονη Αριστερά και τη στρατηγική της, ο Λίο Πάνιτς υπήρξε πάντοτε ένα σημείο αναφοράς για όσους και όσες οραματίζονται έναν διαφορετικό κόσμο και επιζητούν μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.

Το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς είχε τη χαρά και την τιμή να τον φιλοξενήσει σε αρκετές ευκαιρίες, με κορυφαία την παρουσία του στη 2η Ετήσια Διάλεξη στη Μνήμη του Νίκου Πουλαντζά το 2008, με τίτλο ‘Το κράτος στην τρέχουσα καπιταλιστική κρίση και η στρατηγική της Αριστεράς τον 21ο αιώνα’.

Τον αποχαιρετάμε με ευγνωμοσύνη για τη συνεργασία μας, για την καλοσύνη του και για τη συντροφικότητα με την οποία στεκόταν πάντα δίπλα σε όλους και με την υπόσχεση ότι οι ιδέες που μοιράστηκε μαζί μας θα συνεχίσουν να μας εμπνέουν".

Το κατοχικό καθεστώς της ντροπής και της κατάντιας (Γιώργος Θαλάσσης)

 

Σε αυτό το κατοχικό καθεστώς της ντροπής και της κατάντιας που ζούμε τα 3 ρόδια είναι πολύ πιο επικίνδυνα από 3 βόμβες μολότοφ.
Έως τη γωνία Ιπποκράτους και Αραχώβης με το αυτοκίνητο κι από κει με τα πόδια. Παντού αστυνομικές δυνάμεις. Ώρα 08:30, πρωί, για να μην υπάρχει καμιά δικαιολογία, για να μην υπάρχει καμιά συνάθροιση. Ψυχή δεν κυκλοφορεί εκτός από την αστυνομία. Στη γωνία Τζαβέλλα και Ζωοδόχου Πηγής ομάδα αστυνομικών μας σταματάει. Μαζί τους και ανώτερος αστυνομικός με δαφνοσκεπές καπέλο. Αναμενόμενος διάλογος. Απαγορεύεται. Απαγορεύονται οι συναθροίσεις του λέω. Εμείς είμαστε μόνο δύο, η σύζυγός μου κι εγώ. Δεν υπάρχει καμιά συνάθροιση. Όχι, μου λέει. Η εντολή είναι να μην πλησιάσει κανείς στο μνημείο. Αν κάνετε ακόμη ένα βήμα θα σας προσαγάγω. Συνεχίζω «Αυτοί που σας έδωσαν την εντολή δεν ντρέπονται. Εσείς που την εκτελείτε ντρέπεστε ή την εκτελείτε με ευχαρίστηση;» «Αυτή είναι προσωπική ερώτηση και δεν είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω».
Ε, λοιπόν, εγώ σας λέω ότι ντρέπεται, γιαυτό δεν μπορεί να απαντήσει. Αλλιώς τίποτε δεν θα τον εμπόδιζε να πει «Όχι, δεν ντρέπομαι».
Εκεί κατάντησαν. Μόνο η κυβέρνηση δεν ντρέπεται. Μόνο ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δεν ντρέπονται. Γιατί αυτό που υπερτερεί σε αυτούς είναι ο φόβος. Φοβούνται ό,τι σημαίνει η δολοφονία του Αλέξανδρου. Φοβούνται τα λουλούδια στο μνημείο. Φοβούνται το κλαδί με τα 3 ρόδια που έκοψα το πρωί από τον κήπο, για να τα αφήσω στο μνημείο. Γιατί τα ρόδια είναι το σύμβολο της ζωής και του θανάτου. Δεν τα άφησα στο μνημείο, αλλά στη γωνία Τζαβέλλα και Ζωοδόχου Πηγής, εκεί από όπου έφυγε η σφαίρα του Κορκονέα, η σφαίρα που χτύπησε τον Αλέξανδρο κατάστηθα, η σφαίρα που σκότωσε τη δημοκρατία.
Αλλά η δημοκρατία θα αναστηθεί κάποια στιγμή. Θα την αναστήσουμε εμείς. Ο Αλέξανδρος όμως δεν θα αναστηθεί. Γιατί ο Αλέξανδρος ζει. Ο Αλέξανδρος δεν θα πεθάνει ποτέ. Γιαυτό φοβούνται.